...ουρανέ...

Φτάνω στην πόρτα.. Ακούγεται από μέσα το τηλέφωνο να χτυπά... Βάζω το κλειδί και ανοίγω γρήγορα. Τρέχω και το σηκώνω. Από την άλλη άκρη της γραμμής, ακούγεται η φωνή ενός συνομηλικου μου.

«Καλησπέρα σας. Να σας ενημερώσουμε ότι το Σάββατο στο ‘τάδε’ μέρος, θα μιλήσει ο ‘τάδε’ από το ‘τάδε’ κόμμα, θα ήταν μεγάλη του χαρά να σας δει εκεί».

«Βαρετέ», σκέφτηκα! Τον ευχαρίστησα ευγενικά, αν και θα ήθελα να τον βρίσω. Τόσο αυτόν, όσο και τον «πολιτικό που θα χαιρόταν πολύ να με δει εκεί».

Δουλειά σε γραφεία υποψηφίων βουλευτών. Να τους προωθήσεις, να μαζέψεις ψήφους τους.

Να γεμίζεις σταυρούς σε ψηφοδέλτια και να τα μοιράζεις στους γνωστούς σου..

Με αντάλλαγμα οπωσδήποτε κάποιο μελλοντικό ρουσφέτι...

Ανοίγω το email μου (το προσωπικό, δεν μιλώ για αυτό του blog).. Εισερχόμενα κάθε μέρα και από κάποιον άλλο πολιτικό.. Απορώ που το βρίσκουν..

Σκέφτομαι τους ανθρώπους που κάθονται κάθε μήνα στην ουρά του οαεδ για το επίδομα ανεργίας.. Σκέφτομαι όσους δεν έχουνε ούτε καν αυτό το επίδομα, όσους ψάχνουν δουλειά μάταια από αγγελίες..

Ψιλά γράμματα! Οι πολιτικοί μας ποτέ δεν έψαξαν για δουλειά! Δεν ξέρουν πως γίνεται αυτό.. δεν τους χρειάστηκε…

Ξέρουν μόνο να ζητούν ψήφους.. και μετά να εξαφανίζονται! Αν έδειχναν και για τα τόσα προβλήματα, έστω το μισό πάθος που δείχνουν στην ψηφοθηρία.. όλα θα ήταν διαφορετικά!

Ανοίγω την τηλεόραση. Δεν αντέχω να δω τα ‘τηλεπαράθυρα’ ούτε για δευτερόλεπτα.

Τσιτωμένοι δημοσιογράφοι. Ο λόγος στους πλέον αναρμόδιους.

Δεν είναι τραγικό? Οι περισσότεροι από όσους διαχειρίζονται τα οικονομικά, την υγεία, την παιδεία αυτής της χώρας, είναι οι πλέον ανάξιοι για να το κάνουν.

Οι μέρες μου έχουν γίνει απαιτητικές. Οι ρυθμοί γρήγοροι. Ενώ θέλω άλλα.

Στη δουλειά προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι όσο καλύτερη γίνεται. Για μένα.

Τα απογεύματα οι σκέψεις με κατακλύζουν..

Σε ένα διάλειμμα σήμερα κοίταξα τον ουρανό, ήταν τέλειος, γεμάτος σύννεφα. Ήθελα να ζωγραφίσω, να τα φωτογραφίσω, να τα χαρώ.. Θα ήθελα μόνο απλά να κοιτώ τον ουρανό..

Σκέφτηκα πως αν κάποιος μπορούσε να «ακούσει» τις σκέψεις μου θα με περνούσε σίγουρα για τρελή.

Ίσως να ευθύνεται η δημιουργικότητα που δεν λέει να κατευνάσει μέσα μου..

Προσπαθώ να την τιθασεύσω, αλλά δε με αφήνει. Όλο σκέψεις, όλο ιδέες..

Ίσως φταίει η μελαγχολική μου διάθεση..

Ίσως το μυαλό μου.

Καλύτερα.

Είμαι άνθρωπος, όχι μηχανή.

Με συναισθήματα. Με συγκίνηση. Με ψυχή!

Ανόητα πράγματα.. Στην σημερινή εποχή σίγουρα..

Πώς να επιβιώσεις σε μια εποχή που αξία έχει μόνο το κέρδος?

Μάλλον συνεχίζοντας να ζεις με όσα εσύ θες.

Όπως εσύ θες. Μόνο με όσους εσύ θες δίπλα σου..

Ταξιδεύοντας απλά με νότες, με γραφές, με εικόνες..

Επιλέγοντας ζωή, αγγίγματα, βλέμματα…

Λίγοι θα με νιώσουν. Πολύ πολύ πολύ καλύτερα.

Καλή ακρόαση. Καλό σκ..