31 Μαρτίου 2012

Street Art by Alice Pasquini



















Alice Pasquini Oslo, Norway.


H Alice Pasquini είναι μια καλλιτέχνης πολυμέσων που 'κατοικεί' στη Ρώμη. Τα έργα της είναι ποιητικά και ελπιδοφόρα. Κύριο θέμα της είναι το γυναικείο φύλο, με έμφαση στη δυνατή και ανεξάρτητη γυναίκα.

Περισσότερα :

alicepasquini.com
flickr.com
facebook.com

30 Μαρτίου 2012

Πεθαίνω σαν χώρα



...το παρελθόν, το παρόν
και το μέλλον μιας
κοινωνίας που καταρρέει...

Μόλις επέστρεψα από το Cineθέατρο Τριανόν, όπου παρακολούθησα την παράσταση "Πεθαίνω σαν χώρα", βασισμένη στο μυθιστόρημα του Δημήτρη Δημητριάδη, από το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών. 


Συναισθήματα και σκέψεις που συνταυτίστηκαν, άλλα τόσα γεννήθηκαν. 
Εύστοχη, σκληρή, προειδοποιητική γλώσσα. Τι εμβληματικό, μα πόσο επίκαιρο κείμενο... 
Αξίζουν συγχαρητήρια για την άψογη μεταφορά επί σκηνής ενός τόσο δύσκολου κειμένου. Ένα δυνατό χειροκρότημα στις ηθοποιούς Σοφία Σταυρακάκη, Σίσσυ Δουτσίου, Άλκηστις Πολυχρόνη, Δανάη Νικολαϊδη και στον σκηνοθέτη Τάσο Σαγρή!

Σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το ξεχωριστό αυτό κείμενο..., με κάποιες φωτογραφίες από την παράσταση...



Πεθαίνω σα χώρα
του Δημήτρη Δημητριάδη (1978)

« (…) “… Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ’ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σ’ άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων… Ποτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη… να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της… Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα ’χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά. Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμ’ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. Έχει φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου, τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέτρες στα νεφρά μου και τα ’χει ρημάξει, έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απ’ όπου θα ’τρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου ’χει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απ’ τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ’χουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της μ’ έχει ξεπατώσει, μ’ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει… κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων… κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της… η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της… Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε… όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απ’ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μ’ έχεις αφήσει χωρίς ζωή… Κι εσύ δεν μπορείς. Μ’ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει… δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας… Το παλιογύναικο. Ένα θα ’θελα, να την είχα μπροστά μου και να την έσφαζα με τα ίδια μου τα χέρια. Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.

φωτογραφίες: Βεκόπουλος Δημήτριος

Κατάφερε οι δολοφόνοι της να φτάσουν ως τις μήτρες μας και να τις σκάψουν σαν τάφους, τα γουρούνια, τα γουρούνια, είν’ όλοι τους γουρούνια, από ποιον ν’ αρχίσω και σε ποιον να τελειώσω, όλοι τους δολοφόνοι, όλοι τους, αυτοί με κάνουν να νιώθω την ανάγκη για το πιο μεγάλο έγκλημα, για μια ατέλειωτη σφαγή, ατέλειωτη σφαγή… αχ, πώς αντέχουμε δω μέσα, πώς δε μας τρελαίνει ακόμα αυτή η παλιοσκύλα, αυτή η γκαρότα, αυτό το στραγγουλατόριουμ, σωστή αγχόνη… με τους επίσημους μαχαιροβγάλτες της που βγάζουν επίσημους λόγους σ’ επίσημες τελετές μπρος σ’ επίσημους μαχαιροβγάλτες… Ο κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσάκα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτερούς σουγιάδες, άντρο φονιάδων, απατεώνων και ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων κι ανίκανων σωματεμπόρων, μας πατάει το κεφάλι μέσα στα σκατά της, μας δίνει λυσσασμένες κλωτσιές στ’ αρχίδια, μας λιώνεις, μωρή, μας στραγγίζεις, μας ρημάζεις, μας διχάζεις, μας πνίγεις, μας καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις, σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη, ψειριάρα, φαρμακοδότρα, φιδομάνα, λύκαινα, γύφτισσα, αιμομίχτρα, που όλο μαϊμουδίζεις και παπαγαλίζεις, κατσικοπόδαρη, δίσεχτη, κακορίζικη, δε σε μπορώ, δεν τη μπορώ, τη δολοφόνα, την παιδοκτόνα, τη ζαβή, τη χολεριασμένη, τη στραβοκάνα, τη ζαβή, το τσόκαρο, την παλιόγρια, την παλιόγρια, που κακό χρόνο να ’χει, δεν αντέχω πια τίποτα δικό της, τίποτα, τίποτα, τη μισώ, τη μισώ, αχ, αχ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, θα πεθάνω, τέρας, και θα εξακολουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους απ’ αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γι’ αυτήν, λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την παραχώσω σα σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια… Δεν είμαι πια γυναίκα… Ούτε κι εσύ πια είσαι άντρας… Μας τα πήρε όλ’ αυτή… Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν’ αυτή όταν δεν θα ’χει μείνει τίποτ’ από μας;… Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου… Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της… Έχω μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα…” (…) »




σκηνοθεσία: Τάσος Σαγρής
παίζουν: Σίσσυ Δουτσίου, Σοφία Σταυρακάκη,
Άλκηστις Πολυχρόνη, Δανάη Νικολαΐδη
Μulti Μedia: Void Optical Art Laboratory
Venus Melena | A.Καφετζη | Μ. Γκουνελας
Ηχητικά Περιβάλλοντα: Γ.Κουβαράς
Μουσικά αποσπάσματα:
Mogwai, Sigur Ross, Slowdive,
God Speed You Black Emperor

9 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ | ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ | ΣΑΒΒΑΤΟ
ΠΕΜ. 22 / 03 / 12 ΕΩΣ ΣΑΒ. 07 / 04 / 12
ώρα έναρξης 21.00


ΕΙΣΟΔΟΣ 10e / ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ 8e
+ δωρεάν με κάρτα ανεργίας

Περισσότερες πληροφορίες στο blog τους : the Institute [for Experimental Arts]

29 Μαρτίου 2012

Ιάκωβος Καμπανέλλης, ένας χρόνος απουσίας του



Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το θάνατο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Επιστρέφω συχνά στο λόγο του και δε θα σταματήσω να τον θαυμάζω... 

Για τη σημερινή μέρα επέλεξα να ακούσουμε μια απάντηση του, λίγο πριν "φύγει" από κοντά μας, στην ερώτηση : 



Τι θα συμβουλεύατε τους νέους;

"Αυτό που θα σας συνιστούσα, θα σας συμβούλευα. Αγαπάτε τον πλαινό σας, αγαπάτε και αυτόν που είναι πιο πέρα και τελικά ν' αγαπάτε και αυτούς ή αν όχι ν' αγαπάτε όμως να φροντίζετε και αυτόν που ήταν παλιά πρώτα εχθρός σας να μην είναι ή τουλάχιστον να μην γίνει ποτέ εχθρός σας! Εύχομαι να είσαστε ωραία, να τραγουδάτε και αντί άλλες ασχολίες που σε πάνε σε δρόμο... με κακίες, βγάζουν τα κακά ένστικτα μας, ξέρετε τι θα πει "ένστικτα", να σας πηγαίνουν στο δρόμο που είναι δημιουργικός και καλός... Περιττό να σας πω ότι ο δρόμος που μας πάει εκεί είναι ο πολιτισμός! Η μουσική μας πάει σε ωραίες σκέψεις, σε ωραία συναισθήματα. Το καλό βιβλίο ομορφαίνει τον κόσμο, όπως τον ομορφαίνουν τα βιβλία, η μουσική το ίδιο, ο καλός κινηματογράφος. Ο πολιτισμός πρέπει να είναι η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη, να λέμε "γεννήθηκε για να ζει ωραία" και βοήθημα μεγάλο σε αυτό είναι ο πολιτισμός. Ποιος ακούει ωραία μουσική και δεν γίνεται καλύτερος; Οι άνθρωποι που ακούνε τραγούδια όση ώρα κρατάει μια συναυλία θα έλεγα εγώ, είναι καλύτεροι από ότι είναι πριν αρχίσει η συναυλία και άμα τελειώσει.  Λοιπόν... μένετε σε μια συναυλία!"


Απόσπασμα από συνέντευξη στη διεθνή οργάνωση "Σκυτάλη της μνήμης" ("Le relais de la memoire") που πραγματοποίησε επίσκεψη μαθητών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν
Έτσι όπως παρουσιάστηκε στην Εκδήλωση της Ο.ΝΑ.Σ. (Ομοσπονδίας Ναξιακών Συλλόγων) στις 28.1.2012 στο Πολεμικό Μουσείο προς τιμή του Ιάκωβου Καμπανέλλη.


Σχετικές αναρτήσεις, αξίζουν την επίσκεψη σας:

Ιάκωβος Καμπανέλλης, σύντομη βιογραφία
Λέξεις Ιάκωβου Καμπανέλλη
'Έβδομη μέρα της δημιουργίας'
«Ο δρόμος περνά από μέσα», Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο) (για λίγες ακόμη παραστάσεις)

27 Μαρτίου 2012

Ζωοδόχου Πηγής 9*


 Παγκόσμια μέρα θεάτρου σήμερα. Τι θέση έχει το θέατρο στη ζωή σου; 
Ποιο να είναι άραγε αυτό το εγκαταλειμμένο κτίριο της φωτογραφίας;


Ένα από τα απογεύματα της προηγούμενης εβδομάδας, κατηφορίζοντας τη Ζωοδόχου Πηγής, στάθηκα λίγο έξω από το συγκεκριμένο κτίριο.  
Σχεδόν πάντα, ίσως και ασυναίσθητα σταματώ. Κοίταξα λίγο την παρακάτω
 μαρμάρινη επιγραφή, γεμάτη μουτζούρες...
 
"Το 1942 κατοικούσε και ίδρυσε 
την πρώτη Σχολή Θεάτρου Τέχνης ο Κάρολος Κουν"


"Ανεγέρθη το 1925 από τον αρχιτέκτωνα Ηλ.Α.Κουρμούλη εκ Σμύρνης"


Σε αυτό το κτίριο, ο Κάρολος Κουν το 1942 μέσα στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, δη­μιούρ­γη­σε το Θέ­α­τρο Τέχνης και τη Σχο­λή του.  Για την προ­ε­τοι­μα­σία των πα­ρα­στά­σεων χρησιμοποιούσε έ­να δω­μά­τιο στην αυ­λή αυτού του 
διώ­ρο­φου ε­πί της ο­δού Ζωο­δό­χου Πη­γής 9... 


Στο δωμάτιο μιας αυλής της οδού Ζωοδόχου Πηγής 9 ξεκίνησε τις πρόβες στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν, με μαθητές της Σχολής και με τον ίδιο σκηνοθέτη και ηθοποιό. Μέ­χρι το 1954, έδινε τις παραστάσεις σε διάφορα θέατρα που του παραχωρούσαν. 

Τράβηξα λίγες γρήγορες φωτογραφίες με το κινητό μου.
 Σκέφτηκα πόσο ελάχιστα γνωρίζουμε την ιστορία των κτιρίων της πόλης, 
πόσο ελάχιστα ενδιαφερόμαστε για να μάθουμε τι κρύβουν 
πίσω από τις όψεις που κάποιοι καταστρέφουν...

Πόσο εύκολα θάβουμε ιστορία, θησαυρούς, ανθρώπους. 
Πόσο εύκολα παραμορφώνουμε οτιδήποτε
 αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα του... 
Πόσο ελάχιστα σεβόμαστε το έργο ανθρώπων,
πόσο θα άλλαζε η καθημερινότητα και η ζωή του καθένα 
αν είχαμε τη διάθεση ν'ακούσουμε μερικές φωνές.

"Ο όχλος, το πλήθος, ο μέσος όρος...
Το χειρότερο περιβάλλον για να μπορέσει να ζήσει ένας άνθρωπος
που μπορεί να σκεφτεί..."
(Ίψεν)

*Αν το σκεφτείς, ακριβώς σαν 'ζωοδόχο πηγή' λειτούργησε εκείνη την εποχή αυτό
 το συγκεκριμένο κτίριο για την Αθήνα... 


Κάποιες παλιότερες σχετικές αναρτήσεις του blog, 
αν θέλετε κάντε μια διαδικτυακή βόλτα:




26 Μαρτίου 2012

27 Μαρτίου 2012: Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου



ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ 2012 από τον John Malkovich

"Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους. 


Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη.

Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής. Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς – γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, – να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: «Με ποιό τρόπο ζούμε;» Καλή τύχη!"


Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος του για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς κ.ά. Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός, σεναριογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης John Malkovich. Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

25 Μαρτίου 2012

Τάδε έφη...Αντόνιο Ταμπούκι



"Πιστεύω ότι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα παλιά πολιτικά κόμματα παρέμειναν. Αλλά χωρίς περιεχόμενο. Είναι σαν άδεια κουτιά. Αλλά όλα αυτά τα άδεια κουτιά εξακολουθούν να καταλαμβάνουν τις πολυθρόνες τους. Πιστεύω ότι υπάρχει μια κρίση της δημοκρατίας με την έννοια της μορφής, της φόρμας. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να τη διαχειριστούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι υπερβολικά έμμεση η δημοκρατία μας. Επομένως πρέπει να βρούμε μια μορφή δημοκρατίας στην οποία θα υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών. Αρκετές φορές δεν αξίζουμε αυτού του επιπέδου τα κόμματα. Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτά..."


Εφ. Καθημερινή, 19/06/11, 
απόσπασμα από μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του.

Δυστυχώς σήμερα έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπημένους  μου συγγραφείς, ο Antonio Tabucchi.

Αυτό το post ως ένας μικρός αποχαιρετισμός, καλό του ταξίδι.


Πρόταση βιβλίου : Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα

24 Μαρτίου 2012

Θεόφιλος Κεφαλάς - Χατζημιχαήλ



Ο Θεόφιλος γεννήθηκε στη Μυτιλήνη γύρω στο 1870 και πέθανε στις 24 Μαρτίου 1934. Κυρίαρχο στοιχείο του έργου του είναι η ελληνικότητά και η εικονογράφηση της λαϊκής παράδοσης και ιστορίας.  Στην εποχή του ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ υπήρξε στόχος αποδοκιμασιών και χλευασμού. Μετά τον θάνατό του ήρθε η αναγνώριση. 

Ερωτόκριτος και Αρετούσα

Η ζωή του Θεόφιλου ήτανε πολύ δύσκολη εξ αιτίας του κόσμου που τον κορόιδευε, επειδή του άρεσε να φορά την παραδοσιακή φουστανέλα και να συζητά μόνο για τις ιστορίες του. Επιπλέον, ήταν αριστερόχειρας, πράγμα που τα χρόνια εκείνα θεωρούνταν μειονέκτημα και σχολιαζόταν αρνητικά από την κοινωνία. Οι γονείς και οι δάσκαλοί του προσπάθησαν με βίαιο τρόπο να τον κάνουν δεξιόχειρα. Ο ιδιόρρυθμος καλλιτεχνικός χαρακτήρας του, έκανε εντονότερα “χλευαστική” την εξωτερική εικόνα του στους γύρω όπου τον οδήγησε να παρατήσει νωρίς το σχολείο και να ασχοληθεί με την αγιογραφία.

Λίμνιος κεχαγιάς 



Ανήσυχος κι ονειροπαρμένος, ζώντας σ' ένα δικό του κόσμο, δεν έδειξε καμιά επιμέλεια στα γράμματα, αλλά μοναδικό "μεράκι" ήταν να ζωγραφίζει. Σε ηλικία περίπου δεκαεπτά ετών εγκατέλειψε το οικογενειακό του περιβάλλον και εργάστηκε ως θυροφύλακας («Καβάσης») στο Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης. Εκεί έμεινε λίγα χρόνια, πριν εγκατασταθεί στην πόλη του Βόλου, κάνοντας ευκαιριακές δουλειές, όπου θα περάσει περίπου 30 χρόνια της ζωής του, και θα αφήσει πλήθος σημαντικών έργων του.


παράλιον χωρίον της Μυτιλίνης ή Βαρειά 

Ζωγραφίζει σε καφενεία, ταβέρνες, χάνια, στο χωριό Μηλιές του Βόλου, φιλοτεχνεί την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, αλλά και πολλά σπίτια, ελαιοτριβεία, φούρνους, μύλους κ.α. Στο Βόλο ζωγραφίζει και πλήθος επιγραφών στα προσφυγικά των εκδιωχθέντων από την Μικρά Ασία. Δυστυχώς, πολλά από τα έργα του έχουν καταστραφεί είτε από σεισμούς και πυρκαγιές, είτε από κατεδαφίσεις και αμέλεια.



 ο Αθανάσιος Διάκος το 1821

Υπήρξε πάντοτε ιδιαίτερα φτωχός, και συχνά ζωγράφιζε τοίχους καφενείων ή σπιτιών για ένα κερδίσει μονάχα ένα πιάτο φαγητό. Εξίσου συχνά έπεφτε θύμα εμπαιγμού και περιφρόνησης ειδικά λόγω της επιλογής του, από μια ηλικία και μετά, να εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό τρόπο ένδυσης και να φοράει φουστανέλα, όπως οι ήρωες που απεικόνιζαν τα έργα του. Η αγάπη του για την πατρίδα και η καλλιτεχνική φύση του τον οδήγησαν ακόμα να διοργανώνει θεατρικές λαϊκές παραστάσεις με παιδιά των γύρω χωριών.  

Ο Teriant 

Το 1927 ο Θεόφιλος επιστρέφει στη Μυτιλήνη. Παρά τα πειράγματα του κόσμου συνεχίζει να ζωγραφίζει.  Για τον Θεόφιλο μαθαίνει ο εκδότης Στρατής Ελευθεριάδης-Τεριάντ, που μένει στο Παρίσι κι έχει φίλους τους διασημότερους ζωγράφους της εποχής. Eίναι πρώτη φορά που νιώθει αναγνώριση, επιπλέον συνέβαλλε αρχικά στη βελτίωση των συνθηκών επιβίωσής του και μετέπειτα (δυστυχώς μετά θάνατον) στην σταδιακή αναγνώριση του έργου του ώσπου το υπουργείο Πολιτισμού χαρακτήρισε το έργο του «χρήζον ειδικής κρατικής προστασίας». Τον Μάρτη του 1934, παραμονές του Ευαγγελισμού, βρίσκουνε τον Θεόφιλο νεκρό.

Η ωραία Αδριάνα των Αθηνών


Ως το Σεπτέμβριο του 1935, ένα χρόνο μετά το θάνατο του, μνεία στο όνομά του γίνεται μόνο σε μερικά δημοσιογραφικά κείμενα. Στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου δημοσιεύεται στα Αθηναϊκά Νέα μια συνέντευξη του Teriade με τίτλο «Μια καλλιτεχνική ανακάλυψη. Ένας άγνωστος μεγάλος Έλληνας λαϊκός ζωγράφος, ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ» και την επόμενη χρονιά οργανώνεται από τον Teriade έκθεση έργων του στο Παρίσι. 

Το Τίναγμα των ελαίων

Ο Τάκης Μπαρλάς αποκαλεί τον Θεόφιλο «Παπαδιαμάντη της ζωγραφικής», ενώ ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος το 1947 μιλάει για τον καλλιτέχνη σε έκθεση έργων του στο Βρετανικό Συμβούλιο Αθηνών, τον συσχετίζει με τον Μακρυγιάννη. Σύντομα, το όνομα και το έργο του ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Λίγα χρόνια μετά, εκθέτουν τα έργα του στο Λούβρο. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους.

οι αγωνιστές για τον αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας

Ο Οδυσσέας Ελύτης, έγραψε: «Επιστρέφοντας από την Αμερική, τον Ιούνιο του 1961, σταμάτησα για λίγες μέρες στο Παρίσι και, καθώς βγήκα να χαζέψω στους δρόμους, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν, σε μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου όπου συνήθιζα να πηγαίνω άλλοτε, τη μεγάλη αφίσα της Έκθεσης του Θεόφιλου, που είχε ανοίξει ακριβώς εκείνη την εβδομάδα στις αίθουσες του Λούβρου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Ε, λοιπόν, ναι. Υπήρχε δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον κόσμο».

ο Φρίξος επί του χρυσομάλλου κριού και η Έλλη 

Ο Teriade χρηματοδοτεί την ίδρυση του Μουσείου Θεόφιλου, που άνοιξε το 1965, στη γενέτειρά του Βαρειά στη Λέσβο, όπου φιλοξενούνται 86 πίνακες του ζωγράφου. Επίσης ως μουσείο Θεοφίλου λειτουργεί το αρχοντικό Χατζηαναστάση, γνωστό σήμερα ως οικία Κοντού, στην Ανακασιά του Δήμου Ιωλκού, τους τοίχους του οποίου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος γύρω στο 1912.



Σχετικά links:
Μουσείο Θεόφιλου
istorikathemata
wikipedia

21 Μαρτίου 2012

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.


Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι Ελευθερία.
Μέσα απ΄ του καθένα
Την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
Ν΄ αποκαταστήσουμε
Του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση από τα σχολεία.
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
Συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες».
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη».
Τα σύνορα τους στρατούς.
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει Βία.
Μη τώρα. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν΄ αποκαταστήσουμε
Του ηθικού δίκαιου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα την Ζωή.
Και την Ζώη πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ΄ΑΓΑΠΑΩ
Και δεν με σταματάς να ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
Στον έρωτα και την αλληλεγγύη
Στην Ελευθερία
Όσες φορές και αν χρειαστεί κι απ΄ την αρχή.
Υπερασπίζομαι την αναρχία.


(Κατερίνα Γώγου)


Έπειτα από προτροπή του Τσαλαπετεινού, θέλησα να τιμήσουμε από εδώ την άνοιξη (εαρινή ισημερία) και την ποίηση (παγκόσμια ημέρα ποίησης) με το παραπάνω ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας Γώγου. Εύχομαι κάποτε σε αυτό τον πλανήτη να πραγματοποιηθούν τα οράματα των ποιητών και "να κάνουμε ποίημα τη Ζωή. Και τη Ζώη πράξη".

19 Μαρτίου 2012

βόλτα στη Φιλοθέη

Αυτή την Κυριακή είχε μια ανοιξιάτικη, καλοκαιρινή μέρα
Δεν είχαμε σκοπό να τη χαραμίσουμε 
σε ανούσιες, ανόητες και παρανοϊκές καταστάσεις...
Σκεφτήκαμε να κάνουμε μια μεσημεριανή ποδηλατάδα στη Φιλοθέη, 
ένα από τα πιο όμορφα προάστια των Αθηνών. 
Έτσι λοιπόν κλείσαμε τους υπολογιστές και τις τηλεοράσεις, 
πήραμε τα ποδήλατα και βγήκαμε στους δρόμους... 
Η Φιλοθέη είναι μια υπέροχη περιοχή, αισθάνεσαι σαν να είσαι 
μακρυά από το κέντρο της πόλης....
και όμως βρίσκεσαι τόσο κοντά του 
Ποτάμι δίπλα από τα ξύλινα γεφυράκια της πλατείας
στάση για λίγη ξεκούραση
και για λίγες φωτογραφίες.
Η αλήθεια είναι πως τίποτα δε θυμίζει εδώ την κρίση,
βασικά είναι : "άλλος πλανήτης"
Στάση στο σώμα προσκόπων της περιοχής
εξερεύνηση του μικρού λοφίσκου αλλά και 
των γκράφιτι κάποιων παιδιών στους τοίχους
τόσο μα τόσο πολύ
εκφραστικά
 Μα ασταμάτητα να χαζεύω τις αμυγδαλιές...
 που άνθισαν και εφέτος... 

καλή εβδομάδα, καλή άνοιξη
Related Posts with Thumbnails