31ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθήνας ~ στιγμιότυπα

Έπειτα από προτροπή ενός φίλου βολτάραμε χτες στο Παναθηναικό Στάδιο, όπου έγινε ο τερματισμός των αγώνων του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθήνας. Σκέφτηκα να σας μεταφέρω φωτογραφίες και στιγμιότυπα από τη χτεσινή μέρα. 

Τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν περίεργα,

μα ας αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν αντί για μένα.

,

  

Είχα πολύ καιρό να δω τόσα χαμογελαστά πρόσωπα, ανθρώπους με πάθος, περηφάνια και την ικανοποίηση για την εκπλήρωση ενός στόχου σχηματισμένη στο πρόσωπο τους. Χαμόγελα σ' έναν αγώνα μεγάλης αντοχής, σε μια εποχή που από μόνη της είναι ένας μαραθώνιος μάλλον για τους περισσότερους από εμάς.

Λέξεις που μου έμειναν από τη χτεσινή μέρα: "υποστήριξη", "στόχος", "χαμόγελο", "πάθος", "ομορφιά", "αγώνας". Καθήσαμε στο πέταλο του Παναθηναικού Σταδίου. Ο ορίζοντας καθαρός, το βλέμμα ακουμπούσε απέναντι το Λυκαβηττό και απλωνόταν μέχρι την Ακρόπολη... Στην επιστροφή προς το σπίτι σκεφτόμουν ότι αυτή η χώρα υπήρξε τόσο απλώχερα προικισμένη από το παρελθόν της, έχει τόσα σημαντικά κληρονομήσει, που απλώς μόνο ηλίθιοι δε θα μπορούσαν να τα εκμεταλλευτούν και να την αφήσουν να φτάσει στη χρεοκοπία. Μπαίνοντας στο σπίτι διάβασα από μηνύματα φίλων στο facebook τη συγκεκριμένη δήλωση ενός παραολυμπιονίκη, δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Υπάρχουν άνθρωποι με πάθος, αντοχές, δύναμη και ήθος εκεί έξω. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και πολλοί που απλά δε θα έπρεπε να ζούσαν εδώ, ούτε να έβγαιναν από τα σπίτια τους. Κάνουν κακό. 

ο τυφλός ψαράς

Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» του Στρατή Βογιατζή και της Θέκλας Μαλάμου, 
είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ από τη σειρά των «Καθημερινών Ηρώων».  

Ευχαριστώ πολύ το ξωτικό που μου το έστειλε 
και μου χάρισε φως. 

Περισσότερα για τον «Τυφλό Ψαρά»
O Γιάννης Κουκούμιαλος έχασε την όραση και το χέρι του, στην ηλικία των έντεκα χρόνων από εναπομείνουσα νάρκη του πολέμου του 1940. Γεννημένος σ’έναν ναυτικό τόπο, στην Λαγκάδα της Χίου, μυείται από μικρό παιδί στην τέχνη του ψαρέματος. Μετά από τον τραυματισμό και την ανάρρωσή του και έχοντας στο μυαλό του όποια γνώση του έχει τυπωθεί μέχρι αυτή την ηλικία γύρω απ’την ναυτοσύνη, συνεχίζει να βρίσκεται μέσα σε ψαροκάικα έχοντας όμως πλέον μια διαφορετική παράμετρο στη ζωή του, αυτή της επίκτητης αναπηρίας του.

Σε ηλικία είκοσι χρονών πηγαίνει σε σχολή τυφλών στην Αθήνα όπου και κάθεται για δύο χρόνια και ξαναεπιστρέφει στη Χίο γιατί δεν μπορεί να συνηθίσει τον αστικό τρόπο ζωής. Συμβιβασμένος πλέον με τις δυσκολίες που γεννώνται από την απώλεια της όρασής του και του χεριού του, συνεχίζει να ψαρεύει έχοντας πλάι του έναν δικό του άνθρωπο και συγγενή του, την Πλουμή, στην οποία και μεταδίδει όλες τις γνώσεις του ψαρέματος. Η στιγμή όμως που θα αρχίσει και μόνος του πλέον να ταξιδεύει και να ψαρεύει, δεν αργεί να έρθει. Με εικόνες πραγματικές, αυτές των παιδικών του χρόνων, με έναν κόσμο ταξινομημένο και οργανωμένο που κατασκευάζει στο μυαλό του, με τη διαίσθησή του και μια δύναμη θεική…όπως λέει και ο ίδιος, συνθέτει το χάρτη του και παρέα μ’αυτόν ταξιδεύει τα τελευταία εβδομήντα χρόνια μες τη θάλασσα.

Ατομα με αναπηρία και ΜΜΕ

Δημοσιεύω το παρακάτω Email, ακριβώς όπως το έλαβα.

Αγαπητοί φίλοι,

Το Φεστιβάλ Emotion Pictures - Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία (www.ameamedia.gr) δεν πραγματοποιήθηκε φέτος.

Το Φεστιβάλ έχει σκοπό να ενισχύσει τον κοινωνικό μας προβληματισμό, να ευαισθητοποιήσει νέους και μεγαλύτερους μέσα από την θεματολογία του, που έχει στο επίκεντρό της την αναπηρία.

Αποτελεί το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ του είδους του στην Ελλάδα.

Φίλοι του Φεστιβάλ από το εξωτερικό ξεκίνησαν ένα petition για τη συγκέντρωση υπογραφών για να μην καταργηθεί η διοργάνωση, το οποίο και μας προώθησαν.

Σας το στέλνουμε και αν μπορείτε, προωθήστε το όπως κρίνετε καλύτερο.
Μια ψήφος θα δείξει την συμπαράσταση σας ώστε να μην καταργηθεί το Φεστιβάλ.


Για να ψηφίσετε μπορείτε να κάνετε : Κλικ Εδώ


Facebook group:
http://www.facebook.com/home.php#!/group.php?gid=138139822896524


Η συμπαράστασή σας είναι πολύτιμη.
Με εκτίμηση

*** 

 Στο blog έχουνε γίνει σχετικές αναφορές για το συγκεκριμένο Φεστιβάλ, σας υπενθυμίζω:

Emotion Pictures 2008
Emotion Pictures 2009

Προσωπικά ήδη υπέγραψα, όποιος επιθυμεί ας προωθήσει το παραπάνω email όπως μπορεί..

Χοροθέατρο Δαγίπολη

Τη Τετάρτη παρακολούθησα την παράσταση "Shadow’s light" από το Χοροθεάτρο "Δαγίπολη".. Είχα ακούσει για την συγκεκριμένη ομάδα, μα έως και προχτές δεν τους είχα παρακολουθήσει. Μόλις μου δώθηκε λοιπόν η ευκαιρία έσπευσα και πραγματικά μαγεύτηκα!

Ξεχωριστή σύγχρονη ελληνική δημιουργία από την ομάδα "Δαγίπολη", με την οποία συνεργάζονται χορευτές με κινητικά προβλήματα.
Από εκείνες τις παραστάσεις που αισθάνεσαι την ουσία της Τέχνης να σε γεμίζει, βιώνεις την μαγεία του χοροθεάτρου.. Αυτή είναι η δύναμη της αληθινής τέχνης που σου μεταδίδει μηνύματα, συναισθήματα, μαθήματα ζωής, που κατακλύζει την ψυχή σου νοήματα.. Στο τέλος της παράστασης, θες να σηκωθείς και να αγκαλιάσεις τους χορευτές, να τους καταχειροκροτήσεις, για το δώρο που σου χάρισαν.. Ένα χοροθέατρο που έχει ως πυρήνα τρία άτομα με κινητικό πρόβλημα και που στέλνει μήνυμα ενάντια στις διακρίσεις! Χοροθέατρο της ψυχής..

Στην συγκεκριμένη παράσταση, παρακολουθούμε το φως που δημιουργούν οι σκιές και το οποίο είναι το πιο δύσκολα ανιχνεύσιμο, μα συχνά αυτό που ευκολότερα θαμπώνει. Στις σκιές η διαφορά εμφανίζεται διακριτικά αλλά συχνά εξαφανίζεται και επανέρχεται ανατρέποντας τους ρόλους και την ανθρωπομετρική κλίμακα των χορευτών. Το φως, φανερώνει μιαν ολοκληρωτική ανατροπή. Ακριβώς στο σημείο που η σκιά συναντά το φως της.

Την παράσταση συνοδεύουν με τη μουσική τους, ο Κώστας Λειβαδάς (Πιάνο) και ο Πάρις Περυσινάκης (Λύρα).

Θα σας μαγνητίσει, θα σας καθηλώσει και θα σας κατασυγκινήσει..

Η συγκεκριμένη παράσταση του χοροθεάτρου Δαγίπολη ανεβαίνει, στο πλαίσιο του 9ου Φεστιβάλ Χορού του Σωµατείου Ελλήνων Χορογράφων, στο θέατρο «ΠΚ» (Ρενέ Πυώ 2 και Κασοµούλη 30, Νέος Κόσµος, τηλ. 210-9011.677) τις μέρες & ώρες: Βραδ: 26, 28/5, 8 μ.μ., 27, 29/5, 10 μ.μ. Σπεύσατε!!

Όπου όμως ακούσετε να ανεβαίνει παράσταση από το Χοροθεάτρο "Δαγίπολη", αξίζει να τους θαυμάσετε!

Χοροθέατρο Δαγίπολη στο facebook

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: ΤΑΧΤΣΟΓΛΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ, ΒΙΒΗ ΡΩΜΑΝΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΖΑΧΑΡΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ, ΕΛΕΝΑ ΖΑΧΟΥ, ΑΥΡΑ ΚΑΒΟΥΡΑ και ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ – ΔΑΓΙΠΟΛΗ
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ (Πιάνο) – ΠΑΡΙΣ ΠEΡYΣΙΝΑΚΗΣ(Λύρα)
ΦΩΤΙΣΜΟΙ:
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΖΟΥΡΝΤΟΣ

Pet shop - Βραβευμένη ταινία μικρού μήκους

Η ζωή είναι ένα θείο δώρο.
Η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται και αξιολογεί την ζωή σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια και την κοστολογεί αναλόγως.
Δίνει αξία στο φαίνεσθε και όχι στην ουσία..

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Μιχαήλ-Γαβριήλ Ζενέλης
Ερμηνευτές: Μελέτης Γεωργιάδης, Θοδωρής Ασημάκης
Φωτογραφία: Γιώργος Καρβέλας
Μοντάζ: Κύρος Παπαβασιλείου
Μουσική: Ρένος Παπασταύρος
Ήχος: Γιάννης Γιαννακόπουλος

Βραβεία:
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους,
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Πάτρα και ειδικό βραβείο,
Ειδική Μνεία στο Πεσκάρα Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους,
Ειδική Μνεία στην Νάουσα Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους,
Silber Metal στο Φεστιβάλ der Nationen,
Silber Metal στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Des Nightkommerziellen Films

Μια καταπληκτική, συγκινητική ταινία..
Ευχαριστώ πολύ την Elva, που μου την έστειλε..

Δημήτρης Κουκουλάρης, γνήσιος νικητής...

"Ξέρεις τι είναι να σου λένε ότι μπορεί να μην ξαναπερπατήσεις ποτέ;"
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, δεν ακούγεται θυμωμένος, ούτε καν πικραμένος λέγοντας τα παραπάνω. Είναι φορτισμένος, αλλά θετικά.

"Είναι σαν κάποιος να σου βάζει φτερά στα πόδια. Αυτό είναι."

Η απίθανη ιστορία του 31χρονου Δημήτρη από τη Σπάρτη, καθηγητή σήμερα σε γυμνάσιο της πόλης, αρχίζει πριν από περίπου 18 χρόνια, όταν ένα τροχαίο ατύχημα παρ ολίγον να τον καθηλώσει για μια ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι.

Σήμερα, όχι μόνο δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί ειδικό αμαξίδιο, αλλά αντίθετα προετοιμάζεται να....τρέξει στον μαραθώνιο της Ζυρίχης!

Καταγράφει, μάλιστα, βήμα βήμα τη σκληρή προετοιμασία του σε μπλογκ, "όχι για να κάνω τον έξυπνο ή τον "κάποιον", αλλά για να δουν όλοι ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια για θαύματα, αρκεί να πιστέψεις στον εαυτόν σου".

Όπως λέει μετά από μια τέτοια ατυχία στη ζωή έχεις δύο επιλογές: "Είτε να κάτσεις να κλαις τη μοίρα σου για το κακό που σε βρήκε είτε να το πάρεις απόφαση και να πεις ότι θα κάνω ό τι είναι δυνατόν για να ανατρέψω την κατάσταση".

Ο Δημήτρης άργησε λιγάκι, αλλά τελικά πήρε τη σωστή απόφαση.
Μολονότι μια σειρά καλών γιατρών και αμέτρητες φυσιοθεραπείες του επέτρεψαν να συνεχίσει να περπατά (πάντα βέβαια υπό στενή ιατρική παρακολούθηση), για χρόνια συνέχιζε να μεμψιμοιρεί, όπως ο ίδιος λέει.
Στα 20 του, είχε φτάσει 120 κιλά, δεν μπορούσε να ανέβει έναν όροφο στο σπίτι χωρίς να λαχανιάσει.

Από λίγο κάθε μέρα.
Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή του το 2000.
Στο μπλογκ του περιγράφει τη στιγμή που πήρε την απόφαση να αλλάξει τα πάντα:
"Είμαστε που λέτε με τον αδελφό μου καλοκαιράκι, αραχτοί κι αγναντεύουμε το απέραντο γαλάζιο. Είναι κάτι πιτσιρικάδες εκεί δίπλα, 9-10 χρόνων, που παίζουν κυνηγητό. Βλέποντάς τους μέσα στο νεύρο και την ενέργεια νιώθουμε και οι δύο - ο Σταμάτης σε παρόμοια κυβικά και δύο χρόνια μικρότερος - σαν απόμαχοι της ζωής. Ε, ρε κατάντια, σκεφτόμαστε".

Αποφασίζει να αρχίσει να τρέχει από λίγο κάθε μέρα.
"Κι ύστερα τσούκου τσούκου, βήμα βήμα, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, άντε και λίγο περισσότερο από την προηγούμενη βδομάδα, έλα λίγα μέτρα μείνανε ακόμα, άλλοτε με φίλους, άλλοτε μονάχος, με μόνιμη παρεούλα το mp3, με τα τοπία να εναλλάσσονται σαν τις εποχές έφτασα να σας γράφω αυτές τις γραμμές. Πέντε χρόνια και κάτι μετά, 6 μαραθώνιοι, δυο - τρεις ντουζίνες ημιμαραθώνιοι και συνολικά γύρω τα 10 χιλιάδες χιλιόμετρα σε προπονήσεις".

"Αλλά όπως συνηθίζω πάντα να λέω, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, κι όχι ο προορισμός. Γι αυτό άρχισα να γράφω την εμπειρία μου από το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων".

Χορηγός επικοινωνίας του Δημήτρη, αλλά και αρωγός σε κάθε στάδιο της προσπάθειάς του είναι το Sport24, που επιπλέον του έχει παραχωρήσει το μπλογκ marathon.yooblog.gr .

"Εάν με αυτό τον τρόπο κατορθώσω και αφυπνίσω έστω και έναν άνθρωπο, θα είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ξέρεις, η γενιά μου όλο γκρινιάζει. Σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη εποχή, αλλά είναι και λίγο στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα και στη ζωή μας και γενικότερα.
Ήδη πάντως έχει δημιουργήσει "ρεύμα". "Oι μαθητές μου είναι πιο τρελοί κι από μένα! Έχουν φτιάξει καυτή εξέδρα και με ακολουθούν στους αγώνες. Τους χρωστάω μεγάλη χάρη. Μου δίνουν φοβερή ενέργεια".

Γιανναρού-Καθημερινή
i-diadromi

Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν

Λέξεις, λέξεις, λέξεις.. τα πάντα είναι λέξεις! Αυτή είναι η πρώτη σκέψη, που σε κατακλύζει στην συγκεκριμένη παράσταση… Η μοναδικότητα, η ουσία, η αλληλεπίδραση των λέξεων στις ζωές μας! Όμως οι λέξεις έχουνε αξία μόνο όταν μπορείς να αντιληφθείς, να αποδώσεις το νόημα τους.

«Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» του Ουίλλιαμ Γκίμπσον, ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα παγκοσμίως. Παίζεται για 2η χρονιά στο Θέατρο Άλφα. Ο θεματικός του άξονας εμπνέεται από μια αληθινή, όσο και συγκλονιστική ιστορία που συνέβη στον αμερικάνικο νότο στα τέλη του 19ου αιώνα. Ηρωίδες του έργου είναι δυο γυναίκες που αποτελούν πρότυπα για την παγκόσμια κοινότητα των ατόμων με αναπηρία, αλλά και πρότυπα θέλησης και πίστης στην προσπάθεια. Η Helen Keller και η δασκάλα της Anne Sullivan.

Με την ευκαιρία της παράστασης, αξίζει αναφορά στην ζωή της μοναδικής αυτής γυναίκας, της Helen Keller!

Σε ηλικία 19 μηνών, η Helen Keller αρρώστησε βαριά, με αποτέλεσμα να χάσει όραση, ακοή και φωνή. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, έγινε ένα τυφλό και κωφάλαλο αγρίμι. Οι γονείς της στην απόγνωσή τους προσέλαβαν μια δασκάλα, την Anne Sullivan, προκειμένου να βοηθήσει το μικρό κορίτσι. Η νεαρή δασκάλα, που ήταν κάποτε κι αυτή τυφλή, κατόρθωσε με υπομονή και αγάπη να μετατρέψει τη μικρή Helen Keller σ' ένα χαρισματικό πλάσμα με σπάνια πνευματικά χαρίσματα.

Φωτο της Hellen Keller

Η Sullivan εργάστηκε ακούραστα, διδάσκοντας την Helen Keller να σκέφτεται κατανοητά και να μιλάει, χρησιμοποιώντας την μέθοδο Tahoma: ακουμπώντας τα χείλη των άλλων καθώς μιλάνε, νιώθοντας τις δονήσεις και συλλαβίζοντας τους αλφαβητικούς χαρακτήρες πάνω στην παλάμη της Helen. Μετά από δυσκολίες, έμαθε να διαβάζει αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ελληνικά και λατινικά σε μπραιγ.

Φωτο της Anne Sullivan

Η Helen Keller το 1900 ήταν η πρώτη κωφάλαλη που έγινε δεκτή σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Έπειτα σπούδασε σε γνωστά κολέγια, όπου και αρίστευσε και στη συνέχεια αφιέρωσε όλη της τη ζωή στην εκπαίδευση των τυφλών και κωφάλαλων, διδάσκοντας καινούρια παιδαγωγικά συστήματα και διαφωτίζοντας γονείς και δασκάλους μέσα από την δική της οδυνηρή εμπειρία.

Με τεράστια θέληση, η Helen κατάφερε να γίνει παγκοσμίως διάσημη ομιλήτρια και συγγραφέας. Έθεσε ως αποστολή στην ζωή της να παλέψει για τα άτομα με αναπηρία. Το 1915 ίδρυσε το Helen Keller International, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση για την πρόληψη της τύφλωσης. Η Helen και η Anne Sullivan έπειτα ταξίδεψαν σε ολο τον κόσμο.

Η Helen Keller συνάντησε προέδρους των ΗΠΑ, και υπήρξε φίλη με διάσημες προσωπικότητες, όπως τον Charlie Chaplin. Το 1964 τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση του αμερικανικού κράτους. Η περίπτωσή της είναι από τα πιο θαυμαστά δείγματα θριάμβου της ανθρώπινης θέλησης, της υπέρβασης της σωματικής αναπηρίας κι ένα ζηλευτό παράδειγμα αυταπάρνησης, δύναμης και αγάπης.

Η Sullivan δεν προσέγγισε την μικρή Helen μόνο με αγάπη – άλλωστε αυτό ήταν κάτι που φαινομενικά το έκαναν ως τότε όλοι γύρω της, μια αγάπη που τις περισσότερες φορές γινόταν ασφυκτική – αλλά κυρίως προσπάθησε να την καταλάβει, να την αισθανθεί, να αντιληφθεί τις ανάγκες της.

Υπήρξε αυστηρή απέναντι της, την αντιμετώπισε ως άνθρωπο ισάξιο και της δίδαξε πως τα θαύματα δεν γίνονται από μόνα τους.

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη, στο ρόλο της Anne Sullivan, απέδειξε πόσο ικανή είναι υποκριτικά, καταφέρνοντας να περάσει στους θεατές το συναίσθημα, την συγκίνηση, την δυσκολία, την υπερπροσπάθεια που υπέδειξε η Sullivan, αλλά και το αληθινό της ενδιαφέρον για την σωτηρία της μικρής Helen.

Η μεγάλη έκπληξη ήταν η ερμηνεία της μικρής Δήμητρας Δουμένης, στον απαιτητικό ρόλο της Helen Keller. Εκφραστική, αφοσιωμένη, δίχως λάθη και ψεγάδια, με μια υποκριτική ωριμότητα, που πραγματικά έκλεψε τις εντυπώσεις!

Kλείνω το post, με μια φράση από το site του Θεάτρου Άλφα:

«O ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξης του Θεάτρου, είναι να βοηθάει τον άνθρωπο να σκέφτεται κι όχι να χωνεύει, να γελάει κι όχι να γαργαλιέται, να σαρκάζει κι όχι να χασμουριέται, να κινείται κι όχι να αναπαύεται, να διαλέγει κι όχι να υποτάσσεται, να γίνεται τολμηρότερος, σωστότερος, καλύτερος...»

Ότι ακριβώς προσφέρει «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» στους θεατές! Εύχομαι να ανεβαίνουν συχνότερα παρόμοιες παραστάσεις!

Κοινωνικό του Ουίλιαμ Γκίμπσον 

Σκηνοθ.: Γ. Διαμαντόπουλος

Ερμηνεύουν: Π. Τρικαλιώτη, Θ. Κινδύνης, Γ. Μαυρογιώργη, Θ. Βουτσά, Ορ. Σοφοκλέους, Π. Χατζηκουτσέλης. Εναλλάξ στο ρόλο της Έλεν Κέλλερ, οι μικρές Δήμητρα Δουμένη- Αναστασία Τσιλιμπίου Μετάφρ.: Θ. Σιδέρης, Γ. Διαμαντόπουλος. Σκην.-κοστ.: Ντ. Λελούδα. Μουσική: Στ. Κραουνάκης. 

Διάρκεια 120' Πατησίων 37, Εξάρχεια, 2105238742 

Σχετικά ενδιαφέροντα links : Ζωή της Anne Sullivan Ζωή της Helen Keller The Time 100: Helen Keller

Emotion Pictures 2009, 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία

Ζούμε σε μια πόλη βάρβαρη, ρατσιστική, απαράδεκτη προς τους ανθρώπους με αναπηρία. Tο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Αναπηρίας έρχεται να αναδείξει την ισοτιμία αυτών των ανθρώπων, αληθινών νικητών της ζωής, οι οποίοι εν προκειμένω παράγουν αξιοθαύμαστη τέχνη..

Το Emotion Pictures λοιπόν για τρίτη χρονιά παρουσιάζει ένα πλούσιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα με 30 ταινίες από όλο τον κόσμο. Ο βασικός θεματικός άξονας της φετινής χρονιάς είναι κατεξοχήν πολιτικός, το αντιπολεμικό κίνημα σε συνάρτηση με την αναπηρία, που συνδέεται άμεσα με την προάσπιση πανανθρώπινων αξιών, όπως η ειρήνη, η αξιοπρέπεια και η ελευθερία.

Από τις 19 έως τις 22 Ιουνίου, θα προβληθούν περισσότερα από 30 ντοκιμαντέρ από τις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη, θα φιλοξενηθούν δημιουργοί και σημαντικές προσωπικότητες και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έναν διάλογο ανοιχτό στη διαφορετικότητα, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά..

Περισσότερες από 200 συμμετοχές έφτασαν στα γραφεία του Φεστιβάλ, από 20 τουλάχιστον χώρες, συμπεριλαμβανομένης βέβαια της Ελλάδας, από τις οποίες, με γνώμονα πάντα την καλλιτεχνική ποιότητα, επιλέχθηκαν οι 30 που θα προβληθούν και θα διαγωνιστούν. Για να παρουσιάσουν τις ταινίες και να συνομιλήσουν με το κοινό, θα παραβρεθούν στο φεστιβάλ οι δημιουργοί των ταινιών και σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες.

Διάρκεια

19/06/2009 - 22/06/2009

Χώρος

Αθήνα

Μουσείο Μπενάκη

Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, τηλ.210 3453111

Κτίριο Οδού Πειραιώς

Είσοδος ελεύθερη

Περισσότερες πληροφορίες : Ameamedia

Emotion Pictures 2008

Nick Vujicic, ζωή χωρίς όρια..

Ονομάζεται Nick Vujicic, είναι 26 χρονών.. 

Γεννήθηκε δίχως χέρια και πόδια..

Kαι όμως αυτό δε στάθηκε αφορμή για να αποθαρρυνθεί, να παρατήσει τη ζωή, να πάψει να κυνηγά τα όνειρα του.. 

Δηλώνει ευτυχισμένος.., γεμάτος στόχους και όνειρα.. 

Ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, επισκέπτεται φυλακές, σχολεία και πανεπιστήμια, δίνοντας διαλέξεις και ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους για να ...αγαπήσουν τη ζωή!

Το παρακάτω βίντεο, πραγματικά με συγκίνησε..

Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα την παρακάτω ομιλία του με

ελληνικούς υπότιτλους.. 

Αξίζει πραγματικά να τη δείτε ολόκληρη...

Nick Vujicic - No arms, no legs, no worries - Ελληνικοί υπότιτλοι @ Yahoo! Video

Εδώ το site του Nick Vujicic

αλλαγή νοοτροπίας..

Οι ιστορίες των ανθρώπων με αναπηρία είναι συγκλονιστικές..

Αυτοί οι άνθρωποι με τη φοβερή ψυχική και σωματική δύναμη, αξίζουν κάθε σεβασμό και θαυμασμό.
Δίχως πόδια και χέρια, με προβλήματα όρασης, ακοής.. να αντιμετωπίζουν τη ζωή με αξιοζήλευτη, συγκλονιστική δύναμη...

Ο καθένας τους έχει και μια άλλη ξεχωριστή ιστορία να μας πει για τη ζωή του.. Οι άνθρωποι αυτοί δεν δυσανασχετούν, δεν κλαίγονται για λεπτομέρειες, γνώρισαν από μικροί το ρατσισμό, την κοινωνική αδικία.. έχουνε μάθει να παλεύουν… ακόμα και για τα αυτονόητα για εμάς τους 'αρτιμελείς' πράγματα…

Αναλογίζομαι τι δυσκολίες διέλυσαν, τι απορρίψεις συνάντησαν, πως και με τι τόλμη ανέτρεψαν τις δυσκολίες της φύσης τους..
και καταφέρνουν να στέφονται καθημερινά νικητές...
Οι διάκρισεις που υφίστανται είναι κραυγαλέες..

Οι δυσκολίες που εμείς τους δημιουργούμε καθημερινά αδικαιολόγητες.
Aυτό που όλοι ξεχνάμε είναι οτί κανείς μας δεν έχει εχέγγυα ισόβιας αρτιμέλειας και ότι όλοι είμαστε υποκείμενοι στη φθορά.

Έστω και τώρα, ...ας αλλάξει η νοοτροπία μας..

Άνοιξε τα μάτια σου.. και κάνε το αυτονόητο..

Μάθε να σέβεσαι την ανάγκη του διπλανού σου…

Στο παρακάτω βίντεο.. ακούγεται στα πορτογαλικά η φράση: «Obrigado pelos obstáculos, pelas barreiras e pelas dificultades. Estamos en forma para o Pequin. Obrigado»..

Στα ελληνικά σημαίνει: «Ευχαριστούμε για τα εμπόδια, τις μπαριέρες, τις δυσκολίες. Είμαστε σε φόρμα για το Πεκίνο. Ευχαριστούμε.»


Πριν παρκάρεις σε θέση αναπήρων για ΕΥΚΟΛΙΑ, προσπάθησε να μπείς στην θέση του για να καταλάβεις τι σημαίνει πραγματικά ΔΥΣΚΟΛΙΑ!

Καθ' όλη τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων, αλλά και πλέον καθημερινά όσο προλαβαίνω, παρακολουθώ το blog της Λυγερής, η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά, παρουσιάζοντας προβλήματα, αλλά και αξιοθαύμαστες περιπτώσεις ανθρώπων.

Η περίπτωση της Λυγερής είναι ξεχωριστή στην μπλογκόσφαιρα.

Περάστε από το blog, θα "κερδίσετε" σίγουρα κάτι..

Υπογράψτε (ΕΔΩ) για τον αγώνα της, δυναμώνοντας τη φωνή της..

Αν επιθυμείτε, ενημερωθείτε, επισκεφτείτε τα sites:

disabled.gr
streetpanthers

Emotion Pictures 2008

Το Emotion Pictures 2008, το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με θέμα την Αναπηρία πραγματοποιείται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138) από 21 έως 23 Ιουνίου.

Το Φεστιβάλ θα διαρκέσει 3 ημέρες. Στόχος του είναι, χρησιμοποιώντας ως μέσο το ντοκιμαντέρ, να αναδείξει τον προβληματισμό καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο για την αναπηρία και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη ενός γόνιμου κοινωνικού διαλόγου στη χώρα μας με αφετηρία, την κοινή γλώσσα όλων μας, την τέχνη.

Ανάμεσα στις ταινίες, που θα προβληθούν, είναι και το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του Ντένις O' Ρουρκ για τις επιπτώσεις των παράνομων πυρηνικών δοκιμών στην υγεία των κατοίκων των νησιών Μάρσαλ.

Αλλά η έκπληξη του φετινού φεστιβάλ είναι η παρουσία του νεαρότερου σκηνοθέτη στον κόσμο -κατά το βιβλίο Γκίνες- του 12χρονου Ινδού Κισάν Σρικάντ, με την πολυβραβευμένη του ταινία «Στους πέντε δρόμους», για το δικαίωμα των παιδιών του δρόμου στη μόρφωση.

Λόγια πραγματικά διαμάντια..:

«Αν το δεις από την αισιόδοξη πλευρά είναι μια κληρονομιά, ένα δώρο που το κουβαλάς για πάντα μαζί σου και αν είσαι άνθρωπος αισιόδοξος την μεταμορφώνεις την αναπηρία, την διαφημίζεις, την προβάλεις και τελικά ζεις καλά.»
Νίκος Πατεράκης - Παραολυμπιακός αθλητής, ηθοποιός

«Πoια αναπηρία, εγώ γεννήθηκα με ένα χέρι και δυο πόδια και έτσι με αντιμετώπισαν οι γονείς μου, οι καθηγητές μου, οι συγγενείς και οι φίλοι μου και τελικά είμαι ευτυχισμένος που έχω ένα χέρι, ίσως αν γεννιόμουν χωρίς αυτή την φαινομενική δυσκολία, δεν θα είχα κάνει πολλά πράγματα στην ζωή μου.»
Κωνσταντίνος Φύκας - Παραολυμπιονίκης

«Συνηθίζεις σε αυτόν τον τρόπο ζωής και τελικά μπορείς να κάνεις τα πάντα, λανθασμένα συγχέουν την αναπηρία με την ανικανότητα. Η ανικανότητα βρίσκεται μόνο στις αντιλήψεις των ανθρώπων.»
Μαριάννα Μπατσαλιά - Αθλήτρια με αναπηρία

«Η τέχνη είναι μέσο έκφρασης και επικοινωνίας, μέσα από αυτήν δεν χωρούν όρια, διακρίσεις, αποκλεισμοί. Σκοπός της είναι να καλλιεργεί, να ψυχαγωγεί, αλλά και να ενώνει τους ανθρώπους. Η πρόσβαση σε αυτήν είναι δικαίωμα όλων μας, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, σωματικής ή αισθητηριακής ικανότητας.»
Χρήστος Αγγουράκης - Παραολυμπιονίκης

Το μήνυμα του Emotion Pictures είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας.

Για το πρόγραμμα των προβολών: εδώ
Οι ταινίες του Φεστιβάλ: εδώ

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Πηγή: ameamedia.gr

..Φτιάξε το παράδεισο..και μπες μέσα..

Πάντα τέτοιες μέρες έρχονται στο νου παιδικές μνήμες, οικογενειακές στιγμές γεμάτες από μυρωδιές, οικείες συνήθειες, συμβουλές, παρεκτροπές, μυστηριακή ατμόσφαιρα, διαβάσματα, ολόκληρες ώρες ηρεμίας, απολογισμού, σκέψης, προσμονής.
Αυτές οι μέρες έχουν μια ιδιαίτερη αξία. Αποτελούν μια ξεχωριστή αφορμή για εσωτερικές ‘ενδοσκοπήσεις’.

Να ‘δούμε’ με τα μάτια της ψυχής, να επαναπροσδιορίσουμε το ‘τώρα’, αναλογιζόμενοι τα λάθη, τις αδυναμίες μας, όλα και όλους όσους χάσαμε από τη ζωή μας, θελημένα ή και αθέμιτα. Μακάρι από αυτή την άποψη, κάθε μέρα να ήταν Πάσχα και κάθε μέρα – όχι μόνο αυτές – να σκεφτόμασταν αλτρουιστικά.

Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας που έχουνε ανάγκη από μία παρουσία. Όλοι, κάποιον θα έχουμε στο κοντινό μας περίγυρο, κάποιο άρρωστο, άνεργο, αδύναμο. Κάποιο άστεγο, θα έχεις συναντήσει στο δρόμο σου στη δουλειά.

Υπάρχει μια φράση του Καζαντζάκη, που με έχει καθορίσει πολύ: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε το Παράδεισο και μπες μέσα».

Αν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε την αρχή της αλλαγής από μόνοι μας. Θα πάρουμε πολλά περισσότερα, απ’όσο νομίζουμε.
Όταν δίνεις.. ταυτόχρονα παίρνεις. Όχι υλικά, αλλά ψυχικά.

Μαζέψτε σοφία αυτές τις μέρες και κρατήστε τη μέσα σας.
Εύχομαι να βιώσουμε όλοι τις επόμενες ημέρες μια προσωπική Ανάσταση. Να επενδύσουμε στην αγάπη. Εκεί δεν υπάρχουν επιτόκια… και τις 'δόσεις' τις κανονίζεις εσύ, ανάλογα με τα δικά σου «θέλω».

Στο παρακάτω βίντεο, παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες.. κάνουν αυτό ακριβώς! Τραγουδούν, παίρνουν πινέλα και χρώματα, ζωγραφίζουν το καθένα το δικό του μικρό προσωπικό Παράδεισο και χάνονται μέσα του…
Ας στρέψουμε το βλέμμα γύρω και μέσα μας, υπάρχει περισσότερη ομορφιά αρκεί να θέλεις να τη βιώσεις! Να είστε καλά!

Kάθε κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα άτομα με ειδικές ανάγκες (με ιδιαίτερες ικανότητες)

Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση σε όλους!