Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρρι

Κατεβαίνοντας στο υπόγειο "Κάτω Χώρο" του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, για να δω το έργο Το όνομά μου είναι Rachel Corrie, δεν ήμουν απόλυτα υποψιασμένη για το ότι θα παρακολουθούσα μια τόσο δυνατή και πολιτική παράσταση.

Ένα έργο, βασισμένο στα ημερολόγια και στα emails της Αμερικανίδας ακτιβίστριας, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου και με μια καθηλωτική ερμηνεία από την ταλαντούχα Δήμητρα Σύρου στο ρόλο της Ρέιτσελ.

Η παράσταση ξεκινά με τη Ρέιτσελ στο νεανικό της δωμάτιο. Ένας χώρος γεμάτος αφίσες, βιβλία, cds, φωτογραφίες από ταξίδια της, έργα τέχνης και αγαπημένους της καλλιτέχνες. Στο πάτωμα σκορπισμένα ρούχα και χαρτιά…Μια κοπέλα φαινομενικά σαν όλες τις άλλες συνομίληκές της, μα τελικά ολότελα, ουσιαστικά διαφορετική…  

Παρακολουθούμε το κορίτσι να διαβάζει βιβλία, να απαγγέλει ποίηση, να ακούει μουσική, να ερωτεύεται, να χορεύει, να γράφει, να γελάει, να σπουδάζει..

Βλέπουμε μια κοπέλα γεμάτη όνειρα, να μας μιλά «για τα χιλιάδες πράγματα που ήθελε να γίνει»..

Μια μέρα ο φίλος της ο Κρις, της στέλνει ένα email, όπου την καλεί στη Γάζα.  Δίχως σκέψη, η Ρέιτσελ αποφασίζει να εγκαταλείψει την ευημερία και την εφησυχασμό της αμερικάνικης κοινωνίας και πηγαίνει σε ένα από τα πιο «καυτά» σημεία του πλανήτη, με σκοπό να βοηθήσει τους Παλαιστινίους.  Επικοινωνεί με τους γονείς και με τους φίλους της μέσω emails, όπου τους περιγράφει τις πρωτοφανείς, τραγικές συνθήκες που αντικρίζει εκεί!  Εξοργίζεται από την αδιαλλαξία των Ισραηλινών, από την αμέτοχη διπλωματία των κρατών που επιτρέπουν να διαιωνίζεται επί τόσες δεκαετίες ένα φρικτό έγκλημα στη Λωρίδα της Γάζας και αφήνουν τους πραγματικούς ένοχους να μένουν ατιμώρητοι!

Παραμένει πεισματικά στο πλευρό των Παλαιστινίων, προσφέροντας καθημερινά την εθελοντική βοήθεια της. Αντικρίζει μια φρικιαστική πραγματικότητα. Παντού ανθρώπους τρομοκρατημένους, μικρά παιδιά βασανισμένα, μια γη λεηλατημένη, μια καθημερινότητα δίχως λογική συνοχή, ένα έγκλημα που δύσκολα μπορεί κάποιος να το φανταστεί αν δε το βιώσει, αν δε το αντικρίσει με τα ίδια του τα μάτια.. Πρόκειται, όπως αναφέρει εμφατικά η πρωταγωνίστρια, για έναν ουσιαστικά άοπλο λαό απέναντι στην τέταρτη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη παγκοσμίως..

Μετά από αυτή την εμπειρία, η ματιά της για τον κόσμο αλλάζει.  Αρχίζει να αισθάνεται τύψεις για τα «προνόμια» της ζωής της..  Παράλληλα εκπλήσσεται από την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια των Παλαιστινίων, τους οποίους προσπαθεί να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο. Δημιουργεί ανθρώπινες αλυσίδες γύρω από τα σπίτια τους, εμποδίζοντας με αυτό τον τρόπο την κατεδάφιση τους..

Αυτό ακριβώς κάνει το Μάρτιο του 2003.. Στέκεται μπροστά από μια μπουλντόζα, υπερασπιζόμενη με το ίδιο της το σώμα την κατοικία μιας παλαιστινιακής οικογένειας.  Ο ισραηλινός στρατιώτης, δε σταματά, τη διαπερνά με το όχημα και τη σκοτώνει ακαριαία. Η 23χρονη Ρέιτσελ μένει νεκρή, διαμελισμένη στο έδαφος, αποδεικνύοντας πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με αληθινά ιδανικά, που μάχονται για τις αξίες τους..  Σε αντίθεση με τη σκληρότητα της ισραηλινής αρχής, η οποία δεν γνωρίζει όρια, φανερώνοντας συνεχώς τη νοσηρότητα της!

Η παράσταση τελειώνει με την προβολή ενός βίντεο, όπου αντικρίζουμε την Ρέιτσελ σε μια εκδήλωση του σχολείου της, όταν ήταν μόλις στην Ε’ Δημοτικού.. Ένα μικρό κορίτσι, με ένα φωτεινό πρόσωπο. Μιλά δυνατά και παθιασμένα για το πρόβλημα της φτώχειας και της πείνας που κατακλύζει τον κόσμο.  Υπόσχεται πως θα αφιερώσει τη ζωή της για να την εξαλείψει και να την πολεμήσει.. Είναι συγκλονιστικό αν σκεφτείς πως αυτό ακριβώς έκανε!.. Συνήθως οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουμε, χάνουμε τη δύναμη να πολεμήσουμε για τις πεποιθήσεις μας, συνήθως παραδινόμαστε στις ευκολίες.. Η Ρέιτσελ δεν το έκανε!

Η φτώχεια μπορεί να μην εξαλείφθηκε – και ίσως αυτό να μην γίνει ποτέ – αλλά η Ρέιτσελ πραγματικά αφιέρωσε τη ζωή της για τα οράματα της.. Η μπουλντόζα μπορεί να αφαίρεσε τη ζωή της, δε μπόρεσε όμως να σιωπήσει τη φωνή της.. Τα μηνύματα, οι καταγγελίες, οι αγωνίες, οι σκέψεις, όλα όσα είδε και βίωσε, έφτασαν στα πέρατα του κόσμου… Το όραμα της όχι μόνο δεν πέθανε, μα αντίθετα δε πρόκειται να σβήσει ποτέ! Μια πολύ δυνατή παράσταση, για μια αληθινή ιστορία, που αξίζει να δείτε!

Μετάφραση

Νάνση Τρικαλίτη

Σκηνοθεσία

Μάνια Παπαδημητρίου

Σκηνικά-Κοστούμια

Άρτεμις Θεοδωρίδη

Σχεδιασμός φωτισμών

Αλέκος Αναστασίου

Μουσική επιμέλεια

Μάνια Παπαδημητρίου

Επιμέλεια κίνησης

Πάρης Μαντόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί

Δήμητρα Σύρου

Μάρω Αγρίτη

Στο Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

2011 - ΑΘΗΝΑ

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα

2011 - ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ

Ηράκλειο, Πρέβεζα, Αγρίνιο, Κέρκυρα, 

Γιάννενα, Πάρος, Μυτιλήνη, Θεσ/νίκη, 

Λάρισα, Καβάλα, Χανιά, Ρέθυμνο...