Χτες το απόγευμα είδα τυχαία αυτό το ντοκιμαντέρ. Το 2004 το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον σύστησε σε πρόσφυγες και μετανάστες που τότε ζούσαν στη χώρα μας. Εκείνοι βρήκαν στο έργο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που μίλαγε κατευθείαν στη ψυχή τους.
Στο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, πρόσφυγες και μετανάστες από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία παρακολουθούν σκηνές για την προσφυγιά, τη μετανάστευση, την εξορία από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ύστερα παίρνουν το λόγο, πολλοί με δάκρυα στα μάτια, για να πουν τις εντυπώσεις τους, αλλά και να περιγράψουν την προσωπική τους οδύσσεια. Αργότερα στο στούντιο του μοντάζ, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σχολιάζει όσα είπαν οι μετανάστες για το έργο του και εξηγεί γιατί τον απασχολεί η μοίρα των ξεριζωμένων σε όλες σχεδόν τις ταινίες του. Σταματάει να μιλάει συγκινημένος.
Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε πριν εννέα χρόνια. Βλέποντας το, συγκινήθηκα από τις ιστορίες των μεταναστών. Είναι φοβερές οι ανατροπές που επιφυλάσσει η ζωή στους ανθρώπους. Σήμερα η Ελλάδα βιώνει τη μετανάστευση για ακόμη μια φορά. Ο πόνος της προσφυγιάς και του βίαιου ξεριζωμού, δεν είναι κάτι άγνωστο σε αυτή τη χώρα. Σε τέτοιες περιόδους, οι κοινωνίες φανερώνουν τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα προσωπεία τους.
Αξίζει να ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως βοηθήσει να δούμε με διαφορετικό μάτι τις ιστορίες τους και τα λάθη μας.
Αξίζει να ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως βοηθήσει να δούμε με διαφορετικό μάτι τις ιστορίες τους και τα λάθη μας.
7 σχόλια:
Οντως συγκινητικο.
Καλη απαντηση στην αγριοτητα των ημερων μας...
Stenaxwro...
Μα πού το βρήκες;!
Εξαιρετικό!
Με κάποια διαλείμματα, το είδα όλο.
Η συγκίνηση και τα λόγια του Αγγελόπουλου στο τέλος για τη δικαίωσή του μέσα από τις ταινίες του αλλά και τις δικές του μνήμες νομίζω ότι δίνουν άλλη διάσταση στο έργο του.
Μιλήσανε μετανάστες, πρόσφυγες, ξένοι ή εδώ με πόνο.
Όμως αυθόρμητα πώς να ξεχάσουμε και τους έλληνες αλλού, αλλά και εδώ στον ίδιο τους τον τόπο: αυτούς που ζουν στην ξενητειά, της διασποράς που επαναπατρίζονται,αλλά και παλαιότερα τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας... Κι αν ήξερε κανείς, όλοι που ζήσανε στο εξωτερικό πόση λατρεία έχουν για κάθε τι ελληνικό! Ακόμα και για μια λέξη, ένα τραγούδι...οτιδήποτε.
Κάθε ιστορία ανθρώπου είναι μοναδική πάντα. Κι όπως είπε ένας από τους μετανάστες, δεν πρέπει τους ανθρώπους να τους βλέπουνε μόνο σαν αριθμούς.
Καλό βράδυ roadartist μου
Έχω τον φόβο ότι η Ελλάδα βιώνει την μετανάστευση ακόμη μια φορά, αλλά αυτή την φορά και από τις δύο πλευρές του νομίσματος (και σαν δέκτης). Έχω τον φόβο ότι δεν θα βγει με καθαρό το μέτωπο στην άλλη, την καινούργια πλευρά του νομίσματος.
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια.
Σήμερα όλη μέρα εκτός σπιτιού, δεν πρόλαβα να απαντήσω στα σχόλια.
Επιτρέψτε μου ένα σχόλιο σε όλους.
Σίγουρα Δημήτρη ο φόβος κοινός σε όλους μας. Άστρια κάθε ιστορία είναι μοναδική πάντα. Σαν αριθμοί όλο κ περισσότεροι άνθρωποι.
Εχθές ανακοίνωσε μια συμμαθήτρια και φίλη της κόρης μου πως θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Η μικρή έχει γεννηθεί εδώ, η ζωή της είναι εδώ. Για τα παιδιά η αλλαγή ακόμη και σπιτιού είναι πολύ σκληρή, πόσο μάλλον χώρας.
Το ντοκιμαντέρ εξαιρετικό. Πολλά ευχαριστώ καλή μου φίλη..
Σίγουρα για τα παιδιά θα είναι ιδιαίτερα σκληρό. Η ζωή μπορεί να γίνει πολύ σκληρή. Τι να πεις. :(
Δημοσίευση σχολίου