η κάλπη έδειξε..

Η πρώτη ψηφοφορία για το blog έληξε εχτές 29/02/2008.
Στο ερώτημα «Ποιο θεωρείτε το σημαντικότερο πολιτιστικό γεγονός για το 2008?» οι απαντήσεις σας ήταν:
Νέο Μουσείο Ακρόπολης: 106 ψήφους – ποσοστό 43%
Αφή Ολυμπιακής Φλόγας: 44 ψήφους – ποσοστό 17%
40 κορυφαίοι γλύπτες του 20ου αιώνα: 40 ψήφους - ποσοστό 16%
Φεστιβάλ Αθηνών: 30 ψήφους – ποσοστό 12%
MTV Greece: 26 ψήφους – ποσοστό 10%

Ακολουθεί μια μικρή παρουσίαση αυτών των πολιτιστικών γεγονότων για τη χώρα μας για το 2008, με τη σειρά που τα αναδείξατε εσείς σύμφωνα με τη ψήφο σας.

Ίδρυση Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.
Σχετική ανάρτηση για το Νέο Μουσείο Ακρόπολης είχε δημοσιευθεί στο blog σε προηγούμενο post: Ανάρτηση Νέου Μουσείου Ακρόπολης .
Όσοι δεν το είχατε δει τότε, αξίζει να παρακολουθήσετε ένα βίντεο με μια εικονική περιήγηση στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.. όπου περιγράφετε το πως θα είναι οι χώροι, που θα είναι τα κάθε λογής εκθέματα.. κλπ
Ήδη το κοινό μπορεί να γνωρίσει από κοντά τουλάχιστον τον ισόγειο χώρο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, καθώς εκεί παρουσιάζεται η πρώτη του περιοδική έκθεση «Το μουσείο και η ανασκαφή» έως και τις 31 Μαρτίου 2008.
Μέσα στο 2008, όπως όλα δείχνουν, ακόμα και αν το μουσείο δεν τεθεί σε πλήρη λειτουργία, θα εγκαινιαστεί μεγάλο μέρος της μόνιμης έκθεσής του. Ακόμα, το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης θα φιλοξενήσει το Μάρτιο τη σημαντική Διάσκεψη της Ουνέσκο, με θέμα την «Επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών στις χώρες προέλευσής τους».
Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του πρόεδρου του Οργανισμού Ανέγερσης του Μουσείου της Ακρόπολης κ. Δημήτρη Παντερμαλή, μπορείτε να διαβάσετε Εδώ Συνέντευξη lifo.

Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας.
Στις 25 Μαρτίου 2008 η αρχαία Ολυμπία θα βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας στην τελετή της Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Αγώνες του Πεκίνου. Βέβαια ο πραγματικός αγώνας δρόμου ακόμα συνεχίζεται για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος χώρου της αρχαίας Ολυμπίας και κυρίως του Κρονίου λόφου που υπέστη σοβαρές ζημιές από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Η ολυμπιακή φλόγα, μετά τη διαδρομή της στην Ελλάδα και τις πέντε ηπείρους (θα περάσει και από το Εβερεστ), θα καταλήξει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου στις 8 Αυγούστου 2008 στην τελετή έναρξης των Αγώνων.

Έκθεση «Οι 40 κορυφαίοι γλύπτες του 20ού αιώνα».
Ένα «Δάσος γλυπτών» από τη συλλογή του Spierer μνημειακών διαστάσεων 2 χ 2,50 μ. των σημαντικότερων εκπροσώπων της πλαστικής τέχνης του 20ού αιώνα φτάνουν στην Ελλάδα. Ανάμεσα τους βρίσκεται το πορτρέτο του συλλέκτη, φιλοτεχνημένο από τον Andy Warhol. Η έκθεση, σε επιμέλεια Τάκη Μαυρωτά, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων έργα των Αλμπέρτο Τζιακομέτι, Χένρι Μουρ, Λουίζ Μπουρζουά, Χούλιο Γκονζάλες, Αντονι Κάρο, Μαρξ Ερνστ, των δικών μας Ιωάννη Αβραμίδη και Τάκι. Στη συλλογή αυτή εκπροσωπούνται όλες σχεδόν οι τάσεις και τα ρεύματα της μοντέρνας και σύγχρονης γλυπτικής.
Πολυχώρος Αθηναΐς (Καστοριάς 34 – 36 τηλ. : 210 3480000)
Διάρκεια έκθεσης μέχρι 14 / 4 / 2008. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ ΕΔΩ

Φεστιβάλ Αθηνών
Ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί ο φετινός προγραμματισμός του Φεστιβάλ Αθηνών. Το πρόγραμμα του 2008 θα παρουσιαστεί σε Συνέντευξη Τύπου, την Τρίτη 4 Μαρτίου. Η Συνέντευξη θα μεταδοθεί "ζωντανά" μέσω της ιστοσελίδας του Φεστιβάλ, η οποία και θα ενημερωθεί την ίδια μέρα με το νέο πρόγραμμα. Για περισσότερες πληροφορίες κλικ: ΕΔΩ

MTV Greece
Το MTV «μιλάει» και ελληνικά και ετοιμάζεται να βγει στον «αέρα» την άνοιξη του 2008. Η Ελλάδα είναι η 36η χώρα που υποδέχεται το μουσικό κανάλι, το οποίο από την 1η Αυγούστου του 1981 που βγήκε για πρώτη φορά στον «αέρα» έφτασε σήμερα να μεταδίδεται σε 506.700.000 σπίτια από 160 κανάλια σε 32 γλώσσες! Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος του ελληνικού MTV θα προέρχεται από το εξωτερικό, ενώ οι ελληνικές παραγωγές θα αγγίζουν περίπου το 30%.

Eternal sunshine..

...of the spotless mind ..

...η γοητεία της παλιάς Αθήνας...

Αθήνα, πλατεία Κάνιγγος
Ο χώρος της Ακρόπολης πριν καθαριστεί από τα κτήρια
Αθήνα, οδός Γεωργίου Α, προς δάσος Λυκαβητού
Αθήνα, άποψη της Βουλής, στο βάθος η λεωφόρος Συγγρού και η θάλασσα
Αθήνα, Εθνικό Μουσείο
Αθήνα, Λεωφόρος Συγγρού
Θέα από το Θέατρο Διονύσου, 1913

Όποτε χαζεύω παλιές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από την Αθήνα, αγαλλιάζει το βλέμμα μου από την ομορφιά. Θεωρητικά η Αθήνα είχε τις καλύτερες προδιαγραφές για να αποτελεί μια από τις ομορφότερες πόλεις. Βρίσκεται σε εξαιρετική γεωγραφική τοποθεσία, περιτριγυρίζεται από βουνά και θάλασσα. Σύμφωνα με συγγραφείς παλιών χρονικών, η Αττική είχε πάντα ένα εξαιρετικό κλίμα. Όμως σήμερα νοσεί, κυρίως λόγω του άναρχου τρόπου που οικοδομήθηκε. Kαθώς σύμφωνα με ειδικούς, πρώτα χτιζόταν και μετά εντασσόταν στο σχέδιο πόλης. Αυτή η...αμέλεια είναι και η βασική αιτία των προβλημάτων της μετακίνησης, της έλλειψης ελεύθερων χώρων. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε ότι το ποσοστό πρασίνου στη πόλη της Αθήνας είναι μόλις 4%! Ίσως όμως το σημαντικότερο πρόβλημα να είναι η νοοτροπία των κατοίκων της. Καθόλου σεβασμός προς το περιβάλλον.. Όλοι οι πεζόδρομοι γεμάτοι αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Αρκεί μια βόλτα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σε έναν από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της πόλης, για να συνειδητοποιήσεις το χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο και την έλλειψη μιας κουλτούρας συνύπαρξης.

Μια ωραία ευκαιρία για ένα ταξίδι στο παρελθόν της Αθήνας είναι μια επίσκεψη στην Ευώνυμο Οικολογική Βιβλιοθήκη, η οποία στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτίριο στον αριθμό 9 της οδού Αγίων Ασωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό το μότο των υπεύθυνων της ότι θα είναι προτιμότερο όσοι θελήσουν να ασχοληθούν με την οικολογία, να διαβάσουν πρώτα ποίηση. Καθώς η οικολογία δεν είναι τόσο θέμα γνώσεων, όσο θέμα ευαισθησίας.

Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει περισσότερους από 15.000 τίτλους βιβλίων, 15.000 περιοδικά από 1.300 διαφορετικούς τίτλους, 1.000 χάρτες, 800 γκραβούρες, 20.000 φωτογραφίες, 200 παλαιά ημερολόγια. Το παλαιότερο βιβλίο είναι του 1787 και το παλαιότερο περιοδικό του 1840. Οι βιβλιογραφικές βάσεις δεδομένων περιλαμβάνουν 79.000 εγγραφές και 15.000 περιοδικά, ενώ έχουν επίσης καταγραφεί 500 αξιολογημένες ιστοσελίδες για περισσότερα από 400 διαφορετικά θέματα σε σχέση με το περιβάλλον. Όλο το υλικό είναι διαθέσιμο σε τέσσερις γλώσσες: ελληνικά, αγγλικά, τουρκικά και ρουμανικά.

Η ιστοσελίδα της www.evonymos.org δέχεται 15.000 επισκέψεις το μήνα από περισσότερες από 50 χώρες. Αξιοπρόσεκτη είναι η στήλη της ιστοσελίδας «Ρώτα τον ειδικό», στην οποία ένα δίκτυο ανθρώπων παρέχει πληροφορίες για θέματα που σχετίζονται με το περιβάλλον.

Τη βιβλιοθήκη επισκέπτονται καθημερινά ομάδες μαθητών και σχολεία, ιδιώτες και επαγγελματίες. Είναι ανοιχτή για το κοινό από Δευτέρα έως Παρασκευή, 16.00-20.00, αλλά να σημειωθεί ότι δεν είναι δανειστική.

Πηγές: www.e-typos.com, www.evonymos.org

Παιχνίδι με βιβλίο..

Σε αυτό το παιχνίδι με κάλεσαν οι : Μαριλένα , Ξανθίππη , Nautilus , akamas , Δηιάνειρα , Stereotype , Dee Dee , Elesa , unlearn και Αίγλη.
Τους ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους.
Το παιχνίδι έχει τους παρακάτω όρους:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

To βιβλιο που αυτή τη στιγμή τυχαίνει να είναι πιο κοντά μου ειναι το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom, εκδόσεις Αγρα.

"Τα μέρη αυτά ήταν σύντομα, το πολύ δύο ή τρείς παραγράφοι, συχνά μόνο λίγες φράσεις, και καμιά φορά απλώς ένας αφορισμός: "Οι σκέψεις μας είναι σκιές των συναισθημάτων μας - πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές". "Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ απο θανατηφόρες αλήθειες στις μέρες μας - υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα". "Τι χρειάζεται ένα βιβλίο που δεν μας πηγαίνει πέρα απο όλα τα βιβλία;"

Ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού, μένει να προσκαλέσω άλλους πέντε bloggers να κάνουν το ίδιο: radio marconi, mane-tarious, κοσμικός άξονας, μαρία (γνώση πρέπει να μοιράζεται), artanis.

7 μειον μου..

Μετά από τις προσκλήσεις των αγαπητών Αdonios και Αpo mixanis theos να αναφέρω 7 ελαττώματα μου…

Μα μόνο 7?????? ...!!! Οκ ας εκτεθώ ανεπανόρθωτα..

:)

1) Αφηρημένη. Eίμαι μονίμως αφηρημένη. Πάντα ήμουνα. Για να το ‘πολεμήσω’ αυτό, γεμίζω το γραφείο μου με post it, με διάφορες σημειώσεις (του τύπου «μη ξεχάσεις να…», «να είσαι...», «έχεις να πας εκεί…»).. Επίσης, συνεχώς χτυπάει και από μία υπενθύμιση στο κινητό..(με έχουνε σώσει αυτές ανά καιρούς). Γενικότερα είμαι στη κοσμάρα μου!

2) Βαριέμαι εύκολα. Μου αρέσει πολύ η αλλαγή. Τρελαίνομαι να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να ασχολούμαι, διψάω για γνώση και συνεχώς νέα ενδιαφέροντα! Το ότι απεχθάνομαι τη ρουτίνα και την επανάληψη, σε συνδυασμό με τον αυθορμητισμό μου, έχει ως συνέπεια πολλές φορές, να οδηγούμε σε λάθη.

3) Κυκλοθυμική. Μπορεί τη μία στιγμή να έχω κέφι και να θέλω να είμαι με κόσμο.. και την αμέσως επόμενη να θέλω να απομονωθώ και να μείνω μόνη..

4) Δεν ανοίγομαι εύκολα. Γενικά είμαι πολύ χαμηλών τόνων και χρειάζομαι το χρόνο μου με τους ανθρώπους. Δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ και να θεωρήσω κάποιον ‘φίλο’. Εφόσον όμως περάσει αρκετός χρόνος και ζήσω τον άλλο, τότε δίνω άπειρη αγάπη δίχως σκέψεις. :)

5) Αυθόρμητη, δε μπορώ να ελένξω τα συναισθημάτα μου. Όταν το νιώσω θα γελάσω δυνατά, θα μουτρώσω, θα θυμώσω, θα κλάψω. Είμαι αρκετά ευσυγκίνητη. Κλαίω με ταινίες ή ακόμα και με ένα τραγούδι! Δυστυχώς δεν μπορώ να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου.

6) Πεισματάρα! Αν και γκρινιάζω.. δεν παρατάω εύκολα τις ‘μάχες’ μου! Πεισμώνω, ψάχνω, εντοπίζω, βρίσκω, γεύομαι, ‘τρώω’ τα μούτρα μου, λέω ‘τέλος’, μετά από λίγο όμως ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου και … ξαναρχίζω. Ένας ατέρμονος αγώνας… εξάντλησης!

7) Δεν αντέχω την συναναστροφή με άτομα που επιδεικνύονται και είναι εγωπαθείς. Εκτιμώ βαθιά την ειλικρίνεια, την απλότητα και σιχαίνομαι το ψέμα. Εκτιμώ τους ευγενείς ανθρώπους και το σεβασμό..

Καλώ με τη σειρά μου 7 άτομα να παρουσιάσουν τα δικά τους τρωτά σημεία: vassia, marianna on ice, karyatida, natalia, κοσμικός άξονας, mania, δεσποινάριον!!

Η Mέθοδος Gronholm

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, όπου παρακολούθησα την παράσταση “Η Mέθοδος Gronholm”, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Το έργο αναφέρεται στο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο που εφαρμόζουν οι πολυεθνικές εταιρείες για τη πρόσληψη και την τελική επιλογή των υποψηφίων στελεχών τους. Η παράσταση ασχολείται με τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις, με την επιλογή προσωπικού.
Η υπόθεση του έργου είναι η ακόλουθη: oι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι για μία θέση ανώτατου στελέχους σε μια σημαντική πολυεθνική εταιρεία συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής, δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθαυτή τη θέση εργασίας.

Οι πρωταγωνιστές παίζουν μεταξύ τους και το κοινό προσκαλείται να συμμετάσχει, προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, εάν και όπου αυτό είναι δυνατόν. Όλες οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι, όσο απίστευτο κι εάν φαίνεται, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος.

Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε στον συγγραφέα Χόρντι Γκαλθεράν από μια πραγματική ιστορία. Σε ένα δοχείο απορριμμάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκε μια σειρά εγγράφων στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους υποψηφίους που απευθύνονταν στη θέση του ταμία.
Τα σχόλια έβριθαν εκφράσεων σεξιστικών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών, όπως “χοντρή”, “βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει...”, “τσιριχτή φωνή, μοιάζει ηλίθιος...”, κλπ. Ο υπάλληλος, έχοντας εκείνη τη στιγμιαία «εξουσία», θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να γράφει αυτές τις ανοησίες για άτομα που δε γνώριζε καθόλου, τη δύναμη να τους δώσει ή να τους αρνηθεί μια θέση εργασίας και τη δυνατότητα να είναι αδυσώπητος.
Οι υποψήφιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν μια καλή εικόνα για το άτομό τους, μια εικόνα “επαγγελματικώς ορθή”, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι το προσδοκώμενο, διατεθειμένοι ακόμη και να υποστούν κάποιες ταπεινώσεις προκειμένου να προσληφθούν στη δουλειά που είχαν ανάγκη.

Πρόκειται για ένα έργο ιδιαίτερα σύγχρονο, πρωτότυπο και δυνατό! Απο τους ηθοποιούς ξεχωρίζει ιδιαίτερα ο Καραμίχος, του οποίου του αξίζουν συγχαρητήρια, καθώς συμμετείχε και στην μετάφραση του έργου. Το κείμενο είναι πολύ έξυπνο. Νομίζω πως οι περισσότεροι απ' όσους έχουν βιώσει αυτή την διαδικασία, σε κάποια σημεία του έργου θα ταυτιστούν με κάποιον από τους ήρωες. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, το έργο είναι άμεσα πολιτικό, εφόσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό τομέα της αγοράς εργασίας.

Το έργο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν έχει σημασία ούτε ποιοι είμαστε, ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Ασχολείται με αυτές τις μικρές, παράπλευρες επιπτώσεις του καπιταλισμού. «Η Μέθοδος Γκρόνχολμ» έχει αποσπάσει συνολικά περισσότερα από είκοσι βραβεία. Επίσης, έχει γυριστεί σε ταινία το 2003, με το τίτλο «El Metodo». Η ταινία απέσπασε δύο βραβεία Goya, το ένα εκ των οποίων ήταν αυτό του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ - ΥΠΟΓΕΙΟ

Πεσμαζόγλου 5, κέντρο, 2103228706
Κοινωνικό του Χόρντι Γκαλθεράν Σκηνοθ.: Δ. Χρονόπουλος. Παίζουν: Γ. Καραμίχος, Π. Λαγούτης, Χρ. Σαπουντζής, Β. Παπαδοπούλου. Μετάφρ.: Γ. Καραμίχος, Μ. Τσατσαρώνη. Σκην.-κοστ.: Γ. Γαβαλάς. Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος.
Πηγές: http://www.theatro-technis.gr/, www.kathimerini.gr

Βραβεία World Press Photo 2008

Πιστεύω πολύ στο ότι μια (καλή) φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις.. Ειδικότερα θαυμάζω τη δουλειά των φωτορεπόρτερ.. οι οποίοι συμβάλλουν, κάποιες φορές και με το κίνδυνο της ζωής τους, στην διαιώνιση της ιστορίας.

Αρκεί μόνο να σκεφτείτε ότι από όπου απουσιάζουν οι φωτορεπόρτερ, η ιστορία στερείται πάντα μια σημαντική καταγραφή της.

Τους φωτορεπόρτερ που απαθανατίζουν ιστορικές στιγμές και τις μοιράζονται με όλο το κόσμο, βράβευσε και εφέτος – όπως κάνει από το 1955 – το World Press Photo.
Η διάκριση αυτή είναι από τις σημαντικότερες για κάθε φωτογράφο. Τέχνες, περιβάλλον, αληθινές ιστορίες, πορτρέτα, καθημερινότητα, σπορ, φύση είναι κάποιες από τις κατηγορίες, για τις οποίες διαγωνίστηκαν 5.019 φωτογράφοι από 125 χώρες. Συγκεκριμένα στάλθηκαν στην κριτική επιτροπή πάνω από 80.000 φωτογραφίες. Τα βραβεία μοιράστηκαν 59 φωτογράφοι από 23 χώρες. Σας παραθέτω ορισμένες από τις βραβεύσιμες φωτογραφίες.
Η επιλογή ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη.

Αυτή είναι η καλύτερη φωτογραφία για το 2007. Ο Βρετανός φωτογράφος Tim Hetherington φωτογράφισε αυτόν τον εξαντλημένο Αμερικανό στρατιώτη απο το πόλεμο στο Αφγανιστάν.Ο Paul Nicklen απο τον Καναδά, φωτογράφισε για το National Geographic τη παραπάνω φωτογραφία και κέρδισε το 2ο βραβείο στις Εικόνες απο τη Φύση. Ενα narwhal στο Νουναβούτ, όπου το κυνήγι των θαλασσιών θηλαστικών.....αποτελεί καθημερινή συνήθεια.

Ο Δανός φωτογράφος Erik Refner κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία των Σπορ. Απαθανάτισε την εξάντληση του αθλητή λίγο πριν ολοκληρώσει το μαραθώνιο της Κοπεγχάγης.
Ο Αμερικανός John Moore βρέθηκε λίγα μέτρα μακριά απο το σημείο της δολοφονίας της Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν και κέρδισε ένα βραβείο για μια εικόνα που στιγμάτισε πολιτικά το 2007.
Ο Justin Maxon, φωτογράφισε μια οικογενειακή στιγμή στον Κόκκινο Ποταμό του Βιετνάμ, ανάμεσα σε ένα γιο και μια μητέρα, η οποία όμως είναι άστεγη και πάσχει απο AIDS... O Νοτιοαφρικανός φωτογράφος Brent Stinton φωτογράφισε τη παραπάνω νεκρώσιμη ακολουθία, ενός γορίλα που ζούσε στο Εθνικό Πάρκο του Ανατολικού Κονγκό. Απαιτούνται αρκετά χέρια για τη μεταφορά του και κανείς δεν γνωρίζει που τον πηγαίνουν..

Αν κάποιος επιθυμεί να δεί όλες τις φωτογραφίες, ας κάνει κλικ στο:

http://www.worldpressphoto.org/

Πηγές: http://www.worldpressphoto.org/, http://www.e-typos.com/

Κάρολος Κουν

«Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας»
(13 Σεπτεμβρίου 1908-14 Φεβρουαρίου 1987)

Σαν σήμερα, 14 Φεβρουαρίου του 1987 έφυγε από τη ζωή ο Κάρολος Κουν. Επίσης, εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του.

Ο Κάρολος Κουν υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα.

Δυστυχώς λόγω ηλικίας, δεν πρόλαβα να δω κάποιες από τις θρυλικές παραστάσεις του, ούτε μπόρεσα να ακούσω από το στόμα του κάποιες από τις ρηξικέλευθες απόψεις του.
Θαυμάζω όμως το τρόπο με τον οποίο άλλαξε ριζικά την ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Κάθε φορά που τυχαίνει να παραβρεθώ στο χώρο του Θεάτρου Τέχνης, αισθάνομαι έντονα τη συνεισφορά και τη παρουσία του. Ο Κάρολος Κουν υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας άνθρωπος με πάθος για δημιουργία. Η απουσία του, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, είναι έντονη.

«Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα, για να γίνουν θαύματα», είχε πει ο Κάρολος Κουν το 1943. Ο ίδιος τα πίστεψε και ώθησε και τους υπόλοιπους να τα πιστέψουν. Και τα θαύματα έγιναν.

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Το Θέατρο Τέχνης είναι μια εκδήλωση ζωής».

Ο Κάρολος Κουν ήρθε στην Ελλάδα στα 21 του χρόνια και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία, ως καθηγητής Αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Εκεί, σκηνοθέτησε τις πρώτες του παραστάσεις.
Το 1933, ιδρύει μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη, τη Λαϊκή Σκηνή. «Τα αισθητικά στοιχεία που με συνεπήραν τότε», λέει ο ίδιος μετέπειτα, «συνδέονταν με το Ελληνικό Λαϊκό, το κάπως σχηματοποιημένο, όπως φανερωνότανε στη ζωή τη γνήσια χωριάτικη και νησιώτικη, στα δημοτικά μας τραγούδια και πιο πίσω, στις Βυζαντινές αγιογραφίες και στα αρχαία αγγεία».

Σημαντική υπήρξε η γνωριμία του με τον Φώτη Κόντογλου. Καθώς, όπως έλεγε, εκείνος τον βοήθησε να έρθει σε επαφή με καθετί ελληνικό. Στην εναρκτήρια παράσταση της Ερωφίλης του Χορτάτση το 1934, ο Κουν τοποθετεί τους ηθοποιούς σύμφωνα με τις αγιογραφίες του Κόντογλου και τους φωτίζει σαν από φως καντηλιού.

Το 1950, οικονομικές δυσκολίες αναστέλλουν τη λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης, το οποίο επαναλειτουργεί το 1954 στο Υπόγειο. Ο Κουν, συνεχίζει να δουλεύει ακούραστα, πλάθοντας ρόλους που «μυρίζουν ανθρωπίλα», παρά το χλευασμό που δέχεται από τους...«ειδικούς» της τέχνης. Το θέατρό του, χαρακτηρίστηκε από «ερασιτεχνικό» μέχρι «αρρωστημένο», από αρκετούς από εκείνους, που αργότερα σπεύδουν να δηλώσουν φίλοι του.

Χαρακτηριστική ήταν η υποδοχή της παράστασης «Όρνιθες», που παρουσιάστηκε το 1959 στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η παράσταση διακόπηκε από τις αποδοκιμασίες, ενώ ο Κουν, χαρακτηρίστηκε «βέβηλος». Πρόκειται για την ίδια παράσταση, που ακόμα και σήμερα θεωρείται αξεπέραστη. Μια παράσταση σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, σκηνικά Γιάννη Τσαρούχη και χορογραφία Ζουζούς Νικολούδη.

Ο χλευασμός των Ελλήνων, έρχεται σε αντίθεση με τους επαίνους και το σεβασμό των ξένων. Κι όμως, ο Κουν απορρίπτει τις προτάσεις σκηνοθεσίας στο εξωτερικό και επιμένει στο έργο του στην Ελλάδα. Ανεβάζει παραστάσεις με αξεπέραστο πάθος. Οι κύριοι στόχοι του ήταν η ανάδειξη νέων ελλήνων συγγραφέων, η δημιουργία "Σχολής" για την κατάκτηση της θεατρικής τέχνης, η γνωριμία του ελληνικού κοινού με τους μεγάλους ξένους κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, η ερμηνεία του Αρχαίου Δράματος.

Ο Κάρολος Κουν, διδάσκει και συνεργάζεται, με ηθοποιούς που σφραγίζουν με την παρουσία τους το ελληνικό θέατρο, όπως η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Γιώργος Αρμένης, η Μάγια Λυμπεροπούλου, ο Μίμης Κουγιουμτζής, ο Νίκος Χαραλάμπους κ.α.

Το κράτος για πολλά χρόνια είναι απών. Μόνο το 1975, το Θέατρο Τέχνης επιχορηγείται - 33 χρόνια μετά την ίδρυσή του - ενώ το 1980, του επιτρέπεται η είσοδος στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου παρουσιάζει με τεράστια επιτυχία, την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια».
Δυστυχώς, ο Κάρολος Κουν δεν πρόλαβε να απολαύσει τους καρπούς των κόπων 50 ετών, ούτε την αναγνώριση, καθώς η υγεία του είχε κλονιστεί. Στις 14 Φεβρουαρίου 1987, τη μέρα που έχει οριστεί η πρεμιέρα της παράστασης «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, ο Κάρολος Κουν σβήνει, αφήνοντας όμως πλούσια παρακαταθήκη, τόσο στους μαθητές του, όσο και σε όλο τον κόσμο.
Σπουδαίες προσωπικότητες έγραψαν διθυραμβικά λόγια για τον Κάρολο Κουν:
Ελύτης, Μαρωνίτης, Γκάτσος.

" ...Οδηγός μας στάθηκε αυτό που υπήρχε γύρω μας, σε μορφές, σε ήχους, σε σχήματα."

"Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο".

Πηγές: www.theatro-technis.gr , www.os3.gr

Φιλία

Ο αγαπητός Ocean, με καλεσε σε ακομη ένα παιχνιδι, αυτή τη φορα να γράψω ένα κείμενο για τη φιλία στη ζωή μου.

Η αληθινή φιλία είναι ένα δώρο.
Ένας θησαυρός, που λίγοι τον κατακτούν.
Οι φιλίες, με την έννοια που τις έχω στο μυαλό και στη ζωή μου, μπορούν να είναι εφικτές μόνο όταν καθορίζονται και διαπνέονται από αυτή τη παρορμητική δύναμη που λέγεται αγάπη.

Η ανιδιοτελής αγάπη πέρα από μικρότητες, εγωισμούς, ανταγωνισμούς και ζήλιες. Στήριγμα σε χαρές και σε λύπες.
Η αξία της αγάπης, η οποία έχει ισοπεδωθεί στην εποχή μας, για μένα είναι η αρχή και η βάση κάθε φιλίας..
Θεωρώ ότι υπήρξα αρκετά τυχερή, ως προς το θέμα της φιλίας στη ζωή μου.
Τι είναι «φίλος» για εμένα με λίγες λέξεις?
Κάποιος με τον οποίο μπορείς να σκεφτείς, να αισθανθείς ασφάλεια, να χαθείς, να ταξιδέψεις, να μοιραστείς την αλήθεια και τα όνειρα σου.
Να ξέρεις ότι θα είναι κοντά σου όταν θα τον χρειαστείς.
Να δίνεις, να παίρνεις, να ακούς τη φωνή του χωρίς να μιλάει, να μπαίνεις στη καρδιά του και να νιώθεις τι αισθάνεται.

Βέβαια έχω χάσει φίλους. Και έχω προδοθεί.
Ίσως να έχω πληγώσει και εγώ από δική μου απερισκεψία.
Αλλά όποιον τον αδίκησα, νομίζω ότι επέστρεψα με μία συγνώμη.

Το σίγουρο είναι ότι τελικά δεν κάνω για «επιφανειακές» σχέσεις.

Μ’ αρέσει πολύ να εμβαθύνω και να μπαίνω στη ψυχή του άλλου.
Γι' αυτό ακριβώς από μικρή, δημιουργούσα στενές σχέσεις και φιλίες μόνο με λίγα επιλεγμένα άτομα, ποτέ δεν ήθελα και δεν μπορούσα να κολλήσω με όλους.
Για να θεωρήσω κάποιον φίλο, πρέπει να υπάρχει χημεία, κοινά ενδιαφέροντα, αγάπη και παρόμοιες αντιλήψεις για τη ζωή.
Πιστεύω πολύ στην αξία του χρόνου.
Είναι όμορφο ο χρόνος να δυναμώνει τα συναισθήματα, αντί να τα καταστρέφει.
Ο Τσέχοφ έγραψε : «Η φιλία είναι ένα μονοπάτι, πάνω στο οποίο πρέπει να περπατάς καθημερινά, διαφορετικά καλύπτεται με αγριόχορτα και το μονοπάτι χάνεται.»
Αυτό ακριβώς πιστεύω.

Η φιλία πρέπει να τροφοδοτείται καθημερινά με ενδιαφέρον, αγάπη.
Και με τη πάροδο του χρόνου να δημιουργείται μια αληθινή σχέση, στηριγμένη στον αμοιβαίο σεβασμό.

Αυτή τη φορά όποιος θέλει ας συμμετάσχει, έτσι χωρίς πρόσκληση.

Σας αφήνω με ενα αγαπημένο τραγουδάκι σχετικό με το θέμα..
Καλή εβδομάδα σε όλους!

Όνειρο..

Ο αγαπητός Ocean, με κάλεσε σε ένα παιχνίδι.. να γράψω ένα κείμενο για ένα όνειρο μου…

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια μοναδική και ξεχωριστή ευκαιρία.. να είμαστε ποιητές και δημιουργοί των ονείρων μας…

Αρκετές από τις φιλοδοξίες που κυριαρχούν γύρω ..
δεν με αφορούν…
Το μεγαλείο βρίσκεται πάντα στην απλότητα της στιγμής..
Αυτή αναζητώ και αυτή με ελκύει...
Είναι σκορπισμένη στη θάλασσα, στη φύση, στη τέχνη, στη θαλπωρή μιας ζεστής αγκαλιάς…
Ας ονειρευτώ λοιπόν..

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι τον εαυτό μου πάνω σε ένα ξύλινο σκαρί.
Στέκομαι κοντά στο άλμπουρο.
Αισθάνομαι μικρή μπροστά στην απεραντοσύνη της θάλασσας..
Ο άνεμος σφυρίζει. Αν σηκώσω το βλέμμα μου θα αντικρίσω ακριβώς από πάνω μου τα μεγάλα άσπρα πανιά να σχίζουν τους αιθέρες..
Η κάθε μέρα ξεκινά και τελειώνει με μια ανατολή και ένα ηλιοβασίλεμα αντίκρυ στη θάλασσα..
Κρατιέμαι σφικτά από το χοντρό ξύλο και αγναντεύω τη πορεία.
Το βλέμμα μου φτάνει μέχρι εκεί που ο ουρανός ενώνεται με τη θάλασσα…
Δε θέλω να σταματήσει το ταξίδι..
Η αλμύρα καίει τα μάτια και εγώ απλά νιώθω ευτυχισμένη.
Δεν θέλω τίποτα άλλο.
Απλά να μείνω εκεί.
Τώρα, αύριο, για πάντα.

Συνέχισε. Μη σταματάς.
Συνέχισε ν’ονειρεύεσαι.
Η αλήθεια χάνεται όταν τη σκεπάζεις.
Τα όνειρα είναι για τους ανθρώπους τους ατελείς, τους παθιασμένους, τους ρομαντικούς, τους αληθινούς αυτού του κόσμου…
Τα όνειρα φωτίζουν το σκοτάδι, ζωοδοτούν τη στιγμή.
Προσφέρουν ανάσες..
Μη πνίγεις το όνειρο σου..
Ακόμα και αν ποτέ δεν εκπληρωθεί, κράτησε το ζωντανό στο μυαλό και στη καρδιά σου.

Η ζωή του καθένα μας είναι διανθισμένη με καλές και κακές στιγμές..
Γεμάτη από χαμόγελα, δάκρυα, ονειροπολήσεις, συναισθήματα, επιτυχίες, αποτυχίες..
Η ασχήμια του κόσμου απομακρύνεται απο τα όνειρα..
Εκεί θριαμβεύει η ομορφιά της ψυχής!
Η μεγαλύτερη ευτυχία .. η εκπλήρωση του ονείρου.. και το μοίρασμα του με κάποιον…

Όποτε μελαγχολείτε, όταν η καθημερινότητα σας κουράζει αφόρητα, αφεθείτε στο όνειρο και ζήστε όπως μόνο εσείς θέλετε..
Κανείς δεν μπορεί να σας το κλέψει, κανείς δεν μπορεί να σας το μικρύνει.. είναι πραγματικά δικό σας :)

Σας αφήνω με αγαπημένους στίχους της Μαρίας Πολυδούρη:

Οι ψίθυροι αρχίζουν και δυναμώνουν.
Δεν πάει άλλο.
Η αγάπη πρέπει να ξαναγίνει Αγάπη
Ο φίλος πρέπει να ξαναγίνει Φίλος
Το φιλί την ίδια γλύκα να΄ χει.
Και το όνειρο. Αχ το όνειρο!!
Να στέκει πάντα ψηλά στον αφρό της απέραντης θάλασσας.
Να συντροφεύει το κρασί και το τραγούδι μας.
Να θρέφει την θύμηση και την πεθυμιά μας
Σωπάστε κι ακούστε………

Περνάω με τη σειρά μου τη σκυτάλη στους: Νεφέλη, Κοσμικό άξονα, Ναταλία, Lockheart, alexis b, Δεσποινάριον, μετεωρίτη, vassia και adonios.
..Φυσικά όποιος άλλος επιθυμεί, ας γράψει για τα όνειρα του..

Ταξίδια με τη θεία μου

Τη προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο του Ήλιου στη Πλάκα, στη θεατρική παράσταση «Ταξίδια με τη θεία μου».

Το έργο ουσιαστικά αποτελεί τη μεταφορά για το θέατρο του μυθιστορήματος του Γκράχαμ Γκρην 'Ταξίδια με τη Θεία μου' από τον Giles Havergal. Πρόκειται για ένα έργο άπαιχτο στην Ελλάδα, αλλά πολυβραβευμένο σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Σαν Φραντζίσκο.

Η ιστορία έχει ενδιαφέρον. Ο ήρωας, είναι ένας πολύ ήσυχος και μοναχικός συνταξιούχος τραπεζικός, ο οποίος έχει περάσει όλη του τη ζωή ρουτινιάρικα και νωχελικά. Συναντά στη κηδεία της μητέρας του, τη «τρελάρα» θεία του, μια εξηνταπεντάρα, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από αυτόν…
Ο συνταξιούχος τραπεζικός, που μέχρι εκεί τη στιγμή το μοναδικό ενδιαφέρον του ήταν να φροντίζει τα λουλούδια του, ξαφνικά λόγω της θείας του, αρχίζει να ταξιδεύει σε περίεργους προορισμούς (Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, Παραγουάη), αλλά και να συμμετέχει ακόμη και άθελα του στις παρανομίες της τρελής θείας!

Το μεγάλο ατού της παράστασης είναι ότι οι τέσσερις άντρες ηθοποιοί υποδύονται είκοσι τέσσερις ρόλους (συν ένα .. σκύλου)!! Πολύ καλό το σκηνοθετικό εύρημα να αποδοθούν όλοι οι ρόλοι από όλους τους ηθοποιούς, το οποίο είναι φαντάζομαι πάρα πολύ δύσκολο και προϋποθέτει αυτοσυγκέντρωση για να μη γίνει κάποιο λάθος. Κύριο προσόν της παράστασης το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών.

Ωραία ήταν η μουσική και τα παιγνίδια με τον φωτισμό.
Τα σκηνικά τα βρήκα κάπως φτωχά και τα κουστούμια λιτά.
Το τέλος της παράστασης ήταν τρυφερό.
Προσωπικά με συγκίνησαν πολύ.

Δυσάρεστο ήταν ότι δεν είχε πολλούς θεατές. Ενώ αυτοί οι ηθοποιοί αξίζουν πραγματικά να ακούσουν πολλά χειροκροτήματα.

Κυρίως συγχαρητήρια στον κύριο Μπάμπη Χατζηδάκη.

Τα παρακάτω λόγια είναι από τη παράσταση. Μου άρεσαν γιατί εστιάζουν στο οτι πρέπει να επιλέγουμε να ζούμε τη κάθε στιγμή με ότι μάς γεμίζει αληθινά συναισθήματα:

- Θέλω να φύγω σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή να ησυχάσω..
- Αφού σε όλη σου τη ζωή αυτό έκανες!
- Να παντρευτώ εννοώ θεία..
- Υποφέρεις από μοναξιά αυτό είναι όλο, όμως τα πράγματα θα φτιάξουν..
- Σκέφτομαι πως μια κοπέλα με αγαπάει, νομίζω ότι θα μπορούσα να την κάνω ευτυχισμένη.
- Ναι και σε έναν χρόνο τι θα έχετε να πείτε; Εκείνη θα κεντάει κι εσύ θα διαβάζεις βιβλία στον καναπέ; Και ξέρεις τι θα σκέφτεσαι όταν δεν θα μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια; Θα σκέφτεσαι πως κάθε μέρα πλησιάζεις πιο κοντά στο θάνατό σου που βρίσκεται εκεί απέναντι στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς σου...

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Φρυνίχου 10, Πλάκα, 2103231591

Δραματοποιημένο Μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκριν Σκηνοθ.: Μπ. Χατζηδάκης. Παίζουν: Μπ. Χατζηδάκης, Δ. Κουτρουβιδέας, Δ. Σταμούλης, Δ. Μοσχονάς. Μετάφρ.: Τ. Τύρος. Κοστ.: 'Α. Μαχαιρινάκη. Φωτ.: Κ. Μαραγκουδάκη. Διάρκεια 120'

Κλείστε την τηλεόραση!!

Κλείστε την τηλεόραση!

Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.

Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.

Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.

Λέμε όχι:

Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.

Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.

Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.

Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.

Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.

Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.

Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!

Υ.Γ Αναδημοσιεύστε το στα blog σας.

Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας.

Ας τους αποδείξουμε οτι δεν ανεχόμαστε άλλο τα "σκουπίδια" τους.

..κρατήστε τα βιβλία ζωντανά!!! :)

Κάθε τόσο αξιόλογα βιβλία οδηγούνται στην πολτοποίηση και στην καταστροφή, καθώς δεν έτυχαν κάποιας καλής αγοραστικής κίνησης..

Αυτό άλλωστε είναι φυσικό, εφόσον οι καινούργιες εκδόσεις είναι δεκάδες, ο Έλληνας δε διαβάζει (κακά τα ψέματα τα ποσοστά είναι απογοητευτικά στη χώρα μας) και κανείς δεν έχει νοιαστεί να βρει κάποιο τρόπο αξιοποίησης τους.

Η σκέψη της πολτοποίησης ενός βιβλίου, μου δημιουργεί ένα από τα πιο χειρότερα συναισθήματα! Είναι κίνηση που στο φτωχό μυαλό μου φαντάζει αδικαιολόγητη.
Η πολτοποίηση ενός βιβλίου μάς πηγαίνει αιώνες πίσω, θυμίζει άλλες εποχές… είναι μία κίνηση καταδικασμού ενός βιβλίου σε θάνατο, καθώς πλέον εκμηδενίζονται οι πιθανότητες κάποια στιγμή να διαβαστεί.
Την ίδια στιγμή στην χώρα αυτή υπάρχουν δανειστικές βιβλιοθήκες με τρομερές ελλείψεις! .. Επειδή τυχαίνει να έχω ψαχτεί πάνω σε αυτό το θέμα, καθώς χρειάστηκα να δανειστώ βιβλία.., δυστυχώς η κατάσταση είναι το λιγότερο τραγική. Οι μόνες δανειστικές βιβλιοθήκες που κάπως σώζουν τη κατάσταση είναι και πάλι κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες.

Μία πολύ καλή κίνηση για να σωθούν κάποια βιβλία είναι το Παζάρι Βιβλίου στην Κλαυθμώνος, το οποίο ξεκινά σήμερα Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου και θα διαρκέσει για δέκα ημέρες, έως και την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008.

Προσωπικά δεν το χάνω με τίποτα :))
Για να μην «σκοτώνονται» τα βιβλία, όταν «γεράσουν»… ΤΡΕΞΤΕ να προλάβετε εξαιρετικά βιβλία σε απίστευτα χαμηλές τιμές : )

Τα βιβλία δε θα πρέπει να καταστρέφονται και δε θα πρέπει να γερνάνε ποτέ! Η θέση τους είναι στο κομοδίνο μας, στην αγαπημένη γωνιά της βιβλιοθήκης μας.. ίσως ξεχασμένα σε κάποιο ράφι.. όπου κάποιος άλλος θα τα βρει και θα τα διαβάσει μετά από εμάς..

Γιατί η ζωή του βιβλίου πρέπει να είναι ένα ταξίδι.. ένα ταξίδι δίχως τέλος.

Αν κάνετε ένα καλό ψάξιμο στο Παζάρι του Βιβλίου είναι πιθανό να εντοπίσετε πραγματικά 'διαμάντια', σε απίστευτα χαμηλή τιμή.. τα οποία μάλλον δεν θα μπορέσετε να τα βρείτε αλλού!
Καθώς όλοι παραπονιόμαστε για την ακρίβεια και τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.. ας αδράξουμε αυτή την ευκαιρία και ας ανταλλάξουμε μετά εδώ απόψεις για τα βιβλία που ‘σώσαμε’! ... Σκεφτείτε μόνο ότι μπορείς να βρείς καλά βιβλία ακόμη και απο ένα ευρώ!!!

Είναι να χάνονται τέτοιες ευκαιρίες??!!

Το περίπτερο έχει έκταση 1000 τ.μ. και είναι ενιαίο για όλους τους εκδότες.

Το Παζάρι Βιβλίου 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 21:45 το βράδυ.

Τιμήστε τα βιβλία και κρατήστε τα για πάντα στη ζωή… : )

Ο εφιάλτης του Οδυσσέα..

Όσες φορές και αν διαβάσεις κάποια ποιήματα, πάλι λίγες είναι..
Κάθε φορά κινητοποιούν τη σκέψη, δίνουν ώθηση για όνειρα.., για ταξίδια!...
Πόσο φοβερή είναι η δύναμη της τέχνης!
Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η δύναμη ενός ποιήματος, το οποίο όσο παλιά και αν έχει συγγραφεί, είναι ικανό να επηρεάσει τη σκέψη και να εμπνεύσει ακόμη και σήμερα νέους δημιουργούς.

Το παρακάτω τραγούδι είναι ένα απο τα πολύ αγαπημένα μου.
Τόσο σύγχρονο, και όμως επηρεασμένο από την «Ιθάκη» του Καβάφη και τον Όμηρο.
Γιατί άλλωστε η «Ιθάκη» είναι η πορεία της ζωής του καθένα μας..
Με όλες τις δυσκολίες, τα εμπόδια..

Κάθε σκοπός στη ζωή και μία καινούργια Ιθάκη.
«Λαιστρυγόνες, Κύκλωπας» πολλούς θα συναντήσεις, συχνά τα εμπόδια, τα λάθη και τα πάθη στην πορεία σου.
Γιατί στη ζωή αξία έχει ο δρόμος.. η πορεία που θα ακολουθήσεις και όχι τόσο ο τερματισμός.



.. Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί ..

.. γλυκειά πατρίδα, είσαι γλυκειά φυλακή ..

.. έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω ..

.. καλύτερη η πορεία από τον προορισμό ..

...στο δρόμο

H Street art αποτελεί κάθε μορφή τέχνης που αναπτύσσεται στους δρόμους. Ουσιαστικά η street art είναι ένα μέσο επικοινωνίας στη πόλη. Συχνά τα θέματα της αφορούν προσαρμογές, ανατροπές, πολιτιστικά εμπόδια, την εναντίωση στην ιδιωτική περιουσία και την ανάκτηση των δρόμων. Βέβαια χωρίς αυτό να αντιστοιχεί σε αναρχικό τρόπο σκέψης, αλλά αποτελώντας μια μικρή προσωπική επανάσταση του κάθε καλλιτέχνη. Κυρίως είναι ένα μέσο προσωπικής έκφρασης από ορισμένους πραγματικά ταλαντούχους καλλιτέχνες .

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ένα ενδιαφέρον λεύκωμα του Κ. Ιωσηφίδη το «…στο δρόμο». Στο λεύκωμα παρουσιάζονται για πρώτη φορά οι δημιουργίες 65 ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών του δρόμου, οι οποίοι έδρασαν στην Ελλάδα. Περιέχει συνθήματα, ιδεογράμματα, κώδικες, φόρμες, σύμβολα κ.ά., τα οποία αποτυπώνονται στον καμβά των δρόμων, καλύπτοντας αμέτρητα τετραγωνικά από το πολεοδομικό λαβύρινθο, με τις τεχνικές του σπρέι, του stencil, του αυτοκόλλητου, της αφίσας, του μαρκαδόρου και άλλων υλικών.
Στο λεύκωμα παρουσιάζονται διάφορες μορφές παράβασης, από το πολιτικό σύνθημα, τη πολιτική τοιχογραφία, έως και την απλή ζωγραφιά ενός λουλουδιού στην άκρη μιας σκάλας.
Στην έκδοση συμπεριλαμβάνονται κείμενα του κριτικού Τέχνης, Μάνου Στεφανίδη, και του Θανάση Μουτσόπουλου, ιστορικού και θεωρητικού της Τέχνης στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Εξαιτίας της έκδοσης του λευκώματος, οι εκδόσεις Μεταίχμιο παρουσιάζουν στον πολυχώρο τους (Ιπποκράτους 118, τηλ. 211-3003580), έκθεση με καλλιτέχνες του δρόμου (ABUSE - BEICON - DR CANCER - DREYK - FORS - FOTIZONTAS - GEGANS - HOPE - INSOM - JOAD - JOLA - NERS - OZONE - ΣΕΪΜ - ΤΑΜ - WAKE - YELLOW WISH κ.ά.), οι οποίοι εκθέτουν έργα και παρεμβαίνουν εικαστικά στον πολυχώρο. Το βέβαιο είναι ότι μια έκθεση με street art ξεφεύγει πάντα από τα τετριμμένα!

Η έκθεση πραγματοποιείται από τις 19 Ιανουαρίου ως τις 9 Φεβρουαρίου. Οι εκδόσεις Μεταίχμιο θα διαθέσουν τα έσοδα από τη πώληση των έργων για τη δημιουργία εξωτερικής τοιχογραφίας στο 5ο Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας.
Πηγές: http://www.metaixmio.gr/, http://www.e-typos.com/

Πνευματική Φτώχια..

Σήψη και διαφθορά παντού.
Νεκρές ηθικές αξίες, αλληλομαχαιρώματα, σκάνδαλα, μίζες..
Μια Ελλάδα βυθισμένη σε ένα απίστευτο πνευματικό χάλι.. πολίτες που αντί να έχουνε βγει στους δρόμους, να εκφράσουν την ανησυχία και την ανασφάλεια τους, αντίθετα κάθονται και παρακολουθούν βραδινές ανούσιες εκπομπές.. τρέχουν να αγοράσουν την εφημερίδα με τις ροζ φωτογραφίες, η οποία εξαντλείται και επανακυκλοφορεί!!
Ωραίος ο σύγχρονος πολιτισμός μας. Όμορφη και η κοινωνία μας…

Αναρωτιέμαι μπορείς σε αυτή τη κοινωνία να ονειρευτείς?
Μπορείς να αντιδράσεις?

Μπορείς να διαφοροποιηθείς?

Ανασαίνεις με ευκολία?
Τι πρότυπα δημιουργούνται?
Εκτός από τη διαφθορά, τι άλλο κυριαρχεί στην ελληνική δημοσιογραφία?
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο? Θα υπάρχει.. μα τότε γιατί αποσιωπείται?
Υπάρχει πολιτική???
Μας εκπροσωπεί κάποιος επάξια??

Μα μικρέ ανθρωπάκο όσο κ αν κλέψεις, όσο και αν το παίξεις καλός, όσο κ αν αγνοήσεις τον όρκο που έδωσες.. στο τέλος πάντα χαμένος θα βγαίνεις.

Η αληθινή επιτυχία και ευτυχία στη ζωή έρχεται σταδιακά, αργά και με πόνο..
Τελικά ο καθένας μας κουβαλάει το κόσμο του πάνω του.
Στην συμπεριφορά του, στη ζωή του, στη ‘δήθεν’ ευγένεια του, στο χαιρετισμό του, στην ευτυχία και στην μελαγχολία του.
Ότι κ αν κάνεις, δεν μπορείς να κρύψεις το ποιος είσαι και το τι πραγματικά αξίζεις..
Δεν σβήνεται το ψεύτικο χαμόγελο.
Δεν παραπλανάς τους άλλους, εσύ δυστυχείς..
Ποτέ δεν θα μπορέσεις να «πετάξεις» αληθινά ψηλά.
Τα φτερά σου θα είναι κέρινα και γρήγορα θα λιώσουν.
Θα προσγειωθείς απότομα.
Και τότε δίπλα σου, ποιοι θα είναι;
Ηλίθιε, όλους τους πρόδωσες!!
Δεν σου έχει μείνει φίλος, δεν σου απέμεινε συνοδοιπόρος!

Η αλήθεια φαίνεται από τη καλημέρα σου.
Η χαρά ξεχωρίζει στα αγνά χείλη..
Οι προστυχιές, οι πονηριές και όλη η ψευτιά, κάποια στιγμή θα φανερωθούν!

Μεγαλόψυχε φίλε μου είσαι πλούσιος και ας μη το βλέπουν οι γύρω!!
Είσαι μοναδικός και ας μη στο έχει πει ποτέ αυτός ο κόσμος!
Δεν σε τιμά κανείς, αλλά ΕΣΥ ξέρεις ότι αξίζεις!...
Κοιμάσαι ήρεμος, δεν έχεις τύψεις, σκορπάς μόνο αγάπη γύρω σου.
Αγαπάς τον εαυτό σου και δίνεις χώρο και στους δίπλα!
Δεν τους πνίγεις!
Τους αφήνεις να φανούν!
Το ξέρεις..
Μόνος κανείς δε ζει..
Το ξέρεις, το να ευεργετείς είναι μεγαλοσύνη!

ΠΟΙΟΣ σήμερα κερδίζει χαρά από τη δημιουργία στη δουλειά του?
ΠΟΙΟΣ νιώθει ευτυχία με ένα ηλιοβασίλεμα?
ΠΟΙΟΣ αγαλλιάζει στη θέα της θάλασσας?
ΠΟΙΟΣ ευγνωμονεί τους ευεργέτες του?
ΠΟΙΟΣ θυσιάζει τη χαρά του, για να συμπαρασταθεί στη θλίψη του διπλανού του?
ΠΟΙΟΣ αναγνωρίζει την αξία του διπλανού του?
ΠΟΙΟΣ ευφραίνεται στη θέα ενός έργου τέχνης?
ΠΟΙΟΣ αναγνωρίζει την αξία της τέχνης?!
Της κληρονομιάς?
Της αφοσίωσης?
Της εμπιστοσύνης?
Της αλήθειας?
Ποιος μπορεί να διδάξει όλα τα παραπάνω??
Μπορεί να ζήσει με τον άλλο?!
Αφήστε με όμως να ζήσω έτσι τουλάχιστον εγώ!!
Το θέλω!
Το μπορώ???
Το αξίζω!

Ποιητική βραδιά..

VanGogh "starry night"

Μετά από την ευγενική πρόσκληση της αγαπητής Ιουστίνης Φραγκούλη και του φίλτατου lockheart, να καταθέσω ένα αγαπημένο ποίημα στο blog..

Αγαπώ πολύ τη ποίηση. Οι αγαπημένοι μου ποιητές είναι αρκετοί.

Ξεχωριστή και ιδιαίτερη αδυναμία, έχω στον Ελύτη και στον Καβάφη.
Όμως επειδή είδα ότι οι περισσότεροι τους τιμήσατε δεόντως.. και καθώς πάντα ενεργώ αυθόρμητα, ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω ένα αγαπημένο ποίημα της Κικής Δημουλά..

Από το "Λίγο του Κόσμου":

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948:

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.

Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο
για να έχω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να’ ναι έρχεσαι.
Φαίνεται από την ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Προσκαλώ να συμμετάσχουν στο παιχνίδι, εφόσον βέβαια & οι ίδιοι το επιθυμούν: Nefelli, Natalia, utopia, Ξανθίππη, Αντώνη (ag), Κοσμικό Άξονα, donald, daisy, σπίθας, ceralex, yiota, ωσηε, Γιάννη Φιλιππίδη, Μετεωρίτη, κατερινα, adonios, karyatida, nikiplos, vassia, marianaonice, Νιόβη, alexis b, blueprints, damian, takiz, themis, δεν τιθεται θεμα.., και όποιος άλλος θέλει.. :)

2 παιχνιδάκια + πρόταση σινεμά :)

Έχουνε μαζευτεί αρκετές προσκλήσεις για παιχνιδάκια.. καιρός να τις τιμήσω.. Ας αρχίσω το παιχνίδι λοιπόν!..
Παιχνίδι Α'

Η αγαπητή Δηιάνειρα με κάλεσε να ποστάρω τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σειρές.
Στην αρχή της τηλεοπτικής σεζόν έβλεπα τα «Υπέροχα Πλάσματα» (άσχετο αν μετά από λίγο και αυτά τα βαρέθηκα..). Έξυπνο σενάριο, νεανική παρέα, γέλιο!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά με τη παρακάτω σκηνή τι γέλιο είχα ρίξει:



Έβλεπα το Παραπέντε.. (καταπληκτική η θεοπούλα) ..



Από ξένες τηλεοπτικές σειρές, επί πολλά χρόνια έβλεπα μανιωδώς τα Φιλαράκια. Θυμάμαι στο σχολείο.. μέχρι που μαγνητοσκοπούσα τα επεισόδια σε κασέτες, είχα δημιουργήσει ολόκληρο αρχείο και είχα μάθει όλα τα επεισόδια απ’ έξω!



Πιο πρόσφατη ξένη τηλεοπτική σειρά, με την οποία είχα «κολλήσει» το LOST.



Παιχνίδι Β'

Ο αγαπητός Donald με προσκάλεσε να σας παρουσιάσω τα πράγματα που με ορίζουν και κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Πρώτα απ’ όλα, κουβαλάω μέσα μου την αγάπη και την σκέψη των δικών μου πολύ κοντινών ανθρώπων. Αυτών των 2-3 στενών φίλων και της οικογένειας μου. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν τους είχα στη ζωή μου θα ήμουν ένα τίποτα. Η ζωή δεν αξίζει χωρίς καλή παρέα. Αυτοί είναι ο μεγαλύτερος πλούτος μου, με δέχονται χωρίς κριτικές, αλλά πραγματικά και μόνο για τη ψυχή μου..για αυτό που είμαι..Πραγματικά σημαντικότατοι, δεν τους ξεχνώ ποτέ.. τους ευγνομωνώ και τους ανταποδίδω την αγάπη τους..
Έπειτα κρατώ πάντοτε μέσα μου (και ποτέ δεν θα πάψω να το κάνω αυτό) την αγάπη για όλα όσα γουστάρω. Για βιβλία, για μουσικές, για τις τέχνες, για το πολιτισμό, για βόλτες, αναπολήσεις, ενδοσκοπήσεις.. για καινούργιες όμορφες στιγμές..
Τις σκέψεις μου και την έμπνευση μου για να ζω τη κάθε μέρα μου, όπως μόνο εγώ θέλω και όχι όπως μου επιβάλλει η μόδα και η κάθε εποχή.

Συνήθως έχω μαζί μου: το κινητό μου, το mp3 player μου, το πορτοφόλι μου, ένα μπλοκάκι για σημειώσεις, φωτογραφική μηχανή. Το ρολόι μου κάποιες στιγμές προτιμώ να το αφήνω σπίτι.. έχω περίεργη σχέση με τα ρολόγια.. :)

Προσκαλώ όποιον θέλει να συμμετάσχει με τη σειρά του στa δύο παραπάνω παιχνιδάκια.

Πρόταση......
Μόλις γύρησα απο το Μέγαρο (χεχε) είδα σε Πανευρωπαϊκή Πρεμιέρα το "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες". Γέλασα πολύ! Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους στο τέλος του μήνα, να τη δείτε να γελάσετε :)
Το σημαντικότερο εκθειάζει την αρχαία Ελλάδα, συνέχεια γίνονται αναφορές στην Ολυμπία και στον Ελληνικό Πολιτισμό (ευτυχώς που μας θυμίζουν και τιμούν το πολιτισμό μας τουλάχιστον οι ξένοι...γιατί αν περιμέναμε απο εμάς...)

Δείτε σχετικό τρέιλερ:
http://www.youtube.com/watch?v=_PNT1LVZkNc&feature=related

Motortown - Θέατρο Νέου Κόσμου

Το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκα στη παράσταση Motortown στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το έργο γραμμένο το 2005, τις μέρες που το Λονδίνο ζούσε το πανικό των βομβιστικών επιθέσεων στο Μετρό.
Βραβευμένο από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό "Theater Heute" ως το καλύτερο ξένο έργο. Τo Motortown είναι ένα σύγχρονο έργο, μια άγρια, προκλητική απάντηση στο πόλεμο αλλά και στο αντιπολεμικό κίνημα.
Δυνατό και σκληρό, το έργο του Σάιμον Στήβενς, περιγράφει έναν κόσμο σε ηθική κρίση.

Ο στρατιώτης Ντάννυ, επιστρέφει από το πόλεμο του Ιράκ στην Αγγλία, ξένος στην ίδια του τη χώρα, στο πεδίο μιας άλλης μάχης.

Αυτό που λατρεύω σε μια θεατρική παράσταση, είναι όταν μου δίνει ώθηση και τροφή για σκέψη. Αυτό ένιωσα τη Παρασκευή. Ακόμη έχω μέσα μου σκέψεις για ζητήματα που λίγο πολύ τα γνώριζα, όμως ωφελεί να τα θυμάμαι πιο συχνά..
Στην παράσταση, όλοι οι ήρωες έχουν υπόσταση και συμπληρώνουν το παζλ μίας κοινωνίας σάπιας που κομματιάζει τα παιδιά της και τα πετάει στα σκουπίδια..
Ο Βρετανός στρατιώτης παραιτείται από το πόλεμο του Ιράκ και επιστρέφει στη πατρίδα του.
Μένει στο διαμέρισμα του αυτιστικού αδελφού του, ενός ιδιαίτερα τραυματισμένου ανθρώπου. (Στην εικόνα του οποίου είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσεις ότι όλοι μας έχουμε συμβάλλει στη υποβάθμιση αυτών των ανθρώπων).
Η κατάσταση που βιώνει ο στρατιώτης, με την επιστροφή του στο προάστιο που ζούσε, τελικά θυμίζει αυτή του βίαιου πολέμου.
Επιστρέφοντας στη πατρίδα του βρίσκει όσους είχε αφήσει, τελείως αλλαγμένους...
Όλη η κοινωνία βρίσκεται σε σήψη.
Ο στρατιώτης καταλήγει στη διαπίστωση :
«Μια χαρά ήταν ο πόλεμος. Μου λείπει. Το ζόρι είναι να γυρίζεις πίσω»...

Ένας άνθρωπος που έζησε στο πόλεμο, είδε την αλήθεια, τη βία και το θάνατο κατάματα, επιστρέφοντας στην σύγχρονη αστική κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι και οι εκεί «μάχες» δεν διαφέρουν ηθικά καθόλου από αυτές της εμπόλεμης ζώνης.
Σταδιακά σταματάει να δουλεύει και η πόλη παύει να τον αποδέχεται..
Μένει ουσιαστικά ξένος και μόνος.
Στο τέλος της παράστασης αναρωτιέσαι... αν ο χαρακτήρας του στρατιώτη αλλοιώθηκε από τη φρίκη που έζησε στο πόλεμο ή αν αυτή είναι η αληθινή όψη της κοινωνίας?
Το έργο είναι σκληρό και απευθύνεται σε κάθε πολίτη του Δυτικού κόσμου.
Το θέμα που τίθεται είναι το κατά πόσο έχουμε όλοι μερίδιο στη διαφθορά της κοινωνίας, πόσο έχουμε ξεχάσει ότι εμείς κινούμε τις κλωστές αυτού του κόσμου.. συντελώντας με τη στάση μας στο πρόσωπο και στην εικόνα της κάθε πόλης…
Το μέγεθος της ευθύνης όλων μας, στη δημιουργία και στη διαιώνιση ενός πολιτισμού που αναδεικνύει τους πολέμους.

www.theatroneoukosmou.gr
Θέατρο του Νέου Κόσμου - Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ,Tηλ. 210-9212900
Έργο: Πολιτικό/Κοινωνικό, του Σάιμον Στίβενς. Σκηνοθ.: Β. Θεοδωρόπουλος. Παίζουν: Γ. Γάλλος, Γ. Τσορτέκης, Ευθ. Παπαδημητρίου, Κ. Λυπηρίδου, Π. Δεντάκης, Αιμ. Βάλβη, Π. Λάρκου, Ν. Ζάγκα. Μετάφρ.: Δ. Κιούσης, Κ. Σωτηριάδου. Σκην.-κοστ.: Μ. Χατζηιωάννου. Μουσ.: Στ. Γασπαράτος. Φωτ.: Σ. Μπιρμπίλης. Διάρκεια 110'

Αλόννησος

Καφετέρια στη χώρα..

Βαρκούλα στο λιμάνι..
Μπλε παραθύρι απο τη χώρα..
Μια φώκια βολτάρει στο λιμάνι περιμένοντας κανένα ψαράκι..
Info για τις μεσογειακές φώκιες...
Γλυπτό απο το μουσείο της Αλοννήσου..

Περιοδική έκθεση ...

Θέα απο την οροφή του Μουσείου..

Ιούλιος 2006

Πρώτη μέρα στο νησί της Αλοννήσου..
Η Αλόννησος προσφέρεται για ήρεμες διακοπές..
Είναι ακριβώς ότι χρειαζόμουν μετά από ένα απαιτητικό εννιάμηνο..

Αυτή τη στιγμή γίνεται πόλεμος στη Βηρυττό, στο Λίβανο.
Μαθαίνω νέα απο το ραδιόφωνο..

Αθώα μικρά παιδιά, γυναίκες, άμαχοι τεμαχίζονται.
Νοσοκομεία, πόλεις σφυρηλατούνται ανελέητα.
Το λόγο δεν το κατάλαβα.

Σίγουρα παράλογος φανατισμός – ποτέ κανένας φανατισμός δεν περιέχει λογική – και συμφέροντα, κυρίως οικονομικά.
Η σκληρότητα, η αγριότητα, η βια σε όλο της το μεγαλείο.
Φαντάζομαι τις εικόνες και αδυνατώ να πιστέψω ή μάλλον να δεχτώ ότι συμβαίνουν όλα αυτά.

Εγώ είμαι στις Σποράδες, σ’ ένα ήρεμο, γαλήνιο, καταπράσινο νησάκι, γεμάτο ήχους τζιτζικιών, ευλογημένο από τη φύση, ενώ αυτή τη στιγμή άλλοι άνθρωποι αδημονούν για μια κρυψώνα, ψάχνουν τρόπο διαφυγής από την επίγεια κόλαση τους, κάποιο μέσο για ένα τόπο ειρηνικό, όπου θα νιώθουν ασφαλείς.
Τελικά η ζωή εμπεριέχει μεγάλη ειρωνία..

Βγαίνω μια βόλτα στη χώρα της Αλοννήσου.
Η Αλόννησος έχει το χρώμα των Σποράδων.
Φωτίζεται με την αντανάκλαση των καταπράσινων νερών της.
Ποιοτική, βαθιά οικολογική, χαλαρή.
Οι κάτοικοι της μοιάζουν σαν κάτοικοι ενός ορεινού χωριού, που ακόμα και τα καλοκαίρια απολαμβάνουν τη ζωή του νησιού – σε αντίθεση με το πανικό που επικρατεί αλλού.
Τους βλέπεις να ‘κάθονται’ στα μαγαζιά, να περιφέρονται στο δρόμο.

Κάτι που για τους κατοίκους των περισσοτέρων νησιών, περίοδο Ιουλίου, φαντάζει προφανώς σαν «όνειρο».

Κάποιοι μοιάζουν να απολαμβάνουν αυτή την ηρεμία, ενώ άλλοι ίσως να εύχονταν να κατακλύζονταν απο κόσμο.

Την απέραντη ηρεμία την εκτιμάς αν δεν τη ζεις συνέχεια.
Θα υπάρχουν στιγμές που θα τους λείπει και η πολυκοσμία.
Για εμένα πάλι, αυτό το μέρος, σε τούτη τη περίοδο της ζωής μου, φαντάζει και άξια σίγουρα είναι ιδεατό.
Το απόγευμα θα πάω στο μουσείο της πόλης.

Το μουσείο της Αλοννήσου στεγάζεται σε ένα επιβλητικό, πέτρινο κτίριο..

Η έκθεση ξεκινά με μία μικρή περίληψη της ιστορικής πορείας του νησιού, ενώ παράλληλα εκθέτονται πίνακες και γλυπτά.
Η έκθεση συνεχίζεται με μια λαογραφική προσέγγιση στο νησί. Δίνοντας έμφαση στη γεωργία, στα πατητήρια και στην οινοποιία του.
Στην καφετέρια στην οροφή του Μουσείου, οι υπάλληλοι σε κερνάνε κάτι να πιεις, ενώ απολαμβάνεις τη καταπληκτική θέα στο λιμάνι..

Φωτεινό χαμόγελο στη Λυδία..

Απόψε η σκέψη μου είναι κοντά στη μικρή αγωνίστρια τη Λυδία.

Σε αυτό το πανέμορφο γλυκό κοριτσάκι και στους γονείς της.

Σήμερα Παρασκευή το πρωί, θα κάνει την επέμβαση αφαίρεσης του όγκου απο το κεφαλάκι της.

Οι προσευχές όλων μας θα ειναι κοντά της.

Κάθε αστέρι στον ουρανό και μια φωτεινή ευχή για τη γλυκιά φατσούλα.

Όλα θα πάνε καλά.

Σας περιμένουμε με καλές όμορφες ειδήσεις :)

Όσοι δεν γνωρίζουν σχετικά με τη μικρή τίγρη :

http://lydia-tigria.blogspot.com/

..να παραμένεις άνθρωπος

Θα 'ρθει καιρός

που θ' αλλάξουν τα πράγματα

να το θυμάσαι Μαρία

θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε

κρατώντας τη σκυτάλη

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις

εσύ είσαι η ελπίδα

Άκου, θα 'ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δεν θα βγαίνουν στην τύχη,

δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ' έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε,

δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου,

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι, καταπίεση,

μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,

δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι

δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή...

παρ' όλα αυτά Μαρία

(Κατερίνα Γώγου)

Henri Cartier Bresson

Ο Henri Cartier Bresson είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου φωτογράφους.

Κάθε φωτογραφία του, μια ξεχωριστή ιστορία.
Ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με την τέχνη της φωτογραφίας, καταλαβαίνεις ότι αυτές οι φωτογραφίες είναι ιδιαίτερες.
Σκέφτηκα να παραθέσω κάποιες αγαπημένες μου, αλλά η επιλογή θα ήταν δύσκολη και θα χρειάζονταν δεκάδες αναρτήσεις.
Αξίζει να δείτε τα παρακάτω video με μερικές από τις πιο γνωστές φωτογραφίες του.
Όποιος επιθυμεί περισσότερες πληροφορίες για τον Bresson μπορεί να δει εδώ: http://www.henricartierbresson.org/



«Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να φθάσουν την αιωνιότητα μέσω της στιγμής.» (Henri Cartier Bresson)



Κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στήθηκαν μπροστά στο φακό του…

Στο βίντεο εμφανίζονται με σειρά οι: 1. Cartier-Bresson, self-portrait, 2. Truman Capote, 3. Arthur Miller, 4. William Faulkner, 5. Samuel Beckett, 6. Susan Sontag, 7. Ezra Pound, 8. Robert Lowell, 9. Paul Valery, 10. Igor Stravinsky, 11. Simone de Beauvoir, 12. Jean-Paul Sartre, 13. Albert Camus, 14. Marc Chagall, 15. Marcel Duchamp, 16. Alberto Giacometti, 17. Henri Matisse, 18. Igor Stravisnky, 19. Jean Renoir, 20. John Huston, 21. Marilyn Monrow and John Huston, 22. The Dalai Lama, 23. Martin Luther King, Jr., 24. Robert F. Kennedy, 25. Che Guevara, 26. Duke and Duchess of Windsor, 27. Carl Jung, 28. Edith Piaf.

Βιβλιοφιλία..

Θέλησα να γράψω ένα post αφιερωμένο στη βιβλιοφιλία, στην αγάπη μου προς τα βιβλία…
Στη πορεία αποφάσισα αυτή τη φορά να μη γράψω κάτι εγώ, αλλά πως θα ήταν σίγουρα πιο ουσιαστική η άποψη ενός συγγραφέα για την αγάπη του προς τα βιβλία.
Θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν 2-3 χρόνια. Πρόκειται για το «Ιστορία Αγάπης και Σκότους» του Αμος Οζ.
Ο Αμος Οζ, γεννημένος το 1939 στην Ιερουσαλήμ, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του Ισραήλ.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο Οζ αναφέρει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Σας παραθέτω ένα συγκεκριμένο απόσπασμα όμως, το οποίο με καλύπτει, όπου αναφέρεται στο πάθος του για τα βιβλία..
«Όταν ήμουν μικρός, έλπιζα να μεγαλώσω και να γίνω βιβλίο. Όχι συγγραφέας, αλλά βιβλίο: ανθρώπους μπορείς να σκοτώσεις σαν μυρμήγκια. Και συγγραφείς δεν είναι δύσκολο να σκοτώσεις. Τα βιβλία όμως, ακόμα και αν τα καταστρέφουν συστηματικά, πάντα υπάρχει πιθανότητα να σωθεί κάποιο αντίτυπο και να συνεχίσει να ζει πάνω στο ράφι, μια αιώνια σιωπηλή ζωή σε κάποιο ξεχασμένο ράφι, σε κάποια μακρινή βιβλιοθήκη, στο Ρέικιαβικ, στο Βαγιαντολίδ ή στο Βανκούβερ».

Όλη η οικογένεια του Αμος Οζ έτρεφε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα βιβλία. Όπως γράφει ο Οζ, τα βιβλία ασκούσαν ιδιαίτερη έλξη στον πατέρα του, αλλά και στον ίδιο. Λάτρευε να τα αγγίζει, να τα μυρίζει…

«έκανε τη σάρκα σου να ανατριχιάζει, σαν να είχες φτάσει σε κάτι απόκρυφιο και άγνωστο, κάτι που σκιρτάει λίγο και ριγάει με το άγγιγμα των δακτύλων σου».

Όμως ο Οζ αναφέρεται και στο πόσο ευεργετική υπήρξε για τη ζωή του, η γνώση που αποκόμισε μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων, καθώς «τα βιβλία μου έμαθαν για τις αδέσποτες ζώνες που προκαλούν ζάλη, για τη σκοτεινή ζώνη ανάμεσα στο απαγορευμένο και το επιτρεπτό, ανάμεσα στο δικαιολογημένο και το εκκεντρικό, ανάμεσα στο κανονικό και το παράλογο. Αυτό το μάθημα με συνόδευε όλα τα χρόνια. Όταν έφτασα στον έρωτα, δεν ήμουν ένας εντελώς άπειρος ατζαμής. Ήξερα ότι υπάρχουν διάφορα μενού, υπάρχει ο κεντρικός δρόμος, υπάρχουν δρόμοι πολύχρωμοι και γραφικοί, υπάρχουν και απόμακρα μονοπάτια που πόδι ανθρώπου δεν τα έχει πατήσει. Υπάρχει το επιτρεπτό που σχεδόν απαγορεύεται και το απαγορευμένο που σχεδόν επιτρέπεται».

Πιστεύω πως ένα από τα ομορφότερα δώρα που μπορείτε να κάνετε σε κάποιον είναι ένα βιβλίο, με μια όμορφη αφιέρωση σας στο πρώτο φύλλο!!
Ακόμα και τώρα που πέρασαν οι γιορτές... αξίζει πολύ περισσότερο το να δωρίσεις κάτι σε κάποιον! Θα το κάνεις επειδή το ένιωσες πραγματικά και όχι επειδή στο επιβάλλουν ή επειδή «όλοι» το κάνουν!

Εύχομαι καλές και όμορφες αναγνώσεις σε όλους σας για το νέο έτος!

Present..

"Every day is a gift, that is why we call it the present"




Απολαύστε το συνδιασμό μουσικής και εικόνας..
Καλή χρονιά!!