Σαφώς επηρεασμένη από τις καταστάσεις που βιώνουμε στη χώρα μας..., έγραψα πριν λίγες μέρες στο facebook : «Ποιος να νοιαστεί για την "ποιότητα" σε αυτή τη χώρα και γιατί; Πρέπει πρώτα να γνωρίζεις κάτι για να το αναδείξεις σωστά και να το πονέσεις.»
Τα γεγονότα που ακολούθησαν και όλα όσα εξακολουθούν να συμβαίνουν με καταιγιστικό ρυθμό καθημερινά, επιβεβαιώνουν την παραπάνω σκέψη.
«Παραφρασμένο το "(pour) qui et pourqoi" των Γάλλων στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, στο οποίο οδήγησε μία σήπουσα πολιτική σκηνή και που έκανε τόσο εύκολη την κατάκτηση της χώρας τους από τη ναζιστική πολεμική μηχανή. Αν πέσουμε στην παγίδα της παραίτησης -και από τον πολιτισμό-, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.»
Υπάρχουν φορές που διαβάζοντας κάποιο σχόλιο τόσο εδώ, όσο στο facebook, σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να σταθεί αφορμή για ανάρτηση. Έτσι έγινε με το παραπάνω.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι δυσκολότερο το να συνεχίσεις να ενημερώνεσαι για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Τι αξία θα έχει όμως η ζωή αν δε μπορείς να απολαύσεις τις εκφράσεις, τα έργα των ανθρώπων; Να περιηγηθείς έτσι σε άλλους τρόπους σκέψεις, σε άλλους τόπους και σε άλλες εποχές; Να αφεθείς ελεύθερος στο να κρίνεις, να γνωρίσεις, να αγαπήσεις το διαφορετικό από σένα; Υπάρχει καλύτερη χρονομηχανή απο την τέχνη; Πιστεύω πως η μεγαλύτερη αντίσταση στα όσα συμβαίνουν είναι το να εξακολουθήσουμε πεισματικά να διαβάζουμε, να ενισχύουμε τα αξιόλογα πράγματα και να παρατηρούμε το κάδρο της ζωής με όλες τις αποχρώσεις του... Αν δεν πολεμήσουμε την ασχήμια που μας επιβάλλουν, αν δε διακρίνουμε και την ομορφιά τριγύρω μας, τότε δε θα μπορέσουμε ποτέ να πολεμήσουμε εναντίον του σκοταδιού. Θα έχουμε ήδη παραδοθεί στη μιζέρια.
Μην αφήσεις να σου σφραγίσουν το παράθυρο προς τη ζωή. Όπως ανοίγεις τα παντζούρια και γεμίζει το δωμάτιο με φως και ζεστασιά, έτσι συμβαίνει και με τη ψυχή μόλις την ανοίγεις προς τα θαύματα του κόσμου. Μην επιτρέψεις να σου κλείσουν το παράθυρο σου στον κόσμο. Κάθε βιβλίο που διαβάζεις, κάθε θεϊκή μουσική μελωδία, κάθε αξιόλογη ταινία, κάθε προσεκτικά επιλεγμένο θεατρικό έργο, αφήνει το μυαλό, τη ψυχή και τη φαντασία να εισβάλλουν σε άλλους κόσμους, μακρινούς και διαφορετικά απόλυτα απρόσιτους.
Όλοι γνωρίζουν πως κάθε μέτρο που στρέφεται κατά της παιδείας και του πολιτισμού είναι καταδικασμένο για να αποτύχει. Δεν νοείται ανάπτυξη δίχως έμφαση στην παιδεία και στον πολιτισμό. Δεν πρέπει να αφήσουμε να κοπούν αυτές οι γέφυρες προς την κοινωνία. Ακριβώς αυτή η μάχη είναι η μητέρα όλων των μαχών.
Το διαδίκτυο μπορεί να λειτουργήσει ως παράθυρο σε όσα προσπαθούν να κρατήσουν για ένα περιορισμένο κοινό. Να προσφέρει διεξόδους και ανάσες σε διχασμένες ψυχές. Ένας άλλος κόσμος θα μπορούσε να είναι εφικτός. Όντως ναι, "αν πέσουμε στην παγίδα της παραίτησης -και από τον πολιτισμό-, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας."
18 σχόλια:
Έχεις απόλυτο δίκιο, είχα ετοιμάσει απάντηση, βγήκε πολύ μεγάλη και σκέφτηκα ότι δεν είναι σωστό να γεμίσω το χώρο σου. Μόνο να σημειώσω ότι το διαδίκτυο, το οποίο είναι πολύ αποτελεσματικό και φιλικό και χρήσιμο μέσο επικοινωνίας, δυστυχώς, ακόμη στην Ελλάδα δεν έχει απλωθεί τόσο ώστε να μπορεί να αποτελέσει επαρκή λύση ενημέρωσης. Και μιλάω κύρια για την περιφέρεια (τα μη αστικά κέντρα) και για τις μεγαλύτερες ηλικίες. Γι' αυτό και το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι αντιδημοκρατικό (τουλάχιστον), ακόμη κι αν δεν έβλεπαν ή άκουγαν, ήξεραν πως ήταν εκεί και ήταν μια γέφυρα προς την κοινωνία.
Πόσο συμφωνώ μαζί σου...
Η τέχνη είναι απολύτως αναγκαία και ιδιαίτερα σε εποχές κρίσεις σαν αυτή που βρισκόμαστε τώρα!!
Πιστεύω πως μας βοηθάει ιδιαίτερα με τα προβλήματα της καθημερινότητας γιατί ακριβώς όπως το λες μας ανοίγει νέους ορίζοντες και κυρίως μας οδηγεί σε καλύτερο και πιο ευρηματικό τρόπο σκέψης!
Αρκεί φυσικά να ανοίξουμε το παράθυρο....
Poli wraies skepheis, opws kai fotografies.
Tipota pleon dinoume maxi na min mas trelanoun...
@ Κατερίνα Τοράκη : Έχεις απόλυτο δίκιο, αυτό συζητούσα εχτές και με μια φίλη. Δεν αρκεί (ακόμη) μόνο το διαδίκτυο. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο, αν φυσικά στα επόμενα χρόνια, αντί για μπροστά, δεν πάμε ολοταχώς προς τα πίσω...
Να αφήσεις ότι θες εδώ, κανένα απολύτως πρόβλημα. Αντίθετα τα σχόλια σας, εμπλουτίζουν κάθε μια ανάρτηση.
@ Mariela : Ίσως σε κάποιους όλα αυτά να ακούγονται πολύ 'ρομαντικά', είναι όμως η αρχή για να βγούμε από το σπίτι, να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα, να παλέψουμε να μην επέλθει άλλη καταστροφή. Όσο αποτραβιεσαι, τόσο πέφτεις στην απομόνωση... στην αδιαφορία.
@ treno fantasma : είναι τόσο εξόφθαλμα λάθος και άδικα όλα όσα συμβαίνουν που πραγματικά δίνεις καθημερινά μάχη να μη χάσεις τη λογική σου!
Ξέρεις όμως κάτι, Roadartist; Σκεφτόμουν ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον πολιτισμό φαίνονται κάπως ξεκομμένοι από τον πραγματικό κόσμο και τα προβλήματά του. Και έτσι, η άποψή τους γίνεται πιο αδύναμη. Θέλω να πω, ότι δίνουν την εικόνα μιας Μαρίας Αντουανέττας, ότι ασχολούνται με το "παντεσπάνι", την πολυτέλεια. Θα μου πεις, δεν είναι έτσι - και, για να μην παρεξηγηθώ, το ξέρω. Αλλά το δυστύχημα είναι ότι ο καθένας μας μένει εγκλωβισμένος σε όσα του αρέσουν και δεν εντρυφά και σε όσα του φαίνονται βαρετά ίσως, αλλά είναι και αυτά σημαντικά, αν θέλουμε να κάνουμε κάποτε τη διαφορά και να μιλήσουμε κοινή γλώσσα με τους άλλους. Για παράδειγμα: εμένα μου αρέσει πολύ να διαβάζω λογοτεχνία και ποίηση. Αν όμως μείνω σε αυτά, δε θα μπορώ να εκφέρω λόγο με χειροπιαστά επιχειρήματα για τη βελτίωση της κοινωνίας μου. Το να επιμένω μόνο στη σημασία του πολιτισμού (και να γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους επιμένω), είναι η μισή δουλειά. Έτσι όμως, σημαντική επιρροή δε θα έχω. Πρέπει να μπορώ και να κρίνω τα όσα συμβαίνουν στην εποχή μου και να σκέφτομαι λύσεις. Για να κάνω και προτάσεις. Για να αντιδρώ σωστά και εγκαίρως. Άρα, οφείλω να διαβάσω και οικονομία, που τη σιχαίνομαι, και να μάθω για την πολιτική, που επίσης έχει πια βγάλει κακό όνομα - επειδή την έχουμε αφήσει στα χέρια (νύχια) των χειρότερων και όχι άριστων, πια. Εννοώ, με λίγα λόγια, ότι πρέπει κάποια στιγμή να καταπιανόμαστε και με τη ... λάσπη. Όπως ακριβώς έχουμε απαίτηση από τους πνευματικούς ανθρώπους να έχουν λόγο για τα σύγχρονα προβλήματα, έτσι και εμείς οφείλουμε να ενημερωνόμαστε, να μελετούμε και όσα δεν είναι our cup of tea. Μόνο έτσι θα ανακτήσουμε κάποιον έλεγχο στα όσα συμβαίνουν,κάποια στιγμή.
Τι λες;
ΣΠΑΝΙΑ Η ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ. ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΙΡΑΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ. ΟΜΩΣ ΠΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΚΟΜΗ Κ ΤΩΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ; Η ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΙΑΣΤΟΥΝ; ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΗΔΗ ΕΧΟΥΝ "ΠΕΣΕΙ", ΑΦΕΘΕΙ...
@ love life for what it is : Έχεις απόλυτο δίκιο. Να σου πω φοβάμαι πως αυτή η μάχη δε μπορεί πλέον να νικηθεί. Είναι χαμένη. Γιατί δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι της κατάρρευσης. Είναι ένα πλήθος άλλων θεμάτων στα οποία υπολοιπόμαστε.
Έχουμε χάσει την ουσιαστική επαφή με τον πολιτισμό, ως μέρος της καθημερινότητας μας... Όντως θεωρείται πολυτέλεια, ακόμη και από ανθρώπους (υποτίθεται) μορφωμένους. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως πρέπει η συζήτηση τελικά να ξεκινήσει από το μηδέν, να αρχίσουμε ξανά από τα αυτονόητα.
Όσοι ασχολούνται αληθινά με τον πολιτισμό, με την έννοια την ουσιαστική (ναι άντε να τη βρεις...), δεν είναι ξεκομμένοι από τη ζωή. Αντίθετα μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες έρχεσαι πιο κοντά στον άλλο και ευαισθητοποιήσαι ο ίδιος περισσότερο κοινωνικά.
Τα τελευταία χρόνια συνδιάσαμε τις τέχνες με το lifestyle, που δεν έχει σχέση με την παιδεία.
Όσο για τα οικονομικά, η δική μου ευχή θα ήταν εντελώς διαφορετική. Όλοι όσοι μας κυβερνούν να είχανε πραγματικά διαβάσει Ιστορία, η γνώση των οικονομικών δίχως ανθρωπιστικές γνώσεις, πια είναι τόσο άχρηστη και επικίνδυνη. Φαίνεται από τις αποφάσεις που λαμβάνονται. Όποιοι κοιτάνε μόνο τους πίνακες και τους αριθμούς, μα αγνοούν την ιστορία και τον παράγοντα "ανθρώπινη κοινωνία", μας οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δεν μιλάω μόνο για τους έλληνες πολιτικούς, μα για την ευρωπαική εξουσία. Δυστυχώς η Ευρώπη του σήμερα, δεν θυμίζει σε τίποτα την Ευρώπη κατά τη διάρκεια του μεγάλου ευρωπαϊκού 19ου αιώνα, όπου ο σεβασμός στην τέχνη και την κουλτούρα υπήρξε τόσο μεγάλος και τόσο αυτονόητος, που όλοι γνώριζαν και επιζητούσαν την γνώση του.
@ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ : παίζουν πολλά ρόλο σε αυτό. :)
Τις απόψεις μου για το θέμα νομίζω ότι τις ξέρεις πια αρκετά καλά!
Θα 'θελα μόνο να υπενθυμίσω διευκρινίζοντας κάποιες έννοιες, συμπληρώνοντας την απάντησή σου προς love life for what it is.
Δεν μιλάμε για τις τέχνες -ή/και την Τέχνη- απομονωμένα από τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής. Μιλάμε για την καλλιέργεια ψυχής και πνεύματος που αυτές προσφέρουν. Αυτό εννοούμε με τον όρο πολιτισμός! Άλλωστε ο εστετισμός και η αντίληψη "l'art pour l'art" έχουν προ πολλού ξεπεραστεί, από την ίδια τη ζωή θα έλεγα. Όπως εξάλλου και το πιο πρόσφατο lifestyle που επέβαλλε την παρουσία στους χώρους πολιτισμού περισσότερο για το θεαθῆναι παρά για την ουσιαστική θέαση!
Τα πνευματικά και καλλιτεχνικά δημιουργήματα συγκινούν αισθητικά, αλλά προ πάντων ευαισθητοποιούν κοινωνικά -όπως πολύ σωστά είπες-, γιατί προκαλούν νοητική ενεργοποίηση και οξύνουν την κρίση. Αυτό έκανε ο Verdi με τον Nabucco του, ο Chopin με τις Polonaises του, ο Brecht ή ο Ionesco ή οι αρχαίοι κλασικοί με τα θεατρικά τους έργα, ο Balanchine με τις χορογραφίες του, ο Kafka ή ο Camus με τα βιβλία τους και τόσοι άλλοι.
Τι θα ήμασταν, πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς αυτούς;
ΥΓ: Ευχαριστώ για τη μνεία και τη φιλοξενία ;)
Ξέρεις πόσο συμφωνώ μαζί σου. Θαυμάζω το ότι δεν το βάζεις κάτω και έτσι πρέπει.
Να σαι καλά καλλιτέχνιδα!
Έτσι είναι, με τον πολιτισμό φτάσαμε εδώ που είμαστε, και εις ανώτερα λοιπόν..
Καλημέρα!
@ Υπατία η Αλεξανδρινή : ένα υπέροχο σχόλιο που αντικατοπτρίζει ότι αισθάνομαι 100%, η απόλυτη ταύτιση απόψεων. Ακριβώς έτσι είναι Υπατία. Σε ευχαριστώ που συμπλήρωσες το σχόλιο μου και σε ευχαριστώ για την έμπνευση για την ανάρτηση. Δεν είναι εύκολο να σε εμνέει κάποιος με αυτό τον τρόπο σήμερα.
@ Margo : Δεν είναι εύκολο. Είναι ΠΕΙΣΜΑ. Μέχρι να με εγκαταλείψει :)
Σε ευχαριστώ margo,
καλή σου μέρα!
@ Hfaistiwnas : να πιστέψουμε στα "εις ανώτερα"; Γιατί μονάχα προς "εις ...κατώτερα" βλέπω να οδεύουμε...
Καλό μεσημέρι (εδώ ζεματάει ο τόπος)!
[Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι δυσκολότερο το να συνεχίσεις να ενημερώνεσαι για τις τέχνες και τον πολιτισμό.] --Ευκολότερο είναι λόγω διαδικτύου, αλλά εκεί στο διαδίκτυο είναι το πρόβλημα...
[Υπάρχει καλύτερη χρονομηχανή απο την τέχνη;] --Οχι, δεν υπάρχει!
[Το διαδίκτυο μπορεί να λειτουργήσει ως παράθυρο σε όσα προσπαθούν να κρατήσουν για ένα περιορισμένο κοινό. Να προσφέρει διεξόδους και ανάσες σε διχασμένες ψυχές. Ένας άλλος κόσμος θα μπορούσε να είναι εφικτός.] --Αυτό να το σκεφτούν οι (τόσο πολλοί) τεχνοφοβικοί που θεωρούν το διαδίκτυο εικονική πραγματικότητα, που νομίζουν ότι θα πάθουν ανεπανόρθωτο εθισμό αν καθίσουν στην οθόνη πάνω από 20 λεπτά, που χρησιμοποιούν συνεχώς τον όρο "πραγματικη ζωή", που κάνουν προπαγάνδα-πλύση εγκεφάλου προσπαθώντας να απομακρύνουν τα πιτσιρίκια από το διαδίκτυο, που, που, που...
@ H.Constantinos :
a) εννοούσα λόγω των όσων πια ζούμε, στο πόσο επηρεάζεται η ψυχολογία μας. Και όχι της πρόσβασης σε αυτά. Νομίζω πως δεν έχουμε (όλοι) την ίδια διάθεση / δύναμη με πριν. Για να συνεχίζεις πρέπει να είναι βίωμα αυτά τα ενδιαφέροντα...
b) Συμφωνώ, ΌΧΙ δεν υπάρχει. Τίποτα πιο ενδιαφέρον / πιο ταξιδιάρικο από την Ιστορία της Τέχνης...
c) Συνυπογράφω, το διαδίκτυο είναι το σπουδαίο αύριο και (αν δε συμβεί κάτι συνταρακτικό...) τότε θα φανεί αυτό στο άμεσο μελλον.
Την ίδια άποψη είχε και ο Νάνος Βαλαωρίτης (ευτυχώς κάποιος άνθρωπος με ανοικτούς ορίζοντες, πολύ τεχνοφοβία... ) :
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=xfFbikzIpn4#at=27
Δημοσίευση σχολίου