Ο Τεχνοχώρος Cartel εγκαινιάζει τη Νέα Σκηνή του, «Μηνάς Χατζησάββας» με την «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.
Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για το συγκεκριμένο έργο, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της νεοελληνικής δραματουργίας. Ο Γιώργος Σεβαστίκογλου έγραψε το έργο στη Μόσχα, όπου έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας, λίγα χρόνια μετά τον ελληνικό εμφύλιο, κι ενώ είχε ήδη αρχίσει η περίοδος του ψυχρού πολέμου. Ανέβηκε τον επόμενο χρόνο στο θέατρο Βαχτάνγκοφ. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο θέατρο Τέχνης το 1964. Έκτοτε μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες κι ανέβηκε σε πολλά θέατρα της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.
Έφυγα από το θέατρο γεμάτη σκέψεις και συνειδητοποιήσεις του κύκλου που κάνουν οι εποχές. Πριν από λίγα χρόνια, αυτό το κείμενο θα έμοιαζε ίσως μακρινό, δύσκολα θα εντόπιζες ομοιότητες με το σήμερα. Μα τώρα παρατηρώντας τους χαρακτήρες και την πάλη τους, εντοπίζεις εύκολα την οπισθοδρόμηση μας. Και τότε σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Τότε αντιλαμβάνεσαι τη μάχη που πρέπει να δοθεί συλλογικά, όχι μόνο ατομικά, ενώ χάνουμε δεδομένα και κεκτημένα δεκαετιών. Κάνουμε σαν να αγνοούμε ότι ο καθένας μόνος του είναι αδύναμος και θα χάσει. Μόνο πολλοί μαζί ενωμένοι μπορούν να φανούν δυνατοί και να διεκδικήσουν αλλαγές.
Καθώς λοιπόν προσπάθησα να βάλω τις σκέψεις σε λογική σειρά, αρχικά αισθάνθηκα θλίψη, έπειτα αδυναμία και τέλος ενοχή. Το έργο γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη εποχή εκείνη της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ο Σεβαστίκογλου στέκεται με σεβασμό απέναντι στη γυναικεία φύση, στην υποτίμηση της και στον αγώνα της. Στις ελπίδες και στη διάψευση τους. Το έργο αποτελεί μια υπενθύμιση για εμάς σήμερα πως αν σε κάτι σημειώθηκε πρόοδο σε αυτά τα 60 χρόνια είναι σίγουρα στη θέση της γυναίκας. Μα όμως κάνουμε όλο βήματα πίσω. Θα πρέπει να αγωνιστούμε για όσα με αίμα κατακτήθηκαν και δυστυχώς χάνονται.
Η Αγγέλα του έργου είναι ένα φτωχό και ορφανό χωριατοκόριτσο που έρχεται στην Αθήνα. Δουλειές δεν υπάρχουν και όποιος θέλει να εργαστεί πρέπει να αναζητήσει την τύχη του είτε στην πρωτεύουσα ή στο εξωτερικό. Πιάνει δουλειά ως υπηρέτρια, παίρνοντας τη θέση της προηγούμενης κοπέλας που αυτοκτόνησε, όταν πήδησε στο κενό από την ταράτσα της πολυκατοικίας όπου εργαζόταν, αρνούμενη έτσι να δεχτεί την εκμετάλλευση της.
Η Αγγέλα βιώνει και η ίδια την καταπίεση από το αφεντικό της. Ψάχνει να εντοπίσει τις πραγματικές αιτίες της μυστηριώδους αυτοκτονίας, μα ενώ όλοι γνωρίζουν κανείς δεν μιλάει. Όλοι φοβούνται. Όσο εξελίσσεται η ιστορία, όλοι σταδιακά μετρούν απώλειες. Η αντίσταση και το «όχι» της προηγούμενης υπηρέτριας γίνεται η βάση για να αντιληφθεί η Αγγέλα το δίκιο και τη θέση της γυναίκας. Ερωτεύεται, αισθάνεται σαν να βρήκε το καταφύγιο της, μα βιώνει τη διάψευση.
Όπως αναφέρει και στο σημείωμα του ο σκηνοθέτης της παράστασης Κώστας Παπακωνσταντίνου: «Κινητήρια δύναμη όλων των ρόλων είναι η κοινωνική συνθήκη. Οι ηθοποιοί καλούνται ως οκτώ νέοι άνθρωποι όπως και οι ρόλοι, να συνδιαλεχθούν με θέματα τη Γυναίκα, τον Έρωτα, την Ανεργία, τη Φτώχεια, τη Μετανάστευση, το Δίκιο.»
Διαφορετικά φόντα, από μια άλλη εποχή, μα όμως δυστυχώς με ίδια και σήμερα κατάληξη. Ματαίωση του ονείρου που αγωνίζεσαι για να κρατηθεί ζωντανό και στο σκοτώνουν κάθε μέρα. Δε μιλάμε, δεν απαιτούμε, δε διεκδικούμε. Αισθάνεσαι ότι οι ηθοποιοί απευθύνονται σε σένα, εσύ είσαι η Αγγέλα, εσύ σήμερα μπορεί να βιώνεις την καταπίεση, την ανεργία, την εκμετάλλευση. Εσύ που θέλεις να φωνάξεις, μα όμως σιωπάς. Εσύ που αισθάνεσαι και σήμερα μόνος και εγκαταλελειμμένος. Η φράση προς το τέλος της παράστασης «Ήσυχα, Αγγέλα, ήσυχα», φέρνει έντονα στο μυαλό το ποίημα του Αζίζ Ζεσίν "Σώπα μη μιλάς!"
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί και μπόρεσαν να μας μεταδώσουν την ένταση, την ειρωνεία, τις δυσκολίες των χαρακτήρων. Ίσως ακολουθώντας τη "μέθοδο Σεβαστίκογλου", να δόθηκε έμφαση στα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών, στις κινήσεις τους, με μια ελευθερία πάνω στη σκηνή και με ένα πολύ λιτό σκηνικό. Άλλη μια αξιόλογη παράσταση από τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, και ας μην καταπιάνεται αυτή τη φορά με λογοτεχνία και τριτοπρόσωπη αφήγηση, όπως μας έχει συνηθίσει.
Η παράσταση ανεβαίνει κάθε Παρασκευή (9 μ.μ.), Σάββατο και Κυριακή (7 μ.μ.) στον Τεχνοχώρο Cartel, Β’ Σκηνή “Μηνάς Χατζησάββας”, Μικέλη 4 και Αγ. Άννης στον Βοτανικό, στη στάση του μετρό Ελαιώνας.
Για εισιτήρια πατάς εδώ.
Συντελεστές ΠαράστασηςΗ παράσταση ανεβαίνει κάθε Παρασκευή (9 μ.μ.), Σάββατο και Κυριακή (7 μ.μ.) στον Τεχνοχώρο Cartel, Β’ Σκηνή “Μηνάς Χατζησάββας”, Μικέλη 4 και Αγ. Άννης στον Βοτανικό, στη στάση του μετρό Ελαιώνας.
Για εισιτήρια πατάς εδώ.
Έργο: Γιώργος Σεβαστίκογλου
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Σουρρή
Σκηνικά/Κοστούμια : Αλεξία Θεοδωράκη
Κίνηση : Αγγέλα Πατσέλη
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Εκτέλεση παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Ερμηνεύουν: Ναζίκ Αϊδινιάν, Άρτεμις Γρύμπλα, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Πέτρος Σκαρμέας, Θάνος Χρόνης
Διάρκεια παράστασης: 100’
Πρόγραμμα παραστάσεων:
Παρασκευή 21.00
Σάββατο 19.00
Κυριακή 19.00
Τιμές εισιτηρίων : 12 ευρώ γενική είσοδος, 8 ευρώ μειωμένο, 5 ευρώ για ανέργους και ΑμεΑ
Τόπος: Τεχνοχώρος Cartel
(Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός -Στάση μετρό Ελαιώνας - τηλ. 693 989 8258)
Κρατήσεις: 14:00 - 21:00.
Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros
Website: http://www.carteltexnoxoros.com
6 σχόλια:
Στο δίλημμα "σωπαίνω και συμβιβάζομαι γιατί φοβάμαι" ή "παρεμβαίνω και εναντιώνομαι ακολουθώντας τη φωνή της συνείδησής μου", η προχωρημένη εποχή μας πορεύεται στην κατεύθυνση "μετατρέπω τη φωνή σε σιωπή" βάζοντάς μας έτσι ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Ποιος άκουσε τον Μπόμπι Σαντς, ποιος άκουσε τις φωνές στις πλατείες του Συντάγματος και της Μαδρίτης, ποιος ακούει τις διαδηλώσεις, πώς να ακουστεί μια κραυγή όταν σκεπάζεται από το βόμβο εκατομμυρίων τουίτς και σχολίων (σαν το δικό μου τώρα..) που προσποιούνται ότι φωνάζουν ενώ στην ουσία σιωπούν; Πόσο έχει μπερδευτεί σήμερα η κραυγή με τη σιωπή;
Ωστόσο, όσο υπάρχει η ευαισθητοποίηση (παραστάσεις σαν την Αγγέλα συμβάλλουν), δικαιούμαστε να αισιοδοξούμε πως θα ξαναβρούν τη δύναμή τους οι φωνές, θα κρατάνε τις συνειδήσεις όρθιες κι αυτές με τη σειρά τους θα αντιστέκονται στις αξιακές εκπτώσεις που επιχειρούνται και θα επιχειρούνται.
Πάντα καλές προτάσεις, roadartist, ε;
Αχ αυτη η οπισθοδρομηση ειναι τουλαχιστον σοκαριστικη. Γιατι επιλεγουμε τη σιωπη; Φοβος πολυ πολυ φοβος.
Διονύση, ποιος άκουσε ακόμη και εκείνη την αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα για να την παραλληλίσει ίσως με την αυτοκτονία της "Τασίας" / υπηρέτριας στο έργο. Χιλιάδες τα παραδείγματα τριγύρω μας. Εκκωφαντική και η σιωπή μας. Δεν έχεις καθόλου άδικο... αλλά να σου πω όπως και η παράσταση κάνει κάποιο ήχο, για όσους αυτούς τους λίγους που θα την κατανοήσουν, έτσι και αυτές εδώ οι λέξεις, παρομοίως, κάνουν ένα απειροελάχιστο ήχο... εύχομαι όχι πριν σιγήσουν τελείως βέβαια. Αλλά κάτι ακόμη παλεύουν να κάνουν. ΔΕΝ αρκεί. Σκέψου ότι ίσως σύντομα να έρθει η στιγμή που ακόμη και αυτές θα σιγήσουν. Οπότε και εμένα κάθε παράσταση που δίνει αφορμή για προβληματισμό, μου δίνει την ελπίδα ότι μπορούμε να δικαιούμαστε να αισιοδοξούμε. Ας ελπίσω ότι θα αντισταθούμε κάποτε συλλογικά...μήπως και γλυτώσουμε κάποια αυτονόητα (παλιότερα) κεκτημένα... Καλό βράδυ :)
Ανώνυμε: ....
Πρώτα μου ήρθε η συμπάθεια για τον Σεβαστίκογλου απόρροια κι εκείνου του τελευταίου βιβλίου που περιμένει να επιστραφεί ;-)
Ύστερα ήρθε ο ενθουσιασμός απ'το πόσο σε άγγιξε !!!
Μετά η μελαγχολία για την διαχρονικότητα των βασάνων και τέλος κάποιες αντιρρήσεις για το πώς παλεύονται αυτά και τις δυνατές φωνές που μου έφερε στο νού εκείνο το στίχο
"σου στέλνω χαιρετίσματα με δυο μικρά πουλιά
λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά "
Η σιγανή φωνή σου εδώ ,όπως κι αυτή του έργου ,νομίζω πως είναι πιο σημαντική απο πολλές φωνές-κραυγές απ'τις οποίες κάθε άλλο παρά έλλειψη έχουμε . Μάλλον πληθωρισμό έχουμε που δεν αφήνει χώρο για σκέψη ,μελέτη και περίσκεψη ,άρα και σωστές αποφάσεις.
Καταλήγω να πιστεύω πως φοβόμαστε να σκεφτούμε τελικά κι αυτό είναι το είδος της σιωπής που πραγματικά με τρομάζει.
Πάντα χρήσιμες και φωτεινές οι αναρτήσεις σου .
φιλί ;-)
Ξωτικό μου, με γέμισε σκέψεις η παράσταση και το κείμενο. Περισσότερο στάθηκα στη θέση της γυναίκας. Καταλαβαίνω πως το εννοείς, το ξέρω. Δεν εννοώ τις συνεχείς διαμαρτυρίες δίχως αιτήματα ουσιαστικά και δίχως τελικά νόημα. Ξεφτυλίστηκαν τα τελευταία χρόνια ακόμη και οι αντιδράσεις μας. Ναι δεν εννοώ τις κραυγές που πνίγουν τα αιτήματα του πλήθους. Μα τη σιωπή απέναντι στην αδικία. Σίγουρα υπάρχει φόβος, που οδηγεί σε ακινησία και αδιαφορία, ακόμη και για τη σκέψη. Για αυτό άνοιξε την τηλεόραση και χάζεψε να ξεχαστείς...αυτή την ώρα ειδικά - Κυριακή μεσημέρι - έχει ένα σωρό σκουπίδια που θα γεμίσουν το μυαλό σου με το ποιος τα "έφτιαξε" με ποιον, τι φόρεσε σε εκείνο το πάρτυ, ιδανικά για να μη σκέφτεσαι τίποτα για το αύριο μας. Μωρέ τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου