...περικοπές στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου

...σημαντικές συλλογές του Ιδρύματος και της Βιβλιοθήκης του

 πλέον αποτελούν απλά παρελθόν

Περνώντας από τη Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου για να επιστρέψω κάποια βιβλία που είχα δανειστεί, συνάντησα ένα διαφορετικό περιβάλλον. Όσοι διαβάζετε χρόνια αυτό το ιστολόγιο, ίσως να θυμόσαστε ότι η αγαπημένη μου δανειστική βιβλιοθήκη στην Αθήνα είναι αυτή του Ιδρύματος Ευγενίδου. Κατά καιρούς έχω κάνει αρκετές αναφορές σε βιβλία που ενώ δεν έβρισκα αλλού, εκεί πάντα υπήρχαν.

Δυστυχώς αυτή τη φορά, διαπίστωσα ότι στα ράφια των βιβλιοθηκών έχουν σχεδόν καταργηθεί ολόκληρες κατηγορίες, καθώς θα δοθεί έμφαση κυρίως στους τομείς της Τεχνολογίας και Θετικών Επιστημών, όπως είναι ο βασικός σκοπός του Ιδρύματος.

Να σας πω την αλήθεια ένιωσα βαθιά λύπη. Υπάρχουν πλέον πολύ περιορισμένες οι συλλογές της Φιλοσοφίας, της ελληνικής και ξένης Λογοτεχνίας, της Ψυχολογίας, της Τέχνης κ.α. Όλα ήταν εμφανώς περικομμένα, καταργημένα, ή τουλάχιστον σου έδιναν αυτή την εντύπωση. Για εμένα που έχω περάσει άπειρες ώρες σε αυτές τις αίθουσες, που θα μπορούσα να φτάσω σε κάποια σημεία ακόμη και με τα μάτια κλειστά, να βρω βιβλία που είχα ξεφυλλίσει πολλές φορές, ήταν κάτι σοκαριστικό. Ξέρετε οι παροχές της συγκεκριμένης βιβλιοθήκης με βοήθησαν πέρα από το να εμβαθύνω σε διάφορους τομείς –καταβροχθίζοντας βιβλία που πραγματικά δε θα είχα την ευκαιρία να διαβάσω διαφορετικά, καθώς δεν είχα τα χρήματα να τα αγοράσω- πέρα από αυτό, με βοήθησε απίστευτα στο να ολοκληρώσω τις πτυχιακές και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές.

Έχω περάσει εκεί άπειρες ώρες έρευνας και μελέτης. Εξαιτίας της τεράστιας ευγνωμοσύνης που αισθανόμουν, τη διαφήμιζα σε φίλους. Μέχρι και εδώ είχα μοιραστεί διαδικτυακά την ευγνωμοσύνη μου, μπορείτε να διαβάσετε ένα σχετικό αφιέρωμα που είχα γράψει πατώντας ΕΔΩ

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη σχεδόν 15 χρόνια… Υπήρχαν φάσεις που πήγαινα σε εβδομαδιαία βάση, και αν δε δανειζόμουν βιβλία, μελετούσα και έκανα έρευνα και συγγραφή εργασιών στο περιβάλλον της.

Όσο και να έψαξα, αυτή τη φορά δε βρήκα τίποτα να δανειστώ. Βρήκα πραγματικά φτωχή τη συλλογή της. Εκεί που άλλοτε έβλεπες βιβλία για την Ελλάδα και καινούργιους τίτλους βιβλίων από διάφορες κατηγορίες, αυτή τη φορά είχε προτάσεις μόνο τεχνολογικού περιεχομένου που απευθύνονται σε ένα μικρό εξειδικευμένο κοινό. 

Όταν ρώτησα τους υπαλλήλους… πού βρίσκονται τα βιβλία, εκείνοι μου τόνισαν και μου απάντησαν πολύ ευγενικά ότι ο σκοπός του Ιδρύματος είναι η τεχνική εκπαίδευση και όλοι οι άλλοι τομείς κατά κάποιο τρόπο λειτούργησαν περιστασιακά για να καλύψουν ανάγκες αναγνωστών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια το «περιστασιακό» ήταν το «καθεστώς» όλα τα προηγούμενα χρόνια και συντέλεσε στην κάλυψη σημαντικών αναγκών της κοινωνίας. Ουσιαστικά η διοίκηση αγνοεί σχεδόν 20 χρόνια προσφοράς... Και μάλιστα σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης! Τώρα η βιβλιοθήκη είπανε, θα μπει στην ψηφιακή εποχή με έμφαση στο σκοπό του Ιδρύματος και θα έχει ένα μικρό ποσοστό τίτλων άλλων κατηγοριών βοηθητικά στις τεχνολογικές επιστήμες. 

Τους ευχαρίστησα και τους είπα ότι τότε αποκλείουν ένα τεράστιο μέρος του κοινού τους και μαζί φυσικά εμένα. Καθώς όσο και αν θαυμάζω την αστρονομία, δεν είναι στα άμεσα αναγνωστικά ενδιαφέροντα μου. Όσο και αν καταλαβαίνω την αξία των θετικών επιστημών, ελκύομαι από τις θεωρητικές επιστήμες. Βέβαια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιωτικό Ίδρυμα που σαφέστατα θα κοιτάξει να καλύψει τις δικές του ανάγκες και να στραφεί προς το σκοπό της ίδρυσης του και όχι προς του γενικότερου κοινωνικού οφέλους.  Σε μια χώρα που απουσιάζει η κρατική μέριμνα, που η Εθνική Βιβλιοθήκη περιμένουμε τόσους μήνες να λειτουργήσει, που τόσες άλλες βιβλιοθήκες υπολειτουργούν, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι μισοί πολίτες δε διαβάζουν ΟΥΤΕ ένα βιβλίο το χρόνο και για τους περισσότερους το βιβλίο είναι ένα άγνωστο αντικείμενο, τότε ναι το Ίδρυμα Ευγενίδου πρόσφερε σημαντικότατο έργο.

Το κρίμα είναι ότι η συγκεκριμένη Βιβλιοθήκη είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια εξαιρετική συλλογή βιβλίων και να συντελέσει μοναδικά στην αύξηση της ανάγνωσης, κάτι που θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός σκοπός κάθε βιβλιοθήκης.  Πλέον απ’ ότι κατάλαβα τα βιβλία δωρίστηκαν αλλού.

Έφυγα με λύπη και προσωπικά αισθάνθηκα ότι δε θα ξαναπάω στο Ι. Ευγενίδου, μόνο ίσως για να παρακολουθήσω κάποια προβολή στο Πλανητάριο. Είναι εμφανές ότι το Ίδρυμα αντί να στραφεί προς την εξωστρέφεια που πλέον είναι η τάση σε όλους τους πολιτιστικούς οργανισμούς ανά τον κόσμο, αντίθετα αλλάζει ρότα και επιστρέφει στην εξυπηρέτηση ενός μικρού συγκεκριμένου εξειδικευμένου κοινού.  Σεβαστό. Ένα ευχαριστώ, λοιπόν, με λύπη, για όσα προσέφερε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

στο εγκαταλελειμμένο, σαν στοιχειωμένο "Ξενία" Ναυπλίου

Σαν στοιχειωμένο κουφάρι ρημάζει πάνω από την παραλία της Αρβανιτιάς το ξενοδοχείο "Ξενία" Ναυπλίου. Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο και κάναμε μια εξερεύνηση μπαίνοντας μέσα στο παρατημένο ξενοδοχείο. Η αίσθηση της απόλυτης εγκατάλειψης είναι παρούσα σε κάθε βήμα.  Είχε χωρητικότητα 100 κλινών και τα εγκαίνια του έγιναν στις 18 Ιουνίου του 1961.

Η πανοραμική του θέα περιφερειακά προς κάθε σημείο είναι συγκλονιστική.  Από τη μια πλευρά βλέπει την εκπληκτική παραλία της Αρβανιτιάς, από πάνω του στέκει το Παλαμήδι και από την άλλη πλευρά την πανέμορφη γραφική παλιά πόλη του Ναυπλίου. Είναι ένα από τα πιο όμορφα φιλέτα της χώρας και όμως είναι πλήρως παρατημένο στην ερείπωση και ισοπέδωση.

Οι παρακάτω φωτογραφίες από το εσωτερικό του, όπως είναι σήμερα, μιλάνε καλύτερα...

Δωμάτια με μοναδική θέα.

Γκράφιτι παντού.

Κάποτε εδώ ήταν ο χώρος υποδοχής των τουριστών.

Πραγματικά έτοιμο ...να καταρρεύσει.

Σκουριά, σπασμένα κάγκελα, μια θέα που σε συγκλονίζει.

...πάνω από την παλιά γραφική πόλη του Ναυπλίου

Η οροφή στην ταράτσα!

 Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία της Ελλάδας, στέκεται πλέον σαν φάντασμα, σαν στοιχειωμένο κτήριο, το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Ξενία. 

Το να παραμένει έτσι ανεκμετάλλευτο, είναι κάτι θλιβερό. 

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βίντεο από τα εγκαίνια του:

20 + 1 πράγματα που μου έμαθαν τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα

1)  Η φράση του Σεφέρη «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει...», είναι επίκαιρη ίσως όσο ποτέ άλλοτε.

2) Όταν είσαι υγιής, παραβλέπεις αυτό το δώρο που σου έχει χαριστεί απλόχερα. Το να μπορείς να περπατήσεις, να χορέψεις, να κάνεις έρωτα, να δεις την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα, το να μπορείς να ανασαίνεις. Μια στιγμή χρειάζεται για να χάσεις αυτό που σήμερα θεωρείς τόσο δεδομένο.  Τη ζωή. Όσο είσαι υγιής, να είσαι ευτυχής. 

3) Η γνώση έχει απαξιωθεί όσο τίποτα άλλο στην εποχή μας. Ίσως όμως είναι από τα λίγα πράγματα που αξίζει να παλέψεις για ν' αποκτήσεις στη ζωή. Η μόνη αληθινή περιουσία σου, που δε μπορεί να στη κλέψει κανείς και θα σε ακολουθεί μέχρι και το τέλος.

4) Η μέση ελληνική οικογένεια έχει υποστεί μια απίστευτη βία τα τελευταία χρόνια. Η ανεργία (ειδικά) στους νέους είναι τραγική. Τους κάψανε κάθε μέλλον και κάθε ελπίδα. Όταν αντιμετωπίζεις ως άχρηστο το πλέον δυναμικό κομμάτι μιας χώρας, τότε δε σε νοιάζει πραγματικά να την αλλάξεις. 

5) Η θλίψη και η απογοήτευση του μέσου Έλληνα είναι περισσότερο εμφανής στη συμπεριφορά του στα ΜΜΜ.  Εκεί αντικρίζεις πρόσωπα θλιμμένα και ευέξαπτα. 

6) Αυτή η κρίση έχει κυρίως επηρεάσει τις ανθρώπινες σχέσεις: οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές. 

7) Στην Ελλάδα θα ακούσεις τα πιο τρελά πράγματα. Νομίζω καλύτερα να σιωπήσεις. Όχι από φόβο, μα απλά και μόνο γιατί δεν έχει κανένα νόημα να αντιμάχεσαι την βλακεία. 

8) Θέλει πολύ δύναμη να είσαι διαφορετικός στην Ελλάδα. Είμαστε η χώρα που κάποιος θα ειρωνευτεί τον απέναντι του γιατί π.χ. μπορεί να ακούει κλασική μουσική, ή να επιλέξει να επισκεφτεί ένα μουσείο. Ότι μας προσπερνά, ότι είναι διαφορετικό ή ανώτερο από εμάς, αντί να προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε, το κοροϊδεύουμε. Η κατωτερότητα, δυστυχώς, κατέχει τα ηνία. 

9) Η δημιουργικότητα συναντά εχθρούς. Υπάρχει τρομερή έλλειψη αξιοκρατίας, η οποία αντί να πολεμηθεί, αντίθετα έχει ενταθεί. Ελάχιστοι θα σε θαυμάσουν για τη δημιουργικότητα σου, περισσότερο θα προκαλέσεις φθόνο παρά θαυμασμό. 

10) Τα χρήματα δεν είναι το παν, όμως είναι απαραίτητα για να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Είναι  μια μορφή βίας να σου το απαγορεύουν.

11) Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βιώνει με σπάνια δύναμη όσα του έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Αυτή την τόσο βίαιη αλλαγή του τρόπου ζωής, την προδοσία από τους πολιτικούς, την ατιμωρησία τους. Μια βαθιά υποτίμηση του κόπου, του αγώνα ζωής και  αξίας του ατόμου. Μια καθημερινή πάλη απέναντι σε μια αδιέξοδη πολιτική.

12) Από την Ελλάδα λείπει η φαντασία και τα ανοικτά μυαλά. Σε οργανισμούς, δημοσιογράφους, κ.α. Αντί για φαντασία, βρίσκεις μια ...δυσκοιλιότητα. Υπάρχει ένας τεράστιος φόβος να μη χαθούν κεκτημένα από το πάθος και την ορμή των νεότερων. Τομείς όπως η έρευνα, βάλλονται πραγματικά.

13) Δε μετράει τι, ποιος είσαι και τι κάνεις. Αυτό που μετράει είναι το πώς πουλάς και προωθείς τον εαυτό σου. 

14) Οι φελλοί επιπλέουν.  Οι άξιοι παραπαίουν. 

15) Κάποτε ο «λόγος ήταν συμβόλαιο». Σήμερα η μπέσα έχει χαθεί.  

16) Όποιος δεν έρχεται κοντά σου με αρμονία, καλύτερα να μένει μακρυά σου. 

17) Μην προσπερνάς τις καλές στιγμές θεωρώντας ότι είναι δεδομένες. Δεν είναι. 

18) Με την αγένεια, τη μαγκιά της εποχής μας, να μη συμφιλιωθείς ποτέ. Η ευγένεια είναι προσόν, όχι αδυναμία.

19) Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, να είσαι καλός σε οποιαδήποτε δουλειά και αν θα κάνεις. Ας μην εκτιμηθεί η εργασία σου.  Το πιθανότερο είναι ότι δε θα εκτιμηθεί ποτέ. 

20)  Να είσαι ευγενής και πάντα ευγνώμων σε όποιον σου κάνει κάτι καλό. Ο καθένας εκεί έξω δίνει τη μάχη του. 

Bonus tip: Ότι αξίζει, μα δεν το εκτιμάς, το χάνεις. Ισχύει παντού και πάντα.

το χειρότερο αρπακτικό

shadow selfie

Το μεσημέρι του Σαββάτου βρέθηκα λίγο στην αγαπημένη μου παραλία. Μέσα Μαΐου. Ακόμη είναι έρημη, δίχως τις στρατιές των Αθηναίων. Μετά από ένα περίπατο, στάθηκα στην άκρη της. Έμεινα να αφουγκραστώ μονάχα τον ήχο του νερού, καθώς ακουμπούσε στο βράχο. Είναι θεϊκή η μοναξιά κάτι τέτοιες στιγμές. Την αποζητάς και σε λυτρώνει. Αν κάτι αξίζει ακόμη σε αυτή τη χώρα, αν κάτι διατηρεί την αυθεντικότητα και την ελληνικότητα, είναι κάποιες όμορφες, απόμερες, ερημικές παραλίες. Εκεί μπορείς ν' αφουγκραστείς ακόμη τη ψυχή της.  Στα μυστικά σημεία που χαίρονται μόνο οι γλάροι και προσεγγίζουν κάποιοι ψαράδες με τα καΐκια τους. Σαν να ζωντανεύουν μπροστά σου στίχοι του Ελύτη. Είναι γνωστό ότι οι αληθινοί ταξιδιώτες αναζητούν κυρίως τέτοιους τόπους. 

διάφανο μπλε

Στέκομαι στην άκρη της και αφουγκράζομαι την ωραιότερη μελωδία του κόσμου - αυτή των κυμάτων. Παίρνω βαθιά εισπνοή, γεμίζοντας κάθε πνεύμονα με το ιώδιο της. Βαθιά γαλαζοπράσινα, καθάρια νερά. Μικρή είχα την ευλογία να κάνω το πρώτο μου μπάνιο σε αυτή τη θάλασσα. Τώρα χρόνια μετά, σκέφτομαι πως κάθε νέα ζωή στον κόσμο, αυτό θα ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να αντικρίσει: τούτη τη θάλασσα. Θα ήθελα να διατηρηθεί η αξία του τοπίου, οι επόμενες γενιές να ζήσουν τα δικά μας παιδικά χρόνια, να παίξουν, να ψάξουν για κοχύλια, να ψαρέψουν και να χαζέψουν το φεγγάρι, καθώς θ' αγγίζει την άκρη της. Το φως του φεγγαριού που φτάνει σε ότι δεν προσεγγίζει ο νους, στον απάτητο βυθό και εκεί που χάνεται η ματιά στο βάθος του ορίζοντα.  Αν θες να ονομάζεσαι άνθρωπος, τότε το πρώτο χρέος σου είναι αυτό. Να διατηρήσεις το περιβάλλον, έτσι όπως το βρήκες - αν όχι και καλύτερο - για τις επόμενες γενιές. 

μια κουκκίδα στο γαλάζιο

Στο βάθος της θάλασσας κάποιος διασχίζει ήρεμα τα νερά της. Από πάνω του βολτάρει ένας γλάρος. Τον κοιτάζω. Πόσο ανέμελα πετάει, αφήνεται ελεύθερος να τον ταξιδέψει ο άνεμος. Δεν έχει άγχος, ούτε στρες ή φθόνο. 

παράθυρο με θέα...

Μου αρέσει η φύση. Νιώθω ότι έχει πολλά διδάγματα να προσφέρει στους ανθρώπους. Φοβάμαι ότι ο άνθρωπος θα είναι η καταστροφή της. Γιατί έπαψε να διαισθάνεται τη φύση, τον πλανήτη ως την κατοικία του, έπαψε να νιώθει τον παλμό της. Αντί για νερό βλέπει χρυσάφι, αντί για αέρα, βλέπει μόνο την ενέργεια που ισοδυναμεί με κέρδος, αντί για όμορφες, γραφικές παραλίες, οραματίζεται τσιμεντένιες πολυκατοικίες που θα προσελκύουν φτωχούς τουρίστες.

Ο γνήσιος ταξιδιώτης δε θα πάει σε μια "κονσέρβα" παραλία, θα αναζητήσει την αυθεντική ομορφιά και το ξεχωριστό, φυσικό κάλλος μιας χώρας.  Αν δε το βρει, θα πάει εκεί που υπάρχει ακόμη. Πλέον είναι ολοφάνερο σε όλους ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα υπονομεύουν τη βιωσιμότητά, όχι μόνο των τοπικών κοινωνιών, αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Οι αναπτυξιακές πολιτικές, που είναι απαράδεκτα οικονομοκεντρικές, καθώς δε σέβονται το περιβάλλον, υποβαθμίζουν ή και παραβλέπουν εντελώς την πολιτισμική διάσταση της "ανάπτυξης", αντί να βελτιώσουν τη ζωή του τοπικού πληθυσμού, αντιθέτως έχουν αποτύχει παταγωδώς. Ο σεβασμός στο περιβάλλον, είναι ο πρώτος όρος μιας σωστής, προσοδοφόρας ανάπτυξης. Δεν είναι πια μυστικό ότι η υιοθέτηση του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης έχει οδηγήσει τόσο στην αύξηση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, όσο και στον αφανισμό μιας μεγάλης ποικιλίας ανθρώπινων κοινωνιών, πολιτισμών, στον αφανισμό μιας αναντικατάστατης ποικιλίας άλλων τρόπων αντιμετώπισης περιβαλλοντικών συνθηκών, οργάνωσης σχέσεων, νοηματοδότησης της ζωής και του κόσμου.

Κανένα άλλο ον στο πλανήτη, δεν στρέφεται κατά του εαυτού του και της ίδιας της φύσης του, όπως ο άνθρωπος. Μόνο ο άνθρωπος με τη νόηση, που είναι ικανός για τα πιο σπουδαία αριστουργήματα. Μα που αυτή ακριβώς τη δύναμη του, τη χρησιμοποιεί για να φτιάξει πυρηνικές βόμβες, είτε προηγμένη τεχνολογία που εν τέλει τον αιχμαλωτίζει, που καταστρέφει την τροφική του αλυσίδα και το οικοσύστημα που τον φιλοξενεί.

Αν θα ήταν αθάνατος ο άνθρωπος, είναι βέβαιο πως θα είχε εξοντώσει κάθε ζωή σε αυτό τον πλανήτη. Θα είχε καταστρέψει τη φύση και θα είχε αυτοκαταστραφεί. Είναι άλλωστε τόσο κοντά να το πράξει. Του δόθηκε η νόηση και εκείνος στράφηκε κατά του εαυτού του και του εκάστοτε διπλανού του. Αντί να αγωνιστεί, να αφιερώσει την ύπαρξη του σε έναν ανώτερο σκοπό, να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για το καλύτερο της κοινότητας του, αντί να πεθαίνει για να δοξάσει τη ζωή, να αφήσει αξιόλογο έργο, αντίθετα εκείνος καταστρέφει, φθονεί, ανταγωνίζεται, διψά για ότι τον καταδυναστεύει. Μας δόθηκε ο παράδεισος. Έπειτα ο νους, η καρδιά και το πνεύμα για να τον χαρούμε και να τον εξυψώσουμε, μα εμείς τον μετατρέπουμε σε κόλαση. Κάποτε είχα γράψει πως "ο άνθρωπος είναι το χειρότερο αρπακτικό". Αναρωτήθηκα αν ήμουν υπερβολική. Μα όχι, δεν το παίρνω πίσω. Το πιστεύω τώρα περισσότερο από τότε.

* Ρίξε μια ματιά εδώ : 

Save The Greek Seashore 
Ομάδα facebook : STOP στην καταστροφή των ελληνικών αιγιαλών 

Ένας άλλος κόσμος [ντοκιμαντέρ Ηλιόσποροι 2013]

Είδα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ μόλις προβλήθηκε. Πρόκειται για μια καταγραφή και προβολή των κυριότερων πρωτοβουλιών που ασχολούνται με τη μετάβαση σε ένα άλλο κόσμο, πέρα από την κρίση, μέσα από συνεντεύξεις και σχετικές επισκέψεις.

Στον αντίποδα του εικονικού "success story" της ανεργίας, της καταστολής και του φόβου, μια άλλη πραγματικότητα είναι υπαρκτή, ένας άλλος κόσμος αλληλεγγύης και συνεργασίας. Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους και οικοδομούν ένα άλλο κόσμο εδώ και τώρα, με δημιουργία, φαντασία και μεράκι. Ένα ντοκιμαντέρ που μας καλεί να σπείρουμε και εμείς το σπόρο της αλλαγής..., καθώς όπως υποστηρίζει ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός...

Νομίζω πως αυτές είναι από τις πλέον αξιόλογες κινήσεις ανάπτυξης που έχουν σημειωθεί στη χώρα μας. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για την κινητοποίηση, καθώς άφησαν πίσω τη γκρίνια, ξεπέρασαν τα αδιέξοδα, πέρασαν στην πράξη. Μπορείς να δεις το ντοκιμαντέρ εδώ :

  

Συμμετέχουν οι συλλογικότητες:

- Δίκτυο ανταλλαγών Πιερίας, noe.motherearth.gr
- Κοινωνικός συνεταιρισμός παραγωγών και καταναλωτών Κορινθίας, Συντροφεία
- Aυτοδιαχειριζόμενος Αγρός Ελληνικού,agroselliniko.blogspot.com
- Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας Συν.Αλλ.Οις, synallois.org
- Δίκτυο Ήλεκτρον Μυτιλήνης,diktyolesvou.wordpress.com
- Από κοινού, Kίνηση Τρικαλινών πολιτών για την αποανάπτυξη και την άμεση δημοκρατία, apokoinou.com
- Δίκτυο Οικοκοινότητα, oikodiktyo.espivblogs.net
- Δίκτυο ανταλλαγών και αλληλεγγύης Μαγνησίας ΤΕΜ, tem-magnisia.gr
- Δίκτυο Βότσαλο, votsalo.org
- Τράπεζα χρόνου πλατείας Συντάγματος, time-exchange.gr
- Κοινωνική κουζίνα "Ο άλλος άνθρωπος", oallosanthropos.blogspot.com
- Συνεταιριστικό καφενείο Ακαδημίας Πλάτωνα -- Ευρωπαϊκό Χωριό, european-village.org
- Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής, parkingparko.espivblogs.net
- Free & Real, freeandreal.org, telaithrion.freeandreal.org
- Lacandona, lacandona.gr
- Νέα Γουινέα, neaguinea.org

Ηλιόσποροι, www.iliosporoi.net
www.enasalloskosmos-community.net

Not Speech

Εκείνο το πρωινό ξύπνησα πριν από την ανατολή του ήλιου. Ντύθηκα, έφτιαξα έναν καφέ, βγήκα στο μπαλκόνι και χάζευα τα απίστευτα χρώματα στα σύννεφα. Ένα θαύμα συντελείται κάθε μέρα εκεί ψηλά, δεν χρειάζεσαι εμένα για να το μάθεις.  Ένα θαύμα που παραβλέπουμε, που συνηθίζουμε να αγνοούμε. Ένας οργασμός χρωμάτων, τόσο εξώκοσμα λυτρωτικός. Γέμισα ελπίδα και δύναμη.

"Ξυπνάς πριν βγει ο ήλιος, χαζεύεις τα χρώματα στον ουρανό, γεμίζεις ελπίδα. 

Διαβάζεις για το χτεσινό φονικό και σου τελειώνει. Έτσι απλά."

Μπαίνεις στο facebook, απόψεις επί απόψεων. Αναλύσεις, θεωρίες. Τσακωμοί, αλλεπάλληλες αλλαγές των status, φθόνος, άλλου είδους εικονικά αλληλομαχαιρώματα.
Μια κοινωνία στα όρια της, έτοιμη να κατασπαραχθεί. Πόσο λείπει το όνειρο, το όραμα, η ελπίδα! Εκείνη η εσωτερική δύναμη που σε παρακινεί να πιάσεις το χέρι του διπλανού και να τον καλέσεις να πορευθείτε μαζί παρακάτω, να φτιαχτεί ένα καλύτερο αύριο - για όλους! Το έχουμε ήδη χάσει το παιχνίδι. Το ξέρεις πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον εμφύλιο πόλεμο και από το διχασμό, δεν χρειάζεσαι εμένα για να το μάθεις.

"Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. 
Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος." (Μάνος Χατζιδάκις)

I need Job

Not Speech
(Εξάρχεια)

Η κύρια αιτία του κακού στο παραπάνω graffiti.

Πρωινός περίπατος στα Εξάρχεια. Ένας καμβάς οι δρόμοι της πόλης... Περπατώ, φωτογραφίζω συνθήματα - κραυγές,  ζωγραφιές, graffiti. Αυτή η συνοικία έχει ακόμη έναν αέρα ελευθερίας που αγαπώ. Μια γειτονιά που αισθάνεσαι ότι ο σεβασμός και η ανεκτικότητα προς το διαφορετικό είναι το ζητούμενο. 

Όχι αυτά τα κτίρια δεν βρίσκονται σε κάποια συνοικία του Παρισιού...

Υπέροχα σπίτια στην Καλλιδρομίου, που κάνουν το μυαλό σου να φεύγει αλλού.

Πέρασμα από εκδοτικούς οίκους...

Ψαχουλεύοντας βιβλία, εξώφυλλα, οπισθόφυλλα, σελίδες τους...

 Χαζεύοντας τις βιτρίνες βιβλιοπωλείων. 

Τοίχους, διακοσμήσεις, οσφρήσεις, καθημερινές μικρές ανακαλύψεις.

Φτιάχνοντας στιγμαίες ιστορίες με τους τίτλους /

νοερά ταξίδια του μυαλού...

Τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιείς πόσο συγκλονιστική είναι η γνώση της Ιστορίας. Σου αποκαλύπτει τάσεις, φοβίες, ματαιοδοξίες, αιτίες. Είναι ίσως ειρωνικό, μα διαβάζοντας το παρελθόν της ανθρωπότητας, σου φανερώνονται σημεία στιγμών του μέλλοντος της...

Θυμήθηκα αυτές τις μέρες, μια παλιότερη ανάρτηση του Απριλίου του 2010. Μια μικρή ιστορική αναδρομή στο κοινωνικό, ιστορικό, οικονομικό πλαίσιο της Ευρώπης στον 20ό αιω. Δεν πρόκειται για κανένα μαγευτικό ταξίδι ανάγνωσης στο χρόνο, το αντίθετο μάλλον θα έλεγα... Αρκετά επίκαιρη. Φοβάμαι ότι θα βρεις κάποιες ομοιότητες με το σήμερα : Τη διαβάζεις εδώ

Οι πρόσφυγες που δακρύζουν

Χτες το απόγευμα είδα τυχαία αυτό το ντοκιμαντέρ. Το 2004 το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον σύστησε σε πρόσφυγες και μετανάστες που τότε ζούσαν στη χώρα μας. Εκείνοι βρήκαν στο έργο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που μίλαγε κατευθείαν στη ψυχή τους. Στο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, πρόσφυγες και μετανάστες από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία παρακολουθούν σκηνές για την προσφυγιά, τη μετανάστευση, την εξορία από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ύστερα παίρνουν το λόγο, πολλοί με δάκρυα στα μάτια, για να πουν τις εντυπώσεις τους, αλλά και να περιγράψουν την προσωπική τους οδύσσεια. Αργότερα στο στούντιο του μοντάζ, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σχολιάζει όσα είπαν οι μετανάστες για το έργο του και εξηγεί γιατί τον απασχολεί η μοίρα των ξεριζωμένων σε όλες σχεδόν τις ταινίες του. Σταματάει να μιλάει συγκινημένος.

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε πριν εννέα χρόνια.  Βλέποντας το, συγκινήθηκα από τις ιστορίες των μεταναστών. Είναι φοβερές οι ανατροπές που επιφυλάσσει η ζωή στους ανθρώπους. Σήμερα η Ελλάδα βιώνει τη μετανάστευση για ακόμη μια φορά. Ο πόνος της προσφυγιάς και του βίαιου ξεριζωμού, δεν είναι κάτι άγνωστο σε αυτή τη χώρα. Σε τέτοιες περιόδους, οι κοινωνίες φανερώνουν τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα προσωπεία τους. 

Αξίζει να ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως βοηθήσει να δούμε με διαφορετικό μάτι τις ιστορίες τους και τα λάθη μας. 

Οι πρόσφυγες που δακρύζουν από tvxorissinora

σπόροι

Κοιτάζοντας τη μικρή σοδειά μας, πριν λίγες μέρες.  

Άμαθη ουσιαστικά στα μυστικά της φύσης...

Εντελώς άλλη η αίσθηση και η σημασία του να κόβεις τους δικούς σου καρπούς,

...αλλιώς αντιλαμβάνεσαι αυτό το θαύμα που ονομάζεται ζωή 

(και που τόσο μικρή επαφή έχουμε μαζί του).

...Να θες το χυμό ενός φρέσκου λεμονιού για να το προσθέσεις στο φαγητό σου και να το κόβεις κατ' ευθείαν από το δέντρο του... Ίσως αυτά να είναι αυτονόητα για κάποιον που ζει στην επαρχεία. Δεν είναι όμως για εμάς που ζούμε στα αστικά κέντρα, που τελικά φαντάζει ως ο πλούτος στη ζωή.

Ξέρεις, μέσα σε όλα όσα γίνονται αυτές τις μέρες στην ήπειρο μας - πέρασε εντελώς ασχολίαστη μια σημαντικότατη απόφαση. Πρόκειται για την απόρριψη του δικαιώματος των Ευρωπαίων να γνωρίζουν ποια μεταλλαγμένα προϊόντα τρώνε. Για περισσότερα διάβασε : εδώ.

Για τα μεταλλαγμένα : greenpeace.org .

Αν ψάξετε και διαβάσετε σχετικά, θα καταλάβετε πόσο σημαντικό πράγμα είναι η διάσωση / διάδοση των σπόρων. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που δε γνωρίζεις τι βάζεις στο τραπέζι σου και δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για την ποιότητα της τροφής του. 
Ίσως αυτό να είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα. 

Πληροφορηθείτε για την εναλλακτική κοινότητα "Πελίτι" : www.peliti.gr  

Τελικά τέτοιες κινήσεις είναι οι πιο επαναστατικές στην εποχή μας. 

Πριν λίγες μέρες έλαβα από τη συγκεκριμένη ομάδα, σπόρους για Πιπεριά, Μαρούλι και Καλαμπόκι.  Τις φυτέψαμε και θα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα της σοδειάς μας.

Επιστρέφοντας, βρήκα να με περιμένει ένας φάκελος ταχυδρομείου. Ήταν από τον συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, ο οποίος, μόνιμος κάτοικος της Χίου, είχε την ιδέα και την καλοσύνη να στείλει σπόρους σε όσους εκδήλωσαν σχετικό ενδιαφέρον. Αμέσως μόλις μπήκα σπίτι, άνοιξα το φάκελο με αδημονία και είδα αυτό το θησαυρό των σπόρων... Ανυπομονώ να δω το πως θα φυτρώσουν και να γευτώ τους καρπούς. Με συγκινεί, όποτε τη συναντώ, αυτή η απλόχερη μοιρασιά μεταξύ των ανθρώπων.  Φαντάζομαι πως καθένας από αυτούς τους σπόρους, θα έχει κάνει το δικό του ξεχωριστό ταξίδι ώσπου να έρθει σε εμάς. Ελπίζω να μπορέσω και εγώ, να μοιραστώ σπόρους με τη σειρά μου. Θα το δούμε. Στην παρακμή του αστικού πολιτισμού, επιβάλλεται η επιστροφή στις ρίζες μας. Αν και δε ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο πλέον να επιτευχθεί. 

Για καλύτερη πληροφόρηση, δες αυτό το φιλμ: Seeds of Freedom

HumanGrid | εθελοντικές ομάδες αλληλεγγύη

Γιατί ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι η Αλληλεγγύη για να κερδίσουμε ξανά την Ελπίδα, την Αισιοδοξία και την Αξιοπρέπεια. 

Όλες οι εθελοντικές ομάδες σε μια σελίδα, ρίξε μια ματιά : http://humangrid.gr

Where Children Sleep, James Mollison

Από την Κένυα στο Κεντάκι και από τα σκουπίδια σε ροζ δωμάτια. Παιδιά από όλο τον κόσμο, διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές τάξεις, όλα μαζί κάτω από το φακό του φωτογράφου James Mollison.  Ένα σοκαριστικό έργο που δείχνει την ανισότητα ανάμεσα σε παιδιά. Αν είναι να υπάρξει μια σημαντική αλλαγή πρέπει να ξεκινήσουμε από τα παιδιά. Το βιβλίο του ονομάζεται "Where Children Sleep" .

Όταν ζητήθηκε από το φωτογράφο James Mollison να κάνει ένα project σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών, του ήρθε στο μυαλό το παιδικό του δωμάτιο. Η εξέλιξη αυτής της ιδέας ήταν το "Where Children Sleep". Οι φωτογραφίες του απεικονίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Indira (7 ετών) από το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Από 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολειο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.

Kaya (4 ετών) από το Τόκιο. Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια όταν μεγαλώσει.

Dong (9 ετών) από Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα μαθήματα του για το σχολείο. Το όνειρο του είναι να γίνει αστυνομικός.

Joey (11 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Όταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικά του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του είναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.

Jasmine (4 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογένεια της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.

Lamine( 12 ετών) από τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεβάτια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα από τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου διαβάζουν το Κοράνι.

Thais (11 ετών) από την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια από την Βραζιλία.

Douha (10 ετών) από την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.

Jamie (9 ετών) από την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδιώτικο δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.

Roathy (8 ετών) από την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινό  Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες τα οποία και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.

Nantio (15 ετών) από την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille. Μένει σε σκηνή φτιαγμένη από πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτοριδεκτομή. Καθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.

Hamdi από την Παλαιστίνη. Ο Hamdi ζει με τους γονείς του και τα πέντε αδέλφιά του, σε ένα παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό, στη Δυτική Όχθη. Το διαμέρισμα τους έχει καθιστικό, κουζίνα και τρία υπνοδωμάτια.

Syra από τη Σενεγάλη. Η Syra είναι οχτώ χρονών και ζει με τους γονείς της και την μεγαλύτερη αδερφή της σε ένα χωριό της Σενεγάλης. Η Syra δεν μιλάει στον κόσμο και πάντα είναι θλιμμένη. Οι ντόπιοι λένε ότι αυτό συμβαίνει γιατί μία μάγισσα καταδίωξε την μητέρα της και έκλεψε την ψυχή της Syra αλλά και της αδερφής της

Jivan από την Νέα Υόρκη. Jivan είναι τεσσάρων ετών και μένει με τους γονείς του στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Ο Jivan έχει το δικό του δωμάτιο, το οποίο έχει σχεδιάσει η μαμά του, το δικό του μπάνιο και μια ντουλάπα γεμάτη παιχνίδια

Άστεγο παιδί από τη Ρώμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρουν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.

μετάφραση /επιμέλεια: Natalie Sampas
www.childit.gr

Ευχαριστώ τη φίλη @LizioS από το twitter (εδώ και το blog της ) που μου το έστειλε.