Κωστής Παλαμάς, "...κ᾿ εἴδανε σὰν ἀντίμαχους καὶ τ᾿ ἄγαλμα κ᾿ ἐμένα..."

*η φωτογραφία του Βασίλη Μπουζιώτη
**Αληθινά επαναστατικό δεν είναι να καταστρέφεις αγάλματα ποιητών.
Αληθινά επαναστατικό είναι να γνωρίζεις ποιοι είναι - γιατί αμφιβάλλω ότι έχεις ιδέα - 
αληθινά επαναστατικό είναι να διαβάζεις ποίηση.

Ἡ ἀσάλευτη ζωή

Καὶ τ᾿ ἄγαλμα ἀγωνίστηκα γιὰ τὸ ναὸ νὰ πλάσω

στὴν πέτρα τὴ δική μου ἀπάνω,

καὶ νὰ τὸ στήσω ὁλόγυμνο, καὶ νὰ περάσω,

καὶ νὰ περάσω, δίχως νὰ πεθάνω.

καὶ τό ῾πλασα. Κ᾿ οἱ ἄνθρωποι, στενοὶ προσκυνητάδες

στὰ ξόανα τ᾿ ἄπλαστα μπροστὰ καὶ τὰ κακοντυμένα,

θυμοῦ γρικῆσαν τίναγμα καὶ φόβου ἀνατριχάδες,

κ᾿ εἴδανε σὰν ἀντίμαχους καὶ τ᾿ ἄγαλμα κ᾿ ἐμένα.

Καὶ τ᾿ ἄγαλμα στὰ κύμβαλα, κ᾿ ἐμὲ στὴν ἐξορία.

Καὶ πρὸς τὰ ξένα τράβηξα τὸ γοργοπέρασμά μου

καὶ πρὶν τραβήξω, πρόσφερα παράξενη θυσία

ἔσκαψα λάκκο, κ᾿ ἔθαψα στὸ λάκκο τ᾿ ἄγαλμά μου.

Καὶ τοῦ ψιθύρησα: «Ἄφαντο βυθίσου αὐτοῦ καὶ ζῆσε

μὲ τὰ βαθιὰ ριζώματα καὶ μὲ τ᾿ ἀρχαῖα συντρίμμια,

ὅσο ποὺ νἄρθ᾿ ἡ ὥρα σου, ἀθάνατ᾿ ἄνθος εἶσαι,

ναὸς νὰ ντύση καρτερεῖ τὴ θεία δική σου γύμνια!»

Καὶ μ᾿ ἕνα στόμα διάπλατο, καὶ μὲ φωνὴ προφήτη,

μίλησ᾿ ὁ λάκκος: «Ναὸς κανείς, βάθρο οὔτε, φῶς, τοῦ κάκου.

Γιὰ δῶ, γιὰ κεῖ, γιὰ πουθενὰ τὸ ἄνθος σου, ὦ τεχνίτη!

Κάλλιο γιὰ πάντα νὰ χαθῆ μέσ᾿ στ᾿ ἄψαχτα ἑνὸς λάκκου.

Ποτὲ μὴν ἔρθ᾿ ἡ ὥρα του! Κι ἂν ἔρθη κι ἂν προβάλη,

μεστὸς θὰ λάμπη καὶ ὁ ναὸς ἀπὸ λαὸ ἀγαλμάτων,

τ᾿ ἀγάλματα ἀψεγάδιαστα, κ᾿ οἱ πλάστες τρισμεγάλοι

γύρνα ξανά, βρυκόλακα, στὴ νύχτα τῶν μνημάτων!

Τὸ σήμερα εἴτανε νωρίς, τ᾿ αὔριο ἀργὰ θὰ εἶναι,

δὲ θὰ σοῦ στρέξη τ᾿ ὄνειρο, δὲ θάρθ᾿ ἡ αὐγὴ ποὺ θέλεις,

μὲ τὸν καημὸ τ᾿ ἀθανάτου ποὺ δὲν τὸ φτάνεις, μεῖνε,

κυνηγητὴς τοῦ σύγγνεφου, τοῦ ἴσκιου Πραξιτέλης.

Τὰ τωρινὰ καὶ τ᾿ αὐριανά, βρόχοι καὶ πέλαγα, ὅλα

σύνεργα τοῦ πνιγμοῦ γιὰ σὲ καὶ ὁράματα τῆς πλάνης

μακρότερη ἀπ᾿ τὴ δόξα σου καὶ μία τοῦ κήπου βιόλα

καὶ θὰ περάσης, μάθε το, καὶ θὰ πεθάνης!»

Κ᾿ ἐγὼ ἀποκρίθηκα: «Ἂς περάσω κι ἂς πεθάνω!

Πλάστης κ᾿ ἐγὼ μ᾿ ὅλο τὸ νοῦ καὶ μ᾿ ὅλη τὴν καρδιά μου

λάκκος κι ἂς φάῃ τὸ πλάσμα μου, ἀπὸ τ᾿ ἀθάνατα ὅλα

μπορεῖ ν᾿ ἀξίζει πιὸ πολὺ τὸ γοργοπέρασμά μου».

1903, Κωστής Παλαμάς

21 Μαρτίου: Παγκόσμια μέρα ποίησης.
Στοργή και φροντίδα πάνω σε όλα όσα μας έχουν διαμορφώσει.
Σπουδή και μάθηση για να τα γνωρίσουμε καλύτερα. 
Μην φιμώνετε τους ποιητές. Ακούστε τους. Όχι κάποια "ειδική" μέρα, κάθε μέρα.

Αναρτήσεις παλαιότερες αφιερωμένες στον Κωστή Παλαμά στο ιστολόγιο:

* "Γύριζε", Κωστής Παλαμάς 
* Στο σφυρί το σπίτι του Κωστή Παλαμά 
* Προσωπογραφίες του Παλαμά, από την έκθεση "Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος: Ζωγραφική-Χαρακτική" στο Ίδρυμα Β & Μ Θεοχαράκη

Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμεικού

  

Μετά την ανάρτηση για τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, ακολουθεί η σημερινή αφιερωμένη στα εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου του Κεραμεικού, σχεδόν αποκλειστικά ταφικού χαρακτήρα, που προέρχονται από τις ανασκαφές του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού. 

Το μουσείο βρίσκεται μέσα στον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο και η πρόσβασή του γίνεται από τον πεζόδρομο της οδού Ερμού (Ερμού 148), πλησίον της οδού Πειραιώς. Πρόκειται για ένα λιτό ισόγειο τετράγωνο κτήριο, η πρόσοψη του οποίου πλαισιώνεται από στεγασμένη εξωτερική στοά. Εσωτερικά υπάρχουν τέσσερις εκθεσιακοί χώροι που περιβάλλουν το στεγασμένο αίθριο, διαμορφωμένο με ελιές και δάφνες ως εσωτερικός κήπος. Στον πρώτο χώρο και το αίθριο φιλοξενούνται τα έργα της γλυπτικής, που καλύπτουν όλες τις εποχές της αρχαιότητας, ενώ στις υπόλοιπες τρεις αίθουσες εκτίθεται κεραμική και άλλα ευρήματα που προέρχονται από την νεκρόπολη του Κεραμεικού. 

Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμεικού: odysseus.culture.gr 

"Από τι ζουν οι άνθρωποι", του Λέοντος Τολστόι @ Θέατρο Πορεία

"...στην Ομόνοια τα δέντρα γείρανε

Μαραίνονται.

Το φως της μέρας δεν τους κάνει καλό

τα στεγνώνει ,τα καίει

και οι ρίζες τους

δεν μπορούνε να πάνε βαθιά να βρουν το νερό γιατί η πλατεία έχει παντού τσιμέντο.

Απλώνουν τα κλαδιά τους σ' αυτοκίνητα και περαστικούς

ζητάνε, αλλά σα να μη ζητάνε.

Όταν φυσάει τρέμουν

κι αφήνουν να πέσουν κάτω λίγα από τα τελευταία τους φύλλα 

κίτρινα, αναιμικά

Τις νύχτες μιλάνε

Λένε: μήπως έχεις λίγο νερό;..."

"χθες το πρωί η σκιά μου κι εγώ βγήκαμε να πάμε στην οδό Ιπποκράτους στην τράπεζα να πάρουμε χρήματα, μπροστά εγώ με γρήγορο βήμα και πίσω μου με λίγο πιο αργό, η σκιά μου. Σταμάτησα στο περίπτερο να πάρω τσίχλες σταμάτησε κι αυτή, έσκυψα να δέσω τα κορδόνια μου, έσκυψε κι αυτή, έξω από το μηχάνημα της τράπεζας όμως, περίεργο, ήμουν ξανά μόνο εγώ, μόνη μου έβαλα την κάρτα μέσα στο μηχάνημα, μόνη μου πήρα τα χρήματα κι όταν έστριψα να τα βάλω στο πορτοφόλι μου η σκιά μου ήταν πια ένας άνθρωπος που με κοίταζε με χέρι απλωμένο, δεν μιλούσε, δεν μου είπε τίποτε, ούτε όμως κι εγώ. Κοιταχτήκαμε μες στα μάτια και νιώσαμε ότι τώρα θα κάνουμε μια πολύ απλή, πολύ φυσική ανθρώπινη πράξη: Έχω; Σου δίνω. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο... του ’δωσα ένα χαρτονόμισμα, και χάθηκε ανάμεσα στα αυτοκίνητα... από τι ζουν οι άνθρωποι;"

Τα δυο παραπάνω αποσπάσματα είναι δυο από τα σύγχρονα κείμενα που έγραψε η Όλια Λαζαρίδου και πλαισιώνουν το παλιό Ρώσικο παραμύθι του Λέοντος Τολστόι. 

Υπόθεση παράστασης: «Η ιστορία είναι απλή. Ένας φτωχός παπουτσής, την πιο κρύα νύχτα του χειμώνα, βγήκε τουρτουρίζοντας έξω στο χιόνι για να μαζέψει τα λεφτά που του χρωστούσαν. Σε μια γωνιά του δρόμου έπεσε πάνω σ' ένα σωριασμένο, παράξενο, γυμνό άνθρωπο. Αποφάσισε να τον πάρει μαζί στο σπίτι του. Από το σημείο αυτό ξεκινά μια αλυσίδα από μυστήρια συμβάντα, απροσδόκητα και καταπληκτικά γεγονότα που θα αποκαλύψουν σ' αυτόν και τη γυναίκα του, τη μια και μοναδική αλήθεια, που είναι η απάντηση στο ερώτημα: "Από τι ζουν οι άνθρωποι".»

Μου άρεσε που συγκινήθηκα σε αυτή την παράσταση. Ένιωσα ξανά σαν παιδί να βουρκώνω. Ταυτίστηκα με τη μαγεία των στιγμών στο τέλος, καθώς φανταζόμουν τον Άγγελο να πετά πάνω από τους δρόμους αυτής της πληγωμένης πόλης. Και μέσα μου ευχόμουν να τρυπώσει και στο δικό μου δωμάτιο, να βρει τον τρόπο να μπει μέσα από το παράθυρο μου. Ένιωσα το πόσο έχουμε καταπιέσει τα συναισθήματα μας.  Αυτό είναι ένα από τα θέματα που θίγει η παράσταση. Το πώς οι δυσκολίες και η ανέχεια μπορούν να σκληρύνουν τους ανθρώπους. Πασχίζουμε να κρύψουμε την υπέρμετρη ευαισθησία μας που τούτη εδώ η κοινωνία θεωρεί αδυναμία. Η δύναμη είναι να είσαι ευαίσθητος, ειδικά όταν τα πάντα θέλουν να σε κάνουν πιο σκληρό από πέτρα. Να μπορείς απλόχερα να δίνεις, ακόμη και όταν σου έχουν απομείνει ελάχιστα.

«Έχω; Σου δίνω.» Τόσο απλά, λέει η Όλια στην παράσταση. Αρχικά την κοιτάς με δυσπιστία, έπειτα χαμογελάς και σκέφτεσαι πως η χειρότερη εφεύρεση του κόσμου ήταν τα χρήματα και πως η μεγαλύτερη αδικία είναι η φτώχεια. Έπειτα αναρωτιέσαι τι είναι τελικά «φτώχεια». 

«Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ένα σπίτι να πάνε για να κοιμηθούν, άλλοι μια δουλειά να τους περιμένει και άλλοι που έχουν τα πάντα, μα ποτέ τίποτα δεν τους είναι αρκετό για να νιώσουν την ευτυχία».

Τελικά από τι ζουν οι άνθρωποι;  Μα από ένα μόνο πράγμα: από την αγάπη. Αυτή τη χιλιοειπωμένη, πολυτραγουδισμένη, μα τόσο προδομένη λέξη. Τόσο αναγκαία στη ζωή όσο το οξυγόνο και το νερό. Νερό και οξυγόνο είναι η αγάπη.

Και όταν ο πάμπλουτος Ρώσος ζητά ένα ζευγάρι μπότες που να διαρκούν «για πάντα», το σαρκαστικό χαμόγελο του Μιχαήλ είναι αρκετό για να θυμηθείς πως το «για πάντα» δεν υπάρχει. Η μόνη βεβαιότητα στη ζωή που όμως πάντα τη ξεχνάμε. Έχουμε μόνο το σήμερα. Το αύριο κάνεις δε το εγγυάται. Κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει ένα ακόμη αύριο, γι’ αυτό άδραξε το τώρα της κάθε μιας μέρας και γέμισε τη αγάπη. Αγάπη λοιπόν κόντρα στους δύσκολους καιρούς.

Όπως καταλάβατε, η παράσταση με άγγιξε πολύ και τη συνιστώ σε όλους. Ένα παλιό ρώσικο παραμύθι του Λέοντος Τολστόι γεμάτο με αλήθειες, μπλέκεται με ιστορίες της πόλης μας. Ένα παραμύθι για μικρά, μα και κυρίως για μεγάλα παιδιά. Τα μικρά παιδιά θα αισθανθούν τη μαγεία του από την πρώτη στιγμή. Για τους μεγάλους εύχομαι να μπορούν ακόμη να αφεθούν εκείνοι στα μηνύματα και στη συγκίνηση της.

Η διάρκεια της παράστασης είναι μικρή, αλλά τα μηνύματα της σίγουρα θα σας ακολουθούν για καιρό. Να πάτε να τη δείτε, να μαλακώσει το μέσα σας. Νομίζω το έχετε ανάγκη. Εγώ το είχα πάντως. 

Η θεατρική διασκευή του σπουδαίου διηγήματος του Λ. Τολστόι «Από τι ζουν οι άνθρωποι», μια τρυφερή ιστορία για δύσκολους καιρούς, για λίγες ακόμη παραστάσεις έως και τις 5/4 στο Θέατρο Πορεία. Σκηνοθετούν και ερμηνεύουν οι Όλια Λαζαρίδου, Γιώργος Νανούρης και Ηλίας Κουνέλας. Με την εξαιρετική μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα και το σκηνικό τοπίο της Κατερίνας Χριστίνας Μανωλάκου. 

Κάθε Κυριακή στις 17.00, έως τις 5/4.

Διασκευή - Σκηνοθεσία - Ερμηνεία: Όλια Λαζαρίδου, Γιώργος Νανούρης, Ηλίας Κουνέλας
Σύγχρονα Κείμενα: 'Oλια Λαζαρίδου
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Σκηνικά-κοστούμια: Κατερίνα-Χριστίνα Μανωλάκου
Κατασκευή κούκλας: Μάρθα Φωκά
Ζωγραφιά: Γιώργος Χαβουτσάς
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαρία Πασχάλη
Παραγωγή: Λυκόφως

Αναφέρθηκαν επίσης στην παράσταση:
tsalapetinos
logotexnia21

Τετάρτη 04:45, του Αλέξη Αλεξίου

«Ο κόσμος γύρισε ανάποδα κι εγώ θα γυρίσω ανάποδα μαζί του»

Παρακολουθήσαμε πριν από λίγες μέρες σε μια πρώτη προβολή τη νέα ταινία του Αλέξη Αλεξίου "Τετάρτη 04:45". Κακώς τα τελευταία χρόνια έχουμε μια αρνητική προδιάθεση για τον ελληνικό κινηματογράφο. Κατά την ταπεινή μου άποψη η συγκεκριμένη ταινία ανεβάζει ψηλά τον πήχη για τον ελληνικό κινηματογράφο. Τα ατού της : α) η φωτογραφία της, β) το καστ της, με τον εξαιρετικό Στέλιο Μάινα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και τους Μαρία Ναυπλιώτου, Δημήτρη Τζουμάκη και Αδάμ Μπουσδούκο, γ) ένα υπέροχο soundtrack, βγαλμένο σαν από μια άλλη εποχή, το οποίο λειτουργεί σαν ένα ειρωνικό σχόλιο στην καταιγιστική της δράση, δ) η όψη μιας σκοτεινής, μυστηριακής Αθήνας. Αξίζουν συγχαρητήρια στον Αλέξη Αλεξίου, ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης!

Ένα ατμοσφαιρικό film noir, με έξυπνο μαύρο χιούμορ. 
Αν αγαπάτε τα αγωνιώδη θρίλερ, τότε να μη τη χάσετε!

Το φιλμ μας μεταφέρει στην Αθήνα του 2010: «Ο Στέλιος Δημητρακόπουλος έχει 32 ώρες πριν χάσει τα πάντα. Από το τζαζ μπαρ που με πολύ κόπο διατηρεί σε λειτουργία εδώ και χρόνια, μέχρι την ίδια του την οικογένεια. Ο Ρουμάνος γκάνγκστερ που του έχει δανείσει χρήματα, απαιτεί να εξοφληθεί το χρέος τώρα. Ο μεσολαβητής και πρώην φίλος του Στέλιου, τον υποχρεώνει σε διάφορα παράνομα θελήματα. Η σύζυγος σκέφτεται σοβαρά να τον εγκαταλείψει και ένας ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες, σηκώνει επιτέλους το ανάστημα του. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, ο χρόνος τρέχει, και το έλατο στο σπίτι του Στέλιου πρέπει να στολιστεί». 

Η νέα ταινία του Αλέξη Αλεξίου, «Τετάρτη 04:45», κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας στις 12 Μαρτίου, σε διανομή της Feelgood Entertainment.

Δείτε το τρέιλερ εδώ: 

Art be with you || ...αναζητώντας επίμονα την ομορφιά

πηγή φωτο

Το πρώτο μέρος του τίτλου της σημερινής ανάρτησης προέρχεται από ένα εκπληκτικό βίντεο που είχα την τύχη να δω πρόσφατα. Μπορείτε να το δείτε και εσείς στο τέλος της ανάρτησης. Τι αγαλλίαση νιώθεις με δημιουργίες που αναδεικνύουν την ομορφιά του ανθρώπου, της ψυχής του. Αντίθετα τι φρίκη νιώθεις με τους βανδαλισμούς που έγιναν στη Μοσούλη, είδα αυτό το βίντεο με μεγάλη δυσκολία. Έχει μια ωμή βία, σαν να σκοτώνουν ολόκληρη την ιδέα της ανθρωπότητας. Σαν να βιάζουν τη ιερή στιγμή της δημιουργίας, που είναι η πλέον επαναστατική στιγμή του σύμπαντος. Την έννοια της "συνέχειας". Σαν να βιάζουν την ίδια την ιστορία μας. Γιατί η ιστορία είναι παγκόσμια και πανανθρώπινη, όπως είναι και η δημιουργία. Δε χωρίζεται σε έθνη και δεν γνωρίζει σύνορα. 

Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτές τις σκέψεις του Ιονέσκο: «Μερικές φορές όταν ξυπνώ στον κόσμο, ο κόσμος μου αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο, σε όλη του την υπεροχή. Ένας ψυχίατρος μου έλεγε ότι είχε ασθενείς στους οποίους ο κόσμος τους φαινόταν άσχημος και βρώμικος. Στις χειρότερες στιγμές της αγωνίας μου ο κόσμος δε μου είχε φανεί ποτέ έτσι. Μου φαινόταν πάντα θαύμα ομορφιάς, το μόνο θαύμα. Εκείνες τις στιγμές υπέφερα μόνο γιατί είχα αποσπαστεί από αυτόν, γιατί δεν τον άγγιζα, τον ένιωθα απρόσιτο. Τις περισσότερες φορές όμως η ομορφιά του κόσμου υπήρξε η παρηγοριά μου. Η ασχήμια είναι ο διάβολος.»

Αν κάτι με έχει "κρατήσει" αυτά τα δύσκολα και παράλογα χρόνια είναι η ομορφιά τριγύρω μου. Όπου μπορώ να την εντοπίσω: σε μια αγκαλιά, στο άγγιγμα ενός αγαπημένου, στα αληθινά χαμόγελα που τόσο σπανίζουν. Πέρα όμως από τους ανθρώπους μου, καταλήγω ότι έχω κυρίως κρατηθεί από τις ιδέες. Από τον επίμονο αγώνα για γνώση, από τις επισκέψεις σε εκθέσεις με μοναδικά και πανανθρώπινα έργα, από τις θεατρικές παραστάσεις που μπορούν να αγγίζουν τη ψυχή, από βιβλία και λέξεις. Νομίζω ότι ακόμη και αν ποτέ δε μπορέσω να ζήσω μέσα στον υλικό πλούτο - που αληθινά το αποκλείω ως ενδεχόμενο - οι σπουδές και η μάθηση μου ίσως τελικά να με ωφέλησαν στο να μπορώ να δω τον κόσμο τριγύρω μου με αυτά τα μάτια.  Να μπορώ να γευτώ την ομορφιά, να ταξιδεύω με την Ιστορία και ν' ανοίγομαι στην αυθεντικότητα του άλλου. Δεν υπάρχει ομορφότερο ταξίδι από αυτό στην Ιστορία της Τέχνης. Ανοίγονται δρόμοι μπροστά σου που ποτέ δε μπορούσες να φανταστείς. Με κάθε πινελιά, με κάθε νότα και κάθε λέξη που αγγίζει όλες τις εποχές και προεκτείνεται στο μέλλον. Μια διαφορετική ματιά που πρέπει να προσπαθείς πλέον να μην στην κλέψουν.  Η μεγάλη μου χαρά είναι πάντα το ταξίδι. Ταξίδι σε όσα με πάνε παρακάτω. Ταξίδια νοερά με λέξεις και δημιουργία, είτε πραγματικά διανύοντας χιλιόμετρα και ζώντας την ομορφιά στο δρόμο. Η καταστροφή κάθε είδους, δε μπορεί να ελκύσει έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί για να ελκύεται από τα υψηλά. Νομίζω ότι αυτή την αίσθηση δεν μπορεί να στην απειλήσει καμία χρεοκοπία. Αν την έχεις γευτεί, αν την έχεις κατακτήσει, έχεις γνωρίσει το μυστικό που σε γεμίζει με ψυχικό πλούτο. Έχεις ζήσει την εμπειρία του συναισθήματος. Έχεις ονειρευτεί το όνειρο. Έχεις γνωρίσει την Ιστορία. Έχεις γίνει μέρος αυτής της Ιστορίας. Έχεις θαυμάσει το μεγαλείο. Έχεις αισθανθεί τη δύναμη. Έχεις βιώσει το σοκ. Έχεις ανακαλύψει το μυστήριο. Έχεις βρει την ομορφιά μέσα του. 

Museo dell Opera di Santa Maria del Fiore: 
http://operaduomo.firenze.it/blog/posts/l-arte-sacra-diventa-universale

"Φαέθων", Δημήτρης Δημητριάδης

ΛΕΛΟ
Ονομάζομαι Λέλο Λομ
Έχω περάσει τα τριάντα
Δεν έχω τίποτε να κάνω στη ζωή
Δεν έχω τίποτε να κάνω την ζωή μου
(Παύση)
Κουράστηκα να βλέπω
το σώμα και το πρόσωπο μου να γερνάνε
ο καιρός να περνάει και να μην έχω τίποτε
Βαρέθηκα να είναι συνεχώς 
στο μυαλό μου
η ίδια φράση
να έρχεται να ξαναέρχεται
η ίδια
Δεν έχω ζήσει
είμαι τριάντα χρονώ και δεν έχω ζήσει
δενέχωζήσειδενέχωζήσει
Έρχεται και ξαναέρχεται διαρκώς
(Παύση)
Βαρέθηκα ν' ακούω με τις ώρες ραδιόφωνο
για να μην αποξενωθώ εντελώς από τον κόσμο
Να μένω κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση
ενώ ξέρω ότι αυτή η μηχανή με την σαβούρα της
μάς στύβει τον εγκέφαλο και μας αποκτηνώνει
Νιώθω ντροπή που έμεινα όλο το καλοκαίρι καθισμένος
να παρακολουθώ το Παγκόσμιο σκατο-Κύπελλο
θα μπορούσα να είχα πάει λίγες μέρες στην έρημο
ή σε μιαν άλλη χώρα ή κάπου - 
(Παύση)
κάπου όπου θα ήμουν πιο ευτυχισμένος από 
δω

(...)

Εδώ και μήνες

παραπάνω

τελευταία

όλο και πιο

πολύ 

σκέψεις θανάτου γεμίζουν το κεφάλι μου

Θανάτου και

μακελειού

(Παύση)

Να δω να ξεσχίζονται οι σάρκες του σύμπαντος

(Παύση)

Να μπορούσα να δώσω ένα τέλος

σ' αυτήν την διεστραμμένη περιστροφή

μ' εξαντλεί με λιώνει

Να τσακίσω την άγονη τροχιά του κόσμου

Είν' εκεί και τι κάνει για μένα

ο κόσμος

Τι περιμένει και δεν

με βοηθάει

Γιατί ήρθα

εγώ σ' αυτόν

αφού αυτός δεν έρχεται 

σ' εμένα

Γιατί αυτός υπάρχει με 

τόση άνεση

όταν εγώ

δυσκολεύομαι τόσο να

υπάρξω

λες κι είμαι αφύσικος

Γιατί αφού εγώ κι

ο κόσμος είμαστε μαζί

εγώ να υποφέρω κι αυτός όχι - 

εγώ να θέλω να 

τελειώνω αφού δεν αντέχω

άλλο 

κι αυτός να μην τελειώνει

να συνεχίζει χωρίς να έχει γι' 

αυτόν σημασία

αν εγώ υπάρχω

να μην τον νοιάζει

που εγώ έχω φτάσει να μη

με νοιάζει παρά μόνο να 

τελειώνω

(Παύση)

Χαλασμένες σάλπιγγες

βουλωμένα κόρνα

σπασμένες άρπες

(Παύση)

Όλα μυρίζουν σαν άπλυτος κώλος

Μια μπόχα από ξεχασμένο πτώμα

Μόλυνση ω μόλυνση με τρελαίνεις

(Παύση)

Τώρα πια είμαι βέβαιος

όσο ποτέ

γι' αυτό που δεν πιστεύω

κι ας πέσουν να με κάψουν όλα τα άστρα

δεν πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού

στην μετά θάνατον ζωή -

κι αυτό μ' ανακουφίζει

μού δίνει χαρά

μια χαρά

μου φέρνει ένα γέλιο

δεν ξέρω γιατί -

(Παύση)

ίσως

γιατί δεν μοιάζω

μ' αυτόν

Ένα απόσπασμα από το "Φαέθων", θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σαιξπηρικόν και παρουσιάζεται στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων μέχρι τις 5/4. 

Το έργο σκηνοθετεί (εξαιρετικά) ο (ταλαντούχος) Δημήτρης Καραντζάς. 
Ένα σκληρό έργο, που σε καθηλώνει.

Σημείωμα συγγραφέα

Όσα επιβάλλει ο Χάμνετ Λομ στα μέλη τής οικογένειάς του, σε παράλληλη συνάρτηση προς τις ατέρμονες διακηρύξεις του υπέρ τού χριστιανικού δόγματος και της ευαγγελικής πορείας, αποτελούν τη σύμμετρη και ολική καταδίκη του.

Το θέατρο, αυτός ο εμπράγματος τρόπος αναπαράστασης τού ανθρώπινου γίγνεσθαι, προσφέρει, στην περίπτωση ενός έργου όπως ο «Φαέθων», τη δυνατότητα να καταστεί ορατή η συγκαλυπτική λειτουργία του προτάγματος, δηλαδή το υποκρίνεσθαι, το αποκρύβειν και το αποκρύπτεσθαι, το εξαπατάν και το χειραγωγείν, το προσωπείο ως κατ’ εξοχήν έμβλημα του φαίνεσθαι, με κατάληξη το αποκαλύπτειν μέσω σκηνικών και δραματουργικών μηχανισμών – το στήσιμο της ποντικοπαγίδας στον «Άμλετ».

Ο Χάμνετ Λομ, φορέας και εφαρμοστής του χριστιανικού προτάγματος, μισαλλόδοξος υποστηρικτής του και φανατικός απόστολός του, γίνεται ο αντιστροφέας του. Ως παράφορος λειτουργός του, αποκαλύπτει την πλαστότητά του και την ανεδαφικότητά του, την αντίθετη στην ανθρώπινη ύφανση υφή του. Επιπλέον, καταδεικνύει, ωμά και απροκάλυπτα, τη χριστιανική σωτηριολογία ως ρητορικό προκάλυμμα μιας κολάσιμης πρακτικής την οποία με τα λόγια αρνείται και με τις πράξεις συντηρεί.

Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς 

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου 

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη 

Ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός 

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου Βοηθοί σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ιωάννα Πιατά

Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Ανέζα Παπαδοπούλου, Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου