χώρα αφιλόξενη..

Πόλη δίχως πάρκα, δίχως πράσινο, με καμένα δάση να περικυκλώνουν τον ορίζοντα της..
Σπίτια κλουβιά, ο ουρανός κρυμμένος.. Αν σηκώσεις ψηλά το βλέμμα, μόλις που βλέπεις τον ουρανό..
Το βράδυ δε θα δεις τα αστέρια, είναι και αυτά κρυμμένα…
Η αρχιτεκτονική που καθιέρωσαν οι παλαιότερες γενεές κατακρεούργησε την πόλη.., συντελώντας στη μηδενικότητα της ποιότητας της ζωής της..

Τα παιδιά περιορίζονται στις κατ’ επίφαση ‘παιδικές χαρές’..

Οι νέοι αυτής της πόλης αν χρησιμοποιούν ποδήλατο για τις μετακινήσεις τους αισθάνονται πως κάνουν κάτι επαναστατικό.. το αυτονόητο σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, σε εμάς φαντάζει επανάσταση!..

Το πιο ανησυχητικό? Πως δυστυχώς είναι..

Η μόνη αλήθεια σε αυτή τη πόλη βρίσκεται στα συνθήματα των τειχών της. Όσες φορές περπατώ στο κέντρο.. τα συνθήματα με τα μηνύματα με συνεπαίρνουν. Σε αυτά υπάρχει η πιο έξυπνη, η καλύτερη σάτιρα της πόλης!!
Το θέμα είναι πόσοι «βλέπουν» γύρω τους όταν περπατούν.. πόσοι αντικρίζουν την αλήθεια, πόσοι έχουν το ‘βλέμμα’ για να δουν. Νομίζω ότι η αποβλάκωση και η αποχαύνωση έχει πλέον «κάψει» την κρίση και την όραση των περισσοτέρων..

Οι μεγαλύτερες γενεές κατηγορούν τους νέους..
Θα ήθελα για λίγο να αντικρίσουν τον εαυτό τους.. Να θυμηθούν τις αλάνες που έπαιζαν αυτοί ως μικροί, το χώμα… Να σκεφτούν πως μπορεί να αισθάνεται σήμερα ένα μικρό παιδί.. ή πως ένας 20αρης (και βάλε.. λίγο ακόμα) με ένα μέλλον γεμάτο αβεβαιότητα, σε ένα κράτος οικονομικά κατεστραμμένο..

Με την αγωνία του να ‘παίζεται’ ανάμεσα σε συμβάσεις χρόνου, δουλεύοντας δίχως ένσημα τις περισσότερες φορές, τρομοκρατημένος, γνωρίζοντας πως εκεί πλέον δεν πρόκειται για παιχνίδι, αλλά για αιματοβαμμένη αρένα…που άνετα οι υπόλοιποι θα του πρόσφεραν τη θέση τους.

Ο νέος του σήμερα.. έχει ευαισθησίες. Έχει χάσει όμως για πάντα την εμπιστοσύνη του. Έχει πάψει να πιστεύει στο οτιδήποτε.

Γιατί εσείς του κλέψατε τα όνειρα.
Φανήκατε σκληροί μαζί του και αυτός σας γύρισε την πλάτη..
Αναρωτιόσαστε .. ‘γιατί είναι τόσο διαφορετικοί, σκληροί οι νέοι..’

Γιατί τους παραδώσατε ένα κράτος ρημαγμένο, παίξατε με ‘χαρτιά’ σημαδεμένα.. και τους δώσατε τη σκυτάλη σε έναν αγώνα πουλημένο εξ’αρχής.. Δε δόθηκε καν η ευκαιρία να παίξουν με σωστούς όρους στο παιχνίδι σας..

Οι νέοι είναι ήδη σε κατάσταση κρίσιμης ανάγκης..
Όταν μας έλεγαν ότι η Ολυμπιάδα ήταν «μια φορά για μια ζωή», μάλλον εννοούσαν ότι το χρέος της θα μας ακολουθεί για πολλά χρόνια ακόμη…
Διάβαζα κάπου ότι κάθε μωρό από τη στιγμή που γεννιέται έχει χρέος περίπου 20.000ε προς το κράτος…

Οικονομική κρίση, αγώνας για τα αυτονόητα, μελαγχολία, προβληματισμός, κατήφεια, όνειρα που θα μείνουν για πολλούς ‘όνειρα’ και μόνο..

Ελπίδα υπάρχει?
Ποια είναι η λύση για το αύριο μας?
Και πριν μου πείτε «ο καθένας να κάνει το καλό στη δική του καθημερινότητα»..
Ναι οκ.. το ερώτημα που θέτω.. υπάρχει μια λύση καθολική?
Ακούει κανείς πολιτικός; Μπορεί κάτι να μας βγάλει από το πνευματικό λήθαργο, από την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε?...

Θα γίνει κάτι, όσο έχουμε ακόμα ελπίδες και όνειρα.. ή στο τέλος θα διαψευσθούν και αυτά;