Κωνσταντίνος Μάνος: Φωτογραφίες από μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια...

Μια ωραία έκθεση φωτογραφίας "τρέχει" αυτό το διάστημα στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη. Αφιερωμένη στο σπουδαίο έλληνα καλλιτέχνη της διασποράς και μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos Κωνσταντίνο Μάνο.

Η έκθεση παρουσιάζεται με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη δημιουργία της ενότητας A Greek Portfoliο. O Κωνσταντίνος Μάνος επανεξετάζει τις λήψεις που πραγματοποίησε κατά το διάστημα 1961-1964 (και συμπληρώθηκαν το 1967), όταν περιηγήθηκε τη γη των γονιών του από άκρη σε άκρη, «ως ένας φιλικός παρατηρητής», όπως ο ίδιος αναφέρει, «δίχως βιασύνη και συγκεκριμένο σχέδιο».

*Επιστροφή από τους αγρούς, Κριτσά, Κρήτη, δεκαετία 1960 

© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION *

Με τις φωτογραφίες ταξιδεύουμε σε μια Ελλάδα που οι νεότεροι δεν γνωρίσαμε.  Ο Κωνσταντίνος Μάνος ταξίδεψε στα απομακρυσμένα χωριά και νησιά της Ελλάδας της δεκαετίας του 1960, όπου άνθρωποι μέσα σε ένα σκηνικό αγροτικής απλότητας έδιναν με αξιοπρέπεια τον αγώνα τους για επιβίωση.

Αγόρι με τσέρκι, Κρήτη, δεκαετία 1960 

© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

Όπου δεν έλειπε ποτέ το παιχνίδι και η χαρά για τη ζωή.

*Κοιτάζοντας το χορό, Όλυμπος, Κάρπαθος, δεκαετία 1960 

© Κωνσταντίνος Mάνος/MAGNUM/AURION 

Με ποικίλλες λαογραφικές εκδηλώσεις... 

Μουσικοί, δεκαετία 1960 

© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

...χορούς, πανηγύρια και γλέντια.

Το σχολείο, Όλυμπος, Κάρπαθος 

© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

Η μάθηση... παρ' όλες τις φτωχικές, δύσκολες συνθήκες...

Γυναίκα με κατσίκα, δεκαετία 1960 

© Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION

Στις φωτογραφίες αποκρυσταλλώνονται εφήμερες καθημερινές στιγμές από μια αγροτική Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. 

Περιηγήθηκα στην έκθεση την προηγούμενη εβδομάδα.  
Οι συγκεκριμένες είκονες παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό, φανερώνοντας τη μοναδικότητα των τοπίων και των κατοίκων τους.

...Φωτογραφίες σαν ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής.

Μπαίνεις ενδόμυχα σε συγκρίσεις, συνειδητοποιείς πόσα στοιχεία χάσαμε στην 

πορεία, ποιά αξίζει να ξαναβρούμε..., πόσα άλλα ίσως κερδίσαμε.

Ο Κωνσταντίνος Μάνος από το 1963 είναι μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos. Φωτογραφίες του συμπεριλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές σημαντικών ιδρυμάτων όπως του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστόνης, του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγου, του Μουσείου Καλών Τεχνών του Χιούστον, της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, του Μουσείου Τέχνης Chrysler στο Νόρφολκ, του George Eastman House στο Ρότσεστερ, του Μουσείου Τέχνης της Ατλάντα καθώς και του Μουσείου Μπενάκη.

Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρουσίαση της ομιλίας και την προβολή slides του Κωνσταντίνου Μάνου στο Μουσείο Μπενάκη, 

κάνοντας κλικ : εδώ .

Στο Μουσείο Μπενάκη (Κεντρικό Κτήριο) έως και τις 25/8.

* Μια σημαντική σχετική ανακοίνωση. 
Δωρέαν είσοδος θα υπάρχει κάθε Πέμπτη σε όλα τα κτήρια του Μουσείου Μπενάκη. Η δωρεάν είσοδος θα ισχύει κάθε Πέμπτη από την 15η Ιουλίου 2013 και θα διαρκέσει ένα χρόνο : η σχετική ανακοίνωση εδώ .

Για τον Κωνσταντίνο Μάνο : 

www.costamanos.com 

My Shoes (short movie)

My Shoes [MAPS Film School] 
Μια ταινία μικρού μήκους (μόλις 4') που αξίζει να δείτε... 
Καλή Κυριακή!

Γ. Γραμματικάκης, Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής

Τις προηγούμενες μέρες διάβασα το καινούργιο βιβλίο του κ. Γραμματικάκη. Αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, τον εκτιμώ ως άνθρωπο. Από τις απόψεις του που έχω διαβάσει σε συνεντεύξεις του και από τη συνολική παρουσία του. Είναι ένας από τους αξιότερους επιστήμονες και δασκάλους στη χώρα.

«Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής». Ο αστρολάβος υπήρξε για αιώνες ένα σπουδαίο όργανο ουράνιων μετρήσεων. Μέχρι τον 18ο αιώνα, υπήρξε εργαλείο καθοδήγησης των ναυτικών για τα ταξίδια τους. Με αυτό το συμβολισμό, ο συγγραφέας φιλοδοξεί αυτό το βιβλίο να είναι ένας αστρολάβος που θα ξεναγήσει τους αναγνώστες στα μυστικά του Ουρανού και της Ζωής. 

Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο μεγάλες ενότητες. Η πρώτη, που έχει τον τίτλο «Του Ουρανού», συγκεντρώνει κείμενα του συγγραφέα που αναφέρονται, με τρόπο απόλυτα εκλαϊκευμένο και προσιτό στο ευρύ κοινό, στα φαινόμενα του Σύμπαντος και στα συγκλονιστικά επιτεύγματα της επιστήμης. Ο καθηγητής ξετυλίγει κάποιες από τις επιστημονικές του γνώσεις, γράφοντας για το πώς γεννήθηκε το σύμπαν, για τους μακρινούς γαλαξίες, τη γη, τις εκρήξεις των άστρων, μυστικά της αστρονομίας. Και θέτοντας έτσι με εύστοχους τρόπους τη γήινη ματαιοδοξία στη θέση της :

«Δεν είμαστε το κέντρο του Σύμπαντος. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ούτε το ηλιακό μας σύστημα ούτε καν ο ίδιος ο Γαλαξίας μας αποτελούν το κέντρο του Σύμπαντος. Ο πλανήτης Γη είναι μια ασήμαντη κουκίδα, που ανήκει σε ένα σχετικά ασήμαντο ηλιακό σύστημα, κι εκείνο πάλι ανήκει σε ένα γαλαξία από τους αρίθμητους που υπάρχουν. Η ιδιαιτερότητα της Γης, προς ώρας τουλάχιστον, είναι ότι φιλοξενεί ζωή.» (σ. 6)

«Ο Ήλιος είχε γεννηθεί! Λυπούμαι που θα ταράξω και πάλι τη ματαιοδοξία των γήινων, αλλά παρόμοιοι με τον δικό τους ήλιο, τον πολυύμνητο και υποτίθεται μοναδικό, υπάρχουν δισεκατομμύρια στο Σύμπαν».

«Το εντυπωσιακό πάντως είναι ότι τα άστρα δεν είναι αιώνια, όπως πίστευαν παλιότερα. Γεννιώνται κάποια στιγμή – το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα «λίκνο» αστεριών – ζουν ένα βίο πολυτάραχο, που διαρκεί συνήθως εκατομμύρια χρόνια, και έχουν, όπως και οι άνθρωποι, ένα αναπότρεπτο τέλος. Το Σύμπαν είναι γεμάτο από ιδιόμορφα αστρικά πτώματα.» (σ. 7)

Η βαθιά επιστημονική γνώση των φαινομένων του ουρανού, επιτρέπει στο συγγραφέα να μας διηγηθεί και τα πιο δύσκολα φαινόμενα με κατανοητό τρόπο. Όπως και τους φόβους του για το αύριο του πλανήτη : «Ο άνθρωπος δε σέβεται τις οικολογικές ισορροπίες του πλανήτη, ούτε το θαύμα και την ποικιλία της ζωής. Η ευχή μου είναι να αφυπνισθεί γρήγορα, πριν τα αδιέξοδα καταστούν δραματικά». (σ. 10)

Η δεύτερη ενότητα του βιβλίου, που έχει τον τίτλο «Της Ζωής», συγκεντρώνει κείμενα με καίριες επισημάνσεις του συγγραφέα για την κρίση, για την Ελλάδα, τους κατοίκους της, τα πάθη της Παιδείας και για την ανθρώπινη μοίρα. Πρόκειται για κείμενα βαθιάς αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, που θα έπρεπε να διαβαστούν από όλους.

«Είναι ένας πόλεμος δίχως ορατούς εχθρούς, ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία χωρίς μάχες στο έδαφος ή τον αέρα. Το μέτωπο μοιάζει να είναι άλλο: η ψηφιακή ανθρωπότητα εναντίον της πραγματικής ανθρωπότητας. Από τη μια πλευρά, οθόνες υπολογιστών, πίνακες χρηματιστηρίων που αλλάζουν διαρκώς νούμερα, άυλα όπλα. Από την άλλη, άνθρωποι φοβισμένοι ή σε απόγνωση, έντρομα έθνη και κυβερνήσεις που παραπαίουν. Πως θα χαρακτηρίζεται, μετά από μερικές δεκαετίες, η εποχή μας; Ως ο έσχατος παραλογισμός ή μήπως ως η αυτοκατάργηση ενός πολιτισμού; Αν η πραγματική ανθρωπότητα – και όχι η ψηφιακή – ανακαλύψει κάποιον δρόμο επιβίωσης, θα δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον σημερινό εαυτό της». (σ. 156-157)

Κείμενα που εστιάζουν στα πάθη, στα ελαττώματα του έλληνα και το πως θα μπορούσε να αλλάξει το τοπίο της χώρας. Βαθύς γνώστης των δεινών της ελληνικής Παιδείας, ο Γ. Γραμματικάκης αφιερώνει έξι κεφαλαία για το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημαϊκή Διδασκαλεία, την εμπειρία του ως Πρύτανη και για προτάσεις του.

Επίσης, στο βιβλίο παρατίθενται κείμενα του γεμάτα προβληματισμό για τη δεκαετία μας, για τους πόλεμους, για την Τεχνολογία και για το μέλλον.

«Στο τυποποιημένο πάντως ερώτημα ‘τι σφράγισε περισσότερο τη δεκαετία που φεύγει;’, η απάντηση μοιάζει αυτονόητη. Δεν είναι οι τοπικοί πόλεμοι, η έξαρση της βίας, η οικονομική κρίση. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρξαν και παλιότερα. Τη δεκαετία σφραγίζει, αντίθετα και παράλληλα, η ανάπτυξη του διαδικτύου. Το διαδίκτυο πληροφορεί και σχολιάζει, γκρεμίζει συνήθειες αλλά και χτίζει νέες, διευκολύνει τη ζωή και ταυτόχρονα την αποστειρώνει. Εισχωρεί παντού: στις προσωπικές μας σχέσεις αλλά και στην αναίρεσή τους, στην τέχνη όσο και στη συλλογική μνήμη. Ο σύγχρονος υπολογιστής δεν καταγράφει απλώς τον πολιτισμό μας. Τον διαμορφώνει και τον προεκτείνει, και μάλιστα σε κατευθύνσεις ανεξέλεγκτες. Είναι παράδοξο: όσο οι δυνατότητες της επικοινωνίας πυκνώνουν – με το διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, τις δορυφορικές συνδέσεις – τόσο η μοναξιά, η ανθρώπινη, μοιάζει να μεγαλώνει» (σ. 303)

Αμέτρητα βιβλία οικονομολόγων έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για την κρίση, σας προτείνω να διαβάσετε λοιπόν ένα βιβλίο από ένα φυσικό, λογοτέχνη και δάσκαλο. Αναμφισβήτητα αξίζει και ίσως να έχει να δώσει περισσότερο φως στα προβλήματα από ότι των οικονομολόγων.

Κλείνω τη σημερινή παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου με παράθεση σκέψεων του συγγραφέα : 

«Αυτό λοιπόν που απαιτείται, καθώς ο 21ος αιώνας έχει κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα, είναι ένας καινούργιος ανθρωπισμός. Ένας ανθρωπισμός που δεν θα στηρίζεται σε δόγματα ή στον ρομαντισμό της άγνοιας, αλλά στη συνείδηση του εαυτού μας και τη γνώση· και ακόμα, στην πεποίθηση ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι όχι μόνο αναγκαίος, αλλά και εφικτός.» (σ.11)

Γιώργος Γραμματικάκης, Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2013, Γ' έκδοση, σ.345 

Υ.Γ. Θυμάμαι αρχές Φεβρουαρίου είχα παρακολουθήσει στην ΝΕΤ μια συνέντευξη του Γιώργου Γραμματικάκη στην εκπομπή "Στα άκρα". Μου άρεσαν οι απόψεις του, ήταν τέτοια η ταύτιση που ένιωσα ακούγοντας τον, που σκέφτηκα να μοιραστώ την εκπομπή εδώ μαζί σας. Δυστυχώς σήμερα, όπως ξέρετε, όλο το αρχείο της ΕΡΤ είναι μη προσβάσιμο. Δίχως να υπάρχει καμία ενημέρωση για το πότε θα υπάρξει πρόσβαση στις εκπομπές της. Ευτυχώς είχε προλάβει να το ανεβάσει κάποιο site στο διαδίκτυο, οπότε μπορείτε να τη δείτε εδώ. Εύχομαι σύντομα να υπάρξουν και πάλι εκπομπές / κανάλια που να δίνουν το μικρόφωνο σε τέτοιους ανθρώπους, γιατί έχουμε ανάγκη τη φωνή τους. Στη συγκεκριμένη εκπομπή είχε αναφερθεί και στο βιβλίο που παρουσιάζεται στην ανάρτηση, οπότε ένας επιπλέον λόγος για την παράθεση της :

...βουνών μαγεία

 Το σκ βρεθήκαμε στο Δήμο Ευρωστίνης

στην Πελοπόννησο, Ορεινή Κορινθία.

 Λατρεύω τη θάλασσα, αλλά τα μονοπάτια των βουνών 

...έχουν μια άλλη μαγεία,

 όπου μπορεί να "ξαποστάσει" η ψυχή.

 Μακάρι μόνο να μπορείς να αισθανθείς τα "περάσματα" 

και το μυστήριο που υπάρχει διάσπαρτο στη φύση.

Μοίρασμα μόνο λίγων φωτο από τις προηγούμενες μέρες

μακριά από την τρέλα της Αθήνας.

Υπάρχει κ αυτή η Ελλάδα που δυσκολεύεται σίγουρα, 

αλλά όμως παλεύει για να διατηρήσει τη ξεχωριστή ομορφιά της.

Δεξιά στη φωτο, έξι χήνες ελεύθερες κατεβαίνουν για το μπάνιο τους προς το ποτάμι :)

Πολύτρουλη Βασιλική Αγίου Γεωργίου Ζαχόλης (1811)

σπουδαία εκκλησία με μεγάλη ιστορία.

Γεμάτος με μύθους, ιστορία και μηνύματα είναι τούτος ο τόπος, 

οπουδήποτε κ αν θα σταθείς, σε σένα απομένει το να τους ακούσεις!

Καλό μήνα να έχουμε, καλή δύναμη :)

Athens Street Art Festival 2013

Σίγουρα πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φεστιβάλ που ξεκινά σήμερα στην Αθήνα! Εννοείται ότι θα σας μεταφέρω εδώ σχετικές εντυπώσεις!

Είκοσι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες Street Artists, από Γαλλία, Ισανία, Πορτογαλία, Ιταλία και Γερμανία, είναι στην πατρίδα μας για να ζωντανέψουν με τις δημιουργίες τους χώρους στην Αθήνα με πρώτη την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, Πειραιώς 256, αλλά και δημόσια κτίρια του αστικού ιστού του ΔΗΜΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ – Aγ.I.ΡΕΝΤΗ, σε συνεργασία με τους οποίους διοργανώνεται αυτό το φεστιβάλ, κάτω από τον εύγλωττο τίτλο Crisis [?] What Crisis [?]. 

Πρόκειται για ένα Interactive Event κατά τη διάρκεια του οποίου από τις 27/06/2013 – 14/07/2013 οι καλλιτέχνες θα εκτελέσουν μια σειρά από έργα Stencil Art, ζωγραφικής, εγκαταστάσεις και New Media, που διερευνούν θέματα της αστικής αισθητικής. 

Στόχοι του φεστιβάλ είναι : 

• Να προβάλλει ότι η Ελλάδα παρά την κρίση που αντιμετωπίζει, η οποία και αποτελεί το θέμα της διοργάνωσης, μπορεί να πρωτοπορεί κινώντας τα νήματα της τέχνης και να διοργανώνει σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα. Και όλα αυτά χωρίς καμία κρατική οικονομική συνδρομή, αλλά με την συνεργασία ιδιωτικών και δημόσιων φορέων και κυρίως χάρη στο μεράκι, τη διάθεση και την προσπάθεια των εμπλεκομένων φορέων.

• Να αναδείξει την διαφορά μεταξύ των καλλιτεχνών Street Artists οι οποίοι ασκούν κοινωνική κριτική σε τοίχους και κτίρια με έργα τους που είναι επώνυμα και στα οποία είναι άμεσα αναγνωρίσιμη η προσωπική τους γραφή τους, σε αντιπαράθεση με την αναρχία των ανώνυμων διαμαρτυριών με graffiti, τα οποία τις περισσότερες φορές ρυπαίνουν τους δημόσιους χώρους με εγγραφές διαθέσεων προσωπικών επιθυμιών με αμφίβολη έως ανύπαρκτη καλλιτεχνική αξία.

• Να εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες σήμερα ανταποκρίνονται στα μηνύματα και τα σύμβολα του αστικού περιβάλλοντος και να προβάλει την κοινωνική ευαισθητοποίηση και την κριτική στην εμπορευματοποίηση της τέχνης που έχουν ως κοινό τόπο όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Το μεγάλο αυτό καλλιτεχνικό γεγονός οργανώνεται από την GK Art Events Mgmt σε συνεργασία με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, το Δήμο Νίκαιας – Ρέντη και το CAMP.

...εργα με σκοπό την κοινωνική ευαισθητοποίηση...

Για το συγκεκριμένο Event η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και άλλοι δημόσιοι χώροι στο Δήμο Νίκαιας – Ρέντη θα μετατραπούν σε ζωντανούς και πολύχρωμους χώρους.

Στο πρόγραμμα του το Φεστιβάλ περιλαμβάνει δράσεις σε Δημόσιους χώρους από 27/06/2013 μέχρι και 14/07/2013, ανταλλαγές απόψεων των καλλιτεχνών με τους φοιτητές της ΑΣΚΤ και το κοινό, θεωρητικές συζητήσεις για το νόημα της τέχνης σε εποχές κρίσης και τα θέματα που ανακύπτουν από αυτό, Stencil Workshop για παιδιά με την καθοδήγηση των καλλιτεχνών στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Νίκαιας – Αγ. Ι. Ρέντη και τέλος έκθεση έργων τους από 01/07/2013 – 14/07/2013 στους χώρους του CAMP, στην Πλατεία Κοτζιά, Αθήνα.

See more at:  http://campoint.gr/

παράθυρα

Σαφώς επηρεασμένη από τις καταστάσεις που βιώνουμε στη χώρα μας..., έγραψα πριν λίγες μέρες στο facebook : «Ποιος να νοιαστεί για την "ποιότητα" σε αυτή τη χώρα και γιατί; Πρέπει πρώτα να γνωρίζεις κάτι για να το αναδείξεις σωστά και να το πονέσεις.» 

Τα γεγονότα που ακολούθησαν και όλα όσα εξακολουθούν να συμβαίνουν με καταιγιστικό ρυθμό καθημερινά, επιβεβαιώνουν την παραπάνω σκέψη.

Η  Υπατία η Αλεξανδρινή, από το προσωπικό της προφίλ στο fb, μου έγραψε το παρακάτω σχόλιο :

«Παραφρασμένο το "(pour) qui et pourqoi" των Γάλλων στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, στο οποίο οδήγησε μία σήπουσα πολιτική σκηνή και που έκανε τόσο εύκολη την κατάκτηση της χώρας τους από τη ναζιστική πολεμική μηχανή. Αν πέσουμε στην παγίδα της παραίτησης -και από τον πολιτισμό-, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.»

Υπάρχουν φορές που διαβάζοντας κάποιο σχόλιο τόσο εδώ, όσο στο facebook, σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να σταθεί αφορμή για ανάρτηση. Έτσι έγινε με το παραπάνω.

 time machine

Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι δυσκολότερο το να συνεχίσεις να ενημερώνεσαι για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Τι αξία θα έχει όμως η ζωή αν δε μπορείς να απολαύσεις τις εκφράσεις, τα έργα των ανθρώπων; Να περιηγηθείς έτσι σε άλλους τρόπους σκέψεις, σε άλλους τόπους και σε άλλες εποχές; Να αφεθείς ελεύθερος στο να κρίνεις, να γνωρίσεις, να αγαπήσεις το διαφορετικό από σένα;  Υπάρχει καλύτερη χρονομηχανή απο την τέχνη; Πιστεύω πως η μεγαλύτερη αντίσταση στα όσα συμβαίνουν είναι το να εξακολουθήσουμε πεισματικά να διαβάζουμε, να ενισχύουμε τα αξιόλογα πράγματα και να παρατηρούμε το κάδρο της ζωής με όλες τις αποχρώσεις του... Αν δεν πολεμήσουμε την ασχήμια που μας επιβάλλουν, αν δε διακρίνουμε και την ομορφιά τριγύρω μας, τότε δε θα μπορέσουμε ποτέ να πολεμήσουμε εναντίον του σκοταδιού.  Θα έχουμε ήδη παραδοθεί στη μιζέρια.

Μην αφήσεις να σου σφραγίσουν το παράθυρο προς τη ζωή. Όπως ανοίγεις τα παντζούρια και γεμίζει το δωμάτιο με φως και ζεστασιά, έτσι συμβαίνει και με τη ψυχή μόλις την ανοίγεις προς τα θαύματα του κόσμου.  Μην επιτρέψεις να σου κλείσουν το παράθυρο σου στον κόσμο. Κάθε βιβλίο που διαβάζεις, κάθε θεϊκή μουσική μελωδία, κάθε αξιόλογη ταινία, κάθε προσεκτικά επιλεγμένο θεατρικό έργο, αφήνει το μυαλό, τη ψυχή και τη φαντασία να εισβάλλουν σε άλλους κόσμους, μακρινούς και διαφορετικά απόλυτα απρόσιτους.

Όλοι γνωρίζουν πως κάθε μέτρο που στρέφεται κατά της παιδείας και του πολιτισμού είναι καταδικασμένο για να αποτύχει.  Δεν νοείται ανάπτυξη δίχως έμφαση στην παιδεία και στον πολιτισμό. Δεν πρέπει να αφήσουμε να κοπούν αυτές οι γέφυρες προς την κοινωνία. Ακριβώς αυτή η μάχη είναι η μητέρα όλων των μαχών. 

Το διαδίκτυο μπορεί να λειτουργήσει ως παράθυρο σε όσα προσπαθούν να κρατήσουν για ένα περιορισμένο κοινό. Να προσφέρει διεξόδους και ανάσες σε διχασμένες ψυχές. Ένας άλλος κόσμος θα μπορούσε να είναι εφικτός. Όντως ναι, "αν πέσουμε στην παγίδα της παραίτησης -και από τον πολιτισμό-, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας."

"Πριν τα μεσάνυχτα", Cine Θησείον

"Πριν τα μεσάνυχτα" ταιριάζει και ως τίτλος στο έργο που παίζεται στη χώρα μας... 

Λίγο φως, πριν από το σκοτάδι(σμό) που επέρχεται...

Ένα από τα προηγούμενα βράδια, βρεθήκαμε στο ιστορικό Σινέ Θησείον για να δούμε την ταινία με πρωταγωνιστές τον Ethan Hawke και τη Julie Delpy. 

Στην ταινία, ανάμεσα σε άλλους εμφανίζονται η αγαπημένη Ξένια Καλογεροπούλου και ο Γιάννης Παπαδόπουλος.

Ο συγκεκριμένος θερινός κινηματογράφος είναι ένα πραγματικό στολίδι στην πόλη.

Πρόκειται για το παλαιότερο θερινό σινεμά της Αθήνας, φτιαγμένο το 1935. Λειτουργεί από τότε αδιάκοπα, εκτός από μια μικρή αναγκαστική διακοπή της λειτουργίας του, που έγινε κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Το κυλικείο με τη διακόσμηση του σε μεταφέρει αμέσως "αλλού". 

Τέτοιες μέρες, ευτυχώς που έχουμε ακόμη την τέχνη, για να μπορούμε να ταξιδεύουμε έστω νοερά και να ξεφεύγει λίγο το μυαλό απ' όλα όσα μας κατακλύζουν.

Ένα υπέροχο θερινό σινεμά, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, 

ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη.

Με μια εξαιρετική διάκριση, καθώς βραβεύτηκε από το CNN ως  το καλύτερο σινεμά στον κόσμο. Κάτι που έχει οδηγήσει στο αυξημένο ενδιαφέρον του ξένου τύπου και τουριστών.

Το «Πριν τα μεσάνυχτα» είναι η τρίτη ταινία των τριών συνεργατών Χοκ, Ντελπί και Λινκλέιτερ, που καταπιάνεται με τον έρωτα του Τζέσε και της Σελίν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους. Η αρχή έγινε στη Βιέννη το 1995 με το «Πριν το ξημέρωμα», ενώ η ιστορία συνεχίστηκε στο Παρίσι το 2004 με το «Πριν το ηλιοβασίλεμα» και τώρα στην Καρδαμύλη με τους πρωταγωνιστές να έχουν δύο παιδιά. 

Σε αυτό το σινεμά έχει τόσο εκπληκτική θέα, που δε ξέρω αν θα μπορέσεις να συγκεντρωθείς στην ταινία ή αν θα μείνεις να χαζεύεις την Ακρόπολη...

To «Πριν τα μεσάνυχτα» γυρισμένο εξολοκλήρου στην Ελλάδα. Χαζεύοντας τα πανέμορφα τοπία, τις ατάκες και την ελληνική νοοτροπία που περνούσε η ταινία, αισθάνθηκα συγκίνηση και μια περίεργη θλίψη.  Πως γίνεται να βλέπεις στη μεγάλη οθόνη την πατρίδα σου και ενώ ζεις σε αυτή, να αισθάνεσαι γεμάτη νοσταλγία σαν να έχεις φύγει μακρυά; Ίσως ήταν μια προσωπική στιγμαία αίσθηση.

Έπειτα ο περίπατος δίπλα από το μνημείο, καθώς επιστρέφεις προς το σπίτι, 

σε αποζημειώνει. Σαν να σου δίνει δύναμη για όσα συμβαίνουν...

Γιώργος Μητάς, Ιστορίες του Χαλ, Κίχλη

Ένα από τα πιο καλογραμμένα και ενδιαφέροντα βιβλία που διάβασα τις προηγούμενες μέρες ήταν οι «Ιστορίες του Χαλ» του Γιώργου Μητά, από εκδόσεις Κίχλη. Το βιβλίο αποτελείται από τρία διηγήματα. Όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται στο Χαλ, ένα λιμάνι σε μια «ανεμοδαρμένη γωνιά της βορειοανατολικής Αγγλίας», όπου και ο συγγραφέας έζησε για ένα διάστημα ως μεταπτυχιακός φοιτητής.

Τα διηγήματα έχουν δομηθεί γύρω από ένα ζευγάρι ηρώων, που αποτελείται από κάποιον φοιτητή μεσογειακής προέλευσης (έναν Ισπανό, έναν Έλληνα και έναν Τούρκο) και κάποιο ντόπιο.  Το πρώτο (και πιο αγαπημένο μου) διήγημα έχει τον τίτλο «Κεντρική Βιβλιοθήκη». Μας περιγράφεται η ζωή της μοναχικής, ηλικιωμένης κυρίας Ρότζερς και το πώς εκείνη ανατρέπεται όταν εισβάλλει στη ζωή της ένας νεαρός Ισπανός φοιτητής, θαμώνας της κινηματογραφικής λέσχης της Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Χαλ, όπου εργάζεται ως ταξιθέτρια. Στο δεύτερο διήγημα, με τον τίτλο «Ντόναλντ και Τζόυ», μάς παρουσιάζεται η γνωριμία του τυφλού φοιτητή Ντόναλντ με έναν έλληνα μεταπτυχιακό φοιτητή και με τη Τζόυ, το πολύτιμο σκυλί-οδηγό του.  Στο τρίτο διήγημα με τον τίτλο «Ένα ποτήρι μπύρα», περιγράφεται η σχέση του λαϊκού Στηβ με τον Τούρκο φοιτητή Ασίζ. 

Διάβασα το βιβλίο πριν λίγες μέρες εν μέσω της ασφυκτικής ζέστης της καλοκαιρινής Αθήνας. Ήταν ενδιαφέρουσα αντίθεση με τις συνθήκες στις οποίες σε μεταφέρουν οι σελίδες του βιβλίου. Καθώς ο αναγνώστης μέσα από τις εξαιρετικές περιγραφές, συναισθάνεται τις δυσκολίες της διαβίωσης λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών και την «παγωνιά που απλωνόταν παντού σαν αόρατο πέπλο».  Όλες οι ιστορίες αποπνέουν την ηχηρή μοναξιά και γκρίζα διάθεση της πόλης. 

«Καμιά φορά έπιανε τον εαυτό της να σκέφτεται το νότο, χώρες που δεν επισκέφτηκε ποτέ αλλά τις γνώριζε μέσα από τις σελίδες των βιβλίων και από την οθόνη του σινεμά. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή της αν ζούσε… στη Γρανάδα; Ή στη Νάπολη; Στα μέρη αυτά θα μπορούσε ν’ απλώνει την μπουγάδα της έξω, σ’ ένα τεντωμένο σχοινί, και θα έπρεπε να κλείνει προσεκτικά τις κουρτίνες, μες στο καταχείμωνο, για να μην αφήνει τον ήλιο να την ξυπνά το πρωί. Της φάνηκε τόσο εξωπραγματική αυτή η εικόνα, που την απώθησε αμέσως, κουνώντας το κεφάλι. Πίεσε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί στο βιβλίο που διάβαζε. Χρωστούσε τόσα πολλά στα βιβλία! Αμέτρητες ώρες συντροφιάς, συγκινήσεων, ταξιδιού, κουβεντούλας…» (σ. 24)

Νιώθεις τους αργούς,  μονότονους ρυθμούς της ζωής των ηρώων («Είχαν ανοίξει οι ουρανοί. Έβρεχε όλη την ημέρα, με την ένταση της βροχόπτωσης να αυξομειώνεται αλλά το νερό να μη σταματάει ούτε λεπτό. Μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι είχε μπει ο Ιούνιος. Ο καιρός ήταν κρύος όλη την τελευταία εβδομάδα, αλλά εκείνη την ημέρα το είχε παρακάνει. Πέφτοντας στο κρεβάτι το βράδυ άφησα τη θερμάστρα ανοιχτή. Ένα δύσκολο καλοκαίρι ξεκινούσε.» σ. 86) και τη βαθιά μελαγχολία τους («Θα μπορούσες να βεβαιωθείς για τα αισθήματα κάποιου αν δεν μπορούσες να δεις τα μάτια του;  Προσπάθησα αλλά δεν βρήκα τίποτα να απαντήσω.» σ. 77).

Και όμως από τις αγωνίες και τις δυσκολίες των ηρώων, εισπράττεις μια παράξενη ελπίδα ότι η ζωή μπορεί να γεμίσει με χρώμα και νόημα, μέσα από τη συντροφικότητα και την ανθρώπινη επαφή. Η ανάγκη για τον άλλο είναι παρούσα σε κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως φυλής και κουλτούρας.  «Παρουσίαζε εκείνη τη μοναδική εικόνα που, αν κάποιος έχει την τύχη να την αντικρίσει έστω και μια φορά στη ζωή του, δεν πρόκειται να την μπερδέψει ποτέ με καμία άλλη: του ανθρώπου που όλο του το σύμπαν έχει συρρικνωθεί στο πρόσωπο εκείνου που αποτελεί το αντικείμενο του έρωτά του.» (σ.71)

«Μ’ αρέσει πολύ που περπατώ εδώ. Ο αέρας είναι πιο λεπτός, ο ουρανός ανοίγεται αχανής πάνω από το κεφάλι μου – νιώθω να με τραβά προς τα πάνω, γίνομαι απίστευτα ελαφρύς. Είναι η μαγική μου γέφυρα. Κι έτσι όπως η γη απλώνεται απέραντη στα πόδια μου, όπως ο άνεμος έρχεται ανεμπόδιστος από παντού – έτσι απλώνονται και τα όνειρα μου : ξαφνικά όλα γίνονται πιθανά, όλα μπορώ να τα καταφέρω» (σ. 80).

Η πρώτη αυτή συλλογή διηγημάτων του πρωτοεμφανιζόμενου στη λογοτεχνία Γιώργου Μητά (γενν. 1966) σε κερδίζει με την καλοδουμένη χρήση της γλώσσας, τις εικόνες και τις παρατηρήσεις του. Το βιβλίο βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα για το 2012 από το περιοδικό Διαβάζω. Αυτή η αρχή αφήνει τους καλύτερους οιωνούς για τη συνέχεια, αναμένουμε το επόμενο βιβλίο.

Γιώργος Μητάς, Ιστορίες του Χαλ, Κίχλη, 2011

Μάνος Χατζιδάκις : «Διψάμε για ουρανό»!

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994) 

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου 1994. 
Όπως έχω ξαναγράψει, αισθάνομαι απίστευτo θαυμασμό για αυτόν τον άνθρωπο. Οι αναφορές που έχουν γίνει στο blog για τον Χατζιδάκι είναι αρκετές, μα όσο θα υπάρχει αυτό το blog, δεν θα σταματήσουν να γίνονται.

Για τη σημερινή μέρα επέλεξα ένα απόσπασμα από τα "Σχόλια του Τρίτου".

[ Στο τέλος της ανάρτησης υπάρχουν παλαιότερα σχετικά αφιερώματα που έχουν παρουσιαστεί στο blog, τα οποία αξίζει να διαβάσετε ]

«Γιατί έτσι καθώς γίναμε πολλοί πάνω στη Γη, πως θα ελέγξουμε τον κάθε ένα χωριστά, πως θα τον παρακολουθήσουμε και πως θα ξέρουμε τι σκέφτεται και που το πάει ο λογισμός του; Μόνο σαν είναι κάπου εγγεγραμμένος, που να εκπροσωπείται και να εκπροσωπεί. Μονάχα τότες είναι δυνατόν να ελεγχεί, και να μην προκαλεί, να μην αποτελεί μιαν απειλή.

Αλλά κανείς δεν θέλει να πιστέψει, πως βασικό μας αίτημα, υπήρξε πάντα κι είναι ο Ουρανός.

Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά κι ολόκληρων λαών.

Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουνε, αυτό το κάπως ύποπτο «επιστροφή στη Γη». Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε. Πως στην τελειωτική μορφή μας θάχουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των Ουρανών, στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων. 

Και θα τελειώσω μ’ ένα θαυμαστό ποίημα του Σαχτούρη, που αποκαλύπτει την μόνη αλήθεια μας, με τρόπο καθοριστικό: 

"Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φρατζόλα ζεστό

ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό

ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι

έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω 
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή

μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό

κι όλοι τώρα έτρεχαν σ’ αυτή, λίγοι πήγαιναν στο ψωμί,

όλοι τρέχανε στο μικρόν άγγελο που μοίραζε ο υ ρ α ν ό."

Ας μη το κρύβουμε

Διψάμε για ουρανό!

(Κυριακή, 24 Ιουνίου 1979)

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τα Σχόλια του Τρίτου και έχει τον τίτλο "Οι πολιτικές παρατάξεις μες στα συμπλέγματα των αστρικών σωμάτων", στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να ακούσετε τον Μάνο Χατζιδάκι, καθώς διαβάζει ολόκληρο το Σχόλιο.

Πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο κατεβάζετε το ένθετο αφιέρωμα :
|Μάνος Χατζιδάκις / Επτά μέρες της Καθημερινής, 6 Ιουνίου 1999 |

Παλιότερες αναφορές για τον Μάνο Χατζιδάκι στο blog, 

αξίζουν την περιήγηση σας :

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι

Μάνος Χατζιδάκις: "Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά."

Μάνος Χατζιδάκις, ο Λαχειοπώλης του Ουρανού...

Άποψη του Μάνου για την Παιδεία

κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 

Το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι

Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»
"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"
Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", του Μάνου Χατζιδάκι
Αναφορά του Μάνου Χατζιδάκι στο Ρεμπέτικο 
σχόλια του Τρίτου
 ..τα παιδιά του Πειραιά..
..όταν έρχονται τα σύννεφα..

ert no signal

Είχα ετοιμάσει να ανεβάσω άλλη ανάρτηση, όμως με όλα όσα συνέβησαν εχτές το βράδυ, προφανώς αναβλήθηκε. Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μόνο κάποιες σκέψεις. Να εκφράσω και από εδώ την αντίθεση μου για το χτεσινό φασιστικό, αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Δημόσιας Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.

Για να είμαι ειλικρινής δε μπορώ να πιστέψω ότι αποφάσισαν έτσι ξαφνικά και σε λίγες ώρες να σταματήσουν κάποιες εκπομπές που ήταν από τις λίγες που άξιζαν στην τηλεόραση (Κεραίες της εποχής μας, Στα άκρα,  Εξάντας, Σημείο art, Η εποχή των εικόνων, Κόσμο της Μουσικής, Ανιχνεύσεις, το Ριμέηκ, το Μονόγραμμα κ.α.), το κλείσιμο των Μουσικών Συνόλων, το Δεύτερο και το Τρίτο Πρόγραμμα, την εμβέλεια του δικτύου. Τυχαίνει να ήμουν ακροάτρια για χρόνια του Β’ και του Γ’ Προγράμματος…

Επίσης δε μπορώ να καταλάβω γιατί αποφασίστηκε η απαγόρευση της πρόσβασης στο ψηφιακό αρχείο (πραγματικό θησαυρό) της ΕΡΤ. Όλα αυτά θυμίζουν πρακτικές άλλων εποχών, που η Ελλάδα δεν πρέπει να ζήσει ξανά.  Εύχομαι και ελπίζω άμεσα να επιτραπεί η πρόσβαση στο αρχείο των εκπομπών, όπως και να ξαναρχίσει η μετάδοση. Πρόκειται για ένα ανόητο, επικίνδυνο λάθος. Η εξυγίανση ενός οργανισμού δεν γίνεται με το θάνατο του. Δυστυχώς ως κοινωνία κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, το οποίο έχουμε υψωμένο ανά πάσα στιγμή προς τον απέναντι μας για να προσάψουμε ευθύνες, δίχως να κάνουμε εμείς πρώτοι την αυτοκριτική μας. Όσον αφορά την τηλεόραση, κατά την ταπεινή μου άποψη, έχει ήδη πεθάνει. Με το κλείσιμο της ΕΡΤ απλώς την αποτελείωσαν.

Αισθάνομαι πως σταδιακά λιγοστεύουν οι επιλογές μας, ότι πλέον μας απομένει μονάχα το ίντερνετ. Είναι στο χέρι μας να εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον αυτό το μέσο, όπως μπορεί ο καθένας, για να παραχθούν αξιόλογα πράγματα και να διαδοθεί ότι αξίζει. Πρέπει να στραφεί περισσότερος κόσμος για την ενημέρωση του πλέον στο διαδίκτυο. Ας αντισταθεί ο καθένας μας με όποιον τρόπο μπορεί στο σκοταδισμό που επιβάλλεται, με στροφή σε όλα όσα προσπαθούν να μας στερήσουν.

Ας ενδυναμώσουμε οτιδήποτε αξίζει να υπάρχει. Ας συνειδητοποιήσουμε το δυναμικό ρόλο που πρέπει να αντιπροβάλλει πλέον το διαδίκτυο. Υπάρχει ένα κενό που συνεχώς μεγαλώνει. Ελπίζω η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία να γίνει μια ευκαιρία και για τους ανθρώπους των ΜΜΕ, ν’ αναλογιστούν τα λάθη τους και να πράξουν όπως πρέπει για να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις. 

...εν-τάσεις

"Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί,

 ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές, ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο, 

εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε «ναι, είμαστε»"

Ernesto Che Guevara

Βάζεις μουσική και το μυαλό ξεκουράζεται. Διαβάζεις κάποιες ξεχωριστές λέξεις και η αντίληψη διευρύνεται. Σηκώνεις το βλέμμα προς τον ουρανό και αντιλαμβάνεσαι τη σπουδαιότητα της ύπαρξης. Αντικρίζεις τη θάλασσα και συνειδητοποιείς το θαύμα του κόσμου τούτου.  Γεμάτη με διαφορετικές τάσεις, εναλλασσόμενες εντάσεις, η κάθε μας μέρα. 

Η ζωή ολόκληρη είναι ένα παραμύθι. Άλλοτε γεννιέσαι βασιλιάς και σαν να στο χρωστούσε ο Θεός, όλοι αυτομάτως σε τιμούν και υποκλίνονται μπροστά σου. Ως άτομο με αριστοκρατική καταγωγή είναι αυτονόητο πως θα σπουδάσεις σε κάποιο από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, θα έχεις τις κατάλληλες διασυνδέσεις, οι οποίες θα σου ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες, που ίσως μπορεί να είναι ήδη δικές σου, ως ένα αυτονόητο κληρονομικό απόκτημα. 

Άλλοτε γεννιέσαι φτωχός και κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για να ισορροπήσεις με τα δυο πόδια στη γη. Ίσως συνδυάσεις τις σπουδές με το βιοπορισμό, κανείς δε σου χαριστεί και για υποκλίσεις ούτε λόγος. Θα χρειαστούν θυσίες και οι άνθρωποι θα σε τσεκάρουν πολλαπλώς για το αν αξίζει να σταθούν δίπλα σου. Όσοι παραμείνουν, θα είναι συνοδοιπόροι, φίλοι ζωής, κάτι σαν "αδέλφια". Στην αντίπερα όχθη, ο βασιλιάς θα έχει πάμπολλους παρατρεχάμενους, θα έχει υπηρέτες, κόλακες που θα τον συμβουλεύουν, θα τον φροντίζουν και θα του υπόσχονται αιώνια προσήλωση, με πλήρη ιδιοτέλεια και δουλοπρέπεια. 

Και ξαφνικά ο πλούσιος γίνεται πάμφτωχος, χάνοντας ολόκληρη την υλική περιουσία του. Και αναπάντεχα γυρίζει ο τροχός και ο φτωχός γίνεται πλούσιος. Τότε και οι δυο συνειδητοποιούν πως το παραμύθι της ζωής είναι γεμάτο ανατροπές, προσκρούσεις, αγάπες, μίση. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και όλα είναι υποκειμενικά.  Όταν έχεις φτιάξει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη ζωή σου, δε σημαίνει ότι και εκείνη θα το ακολουθήσει. Η ειρωνεία βρίσκεται στο ότι ο πλούσιος καθώς θα πτωχεύει, θα συνειδητοποιεί πού είχε στηρίξει ως τότε τη ζωή του. Θα δει κάποιους από τους "φίλους" να εξαφανίζονται και θα εκτιμήσει πράγματα που θεωρούσε ως δεδομένα. Ο φτωχός όταν ξαφνικά θα βρεθεί στα πλούτη, θα νιώθει σταδιακά πως και αυτή η ζωή έχει άγχη και άλλου είδους πίεση. 

Σε όποια πλευρά και αν ανήκεις, κάθε μέρα παρουσιάζονται προκλήσεις και κρίσεις που καλείσαι να τις προσπεράσεις, να τις μοιραστείς με τους ανθρώπους σου και να τις αξιοποιήσεις. Το πώς θα το κάνεις, είναι ένα θέμα προσωπικής φιλοσοφίας. Ίσως το κέρδος στη ζωή να είναι σχετικό. Kυρίως εξαρτάται από το πως διαχειρίζεσαι τους άλλους, τι αγαπάς και πώς επιλέγεις να διανύσεις την πορεία σου.  Σε μια κυνική εποχή σαν τη σημερινή, γεμάτη με κάθε είδους εν(-)τάσεις, αν αφεθούμε στο να ταυτίσουμε το ρομαντισμό και τον ιδεαλισμό ως άσκοπες, ανούσιες τάσεις, τότε θα έχουμε ήδη ολοκληρωτικά ηττηθεί.  

...ντόμινο με 2131 βιβλία στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σιάτλ

Πριν από λίγες μέρες, η Δημόσια Βιβλιοθήκη του Seattle, πραγματοποίησε αυτό το εξαιρετικό event, ένα ντόμινο με 2131 βιβλία, σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο σκοπός της πρωτοβουλίας ήταν η προώθηση, δημοσιοποίηση και έναρξη του καλοκαιρινού αναγνωστικού προγράμματος της Βιβλιοθήκης... Νομίζω πως πέτυχαν το σκοπό τους! 

Εξαιρετική σκέψη και εκτέλεση! To ντόμινο ξεκινά μ' ένα βιβλίο που έχει τίτλο "Πριν την πτώση" και τελειώνει όταν ένα βιβλίο με τον τίτλο "Ορίζοντες" πέφτει στα χέρια ενός κοριτσιού. Αξίζει να δείτε το παρακάτω βίντεο... 

* Την ίδια στιγμή στη μικρή Ελλάδα, αποφασίζουν να κλείσουν / συγχωνεύσουν Δημόσιες Βιβλιοθήκες...