tag:blogger.com,1999:blog-36805749.post4144095003000540425..comments2024-02-08T14:45:44.094+02:00Comments on Roadartist in Athens: Αγγέλα, του Γιώργου Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου Roadartisthttp://www.blogger.com/profile/09334925655127362813noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-36805749.post-15054822884804580052018-02-25T16:40:25.289+02:002018-02-25T16:40:25.289+02:00Ξωτικό μου, με γέμισε σκέψεις η παράσταση και το κ...Ξωτικό μου, με γέμισε σκέψεις η παράσταση και το κείμενο. Περισσότερο στάθηκα στη θέση της γυναίκας. Καταλαβαίνω πως το εννοείς, το ξέρω. Δεν εννοώ τις συνεχείς διαμαρτυρίες δίχως αιτήματα ουσιαστικά και δίχως τελικά νόημα. Ξεφτυλίστηκαν τα τελευταία χρόνια ακόμη και οι αντιδράσεις μας. Ναι δεν εννοώ τις κραυγές που πνίγουν τα αιτήματα του πλήθους. Μα τη σιωπή απέναντι στην αδικία. Σίγουρα υπάρχει φόβος, που οδηγεί σε ακινησία και αδιαφορία, ακόμη και για τη σκέψη. Για αυτό άνοιξε την τηλεόραση και χάζεψε να ξεχαστείς...αυτή την ώρα ειδικά - Κυριακή μεσημέρι - έχει ένα σωρό σκουπίδια που θα γεμίσουν το μυαλό σου με το ποιος τα "έφτιαξε" με ποιον, τι φόρεσε σε εκείνο το πάρτυ, ιδανικά για να μη σκέφτεσαι τίποτα για το αύριο μας. Μωρέ τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.<br /><br />Σε ευχαριστώ πολύ.<br />Φιλιά.Roadartisthttps://www.blogger.com/profile/09334925655127362813noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36805749.post-9909533182374044362018-02-25T16:28:28.585+02:002018-02-25T16:28:28.585+02:00Πρώτα μου ήρθε η συμπάθεια για τον Σεβαστίκογλου α...Πρώτα μου ήρθε η συμπάθεια για τον Σεβαστίκογλου απόρροια κι εκείνου του τελευταίου βιβλίου που περιμένει να επιστραφεί ;-)<br />Ύστερα ήρθε ο ενθουσιασμός απ'το πόσο σε άγγιξε !!!<br />Μετά η μελαγχολία για την διαχρονικότητα των βασάνων και τέλος κάποιες αντιρρήσεις για το πώς παλεύονται αυτά και τις δυνατές φωνές που μου έφερε στο νού εκείνο το στίχο<br /> "σου στέλνω χαιρετίσματα με δυο μικρά πουλιά <br /> λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά " <br /><br />Η σιγανή φωνή σου εδώ ,όπως κι αυτή του έργου ,νομίζω πως είναι πιο σημαντική απο πολλές φωνές-κραυγές απ'τις οποίες κάθε άλλο παρά έλλειψη έχουμε . Μάλλον πληθωρισμό έχουμε που δεν αφήνει χώρο για σκέψη ,μελέτη και περίσκεψη ,άρα και σωστές αποφάσεις.<br />Καταλήγω να πιστεύω πως φοβόμαστε να σκεφτούμε τελικά κι αυτό είναι το είδος της σιωπής που πραγματικά με τρομάζει.<br /><br />Πάντα χρήσιμες και φωτεινές οι αναρτήσεις σου .<br /><br />φιλί ;-)ξωτικόhttps://www.blogger.com/profile/07402011256148947682noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36805749.post-54701564632779830372018-02-20T22:37:45.721+02:002018-02-20T22:37:45.721+02:00Ανώνυμε: ....Ανώνυμε: ....Roadartisthttps://www.blogger.com/profile/09334925655127362813noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36805749.post-52447719536898009672018-02-20T22:37:26.138+02:002018-02-20T22:37:26.138+02:00Διονύση, ποιος άκουσε ακόμη και εκείνη την αυτοκτο...Διονύση, ποιος άκουσε ακόμη και εκείνη την αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα για να την παραλληλίσει ίσως με την αυτοκτονία της "Τασίας" / υπηρέτριας στο έργο. Χιλιάδες τα παραδείγματα τριγύρω μας. Εκκωφαντική και η σιωπή μας. Δεν έχεις καθόλου άδικο... αλλά να σου πω όπως και η παράσταση κάνει κάποιο ήχο, για όσους αυτούς τους λίγους που θα την κατανοήσουν, έτσι και αυτές εδώ οι λέξεις, παρομοίως, κάνουν ένα απειροελάχιστο ήχο... εύχομαι όχι πριν σιγήσουν τελείως βέβαια. Αλλά κάτι ακόμη παλεύουν να κάνουν. ΔΕΝ αρκεί. Σκέψου ότι ίσως σύντομα να έρθει η στιγμή που ακόμη και αυτές θα σιγήσουν. Οπότε και εμένα κάθε παράσταση που δίνει αφορμή για προβληματισμό, μου δίνει την ελπίδα ότι μπορούμε να δικαιούμαστε να αισιοδοξούμε. Ας ελπίσω ότι θα αντισταθούμε κάποτε συλλογικά...μήπως και γλυτώσουμε κάποια αυτονόητα (παλιότερα) κεκτημένα... Καλό βράδυ :)Roadartisthttps://www.blogger.com/profile/09334925655127362813noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36805749.post-24836881044779455842018-02-20T17:46:48.079+02:002018-02-20T17:46:48.079+02:00Αχ αυτη η οπισθοδρομηση ειναι τουλαχιστον σοκαριστ...Αχ αυτη η οπισθοδρομηση ειναι τουλαχιστον σοκαριστικη. Γιατι επιλεγουμε τη σιωπη; Φοβος πολυ πολυ φοβος.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-36805749.post-78524216816311199272018-02-20T17:28:27.947+02:002018-02-20T17:28:27.947+02:00Στο δίλημμα "σωπαίνω και συμβιβάζομαι γιατί φ...Στο δίλημμα "σωπαίνω και συμβιβάζομαι γιατί φοβάμαι" ή "παρεμβαίνω και εναντιώνομαι ακολουθώντας τη φωνή της συνείδησής μου", η προχωρημένη εποχή μας πορεύεται στην κατεύθυνση "μετατρέπω τη φωνή σε σιωπή" βάζοντάς μας έτσι ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Ποιος άκουσε τον Μπόμπι Σαντς, ποιος άκουσε τις φωνές στις πλατείες του Συντάγματος και της Μαδρίτης, ποιος ακούει τις διαδηλώσεις, πώς να ακουστεί μια κραυγή όταν σκεπάζεται από το βόμβο εκατομμυρίων τουίτς και σχολίων (σαν το δικό μου τώρα..) που προσποιούνται ότι φωνάζουν ενώ στην ουσία σιωπούν; Πόσο έχει μπερδευτεί σήμερα η κραυγή με τη σιωπή; <br />Ωστόσο, όσο υπάρχει η ευαισθητοποίηση (παραστάσεις σαν την Αγγέλα συμβάλλουν), δικαιούμαστε να αισιοδοξούμε πως θα ξαναβρούν τη δύναμή τους οι φωνές, θα κρατάνε τις συνειδήσεις όρθιες κι αυτές με τη σειρά τους θα αντιστέκονται στις αξιακές εκπτώσεις που επιχειρούνται και θα επιχειρούνται.<br /><br />Πάντα καλές προτάσεις, roadartist, ε; Διονύσης Μάνεσηςhttps://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com