«Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», Γεωργίου Βιζυηνού

"Rio Grande" ὠνομάζετο τὸ ἀτμόπλοιον, καὶ τὸ ὄνομα ἥρμοζεν εἰς τὸ πρᾶγμα, διότι ἦτο ἀληθῶς μέγα πλοῖον, τὸ μεγαλήτερον τῆς ἑταιρίας. Εἶχε φθάσει ἀργότερον τοῦ δέοντος εἰς Πειραιᾶ, καὶ ὁ ἥλιος ἀνέτειλε πολὺ πριν παραλάβῃ τοὺς ἐξ Ἑλλάδος ἐπιβάτας, ἐνῷ, κατὰ τὸ δρομολόγιόν του, ὤφειλε νὰ καταλίπῃ τὸν λιμένα δύο ὥρας μετὰ τὸ μεσονύκτιον.

Tο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», το οποίο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1883 σε δυο συνέχειες στην εφημερίδα «Εστία», επέλεξε να ανεβάσει επί σκηνής ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Παπακωνσταντίνου. Το 2013 είχα λατρέψει τους «Χαλασσοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ακολούθησε η «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη και o «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη.  [Ανεβάσματα του ίδιου επίσης: το Ρωμαϊκό Λουτρό του Στανισλάβ Στρατίεβ και η Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου]. 

Τρεις ηθοποιοί (Κώστας Παπακωνσταντίνου, Αγγελική Μαρίνου και Ελισσαίος Βλάχος -εναλλασσόμενα θα παίζει και η Χαρά Δημητριάδη) και ένας μουσικός (Νίκος Κολλάρος) επί σκηνής δραματοποιούν το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού και μας μεταφέρουν στο ταξίδι του "Rio Grande", ένα από τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής. Στη διάρκεια εκείνου του ταξιδιού, δυο νέοι ερωτεύονται, αλλά ο βαθύπλουτος πατέρας έχει άλλα σχέδια για την κόρη του. Όλες οι μεταξύ τους αποστάσεις μπορούν να ξεπεραστούν, εκτός από εκείνη της κοινωνικής τάξης και του χρήματος.

Ὁ χρυσος

περισσος

δεν ποιεῖ την εὐτυχίαν

την χαραν ἡμῶν,

καὶ ὠργίσθην κατὰ τοῦ 'ἀπηνοῦς' πατρός, καὶ ἀπεφάσισα στερεῶς καὶ ἀμετακλήτως καὶ δεν ἐπῆγα εἰς Καλκούτταν.

Η πρόταση του να μεταφέρονται τέτοια κείμενα επί σκηνής με προσεγμένο και δουλεμένο τρόπο είναι κάτι πολύ ελκυστικό. Σε ένα λιτό σκηνικό, oι ηθοποιοί μεταδίδουν τη ρομαντικότητα του κείμενου με χιουμοριστικό τρόπο, με τις νότες από το πιάνο να λειτουργούν σαν ένα υπόστρωμα για να πατήσουν και να γλιστρήσουν απαλά πάνω του οι λέξεις και να φτάσουν σαν μελοποιημένο ποίημα στο θεατή. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τον λόγο οι ηθοποιοί είναι υποδειγματικός και νικά την όποια αμηχανία του θεατή, καθώς συνειδητοποιεί πώς ο Βιζυηνός παραμένει σύγχρονος και σήμερα.  Ουσιαστικά αποδεικνύουν ότι η γλώσσα συνεχίζεται -είναι ζωντανή- ακόμη και αν την έχουμε κακοποιήσει τόσο στην εποχή μας. 

Η παράσταση παρουσιάζεται στο χώρο της Μουσικής Βιβλιοθήκης –όπου στεγάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών– εγκαινιάζοντας με αυτό το έργο έναν νέο θεσμό, το Θέατρο στη Βιβλιοθήκη, εντάσσοντας στο πρόγραμμά της, κάθε Δευτέρα και Τρίτη θεατρικές παραστάσεις για ενήλικο κοινό, που έχουν ως αφετηρία τη λογοτεχνία και τη μουσική.

Από τις 8 Οκτωβρίου μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός
Σκηνοθεσία Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσική Νίκος Κολλάρος
Κινησιολογία Μαργαρίτα Τρίκκα
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία Μαρία Καραθάνου
Φωτισμοί Γιώργος Αγιαννίτης
Σχεδιασμός αφίσας Polka Dot Design
Φωτογραφίες Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε.

Παίζουν Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσικός επί σκηνής Νίκος Κολλάρος


Τιμές εισιτηρίων
€ 12,00
€ 8,00 (φοιτητικό, ομαδικό)
€ 5,00 (άνεργοι, σπουδαστές δραματικών σχολών, ΑμεΑ)
Ισχύει ατέλεια Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (οι θέσεις θα προσφέρονται, εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα, από το ταμείο της Μουσικής Βιβλιοθήκης)

...περικοπές στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου

...σημαντικές συλλογές του Ιδρύματος και της Βιβλιοθήκης του

 πλέον αποτελούν απλά παρελθόν

Περνώντας από τη Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου για να επιστρέψω κάποια βιβλία που είχα δανειστεί, συνάντησα ένα διαφορετικό περιβάλλον. Όσοι διαβάζετε χρόνια αυτό το ιστολόγιο, ίσως να θυμόσαστε ότι η αγαπημένη μου δανειστική βιβλιοθήκη στην Αθήνα είναι αυτή του Ιδρύματος Ευγενίδου. Κατά καιρούς έχω κάνει αρκετές αναφορές σε βιβλία που ενώ δεν έβρισκα αλλού, εκεί πάντα υπήρχαν.

Δυστυχώς αυτή τη φορά, διαπίστωσα ότι στα ράφια των βιβλιοθηκών έχουν σχεδόν καταργηθεί ολόκληρες κατηγορίες, καθώς θα δοθεί έμφαση κυρίως στους τομείς της Τεχνολογίας και Θετικών Επιστημών, όπως είναι ο βασικός σκοπός του Ιδρύματος.

Να σας πω την αλήθεια ένιωσα βαθιά λύπη. Υπάρχουν πλέον πολύ περιορισμένες οι συλλογές της Φιλοσοφίας, της ελληνικής και ξένης Λογοτεχνίας, της Ψυχολογίας, της Τέχνης κ.α. Όλα ήταν εμφανώς περικομμένα, καταργημένα, ή τουλάχιστον σου έδιναν αυτή την εντύπωση. Για εμένα που έχω περάσει άπειρες ώρες σε αυτές τις αίθουσες, που θα μπορούσα να φτάσω σε κάποια σημεία ακόμη και με τα μάτια κλειστά, να βρω βιβλία που είχα ξεφυλλίσει πολλές φορές, ήταν κάτι σοκαριστικό. Ξέρετε οι παροχές της συγκεκριμένης βιβλιοθήκης με βοήθησαν πέρα από το να εμβαθύνω σε διάφορους τομείς –καταβροχθίζοντας βιβλία που πραγματικά δε θα είχα την ευκαιρία να διαβάσω διαφορετικά, καθώς δεν είχα τα χρήματα να τα αγοράσω- πέρα από αυτό, με βοήθησε απίστευτα στο να ολοκληρώσω τις πτυχιακές και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές.

Έχω περάσει εκεί άπειρες ώρες έρευνας και μελέτης. Εξαιτίας της τεράστιας ευγνωμοσύνης που αισθανόμουν, τη διαφήμιζα σε φίλους. Μέχρι και εδώ είχα μοιραστεί διαδικτυακά την ευγνωμοσύνη μου, μπορείτε να διαβάσετε ένα σχετικό αφιέρωμα που είχα γράψει πατώντας ΕΔΩ

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη σχεδόν 15 χρόνια… Υπήρχαν φάσεις που πήγαινα σε εβδομαδιαία βάση, και αν δε δανειζόμουν βιβλία, μελετούσα και έκανα έρευνα και συγγραφή εργασιών στο περιβάλλον της.

Όσο και να έψαξα, αυτή τη φορά δε βρήκα τίποτα να δανειστώ. Βρήκα πραγματικά φτωχή τη συλλογή της. Εκεί που άλλοτε έβλεπες βιβλία για την Ελλάδα και καινούργιους τίτλους βιβλίων από διάφορες κατηγορίες, αυτή τη φορά είχε προτάσεις μόνο τεχνολογικού περιεχομένου που απευθύνονται σε ένα μικρό εξειδικευμένο κοινό. 

Όταν ρώτησα τους υπαλλήλους… πού βρίσκονται τα βιβλία, εκείνοι μου τόνισαν και μου απάντησαν πολύ ευγενικά ότι ο σκοπός του Ιδρύματος είναι η τεχνική εκπαίδευση και όλοι οι άλλοι τομείς κατά κάποιο τρόπο λειτούργησαν περιστασιακά για να καλύψουν ανάγκες αναγνωστών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια το «περιστασιακό» ήταν το «καθεστώς» όλα τα προηγούμενα χρόνια και συντέλεσε στην κάλυψη σημαντικών αναγκών της κοινωνίας. Ουσιαστικά η διοίκηση αγνοεί σχεδόν 20 χρόνια προσφοράς... Και μάλιστα σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης! Τώρα η βιβλιοθήκη είπανε, θα μπει στην ψηφιακή εποχή με έμφαση στο σκοπό του Ιδρύματος και θα έχει ένα μικρό ποσοστό τίτλων άλλων κατηγοριών βοηθητικά στις τεχνολογικές επιστήμες. 

Τους ευχαρίστησα και τους είπα ότι τότε αποκλείουν ένα τεράστιο μέρος του κοινού τους και μαζί φυσικά εμένα. Καθώς όσο και αν θαυμάζω την αστρονομία, δεν είναι στα άμεσα αναγνωστικά ενδιαφέροντα μου. Όσο και αν καταλαβαίνω την αξία των θετικών επιστημών, ελκύομαι από τις θεωρητικές επιστήμες. Βέβαια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιωτικό Ίδρυμα που σαφέστατα θα κοιτάξει να καλύψει τις δικές του ανάγκες και να στραφεί προς το σκοπό της ίδρυσης του και όχι προς του γενικότερου κοινωνικού οφέλους.  Σε μια χώρα που απουσιάζει η κρατική μέριμνα, που η Εθνική Βιβλιοθήκη περιμένουμε τόσους μήνες να λειτουργήσει, που τόσες άλλες βιβλιοθήκες υπολειτουργούν, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι μισοί πολίτες δε διαβάζουν ΟΥΤΕ ένα βιβλίο το χρόνο και για τους περισσότερους το βιβλίο είναι ένα άγνωστο αντικείμενο, τότε ναι το Ίδρυμα Ευγενίδου πρόσφερε σημαντικότατο έργο.

Το κρίμα είναι ότι η συγκεκριμένη Βιβλιοθήκη είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια εξαιρετική συλλογή βιβλίων και να συντελέσει μοναδικά στην αύξηση της ανάγνωσης, κάτι που θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός σκοπός κάθε βιβλιοθήκης.  Πλέον απ’ ότι κατάλαβα τα βιβλία δωρίστηκαν αλλού.

Έφυγα με λύπη και προσωπικά αισθάνθηκα ότι δε θα ξαναπάω στο Ι. Ευγενίδου, μόνο ίσως για να παρακολουθήσω κάποια προβολή στο Πλανητάριο. Είναι εμφανές ότι το Ίδρυμα αντί να στραφεί προς την εξωστρέφεια που πλέον είναι η τάση σε όλους τους πολιτιστικούς οργανισμούς ανά τον κόσμο, αντίθετα αλλάζει ρότα και επιστρέφει στην εξυπηρέτηση ενός μικρού συγκεκριμένου εξειδικευμένου κοινού.  Σεβαστό. Ένα ευχαριστώ, λοιπόν, με λύπη, για όσα προσέφερε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

«Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά», θέατρο Άλφα-Ιδέα

«Ότι αγαπάει η ψυχή σου περισσότερο, φαντάσου το ότι βρίσκεται στο δρόμο όπου πας, όχι στο δρόμο από που έρχεσαι.»

Η παράσταση «Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» στο θέατρο Άλφα αποτελεί μια πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του Σαιξπηρικού «Ριχάρδος Β’».  Ξεκινά, από το τέλος: 

Ο Ριχάρδος έχει χάσει το θρόνο του από τον αντίπαλό του τον Μπόλιμπροκ. Φυλακισμένος πια, απογυμνωμένος από αξιώματα και προνόμια, έχοντας απολέσει την υπερηφάνεια του, βυθίζεται στο σκοτάδι και στην απόλυτη μοναξιά. Ώσπου ένας απροσδόκητος επισκέπτης εμφανίζεται στο παράθυρο της φυλακής, ξυπνώντας τον από τον λήθαργο. Ισχυρίζεται πως είναι πρώην υπηρέτης του και γίνεται η αφορμή ώστε ο έκπτωτος βασιλιάς να ζήσει ξανά νοερά το ένδοξο παρελθόν του και ν’ αναλογιστεί το ζοφερό παρόν του. 

«Κι όλου του κόσμου αν ήσουν βασιλιάς θα ταν ντροπή να δώσεις με νοίκι αυτή τη χώρα. Όμως όταν για κόσμο σου δεν έχεις παρά μονάχα την χώρα αυτή, δεν είναι περισσότερο κι από ντροπή να την ντροπιάζεις έτσι!» 

Καθώς ο Ριχάρδος αναμετράται με τα αίτια του ξεπεσμού και της καθαίρεσής του, αναζητά απάντηση σε μια τελευταία-ίσως την πιο καθοριστική-ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;». Και ενώ έχει χάσει τα πάντα και ο θάνατος πλησιάζει, ίσως τελικά μπορέσει να συναντήσει τη ψυχή του. 

Ο Σαίξπηρ έχει καταφέρει, όσο λίγοι συγγραφείς στην παγκόσμια δραματουργία, να περιγράψει μέσω της διήγησης των μύθων του, το εσωτερικό δράμα του ταξιδιού της ψυχής των ηρώων του. Τα έργα του δεν αφορούν μόνο τη λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης, αλλά μπορούν να ερμηνευτούν ως ιερά, ονειροπόλα ακόμα και μυστικιστικά. 

«Το άλογο αυτό έχει φάει ψωμί απ’τα βασιλικά μου χέρια. 

Τούτα τα χέρια το κάνανε περήφανο χαϊδεύοντας το»

Ο Τάσος Νούσιας μαγεύει το θεατή, ενσαρκώνοντας τον έκπτωτο βασιλιά -έναν τόσο δύσκολο ρόλο- με μια άψογη κινησιολογία και με την ιδιαίτερη φωνή του. Εξαιρετική η παρουσία και του Αλέξανδρου Φιλιππόπουλου. Σπουδαίο εύρημα η μεταλλική κατασκευή που άλλοτε γίνεται το άλογο του, άλλοτε ο θρόνος του, άλλοτε άρμα, άλλοτε το καταφύγιο ή η φυλακή του.  Μια αξιόλογη παράσταση όπου όλα λειτουργούν σε αρμονία.  

«Καμία φορά γίνομαι βασιλιάς, 

μα η προδοσία με κάνει να ποθώ τη ζωή του ζητιάνου» 

Συντελεστές 
Μετάφραση: Κ. Καρθαίος 
Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία: Marlene Kaminsky 
Κατασκευή σκηνικού και σκηνικών αντικειμένων: Ρούλης και Γιώργος Αλαχούζος 
Πρωτότυπη μουσική: Constantine 
Σχεδιασμός φωτισμού: Σεσίλια Τσελεπίδη 
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής 
Κινηματογράφηση trailer : Γιώργος Γεωργόπουλος – Multivision 
Εκτέλεση παραγωγής: Πάνος Αγγελόπουλος 
Δημόσιες σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου 
We Will Social media manager: Χριστίνα Αντωνοπούλου 
Παίζουν: Τάσος Νούσιας, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος. 
Φωνή της Βασίλισσας: Μάιρα Μηλολιδάκη

ΑΛΦΑ - ΙΔΕΑ 
Πατησίων 37, 210 5238472 
Σάββατο, Τετάρτη: 21:00, Κυριακή: 19:00, Εισιτήριο: 10-15 ευρώ 
από 29/09 έως 11/11

στο εγκαταλελειμμένο, σαν στοιχειωμένο "Ξενία" Ναυπλίου

Σαν στοιχειωμένο κουφάρι ρημάζει πάνω από την παραλία της Αρβανιτιάς το ξενοδοχείο "Ξενία" Ναυπλίου. Βρέθηκα εκεί τον Αύγουστο και κάναμε μια εξερεύνηση μπαίνοντας μέσα στο παρατημένο ξενοδοχείο. Η αίσθηση της απόλυτης εγκατάλειψης είναι παρούσα σε κάθε βήμα.  Είχε χωρητικότητα 100 κλινών και τα εγκαίνια του έγιναν στις 18 Ιουνίου του 1961.

Η πανοραμική του θέα περιφερειακά προς κάθε σημείο είναι συγκλονιστική.  Από τη μια πλευρά βλέπει την εκπληκτική παραλία της Αρβανιτιάς, από πάνω του στέκει το Παλαμήδι και από την άλλη πλευρά την πανέμορφη γραφική παλιά πόλη του Ναυπλίου. Είναι ένα από τα πιο όμορφα φιλέτα της χώρας και όμως είναι πλήρως παρατημένο στην ερείπωση και ισοπέδωση.

Οι παρακάτω φωτογραφίες από το εσωτερικό του, όπως είναι σήμερα, μιλάνε καλύτερα...

Δωμάτια με μοναδική θέα.

Γκράφιτι παντού.

Κάποτε εδώ ήταν ο χώρος υποδοχής των τουριστών.

Πραγματικά έτοιμο ...να καταρρεύσει.

Σκουριά, σπασμένα κάγκελα, μια θέα που σε συγκλονίζει.

...πάνω από την παλιά γραφική πόλη του Ναυπλίου

Η οροφή στην ταράτσα!

 Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία της Ελλάδας, στέκεται πλέον σαν φάντασμα, σαν στοιχειωμένο κτήριο, το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Ξενία. 

Το να παραμένει έτσι ανεκμετάλλευτο, είναι κάτι θλιβερό. 

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βίντεο από τα εγκαίνια του: