29 Απριλίου 2016

Καλή ψυχική ανά(σ)ταση!


Αγαπημένοι μου φίλοι,

Φέτος ανέτρεξα σε αναρτήσεις προηγούμενων ετών λίγες μέρες πριν από το Πάσχα. Τις χάζεψα, κοιτάζοντας τα συναισθήματα των ημερών. Στάθηκα περισσότερο σε αυτή και μετά σε αυτή.


Πάντα τέτοιες μέρες έρχονται στο νου παιδικές μνήμες, οικογενειακές στιγμές γεμάτες από μυρωδιές, οικείες συνήθειες, συμβουλές, παρεκτροπές, μυστηριακή ατμόσφαιρα, διαβάσματα, ολόκληρες ώρες ηρεμίας, απολογισμού, σκέψης, προσμονής. Αυτές οι μέρες έχουν μια ιδιαίτερη αξία. Αποτελούν μια ξεχωριστή αφορμή για εσωτερικές ‘ενδοσκοπήσεις’. .


21 Απριλίου 2016

Μια σύγχρονη αφοπλιστική «Μήδεια» στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα»



Στο «Αγγέλων Βήμα», παρουσιάζεται η «Μήδεια», ένας μονόλογος του Δημήτρη Ζουγκού πάνω στη Μήδεια του Ευριπίδη, υπό τη σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου.  

Η Μήδεια του Ευριπίδη, διδάσκεται το 431 π.Χ. Μια τραγωδία πάθους και σύγκρουσης της λογικής με το άλογο της ύπαρξης, στην οποία ο Ευριπίδης ανατέμνει τον ανθρώπινο ψυχισμό και αποκωδικοποιεί αντιδράσεις σε οριακές καταστάσεις. Στην ανεπανάληπτη αρχαία τραγωδία, ο Ιάσων προδίδει τη γυναίκα του Μήδεια και τα παιδιά του, καθώς παντρεύεται τη Γλαύκη την κόρη του Βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα. Η προδομένη Μήδεια προκειμένου να τον εκδικηθεί, στέλνει δηλητηριώδη δώρα με τα οποία φονεύει τη νύφη και τον πεθερό, ενώ στη συνέχεια, σφάζει τα ίδια της τα παιδιά, προς απέραντη λύπη του προδότη συζύγου της. Ο ποιητής παρουσιάζει το βαθμό εκδίκησης και την παραφροσύνη, που μπορεί να φθάσει η απατημένη σύζυγος, εξαιτίας της συζυγικής προδοσίας. Με το φόνο των παιδιών της, η Μήδεια ουσιαστικά αφαιρεί από τον Ιάσονα τη «συνέχεια» του. Είναι μια ηρωίδα που αποφέρει δικαιοσύνη σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.


Η ανυπέρβλητη Μήδεια του Ευριπίδη είναι ένα από τα πιο ερωτικά έργα που έχουν γραφτεί ποτέ, το οποίο εμπνέει ακόμη σήμερα την καλλιτεχνική δημιουργία. Χιλιάδες συγγραφείς ασχολήθηκαν με τη σπουδή του στα πλαίσια της μαθητείας τους και άλλοι μαγεμένοι με το μύθο- όπως ο Σενέκας και ο Μύλλερ- τον ξαναέγραψαν χρησιμοποιώντας ως καμβά τη δική τους πραγματικότητα προκείμενου να καταδείξουν την εξέλιξη της κοινωνίας στα διαχρονικά ερωτήματα που μας θέτει ο ποιητής. Σχετικά με το ρόλο της γυναίκας, τον έρωτα, την εκδίκηση, το μίσος, την τιμωρία, τη δικαιοσύνη, την οικογένεια, την πίστη.


Η «Μήδεια» του Δημήτρη Ζουγκού, έρχεται σε άμεση σύνδεση με την αρχαιότερη. Τον λόγο του Ευριπίδη διαδέχεται ο λόγος του σύγχρονου συγγραφέα. Γραμμένος σε μέτρο τροχαϊκό ακολουθεί πιστά τα βήματα του τραγωδού. Τα δύο κείμενα ακούγονται παράλληλα, ενώ γίνεται προσπάθεια να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στον αρχαίο κόσμο και στις σύγχρονες συνήθειες.

Ένας κύκλος στο μέσο της σκηνής με χριστιανικά αναθέματα παραπέμπει στο σήμερα. Από εκείνο το σημείο της σκηνής ακούγεται το κείμενο του Δημήτρη Ζουγκού, με την υπόκρουση μιας χριστιανικής προσευχής στο βάθος. Εκτός του κύκλου, ο θεατής εξουσιάζεται από το χορό και τις λέξεις του Ευριπίδη. Τα δύο κείμενα μπλέκονται μεταξύ τους σαν ένα κουβάρι που ξετυλίγει η «Μήδεια» για να πλέξει το φονικό ιστό της. Ο λόγος τους είναι κοινός, τα παθήματα και οι συνθήκες όμως, όχι.

Η σύγκρουση Μήδειας - Ιασωνα ανάγεται στην αρχετυπική αντίθεση μεταξύ θηλυκού και αρσενικού στη φύση. Εκείνη είναι παρορμητική, συναισθηματική και ενστικτώδης, σαν φυσικό φαινόμενο όπου οι δεσμοί αίματος αποτελούν ακόμη ζωή. Εκείνος είναι ορθολογιστής, που κινείται με βάση το συμφέρον και την αποδοχή της κοινωνίας.  Η αντιφατικότητα των λόγων της Μήδειας, καθώς τη μια στιγμή αγκαλιάζει τα παιδιά της και την επόμενη εκτός εαυτού τα σκοτώνει, αντικατοπτρίζουν την πάλη της απόλυτης μητρικής αγάπης και του ακόρεστου πάθους. 

Πόσο σύγχρονη είναι τελικά η Μήδεια; Πόσο πρωτοποριακός υπήρξε ο Ευριπίδης; Πόσο κοινά τα πάθη που εξουσιάζουν τις ψυχές των ανθρώπων από καταβολής αυτού του κόσμου; 

Η Μήδεια του Δημήτρη Ζουγκού, είναι μια παράσταση - εξαιρετικά δουλεμένη - που καταφέρνει να μεταφέρει τη μυσταγωγία της αρχαίας τραγωδίας στο σημερινό θεατή.  Η Έλενα Τυρέα (Μήδεια) και η Μαρία Καραβασίλη (Χορός) ανταποκρίνονται άψογα στους ρόλους τους. Ο σκηνοθέτης Αυγουστίνος Ρεμούνδος καταφέρνει να παρουσιάσει με ένα λιτό και προσεγμένο τρόπο τη σύνδεση των δυο κειμένων, προσπαθώντας να μην αφεθεί σε νεοτερισμούς. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα, που σέβεται το θεατή. 



Ταυτότητα Παράστασης:
Κείμενο: Δημήτρης Ζουγκός
Σκηνοθεσία: Αυγουστίνος Ρεμούνδος
Κοστούμια - Σκηνικά: Τόνια Αβδελοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμού: Βαγγέλης Μούντριχας
Διδασκαλία χορογραφίας Φλαμένγκο : Ηλέκτρα Χρυσάνθου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νίνα Ντούνη
Φωτογραφίες: Νικολέτα Γιαννούλη
Video- Trailer: Νικήτας Χάσκας
Αφίσα: Αλέξανδρος Βενιέρης

Ερμηνεύουν: Έλενα Τυρέα (Μήδεια), Μαρία Καραβασίλη (Χορός)

Παράταση παραστάσεων, αλλάζοντας ώρα, 
από τις 9/5 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30.

Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια

8 Απριλίου 2016

Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος







Καθώς εισέρχεσαι στην Εθνική Βιβλιοθήκη, νιώθεις σαν να μπαίνεις σε μια εκκλησία,
στο Ναό της Γνώσης...


Είναι σαν ένας ναός, 
που στεγάζει ένα τεράστιο κομμάτι της πνευματικής παρακαταθήκης του τόπου,


 με πολύ σπάνια βιβλία...




Μόνο χρόνο να έχεις για να χαθείς στις σελίδες τους...


Ένα κτίριο που έχει περάσει από πολλές συμπληγάδες...


κουβαλά όλη την ιστορία μέσα του...


Σε λίγο καιρό, θα αλλάξει σελίδα.


Με σκοπό να ανοιχτεί περισσότερο προς το κοινό
να αποτελέσει ένα κομμάτι - αληθινό και αναπόσπαστο - της ζωής του.


*Ο γρύπας, φύλακας από την αρχαία εποχή, ως φρουρός των θησαυρών της* 

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος αποτελεί τον θεματοφύλακα της γραπτής πνευματικής παρακαταθήκης των Ελλήνων και την κιβωτό ενός μοναδικού πλούτου στον οποίο καταγράφεται η πορεία της ελληνικής σκέψης και ιστορίας δια μέσου των αιώνων. 

Εικόνες από το υπέροχο κτίριο, λίγο πριν από τη μεταφορά της στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) στο Δέλτα Φαλήρου. 

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μεταφορά να σηματοδοτήσει και τη μεταβίβαση σε μια νέα εποχή, όχι μόνο για την ΕΒΕ, αλλά για όλες τις ελληνικές βιβλιοθήκες. 
Related Posts with Thumbnails