Όποτε χρειάζομαι γαλήνη, ηρεμία, επιστρέφω στα 'καταφύγια' μου..
Είναι πάντα εκεί και δίνουν την πολυπόθητη αίσθηση πως μπορεί να υπάρξει αυτό το κάτι που συνεχώς απουσιάζει.
Είναι πάντα εκεί και δίνουν την πολυπόθητη αίσθηση πως μπορεί να υπάρξει αυτό το κάτι που συνεχώς απουσιάζει.
Διαφυγή από μια κοινωνία που η ευγένεια και η διακριτικότητα προσμετράται ως αδυναμία, που ως πιο ισχυρός θεωρείται όποιος φωνάζει πιο δυνατά ή μιλάει ακατάπαυστα. Ακούμε μόνο θορύβους και όχι λέξεις. Η ψυχή ζητά διαφυγή. Η τέχνη είναι πλέον ένα από τα τελευταία καταφύγια του σύγχρονου ανθρώπου, όπου μπορεί να βρει ουσία, αυθεντικότητα και αλήθεια.
Ένας δημιουργός με ευαισθησία και ποιότητα ήταν ο Δημήτρης Λάγιος. Μαγεμένος από τη λαική μας παράδοση, αφηνόταν στους ήχους της. Σεμνός, αθόρυβος, ταλαντούχος, ένας "οικειοθελώς εξαφανισμένος".
Όπως αναφέρει στο παρακάτω βίντεο η Μαλβίνα Κάραλη: "Ένα σιωπηλό παιδί. Στις μέρες μας οι σιωπηλοί δεν είναι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να πουν, αντίθετα περισσότερο ομιλητικοί είναι κάποιοι άνθρωποι που θα είχανε κάθε λόγο να σωπαίνουν. Η εποχή μας δεν πάσχει μόνο από αφωνία, πάσχει και από ακατάσχετους θορύβους και από ακατάσχετη φλυαρία και ακόμη πιο ακατάσχετους ήχους".
Όπως αναφέρει στο παρακάτω βίντεο η Μαλβίνα Κάραλη: "Ένα σιωπηλό παιδί. Στις μέρες μας οι σιωπηλοί δεν είναι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να πουν, αντίθετα περισσότερο ομιλητικοί είναι κάποιοι άνθρωποι που θα είχανε κάθε λόγο να σωπαίνουν. Η εποχή μας δεν πάσχει μόνο από αφωνία, πάσχει και από ακατάσχετους θορύβους και από ακατάσχετη φλυαρία και ακόμη πιο ακατάσχετους ήχους".
Στην παρακάτω συνέντευξη το σιωπηλό παιδί, που με τη χαμηλωμένη φωνή του κατάφερνε να καλύπτει όλους τους θορύβους... Μια φράση του κυρίως συγκρατώ: "ξέρεις είναι μεγάλο πράγμα να είσαι άνθρωπος".
...όχι σήμερα...
κανένα απολογισμό
Κλείνω τα μάτια μου.
Σιωπή γαλήνια.
"Να ονειρεύομαι, απ ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω.
Η σωτηρία μου, είναι ο θάνατος και το κορμί σου
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω."
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω.
Η σωτηρία μου, είναι ο θάνατος και το κορμί σου
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω."
Ο Δ. Λάγιος (1952 - 1991) μουσικοσυνθέτης, από τους σημαντικότερους της γενιάς του. Δισκογραφικά ξεκίνησε το 1982 με τον δίσκο «Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας», σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη. Επόμενοι δίσκοι του ήταν οι "Ο Αη-λαός"(1983), "Εδώ που γεννηθήκαμε" (1983), "Του Σολωμού και της Ζάκυνθος" (1986), "Εργα για ορχήστρα νυκτών οργάνων" (1989), "Ερωτική πρόβα" (1991), "Ίνα Τι" (1992), "Των Αθανάτων" (1994).
Τον Απρίλιο του 1991, ο Δημήτρης Λάγιος πεθαίνει από καρκίνο. Ήταν μόλις τριάντα εννέα ετών.
Όμορφη και παράξενη πατρίδα...
