στο μαγικό Πάρκο Αναψυχής της Παύλιανης!

Η Παύλιανη είναι το πιο ζωγραφισμένο χωριό της Ελλάδας. Βρίσκεται στις καταπράσινες πλαγιές της Οίτης, με ένα υπέροχο φυσικό πάρκο στις πηγές του Ασωπού, που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι οι κάτοικοί της. Πρόκειται για το πιο δημοφιλές αξιοθέατο της περιοχής, και αποτελεί την απόδειξη πως όταν υπάρχει μεράκι και αγάπη για έναν τόπο, τότε μπορούν να γίνουν θαύματα.

 Ιδιαίτερο πάρκο, γεμάτο κατασκευές, παιχνίδια, αιώρες, κούνιες, χώρους άθλησης, τραμπολίνο και χειροκίνητα τελεφερίκ, ζωγραφιές με μηνύματα, σε ένα περιβάλλον με σπάνια χλωρίδα και πανίδα που μαγεύει.  Ελάτε, ας το διανύσουμε!

"Η Γέφυρα που Μουσικώνει"

Περνάς την είσοδο του Πάρκου και πρώτα αντικρίζεις από ψηλά αυτή τη γέφυρα που αποτελεί ένα μουσικό πιάνο.  Περπατάς επάνω της και παίζει μουσική, κάθε βήμα μια νότα! Μόλις πλησιάζαμε, είδα ένα ζευγάρι να χορεύει πάνω στη γέφυρα. Τα φύλλα, καθώς έπεφταν από τα δέντρα, ήταν σαν να χόρευαν και εκείνα μαζί τους. Απαθανάτισα τη στιγμή και σκέφτηκα ότι δε θα μπορούσε να υπήρχε καλύτερη υποδοχή μας στο δάσος.

Στην αρχή του Πάρκου υπάρχει και μια καντίνα όπου μπορείς να φας ή να πιεις κάτι.

Πήραμε ζεστό καφέ και χαζέψαμε τη φύση.

Έπειτα από λίγες γουλιές, αφήσαμε τα ποτήρια σε κάδο και ξεκινήσαμε.

Χρωματιστά μονοπάτια που σε καλούν να τα περπατήσεις.

Πολύχρωμα ξύλινα γεφυράκια, ανάμεσα σε μικρούς καταρράκτες.

Όλη η διαδρομή είναι γεμάτη έλατα, καστανιές, πλατάνια, καρυδιές, που χαρίζουν εικόνες απίστευτου φυσικού κάλλους. Οι φυσιολάτρες εδώ θα ξετρελαθείτε. 

Ξύλινες πινακίδες υπενθυμίζουν το σεβασμό που πρέπει να δείχνεις στο περιβάλλον που σε φιλοξενεί, οι "νεράιδες και τα ξωτικά χαίρονται" επίσης το πάρκο, μη χαλάς το "παιχνίδι τους".

Κάθε τόσο και μια ξύλινη πινακίδα που σε κάνει να χαμογελάς.

Αξίζει να αναφερθεί ξανά ότι οι κατασκευές έχουν πραγματοποιηθεί από τον εθελοντισμό και το υστέρημα των κατοίκων. Όλοι συμμετέχουν στη συντήρηση, στο καθαρισμό και στη δημιουργία. Άνθρωποι κάθε ηλικίας προσφέρουν υλικά, χρήματα και προσωπική εργασία, ενώ η είσοδος στο πάρκο είναι δωρεάν για όλους. 

Δεντρόσπιτα όπου μπορείς να σταθείς κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας.

Πήγαμε την πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου, όπου ακόμη δεν είχε κρύο, το φθινοπωρινό τοπίο ήταν υπέροχο και δεν γινόταν χαμός από κόσμο.  Βέβαια η Παύλιανη πάντα έχει τουρισμό. 

Είναι ιδανικός προορισμός για όλες τις εποχές• φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι! 

Το φθινόπωρο στη φύση είναι μαγικό.

Πώς να μεταφερθεί αυτή η ομορφιά με λέξεις;

Η διαδρομή γεμάτη σημαντικές, ουσιαστικές υπενθυμίσεις. 

ΠΑΝΤΑ!

Δεν υπάρχει καλύτερη ψυχοθεραπεία από την πεζοπορία, σε τέτοια μέρη.

Στο παγκάκι μεσ το κέντρο, φύτρωσε καινούργιο δέντρο!

Το παγκάκι του κορονοϊού

Ξύλινες ξαπλώστρες δίπλα στη φυσική πισίνα, 

ένα σημείο hotspot για μπάνιο τους καλοκαιρινούς μήνες.

Ευτυχία να περπατάς ένα δάσος. 

Χρέος σου να το σέβεσαι και να το προστατεύεις.

Σημαντικά Tips

• Απόσταση από Αθήνα: Η Παύλιανη απέχει μόλις 2,5 ώρες από την Αθήνα. Αποτελεί ιδανικό προορισμό για ημερήσια ή (ακόμη καλύτερα) διήμερη εκδρομή.

• Πώς δημιουργήθηκε το Πάρκο: Πριν από περίπου τριάντα χρόνια, οι κάτοικοι της Παύλιανης σκέφτηκαν να δημιουργήσουν έναν χώρο αναψυχής στις πηγές του Ασωπού για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους αφού οι επιλογές άθλησης και διασκέδασης ήταν περιορισμένες στην περιοχή.  Έτσι από μια ιδέα, που συνοδεύτηκε από πολύ αγάπη και μεράκι για το φυσικό περιβάλλον της περιοχής, γεννήθηκε το πάρκο της Παύλιανης που σταδιακά επεκτεινόταν. Σε αυτό βοήθησαν σημαντικά οι ντόπιοι που παραχώρησαν ιδιοκτησίες τους, χωράφια δίπλα στον Ασωπό που παλαιότερα καλλιεργούνταν, για να επεκταθεί το πάρκο και να γίνει σημείο αναφοράς πλέον για όλη την περιοχή. Σήμερα αποτελεί ένα μοναδικό θεματικό προορισμό, σήμα κατατεθέν, πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών.
  
  
• Διαμονή: Αν θέλετε να μείνετε στην Παύλιανη, καλό θα είναι να κάνετε την κράτηση σας αρκετό καιρό πριν, καθώς η ζήτηση είναι υψηλή όλο το χρόνο. Εμείς φιλοξενηθήκαμε στο Πολύδροσο, υπέροχο χωριό κοντά στον Παρνασσό, από το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ σύντομα φωτογραφίες.

• Πεζοπορία πάρκου: Σας προτείνω να ξεκινήσετε νωρίς πρωί τη βόλτα στο πάρκο. Οι περισσότεροι πάνε μεσημέρι όπου επικρατεί αρκετός συνωστισμός, οπότε δε θα απολαύσετε τη φύση το ίδιο όσο στις πρωινές ώρες. Η διαδρομή στο Πάρκο της Παύλιανης είναι κυκλική και απολύτως βατή για όλη την οικογένεια, ανθρώπους κάθε ηλικίας. Είδαμε παιδιά, νέους, ηλικιωμένους μέχρι και μωράκια στην αγκαλιά της μητέρας τους. Έχει διάρκεια περίπου 2,5 ώρες.  Σε κάποια σημεία υπάρχουν πινακίδες για τη διαδρομή. Σε πολλά σημεία υπάρχουν μέρη για να ξαποστάσετε, να παίξετε, να χαλαρώσετε. Μη ξεχάσετε να έχετε μαζί σας νερό και να φοράτε κατάλληλο ρουχισμό. 

• Παρακαλώ, φεύγοντας να πάρετε μαζί τα σκουπίδια σας. Οι κάτοικοι κάνουν τιτάνιο αγώνα για να διατηρούν το Πάρκο σε άψογη κατάσταση. Ας σεβαστούμε τη φύση, είμαστε φιλοξενούμενοι της.

• Εκτός από το Πάρκο, επίσης και το χωριό της Παύλιανης είναι γεμάτο με ζωγραφιές. Κάθε τοίχος έχει και ένα μικρό έργο τέχνης, το οποίο είτε θα σε προβληματίσει είτε θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Πρόκειται για το πιο ζωγραφισμένο χωριό της Ελλάδας, για το οποίο σύντομα θα ανέβει ξεχωριστή ανάρτηση. Οι κάτοικοι αξίζουν συγχαρητήρια! Ο κόσμος τους ανταμείβει με τις επισκέψεις του. 

στη Σύρο την αρχόντισσα, την πολυλατρεμένη

Αρχές Σεπτεμβρίου στην Ερμούπολη της Σύρου

Ο Σεπτέμβριος είναι ιδανικός μήνας για επίσκεψη στη Σύρο, καθώς η πρωτεύουσα των Κυκλάδων, ναι μεν έχει πάντα κίνηση, αλλά τέτοια εποχή την απολαμβάνεις χωρίς την κοσμοπλημμύρα του Αυγούστου, δίχως να χρειάζεται να κάνεις κράτηση για να βρεις μια καλή θέση σε κάποιο μαγαζί - από την οποία θα πρέπει να φύγεις σχετικά νωρίς για να καθίσει ο επόμενος πελάτης. Οι τιμές είναι καλύτερες, υπάρχει μια γλυκιά ηρεμία και σεβασμός στον ταξιδιώτη. Επιπλέον κάθε Σεπτέμβριο διοργανώνονται στη Σύρο δεκάδες φεστιβάλ, παραστάσεις και πολιτιστικά δρώμενα και για τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.

Έπειτα από ένα χειμώνα με lockdowns και πολλές ανατροπές, αυτές οι λίγες μέρες ήταν μια μικρή πολυτέλεια που έκαναν το μυαλό να ξεφύγει από την παράνοια των ημερών που ζούμε. 

Ελάτε πάμε να ταξιδέψουμε αυτή τη φορά μαζί στη Σύρο με λίγες επιλεγμένες στιγμές.

Ανατολή στον Πειραιά. Έλεγχος πιστοποιητικού, επιβίβαση και αναχώρηση.

Στέκομαι στο κατάστρωμα. Ο ήλιος λούζει τη θάλασσα. Λούζομαι και εγώ από το φως. Αισθάνομαι μια απέραντη ευγνωμοσύνη. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου, το οποίο και θα παραμείνει μόνιμα, πηγαίο και αυθόρμητο όλες τις μέρες στο νησί.

Πραγματικά τις επόμενες μέρες εκτός από το δικό μου μόνιμο χαμόγελο, έβλεπα και τριγύρω μου ανθρώπους χαμογελαστούς, συνειδητοποιώντας πόσο μου είχε λείψει να βλέπω χαμόγελα - αυτές οι μάσκες μας έχουν στερήσει ακόμη και αυτό, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Η καρδιά μου γεμάτη με φως και μια σκέψη πως απλά δε γίνεται να κοιτάς τον ήλιο και το Αιγαίο να απλώνεται μπροστά σου και να μη χαμογελάς.

Αυτές οι λέξεις γραμμένες με σπρέι

 σε ένα κτήριο της Ερμούπολης έδωσαν έμπνευση για τον τίτλο της ανάρτησης

Στα Βαπόρια

Στα Βαπόρια. Πρώτη βουτιά στο νησί - και μόνιμο κόλλημα όλες τις μέρες. 

Αυτή η συνοικία της Σύρου, στα παλιά κείμενα για την Ερμούπολη, ονομαζόταν ως «Παυσίλυπον». Όχι άδικα.  Τα υπέροχα καπετανόσπιτα που μοιάζουν να κρέμονται πάνω στα βράχια, χτίστηκαν από εύπορους πρόσφυγες του Βορείου Αιγαίου και της Κρήτης που εγκαταστάθηκαν στο νησί της Σύρου και έκτισαν μοναδικά ψηλοτάβανα αρχοντικά με εντυπωσιακές τοιχογραφίες, ξυλόγλυπτες πόρτες, μαρμάρινα μπαλκόνια, ξύλινα πατώματα και ασύγκριτες λεπτομέρειες δίπλα στη θάλασσα δημιουργώντας, έτσι, τα δικά τους καπετανόσπιτα, τα δικά τους “βαπόρια” που έμοιαζαν να αιωρούνται επάνω από τα βράχια, ώστε να τα χτυπά το κύμα, να μοιάζουν σαν έτοιμα να σαλπάρουν.

Από τον 19ο αιώνα και μετά, η συνοικία πήρε τη γνωστή μέχρι σήμερα ονομασία της Βαπόρια και συνεχίζει να φημίζεται ως η πιο αριστοκρατική συνοικία στο ανατολικό τμήμα της Ερμούπολης. Πανέμορφη περιοχή, στις βραχώδεις ακτές σχηματίζονται μικρές παραλίες που προσφέρονται για κολύμπι. Σε αυτή την συνοικία δεσπόζει και ο επιβλητικός ναός του Αγίου Νικολάου των Πλουσίων, όπως συνηθίζεται να λέγεται, με τα πυργωτά κωδωνοστάσια.

Αυτό το βιβλίο επέλεξα να διαβάσω στη Σύρο. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία, καθώς η Ερμούπολη είναι μία από τις πιο walking friendly Χώρες των Κυκλάδων! Το βιβλίο πραγματεύεται τις διαφορετικές διαστάσεις και φιλοσοφικές προεκτάσεις του περπατήματος. Με παραδείγματα "δεινών" περιπατητών, όπως ο Νίτσε, ο Θορρώ και ο Γκάντι. Το βάδισμα προσεγγίζεται ως πνευματική άσκηση, πολυδιάστατη και αυθεντική, που διεγείρει συναισθήματα και γεννά σκέψεις. Καλογραμμένο, σε πολύ καλή μετάφραση, συνδυάζει χαρακτηριστικά φιλοσοφικού κειμένου και ποίησης. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

Για μένα αυτές οι απλές στιγμές είναι η απόλυτη πολυτέλεια. Κλασική μουσική, καφές, βιβλίο και μπροστά ένας πίνακας με μια καταγάλανη θάλασσα και ιστιοπλοϊκά. Αγαπητέ αναγνώστη, αν αφεθείς να παρατηρείς, αγαπάς περισσότερο τη ζωή που μέσα στην απλότητα και στην αφθονία της, σου δείχνει πόσα λίγα τελικά δημιουργούν τα πάντα. Από εμάς χρειάζεται να τα εκτιμήσουμε. Η μεγαλύτερη προσβολή είναι η αχαριστία μπροστά σε όσα μας έχουν χαριστεί σε αυτό το σύντομο πέρασμα μας από τούτο τον πλανήτη. 

Εικόνα Κοιμήσεως της Θεοτόκου, έργου του Ελ Γκρέκο

Μια εικόνα και ένα έργο τέχνης που αξίζει να δείτε. Στο Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο κέντρο της Ερμούπολης, βρίσκεται η εικόνα της Κοιμήσεως Θεοτόκου, έργο του Ελ Γκρέκο, χρονολογίας 1562-64, όταν ο Ελ Γκρέκο ήταν 19-22 ετών. Βυζαντινής τεχνοτροπίας, Κρητικής Σχολής. Η υπογραφή βρίσκεται στη βάση του μεσαίου κηροπηγίου "ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΔΕΙΞΑΣ".

Εντύπωση προκαλεί ότι παρέμεινε στη Σύρο και δεν μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Λόγω της σημασίας και της αξίας της εικόνας, τα μέτρα ασφαλείας είναι ισχυρά. Η αγιογραφία βρίσκεται εντοιχισμένη σε μάρμαρο, από πάνω της υπάρχει συναγερμός και ψηλά μια κάμερα ασφαλείας που καταγράφει κάθε κίνηση των επισκεπτών. Ποιος, άραγε, θα πίστευε ότι μια φθαρμένη εικόνα θα γινόταν πόλος έλξης χιλιάδων τουριστών που επισκέπτονται κάθε χρόνο το νησί για να τη δουν; 

Θέατρο Απόλλων

Επίσκεψη στο θέατρο Απόλλων - το έμβλημα της Ερμούπολης. Συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία της, αποτελώντας ένα μοναδικό στολίδι για τη Σύρο. Θεωρείται ως μια μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου, όπου φιλοξενούνται διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως όπερες, θεατρικά έργα από το Ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο από διάφορους θιάσους, και το Φεστιβάλ Αιγαίου. Εδώ γεννιέται ξανά μέσα σου η λαχτάρα για το θέατρο και τα κείμενα του.

Δημαρχείο Σύρου

Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επιβλητικά δημαρχεία της Ελλάδας. 

Χτίστηκε το 1876 υπό την επίβλεψη του Ερνέστου Τσίλλερ. 

 Λεπτομέρειες από το εσωτερικό του Δημαρχείου Ερμούπολης

 που κοσμεί την πλατεία Μιαούλη. 

Αύρα μιας άλλης εποχής...

Άνω Σύρος

Η Άνω Σύρος απαιτεί αρκετό περπάτημα, αλλά σε αποζημιώνει με τη γραφικότητα και την ομορφιά της. Κάθε στενό της είναι μια ζωγραφιά. 

Έχω τραβήξει πολλές φωτογραφίες από την Άνω Σύρο, κάποιες από τις οποίες μπορείτε να τις δείτε, αν ακολουθήσετε το λογαριασμό του blog στο instagram ! Θα ήθελα να ανεβάσω και εδώ, αλλά ήδη η ανάρτηση είναι μεγάλη για το είδος της, δε νομίζω ότι θα βρείτε αντίστοιχη, σε ένα μόνο post με τόσες φωτογραφίες για τη Σύρο. 

Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη

Στην Άνω Σύρο αξίζει να επισκεφτείτε το Μουσείο του Μάρκου Βαμβακάρη, καμάρι του νησιού που εδώ μεγάλωσε και εδώ έγραψε την περίφημη Φραγκοσυριανή του. 

Στις ταβέρνες του χωριού, θα ακούσετε κομπανίες να παίζουν τα τραγούδια του. 

 Το 2012 είχα παρακολουθήσει στο Ηρώδειο μια βραδιά αφιερωμένη στον Μάρκο Βαμβακάρη - μπορείτε να τη διαβάστε πατώντας το σχετικό σύνδεσμο. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας παίζονταν διάφορα βίντεο από την Άνω Σύρο. Τα οποία με είχανε συγκινήσει πολύ. Καθώς περπατούσα τώρα την Άνω Σύρο, μου έκανε τρομερή έκπληξη ότι οι εικόνες εκείνων των βίντεο επανέρχονταν στο μυαλό μου. 

Ανέβαινα τα σκαλοπάτια και πατούσα τα σοκάκια όπου τότε είχε ταξιδέψει η φαντασία μου μέσα από τη μουσική και τους στίχους του Βαμβακάρη. 

Αξίζει να δείτε το παρακάτω βίντεο από εκείνη τη βραδιά στο Ηρώδειο, για να καταλάβετε τι εννοώ και ίσως μαγευτείτε και εσείς. Θα πάρετε μια καλή γεύση από την Άνω Σύρο.

    

Σύρα η απάνω χώρα σου με την ανηφοριά σου

με τα πολλά σκαλάκια σου και με τον Σαμπαστιά σου

Καθολική εκκλησία του Σαν Τζώρτζη

Ανεβαίνοντας προς την είσοδο του Ναού...

Ίδιος ο Θεός παντού. Κι ακούει.

Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε τον Άγιο Γεώργιο, γνωστό ως Σαν Τζώρτζη, την καθολική μητρόπολη της Σύρου. Χτίστηκε το 1200 στο ψηλότερο σημείο του λόφου της Άνω Σύρου. 

Θα σας τυλίξει μια βαθιά κατανυκτική ατμόσφαιρα. Πρόκειται για ένα μεγάλο συγκρότημα που περιλαμβάνει τον ναό, το καμπαναριό, το βαπτιστήριο, το σκευοφυλάκιο, την αίθουσα φιλοξενίας, το κτίριο του Ιστορικού Αρχείου, το επισκοπικό παλάτι και μια ερειπωμένη οικία. Η μητρόπολη είναι μια τρίκλιτη βασιλική με μαρμάρινους κίονες. 

Δεσπόζει το εκκλησιαστικό όργανο, αγάλματα Αγίων από Ιταλούς γλύπτες του 18ου αιώνα, η ξυλόγλυπτη επένδυση και το μαρμάρινο δάπεδο που εμπνεύστηκε ένας Τήνιος γλύπτης.

Η θέα από τα παράθυρα του Ναού εκπληκτική...

Η Σύρος είναι ένα νησί γεμάτο με αρχοντιά, ιστορία, παρελθόν, πολιτισμό, γοητεία. Σε αυτή την δημοσίευση μοιραστήκαμε μόνο κάποιες από τις ομορφιές της. Είμαι στη διάθεση του καθένα από εσάς, αν χρειαστείτε περισσότερες πληροφορίες για το νησί. 

Αν φτάσατε έως εδώ την ανάγνωση, θα ήθελα να κρατήσετε ένα πράγμα απ' αυτό το ταξίδι, η κύρια αίσθηση που μου άφησε: Να έχουμε ανοιχτές τις καρδιές προς το φως. 

Στις δύσκολες μέρες και στις στιγμές της πανδημίας που έχει επηρεάσει τους περισσότερους από εμάς, ας στραφούμε μέσα μας και ας κρατήσουμε μόνο όσα αξίζουν στη ζωή μας. 

Να είμαστε καλά όλοι, να μοιραζόμαστε όμορφες στιγμές! Καλό φθινόπωρο!

Αλμπέρ Καμύ, Η θάλασσα μέσα στα χέρια μας

«Μεγάλωσα στη θάλασσα και η φτώχεια ήταν για μένα χλιδή, ύστερα έχασα τη θάλασσα και όλη η πολυτέλεια τότε μου φάνηκε γκριζωπή. Από τότε περιμένω. Περιμένω τα πλοία του γυρισμού, το σπίτι των νερών, τη διάφανη μέρα. Κάνω υπομονή, βάζω τα δυνατά μου να είμαι ευγενικός. Με βλέπουν να περνώ από όμορφους δρόμους γεμάτους σοφία, θαυμάζω τα τοπία, χειροκροτώ όπως όλος ο κόσμος, δίνω το χέρι, κάποιος άλλος μιλά με τη φωνή μου. Με επαινούν, ονειρεύομαι λίγο, με προσβάλλουν, μόλις που αντιδρώ. Ύστερα ξεχνώ και χαμογελώ σ’ εκείνον που με προσβάλλει ή χαιρετώ με υπερβολική ευγένεια τον άλλο που αγαπώ. Τι να κάνω όταν δε θυμάμαι πάντα μονάχα μια εικόνα; Με προστάζουν τέλος να τους πω ποιος είμαι. «Ακόμα τίποτα, ακόμα τίποτα…»

Όσο για τις κηδείες, εκεί είναι που ξεπερνώ τον εαυτό μου. Πραγματικά διαπρέπω. Περπατώ με βήμα αργό σε προάστια που ανθίζουν σιδερικά, ακολουθώ φαρδιές αλέες με τσιμεντένια δέντρα που οδηγούν σε τρύπες κρύας γης. Εκεί, κάτω από την πληγή του ουρανού που μόλις αρχίζει να ματώνει, κοιτάζω τους θαρραλέους συντρόφους να θάβουν τους φίλους μου σε τρία μέτρα βάθος. Αν ρίξω το λουλούδι που μου προσφέρει ένα λασπωμένο χέρι, πετυχαίνω πάντα τον τάφο. Η ευσέβεια μου είναι μετρημένη, η συγκίνηση καθωσπρέπει, το κεφάλι πάντα σκυμμένο. Θαυμάζουν πόσο ορθά μιλώ. Όμως δεν είμαι αξιέπαινος: περιμένω.» 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ, «Το καλοκαίρι», εκδ. Πατάκη. Αλμπέρ Καμύ (7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) 

Προηγούμενες αναφορές στον Καμύ:

Αφιέρωμα στη ζωή και στο έργο του Albert Camus

Aλμπέρ Kαμύ, Σημειωματάρια, Βιβλίο πρώτο, Μάιος 1935 - Φεβρουάριος 1942, Μτφρ.: Ν. Καρακίτσου-Dougé, Μ. Κασαμπαλόγλου-Roblin, Εκδόσεις Πατάκη

Όταν ο Αλμπέρ Καμύ συνάντησε την Ελλάδα

...υπέροχο “Μυθιστόρημα με κλειδί”, Χρήστος Μαρκογιαννάκης, εκδόσεις Μίνωας

 

«Μισώ να στέκομαι κοντά στη θάλασσα, να την ακούω να βρυχάται και να μαίνεται σαν άγριο θηρίο στη φωλιά του. Μου θυμίζει την προσπάθεια του ανθρώπινου μυαλού, που όσο κι αν αγωνίζεται να ελευθερωθεί, καταλήγει ακριβώς εκεί απ’ όπου ξεκίνησε.»

Ακόμη ένα βιβλίο που απόλαυσα και σας το προτείνω. Με πολύ ωραία γραφή, ευκολοδιάβαστο, με σασπένς, εξαιρετικές περιγραφές της γλώσσας του σώματος των ηρώων. Οι σπουδές του συγγραφέα πάνω στα αντικείμενα της νομικής και της εγκληματολογίας, είναι φανερό ότι έχουν ασκήσει επίδραση στη διεισδυτική ματιά του στην ανάπτυξη του ψυχικού κόσμου των χαρακτήρων του, στην περιγραφή των αντιδράσεων τους, ακόμη στις λέξεις, στην πλοκή και δομή του βιβλίου. Αν αγαπάτε τα αστυνομικά μυθιστορήματα, να το διαβάσετε. Αν το διαβάσετε, θα τα αγαπήσετε! Μια πολύ ευχάριστη παρέα για ανάγνωση στις καλοκαιρινές σας διακοπές. Πριν φύγετε για κάποιο νησί, πάρτε το μαζί. Χρήστο Μαρκογιαννάκη και Εκδόσεις Μίνωα, ευχαριστώ για αυτό το πραγματικά απολαυστικό βιβλίο!

 

Η Νήσος, το νησί όπου συμβαίνει το μυστήριο, και στην οποία μπορεί καθένας να αναγνωρίσει τους δικούς του αγαπημένους προορισμούς, ένα ειδυλλιακό ψαρονήσι, έχει γίνει καλοκαιρινός προορισμός του διεθνούς τζετ σετ. Ο αστυνόμος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Αττικής Χριστόφορος Μάρκου περνάει εκεί την άδειά του, όταν κατά τη διάρκεια ενός πάρτι η Λούσι Ντέιβις, μια νεαρή Αγγλίδα δημοσιογράφος, βρίσκεται δολοφονημένη στην αποθήκη της οικοδέσποινας.

Με το νησί αποκλεισμένο από τον άνεμο, ο Μάρκου ψάχνει το κίνητρο και τον δράστη στα μυστικά, τα ψέματα και τα κουτσομπολιά του «κλειστού κύκλου της Νήσου» και σε ένα μυθιστόρημα με κλειδί που έγραφε το θύμα.

Η επιφανειακή ηρεμία του νησιού διαταράσσεται ενώ ένα ακόμη ανεξιχνίαστο έγκλημα από το παρελθόν θα περιπλέξει την υπόθεση.

Καθώς η λίστα των νεκρών μεγαλώνει, θα κατορθώσει ο Μάρκου να βρει τον δολοφόνο προτού αυτός καταφέρει να ξεφύγει με το επόμενο πλοίο της γραμμής;

Ένα whodunit εμπνευσμένο από τη χρυσή περίοδο της αστυνομικής λογοτεχνίας, μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας.

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και μεγάλωσε. Με σπουδές στη Νομική και την Εγκληματολογία στην Αθήνα και το Παρίσι, και έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος, τα τελευταία χρόνια ζει στη γαλλική πρωτεύουσα.

Είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος, εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writers’ Association.

Το Μυθιστόρημα με κλειδί είναι το τρίτο του αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο εκδίδεται στα ελληνικά, ενώ θα ακολουθήσει και η έκδοσή του στα γαλλικά.

«Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες», Εκδόσεις Δώμα

«Η νύχτα έπεσε και ο Τέιτ πήρε και πάλι τον δρόμο για το καλύβι. Φτάνοντας όμως στη λιμνοθάλασσα, στάθηκε κάτω από το βαθύσκιωτο θόλο για να δει τις εκατοντάδες πυγολαμπίδες να στέλνουν τα σινιάλα τους στις πιο σκοτεινές άκρες του βάλτου. Πέρα εκεί έξω, πέρα στα βάθη, εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες».

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτό το βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Δώμα το 2019, σε εξαιρετική μετάφραση από την Μαργαρίτα Ζαχαριάδου. Συζητήθηκε αρκετά, έγινε best seller που άλλοι λάτρεψαν και εκθείασαν, ενώ άλλοι όχι τόσο. Οι κριτικές και τα σχόλια ποικίλλουν. Προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία, καθώς λάτρεψα το συγκεκριμένο βιβλίο, για αυτό και του αφιερώνω τη σημερινή ανάρτηση. 

Η συγγραφέας του βιβλίου, η Delia Owens (1949) είναι Αμερικανίδα ζωολόγος. Μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση, για 23 χρόνια, έζησε σε ορισμένες από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αφρικής, μελετώντας λιοντάρια, ελέφαντες, και άλλα ζώα. Έχει γράψει, μαζί με τον πρώην σύζυγό της, τρία βιβλία για την άγρια ζωή στην Αφρική, τα οποία έγιναν διεθνείς επιτυχίες. Έχει βραβευτεί με το John Burroughs Award for Nature Writing, ενώ άρθρα και μελέτες της έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στο Nature, στο African Journal of Ecology και στο International Wildlife. Το Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες είναι το πρώτο της μυθοπλαστικό έργο, το οποίο εξέδωσε στα 70 της, και έγινε διεθνές best seller.

Πρόκειται για ένα βιβλίο ενηλικίωσης, το οποίο με κράτησε ενθουσιασμένη στις σελίδες του μέχρι το τέλος. Διάβασα μονορούφι το πρώτο μισό και το υπόλοιπο επίτηδες σιγά σιγά ώστε να το απολαύσω περισσότερο. Εξαιρετική γραφή που μας υπενθυμίζει το πόσο καθορίζουν τη ζωή τα βιώματα στην παιδική μας ηλικία, τονίζει τη μειονεκτική και αδύναμη θέση μιας γυναίκας ειδικά όταν ζει μόνη, τις δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις και τις ανατροπές που μας επιφυλάσσει συχνά η ζωή. Πρόκειται για ωδή στο φυσικό κόσμο. Μια υπενθύμιση ότι όλα αρχίζουν και όλα καταλήγουν -ακόμη και όλοι εμείς- σε αυτόν. Βαθιά συγκινητικό βιβλίο, με πραγματικά υπέροχες περιγραφές εικόνων. Όταν το διάβαζα είχα έντονη την αίσθηση ότι ζωντάνευαν οι εικόνες, δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο πρόκειται να γυριστεί σε ταινία. 

«Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθρώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά.»

«Ξαφνικά έβλεπε με απόλυτη καθαρότητα τι υπέμενε η Μαμά και γιατί έφυγε. «Μαμά, Μαμά», ψιθύρισε. «Τώρα κατάλαβα. Τώρα επιτέλους κατάλαβα τι σ’ εκανε να φύγεις και να μη ξαναγυρίσεις. Συγγνώμη. Δεν το ήξερα, συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σε βοηθήσω.» Η Κάια έσκυψε το κεφάλι και έκλαψε. Έπειτα, το σήκωσε απότομα λέγοντας, «Εγώ δε θα ζήσω έτσι – δεν θα περάσω τη ζωή μου μέσα στον φόβο πότε θα πέσει η επόμενη γροθιά». 

«Οι θηλυκές πυγολαμπίδες προσελκύουν ξένα αρσενικά στέλνοντας απατηλά σινιάλα και μετά τα τρώνε. Τα θηλυκά αλογάκια της παναγίας καταβροχθίζουν το ταίρι τους. Τα θηλυκά έντομα, σκέφτηκε η Κάια, ξέρουν να χειριστούν τους εραστές τους.»

Ίσως οι διθυραμβικές διεθνείς κριτικές με κράτησαν μακριά από το βιβλίο, το οποίο με περίμενε υπομονετικά στη βιβλιοθήκη. Έκανα λάθος που καθυστερούσα την ανάγνωση. Όσοι δεν το έχετε ακόμη διαβάσει, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Ντέλια Όουενς

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΟΙ ΚΑΡΑΒΙΔΕΣ

Τίτλος πρωτοτύπου: Where the Crawdads Sing

Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Επιμέλεια: Θάνος Σαμαρτζής

Διορθώσεις: Μαριλένα Καραμολέγκου

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Faze Design Studio

466 σελ.

Σειρά: τα πεζά / 3