Το βιβλίο και μόνο από τον τίτλο του «Ωστικό κύμα», προδιαθέτει τον αναγνώστη για να συνειδητοποιήσει το «εκρηκτικό» περιεχόμενο του. Όπως και η εξαιρετική επιλογή ως εξωφύλλου του έργου του Peter Blake "The Second Real Target 25 Years Later" (2009), γνωστού καλλιτέχνη της βρετανικής Pop Art.
Peter Blake
Η υπόθεση πλέκεται γύρω από μια βομβιστική επίθεση φανατικών ισλαµιστών στο µετρό του Λονδίνου, όπου ανάμεσα στα θύματα συγκαταλέγεται και ένας Έλληνας φοιτητής. Το μυθιστόρημα φαινομενικά λοιπόν καταπιάνεται με το χαμό του μονάκριβου γιου της Δέσποινας, μιας χωρισμένης και άνεργης γυναίκας, αλλά όμως δε στέκεται μονάχα σε αυτόν. Αντίθετα, ο συγγραφέας διεισδύει στα ενδόμυχα της συζυγικής ζωής του πρώην ζευγαριού και στην προβληματική σχέση με το εσωστρεφές παιδί τους. Η μοναξιά, οι αδιέξοδες σχέσεις, η μονοτονία της επαρχίας, η κυριαρχία του φόβου, ο ρατσισμός, οι ανισότητες στον κόσμο, η ανάγκη μιας τυφλής εκδίκησης. Η τρομοκρατία κάθε είδους που τελικά έχει εισβάλλει στις ζωές μας με πολλαπλούς τρόπους.
«Να προσέχεις τους Άραβες» του είχε πει σε ανύποπτο χρόνο.
«Είσαι ρατσίστρια» της είχε απαντήσει.
Πως τολμούσε το κωλόπαιδο και την έλεγε ρατσίστρια, αυτή που στο παρελθόν είχε λιώσει τις σόλες των παπουτσιών της στις πορείες για τα δικαιώματα των Κούρδων, των Παλαιστινίων, των παράνομων μεταναστών. Ήθελα να τον πιάσει από το γιακά και να του φωνάξει. Δεν ξέρεις τι έγινε την 11η Σεπτεμβρίου; Δεν θυμάσαι πόσοι σκοτώθηκαν στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 2005; Το τούνελ κάπνιζε ώρες πολλές μετά την επίθεση ξερνώντας συνεχώς πτώματα, το πρόσεξες; Μαζί δεν τα παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση; (σ.51)
«…τα σχολεία κλειστά, τα παιδιά και οι σύζυγοι μες στα πόδια τους, οι πόρτες και τα παράθυρα ανοιχτά να μπαίνει η σκόνη, η άμμος, τα κουνούπια, οι σκνίπες, κι αυτές με ένα πανί στο χέρι, να καθαρίζουν και τίποτα να μην είναι καθαρό στο σπίτι, στο εξοχικό και προπάντων μέσα τους.» (σ.16)
Οι ισορροπίες διαταράσσονται και οι ανθρώπινες σχέσεις σκορπίζουν σαν φτερά στον άνεμο. Όταν το άτομο ανησυχεί περισσότερο για το πώς θα πληρώσει τους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα, από το να δημιουργήσει ένα στενό πυρήνα ανθρώπων γύρω του. Σαν ένα πολύπλευρο ωστικό κύμα να έχει εισβάλλει στις ζωές, ένας ακήρυκτος (;) πόλεμος πολλαπλής τρομοκρατίας διάχυτης σε κάθε πτυχή της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας.
«Κουλουριασμένη σε στάση εμβρυική -τη στάση που παίρνει κανείς όταν παρηγοριά δεν έχει από πουθενά και λαχταρά να επιστρέψει στη μήτρα της μάνας του- ίσα που ανέπνεε, χωρίς ήχο, χωρίς μιλιά, γιατί καμία λέξη δεν έβγαινε πια από το στήθος της, είχαν όλες πεθάνει μαζί του, είχαν διαμελιστεί από την έκρηξη. Όμως επειδή γέννησε μια φορά και ήξερε πόσο αξίζει μια ζωή, η αληθινή ζωή, γυμνή, απροστάτευτη, εκτεθειμένη στο φως του θανάτου, γι’ αυτό έπρεπε να βρει και τη λέξη, την πρώτη λέξη που θα την κρατούσε στα χέρια της, όπως ο αναρριχητής το σκοινί, και θα επέστρεφε ανάμεσά μας με μια γεύση τριμμένης πέτρας στο στόμα.» (σ. 149)
Ο Νίκος Δαββέτας έγραψε ένα μικρό σε έκταση βιβλίο, μα όμως με πολλαπλά μηνύματα. Με μια διεισδυτική και ευαίσθητη ματιά περιγράφει τις ζωές μας. Στο τέλος του βιβλίου επέρχεται η κάθαρση, καθώς η Δέσποινα μένει έγκυος από έναν μετανάστη. Οι λέξεις του συγγραφέα απαλές, παρηγορητικές, για τις μικρές ιστορίες που καθορίζουν και ανατρέπουν τελικά τις ζωές όλων μας.
«Υπομονή. Θα πήξει το δάκρυ / θα γίνει νησί».
Επαμεινώνδας Γονατάς
