* Το κείμενο που ακολουθεί δεν ανήκει στον Οδυσσέα Ελύτη, παρά μόνο οι τελευταίοι στίχοι (με το έντονα τονισμένο μαύρο χρώμα). Είναι ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στο protagon.gr, εμπνευσμένο από τους συγκεκριμένους στίχους του ποιητή. Πηγή κειμένου : protagon.gr
Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;
Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.
Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.
Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.
Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.
Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.
Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει.
27 σχόλια:
Τι ωραίο απόσπασμα! Μεγάλο παράπονο.. Και το κομμάτι, από τα καλύτερα...
Καλημέρα!
Υπεροχος!!!
Αχ αυτός ο Ελύτης...
Έπιασα το Μαρία-Νεφέλη στα χέρια μου, δεν μπορούσα παρά σε κάθε λέξη που έφευγε να ανατριχιάζω.
Πώς μπορεί με τόσο απλό τρόπο να χώνεται τόσο βαθιά ακόμη και στην καρδιά ενός άπειρου αναγνώστη;
@ Hfaistiwnas : Καλώς τον! Ελπίζω να είσαι καλά, μεγάλο. :) Καλό μεσημέρι.
@ treno fantasma : και αξεπέραστος!
@ librarian : από τους πρώτους ποιητές που διάβασα και με έκανε να αγαπήσω την ποίηση. Ήμουν στο Γυμνάσιο όταν ξεκίνησα να διαβάζω κάθε ποιητική του συλλογή με μανία, και σε κάθε λέξη έμενα συγκλονισμένη από τη σοφία και τους συνδυασμούς του.
Τοσο απλος και συναμα γεματος νοηματα λογος! Το τραγουδι απο τα πολυ πολυ πολυ αγαπημενα μου!
Λοιπόν έχει και η καθυστέρηση τα καλά της ;-)
Διάβασα και τις τρείς αναρτήσεις μαζί κι όταν τις συσχετίσεις έχεις μια τέλεια αλυσίδα από αιτίες και αποτελέσματα......από φιλοσοφίες ζωής που οδηγούν ή απομακρύνουν απ'την "ευτυχία"...
Και θα κρατήσω το πιο αισιόδοξο απόσπασμα απ'την ανάρτηση "μάθημα".....
Τον Μάρτιο και Απρίλιο του 2012, 650 άτομα συγκεντρώνονταν για επτά εβδομάδες στην αίθουσα Νίκος Γκάτσος, τη μεγαλύτερη αίθουσα στην «Τεχνόπολι», στο Γκάζι. Αυτή τη φορά, η ιστορικός παρέδιδε μαθήματα Ελληνικής Ιστορίας από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα. «Παρ' όλο που η ώρα προσέλευσης ήταν στις έξι το απόγευμα, ο κόσμος προσερχόταν από τις τεσσερισήμισι και κανείς δεν έφευγε πριν τελειώσει. Παρέμεναν καρφωμένοι στις θέσεις τους», Κάθε εβδομάδα, έψαχναν επιπλέον καρέκλες για να εξυπηρετήσουν το κοινό που αυξανόταν. «Στο τέλος οι θεατές ξεσπούσαν αυθόρμητα σε χειροκροτήματα» !!!!!!!!
Αυτοί σίγουρα δεν αντικρίζουν την ζωή με "μούτρα" όπως και η φοβερή "Δασκάλα" σου !!!!
Είσαι θησαυρός
τι να λέμε πάλι ;-))
!!!!!!!!!!
@ BUTTERFLY : Όντως πολύ ωραίο τραγούδι, έφερε κοντά την ποίηση του Ελύτη με αυτή τη μορφή στον κόσμο. Καλό απόγευμα Χ. :)
@ ξωτικό : Αυτό το απόσπασμα που επέλεξες είναι πέρα για πέρα αληθινό. Το έχω ζήσει. Να γεμίζει αίθουσες και να μην υπάρχει (πραγματικά) θέση για το ακροατήριο. Άνθρωποι - κάθε ηλικίας - να κάθονται όρθιοι ή στο πάτωμα για να την ακούσουν. Προσωπικά μου έκανε τρομερή εντύπωση. Όσο για το πως απομακρύνουμε ή όχι την ευτυχία, τι να σου πω, στην προσπάθεια είμαι. Ο Ελύτης ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος και αρκετά τυχερός να ζήσει μια ζωή όπως ακριβώς την ονειρευόταν. Σίγουρα σε αυτό βέβαια θα βοήθησε και το ότι είχε λυμένο το βιοποριστικό ζήτημα.
Πολύ αγαπημένος είναι σίγουρα.
Και εμείς προσπαθούμε, φιλιά.
Ο πιο αγαπημένος από τους αγαπημένους.
"Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει."
Παράπονο ειπωμένο μοναδικά, σαν μια σταγόνα-απόσταγμα ζωής, αυτής την πρώτης.
Πανέμορφη ανάρτηση!!!
Σε φιλώ πολύ
υπέροχη ανάρτηση όπως πάντα! να είσαι καλά :)
Eξαιρετικό! Πού βρίσκει κανείς το πεζό κείμενο;
η φωτογραφια τι φοντο έχει?
@ Άστρια : μοναδικός από κάθε άποψη. Κάθε λέξη του σε ξεκουράζει. Απλά Υπέροχος! Καλό απόγευμα.
@ Silena : Χαίρομαι που σου άρεσε Silena, ευχαριστώ για τα λόγια σου και εσύ να είσαι καλά. :)
Ανώνυμε το ποίημα "το παράπονο" βρίσκεται στην Συλλογή "Τα Ρω του έρωτα". Το πεζό, αν δεν κάνω λάθος γιατί δεν έχω μπροστά μου το συγκεκριμένο βιβλίο, πρέπει να βρίσκεται στη συλλογή των πεζών του της περιόδου 1972-1992 : Ἐν λευκῷ. Αθήνα, Ίκαρος, 1992.
@ ειρήνη : απ' ότι φαίνεται το Αιγαίο, που λάτρευε ο ποιητής.
Eπειδή κατα καιρούς στο διαδυκτιο κυκλοφορούν κείμενα που χρεώνονται σε συγγραφείς χωρίς να τους ανηκουν, εαν βρέιτε την πηγή του πεζού, παρακαλώ αναρτήστε την. Έχω ήδη κοιτάξει το ΕΝ ΛΕΥΚΩ, αλλά δεν βρήκα κάτι. Θα το ξαναδώ με μεγαλύτερη προσοχή.
"δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει" δεν έχει, δεν έχει. Αυτό αν μπορούσε να το καταλάβει θα είχε μία.
...Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα..οι στιχοι του Ελυτη .....Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν....οι στιχοι του Καβαφη ....οταν τα γραφουνε αυτα οι ποιητες... εγω απλως φοβαμαι....
Έχω την εντύπωση πως δύσκολα θα ξαναβρεθούν στον δρόμο μας τέτοιες μεγάλες προσωπικότητες, πως μέσα στον καταιγισμό των πληροφοριών και των εξελίξεων, εάν υπήρχαν ανάμεσά μας σήμερα θα τις προσπερνούσαμε... και με ενοχλεί αυτό. Με προβληματίζει.
Την καλησπέρα μου από την βροχερή Μελβούρνη. Να έχεις ένα υπέροχο Σαβ/κο
Χαστούκι.
Το πεζό κείμενο δεν είναι του Ελύτη. Είναι άρθρο του protagon.gr και δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2012. Απλά τελειώνει με τον στίχο του Ελύτη και μάλλον από εκεί προήλθε η παρανόηση. Ιδού και το λινκ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=18178
Aνώνυμος 10,20 πμ : Ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση σας, θα το αναφέρω στην ανάρτηση! Το σχόλιο σας στάθηκε αφορμή να δω και κάποια σχόλια που είχανε περάσει δίχως να τα απαντήσω...
@ agrimio : Καλησπέρα, έστω και λίγο... αργά! Εδώ έχουμε προς το παρόν ένα καλοκαιρινό φθινόπωρο :) να είσαι καλά!
@ pAnOs : να νικήσουμε το φόβο ... στόχος! :)
Δημοσίευση σχολίου