Θωμάς Σιταράς, Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες. Τα καλύτερα της Παλιάς Αθήνας, εκδόσεις Μίνωας

Αυτό το καινούργιο βιβλίο από τις εκδόσεις Μίνωα, ήρθε στα χέρια μου και με ταξίδεψε στην παλιά Αθήνα. Εκείνη την Αθήνα που δεν έχω γνωρίσει, αλλά αναζητώ μέσα από αναγνώσεις και φωτογραφίες.  Πρόκειται για το νέο βιβλίο του Θωμά Σιταρά «Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες» (υπότιτλος: τα καλύτερα της παλιάς Αθήνας), ένα εικονογραφημένο άνω των 400 σελίδων λεύκωμα. 

Το λεύκωμα αποτελεί μια αποτύπωση της πραγματικής ζωής στην παλιά Αθήνα μέσα από χρονογραφήματα, σκίτσα, γελοιογραφίες και αυθεντικά στιγμιότυπα της αθηναϊκής κοινωνίας.

Ο αθηναιογράφος Θωμάς Σιταράς, μέσα από μια εξαιρετική έρευνα μπόρεσε να μας μεταφέρει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του παρελθόντος της πόλης, με έναν ιδιαίτερο και ευχάριστο τρόπο.   Ο Θωμάς Σιταράς έχει επιμεληθεί και το ημερολόγιο για το 2019 των εκδόσεων Μίνωας με τίτλο «Η Ελλάδα της νοσταλγίας».

Μέσα από αυτό το νοσταλγικό και διασκεδαστικό λεύκωμα ο αναγνώστης γνωρίζει:

• Απίστευτες ιστορίες από τις δικαστικές αίθουσες που μόνο η ζωή ξέρει και γράφει.

• Τον Αθηναίο και την Αθηναία στην καθημερινή βιοπάλη μέσα από χαρακτηριστικά, για την εποχή, επαγγέλματα• τότε που η δουλειά δεν γινόταν μόνο με πρωτόγνωρο κέφι, αλλά σήμαινε πολλά περισσότερα.

• Χορταστικές πληροφορίες για το φαγητό της εποχής εκείνης, στιγμιότυπα από κουζίνες σπιτιών και ατμοσφαιρικές ταβέρνες.

• Τους τρόπους διασκέδασης τα ωραία αλλά και συνάμα άτακτα εκείνα χρόνια: θέατρο, σινεμά, πυγμαχικοί αγώνες, ιπποδρομίες.

Το βιβλίο είναι ιδανικό ανάγνωσμα για τους λάτρεις, ερευνητές της παλιάς Αθήνας. 

Συγγραφέας

Ο Θωµάς Σιταράς γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα από γονείς Κωνσταντινουπολίτες. Αριστούχος απόφοιτος της Λεοντείου Σχολής, σπούδασε, ως υπότροφος του Βαυαρικού Υπουργείου Παιδείας, οικονοµικά και δηµοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ολοκλήρωσε την πανεπιστηµιακή του εκπαίδευση µε μεταπτυχιακές σπουδές στο μάρκετινγκ στο ίδιο Πανεπιστήμιο.

Εργάστηκε στη Γερµανία, στην εταιρεία Ηλεκτρονικών Υπολογιστών «Honeywell». Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, απασχολήθηκε επί σειρά ετών ως ∆ιευθυντής Μάρκετινγκ στον βιοµηχανικό όµιλο «Α. Πετζετάκις» και σε άλλες µικρότερες επιχειρήσεις.

Παράλληλα, από το 1970 ασχολήθηκε µε την επαγγελµατική εκπαίδευση, ως συνιδρυτής του κολεγίου BCA και ως ιδρυτής του Κέντρου ∆ιοικητικών Επιστηµών. Στον ρόλο του εκπαιδευτή ενηλίκων έχει οργανώσει και συµµετάσχει σε πολυάριθµα σεµινάρια ∆ιοίκησης και Οργάνωσης, Μάρκετινγκ και Πωλήσεων.

Πέραν της συγγραφής επιστημονικών βιβλίων της ειδικότητάς του, ασχολήθηκε συστηματικά με την αθηναιογραφία. Έχει συγγράψει τρία βιβλία για την Παλιά Αθήνα, ενώ διαχειρίζεται συστηματικά από το 2012 τον ιστότοπο www.paliaathina.com – ένα διαδικτυακό μουσείο για την Αθήνα της περιόδου  1834-1940. 

Είναι συνεργάτης της διαδικτυακής έκδοσης της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, με δημοσιεύσεις γύρω από την Παλιά Αθήνα, και τακτικό µέλος της Παγκόσµιας Οµοσπονδίας ∆ηµοσιογράφων και Συγγραφέων Τουρισµού.

Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί επίσης το ημερολόγιό του για το 2019 με τίτλο Η Ελλάδα της νοσταλγίας.

βροχερός περίπατος στην Ακρόπολη

Έχετε ανέβει ποτέ υπό βροχή στην Ακρόπολη;
Έκανα έναν υπέροχο (!) κυριακάτικο περίπατο με βροχή 
και σκέφτηκα να μοιραστούμε κάποιες εικόνες...

Εγώ και κάποιοι λίγοι εξίσου τρελοί... :-) 

Πολλές φορές έχω ανέβει στην Ακρόπολη, πρώτη φορά περπάτησα όμως ως εκεί με βροχή. 

Και ήταν πραγματικά μαγευτικά! Περίπατος κάθαρση! 

Το κρύο ήταν τσουχτερό αλλά η αδρεναλίνη από την ομορφιά του ναού

και από την αίσθηση μιας ιδιαίτερης εμπειρίας εξάλειψε απόλυτα κάθε αίσθηση παγωνιάς...

 Η βροχή μόλις που μου επέτρεπε να βγάλω το κινητό από την τσέπη μου 

και να τραβήξω φωτογραφίες.

Η ησυχία ήταν μοναδική, το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος από τις στάλες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στο χώμα και καθώς άστραφταν τα μάρμαρα. 

Οι Καρυάτιδες ήρεμες, χωρίς τους πολλούς τουρίστες να τις φωτογραφίζουν 

-αν και ημέρα Κυριακή- λαμποκοπούσαν δημιουργώντας μια μυσταγωγία.

Τα βράδια θα ζωντανεύουν, θα φεύγουν από την σταθερή βάση τους και

θα χορεύουν τριγύρω από το ναό, χαζεύοντας από ψηλά την παράξενη πόλη.

Η θέα βέβαια είναι μοναδική.

Οι στέγες των σπιτιών, οι τρούλοι των εκκλησιών

και στο βάθος ο λόφος του Λυκαβηττού.

Η βροχή έχει καθαρίσει την ατμόσφαιρα

σαν να έχει πάρει έστω και για λίγο τη βρώμα και τη δυσωδία μακρυά.

Επιστρέφω το βλέμμα προς τον ναό. Παντού οι ήχοι και νερό από τη βροχή.

Ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο μου και δε λέει να φύγει. 

Σκέφτομαι πόσοι περπάτησαν εδώ πριν από εμένα και τι τυχερή 

στάθηκα αυτή τη βροχερή Κυριακή να ζήσω τούτη την εμπειρία. 

Το θέατρο του Διονύσου από ψηλά, καθώς σφυρηλατείτε από τη χειμωνιάτικη βροχή.

 Υπήρξε ο σημαντικότερος γνωστός υπαίθριος θεατρικός χώρος στην αρχαία Αθήνα και το πρώτο θέατρο του κόσμου. 

Φτάνω κοντά του, στέκομαι στις θέσεις.  Αποτελούσε μέρος του ιερού του Ελευθερέως Διονύσου και υπήρξε ο βασικός τόπος παράστασης του αττικού δράματος, αφού φιλοξενούσε τα Μεγάλα Διονύσια, τη μεγαλύτερη θεατρική γιορτή της πόλης των Αθηνών. 

Οι σωζόμενες τραγωδίες και κωμωδίες του 5ου και του 4ου π.Χ. αι. γράφτηκαν - τουλάχιστον οι περισσότερες - για να εκτελεστούν σε αυτόν τον χώρο.

Μπροστά από το ναό της Ακρόπολης, 

ένα εισιτήριο εισόδου πάνω στα χαλίκια, το παρατηρώ και το φωτογραφίζω.

  Αυτή είναι μια άλλου είδους καρτ ποστάλ που φεύγοντας την παίρνω μαζί μου.

Επιστρέφοντας σπίτι, στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου ένα βροχερό σκηνικό.

Και ο χειμώνας είναι πολύ όμορφος στην Αθήνα.

3oς χρόνος "Το όνειρο ενός γελοίου" του Φ.Ντοστογιέφσκι στο Θέατρο Μορφές Έκφρασης

"Το όνειρο ενός γελοίου", του μοναδικού Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι -ένα από τα ωραιότερα διηγήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας- στο θέατρο Μορφές Έκφρασης. 

«Μπορεί τώρα να γελάτε μαζί μου και να με περνάτε για τρελό που πίστεψε σε ένα όνειρο, ένα παραλήρημα, μια παραίσθηση, παιχνίδια του νου.  Παιχνίδια, παιχνίδια και όνειρα. Τι πάνε να πουν παιχνίδια; Σάμπως η ζωή μας δεν είναι ένα παιχνίδι; Δεν είναι ένα όνειρο; Μπορεί τα όνειρα να κρατάνε μόνο μια στιγμή, όμως μπορούμε να τα κάνουμε να διαρκέσουν αιώνια. Χωρίς παιχνίδια και όνειρα υπάρχει μόνο θάνατος, χωρίς παιχνίδια και όνειρα η ζωή είναι μια σκέτη κόλαση.»

Σε αυτή ακριβώς τη δύσκολη συγκυρία, όπου ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται εγκλωβισμένος μέσα στην καθημερινή ματαίωση, το θέατρο Μορφές Έκφρασης επέλεξε να ανεβάσει ένα εκπληκτικό λογοτεχνικό κείμενο που σκοπό έχει να ξαναθυμίσει και να μας δείξει το δρόμο. Τη στιγμή που όλοι, λοιπόν, θέλουν να σου ακυρώσουν το όνειρο, αυτό το έργο γραμμένο από το μεγάλο Ρώσο δημιουργό το 1877, λειτουργεί ως χάρτης προς την έξοδο του λαβυρίνθου, θέλοντας να σε οδηγήσει προς το φως.

«Το όνειρο ενός γελοίου» αποτελεί ένα αριστούργημα γραφής και πλοκής που καθοδηγεί το θεατή βήμα βήμα από έναν κόσμο εχθρικό για τον άνθρωπο στην άλλη πλευρά, εκεί όπου η ευτυχία γίνεται πράξη. Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί το απόσταγμα της σκέψης, της φιλοσοφίας και της μελέτης του μεγάλου στοχαστή Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Ουσιαστικά μεταλαμπαδεύει τις βαθύτερες αξίες και ανάγκες του ανθρώπου, που κάπου έχασε στην πορεία.

«Πονάει να ξέρεις μόνος την αλήθεια. Όμως, αυτοί δε θα το καταλάβουν, δε θα τη μάθουν ποτέ, γιατί κανείς δε ζει αληθινά, αυτό που θα 'θελε να ζει.»

Ένα όνειρο γίνεται αιτία να αλλάξει ένας άνθρωπος για πάντα. Ένας άνθρωπος που μέχρι εκείνη τη νύχτα, προετοιμαζόταν για να βάλει τέλος στη δίχως νόημα ζωή του. Από το όνειρο και μετά, συνειδητοποιεί την αλήθεια που σαν τυφλός αγνοούσε, ενώ ήταν μπροστά στα μάτια του. Πλέον μπορεί να δει τον κόσμο γύρω του, έναν κόσμο τόσο απίστευτα όμορφο και αληθινό, που μόνο ένας γελοίος άνθρωπος θα μπορούσε έστω και να πιστέψει ότι μπορεί να υπάρξει! Eκεί όπου η ζωή είναι γεμάτη, η ευτυχία πηγάζει από την αγάπη που κρύβουμε μέσα μας και ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνεί, να νιώθει, να χαίρεται που υπάρχει και να ζει αληθινά.

«Όλα εξαρτιόντουσαν από μένα και η ζωή και ο κόσμος. Σκοτώνομαι και όλα καταστρέφονται για μένα. Το σύμπαν ολόκληρο μόλις σβήσω, θα εξαφανιστεί σαν ένα φάντασμα. Οι άνθρωποι και όλος ο κόσμος είναι παράκρουση των αισθήσεών μου.»

Ο Θωμάς Κινδύνης με μια εξαιρετική ερμηνεία μας μετέφερε το λόγο του Ντοστογιέφσκι, εστιάζοντας στις βασικές έννοιες της επικοινωνίας και της αγάπης που πραγματεύεται το έργο. Μια καθόλου στατική παράσταση, καθώς ο ηθοποιός κινείται σε όλη τη σκηνή, ενώ παίξει και μόνος του νότες με μια μικρή φυσαρμόνικα. Στο τέλος της παράστασης οι θεατές δικαίως δε σταματούν να τον χειροκροτούν.  Η σκηνοθεσία της Άννας Σεβαστής Τζίμα απογειώνει την ερμηνεία και τη σκηνική παρουσία του. Επίσης, πολύ ωραία η μουσική και τα βίντεο.

Ένα έργο που μεταδίδει σημαντικά μηνύματα. Αυτό αξίζει να είναι το θέατρο. Να διαπαιδαγωγεί, να αφυπνίζει και να αποτελεί μια μορφή αντίστασης. Όπως αναφέρει και ο Θ. Κινδύνης στο πρόγραμμα της παράστασης: "Τους ανθρώπους δε τους διαφθείρει ούτε ο πολιτισμός ούτε η παιδεία, ούτε η πρόοδος και η δημιουργία, αλλά μόνο η φτώχεια, η αγραμματοσύνη και η καταπίεση". Ίσως η λύση στα προβλήματα μας να είναι μπροστά στα μάτια μας, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι ...να ξυπνήσουμε και να ζήσουμε!

Η παράσταση συνεχίζεται για τρίτη χρονιά.
Πρεμιέρα 3ης σεζόν: Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018.
Κάθε Σάββατο στις 21.30 και Κυριακή στις 19.30!

Τηλ. κρατήσεις: 210 3464903, 210 3464002
Online κράτηση: https://www.ticketservices.gr/event/to-oneiro-enos-geloioy-sto-theatro-morfes-ekfrasis/?lang=el
Email: morfesekfrasis@gmail.com

Paul Auster, 4 3 2 1

Καινοτόμο ως προς τη δομή του, το 4 3 2 1 είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο. 1217 σελίδες, γεμάτες αναφορές για τη λογοτεχνία, τη ζωή στην Αμερική, τη διαδικασία της συγγραφής, ένα ακατάπαυστο namedropping βιβλίων, συγγραφέων, συγκροτημάτων, μουσικών, τραγουδιών, ταινιών! Ένα συγκινητικό και δυνατό μυθιστόρημα, που κάθε λάτρης της λογοτεχνίας θα αγαπήσει. Αφιέρωσα σχεδόν όλο τον Αύγουστο στην ανάγνωση αυτού του βιβλίου, μεταφέροντας το μαζί μου στις διακοπές, σε πόλη και θάλασσες. Με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Η ανάγνωση του 4 3 2 1 ήταν ένα παράλληλο συναρπαστικό ταξίδι.  

Τέσσερις ζωές. Ένας ήρωας. Τέσσερα αγόρια ίδια, αλλά όμως διαφορετικά. Έχουν ίδιους γονείς, το ίδιο σώμα, όμως το καθένα ζει σε άλλη πόλη και υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Όσο προχωρά το βιβλίο, τόσο αποκλίνουν οι ζωές τους, αλλά σύμφωνα με τον συγγραφέα, συνεχίζουν να είναι το ίδιο άτομο, που βιώνει τον ίδιο χρόνο αλλά όχι στον ίδιο τόπο. Οι έρωτες, οι φιλίες και τα πάθη τους είναι διαφορετικά. Η εκδοχή κάθε ιστορίας διατρέχει την Αμερική των μέσων του 20ου αιώνα. Όπως επισημαίνει η μεταφράστρια: "Ο τρόπος που δομεί ο Auster το 4 3 2 1 σημαίνει ότι βασική του δύναμη δεν είναι η πλοκή της ζωής του κάθε Φέργκιουσον ξεχωριστά, αλλά η διαπλοκή όλων των Φέργκιουσον –και των ανθρώπων που τους περιβάλλουν– μεταξύ τους: οι διασταυρώσεις, οι αποκλίσεις, και όλα τα αν."

Το βιβλίο θίγει σημαντικά θέματα, όπως ο ρατσισμός, ο πόλεμος και προσφέρει πολλά ερεθίσματα στη σκέψη. Εναντιώνεται στις "σχολές" δημιουργικής γραφής, με την άρνηση του ήρωα του να παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής, αλλά και ο ίδιος ο Auster συνειδητά καταπατά και δεν ακολουθεί βασικούς κανόνες και συνταγές γραφής. Ο ίδιος τονίζει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι γραφής ενός μυθιστορήματος και αξίζει ο καθένας να βρει τον τρόπο του για να γράψει, και όχι αυτόν που θα του διδάξει ή υπαγορεύσει κάποιος.  

«Δε σου χρειάζονται συμβουλές, επιμονή σου χρειάζεται.  Όπως έγραψε κάποτε ο καλός σου φίλος ο Έντγκαρ Άλαν Πόε σε έναν επίδοξο συγγραφέα: Να είσαι γενναίος - να διαβάζεις πολύ - να γράφεις πολύ - να δημοσιεύεις λίγα - να κρατάς απόσταση από τους μικρόνοες - και να μη φοβάσαι τίποτα.» (σ.381)

Το 4 3 2 1 είναι ένα "πλούσιο" σε μηνύματα βιβλίο, το δικό μου αντίτυπο γέμισε με υπογραμμίσεις φράσεων, προτάσεων και αρκετές παράλληλες σημειώσεις.  Ξεκίνησα να αντιγράφω κάποια αποσπάσματα για να τα μοιραστώ εδώ, μα χάθηκα! Σε κάθε σελίδα κάτι είχε τραβήξει την προσοχή. Αξίζουν συγχαρητήρια στην εξαιρετική μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη!

Ο συγγραφέας έχει δηλώσει ότι το 4 3 2 1 είναι το "πιο σημαντικό του μυθιστόρημα" και εκείνο το βιβλίο για το οποίο θα ήθελε να τον θυμούνται, αυτό που θα "επισκιάσει" τα υπόλοιπα βιβλία του. Νομίζω ότι το πετυχαίνει. Είναι ένα μυθιστόρημα που φαίνεται να αποτελεί το επιστέγασμα όλων των συγγραφικών προσπαθειών του. Το 4 3 2 1 δεν είναι απλά το μυθιστόρημα της χρονιάς. Μου άφησε την αίσθηση ότι είναι ένα βιβλίο που θα μείνει κλασικό. Ένας Paul Auster σε τρελά, δημιουργικά, εμπνευσμένα κέφια! 

Το βιβλίο με δυο μόνο λέξεις; Αναγνωστική ευδαιμονία.

«Όχι ότι είχε σταματήσει να προσέχει τον κόσμο, ο κόσμος όμως πλέον δεν γινόταν απλώς κομμάτια, ο κόσμος είχε πιάσει φωτιά, και το ερώτημα ήταν: Τι να κάνεις ή να μην κάνεις όταν ο κόσμος καιγόταν και δεν είχες τον εξοπλισμό να σβήσεις τις φλόγες, όταν η φωτιά ήταν μέσα σου όσο και γύρω σου, και ό,τι κι αν έκανες ή δεν έκανες, οι πράξεις σου δεν θα άλλαζαν τίποτα; Ακολούθησε πιστά το σχέδιο γράφοντας το βιβλίο σου. Αυτή ήταν η μόνη απάντηση που μπορούσε να σκεφτεί ο Φέργκιουσον. Γράψε το βιβλίο αντικαθιστώντας την πραγματική φωτιά με μια φανταστική φωτιά και έλπιζε πως η προσπάθεια θα αποδώσει κάτι παραπάνω από το τίποτα. Όσο για την επίθεση Τετ στο Νότιο Βιετνάμ, όσο για την απόσυρση του Λίντον Τζόνσον από τις εκλογές, όσο για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: τα παρακολουθούσε όσο πιο προσεκτικά μπορούσε, τα απορροφούσε όσο πιο βαθιά μπορούσε, πέραν αυτού όμως, τίποτα. Δεν θα πάλευε στα οδοφράγματα, θα επευφημούσε όσους το έκαναν όμως, και μετά θα γυρνούσε στο δωμάτιό του και θα έγραφε το βιβλίο του. Καταλάβαινε πόσο αδύναμη ήταν αυτή η στάση. Την αλαζονεία της, τον εγωισμό της, το ελάττωμα της τέχνης πάνω απ’ όλα στο σκεπτικό του, αν όμως δεν επέμενε στο επιχείρημά του (που μάλλον δεν ήταν επιχείρημα τόσο πολύ, όσο ενστικτώδες αντανακλαστικό), θα ενέδιδε σε ένα αντεπιχείρημα που πρότεινε την ύπαρξη ενός κόσμου στον οποίο τα βιβλία δεν ήταν πια απαραίτητα, και ποια στιγμή μπορούσε να είναι πιο σημαντική για τη συγγραφή βιβλίων από μια χρονιά στην οποία ο κόσμος καιγόταν – κι εσύ καιγόσουν μαζί του;» (σ. 1158-1159)

Ο Paul Auster (Πολ Όστερ) γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1947 στο Νιου Τζέρσι από γονείς πολωνοεβραϊκής καταγωγής. Απόφοιτος του πανεπιστημίου Κολούμπια, μετά τις σπουδές του έζησε για ένα διάστημα στη Γαλλία. Το πρώτο του πεζογραφικό βιβλίο είναι το αυτοβιογραφικό δοκίμιο Η επινόηση της μοναξιάς (1982). Ακολούθησε η Τριλογία της Νέας Υόρκης: Γυάλινη πόλη (1985), Φαντάσματα (1986) και Το κλειδωμένο δωμάτιο (1986), μεταμοντέρνες παραλλαγές της ιστορίας μυστηρίου που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς. Έκτοτε έχει γράψει πλήθος πεζογραφικών έργων μεταξύ των οποίων τα μυθιστορήματα: Mr. Vertigo, Το βιβλίο των ψευδαισθήσεων, Σάνσετ Παρκ, Αόρατος. Έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο τόσο ως σκηνοθέτης όσο και ως σεναριογράφος. Ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων. Για να διαβάσετε περισσότερα για τον Paul Auster: www.paul-auster.com και www.metaixmio.gr

11 χρόνια Roadartist...in Athens!!!

30/10/2007 - 30/10/2018

Πριν από ακριβώς 11 χρόνια, έγραφα τις πρώτες λέξεις σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου. Αυτό έγινε η αφορμή για ένα ωραίο και μεγάλο ταξίδι με συντροφιά όλους εσάς! Ένα "ταξίδι" που περίμενα ότι θα διαρκούσε λίγες μέρες, ίσως κάποιες εβδομάδες. Έπεσα έξω. Η ανάγκη της έκφρασης και της επικοινωνίας μέσω της γραφής αποδείχτηκε τελικά αρκετά δυνατότερη. 

11 ολόκληρα χρόνια διαδικτυακής παρουσίας. Αν αφήσουμε να μιλήσουν οι αριθμοί, τότε εν συντομία έχουνε δημοσιευθεί περίπου 1.200 αναρτήσεις, εκ των οποίων 720 αφορούν πολιτιστικά δρώμενα (σχεδόν 150 για θέατρο / 250 για τη λογοτεχνία και το βιβλίο / 250 φωτογραφία / 101 για εικαστικά και μουσεία / 68 για αρχαιολογικούς τόπους / 136 ιστορικά / 56 ζωγραφική / 50 γλυπτική κ.α.) αλλά βέβαια και 70 ταξιδιωτικές αναρτήσεις, συν αρκετές προσωπικές σκέψεις, κείμενα.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στην επέτειο του "Roadartist", σας δίνω κάποια δώρα.  Soundtracks με μουσικές που "έντυναν" τις αναρτήσεις της χρονιάς και βιβλία σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους. Εφέτος θα είναι η πρώτη επέτειος δίχως δωροθεσία. Θέλησα να μοιραστούμε σκέψεις. Ίσως το επόμενο διάστημα να τρέξουν ξεχωριστά διαγωνισμοί. 

Στην πορεία των 11 ετών, αυτή η δημιουργία υπήρξε σπουδαία εμπειρία και συνειδητοποίηση για μένα. Ως ενασχόληση απαιτεί χρόνο, κόπο, μεράκι, γνώση, πάθος για μοίρασμα. Δε μετάνιωσα ποτέ για το χρόνο που αφιέρωσα και αφιερώνω. Έχω πάρει πολλαπλάσια ουσία και εμπειρία. Το blog χάρισε επαφές, εμπλούτισε τη ζωή μου, έφερε κοντά ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, άνοιξε πόρτες, πρόσθεσε χαρά, νόημα και στάθηκε αφορμή για ωραίες συναντήσεις, συζητήσεις και γνώση. Το να έχεις ένα blog για τόσα χρόνια και να μοιράζεσαι περιεχόμενο από μεράκι, έχει -νομίζω- αξία, ίσως μικρή αλλά έχει αξία. Μιλάω για ουσία διαφορετική, από εκείνη που κυριαρχεί στην εποχή που ζούμε.  Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες...

Το ότι υπερτερούν αναρτήσεις αφιερωμένες σε πολιτιστικά δρώμενα (προτάσεις θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων κ.α.), δε σημαίνει ότι είμαι κριτικός -σε καμία περίπτωση δε διεκδικώ έναν τέτοιο ρόλο- απλά παρουσιάζω πράγματα που με κερδίζουν.  Επίσης καθώς στην πορεία των ετών, έχω βρεθεί και στην απέναντι πλευρά: Εσείς οι δημιουργοί - καλλιτέχνες, όταν προσεγγίζετε κάποιο και εκείνος ανταποκρίνεται, αφιερώνει χρόνο, σας γνωρίζει, σας παρακολουθεί, αναμεταδίδει, δίχως κανένα απολύτως "όφελος" από τη μεριά του -και αυτό συμβαίνει επί έτη πολλά- το ότι το κάνει αυτό, αφιερώνοντας χρόνο πολύτιμο δουλειάς, δεν είναι κάτι δεδομένο, ούτε αυτονόητο. Τουλάχιστον ας είστε αληθινοί. Διαφορετικά ακυρώνετε κάθε καλλιτεχνική σας έκφραση. 

Δώσε μου χρόνο και 

άσε με να ταξιδεύω, 

να μαθαίνω, να γνωρίζω

και να μοιράζομαι εντυπώσεις και κείμενα...

Ειλικρινά: ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έχετε σταθεί κάποια στιγμή σε αυτό το blog από την πρώτη του εκείνη μέρα έως σήμερα. Με τιμά. Το ότι μόλις τώρα θα κάνω κλικ στην επιλογή της "δημοσίευσης" μιας ακόμη ανάρτησης, εσείς είστε ο πιο σημαντικός λόγος. 
Ευχαριστίες πολλές. 

Bernhard Schlink, Διαβάζοντας στη Χάννα, εκδ. Κριτική

Δε σήκωσα το κεφάλι, όταν εκείνη μπήκε στην κουζίνα, παρά μόνο όταν στάθηκε μπροστά στην μπανιέρα. Στα διάπλατα απλωμένα χέρια κρατούσε μια μεγάλη πετσέτα. «Έλα!». Της γύρισα την πλάτη, για να σηκωθώ και να βγω από την μπανιέρα. Με τύλιξε από πίσω στην πετσέτα από την κορυφή ως τα νύχια και μ’ έτριψε να με στεγνώσει. Ύστερα άφησε την πετσέτα να πέσει. Δεν τόλμησα να σαλέψω. Με πλησίασε τόσο, που ένιωσα τα στήθη της στην πλάτη μου και την κοιλιά της στο πισινό μου. Ήταν κι εκείνη γυμνή. Με αγκάλιασε. Έπιασε με το ένα χέρι το στήθος μου και με το άλλο τον ερεθισμένο ανδρισμό μου.

«Γι’ αυτό δεν ήρθες;»

«Εγώ…» Δεν ήξερα τι να πω. Ούτε ναι αλλά ούτε όχι. Γύρισα προς το μέρος της. Δεν είδα και πολλά. Παραήμασταν κοντά. Αλλά ήμουν συγκλονισμένος από την παρουσία του γυμνού σώματός της. «Πόσο όμορφη είσαι!».

«Αχ, αγοράκι, τι παραμιλάς;». Γέλασε και τύλιξε τα μπράτσα της στο λαιμό μου.

Την αγκάλιασα και εγώ. Φοβόμουν να την αγγίξω, φοβόμουν να τη φιλήσω, φοβόμουν μήπως δεν της αρέσω, μήπως αποδειχτώ ανεπαρκής. Αλλά, όταν μείναμε για λίγο έτσι αγκαλιασμένοι, μύρισα τη μυρωδιά της κι ένιωσα τη θέρμη και τη δύναμή της. όλα έγιναν αυτονόητα. Εξερεύνησα το σώμα της με χέρια και στόμα, το στόμα μου βρήκε το στόμα της και τελικά εκείνη βρέθηκε πάνω μου και αλληλοκοιταζόμασταν στα μάτια, μέχρι που κόντευα να εκσπερματώσω. Έκλεισα τότε σφιχτά τα μάτια και προσπάθησα πρώτα να συγκρατηθώ κι έπειτα φώναξα τόσο δυνατά, που εκείνη έπνιξε με την παλάμη της την κραυγή μου.

****

Απόσπασμα από το παγκόσμιο best seller "Διαβάζοντας στη Χάννα" του Βernhard Schlink (μετάφραση: Ιάκωβος Κοπερτί). Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί πλέον σε επετειακή έκδοση, με νέο εξώφυλλο, για τα 20 έτη επιτυχημένης κυκλοφορίας του (1998-2018) στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Κριτική (38.000 αντίτυπα): http://kritiki.gr/product/diavazontas-sti-channa/

Από τις εκδόσεις Κριτική κυκλοφορεί το νέο μυθιστόρημα του Schlick "Όλγα" (σε μετάφραση: Απόστολος Στραγαλινός). 

Το βιβλίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με τον τίτλο "Σφραγισμένα Χείλη" / "The Reader". Η ταινία χάρισε στην Κέιτ Γουίνσλετ το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. 

«Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», Γεωργίου Βιζυηνού

"Rio Grande" ὠνομάζετο τὸ ἀτμόπλοιον, καὶ τὸ ὄνομα ἥρμοζεν εἰς τὸ πρᾶγμα, διότι ἦτο ἀληθῶς μέγα πλοῖον, τὸ μεγαλήτερον τῆς ἑταιρίας. Εἶχε φθάσει ἀργότερον τοῦ δέοντος εἰς Πειραιᾶ, καὶ ὁ ἥλιος ἀνέτειλε πολὺ πριν παραλάβῃ τοὺς ἐξ Ἑλλάδος ἐπιβάτας, ἐνῷ, κατὰ τὸ δρομολόγιόν του, ὤφειλε νὰ καταλίπῃ τὸν λιμένα δύο ὥρας μετὰ τὸ μεσονύκτιον.

Tο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», το οποίο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1883 σε δυο συνέχειες στην εφημερίδα «Εστία», επέλεξε να ανεβάσει επί σκηνής ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Παπακωνσταντίνου. Το 2013 είχα λατρέψει τους «Χαλασσοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ακολούθησε η «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη και o «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη.  [Ανεβάσματα του ίδιου επίσης: το Ρωμαϊκό Λουτρό του Στανισλάβ Στρατίεβ και η Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου]. 

Τρεις ηθοποιοί (Κώστας Παπακωνσταντίνου, Αγγελική Μαρίνου και Ελισσαίος Βλάχος -εναλλασσόμενα θα παίζει και η Χαρά Δημητριάδη) και ένας μουσικός (Νίκος Κολλάρος) επί σκηνής δραματοποιούν το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού και μας μεταφέρουν στο ταξίδι του "Rio Grande", ένα από τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής. Στη διάρκεια εκείνου του ταξιδιού, δυο νέοι ερωτεύονται, αλλά ο βαθύπλουτος πατέρας έχει άλλα σχέδια για την κόρη του. Όλες οι μεταξύ τους αποστάσεις μπορούν να ξεπεραστούν, εκτός από εκείνη της κοινωνικής τάξης και του χρήματος.

Ὁ χρυσος

περισσος

δεν ποιεῖ την εὐτυχίαν

την χαραν ἡμῶν,

καὶ ὠργίσθην κατὰ τοῦ 'ἀπηνοῦς' πατρός, καὶ ἀπεφάσισα στερεῶς καὶ ἀμετακλήτως καὶ δεν ἐπῆγα εἰς Καλκούτταν.

Η πρόταση του να μεταφέρονται τέτοια κείμενα επί σκηνής με προσεγμένο και δουλεμένο τρόπο είναι κάτι πολύ ελκυστικό. Σε ένα λιτό σκηνικό, oι ηθοποιοί μεταδίδουν τη ρομαντικότητα του κείμενου με χιουμοριστικό τρόπο, με τις νότες από το πιάνο να λειτουργούν σαν ένα υπόστρωμα για να πατήσουν και να γλιστρήσουν απαλά πάνω του οι λέξεις και να φτάσουν σαν μελοποιημένο ποίημα στο θεατή. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τον λόγο οι ηθοποιοί είναι υποδειγματικός και νικά την όποια αμηχανία του θεατή, καθώς συνειδητοποιεί πώς ο Βιζυηνός παραμένει σύγχρονος και σήμερα.  Ουσιαστικά αποδεικνύουν ότι η γλώσσα συνεχίζεται -είναι ζωντανή- ακόμη και αν την έχουμε κακοποιήσει τόσο στην εποχή μας. 

Η παράσταση παρουσιάζεται στο χώρο της Μουσικής Βιβλιοθήκης –όπου στεγάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών– εγκαινιάζοντας με αυτό το έργο έναν νέο θεσμό, το Θέατρο στη Βιβλιοθήκη, εντάσσοντας στο πρόγραμμά της, κάθε Δευτέρα και Τρίτη θεατρικές παραστάσεις για ενήλικο κοινό, που έχουν ως αφετηρία τη λογοτεχνία και τη μουσική.

Από τις 8 Οκτωβρίου μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός
Σκηνοθεσία Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσική Νίκος Κολλάρος
Κινησιολογία Μαργαρίτα Τρίκκα
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία Μαρία Καραθάνου
Φωτισμοί Γιώργος Αγιαννίτης
Σχεδιασμός αφίσας Polka Dot Design
Φωτογραφίες Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε.

Παίζουν Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσικός επί σκηνής Νίκος Κολλάρος


Τιμές εισιτηρίων
€ 12,00
€ 8,00 (φοιτητικό, ομαδικό)
€ 5,00 (άνεργοι, σπουδαστές δραματικών σχολών, ΑμεΑ)
Ισχύει ατέλεια Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (οι θέσεις θα προσφέρονται, εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα, από το ταμείο της Μουσικής Βιβλιοθήκης)

...περικοπές στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου

...σημαντικές συλλογές του Ιδρύματος και της Βιβλιοθήκης του

 πλέον αποτελούν απλά παρελθόν

Περνώντας από τη Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου για να επιστρέψω κάποια βιβλία που είχα δανειστεί, συνάντησα ένα διαφορετικό περιβάλλον. Όσοι διαβάζετε χρόνια αυτό το ιστολόγιο, ίσως να θυμόσαστε ότι η αγαπημένη μου δανειστική βιβλιοθήκη στην Αθήνα είναι αυτή του Ιδρύματος Ευγενίδου. Κατά καιρούς έχω κάνει αρκετές αναφορές σε βιβλία που ενώ δεν έβρισκα αλλού, εκεί πάντα υπήρχαν.

Δυστυχώς αυτή τη φορά, διαπίστωσα ότι στα ράφια των βιβλιοθηκών έχουν σχεδόν καταργηθεί ολόκληρες κατηγορίες, καθώς θα δοθεί έμφαση κυρίως στους τομείς της Τεχνολογίας και Θετικών Επιστημών, όπως είναι ο βασικός σκοπός του Ιδρύματος.

Να σας πω την αλήθεια ένιωσα βαθιά λύπη. Υπάρχουν πλέον πολύ περιορισμένες οι συλλογές της Φιλοσοφίας, της ελληνικής και ξένης Λογοτεχνίας, της Ψυχολογίας, της Τέχνης κ.α. Όλα ήταν εμφανώς περικομμένα, καταργημένα, ή τουλάχιστον σου έδιναν αυτή την εντύπωση. Για εμένα που έχω περάσει άπειρες ώρες σε αυτές τις αίθουσες, που θα μπορούσα να φτάσω σε κάποια σημεία ακόμη και με τα μάτια κλειστά, να βρω βιβλία που είχα ξεφυλλίσει πολλές φορές, ήταν κάτι σοκαριστικό. Ξέρετε οι παροχές της συγκεκριμένης βιβλιοθήκης με βοήθησαν πέρα από το να εμβαθύνω σε διάφορους τομείς –καταβροχθίζοντας βιβλία που πραγματικά δε θα είχα την ευκαιρία να διαβάσω διαφορετικά, καθώς δεν είχα τα χρήματα να τα αγοράσω- πέρα από αυτό, με βοήθησε απίστευτα στο να ολοκληρώσω τις πτυχιακές και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές.

Έχω περάσει εκεί άπειρες ώρες έρευνας και μελέτης. Εξαιτίας της τεράστιας ευγνωμοσύνης που αισθανόμουν, τη διαφήμιζα σε φίλους. Μέχρι και εδώ είχα μοιραστεί διαδικτυακά την ευγνωμοσύνη μου, μπορείτε να διαβάσετε ένα σχετικό αφιέρωμα που είχα γράψει πατώντας ΕΔΩ

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη σχεδόν 15 χρόνια… Υπήρχαν φάσεις που πήγαινα σε εβδομαδιαία βάση, και αν δε δανειζόμουν βιβλία, μελετούσα και έκανα έρευνα και συγγραφή εργασιών στο περιβάλλον της.

Όσο και να έψαξα, αυτή τη φορά δε βρήκα τίποτα να δανειστώ. Βρήκα πραγματικά φτωχή τη συλλογή της. Εκεί που άλλοτε έβλεπες βιβλία για την Ελλάδα και καινούργιους τίτλους βιβλίων από διάφορες κατηγορίες, αυτή τη φορά είχε προτάσεις μόνο τεχνολογικού περιεχομένου που απευθύνονται σε ένα μικρό εξειδικευμένο κοινό. 

Όταν ρώτησα τους υπαλλήλους… πού βρίσκονται τα βιβλία, εκείνοι μου τόνισαν και μου απάντησαν πολύ ευγενικά ότι ο σκοπός του Ιδρύματος είναι η τεχνική εκπαίδευση και όλοι οι άλλοι τομείς κατά κάποιο τρόπο λειτούργησαν περιστασιακά για να καλύψουν ανάγκες αναγνωστών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια το «περιστασιακό» ήταν το «καθεστώς» όλα τα προηγούμενα χρόνια και συντέλεσε στην κάλυψη σημαντικών αναγκών της κοινωνίας. Ουσιαστικά η διοίκηση αγνοεί σχεδόν 20 χρόνια προσφοράς... Και μάλιστα σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης! Τώρα η βιβλιοθήκη είπανε, θα μπει στην ψηφιακή εποχή με έμφαση στο σκοπό του Ιδρύματος και θα έχει ένα μικρό ποσοστό τίτλων άλλων κατηγοριών βοηθητικά στις τεχνολογικές επιστήμες. 

Τους ευχαρίστησα και τους είπα ότι τότε αποκλείουν ένα τεράστιο μέρος του κοινού τους και μαζί φυσικά εμένα. Καθώς όσο και αν θαυμάζω την αστρονομία, δεν είναι στα άμεσα αναγνωστικά ενδιαφέροντα μου. Όσο και αν καταλαβαίνω την αξία των θετικών επιστημών, ελκύομαι από τις θεωρητικές επιστήμες. Βέβαια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιωτικό Ίδρυμα που σαφέστατα θα κοιτάξει να καλύψει τις δικές του ανάγκες και να στραφεί προς το σκοπό της ίδρυσης του και όχι προς του γενικότερου κοινωνικού οφέλους.  Σε μια χώρα που απουσιάζει η κρατική μέριμνα, που η Εθνική Βιβλιοθήκη περιμένουμε τόσους μήνες να λειτουργήσει, που τόσες άλλες βιβλιοθήκες υπολειτουργούν, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι μισοί πολίτες δε διαβάζουν ΟΥΤΕ ένα βιβλίο το χρόνο και για τους περισσότερους το βιβλίο είναι ένα άγνωστο αντικείμενο, τότε ναι το Ίδρυμα Ευγενίδου πρόσφερε σημαντικότατο έργο.

Το κρίμα είναι ότι η συγκεκριμένη Βιβλιοθήκη είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια εξαιρετική συλλογή βιβλίων και να συντελέσει μοναδικά στην αύξηση της ανάγνωσης, κάτι που θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός σκοπός κάθε βιβλιοθήκης.  Πλέον απ’ ότι κατάλαβα τα βιβλία δωρίστηκαν αλλού.

Έφυγα με λύπη και προσωπικά αισθάνθηκα ότι δε θα ξαναπάω στο Ι. Ευγενίδου, μόνο ίσως για να παρακολουθήσω κάποια προβολή στο Πλανητάριο. Είναι εμφανές ότι το Ίδρυμα αντί να στραφεί προς την εξωστρέφεια που πλέον είναι η τάση σε όλους τους πολιτιστικούς οργανισμούς ανά τον κόσμο, αντίθετα αλλάζει ρότα και επιστρέφει στην εξυπηρέτηση ενός μικρού συγκεκριμένου εξειδικευμένου κοινού.  Σεβαστό. Ένα ευχαριστώ, λοιπόν, με λύπη, για όσα προσέφερε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

«Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά», θέατρο Άλφα-Ιδέα

«Ότι αγαπάει η ψυχή σου περισσότερο, φαντάσου το ότι βρίσκεται στο δρόμο όπου πας, όχι στο δρόμο από που έρχεσαι.»

Η παράσταση «Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» στο θέατρο Άλφα αποτελεί μια πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του Σαιξπηρικού «Ριχάρδος Β’».  Ξεκινά, από το τέλος: 

Ο Ριχάρδος έχει χάσει το θρόνο του από τον αντίπαλό του τον Μπόλιμπροκ. Φυλακισμένος πια, απογυμνωμένος από αξιώματα και προνόμια, έχοντας απολέσει την υπερηφάνεια του, βυθίζεται στο σκοτάδι και στην απόλυτη μοναξιά. Ώσπου ένας απροσδόκητος επισκέπτης εμφανίζεται στο παράθυρο της φυλακής, ξυπνώντας τον από τον λήθαργο. Ισχυρίζεται πως είναι πρώην υπηρέτης του και γίνεται η αφορμή ώστε ο έκπτωτος βασιλιάς να ζήσει ξανά νοερά το ένδοξο παρελθόν του και ν’ αναλογιστεί το ζοφερό παρόν του. 

«Κι όλου του κόσμου αν ήσουν βασιλιάς θα ταν ντροπή να δώσεις με νοίκι αυτή τη χώρα. Όμως όταν για κόσμο σου δεν έχεις παρά μονάχα την χώρα αυτή, δεν είναι περισσότερο κι από ντροπή να την ντροπιάζεις έτσι!» 

Καθώς ο Ριχάρδος αναμετράται με τα αίτια του ξεπεσμού και της καθαίρεσής του, αναζητά απάντηση σε μια τελευταία-ίσως την πιο καθοριστική-ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;». Και ενώ έχει χάσει τα πάντα και ο θάνατος πλησιάζει, ίσως τελικά μπορέσει να συναντήσει τη ψυχή του. 

Ο Σαίξπηρ έχει καταφέρει, όσο λίγοι συγγραφείς στην παγκόσμια δραματουργία, να περιγράψει μέσω της διήγησης των μύθων του, το εσωτερικό δράμα του ταξιδιού της ψυχής των ηρώων του. Τα έργα του δεν αφορούν μόνο τη λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης, αλλά μπορούν να ερμηνευτούν ως ιερά, ονειροπόλα ακόμα και μυστικιστικά. 

«Το άλογο αυτό έχει φάει ψωμί απ’τα βασιλικά μου χέρια. 

Τούτα τα χέρια το κάνανε περήφανο χαϊδεύοντας το»

Ο Τάσος Νούσιας μαγεύει το θεατή, ενσαρκώνοντας τον έκπτωτο βασιλιά -έναν τόσο δύσκολο ρόλο- με μια άψογη κινησιολογία και με την ιδιαίτερη φωνή του. Εξαιρετική η παρουσία και του Αλέξανδρου Φιλιππόπουλου. Σπουδαίο εύρημα η μεταλλική κατασκευή που άλλοτε γίνεται το άλογο του, άλλοτε ο θρόνος του, άλλοτε άρμα, άλλοτε το καταφύγιο ή η φυλακή του.  Μια αξιόλογη παράσταση όπου όλα λειτουργούν σε αρμονία.  

«Καμία φορά γίνομαι βασιλιάς, 

μα η προδοσία με κάνει να ποθώ τη ζωή του ζητιάνου» 

Συντελεστές 
Μετάφραση: Κ. Καρθαίος 
Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία: Marlene Kaminsky 
Κατασκευή σκηνικού και σκηνικών αντικειμένων: Ρούλης και Γιώργος Αλαχούζος 
Πρωτότυπη μουσική: Constantine 
Σχεδιασμός φωτισμού: Σεσίλια Τσελεπίδη 
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής 
Κινηματογράφηση trailer : Γιώργος Γεωργόπουλος – Multivision 
Εκτέλεση παραγωγής: Πάνος Αγγελόπουλος 
Δημόσιες σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου 
We Will Social media manager: Χριστίνα Αντωνοπούλου 
Παίζουν: Τάσος Νούσιας, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος. 
Φωνή της Βασίλισσας: Μάιρα Μηλολιδάκη

ΑΛΦΑ - ΙΔΕΑ 
Πατησίων 37, 210 5238472 
Σάββατο, Τετάρτη: 21:00, Κυριακή: 19:00, Εισιτήριο: 10-15 ευρώ 
από 29/09 έως 11/11

στο εγκαταλελειμμένο, σαν στοιχειωμένο "Ξενία" Ναυπλίου

Σαν στοιχειωμένο κουφάρι ρημάζει πάνω από την παραλία της Αρβανιτιάς το ξενοδοχείο "Ξενία" Ναυπλίου. Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο και κάναμε μια εξερεύνηση μπαίνοντας μέσα στο παρατημένο ξενοδοχείο. Η αίσθηση της απόλυτης εγκατάλειψης είναι παρούσα σε κάθε βήμα.  Είχε χωρητικότητα 100 κλινών και τα εγκαίνια του έγιναν στις 18 Ιουνίου του 1961.

Η πανοραμική του θέα περιφερειακά προς κάθε σημείο είναι συγκλονιστική.  Από τη μια πλευρά βλέπει την εκπληκτική παραλία της Αρβανιτιάς, από πάνω του στέκει το Παλαμήδι και από την άλλη πλευρά την πανέμορφη γραφική παλιά πόλη του Ναυπλίου. Είναι ένα από τα πιο όμορφα φιλέτα της χώρας και όμως είναι πλήρως παρατημένο στην ερείπωση και ισοπέδωση.

Οι παρακάτω φωτογραφίες από το εσωτερικό του, όπως είναι σήμερα, μιλάνε καλύτερα...

Δωμάτια με μοναδική θέα.

Γκράφιτι παντού.

Κάποτε εδώ ήταν ο χώρος υποδοχής των τουριστών.

Πραγματικά έτοιμο ...να καταρρεύσει.

Σκουριά, σπασμένα κάγκελα, μια θέα που σε συγκλονίζει.

...πάνω από την παλιά γραφική πόλη του Ναυπλίου

Η οροφή στην ταράτσα!

 Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία της Ελλάδας, στέκεται πλέον σαν φάντασμα, σαν στοιχειωμένο κτήριο, το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Ξενία. 

Το να παραμένει έτσι ανεκμετάλλευτο, είναι κάτι θλιβερό. 

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βίντεο από τα εγκαίνια του: