«Η νύχτα έπεσε και ο Τέιτ πήρε και πάλι τον δρόμο για το καλύβι. Φτάνοντας όμως στη λιμνοθάλασσα, στάθηκε κάτω από το βαθύσκιωτο θόλο για να δει τις εκατοντάδες πυγολαμπίδες να στέλνουν τα σινιάλα τους στις πιο σκοτεινές άκρες του βάλτου. Πέρα εκεί έξω, πέρα στα βάθη, εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες».
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτό το βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Δώμα το 2019, σε εξαιρετική μετάφραση από την Μαργαρίτα Ζαχαριάδου. Συζητήθηκε αρκετά, έγινε best seller που άλλοι λάτρεψαν και εκθείασαν, ενώ άλλοι όχι τόσο. Οι κριτικές και τα σχόλια ποικίλλουν. Προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία, καθώς λάτρεψα το συγκεκριμένο βιβλίο, για αυτό και του αφιερώνω τη σημερινή ανάρτηση.
Η συγγραφέας του βιβλίου, η Delia Owens (1949) είναι Αμερικανίδα ζωολόγος. Μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση, για 23 χρόνια, έζησε σε ορισμένες από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αφρικής, μελετώντας λιοντάρια, ελέφαντες, και άλλα ζώα. Έχει γράψει, μαζί με τον πρώην σύζυγό της, τρία βιβλία για την άγρια ζωή στην Αφρική, τα οποία έγιναν διεθνείς επιτυχίες. Έχει βραβευτεί με το John Burroughs Award for Nature Writing, ενώ άρθρα και μελέτες της έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στο Nature, στο African Journal of Ecology και στο International Wildlife. Το Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες είναι το πρώτο της μυθοπλαστικό έργο, το οποίο εξέδωσε στα 70 της, και έγινε διεθνές best seller.
Πρόκειται για ένα βιβλίο ενηλικίωσης, το οποίο με κράτησε ενθουσιασμένη στις σελίδες του μέχρι το τέλος. Διάβασα μονορούφι το πρώτο μισό και το υπόλοιπο επίτηδες σιγά σιγά ώστε να το απολαύσω περισσότερο. Εξαιρετική γραφή που μας υπενθυμίζει το πόσο καθορίζουν τη ζωή τα βιώματα στην παιδική μας ηλικία, τονίζει τη μειονεκτική και αδύναμη θέση μιας γυναίκας ειδικά όταν ζει μόνη, τις δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις και τις ανατροπές που μας επιφυλάσσει συχνά η ζωή. Πρόκειται για ωδή στο φυσικό κόσμο. Μια υπενθύμιση ότι όλα αρχίζουν και όλα καταλήγουν -ακόμη και όλοι εμείς- σε αυτόν. Βαθιά συγκινητικό βιβλίο, με πραγματικά υπέροχες περιγραφές εικόνων. Όταν το διάβαζα είχα έντονη την αίσθηση ότι ζωντάνευαν οι εικόνες, δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο πρόκειται να γυριστεί σε ταινία.
«Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθρώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά.»
«Ξαφνικά έβλεπε με απόλυτη καθαρότητα τι υπέμενε η Μαμά και γιατί έφυγε. «Μαμά, Μαμά», ψιθύρισε. «Τώρα κατάλαβα. Τώρα επιτέλους κατάλαβα τι σ’ εκανε να φύγεις και να μη ξαναγυρίσεις. Συγγνώμη. Δεν το ήξερα, συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σε βοηθήσω.» Η Κάια έσκυψε το κεφάλι και έκλαψε. Έπειτα, το σήκωσε απότομα λέγοντας, «Εγώ δε θα ζήσω έτσι – δεν θα περάσω τη ζωή μου μέσα στον φόβο πότε θα πέσει η επόμενη γροθιά».
«Οι θηλυκές πυγολαμπίδες προσελκύουν ξένα αρσενικά στέλνοντας απατηλά σινιάλα και μετά τα τρώνε. Τα θηλυκά αλογάκια της παναγίας καταβροχθίζουν το ταίρι τους. Τα θηλυκά έντομα, σκέφτηκε η Κάια, ξέρουν να χειριστούν τους εραστές τους.»
Ίσως οι διθυραμβικές διεθνείς κριτικές με κράτησαν μακριά από το βιβλίο, το οποίο με περίμενε υπομονετικά στη βιβλιοθήκη. Έκανα λάθος που καθυστερούσα την ανάγνωση. Όσοι δεν το έχετε ακόμη διαβάσει, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!
Ντέλια Όουενς
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΟΙ ΚΑΡΑΒΙΔΕΣ
Τίτλος πρωτοτύπου: Where the Crawdads Sing
Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Επιμέλεια: Θάνος Σαμαρτζής
Διορθώσεις: Μαριλένα Καραμολέγκου
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Faze Design Studio
466 σελ.
Σειρά: τα πεζά / 3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου