20 Οκτωβρίου 2018

...περικοπές στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου

...σημαντικές συλλογές του Ιδρύματος και της Βιβλιοθήκης του
 πλέον αποτελούν απλά παρελθόν

Περνώντας από τη Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου για να επιστρέψω κάποια βιβλία που είχα δανειστεί, συνάντησα ένα διαφορετικό περιβάλλον. Όσοι διαβάζετε χρόνια αυτό το ιστολόγιο, ίσως να θυμόσαστε ότι η αγαπημένη μου δανειστική βιβλιοθήκη στην Αθήνα είναι αυτή του Ιδρύματος Ευγενίδου. Κατά καιρούς έχω κάνει αρκετές αναφορές σε βιβλία που ενώ δεν έβρισκα αλλού, εκεί πάντα υπήρχαν.

Δυστυχώς αυτή τη φορά, διαπίστωσα ότι στα ράφια των βιβλιοθηκών έχουν σχεδόν καταργηθεί ολόκληρες κατηγορίες, καθώς θα δοθεί έμφαση κυρίως στους τομείς της Τεχνολογίας και Θετικών Επιστημών, όπως είναι ο βασικός σκοπός του Ιδρύματος.

Να σας πω την αλήθεια ένιωσα βαθιά λύπη. Υπάρχουν πλέον πολύ περιορισμένες οι συλλογές της Φιλοσοφίας, της ελληνικής και ξένης Λογοτεχνίας, της Ψυχολογίας, της Τέχνης κ.α. Όλα ήταν εμφανώς περικομμένα, καταργημένα, ή τουλάχιστον σου έδιναν αυτή την εντύπωση. Για εμένα που έχω περάσει άπειρες ώρες σε αυτές τις αίθουσες, που θα μπορούσα να φτάσω σε κάποια σημεία ακόμη και με τα μάτια κλειστά, να βρω βιβλία που είχα ξεφυλλίσει πολλές φορές, ήταν κάτι σοκαριστικό. Ξέρετε οι παροχές της συγκεκριμένης βιβλιοθήκης με βοήθησαν πέρα από το να εμβαθύνω σε διάφορους τομείς –καταβροχθίζοντας βιβλία που πραγματικά δε θα είχα την ευκαιρία να διαβάσω διαφορετικά, καθώς δεν είχα τα χρήματα να τα αγοράσω- πέρα από αυτό, με βοήθησε απίστευτα στο να ολοκληρώσω τις πτυχιακές και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές.

Έχω περάσει εκεί άπειρες ώρες έρευνας και μελέτης. Εξαιτίας της τεράστιας ευγνωμοσύνης που αισθανόμουν, τη διαφήμιζα σε φίλους. Μέχρι και εδώ είχα μοιραστεί διαδικτυακά την ευγνωμοσύνη μου, μπορείτε να διαβάσετε ένα σχετικό αφιέρωμα που είχα γράψει πατώντας ΕΔΩ


Με έναν πρόχειρο υπολογισμό χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη σχεδόν 15 χρόνια… Υπήρχαν φάσεις που πήγαινα σε εβδομαδιαία βάση, και αν δε δανειζόμουν βιβλία, μελετούσα και έκανα έρευνα και συγγραφή εργασιών στο περιβάλλον της.

Όσο και να έψαξα, αυτή τη φορά δε βρήκα τίποτα να δανειστώ. Βρήκα πραγματικά φτωχή τη συλλογή της. Εκεί που άλλοτε έβλεπες βιβλία για την Ελλάδα και καινούργιους τίτλους βιβλίων από διάφορες κατηγορίες, αυτή τη φορά είχε προτάσεις μόνο τεχνολογικού περιεχομένου που απευθύνονται σε ένα μικρό εξειδικευμένο κοινό. 

Όταν ρώτησα τους υπαλλήλους… πού βρίσκονται τα βιβλία, εκείνοι μου τόνισαν και μου απάντησαν πολύ ευγενικά ότι ο σκοπός του Ιδρύματος είναι η τεχνική εκπαίδευση και όλοι οι άλλοι τομείς κατά κάποιο τρόπο λειτούργησαν περιστασιακά για να καλύψουν ανάγκες αναγνωστών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια το «περιστασιακό» ήταν το «καθεστώς» όλα τα προηγούμενα χρόνια και συντέλεσε στην κάλυψη σημαντικών αναγκών της κοινωνίας. Ουσιαστικά η διοίκηση αγνοεί σχεδόν 20 χρόνια προσφοράς... Και μάλιστα σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης! Τώρα η βιβλιοθήκη είπανε, θα μπει στην ψηφιακή εποχή με έμφαση στο σκοπό του Ιδρύματος και θα έχει ένα μικρό ποσοστό τίτλων άλλων κατηγοριών βοηθητικά στις τεχνολογικές επιστήμες. 

Τους ευχαρίστησα και τους είπα ότι τότε αποκλείουν ένα τεράστιο μέρος του κοινού τους και μαζί φυσικά εμένα. Καθώς όσο και αν θαυμάζω την αστρονομία, δεν είναι στα άμεσα αναγνωστικά ενδιαφέροντα μου. Όσο και αν καταλαβαίνω την αξία των θετικών επιστημών, ελκύομαι από τις θεωρητικές επιστήμες. Βέβαια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιωτικό Ίδρυμα που σαφέστατα θα κοιτάξει να καλύψει τις δικές του ανάγκες και να στραφεί προς το σκοπό της ίδρυσης του και όχι προς του γενικότερου κοινωνικού οφέλους.  Σε μια χώρα που απουσιάζει η κρατική μέριμνα, που η Εθνική Βιβλιοθήκη περιμένουμε τόσους μήνες να λειτουργήσει, που τόσες άλλες βιβλιοθήκες υπολειτουργούν, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι μισοί πολίτες δε διαβάζουν ΟΥΤΕ ένα βιβλίο το χρόνο και για τους περισσότερους το βιβλίο είναι ένα άγνωστο αντικείμενο, τότε ναι το Ίδρυμα Ευγενίδου πρόσφερε σημαντικότατο έργο.

Το κρίμα είναι ότι η συγκεκριμένη Βιβλιοθήκη είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια εξαιρετική συλλογή βιβλίων και να συντελέσει μοναδικά στην αύξηση της ανάγνωσης, κάτι που θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός σκοπός κάθε βιβλιοθήκης.  Πλέον απ’ ότι κατάλαβα τα βιβλία δωρίστηκαν αλλού.

Έφυγα με λύπη και προσωπικά αισθάνθηκα ότι δε θα ξαναπάω στο Ι. Ευγενίδου, μόνο ίσως για να παρακολουθήσω κάποια προβολή στο Πλανητάριο. Είναι εμφανές ότι το Ίδρυμα αντί να στραφεί προς την εξωστρέφεια που πλέον είναι η τάση σε όλους τους πολιτιστικούς οργανισμούς ανά τον κόσμο, αντίθετα αλλάζει ρότα και επιστρέφει στην εξυπηρέτηση ενός μικρού συγκεκριμένου εξειδικευμένου κοινού.  Σεβαστό. Ένα ευχαριστώ, λοιπόν, με λύπη, για όσα προσέφερε όλα τα προηγούμενα χρόνια.


14 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γεια σου, roadartist,

Θυμάσαι, ίσως ότι το σχολείο "μας" είναι απέναντι από το Ευγενίδειο. Πολλά παιδιά, προ Νιάρχου, έβρισκαν καταφύγιο στη βιβλιοθήκη του.Είμαι κι εγώ μέλος της. Μου είχε κάνει εντύπωση που τελευταία στην ηλεκτρονική λίστα των βιβλίων λογοτεχνίας δεν έβρισκα πολλούς τίτλους που θεωρούσα ότι θα υπάρχουν. Με την ανάρτησή σου μου δίνεις απάντηση στα γιατί μου.
Αλλά και πίκρα. Οποιαδήποτε υποχώρηση στον τομέα του πολιτισμού θεωρώ ότι είναι μια τεράστια απώλεια. Εδώ που βρισκόμαστε, η εκπαίδευση και ο πολιτισμός μου φαντάζουν ως μόνες λύσεις..

Το παράδειγμα της "απέναντι" βιβλιοθήκης, του Ιδρύματος Νιάρχου, που ψάχνεις να βρίσκεις θέση να καθήσεις, καθώς όλες είναι κατειλημμένες από νέα παιδιά, θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει παραδειγματικά και όχι ανταγωνιστικά. Όπως δείχνει και η βιβλιοθήκη της Βέροιας (κι εκεί ο Τροχόπουλος βρίσκεται από πίσω, όπως και στο στήσιμο της Εθνικής), την "πελατεία" μιας βιβλιοθήκης στην Ελλάδα δεν τη βρίσκεις έτοιμη, αλλά τη "φτιάχνεις", τη δημιουργείς. Με έμπνευση, με προτάσεις, με συνεργασίες, με δραστηριότητες, με διαμόρφωση ελκυστικού περιβάλλοντος.

Κρίμα.

Roadartist είπε...

@ Διονύσης Μάνεσης: Διονύση, ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Είναι ακριβώς "to the point". Και για τον ανταγωνισμό με το απέναντι Ίδρυμα, και για τον παραδειγματισμό. Επίσης, φυσικά και για το ότι ψάχνεις βιβλία ηλεκτρονικά και δε τα βρίσκεις. Πως να τα βρεις που πλέον απλά δεν υπάρχουν.

"Την "πελατεία" μιας βιβλιοθήκης στην Ελλάδα δεν τη βρίσκεις έτοιμη, αλλά τη "φτιάχνεις", τη δημιουργείς. Με έμπνευση, με προτάσεις, με συνεργασίες, με δραστηριότητες, με διαμόρφωση ελκυστικού περιβάλλοντος." Φαντάσου λοιπόν να διαγράφεις πορεία 20 ετών έτσι απλά. Τεράστιο λάθος κατά την ταπεινή μου άποψη από τη διοίκηση του ιδρύματος.

ξωτικό είπε...

Ένα τεράστιο γιατί με κατατρώει καιρό τώρα για αυτή την αλλαγή .
Θα ήθελα πραγματικά να με κοιτάξει στα μάτια κάποιος απ'αυτούς που το αποφάσισαν και να μου εξηγήσει αν τους κόστιζε τόσο τραγικά πολύ αυτή η μοναδικά βαθιά χαρά που έπαιρνα κάθε φορά που πέρναγα την πόρτα ξέροντας πως θα φύγω με θησαυρούς ανεκτίμητους που με κράτησαν όρθια όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια . Ήταν η σταθερή χαρά και παρηγοριά μου . Έμαθα όση ιστορία δεν είχα μάθει όλη μου τη ζωή ,ταξίδεψα ,γέλασα , συγκινήθηκα, προβληματίστηκα, ξεκουράστηκα ,φιλοσόφησα ......
Θα ήθελα πραγματικά να τους ρωτήσω ,τόσο αμελητέο τους φαίνεται ή ήταν τόσο απαγορευτικά δαπανηρό . Γιατί αν είναι το δεύτερο ας μας ρωτούσαν μήπως θα θέλαμε να πληρώνουμε μια συνδρομή που ίσως να βοηθούσε . Ας μας κοινοποιούσαν τουλάχιστον μια επιστολή με τις σκέψεις τους έτσι απο σεβασμό ή απλά ευγένεια . Γιατί είναι μια ακόμα θλίψη η σκέψη οτι (μάλλον)δεν έχουν συναίσθηση τι σημαίνει μια βιβλιοθήκη για τους αναγνώστες της . Πόσο "σπίτι" τους την νιώθουν . Όπως και να έχει τους ευγνωμονώ για τον πλούτο που μου χάρισαν όλα αυτά τα χρόνια ,όπως κι εσένα που μου την σύστησες .

Roadartist είπε...

Ξωτικό: Αυτό το ότι δεν υπήρχε ούτε καν μια επιστολή, ή μια ανακοίνωση στο Site του ιδρύματος δεν είναι φοβερό; Δηλαδή το ίδιο το ίδρυμα σνομπάρει τόσο πολύ την ίδια του την πορεία των τελευταίων 20 ετών; Θεωρεί τελικά τόσο "αμελητέα" την προσφορά του; Κρίμα.

Μηχανικός είπε...

Αγαπητό Roadartist,
Έχω κι εγώ τα ανάλογα συναισθήματα και προβληματισμούς και σκεφτόμουν αν έπρεπε να τα εκφράσω κάπως εκτός από τη λύπη μου και την δυσαρέσκεια που εξέφρασα προσωπικά στους βιβλιοθηκονόμους του Ιδρύματος Ευγενίδου. Είμαι μέλος αυτής της βιβλιοθήκης από την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων στο Πολυτεχνείο. 30 χρόνια τώρα. Κατέβαινα σχεδόν καθημερινά από τα βόρεια προάστια και έχω παρακολουθήσει όλη την εξέλιξη και την πρόοδο αυτού του Ιδρύματος και ειδικά της βιβλιοθήκης. Σαν φοιτητής είχα δυνατότητα να εξυπηρετούμαι άριστα στους τομείς της ειδικότητάς μου (Ηλεκτρολόγος-Μηχανικός) αλλά από τη στιγμή που η βιβλιοθήκη άνοιξε την γκάμα των θεμάτων της και σε τομείς μη τεχνικούς ένιωσα ότι κάτι καλό γίνεται σ’ αυτό τον τόπο. Περνώντας τα χρόνια και κάνοντας οικογένεια ωφεληθήκαμε όλοι από την πλούσια συλλογή της βιβλιοθήκης για όλες τις ηλικίες και για όλες τις ανάγκες. Σκεφτόμουν και ευγνωμονούσα τον ιδρυτή και εμπνευστή αυτού του Ιδρύματος και τους συνεχιστές του έργου του οι οποίοι εξελίσσουν τόσο μοναδικά το αρχικό έργο και προσφέρουν στους Έλληνες μια βιβλιοθήκη με Ευρωπαϊκές προδιαγραφές σε μια χώρα με μεγάλη ανάγκη δανειστικών βιβλιοθηκών για όλο τον κόσμο και με τόσο ευρύ φάσμα θεμάτων.
Η λύπη μου και η απορία μου ήταν τόσο μεγάλη όταν διαπίστωσα την αλλαγή της πολιτικής και την επιστροφή στον αρχικό σκοπό, που ένιωσα σαν να έζησα μια καταστροφή. Πιστεύω πως σίγουρα η βιβλιοθήκη αυτή θα αναπτύξει με σοβαρότητα και ευθύνη τον τεχνικό της τομέα που είναι και ο κατ’ εξοχήν σκοπός του Ιδρύματος και χαίρομαι που θα προχωρήσει στην ψηφιακή εποχή, αλλά φοβάμαι πως η απώλεια τόσο σημαντικών συλλογών από αυτό τον χώρο θα είναι αναντικατάστατη και μεγάλη ζημιά για τους ανθρώπου που έβρισκαν την ποικιλομορφία και τον πλουραλισμό στη γνώση και τον πολιτισμό χωρίς διακρίσεις και όρια. Χαίρομαι που τα βιβλία που αποσύρθηκαν εμπλουτίζουν άλλες βιβλιοθήκες αλλά δυστυχώς σ’ αυτές τις βιβλιοθήκες δεν υπάρχει πρόσβαση για όλο το κοινό και αυτό είναι η μεγάλη έλλειψη στο χώρο των βιβλιοθηκών.
Ελπίζω οι δράσεις που γινόντουσαν τα τελευταία χρόνια για παιδιά και μεγάλους να συνεχιστούν γιατί τουλάχιστον τα δικά μου παιδιά και οι φίλοι τους μεγάλωσαν μέσα στο παιδικό τμήμα της βιβλιοθήκης και συνεχώς αναζητούν νέα βιβλία και νέες ομάδες ανάγνωσης που θα ήταν πολύ κρίμα να στερηθούν σε μια εποχή κρίσης τόσο οικονομικής όσο και πολιτισμού!
Ευχόμενος να γίνει ένα θαύμα και να σταματήσει η συρρίκνωση της συλλογής, ελπίζοντας για μια πραγματική πολύπλευρη ανάπτυξη της βιβλιοθήκης, θα ήθελα να ευχαριστήσω για την δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση σε τόσο σημαντικά έργα της επιστήμης και του πολιτισμού!

thinks είπε...

Τόσες μικρές σκέψεις έρχονται στο μυαλό, που όλες μαζί χτίζουν άλλη μια ένδειξη μιας βαθιά λυπηρής αλήθειας: εισερχόμαστε, διεθνώς σε νέους σκοτεινούς αιώνες (μόνο που τώρα, αντί τόξα και βέλη και σπαθιά έχουμε πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα και κοντά οκτώ δισεκατομμύρια στόματα να ταΐσουμε). Στους περασμένους αιώνες η γνώση άρχισε να γίνεται προσιτή στις βιβλιοθήκες επειδή εκείνοι που μπορούσαν να τις χτίσουν, και να τις γεμίσουν, ήθελαν να τις προσφέρουν στο κοινό σαν απαραίτητες για κοινωνική πρόοδο και όχι γιατί το απαιτούσε η όποια «αγορά». Τώρα όμως είναι η «αγορά» η οποία κατευθύνει την στρατηγική μιας βιβλιοθήκης. Οι υπεύθυνοι, τώρα, γεννήθηκαν από δεκαετία εξήντα και μετά και μεγάλωσαν στον κόσμο της υποτιθέμενα-δεδομένης ευημερίας. Μπήκαμε σε μια εποχή που αν μας τελειώσουν οι μπαταρίες ή πέσει το ηλεκτρικό δεν θα ξέρουμε πως να επιζήσουμε. Και σύντομα δεν θα ξέρουμε πως να διορθώσουμε τις χαλασμένες συσκευές. Ήδη δεν ξέρουμε πως να αξιολογήσουμε αυτά που προσφέρονται, ή τα κίνητρα εκείνων που τα προσφέρουν. Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι μεγαλώνουν με την ηθική του θέλω-θέλω-θέλω όπου όλα είναι διαθέσιμα αν τα πληρώσεις.

Την δεκαετία του ’50 οι γονείς μου περπατούσαν αντί να πάρουν λεωφορείο στην Αθήνα για να μπορούν να αγοράζουν ένα-ένα και σιγά-σιγά τα βιβλία που μου άφησαν στην βιβλιοθήκη τους. Τώρα οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά στην ηλεκτρονική μπέημπισίτερ να βλέπουν σαπουνόπερες, απόλυτη βία, ή να παίζουν με τις ώρες ηλεκτρονικά συνδεδεμένα παιγνίδια όπου κερδίζει όποιος δολοφονήσει τους περισσότερους ή όποιος ρίξει τις περισσότερες βόμβες, καθώς φοράνε ακουστικά που απομονώνουν και την ακοή μαζί με την κατευθυνόμενη όραση –έτσι χάνοντας την ευκαιρία να αναπτύξουν τη φαντασία τους καθώς η οθόνη τους σερβίρει προ-κατασκευασμένες εικόνες και αμφίβολη ηθική.

Άλλη μια βιβλιοθήκη, λοιπόν, παίρνει τον δρόμο του ηλιοβασιλέματος. Το 1969, 12 χρονών, παρακαλούσα να μου πουν που στην Αθήνα υπάρχει μια βιβλιοθήκη γιατί ήθελα να βρω και να φτιάξω μια λίστα του τι πιστεύει η κάθε θρησκεία στην Γη αλλά κανείς δεν ήξερε να μου πει που να πάω, και ούτε κανείς γνώριζε τι είναι εκείνος ο μεταλλικός θόλος χαμηλά στην Συγγρού. Έπρεπε να ξεκουμπιστώ μια βδομάδα αφού τέλειωσα το σχολείο και να ζήσω εκεί που επέλεξα σαν πραγματική μου «εστία». Τώρα, έξω από την Ελλάδα υπάρχουν ακόμα περισσότερες επιλογές από όσες μέσα, δυστυχώς όμως η γενική πορεία που περιέγραψα παραπάνω ακολουθείται παντού. Καθώς ο κόσμος φανατίζεται εν αγνοία από τους επιτήδειους και ψηφίζει με κριτήρια την απομόνωση, την αγανάκτηση και το μίσος, δανειζόμενος για να αγοράσει οπτικοακουστική απομόνωση.

Πάντα ενδιαφέροντες και καίριες οι σκέψεις σου αγαπητή μου Roadartist.

Roadartist είπε...

@ Mηχανικός: Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με το σχόλιο σας και να σας ευχαριστήσω που το αφήσατε εδώ. Ελπίζω και εγώ και εύχομαι έστω και τελευταία στιγμή "οι δράσεις που γινόντουσαν τα τελευταία χρόνια για παιδιά και μεγάλους να συνεχιστούν γιατί τουλάχιστον τα δικά μου παιδιά και οι φίλοι τους μεγάλωσαν μέσα στο παιδικό τμήμα της βιβλιοθήκης και συνεχώς αναζητούν νέα βιβλία και νέες ομάδες ανάγνωσης που θα ήταν πολύ κρίμα να στερηθούν σε μια εποχή κρίσης τόσο οικονομικής όσο και πολιτισμού!" Εύχομαι και εγώ "να γίνει ένα θαύμα και να σταματήσει η συρρίκνωση της συλλογής, ελπίζοντας για μια πραγματική πολύπλευρη ανάπτυξη της βιβλιοθήκης". Είναι κρίμα να συρρικνώνεται ένα τέτοιο έργο πραγματικά!

Roadartist είπε...

@ thinks : Ευχαριστώ για το σχόλιο σου Thinks. Τα tablet σήμερα έχουν αντικαταστήσει το βιβλίο , το παιχνίδι και τους φίλους των παιδιών, δυστυχώς. Όσο κ αν χρησιμοποιώ τη τεχνολογία δε μπορώ να μη συμφωνήσω μαζί σου σε όσα έγραψες. "Μπήκαμε σε μια εποχή που αν μας τελειώσουν οι μπαταρίες ή πέσει το ηλεκτρικό δεν θα ξέρουμε πως να επιζήσουμε." Δεν έχεις ούτε σε αυτό άδικο. Και εγώ για "ηλιοβασίλεμα" το βλέπω, και είναι πραγματικά τουλάχιστον άσχημη, αυτή η κίνηση δίχως μια ενημέρωση του λόγου και μια ανακοίνωση. Ως προς το αν έκανες καλά που έφυγες έξω, προφανώς καλά έκανες. Καλό απόγευμα.

thinks είπε...

Έχουν άραγε αντικαταστήσει τα tablet το βιβλίο; Νομίζω ότι με τα tablet η κατάσταση είναι χειρότερη ακόμα και από βιβλιοθήκη που αποσύρει βιβλία. Επειδή, μπαίνοντας σε μια βιβλιοθήκη ή ένα βιβλιοπωλείο, κάποιος μπορεί να βρει κάτι που δεν ήξερε ότι υπάρχει, βλέποντάς το μπροστά του, ή ψάχνοντας για κάτι συγκεκριμένο, ενώ σε eBook μεταφέρονται ψηφιακά μόνο τα πρόσφατα, ή, από τα παλιά, ελάχιστα, σιγά-σιγά και μόνο αν είναι δημοφιλή, άρα σε eBook για tablet υπάρχουν πάρα πολύ λίγα (αναλογικά με το τι υπήρχε σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία) και επιλεγμένα με κερδοσκοπικά κριτήρια. Επίσης, η έντυπη έκδοση συνεπάγετο τεστ ποιότητας του τι τελικά επιλεγόταν για δημοσίευση από εκδοτικούς οίκους, ενώ ηλεκτρονικά και χωρίς κόστος δημοσιεύει ο καθένας ότι του κατέβει και αυτοονομάζεται «συγγραφέας». Όσο για εγκυκλοπαιδική ή ακαδημαϊκή έρευνα στο χωρίς φίλτρα ή αξιολόγηση ίντερνετ, μόνο ένα 10% ή λιγότερο από ότι υπάρχει έχει κάποια αξία. Δυστυχώς η ηλεκτρονική πληροφόρηση διαδίδει άγνοια και παραπληροφόρηση πολλαπλάσια εκείνης που υπήρχε πάντα.

Roadartist είπε...

Thinks: στις βρεφικές και παιδικές ηλικίες ναι... Καθώς αν πάρεις το tablet από τα χέρια του μωρού / παιδιού, μετά ακολουθεί μάχη για να το πάρει πίσω. :) Τουλάχιστον αυτό έχω δει να συμβαίνει. Με το βιβλίο, ε δεν γίνεται κατι τέτοιο. Είναι και λογικό. Tablet ίσον εικόνες εναλλασσόμενες, χρώματα, βίντεο. Φαντάζει πιο ελκυστικό. Το θέμα είναι και τι βλεπουν σε αυτά. Μεγάλη κουβέντα. Ήταν μια ελπίδα η Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου. Θα έπρεπε να μη χαθεί αυτό το έργο που τόσα χρόνια έκανε, μας χάριζε.

thinks είπε...

Συμφωνώ σε όλα.
Και ναι, είναι κρίμα.
Τέλος πάντων, το 1996 όταν ο Κώστας ήταν 6 χρονών, οι Αμερικανοί (πρώην Γερμανοι) παππούς και γιαγιά του έφεραν δώρο ένα μηχάνημα Νιντέντο. Πριν το δει ο Κώστας το πήρα έξω από το σπίτι και το πέταξα στον κάδο των σκουπιδιών...

Roadartist είπε...

@ thinks: Νintendo είχε και ο αδελφός μου και θυμάμαι καυγάδες με τη μητέρα μου να του το κρύβει σε ντουλαπες κλπ και αλλού μήπως και το αφήσει και διαβάσει... Εμένα ευτυχώς ποτέ δε με κέρδισαν τα βιντεοπαιχνίδια και με αυτό ελαχιστες φορες έπαιξα γιατί βαριόμουν απίστευτα το tetris, το supermario και όλα αυτά τα παιχνιδάκια που τρέλαιναν όλα τα συνομίληκα παιδιά. Ο δε αδελφός μου κόλλημα με τις ώρες να τερματίζει τις πίστες και να σπάει ...ρεκόρ. Εγώ βαρεμάρα και βουρ στα βιβλία της βιβλιοθήκης. Αλλά εγώ ήμουν "παράξενο" παιδί... (και μάλλον έτσι συνεχίζω...) Φιλιά!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Καιρό είχα να σχολιάσω γενικά σε μπλογκ. Στο κονάκι σου roadartist ίσως λίγο περισσότερο. Το 2016 είχα γράψει ένα άρθρο στο ειδησεογραφικό πόρταλ "Hit & Run" σχετικά με τις βιβλιοθήκες, τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες των ιδρυμάτων, τη βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη που απαξιώθηκε, του Ιδρύματος Λασκαρίδη με την κούφια επιδειξιομανία της και την περίπτωση του Ευγενιδείου. Έχοντας προφανώς πληροφορίες έγκυρες, γνωρίζοντας για απολύσεις που είχαν γίνει και σχέδια που περίπου ανακοινώνονταν στους διαδρόμους του Ιδρύματος έλεγα τα εξής:
"Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η πλούσια και κάποτε πολύ «ορεξάτη» βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη έχασε και την τελευταία βιβλιοθηκονόμο της. Η Βιβλιοθήκη ενός ιδιωτικού ιδρύματος που φημιζόταν τα προηγούμενα χρόνια για την… άπληστη και επιθετική αύξηση του περιεχομένου του, φάνηκε να επενδύει πολλά στη συγκέντρωση του υλικού, αλλά όχι στην οργάνωσή και τη διάθεσή του στους ερευνητές. Είναι πιο εύκολο να μασάς δωρεές από το να τις επεξεργάζεσαι και να τις αξιοποιείς, ειδικά αν η εξασφάλιση δωρεών γίνεται χωρίς εκτίμηση κόστους, σχέδιο, επεξεργασμένο όραμα και αποστολή. Οπότε έρχεται η στιγμή που τύποις και ουσιαστικά χρεοκοπείς. Σε παρόμοιο δρόμο κινδυνεύει να βαδίσει άλλη μία βιβλιοθήκη Ιδρύματος, αυτή του Ευγενίδου. Μια από τις σημαντικότερες και δυναμικότερες βιβλιοθήκες των τελευταίων χρόνων, που ανέπτυξαν χαμηλόφωνα αλλά ουσιαστικά και εντυπωσιακά υπηρεσίες και υλικό, και αποτελεί τη δεύτερη (αν όχι πρώτη) επιλογή για κάθε πολίτη του λεκανοπεδίου της Αττικής να δανειστεί βιβλία ή να τα μελετήσει σε ευχάριστους και κατάλληλους χώρους. Η μόνη μη δημοτική δανειστική βιβλιοθήκη για όλους στο Λεκανοπέδιο απέλυσε πρόσφατα δύο βιβλιοθηκονόμους (το Ευγενίδειο έχει απολύσει και άλλους εργαζόμενους τον τελευταίο καιρό) και υπάρχει φόβος πως θα υπάρξουν και άλλες απολύσεις στο μέλλον. Κατά την εκτίμηση ανθρώπων του κλάδου οι απολύσεις είναι συνέπεια της γειτνίασης με τη Νέα Εθνική Βιβλιοθήκη του ΙΣΝ και της δημόσιας δανειστικής βιβλιοθήκης που θα περιέχει, η οποία φέρεται να επηρεάζει τη διοίκηση του Ιδρύματος Ευγενίδου στην αντίληψή της για το ρόλο, τη χρησιμότητα και τη χρηματοδότηση της βιβλιοθήκης τους."

Στο σεντόνι... προσθέτω πως το άρθρο προκάλεσε πολύ έντονες αντιδράσεις και τηλέφωνα στη διαχειρίστρια/αρχισυντάκτη του portal περί ψευδών ειδήσεων και σχολίων...

(το υπόλοιπο άρθρο εδώ: http://vivliothekarios.blogspot.com/2016/04/blog-post.html)

Roadartist είπε...

@ Γιώργος Κατσαμάκης : Μπράβο για το άρθρο. Απλά εξαιρετικό. Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο Γιώργο. Ήσουν κατατοπιστικότατος.

Related Posts with Thumbnails