"Φαέθων", Δημήτρης Δημητριάδης

ΛΕΛΟ
Ονομάζομαι Λέλο Λομ
Έχω περάσει τα τριάντα
Δεν έχω τίποτε να κάνω στη ζωή
Δεν έχω τίποτε να κάνω την ζωή μου
(Παύση)
Κουράστηκα να βλέπω
το σώμα και το πρόσωπο μου να γερνάνε
ο καιρός να περνάει και να μην έχω τίποτε
Βαρέθηκα να είναι συνεχώς 
στο μυαλό μου
η ίδια φράση
να έρχεται να ξαναέρχεται
η ίδια
Δεν έχω ζήσει
είμαι τριάντα χρονώ και δεν έχω ζήσει
δενέχωζήσειδενέχωζήσει
Έρχεται και ξαναέρχεται διαρκώς
(Παύση)
Βαρέθηκα ν' ακούω με τις ώρες ραδιόφωνο
για να μην αποξενωθώ εντελώς από τον κόσμο
Να μένω κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση
ενώ ξέρω ότι αυτή η μηχανή με την σαβούρα της
μάς στύβει τον εγκέφαλο και μας αποκτηνώνει
Νιώθω ντροπή που έμεινα όλο το καλοκαίρι καθισμένος
να παρακολουθώ το Παγκόσμιο σκατο-Κύπελλο
θα μπορούσα να είχα πάει λίγες μέρες στην έρημο
ή σε μιαν άλλη χώρα ή κάπου - 
(Παύση)
κάπου όπου θα ήμουν πιο ευτυχισμένος από 
δω

(...)

Εδώ και μήνες

παραπάνω

τελευταία

όλο και πιο

πολύ 

σκέψεις θανάτου γεμίζουν το κεφάλι μου

Θανάτου και

μακελειού

(Παύση)

Να δω να ξεσχίζονται οι σάρκες του σύμπαντος

(Παύση)

Να μπορούσα να δώσω ένα τέλος

σ' αυτήν την διεστραμμένη περιστροφή

μ' εξαντλεί με λιώνει

Να τσακίσω την άγονη τροχιά του κόσμου

Είν' εκεί και τι κάνει για μένα

ο κόσμος

Τι περιμένει και δεν

με βοηθάει

Γιατί ήρθα

εγώ σ' αυτόν

αφού αυτός δεν έρχεται 

σ' εμένα

Γιατί αυτός υπάρχει με 

τόση άνεση

όταν εγώ

δυσκολεύομαι τόσο να

υπάρξω

λες κι είμαι αφύσικος

Γιατί αφού εγώ κι

ο κόσμος είμαστε μαζί

εγώ να υποφέρω κι αυτός όχι - 

εγώ να θέλω να 

τελειώνω αφού δεν αντέχω

άλλο 

κι αυτός να μην τελειώνει

να συνεχίζει χωρίς να έχει γι' 

αυτόν σημασία

αν εγώ υπάρχω

να μην τον νοιάζει

που εγώ έχω φτάσει να μη

με νοιάζει παρά μόνο να 

τελειώνω

(Παύση)

Χαλασμένες σάλπιγγες

βουλωμένα κόρνα

σπασμένες άρπες

(Παύση)

Όλα μυρίζουν σαν άπλυτος κώλος

Μια μπόχα από ξεχασμένο πτώμα

Μόλυνση ω μόλυνση με τρελαίνεις

(Παύση)

Τώρα πια είμαι βέβαιος

όσο ποτέ

γι' αυτό που δεν πιστεύω

κι ας πέσουν να με κάψουν όλα τα άστρα

δεν πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού

στην μετά θάνατον ζωή -

κι αυτό μ' ανακουφίζει

μού δίνει χαρά

μια χαρά

μου φέρνει ένα γέλιο

δεν ξέρω γιατί -

(Παύση)

ίσως

γιατί δεν μοιάζω

μ' αυτόν

Ένα απόσπασμα από το "Φαέθων", θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σαιξπηρικόν και παρουσιάζεται στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων μέχρι τις 5/4. 

Το έργο σκηνοθετεί (εξαιρετικά) ο (ταλαντούχος) Δημήτρης Καραντζάς. 
Ένα σκληρό έργο, που σε καθηλώνει.

Σημείωμα συγγραφέα

Όσα επιβάλλει ο Χάμνετ Λομ στα μέλη τής οικογένειάς του, σε παράλληλη συνάρτηση προς τις ατέρμονες διακηρύξεις του υπέρ τού χριστιανικού δόγματος και της ευαγγελικής πορείας, αποτελούν τη σύμμετρη και ολική καταδίκη του.

Το θέατρο, αυτός ο εμπράγματος τρόπος αναπαράστασης τού ανθρώπινου γίγνεσθαι, προσφέρει, στην περίπτωση ενός έργου όπως ο «Φαέθων», τη δυνατότητα να καταστεί ορατή η συγκαλυπτική λειτουργία του προτάγματος, δηλαδή το υποκρίνεσθαι, το αποκρύβειν και το αποκρύπτεσθαι, το εξαπατάν και το χειραγωγείν, το προσωπείο ως κατ’ εξοχήν έμβλημα του φαίνεσθαι, με κατάληξη το αποκαλύπτειν μέσω σκηνικών και δραματουργικών μηχανισμών – το στήσιμο της ποντικοπαγίδας στον «Άμλετ».

Ο Χάμνετ Λομ, φορέας και εφαρμοστής του χριστιανικού προτάγματος, μισαλλόδοξος υποστηρικτής του και φανατικός απόστολός του, γίνεται ο αντιστροφέας του. Ως παράφορος λειτουργός του, αποκαλύπτει την πλαστότητά του και την ανεδαφικότητά του, την αντίθετη στην ανθρώπινη ύφανση υφή του. Επιπλέον, καταδεικνύει, ωμά και απροκάλυπτα, τη χριστιανική σωτηριολογία ως ρητορικό προκάλυμμα μιας κολάσιμης πρακτικής την οποία με τα λόγια αρνείται και με τις πράξεις συντηρεί.

Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς 

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου 

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη 

Ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός 

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου Βοηθοί σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ιωάννα Πιατά

Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Ανέζα Παπαδοπούλου, Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου