11 χρόνια Roadartist...in Athens!!!

30/10/2007 - 30/10/2018

Πριν από ακριβώς 11 χρόνια, έγραφα τις πρώτες λέξεις σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου. Αυτό έγινε η αφορμή για ένα ωραίο και μεγάλο ταξίδι με συντροφιά όλους εσάς! Ένα "ταξίδι" που περίμενα ότι θα διαρκούσε λίγες μέρες, ίσως κάποιες εβδομάδες. Έπεσα έξω. Η ανάγκη της έκφρασης και της επικοινωνίας μέσω της γραφής αποδείχτηκε τελικά αρκετά δυνατότερη. 

11 ολόκληρα χρόνια διαδικτυακής παρουσίας. Αν αφήσουμε να μιλήσουν οι αριθμοί, τότε εν συντομία έχουνε δημοσιευθεί περίπου 1.200 αναρτήσεις, εκ των οποίων 720 αφορούν πολιτιστικά δρώμενα (σχεδόν 150 για θέατρο / 250 για τη λογοτεχνία και το βιβλίο / 250 φωτογραφία / 101 για εικαστικά και μουσεία / 68 για αρχαιολογικούς τόπους / 136 ιστορικά / 56 ζωγραφική / 50 γλυπτική κ.α.) αλλά βέβαια και 70 ταξιδιωτικές αναρτήσεις, συν αρκετές προσωπικές σκέψεις, κείμενα.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στην επέτειο του "Roadartist", σας δίνω κάποια δώρα.  Soundtracks με μουσικές που "έντυναν" τις αναρτήσεις της χρονιάς και βιβλία σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους. Εφέτος θα είναι η πρώτη επέτειος δίχως δωροθεσία. Θέλησα να μοιραστούμε σκέψεις. Ίσως το επόμενο διάστημα να τρέξουν ξεχωριστά διαγωνισμοί. 

Στην πορεία των 11 ετών, αυτή η δημιουργία υπήρξε σπουδαία εμπειρία και συνειδητοποίηση για μένα. Ως ενασχόληση απαιτεί χρόνο, κόπο, μεράκι, γνώση, πάθος για μοίρασμα. Δε μετάνιωσα ποτέ για το χρόνο που αφιέρωσα και αφιερώνω. Έχω πάρει πολλαπλάσια ουσία και εμπειρία. Το blog χάρισε επαφές, εμπλούτισε τη ζωή μου, έφερε κοντά ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, άνοιξε πόρτες, πρόσθεσε χαρά, νόημα και στάθηκε αφορμή για ωραίες συναντήσεις, συζητήσεις και γνώση. Το να έχεις ένα blog για τόσα χρόνια και να μοιράζεσαι περιεχόμενο από μεράκι, έχει -νομίζω- αξία, ίσως μικρή αλλά έχει αξία. Μιλάω για ουσία διαφορετική, από εκείνη που κυριαρχεί στην εποχή που ζούμε.  Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες...

Το ότι υπερτερούν αναρτήσεις αφιερωμένες σε πολιτιστικά δρώμενα (προτάσεις θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων κ.α.), δε σημαίνει ότι είμαι κριτικός -σε καμία περίπτωση δε διεκδικώ έναν τέτοιο ρόλο- απλά παρουσιάζω πράγματα που με κερδίζουν.  Επίσης καθώς στην πορεία των ετών, έχω βρεθεί και στην απέναντι πλευρά: Εσείς οι δημιουργοί - καλλιτέχνες, όταν προσεγγίζετε κάποιο και εκείνος ανταποκρίνεται, αφιερώνει χρόνο, σας γνωρίζει, σας παρακολουθεί, αναμεταδίδει, δίχως κανένα απολύτως "όφελος" από τη μεριά του -και αυτό συμβαίνει επί έτη πολλά- το ότι το κάνει αυτό, αφιερώνοντας χρόνο πολύτιμο δουλειάς, δεν είναι κάτι δεδομένο, ούτε αυτονόητο. Τουλάχιστον ας είστε αληθινοί. Διαφορετικά ακυρώνετε κάθε καλλιτεχνική σας έκφραση. 

Δώσε μου χρόνο και 

άσε με να ταξιδεύω, 

να μαθαίνω, να γνωρίζω

και να μοιράζομαι εντυπώσεις και κείμενα...

Ειλικρινά: ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έχετε σταθεί κάποια στιγμή σε αυτό το blog από την πρώτη του εκείνη μέρα έως σήμερα. Με τιμά. Το ότι μόλις τώρα θα κάνω κλικ στην επιλογή της "δημοσίευσης" μιας ακόμη ανάρτησης, εσείς είστε ο πιο σημαντικός λόγος. 
Ευχαριστίες πολλές. 

Bernhard Schlink, Διαβάζοντας στη Χάννα, εκδ. Κριτική

Δε σήκωσα το κεφάλι, όταν εκείνη μπήκε στην κουζίνα, παρά μόνο όταν στάθηκε μπροστά στην μπανιέρα. Στα διάπλατα απλωμένα χέρια κρατούσε μια μεγάλη πετσέτα. «Έλα!». Της γύρισα την πλάτη, για να σηκωθώ και να βγω από την μπανιέρα. Με τύλιξε από πίσω στην πετσέτα από την κορυφή ως τα νύχια και μ’ έτριψε να με στεγνώσει. Ύστερα άφησε την πετσέτα να πέσει. Δεν τόλμησα να σαλέψω. Με πλησίασε τόσο, που ένιωσα τα στήθη της στην πλάτη μου και την κοιλιά της στο πισινό μου. Ήταν κι εκείνη γυμνή. Με αγκάλιασε. Έπιασε με το ένα χέρι το στήθος μου και με το άλλο τον ερεθισμένο ανδρισμό μου.

«Γι’ αυτό δεν ήρθες;»

«Εγώ…» Δεν ήξερα τι να πω. Ούτε ναι αλλά ούτε όχι. Γύρισα προς το μέρος της. Δεν είδα και πολλά. Παραήμασταν κοντά. Αλλά ήμουν συγκλονισμένος από την παρουσία του γυμνού σώματός της. «Πόσο όμορφη είσαι!».

«Αχ, αγοράκι, τι παραμιλάς;». Γέλασε και τύλιξε τα μπράτσα της στο λαιμό μου.

Την αγκάλιασα και εγώ. Φοβόμουν να την αγγίξω, φοβόμουν να τη φιλήσω, φοβόμουν μήπως δεν της αρέσω, μήπως αποδειχτώ ανεπαρκής. Αλλά, όταν μείναμε για λίγο έτσι αγκαλιασμένοι, μύρισα τη μυρωδιά της κι ένιωσα τη θέρμη και τη δύναμή της. όλα έγιναν αυτονόητα. Εξερεύνησα το σώμα της με χέρια και στόμα, το στόμα μου βρήκε το στόμα της και τελικά εκείνη βρέθηκε πάνω μου και αλληλοκοιταζόμασταν στα μάτια, μέχρι που κόντευα να εκσπερματώσω. Έκλεισα τότε σφιχτά τα μάτια και προσπάθησα πρώτα να συγκρατηθώ κι έπειτα φώναξα τόσο δυνατά, που εκείνη έπνιξε με την παλάμη της την κραυγή μου.

****

Απόσπασμα από το παγκόσμιο best seller "Διαβάζοντας στη Χάννα" του Βernhard Schlink (μετάφραση: Ιάκωβος Κοπερτί). Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί πλέον σε επετειακή έκδοση, με νέο εξώφυλλο, για τα 20 έτη επιτυχημένης κυκλοφορίας του (1998-2018) στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Κριτική (38.000 αντίτυπα): http://kritiki.gr/product/diavazontas-sti-channa/

Από τις εκδόσεις Κριτική κυκλοφορεί το νέο μυθιστόρημα του Schlick "Όλγα" (σε μετάφραση: Απόστολος Στραγαλινός). 

Το βιβλίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με τον τίτλο "Σφραγισμένα Χείλη" / "The Reader". Η ταινία χάρισε στην Κέιτ Γουίνσλετ το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. 

«Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», Γεωργίου Βιζυηνού

"Rio Grande" ὠνομάζετο τὸ ἀτμόπλοιον, καὶ τὸ ὄνομα ἥρμοζεν εἰς τὸ πρᾶγμα, διότι ἦτο ἀληθῶς μέγα πλοῖον, τὸ μεγαλήτερον τῆς ἑταιρίας. Εἶχε φθάσει ἀργότερον τοῦ δέοντος εἰς Πειραιᾶ, καὶ ὁ ἥλιος ἀνέτειλε πολὺ πριν παραλάβῃ τοὺς ἐξ Ἑλλάδος ἐπιβάτας, ἐνῷ, κατὰ τὸ δρομολόγιόν του, ὤφειλε νὰ καταλίπῃ τὸν λιμένα δύο ὥρας μετὰ τὸ μεσονύκτιον.

Tο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», το οποίο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1883 σε δυο συνέχειες στην εφημερίδα «Εστία», επέλεξε να ανεβάσει επί σκηνής ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Παπακωνσταντίνου. Το 2013 είχα λατρέψει τους «Χαλασσοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ακολούθησε η «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη και o «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη.  [Ανεβάσματα του ίδιου επίσης: το Ρωμαϊκό Λουτρό του Στανισλάβ Στρατίεβ και η Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου]. 

Τρεις ηθοποιοί (Κώστας Παπακωνσταντίνου, Αγγελική Μαρίνου και Ελισσαίος Βλάχος -εναλλασσόμενα θα παίζει και η Χαρά Δημητριάδη) και ένας μουσικός (Νίκος Κολλάρος) επί σκηνής δραματοποιούν το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού και μας μεταφέρουν στο ταξίδι του "Rio Grande", ένα από τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής. Στη διάρκεια εκείνου του ταξιδιού, δυο νέοι ερωτεύονται, αλλά ο βαθύπλουτος πατέρας έχει άλλα σχέδια για την κόρη του. Όλες οι μεταξύ τους αποστάσεις μπορούν να ξεπεραστούν, εκτός από εκείνη της κοινωνικής τάξης και του χρήματος.

Ὁ χρυσος

περισσος

δεν ποιεῖ την εὐτυχίαν

την χαραν ἡμῶν,

καὶ ὠργίσθην κατὰ τοῦ 'ἀπηνοῦς' πατρός, καὶ ἀπεφάσισα στερεῶς καὶ ἀμετακλήτως καὶ δεν ἐπῆγα εἰς Καλκούτταν.

Η πρόταση του να μεταφέρονται τέτοια κείμενα επί σκηνής με προσεγμένο και δουλεμένο τρόπο είναι κάτι πολύ ελκυστικό. Σε ένα λιτό σκηνικό, oι ηθοποιοί μεταδίδουν τη ρομαντικότητα του κείμενου με χιουμοριστικό τρόπο, με τις νότες από το πιάνο να λειτουργούν σαν ένα υπόστρωμα για να πατήσουν και να γλιστρήσουν απαλά πάνω του οι λέξεις και να φτάσουν σαν μελοποιημένο ποίημα στο θεατή. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τον λόγο οι ηθοποιοί είναι υποδειγματικός και νικά την όποια αμηχανία του θεατή, καθώς συνειδητοποιεί πώς ο Βιζυηνός παραμένει σύγχρονος και σήμερα.  Ουσιαστικά αποδεικνύουν ότι η γλώσσα συνεχίζεται -είναι ζωντανή- ακόμη και αν την έχουμε κακοποιήσει τόσο στην εποχή μας. 

Η παράσταση παρουσιάζεται στο χώρο της Μουσικής Βιβλιοθήκης –όπου στεγάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών– εγκαινιάζοντας με αυτό το έργο έναν νέο θεσμό, το Θέατρο στη Βιβλιοθήκη, εντάσσοντας στο πρόγραμμά της, κάθε Δευτέρα και Τρίτη θεατρικές παραστάσεις για ενήλικο κοινό, που έχουν ως αφετηρία τη λογοτεχνία και τη μουσική.

Από τις 8 Οκτωβρίου μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός
Σκηνοθεσία Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσική Νίκος Κολλάρος
Κινησιολογία Μαργαρίτα Τρίκκα
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία Μαρία Καραθάνου
Φωτισμοί Γιώργος Αγιαννίτης
Σχεδιασμός αφίσας Polka Dot Design
Φωτογραφίες Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε.

Παίζουν Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσικός επί σκηνής Νίκος Κολλάρος


Τιμές εισιτηρίων
€ 12,00
€ 8,00 (φοιτητικό, ομαδικό)
€ 5,00 (άνεργοι, σπουδαστές δραματικών σχολών, ΑμεΑ)
Ισχύει ατέλεια Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (οι θέσεις θα προσφέρονται, εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα, από το ταμείο της Μουσικής Βιβλιοθήκης)

...περικοπές στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου

...σημαντικές συλλογές του Ιδρύματος και της Βιβλιοθήκης του

 πλέον αποτελούν απλά παρελθόν

Περνώντας από τη Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου για να επιστρέψω κάποια βιβλία που είχα δανειστεί, συνάντησα ένα διαφορετικό περιβάλλον. Όσοι διαβάζετε χρόνια αυτό το ιστολόγιο, ίσως να θυμόσαστε ότι η αγαπημένη μου δανειστική βιβλιοθήκη στην Αθήνα είναι αυτή του Ιδρύματος Ευγενίδου. Κατά καιρούς έχω κάνει αρκετές αναφορές σε βιβλία που ενώ δεν έβρισκα αλλού, εκεί πάντα υπήρχαν.

Δυστυχώς αυτή τη φορά, διαπίστωσα ότι στα ράφια των βιβλιοθηκών έχουν σχεδόν καταργηθεί ολόκληρες κατηγορίες, καθώς θα δοθεί έμφαση κυρίως στους τομείς της Τεχνολογίας και Θετικών Επιστημών, όπως είναι ο βασικός σκοπός του Ιδρύματος.

Να σας πω την αλήθεια ένιωσα βαθιά λύπη. Υπάρχουν πλέον πολύ περιορισμένες οι συλλογές της Φιλοσοφίας, της ελληνικής και ξένης Λογοτεχνίας, της Ψυχολογίας, της Τέχνης κ.α. Όλα ήταν εμφανώς περικομμένα, καταργημένα, ή τουλάχιστον σου έδιναν αυτή την εντύπωση. Για εμένα που έχω περάσει άπειρες ώρες σε αυτές τις αίθουσες, που θα μπορούσα να φτάσω σε κάποια σημεία ακόμη και με τα μάτια κλειστά, να βρω βιβλία που είχα ξεφυλλίσει πολλές φορές, ήταν κάτι σοκαριστικό. Ξέρετε οι παροχές της συγκεκριμένης βιβλιοθήκης με βοήθησαν πέρα από το να εμβαθύνω σε διάφορους τομείς –καταβροχθίζοντας βιβλία που πραγματικά δε θα είχα την ευκαιρία να διαβάσω διαφορετικά, καθώς δεν είχα τα χρήματα να τα αγοράσω- πέρα από αυτό, με βοήθησε απίστευτα στο να ολοκληρώσω τις πτυχιακές και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές.

Έχω περάσει εκεί άπειρες ώρες έρευνας και μελέτης. Εξαιτίας της τεράστιας ευγνωμοσύνης που αισθανόμουν, τη διαφήμιζα σε φίλους. Μέχρι και εδώ είχα μοιραστεί διαδικτυακά την ευγνωμοσύνη μου, μπορείτε να διαβάσετε ένα σχετικό αφιέρωμα που είχα γράψει πατώντας ΕΔΩ

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη σχεδόν 15 χρόνια… Υπήρχαν φάσεις που πήγαινα σε εβδομαδιαία βάση, και αν δε δανειζόμουν βιβλία, μελετούσα και έκανα έρευνα και συγγραφή εργασιών στο περιβάλλον της.

Όσο και να έψαξα, αυτή τη φορά δε βρήκα τίποτα να δανειστώ. Βρήκα πραγματικά φτωχή τη συλλογή της. Εκεί που άλλοτε έβλεπες βιβλία για την Ελλάδα και καινούργιους τίτλους βιβλίων από διάφορες κατηγορίες, αυτή τη φορά είχε προτάσεις μόνο τεχνολογικού περιεχομένου που απευθύνονται σε ένα μικρό εξειδικευμένο κοινό. 

Όταν ρώτησα τους υπαλλήλους… πού βρίσκονται τα βιβλία, εκείνοι μου τόνισαν και μου απάντησαν πολύ ευγενικά ότι ο σκοπός του Ιδρύματος είναι η τεχνική εκπαίδευση και όλοι οι άλλοι τομείς κατά κάποιο τρόπο λειτούργησαν περιστασιακά για να καλύψουν ανάγκες αναγνωστών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια το «περιστασιακό» ήταν το «καθεστώς» όλα τα προηγούμενα χρόνια και συντέλεσε στην κάλυψη σημαντικών αναγκών της κοινωνίας. Ουσιαστικά η διοίκηση αγνοεί σχεδόν 20 χρόνια προσφοράς... Και μάλιστα σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης! Τώρα η βιβλιοθήκη είπανε, θα μπει στην ψηφιακή εποχή με έμφαση στο σκοπό του Ιδρύματος και θα έχει ένα μικρό ποσοστό τίτλων άλλων κατηγοριών βοηθητικά στις τεχνολογικές επιστήμες. 

Τους ευχαρίστησα και τους είπα ότι τότε αποκλείουν ένα τεράστιο μέρος του κοινού τους και μαζί φυσικά εμένα. Καθώς όσο και αν θαυμάζω την αστρονομία, δεν είναι στα άμεσα αναγνωστικά ενδιαφέροντα μου. Όσο και αν καταλαβαίνω την αξία των θετικών επιστημών, ελκύομαι από τις θεωρητικές επιστήμες. Βέβαια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιωτικό Ίδρυμα που σαφέστατα θα κοιτάξει να καλύψει τις δικές του ανάγκες και να στραφεί προς το σκοπό της ίδρυσης του και όχι προς του γενικότερου κοινωνικού οφέλους.  Σε μια χώρα που απουσιάζει η κρατική μέριμνα, που η Εθνική Βιβλιοθήκη περιμένουμε τόσους μήνες να λειτουργήσει, που τόσες άλλες βιβλιοθήκες υπολειτουργούν, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι μισοί πολίτες δε διαβάζουν ΟΥΤΕ ένα βιβλίο το χρόνο και για τους περισσότερους το βιβλίο είναι ένα άγνωστο αντικείμενο, τότε ναι το Ίδρυμα Ευγενίδου πρόσφερε σημαντικότατο έργο.

Το κρίμα είναι ότι η συγκεκριμένη Βιβλιοθήκη είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια εξαιρετική συλλογή βιβλίων και να συντελέσει μοναδικά στην αύξηση της ανάγνωσης, κάτι που θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός σκοπός κάθε βιβλιοθήκης.  Πλέον απ’ ότι κατάλαβα τα βιβλία δωρίστηκαν αλλού.

Έφυγα με λύπη και προσωπικά αισθάνθηκα ότι δε θα ξαναπάω στο Ι. Ευγενίδου, μόνο ίσως για να παρακολουθήσω κάποια προβολή στο Πλανητάριο. Είναι εμφανές ότι το Ίδρυμα αντί να στραφεί προς την εξωστρέφεια που πλέον είναι η τάση σε όλους τους πολιτιστικούς οργανισμούς ανά τον κόσμο, αντίθετα αλλάζει ρότα και επιστρέφει στην εξυπηρέτηση ενός μικρού συγκεκριμένου εξειδικευμένου κοινού.  Σεβαστό. Ένα ευχαριστώ, λοιπόν, με λύπη, για όσα προσέφερε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

«Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά», θέατρο Άλφα-Ιδέα

«Ότι αγαπάει η ψυχή σου περισσότερο, φαντάσου το ότι βρίσκεται στο δρόμο όπου πας, όχι στο δρόμο από που έρχεσαι.»

Η παράσταση «Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» στο θέατρο Άλφα αποτελεί μια πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του Σαιξπηρικού «Ριχάρδος Β’».  Ξεκινά, από το τέλος: 

Ο Ριχάρδος έχει χάσει το θρόνο του από τον αντίπαλό του τον Μπόλιμπροκ. Φυλακισμένος πια, απογυμνωμένος από αξιώματα και προνόμια, έχοντας απολέσει την υπερηφάνεια του, βυθίζεται στο σκοτάδι και στην απόλυτη μοναξιά. Ώσπου ένας απροσδόκητος επισκέπτης εμφανίζεται στο παράθυρο της φυλακής, ξυπνώντας τον από τον λήθαργο. Ισχυρίζεται πως είναι πρώην υπηρέτης του και γίνεται η αφορμή ώστε ο έκπτωτος βασιλιάς να ζήσει ξανά νοερά το ένδοξο παρελθόν του και ν’ αναλογιστεί το ζοφερό παρόν του. 

«Κι όλου του κόσμου αν ήσουν βασιλιάς θα ταν ντροπή να δώσεις με νοίκι αυτή τη χώρα. Όμως όταν για κόσμο σου δεν έχεις παρά μονάχα την χώρα αυτή, δεν είναι περισσότερο κι από ντροπή να την ντροπιάζεις έτσι!» 

Καθώς ο Ριχάρδος αναμετράται με τα αίτια του ξεπεσμού και της καθαίρεσής του, αναζητά απάντηση σε μια τελευταία-ίσως την πιο καθοριστική-ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;». Και ενώ έχει χάσει τα πάντα και ο θάνατος πλησιάζει, ίσως τελικά μπορέσει να συναντήσει τη ψυχή του. 

Ο Σαίξπηρ έχει καταφέρει, όσο λίγοι συγγραφείς στην παγκόσμια δραματουργία, να περιγράψει μέσω της διήγησης των μύθων του, το εσωτερικό δράμα του ταξιδιού της ψυχής των ηρώων του. Τα έργα του δεν αφορούν μόνο τη λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης, αλλά μπορούν να ερμηνευτούν ως ιερά, ονειροπόλα ακόμα και μυστικιστικά. 

«Το άλογο αυτό έχει φάει ψωμί απ’τα βασιλικά μου χέρια. 

Τούτα τα χέρια το κάνανε περήφανο χαϊδεύοντας το»

Ο Τάσος Νούσιας μαγεύει το θεατή, ενσαρκώνοντας τον έκπτωτο βασιλιά -έναν τόσο δύσκολο ρόλο- με μια άψογη κινησιολογία και με την ιδιαίτερη φωνή του. Εξαιρετική η παρουσία και του Αλέξανδρου Φιλιππόπουλου. Σπουδαίο εύρημα η μεταλλική κατασκευή που άλλοτε γίνεται το άλογο του, άλλοτε ο θρόνος του, άλλοτε άρμα, άλλοτε το καταφύγιο ή η φυλακή του.  Μια αξιόλογη παράσταση όπου όλα λειτουργούν σε αρμονία.  

«Καμία φορά γίνομαι βασιλιάς, 

μα η προδοσία με κάνει να ποθώ τη ζωή του ζητιάνου» 

Συντελεστές 
Μετάφραση: Κ. Καρθαίος 
Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία: Marlene Kaminsky 
Κατασκευή σκηνικού και σκηνικών αντικειμένων: Ρούλης και Γιώργος Αλαχούζος 
Πρωτότυπη μουσική: Constantine 
Σχεδιασμός φωτισμού: Σεσίλια Τσελεπίδη 
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής 
Κινηματογράφηση trailer : Γιώργος Γεωργόπουλος – Multivision 
Εκτέλεση παραγωγής: Πάνος Αγγελόπουλος 
Δημόσιες σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου 
We Will Social media manager: Χριστίνα Αντωνοπούλου 
Παίζουν: Τάσος Νούσιας, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος. 
Φωνή της Βασίλισσας: Μάιρα Μηλολιδάκη

ΑΛΦΑ - ΙΔΕΑ 
Πατησίων 37, 210 5238472 
Σάββατο, Τετάρτη: 21:00, Κυριακή: 19:00, Εισιτήριο: 10-15 ευρώ 
από 29/09 έως 11/11

στο εγκαταλελειμμένο, σαν στοιχειωμένο "Ξενία" Ναυπλίου

Σαν στοιχειωμένο κουφάρι ρημάζει πάνω από την παραλία της Αρβανιτιάς το ξενοδοχείο "Ξενία" Ναυπλίου. Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο και κάναμε μια εξερεύνηση μπαίνοντας μέσα στο παρατημένο ξενοδοχείο. Η αίσθηση της απόλυτης εγκατάλειψης είναι παρούσα σε κάθε βήμα.  Είχε χωρητικότητα 100 κλινών και τα εγκαίνια του έγιναν στις 18 Ιουνίου του 1961.

Η πανοραμική του θέα περιφερειακά προς κάθε σημείο είναι συγκλονιστική.  Από τη μια πλευρά βλέπει την εκπληκτική παραλία της Αρβανιτιάς, από πάνω του στέκει το Παλαμήδι και από την άλλη πλευρά την πανέμορφη γραφική παλιά πόλη του Ναυπλίου. Είναι ένα από τα πιο όμορφα φιλέτα της χώρας και όμως είναι πλήρως παρατημένο στην ερείπωση και ισοπέδωση.

Οι παρακάτω φωτογραφίες από το εσωτερικό του, όπως είναι σήμερα, μιλάνε καλύτερα...

Δωμάτια με μοναδική θέα.

Γκράφιτι παντού.

Κάποτε εδώ ήταν ο χώρος υποδοχής των τουριστών.

Πραγματικά έτοιμο ...να καταρρεύσει.

Σκουριά, σπασμένα κάγκελα, μια θέα που σε συγκλονίζει.

...πάνω από την παλιά γραφική πόλη του Ναυπλίου

Η οροφή στην ταράτσα!

 Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία της Ελλάδας, στέκεται πλέον σαν φάντασμα, σαν στοιχειωμένο κτήριο, το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Ξενία. 

Το να παραμένει έτσι ανεκμετάλλευτο, είναι κάτι θλιβερό. 

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βίντεο από τα εγκαίνια του:

Κατά μόνας, Andrés Neuman, εκδόσεις Opera

Ξεκίνησα να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο σε διάφορες φάσεις κατά την περίοδο του χειμώνα. Προσπάθησα στο μετρό, απογεύματα αργά στο σπίτι, στην αναμονή διαφόρων εξωτερικών εργασιών... Μάταια• σταμάταγα πάντα στις πρώτες σελίδες... Το καλοκαίρι το πήρα στη θάλασσα. Το διάβασα μονορούφι σε λίγες ώρες. Κυριολεκτικά απόλαυση! Τελικά ορισμένα τα βιβλία θέλουν τον ιδιαίτερο δικό τους χρόνο...

«Όταν βλέπω δύο ανθρώπους να φιλιούνται, νοµίζοντας ότι αγαπιούνται, νοµίζοντας ότι η αγάπη τους θα κρατήσει, ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον εν ονόµατι ενός ενστίκτου στο οποίο δίνουν µεγαλόπρεπα ονόµατα, όταν τους βλέπω να χαϊδεύονται µ' αυτή τη νοσηρή λαχτάρα, µ' αυτή την προσδοκία να συναντήσουν κάτι κρίσιµο στο δέρµα του άλλου, όταν βλέπω τα στόµατά τους να κολλάνε µεταξύ τους, τις γλώσσες τους να µπλέκονται, τα φρεσκολουσµένα µαλλιά τους, τ' άναρχα χέρια τους, τα υφάσµατα που αγγίζονται κι ανασηκώ-νονται σαν την πιο ρυπαρή αυλαία, το αγχώδες τικ των γονάτων που ξεπηδούν σαν ελατήρια, τα φτηνά κρεβάτια, τα ξενοδοχεία ηµιδιαµονής που αργότερα θα τα θυµούνται σαν παλάτια, όταν βλέπω δύο ηλίθιους να εκτονώνουν ατιµώρητα τον πόθο τους στο φως της µέρας σαν να µην τους έβλεπα, δεν αισθάνοµαι µόνο ζήλια. Τους λυπάµαι κιόλας. Λυπάµαι το σάπιο µέλλον τους. Τότε σηκώνοµαι, ζητάω το λογαριασµό και τους στέλνω ένα λοξό χαµόγελο, σαν να επέστρεφα από έναν πόλεµο που εκείνοι δεν µπορούσαν καν να φανταστούν ότι είχε ξεσπάσει.»

Το "Κατά μόνας" του Andrés Neuman δε θα έλεγα ότι είναι και το πιο ευχάριστο ανάγνωσμα, με μελαγχόλησε, είναι όμως σίγουρα καλογραμμένο από έναν ταλαντούχο νέο υποσχόμενο συγγραφέα. Ο Neuman θεωρείται το νέο μεγάλο αστέρι της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας,ο Roberto Bolano (1953-2003) έγραψε για εκείνον: «Έχει το χάρισμα. Κάθε καλός αναγνώστης θα εντοπίσει στις σελίδες του αυτό που βρίσκει κανείς μόνο στην υψηλή λογοτεχνία, εκείνη που γράφουν οι πραγματικοί ποιητές. Η λογοτεχνία του 21ου αιώνα θα ανήκει στον Νέουμαν και σε μια χούφτα από τους εξ’ αίματος αδελφούς του». (Entre paréntesis, Anagrama, Barcelona, 2004)

Το ιστολόγιό του με τον τίτλο Microrréplicas (http://andresneuman.blogspot.com) θεωρείται ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά blogs στα ισπανικά, σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού El Cultural. Η επίσημη ιστοσελίδα του συγγραφέα: www.andresneuman.com. 

Αντρές Νέουμαν, «Κατά μόνας», μετ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera, 2014

«Χωρίς αΠοσιωΠοίηση», κύκλος 8 συζητήσεων στο Free Thinking Zone

ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΣΙΩΠΟΙΗΣΗ

Αλεχάντρα Πισάρνικ, Τζόις Μανσούρ, Αν Σέξτον, Αλφονσίνα Στόρνι,

Σίλβια Πλαθ, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Κατερίνα Γώγου, Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν

– 11/10, 19.00 Αλεχάντρα Πισαρνίκ: Εύη Μαυρομμάτη, Ελευθερία Τσίτσα

– 15/11, 19.00 Τζόις Μανσούρ: Άννα Γρίβα, Μαρία Κουλούρη Αρίστη Παπαλεξάνδρου 

– 13/12, 19.00 Αν Σέξτον: Ειρήνη Γιαννάκη, Ειρήνη Παπακυριακού 

– 10/1, 19.00 Αλφοσίνα Στόρνι: Αντιόπη Αθανασιάδου, Λένα Καλλέργη 

– 7/2, 19.00 Σίλβια Πλαθ: Κατερίνα Ηλιοπούλου, Παυλίνα Μάρβιν, Δανάη Σιώζου 

– 14/3, 19.00 Μαρίνα Τσβετάγιεβα: Κωνσταντίνα Κορρυβάντη, Λίνα Στεφάνου, Κατερίνα Χανδρινού 

– 4/4, 19.00 Κατερίνα Γώγου: Έλσα Κορνέτη, Ειρήνη Μαργαρίτη 

– 3/5, 19.00 Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν: Μυρσίνη Γκανά, Αναστασία Γκίτση, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

Επιμέλεια: Αγγελική Λάλου

«Χωρίς αποσιωποίηση», ένας κύκλος 8 συζητήσεων, από τον Οκτώβριο του 2018 έως τον Μάιο του 2019, αφιέρωμα σε 8 σπουδαίες ποιητικές φωνές που σημάδεψαν την εποχή τους και συνεχίζουν και σήμερα να ακούγονται και να μαγνητίζουν τους αναγνώστες με τη δύναμη, την αλήθεια και το εσωστρεφές βλέμμα του λόγου τους. Μία ποιητική διαδρομή από τον ψίθυρο στην κραυγή, σε μια προσπάθεια να αποδοθεί η εσωτερική αγωνία που έθρεψε και όπλισε τις λέξεις καθ’ όλα τα παραγωγικά στάδια της σιωπής μεταμορφώνοντάς την σε ποίηση. Οι ομιλήτριες καλούνται να εισδύσουν σε βάθος στον λόγο των οκτώ ποιητριών, να καταδυθούν στο έργο, να αφουγκραστούν κάθε ίχνος και κάθε συναίσθημα. Σύγχρονες Ελληνίδες ποιήτριες, κάποιες με παρουσία χρόνων και ώριμο έργο, κάποιες νεότερες και πρωτοεμφανιζόμενες, διαβάζουν αυτές τις 8 μεγάλες ποιήτριες και μας ξεναγούν στην ανάγνωσή τους. Η Αγγελική Λάλου, σε ρόλο συντονιστή, συνομιλεί μαζί τους και κάνει μια αναφορά στη ζωή και σε γεγονότα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας και του έργου τους.

Free Thinking Zone: Σκουφά 64 και Γριβαίων, 106 80 Αθήνα, 210 3617461, F: Free Thinking Zone, T:@freethinkinzone, Y: Free Thinking Zone, I: Free_Thinking_Zone

"Παιδί & Τέχνη", Μικρό Σχολείο Τεχνών από τις Μορφές Έκφρασης

Αν έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν το ιδανικό σχολείο, αυτό θα ήταν γεμάτο με τέχνες, έκφραση, χαρά και πλούτο συναισθημάτων. Κάτι τέτοιο υπόσχονται ότι δημιουργούν στις Μορφές Έκφρασης εδώ και 16 χρόνια με το «Παιδί & Τέχνη» - ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικών εργαστηρίων που απευθύνεται σε παιδιά 3 έως 16 ετών. Μέσα από τις τέχνες της μουσικής, του θεάτρου, της κίνησης, της ζωγραφικής και της γλυπτικής, τα παιδιά ανακαλύπτουν τον εαυτό τους αλλά και τον κόσμο γύρω τους. Στο «Παιδί & Τέχνη» η επικοινωνία, το παιχνίδι, η παιδικότητα, η ξεγνοιασιά και η χαρά της ζωής είναι πάντα εκεί για να προσφέρουν στα παιδιά μια αληθινή φωλιά για τα όνειρά τους. 

Διάρκεια Τμημάτων: 2 Οκτωβρίου 2018 – 15 Ιουνίου 2019

Εγγραφές μπορούν να γίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Τμήματα

«Το μαγικό εργαστήρι της μουσικής»

Από 2 Οκτωβρίου 2018 έως 12 Ιουνίου 2019

(Τμήμα Α: 3-5 ετών / Τμήμα Β: 5-6 ετών)

Μαγικές μπαγκέτες δίνουν ζωή σε ξυλόφωνα και μεταλλόφωνα και τα κάνουν να τραγουδάνε για ιππότες, ποντίκια, γάτους και άλλα πλάσματα που όλο μπλέκουν σε απίστευτες περιπέτειες. Τα παιδιά θα γνωρίσουν τον κύριο Ντο και όλη του την οικογένεια, θα παίξουν στα τύμπανα ρυθμούς που όλο ταξιδεύουν και θα μάθουν πως ο Χρόνος αλλάζει μορφή ανάλογα με τα κέφια του.

Εργαστήριο γνωριμίας με τη Μουσική με βάση το μουσικοπαιδαγωγικό σύστημα Orff.

Κάθε Τρίτη 17:30 – 19:00 (τμήμα Α: 3-5 ετών)
Κάθε Τετάρτη 17:30 – 19:00 (τμήμα Β: 5-6 ετών)

«Μαγικές μεταμορφώσεις και παραμυθένια πλάσματα»

Από 2 Οκτωβρίου 2018 έως 11 Ιουνίου 2019

Θεατρικό παιχνίδι (για παιδιά 4-6 ετών)

Πλάσματα από παραμύθια, Νεράιδες και Ξωτικά, ήρωες από ιστορίες γεμάτες περιπέτεια Πειρατές και τρομεροί Δράκοι, θα γίνουν αφορμή για παιχνίδι και θεατρική έκφραση. Μέσα από το θεατρικό παιχνίδι τα παιδιά θα ανακαλύψουν τον κόσμο των συναισθημάτων, της λογοτεχνίας και θα καλλιεργήσουν δημιουργικά τη φαντασία τους.

Κάθε Τρίτη 17:30 – 19:00

«Το μικρό σχολείο του θεάτρου»

Από 6 Οκτωβρίου 2018 έως 15 Ιουνίου 2019

(Για παιδιά 6-14 ετών)

Το θέατρο ανοίγει τη μαγική του αυλαία και καλεί τα παιδιά σ’ έναν κόσμο όπου θα γίνουν πρωταγωνιστές σε απίστευτες περιπέτειες. Με θέατρο, μουσική, χορό, τραγούδι και πολύ φαντασία θα δημιουργήσουν έναν δικό τους κόσμο όπου εκεί θα απελευθερωθούν όλα όσα κρύβει η καρδιά αλλά και σκαρφίζεται ο νους.

Κάθε Σάββατο 11:00 – 12:30

«Ζωγραφικά παιχνίδια»

Από 3 Οκτωβρίου 2018 έως 12 Ιουνίου 2019

(Για παιδιά 5-11 ετών)

«Λένε πως η ζωγραφική είναι ένα παιχνίδι με χρώματα και γραμμές, ας παίξουμε λοιπόν κι εμείς για ανακαλύψουμε τον κόσμο με τα μάτια μας και τα συναισθήματα μας, για να μιλήσουμε αλλά και να μάθουμε το πώς αλλά και το γιατί η ζωή μας μπορεί να γίνει ένας πίνακας, μια εικόνα, ένα σχήμα! Στο μάθημα αυτό η ζωγραφική γίνεται παιχνίδι αλλά και μουσική!»

Κάθε Τετάρτη 17:30 – 19:00

«Η παραμυθένια ορχήστρα»

Από 4 Οκτωβρίου 2018 έως 13 Ιουνίου 2019

(Για παιδιά 10-16 ετών)

Απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους από 10 έως 16 ετών για να δημιουργήσουν μια ορχήστρα διαφορετική από τις άλλες. Σε αυτήν την ορχήστρα η μουσική συναντάει το θέατρο και την κίνηση και αφηγείται παραμύθια με ήχους και ρυθμούς.

Η «Παραμυθένια ορχήστρα» θα είναι η πρώτη παιδική μουσικοθεατρική ορχήστρα στην Ελλάδα και θα βασίζεται στο Μουσικοπαιδαγωγικό σύστημα του Carl Orff και το Θέατρο. Το ρεπερτόριο της θα αποτελείται από μουσικές του κόσμου αλλά και έντεχνες συνθέσεις. Απευθυνόμαστε σε παιδιά και εφήβους που λαχταρούν να εκφράσουν τη μουσικότητα τους με πολλές μορφές.

Η επιλογή των μαθητών θα γίνει με ακρόαση.

Κάθε Πέμπτη 18:00 – 20:30

ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ
Αλκμήνης 13, Αθήνα, 210-3464903, 210-3464002

Νίκος Βατόπουλος, Περπατώντας στην Αθήνα, Μεταίχμιο

Το «Περπατώντας στην Αθήνα» του Νίκου Βατόπουλου έφτασε στα χέρια μου μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Καθώς έχω μια ιδιαίτερη επαφή και αγάπη για την Αθήνα -είναι η πόλη μου- ένιωσα ότι το βιβλίο δεν έπρεπε να λείπει από τη βιβλιοθήκη μου. Πρόκειται για μια μικρή, προσεγμένη έκδοση που αποτελεί ουσιαστικά το αποθησαύρισμα κειμένων, "σπαράγματα πρόσφατων μοναχικών περιπλανήσεων", όπως έχουν δημοσιευθεί στην κυριακάτικη στήλη «Πτυχές» της εφημερίδας Καθημερινής. 

Καθώς και η ίδια είμαι λάτρης των περιπάτων στην Αθήνα, νιώθω πως όσα διάβασα εκφράζουν μια παρόμοια αγάπη και αγωνία για την πόλη που αλλάζει. Διαβάζοντας τα κείμενα του κυρίου Βατόπουλου, αισθάνθηκα μια απόλυτη ταύτιση. Δεν πρόκειται για κάποια ωραιοποιημένη, μια εξιδανικευμένη εικόνα της πόλης, αντίθετα υπάρχει ο προβληματισμός και για τα φλέγοντα προβλήματα της.

«Είναι περίεργη η αίσθηση να περπατάς σήμερα στη Σταδίου και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να μην υπάρχει τίποτε να σε συνδέει με την αστική παράδοση της πρωτεύουσας. Έχει συμβεί μια σημαντική ρωγμή». (σ. 23) Δε μπορείς παρά να συμφωνήσεις περισσότερο…

Από τις σελίδες του βιβλίου, περνάνε μπροστά από τα μάτια σου ο "Κάουφαν" στην οδό Σταδίου, αθέατες κόγχες στη Ρόμβης, στη Θησέως και στην Περικλέους, το Παγκράτι, οι φωτισμένες είσοδοι της οδού Σκουφά, τα Πατήσια, έως και τα ξεχασμένα στενά της Κυψέλης,

Το βιβλίο διανθίζεται από ωραίες φωτογραφίες. Ο αναγνώστης συνειδητοποιεί την αξία της αρχιτεκτονικής στην καθημερινότητα του και το πώς ένα ιδιαίτερο κτήριο μπορεί να επηρεάσει «ως παρουσία και ως αισθητική αναρίθμητους ανθρώπους». (σ. 48) Φανταζόμαστε πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας στην Αθήνα, αν είχε προφυλαχτεί από την κακή αισθητική των οικοδομημάτων της.  Αλλά επιπλέον είναι και «ο εσωτερικός θάνατος εκατοντάδων οικοδομών. Είναι η πολυοργανική ανεπάρκεια των κτιρίων, της ίδιας της πόλης» (σ. 55), που «όλη αυτή η ορμή έχει γίνει πλέον σκόνη».

«Αλλά μαζί με τα ατελείωτα τετραγωνικά μέτρα που σαπίζουν σε άδεια κελύφη, ή σε ασυντήρητα αστικά διαμερίσματα που δε θερμαίνονται και που δεν αγαπιούνται πλέον, έχει καταπέσει και η δυνατότητα να διακρίνει κανείς κλίμακες, ποιότητες, κατηγορίες και διαθέσεις. Κινδυνεύει όλος ο πλούτος της αστικής Αθήνας να ενταφιαστεί ως νεκρός χωρίς συγγενείς, καθώς θα γίνεται ανεπιθύμητη, ατελέσφορη και απόμακρη κάθε κίνηση επανάκτησης.

Γι’ αυτό η Σόλωνος, ιδίως τη νύχτα, καθώς φωτίζονται λίγες μόνον είσοδοι, σαν φάροι, είναι μια άλλη Αθήνα που δείχνει λιγότερα από όσα πράγματι είναι. Είναι μια πόλη σε απόσυρση ή σε νεκροφάνεια, που περιμένει να ανάψει τους φανούς της». (σ. 57)

Ένα βιβλίο που απευθύνεται στους εραστές και περιπατητές της Αθήνας. Σε εμάς.

Νίκος Βατόπουλος, Περπατώντας στην Αθήνα, Μεταίχμιο, 2018

Βώλακας ή Βώλαξ Τήνου

Ιθάκη / Πόλις (του Κ. Καβάφη)

Ένας από τους κύριους λόγους που επέλεξα ως προορισμό το νησί της Τήνου ήταν για τα χωριά της. Τα οποία και δε μπόρεσα να εξερευνήσω όπως θα ήθελα, για αυτό και θα επιστρέψω ξανά σε αυτήν! Πώς να προλάβεις άλλωστε να γνωρίσεις τα σχεδόν 50 χωριά αυτού του νησιού, απαιτείται χρόνος και όρεξη για εξερεύνηση. Ευτυχώς το δεύτερο όμως δε με εγκαταλείπει ποτέ! 

Η Τήνος είναι ένα νησί ...παρεξηγημένο! Όχι δεν είναι μόνο ο προορισμός της εκκλησίας της Παναγίας -προφανώς είναι και αυτό- μα είναι και πολλά ακόμη, τα οποία απαιτούν αρκετές επισκέψεις για να τα ανακαλύψεις! Θα έλεγα ότι είναι ένα ιδιαίτερα μυσταγωγικό νησί, το οποίο το γνωρίζεις μόνο αν εξερευνήσεις την ενδοχώρα της. 

Λοιπόν, πρώτο απ' όλα τα χωριά ήθελα να περπατήσω τη Βωλάξ, βρίσκεται σε ένα μικρό οροπέδιο στο κέντρο της Τήνου. Για αυτό και αφού περπάτησα πρώτα λίγο στο λιμάνι, ήταν ο πρώτος προορισμός μου στο νησί.  Σε αυτό το χωριό, οι καλλιτέχνες κάτοικοι του, είχανε την πανέξυπνη και πολύ δημιουργική ιδέα να γεμίσουν τις πόρτες των σπιτιών τους με ποιήματα. Περπατάς, λοιπόν, σε αυτό το γαλατικό χωριό και βλέπεις γραμμένους αγαπημένους στίχους του Καβάφη, του Σικελιανού, του Σεφέρη, του Καββαδία και άλλων. 

Ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες από τοίχους του...

Μικρή Πατρίδα...

Χῶρες τοῦ ἥλιου και δεν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τον ἥλιο.

Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου και δεν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τον

ἄνθρωπο. (Γιώργος Σεφέρης)

Το πιο εντυπωσιακό όμως σε αυτό το μεσαιωνικό καθολικό χωριό με τους περίπου 53 μόνιμους κατοίκους, είναι πως περιτριγυρίζεται από τεράστιες πέτρες, μεγάλους σφαιρικούς γρανιτένιους βράχους πιθανόν ηφαιστειογενούς προέλευσης. Γεωλόγοι το επισκέπτονται για να ερευνήσουν το έδαφος του. Aπ' ότι έλεγαν οι ντόπιοι, αυτό το φαινόμενο έχει εντοπιστεί μόνο στην Τήνο και σε ένα χωριό του Μεξικού. Κάτι που δε ξέρω κατά πόσο αληθεύει, όμως είναι σίγουρα εντυπωσιακό. 

Πολλούς τόπους έχω επισκεφτεί. Από τους περισσότερους φεύγω με την αίσθηση ότι τους γνώρισα και μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ επόμενο προορισμό. Φέτος όμως η Τήνος -στην οποία έχω ξαναπάει, μα πάλι για λίγο- μου άφησε την αίσθηση ότι δε τη χόρτασα και έτσι "έφυγα" νιώθοντας ότι θα επιστρέψω ξανά. Κυρίως για να περπατήσω και να σταθώ στην ενδοχώρα της.

Ας πούμε ένα μπράβο (αλλά κι ένα ευχαριστώ) στους λίγους μόνιμους κατοίκους αυτών των χωριών, που επιμένουν να ζουν σε δύσκολες συνθήκες και να κρατάνε τόσο όμορφο το τόπο τους. 

Αχ αυτά τα υπέροχα χωριά της Ελλάδας, με τους χαμογελαστούς ανθρώπους, τα γεμάτα με Τέχνη, αυτά είναι που με κάνουν ν' αγαπώ ακόμη αυτό τον τόπο. Τι υπέροχη χώρα που έχουμε, το γνωρίζουμε καθόλου;