24 Ιουλίου 2013

μικρές ανάσες


Το καλοκαίρι έχει ήδη φτάσει στη μέση του.  Το blog συνέχισε και το φετινό δύσκολο χειμώνα τη δική του πορεία. Ανατρέχω σε περασμένες αναρτήσεις. Καθώς δεν πρόκειται για μονοθεματικό blog, αλλά με αναρτήσεις ποικίλλων, διαφορετικών ενδιαφερόντων, διαβάζω ξανά κάποιες από αυτές με προτάσεις θεατρικών παραστάσεων, με εικαστικές εκθέσεις, με προτάσεις καλών βιβλίων, με φωτογραφίες από γωνιές αυτής της πόλης που ακόμη αξίζουν την επίσκεψη και τις βόλτες μας, μοιράσματα προσωπικών σκέψεων και πολλών λέξεων και την ίδια ώρα είναι σαν να περνάνε δικές μου στιγμές μπροστά από τα μάτια μου...


Επιπλέον μοιραστήκαμε αφιερώματα σε ξεχωριστές προσωπικότητες, διαλέξεις και προσωπικές, οικολογικές (προστασία των σπόρων), πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες με όσους είχανε κοινό όραμα για να τις ενστερνιστούν. Ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ, φεστιβάλ και εικόνες από τη ζωή και την τέχνη αυτής της πόλης. Δημιουργίες είτε σε μουσεία, είτε στους δρόμους της. Εφέτος ήταν και ο πρώτος χειμώνας, έπειτα από 6 χρόνια blogging, που το ιστολόγιο απέκτησε σελίδα και στο facebook.

Είναι καιρός για μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα. Εδώ κοντά θα περιπλανιέμαι, επιλέγω μόνο να κλείνω συχνότερα το pc, να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε άλλα πράγματα, στιγμές στη θάλασσα, στους ανθρώπους μου.

Ξεχώρισα κάποιες αναρτήσεις από τους προηγούμενους μήνες, διαφόρων ενοτήτων του blog. Μέχρι να τα ξαναπούμε από εδώ, μπορείτε να περιηγηθείτε στις παρακάτω επιλογές, αν τις "είχατε χάσει" ή για να τις (ξανα)διαβάσετε.

Ακολουθούν επιλογές, νομίζω ότι αξίζουν την ανάγνωση σας : 


Αφιερώματα σε ξεχωριστές προσωπικότητες :




Θεατρικές παραστάσεις :
Ξεναγήσεις σε εκθέσεις Μουσείων :
Φωτογραφικές αναρτήσεις - προτάσεις περιήγησης στην πόλη:
Αισθητικό Δάσος Καισαριανής  βόλτα στη Μονή Καισαριανής 

Σκέψεις / Κείμενα :

Ευχαριστώ όσους κόντρα στο αναδυόμενο μίσος και στην ανοησία αυτής της εποχής, επιμένετε να διαβάζετε καθημερινά το ιστολόγιο. Αυτή η συμμετοχή σας είναι μια ελπίδα πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που ψάχνουν το διαφορετικό. 


Διακοπή λίγων ημερών για μικρές ανάσες.
Να είστε καλά, να περάσετε όμορφα, όπου κ αν θα βρεθείτε, ότι και αν θα κάνετε. Μέχρι να τα ξαναπούμε από εδώ, ευχές για καλό καλοκαίρι σε όλους.

23 Ιουλίου 2013

Μουσικό Χωριό Πηλίου 2013




Το Μουσικό Χωριό, γνώριμο σε εκατοντάδες μουσικούς και φίλους της τέχνης, είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές κοινότητες στην Ευρώπη, ένας θεσμός ελεύθερης ανταλλαγής και διασποράς καλλιτεχνικών ιδεών και πρωτότυπων εκπαιδευτικών μοντέλων διαμέσου της μουσικής πράξης. Πραγματοποιείται στον Αγιο Λαυρέντιο Πηλίου το φετινό καλοκαίρι για 8η χρονιά. Φέτος, η εκπαιδευτική δράση του Μουσικού Χωριού εκφράζεται θεματικά μέσα από 16 κατευθύνσεις, οι οποίες στεγάζουν 28 μουσικά εργαστήρια/masterclasses ομαδικής δράσης. 

Συντονιστές των δράσεων αυτών είναι 52 διεθνείς μουσικοί / εκπαιδευτικοί, καθώς και διάφοροι προσκαλεσμένοι της διοργάνωσης με δράση στο χώρο της ζωντανής δημιουργίας, του χορού, του θεάτρου, του λόγου, της ειδικής αγωγής και της καλλιέργειας του σώματος. 

Οι θεματικές αυτής της χρονιάς παρουσιάζουν επιπλέον ενδιαφέρον, καθώς εστιάζουν σε ευρείες μουσικές προσεγγίσεις: η πρώτη περίοδος δίνει χώρο στη σχέση της μουσικής με άλλες παραστατικές τέχνες, όπως ο χορός και το σωματικό θέατρο, προωθεί τον πειραματισμό και την πολυσυλλεκτικότητα και εργάζεται εντατικά επάνω στα εργαλεία που εν δυνάμει μπορούν να μεταμορφώσουν το μουσικό, από εκτελεστή σε στοχαστή - καλλιτέχνη.
Κατά τη δεύτερη περίοδο επανεξετάζεται η σχέση των αρχετυπικών μουσικών ιδιωμάτων του ελλαδικού και βαλκανικού χώρου με τη σύγχρονη δημιουργία, ενώ ιδιαίτερο βάρος δίνεται στη σύνδεση μεταξύ μουσικής και ποιητικής αφήγησης. 


Οι φετινές κατευθύνσεις επικεντρώνονται στις εξής θεματικές: Μουσικοπαιδαγωγικά / Ποπ κουλτούρα  /Χορός και παραστατικές τέχνες / Τεχνολογία και φιλοσοφία της μουσικής / Σύγχρονη και αυτοσχεδιαζόμενη μουσική / Παλαιά μουσική / Μουσική δωματίου / Ρυθμική και δεξιοτεχνία / Το σώμα του μουσικού / Λαϊκός Πολιτισμός - Βαλκάνια / Λαϊκός Πολιτισμός - Ζυγιές και κομπανίες / Λαϊκός Πολιτισμός - Θέατρο και αφήγηση / Λαϊκός Πολιτισμός - Τραγούδι / Μακάμια, ράγκες και δρόμοι / Τζαζ

Οι κατευθύνσεις αυτές έχουν δομηθεί, ανάλογα με το βαθμό διάδρασης που παρουσιάζουν μεταξύ τους, σε δύο περιόδους: 1η περίοδος: (18 - 24 Aυγ 2013) και 2η περίοδος: (26 Αυγ - 1 Σεπτ 2013)


Αλλά όπως κάθε χρόνο, θα πραγματοποιούνται καθημερινά συναυλίες και αυθόρμητα μουσικά δρώμενα σε κάθε γωνιά του Αγίου Λαυρεντίου.


Μπορείτε να διαβάσετε τo αναλυτικό πρόγραμμα των κατευθύνσεων και εργαστηρίων στην ανανεωμένη ιστοσελίδα του Μουσικού Χωριού : http://www.music-village.gr/

Τυχεροί όσοι θα παραβρεθούν σε αυτό το φεστιβάλ! Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα σχετικά με το "Μουσικό Χωριό Πηλίου" στο παρακάτω βίντεο :

 

16 Ιουλίου 2013

street art festival @camp!









this is not a shark
what crisis?!?
no needs / no job available / bankrupt
take care!
hope!

 the woodbook


Crisis (?) What crisis (?) / Athens Street Art Festival 2013 / @ Camp!

Διάρκεια: 1– 20.7.2013 // Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Κυριακή 14:00-21:00

Έργα @ Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών εδώ : www.facebook.com/athensaf.athensaf

11 Ιουλίου 2013

Το Ελληνικό καλοκαίρι



μια στιγμή στα Κουφονήσια

Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει φωτογραφίες από θάλασσες και νησιά. Αναπολώ ταξίδια προηγούμενων ετών και ονειροπολώ μέρη που θα ήθελα να περιπλανηθώ. Έρχονται στη μνήμη στιγμές από προηγούμενα καλοκαίρια, ζωντανεύουν έτσι αναμνήσεις. ΑμοργόςΚουφονήσιαΗρακλειάΑλόννησοΛευκάδαΎδραΝάξο κα. Ευτυχώς ή δυστυχώς η καρδιά ποτέ δε χορταίνει. Εικόνες έρχονται και γεμίζουν τη ψυχή με συναισθήματα και λέξεις. Έχω τη συνήθεια να γράφω και στις διακοπές. Πάντα έχω μαζί ένα μικρό σημειωματάριο και κρατώ σκέψεις, εντυπώσεις από τα μέρη & τους ανθρώπους που γνωρίζω. Έπειτα μου αρέσει να διαβάζω αυτές τις σκέψεις, γραμμένες στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στο νησί κάτω από το αλμυρίκι, στο εσώφυλλο του βιβλίου που διάβαζα και είχε γεμίσει με άμμο… Ενίοτε κάποιες από αυτές τις έχω μοιραστεί και από εδώ. Όταν ξεφυλλίζω αυτά τα μικρά σημειωματάρια, ξαναγεμίζω με την αίσθηση του «ανοίγματος»... Διακτινίζομαι σε αυτές τις στιγμές που «αφήνεις το μυαλό να αδειάσει από τα πάντα. Παίρνεις ένα λευκό χαρτί και το γεμίζεις με σκέψεις σου. Το παν είναι να ανοιχτείς. Να αφεθείς. Να μην αφήσεις τίποτα να σε γυρίσει πίσω. Διακοπές. Από τα πάντα. Δόσιμο μόνο στο «τώρα», αυτής εδώ, αυτής της καινούργιας στιγμής

{στη σκιά από ένα αλμυρίκι, 
διαβάζοντας το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας", του Σελίν}


Πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν ξανά σε ένα μακρινό νησί. Να έφευγα με ένα σακίδιο, ένα τετράδιο με κενές σελίδες, βιβλία, φρούτα και τη φωτογραφική μηχανή. Τα πρωινά να έπινα καφέ στο τραπέζι κάτω από το πλατάνι της κεντρικής πλατείας ή δίπλα στη θάλασσα. Να σκεφτόμουν, να συνομιλούσα με αγαπημένους, ή και να σιωπούσα, να διάβαζα το βιβλίο μου και να έγραφα. Το βράδυ να χάζευα τ’ άπειρα στον ουρανό αστέρια, εκεί που δεν τα κρύβει το νέφος… Ν’ ανέπνεα τη θαλασσινή αύρα και ν’ άκουγα τους ήχους της νύχτας. 


Ζώντας σε μια πόλη που ασφυκτικά σε κυκλώνει, συνειδητοποιείς πρώτος πως αυτονόητες έννοιες όπως η Δικαιοσύνη, η Δημοκρατία, η Αξιοπρέπεια χάνονται κάθε μέρα ολοφάνερα από το …χάρτη αυτής της χώρας… Όσοι ζουν στο κέντρο της πρωτεύουσας και ενημερώνονται πραγματικά για όσα συμβαίνουν, είναι οι πρώτοι που συναισθάνονται το τι επέρχεται. Και σε εκείνους τόσο μεγαλώνει η ανάγκη της δια-φυγής, της επαφής με τη φύση. 

Για αυτό σου λέω. Σε ένα καράβι, με ένα σακίδιο και να γυρνάς δίχως συγκεκριμένο πρόγραμμα, εντελώς ελεύθερος και έχοντας κοντά μόνο ανθρώπους, σκέψεις και νότες που αγαπάς. Σαν τους παλιούς περιηγητές. Εκείνους τους σοφούς ανθρώπους που έβλεπαν και ζούσαν το ταξίδι σαν εμπειρία και σαν μέσο γνώσης. Αμέτρητα ονόματα, αφηγήσεις, φωτογραφίες έρχονται στιγμιαία στο μυαλό. Σαν του Γάλλου ελληνιστή Hubert Pernot  και του Ελβετού φιλέλληνα Fred Boissonnas, υπέροχες φωτογραφίες από τα ταξίδια τους έχουν ανέβει στο blog. Ή του Νίκου Καζαντζάκη  …και του Ζακ Λακαριέρ… Άνθρωποι που συνδύασαν τη γνώση με το ταξίδι, τις αναγνώσεις με τις εμπειρίες... την αγάπη με το βίωμα... 


Ζακ Λακαριέρ, Το Ελληνικό καλοκαίρι, Χατζηνικολή, 1980

"Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίτροπος. Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία. (. . .) Κάμποσες τέτοιες στιγμές αναπαράχθηκαν σ' εκείνα τα ταξίδια μου στην Ελλάδα, και λέω στον εαυτό μου πως από εκείνα τα ελληνικά χρόνια, ό, τι αντέχει στον καιρό είναι αυτές οι εικόνες. Όταν συμβαίνει να τις ξαναζώ, ζωντανές όσο ποτέ, σκέφτομαι τους αρχαίους εκείνους μάντεις που διάβαζαν τη μοίρα των ανθρώπων και των πόλεων πάνω στο πέταγμα των πουλιών και στο σφύριγμα του ανέμου ανάμεσα στις δρυς."

Όπως κατάλαβες, ξεφυλλίζω αχόρταγα τα βιβλία, παρατηρώ φωτογραφίες... Με γεμίζουν με την ομορφιά και με το πάθος τους, μα δε μου φτάνουν. Διψώ για να ζήσω με τη σειρά μου, όλα όσα γνώρισαν εκείνοι... Να μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις & τις δικές μου ταξιδιωτικές εμπειρίες. Η εποχή αλλάζει δραματικά, μα η καρδιά συνεχίζει, δίχως φειδώ να ονειρεύεται... 

8 Ιουλίου 2013

Κωνσταντίνος Μάνος: Φωτογραφίες από μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια...


Μια ωραία έκθεση φωτογραφίας "τρέχει" αυτό το διάστημα στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη. Αφιερωμένη στο σπουδαίο έλληνα καλλιτέχνη της διασποράς και μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos Κωνσταντίνο Μάνο.



Η έκθεση παρουσιάζεται με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη δημιουργία της ενότητας A Greek Portfoliο. O Κωνσταντίνος Μάνος επανεξετάζει τις λήψεις που πραγματοποίησε κατά το διάστημα 1961-1964 (και συμπληρώθηκαν το 1967), όταν περιηγήθηκε τη γη των γονιών του από άκρη σε άκρη, «ως ένας φιλικός παρατηρητής», όπως ο ίδιος αναφέρει, «δίχως βιασύνη και συγκεκριμένο σχέδιο».


*Επιστροφή από τους αγρούς, Κριτσά, Κρήτη, δεκαετία 1960 
© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION *

Με τις φωτογραφίες ταξιδεύουμε σε μια Ελλάδα που οι νεότεροι δεν γνωρίσαμε.  Ο Κωνσταντίνος Μάνος ταξίδεψε στα απομακρυσμένα χωριά και νησιά της Ελλάδας της δεκαετίας του 1960, όπου άνθρωποι μέσα σε ένα σκηνικό αγροτικής απλότητας έδιναν με αξιοπρέπεια τον αγώνα τους για επιβίωση.


Αγόρι με τσέρκι, Κρήτη, δεκαετία 1960 
© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

Όπου δεν έλειπε ποτέ το παιχνίδι και η χαρά για τη ζωή.


*Κοιτάζοντας το χορό, Όλυμπος, Κάρπαθος, δεκαετία 1960 
© Κωνσταντίνος Mάνος/MAGNUM/AURION 

Με ποικίλλες λαογραφικές εκδηλώσεις... 


Μουσικοί, δεκαετία 1960 
© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

...χορούς, πανηγύρια και γλέντια.


Το σχολείο, Όλυμπος, Κάρπαθος 
© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

Η μάθηση... παρ' όλες τις φτωχικές, δύσκολες συνθήκες...


Γυναίκα με κατσίκα, δεκαετία 1960 
© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

Στις φωτογραφίες αποκρυσταλλώνονται εφήμερες καθημερινές στιγμές από μια αγροτική Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. 


Περιηγήθηκα στην έκθεση την προηγούμενη εβδομάδα.  
Οι συγκεκριμένες είκονες παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό, φανερώνοντας τη μοναδικότητα των τοπίων και των κατοίκων τους.


...Φωτογραφίες σαν ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής.
Μπαίνεις ενδόμυχα σε συγκρίσεις, συνειδητοποιείς πόσα στοιχεία χάσαμε στην 
πορεία, ποιά αξίζει να ξαναβρούμε..., πόσα άλλα ίσως κερδίσαμε.


Ο Κωνσταντίνος Μάνος από το 1963 είναι μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos. Φωτογραφίες του συμπεριλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές σημαντικών ιδρυμάτων όπως του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστόνης, του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγου, του Μουσείου Καλών Τεχνών του Χιούστον, της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, του Μουσείου Τέχνης Chrysler στο Νόρφολκ, του George Eastman House στο Ρότσεστερ, του Μουσείου Τέχνης της Ατλάντα καθώς και του Μουσείου Μπενάκη.


Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρουσίαση της ομιλίας και την προβολή slides του Κωνσταντίνου Μάνου στο Μουσείο Μπενάκη, 
κάνοντας κλικ : εδώ .


Στο Μουσείο Μπενάκη (Κεντρικό Κτήριο) έως και τις 25/8.

* Μια σημαντική σχετική ανακοίνωση. 
Δωρέαν είσοδος θα υπάρχει κάθε Πέμπτη σε όλα τα κτήρια του Μουσείου ΜπενάκηΗ δωρεάν είσοδος θα ισχύει κάθε Πέμπτη από την 15η Ιουλίου 2013 και θα διαρκέσει ένα χρόνο : η σχετική ανακοίνωση εδώ .

Για τον Κωνσταντίνο Μάνο : 
www.costamanos.com 

7 Ιουλίου 2013

4 Ιουλίου 2013

Γ. Γραμματικάκης, Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής



Τις προηγούμενες μέρες διάβασα το καινούργιο βιβλίο του κ. Γραμματικάκη. Αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, τον εκτιμώ ως άνθρωπο. Από τις απόψεις του που έχω διαβάσει σε συνεντεύξεις του και από τη συνολική παρουσία του. Είναι ένας από τους αξιότερους επιστήμονες και δασκάλους στη χώρα.

«Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής». Ο αστρολάβος υπήρξε για αιώνες ένα σπουδαίο όργανο ουράνιων μετρήσεων. Μέχρι τον 18ο αιώνα, υπήρξε εργαλείο καθοδήγησης των ναυτικών για τα ταξίδια τους. Με αυτό το συμβολισμό, ο συγγραφέας φιλοδοξεί αυτό το βιβλίο να είναι ένας αστρολάβος που θα ξεναγήσει τους αναγνώστες στα μυστικά του Ουρανού και της Ζωής. 

Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο μεγάλες ενότητες. Η πρώτη, που έχει τον τίτλο «Του Ουρανού», συγκεντρώνει κείμενα του συγγραφέα που αναφέρονται, με τρόπο απόλυτα εκλαϊκευμένο και προσιτό στο ευρύ κοινό, στα φαινόμενα του Σύμπαντος και στα συγκλονιστικά επιτεύγματα της επιστήμης. Ο καθηγητής ξετυλίγει κάποιες από τις επιστημονικές του γνώσεις, γράφοντας για το πώς γεννήθηκε το σύμπαν, για τους μακρινούς γαλαξίες, τη γη, τις εκρήξεις των άστρων, μυστικά της αστρονομίας. Και θέτοντας έτσι με εύστοχους τρόπους τη γήινη ματαιοδοξία στη θέση της :

«Δεν είμαστε το κέντρο του Σύμπαντος. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ούτε το ηλιακό μας σύστημα ούτε καν ο ίδιος ο Γαλαξίας μας αποτελούν το κέντρο του Σύμπαντος. Ο πλανήτης Γη είναι μια ασήμαντη κουκίδα, που ανήκει σε ένα σχετικά ασήμαντο ηλιακό σύστημα, κι εκείνο πάλι ανήκει σε ένα γαλαξία από τους αρίθμητους που υπάρχουν. Η ιδιαιτερότητα της Γης, προς ώρας τουλάχιστον, είναι ότι φιλοξενεί ζωή.» (σ. 6)

«Ο Ήλιος είχε γεννηθεί! Λυπούμαι που θα ταράξω και πάλι τη ματαιοδοξία των γήινων, αλλά παρόμοιοι με τον δικό τους ήλιο, τον πολυύμνητο και υποτίθεται μοναδικό, υπάρχουν δισεκατομμύρια στο Σύμπαν».

«Το εντυπωσιακό πάντως είναι ότι τα άστρα δεν είναι αιώνια, όπως πίστευαν παλιότερα. Γεννιώνται κάποια στιγμή – το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα «λίκνο» αστεριών – ζουν ένα βίο πολυτάραχο, που διαρκεί συνήθως εκατομμύρια χρόνια, και έχουν, όπως και οι άνθρωποι, ένα αναπότρεπτο τέλος. Το Σύμπαν είναι γεμάτο από ιδιόμορφα αστρικά πτώματα.» (σ. 7)

Η βαθιά επιστημονική γνώση των φαινομένων του ουρανού, επιτρέπει στο συγγραφέα να μας διηγηθεί και τα πιο δύσκολα φαινόμενα με κατανοητό τρόπο. Όπως και τους φόβους του για το αύριο του πλανήτη : «Ο άνθρωπος δε σέβεται τις οικολογικές ισορροπίες του πλανήτη, ούτε το θαύμα και την ποικιλία της ζωής. Η ευχή μου είναι να αφυπνισθεί γρήγορα, πριν τα αδιέξοδα καταστούν δραματικά». (σ. 10)


Η δεύτερη ενότητα του βιβλίου, που έχει τον τίτλο «Της Ζωής», συγκεντρώνει κείμενα με καίριες επισημάνσεις του συγγραφέα για την κρίση, για την Ελλάδα, τους κατοίκους της, τα πάθη της Παιδείας και για την ανθρώπινη μοίρα. Πρόκειται για κείμενα βαθιάς αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, που θα έπρεπε να διαβαστούν από όλους.


«Είναι ένας πόλεμος δίχως ορατούς εχθρούς, ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία χωρίς μάχες στο έδαφος ή τον αέρα. Το μέτωπο μοιάζει να είναι άλλο: η ψηφιακή ανθρωπότητα εναντίον της πραγματικής ανθρωπότητας. Από τη μια πλευρά, οθόνες υπολογιστών, πίνακες χρηματιστηρίων που αλλάζουν διαρκώς νούμερα, άυλα όπλα. Από την άλλη, άνθρωποι φοβισμένοι ή σε απόγνωση, έντρομα έθνη και κυβερνήσεις που παραπαίουν. Πως θα χαρακτηρίζεται, μετά από μερικές δεκαετίες, η εποχή μας; Ως ο έσχατος παραλογισμός ή μήπως ως η αυτοκατάργηση ενός πολιτισμού; Αν η πραγματική ανθρωπότητα – και όχι η ψηφιακή – ανακαλύψει κάποιον δρόμο επιβίωσης, θα δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον σημερινό εαυτό της». (σ. 156-157)

Κείμενα που εστιάζουν στα πάθη, στα ελαττώματα του έλληνα και το πως θα μπορούσε να αλλάξει το τοπίο της χώρας. Βαθύς γνώστης των δεινών της ελληνικής Παιδείας, ο Γ. Γραμματικάκης αφιερώνει έξι κεφαλαία για το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημαϊκή Διδασκαλεία, την εμπειρία του ως Πρύτανη και για προτάσεις του.


Επίσης, στο βιβλίο παρατίθενται κείμενα του γεμάτα προβληματισμό για τη δεκαετία μας, για τους πόλεμους, για την Τεχνολογία και για το μέλλον.



«Στο τυποποιημένο πάντως ερώτημα ‘τι σφράγισε περισσότερο τη δεκαετία που φεύγει;’, η απάντηση μοιάζει αυτονόητη. Δεν είναι οι τοπικοί πόλεμοι, η έξαρση της βίας, η οικονομική κρίση. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρξαν και παλιότερα. Τη δεκαετία σφραγίζει, αντίθετα και παράλληλα, η ανάπτυξη του διαδικτύου. Το διαδίκτυο πληροφορεί και σχολιάζει, γκρεμίζει συνήθειες αλλά και χτίζει νέες, διευκολύνει τη ζωή και ταυτόχρονα την αποστειρώνει. Εισχωρεί παντού: στις προσωπικές μας σχέσεις αλλά και στην αναίρεσή τους, στην τέχνη όσο και στη συλλογική μνήμη. Ο σύγχρονος υπολογιστής δεν καταγράφει απλώς τον πολιτισμό μας. Τον διαμορφώνει και τον προεκτείνει, και μάλιστα σε κατευθύνσεις ανεξέλεγκτες. Είναι παράδοξο: όσο οι δυνατότητες της επικοινωνίας πυκνώνουν – με το διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, τις δορυφορικές συνδέσεις – τόσο η μοναξιά, η ανθρώπινη, μοιάζει να μεγαλώνει» (σ. 303)



Αμέτρητα βιβλία οικονομολόγων έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για την κρίση, σας προτείνω να διαβάσετε λοιπόν ένα βιβλίο από ένα φυσικό, λογοτέχνη και δάσκαλο. Αναμφισβήτητα αξίζει και ίσως να έχει να δώσει περισσότερο φως στα προβλήματα από ότι των οικονομολόγων.


Κλείνω τη σημερινή παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου με παράθεση σκέψεων του συγγραφέα : 

«Αυτό λοιπόν που απαιτείται, καθώς ο 21ος αιώνας έχει κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα, είναι ένας καινούργιος ανθρωπισμός. Ένας ανθρωπισμός που δεν θα στηρίζεται σε δόγματα ή στον ρομαντισμό της άγνοιας, αλλά στη συνείδηση του εαυτού μας και τη γνώση· και ακόμα, στην πεποίθηση ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι όχι μόνο αναγκαίος, αλλά και εφικτός.» (σ.11)




Υ.Γ. Θυμάμαι αρχές Φεβρουαρίου είχα παρακολουθήσει στην ΝΕΤ μια συνέντευξη του Γιώργου Γραμματικάκη στην εκπομπή "Στα άκρα". Μου άρεσαν οι απόψεις του, ήταν τέτοια η ταύτιση που ένιωσα ακούγοντας τον, που σκέφτηκα να μοιραστώ την εκπομπή εδώ μαζί σας. Δυστυχώς σήμερα, όπως ξέρετε, όλο το αρχείο της ΕΡΤ είναι μη προσβάσιμο. Δίχως να υπάρχει καμία ενημέρωση για το πότε θα υπάρξει πρόσβαση στις εκπομπές της. Ευτυχώς είχε προλάβει να το ανεβάσει κάποιο site στο διαδίκτυο, οπότε μπορείτε να τη δείτε εδώ. Εύχομαι σύντομα να υπάρξουν και πάλι εκπομπές / κανάλια που να δίνουν το μικρόφωνο σε τέτοιους ανθρώπους, γιατί έχουμε ανάγκη τη φωνή τους. Στη συγκεκριμένη εκπομπή είχε αναφερθεί και στο βιβλίο που παρουσιάζεται στην ανάρτηση, οπότε ένας επιπλέον λόγος για την παράθεση της :



1 Ιουλίου 2013

...βουνών μαγεία



 Το σκ βρεθήκαμε στο Δήμο Ευρωστίνης


στην Πελοπόννησο, Ορεινή Κορινθία.


 Λατρεύω τη θάλασσα, αλλά τα μονοπάτια των βουνών 


...έχουν μια άλλη μαγεία,


 όπου μπορεί να "ξαποστάσει" η ψυχή.


 Μακάρι μόνο να μπορείς να αισθανθείς τα "περάσματα" 


και το μυστήριο που υπάρχει διάσπαρτο στη φύση.


Μοίρασμα μόνο λίγων φωτο από τις προηγούμενες μέρες


μακριά από την τρέλα της Αθήνας.


Υπάρχει κ αυτή η Ελλάδα που δυσκολεύεται σίγουρα, 


αλλά όμως παλεύει για να διατηρήσει τη ξεχωριστή ομορφιά της.


Δεξιά στη φωτο, έξι χήνες ελεύθερες κατεβαίνουν για το μπάνιο τους προς το ποτάμι :)


Πολύτρουλη Βασιλική Αγίου Γεωργίου Ζαχόλης (1811)


σπουδαία εκκλησία με μεγάλη ιστορία.


Γεμάτος με μύθους, ιστορία και μηνύματα είναι τούτος ο τόπος, 
οπουδήποτε κ αν θα σταθείς, σε σένα απομένει το να τους ακούσεις!


Καλό μήνα να έχουμε, καλή δύναμη :)
Related Posts with Thumbnails