ανάγλυφα

Η περίφημη φωτογραφία της γενιάς του '30

{*...σε μια αντίστοιχη φωτογραφία ποιοι θα αποτελούσαν τη σημερινή γενιά;*}

Σήμερα πέρασα κάποιες ώρες σε ένα σπίτι το οποίο πριν χρόνια, αποτέλεσε τόπο συνάντησης κάποιων μύθων. Στο ίδιο τραπέζι, μπροστά στο ίδιο τζάκι έπιναν το καφέ τους ο Ελύτης, ο Καμύ, ο Σεφέρης, o Εμπειρίκος, ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης, ο Μαλρώ κ.α. Δεκάδες απογεύματα κουβέντιασαν, προβληματίστηκαν, χαλάρωσαν, γέλασαν, αντάλλαξαν ματιές. 

Εκεί ακούστηκαν νότες του Μάνου και χαράχτηκαν πινελιές του Γκίκα.  Στάθηκα στο ίδιο χώρο και αναρωτήθηκα αν τελικά οι ψυχές αφήνουν κάτι από την αύρα τους, εκεί απ' όπου πέρασαν. Αν τα πνεύματα επιστρέφουν και αν εσύ μπορείς τελικά να ενστερνιστείς κάτι από τη "μαγιά" τους. Γιατί κάθε ψυχή έχει τη δική της ξεχωριστή "μαγιά", μια σπάνια ουσία. Αν μάλιστα έχει αγγίξει το απρόσιτο, ίσως αυτή η ουσία να είναι αδύνατον να χαθεί και μετά από το θάνατο. Από μια γωνιά χάζευα τους πίνακες, τις φωτογραφίες. Άνοιξα άλμπουμ με χειρόγραφα, γράμματα, παλιές εικονογραφίες, σκιτσογραφίες. Στάθηκα ευλαβικά πάνω από την παλιά γραφομηχανή, την οποία δε διανοήθηκα ούτε στιγμή να την αγγίξω. Η θέα και το άπλετο αττικό φως σε επανέφερε στο σήμερα, δίνοντας επίμονα ζωή σε ότι θα ήθελε να αποκοιμηθεί. Μάλλον τέτοιοι χώροι σε παρασέρνουν αυτόματα σε σκέψεις, δεν περιμένουν από σένα να επιλέξεις. Γεμίζουν λέξεις την ατμόσφαιρα, καθώς ξεπηδούν γράμματα από τα κλειστά συρτάρια, κατακτώντας τη στιγμή. 

Μεταφέροντας ανάγλυφα μιας άλλης εποχής 
                                                                                  ...στο δοκιμαζόμενο σήμερα.