Διαβάζοντας τα "Σημειωματάρια" του Αλμπέρ Καμύ
μια φθινοπωρινή, μα ηλιόλουστη μέρα στον εθνικό κήπο
Καθώς διάβαζα τις σημειώσεις του Καμύ, γινόταν όλο και πιο εμφανής ο χαρακτήρας του ανθρώπου πίσω από τον "Ξένο", την "Πανούκλα", τον "Επαναστατημένο άνθρωπο". Σειρά σκέψεων που αποκαλύπτουν τη δημιουργική αγωνία του, την οπτική του προς τη ζωή. Ο Άλμπερ Καμύ καταγράφει μια βαθιά αισιόδοξη ματιά, με μια αγάπη προς το φως, τα ταξίδια, τη ζωή, τον έρωτα. Ενώ σε άλλες στιγμές γινόταν απαισιόδοξος, γεμάτος μοναξιά. Τα «Σημειωματάρια» είναι ένα βιβλίο, αληθινός θησαυρός με νουθεσίες προς τον εαυτό του, τις «πρώτες δοκιμές» του συγγραφέα, στοχασμούς, εξομολογήσεις, αποσπάσματα από έργα που διάβαζε, συγγραφείς που θαύμαζε.
«Όταν κοιτάζω τη ζωή μου και το μυστικό της χρώμα, νιώθω μέσα μου να με συγκλονίζουν τα δάκρυα. Είμαι αυτά τα χείλη που φίλησα, όσο κι εκείνες οι νύχτες του «σπιτιού μπροστά στον κόσμο». Είμαι αυτό το φτωχό παιδί, όσο και τούτο το πάθος για ζωή και φιλοδοξία που με συνεπαίρνει κάποιες στιγμές.»
«Νέος ζητούσα από τους ανθρώπους περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να μου δώσουν: μια διαρκή φιλία, μια μόνιμη συγκίνηση.
Ξέρω τώρα να τους ζητώ λιγότερα απ’ όσα μπορούν να μου δώσουν: μιαν απλή συντροφιά. Και οι συγκινήσεις τους, η φιλία τους, οι ευγενικές χειρονομίες τους διατηρούν, στα μάτια μου, ολόκληρη την αξία του θαύματος: μια τέλεια εντύπωση χάριτος»
«Πρέπει να έχουμε νιώσει ένα έρωτα – έναν μεγάλο έρωτα στη ζωή μας, γιατί αυτό αποτελεί άλλοθι για τις αδικαιολόγητες απελπισίες που μας καταβάλλουν».
Αύγουστος ‘37
«Κάθε φορά που ακούω έναν πολιτικό λόγο ή διαβάζω αυτούς που μας διοικούν, εδώ και χρόνια αισθάνομαι τρόμο, γιατί δεν ακούω τίποτα που να ηχεί ανθρώπινα. Πάντα οι ίδιες λέξεις που λένε τα ίδια ψέματα. Και το ότι οι άνθρωποι προσαρμόζονται, το ότι η οργή του λαού δεν έχει ακόμα τσακίσει τα ανδρείκελα, βλέπω σ’ αυτό την απόδειξη πως οι άνθρωποι δεν δίνουν καθόλου σημασία στην κυβέρνηση τους και πως παίζουν, πραγματικά ναι, πως παίζουν κορόνα-γράμματα ένα μέρος της ζωής τους και των συμφερόντων τους, που είναι, υποτίθεται, ζωτικά» (64)
«Κάποια χρόνια που βιώθηκαν μέσα στην εξαθλίωση αρκούν για να δημιουργήσουν μια ευαισθησία»
«Χάνω όλη μέρα τον χρόνο μου, κι οι άλλοι λένε πως είμαι δραστήριος»
Φανατικός αναγνώστης, ένας λάτρης του θεάτρου, πειραματίζεται και μεταφέρει το πάθος και τις ιδέες του στα βιβλία του. Μέσα από τα ημερολόγια που κρατούσε από το 1935 ως το τέλος της ζωής του, μας αποκαλύπτεται ο άνθρωπος, ο φιλόσοφος, ο επαναστάτης Άλμπερ Καμύ. Η ζωή του ήταν το γράψιμο. Αν ζούσε στην εποχή μας ο Καμύ θα διατηρούσε ιστολόγιο, επιτρέψτε μου τούτη εδώ την σκέψη. Τα Σηµειωµατάρια µισανοίγουν την πόρτα της εσωτερικής ζωής του Καµύ, σε µια ατµόσφαιρα οικειότητας που φωτίζει το έργο του, ενώ αποτελούν, παράλληλα, µια µαρτυρία για τη σχέση του µε τον κόσµο.
Η σημαντική αυτή έκδοση από τον Πατάκη, έρχεται να αντικαταστήσει και να συμπληρώσει τα εξαντλημένα Σημειωματάρια που είχαν κυκλοφορήσει στη σειρά της Σύγχρονης Κλασικής Βιβλιοθήκης του Εξάντα σε μετάφραση της Λήδας Παλαντίου. Σε εκείνη την έκδοση δημοσιευόταν επιλογή από τους δύο πρώτους τόμους των Σημειωματαρίων (Μάιος 1935 - Μάρτιος 1951). Σε τούτη τη νέα έκδοσή, περιλαμβάνεται το πλήρες κείμενο των τρίτομων Σημειωματαρίων, σε τρεις τόμους που θα κυκλοφορήσουν ανά εξάμηνο. Ένας αδιαμφισβήτητος θησαυρός για κάθε βιβλιοθήκη.
Μπορείτε να διαβάσετε αφιέρωμα που έχει δημοσιευθεί για τον Α. Καμύ εδώ:
Aλμπέρ Kαμύ, Σημειωματάρια, Βιβλίο πρώτο, Μάιος 1935 - Φεβρουάριος 1942, Μτφρ.: Ν. Καρακίτσου-Dougé, Μ. Κασαμπαλόγλου-Roblin, Εκδόσεις Πατάκη, Σελ.: 264
2 σχόλια:
Καλή μου roadartist,
Συγχώρεσέ με που από όλη την ανάρτησή σου για το πολύ ενδιαφέρον πρόσωπο και έργο του Καμύ θα σταθώ στη φωτεινή σου σκέψη: «Αν ζούσε στην εποχή μας ο Καμύ θα διατηρούσε ιστολόγιο, επιτρέψτε μου τούτη εδώ την σκέψη.»
Λέω – χωρίς καμία απολύτως αξιολογική διάκριση – πως υπάρχουν άνθρωποι λιγότερο στοχαζόμενοι και άνθρωποι περισσότερο στοχαζόμενοι. Κι αυτοί οι τελευταίοι, στους οποίους και βέβαια ανήκει και ο Καμύ, έχουν περισσότερο την ανάγκη της έκφρασης και της κοινοποίησής της. Την αναζητούν σε κάθε μορφή έκφρασης και δημιουργίας. Και αναζητούν διψασμένα τους ανθρώπους, να κοινοποιήσουν την έκφρασή τους, τη σκέψη τους, τη δημιουργία τους. Και φτιάχνουν, φτιάχνουμε, ιστολόγια.
Ένα πρώτο επίπεδο η έκθεση. Ένα δεύτερο ο διάλογος, η ανταλλαγή η μοιρασιά. Νιώθω πιο υγιές να φτάνει κανείς στο δεύτερο. Δες, εσύ: Βυθίστηκες στον Καμύ μόνη, στον Εθνικό Κήπο, αλλά μετά ήρθες να μας μεταφέρεις την εσωτερική σου εμπειρία. Κι εγώ τώρα σου γράφω τις χαζομάρες μου. Α, ναι, είμαι σίγουρος. Ένα τέτοιο πεδίο έκφρασης, κατάθεσης και ανταλλαγής θα τον ενδιέφερε το συγγραφέα μας! Πολύ καλή βρίσκω την τολμηρή υπόθεσή σου!
Διονύση, πόσο χαίρομαι που μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν άνθρωποι που όχι απλά θα διαβάσουν, αλλά όμως θα προβληματιστούν και θα αφήσουν τέτοια σχόλια εδώ. Συμφωνώ ως προς το δεύτερο, ο διάλογος, η ανταλλαγή, η μοιρασιά είναι το "ζουμί". Για αυτό και σε ευχαριστώ που είσαι και πάλι εδώ. Ο κ. Δ. ξανασυναντά τους φίλους του και εγώ του έχω κρατήσει πρώτη θέση στην αυλή εδώ του ιστολογίου, κάτω από το μεγάλο πλάτανο, να μοιραζόμαστε τα καλούδια μας... (μας σιγοντάρει σιγανά, αθόρυβα, διακριτικά και ο συγγραφέας μας). Καλημέραααααααα!!!!!!
ΥΓ εκείνη η μέρα στον εθνικό κήπο ήταν σαν ένα δώρο. Είχε μια αρμονία εξωτερική και εσωτερική.
ΥΓ τέτοιες "χαζομάρες" μας κρατάνε ακόμη εδώ. :)
ΥΓ Όσο παράτολμη και αν ήταν αυτή η φράση μου, αλήθεια το πιστεύω. Όπως έκανε και ο (πιο σύγχρονος) μεγάλος Σαραμάγκου μέχρι το θάνατο του.
Δημοσίευση σχολίου