στην ορεινή Αρκαδία

Δε θα γράψω τίποτα αυτές τις μέρες στο blog για τη ανόητη φαρσοκωμωδία των συνεχών μνημονίων. Προτιμώ να σας μεταφέρω λίγη από την ομορφιά της φύσης. 

Οι προηγούμενες μέρες μου χάρισαν μια μικρή διαφυγή.  

Φιλοξενήθηκα σε ένα συγγενικό σπίτι σε ένα πανέμορφο 

ορεινό χωριό της Αρκαδίας, στη Στεμνίτσα. 

Για δύο μέρες λοιπόν,

κυριολεκτικά πήρα τα βουνά.

Απλά χαζεύοντας τα χρώματα του δάσους,

 τα περήφανα έλατα, τις καστανιές, τα πλατάνια και τις ιτιές, 

τα φθινοπωρινά πεσμένα φύλλα...

τα πλάσματα και τους ήχους της φύσης, 

την ίσως "απόκοσμη" ηρεμία 

για έναν άνθρωπο της πόλης, σαν και του λόγου μου...

Αν και αρχές Νοεμβρίου, η θερμοκρασία ήταν ανοιξιάτικη.   

Βολτάραμε στη Στεμνίτσα, 

στη Βυτίνα, στη Δημητσάνα, 

στην Ελάτη, 

στην Καρύταινα, 

στον Μαίναλο, ιστορικά μέρη της Πελοποννήσου,

[παραπάνω : θέση διδακτηρίου ελληνικής σχολής Στεμνίτσας 1680-1828

όπου μαθήτευσαν φιλικοί και αγωνιστές του 1821,

μέχρι και ο πρωθυπουργός Α. Κουμουνδούρος]

 Ξεδιψάσαμε στις πηγές του βουνού

και ξεκουραστήκαμε 

στις όχθες του ποταμού Λούσιου. 

 Χρόνος για φωτογραφίες, σκέψεις, 

ξεφύλλισμα βιβλίων...

Όταν η μαγεία της φύσης

εξαγνίζει ψυχή

σκέψη

και μυαλό...

Μπορεί το φθινόπωρο να μην έχει ακόμη επισκεφτεί την Αθήνα, 

μα στα βουνά η ομορφιά του πραγματικά οργιάζει...

 

Πέρσι τέτοια εποχή, είχα ταξιδέψει με τον Οδοντωτό στη διαδρομή Διακοπτό - Καλάβρυτα, μπορείτε να θυμηθείτε εκείνες τις φθινοπωρινές εικόνες και να ταξιδέψετε ξανά εκεί, πατώντας εδώ. 

Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω λίγο, 

καλή δύναμη σε όλους...

roadartist in athens και στο facebook

Διάφοροι φίλοι (και κάποιοι παλιοί bloggers) επέμεναν πως πρέπει να ανοίξω σελίδα του blog στο Facebook.  Εγώ για διάφορους λόγους, τους οποίους δεν υπάρχει πλέον λόγος να αναφέρω, το απέφευγα, απομένει απλά να διαψευσθώ.  

Άνοιξα μια σελίδα στο facebook για το blog, ακόμη δεν έχω ασχοληθεί να καταλάβω πως λειτουργεί, αλλά θα το μάθω αρκετά άμεσα και αυτό. 

Όσοι χρησιμοποιείτε το facebook και διαβάζετε το blog, 
μπορούμε να τα λέμε πλέον και από εκεί.

Αν σας ενδιαφέρει, η σελίδα μου στο facebook είναι εδώ .

* Λειτουργεί και η σελίδα στο : twitter.com/roadartist 

** Λόγω της ιδιομορφίας αυτής της ανάρτησης, τα σχόλια μένουν κλειστά.

5 χρόνια Roadartist... in athens ;)

Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια δημιουργήθηκε το blog. Όταν το ξεκίνησα, σκεφτόμουν πως θα το είχα για λίγες εβδομάδες, τελικά έκανα λάθος, καθώς έκλεισε 5 χρόνια ζωής.

Με αφορμή αυτή την «επέτειο» χάζεψα λίγο αναρτήσεις προηγούμενων ετών.  Θυμήθηκα θεατρικές παραστάσεις που είχα παρακολουθήσει, εκδρομές που είχα πάει με φίλους, προσωπικές μου στιγμές στην πόλη μου, ματιές μου, σκέψεις μου, διάβασα και βίωσα ξανά σκηνικά της ζωής μου που ίσως αν δεν τα είχα καταγράψει να είχανε ξεχαστεί στον καταιγισμό της καθημερινότητας. Είναι αλήθεια πως ξαναδιάβασα παρουσιάσεις εκθέσεων (με εντυπώσεις, αλλά και φωτογραφίες μου), θεατρικές παραστάσεις, προτάσεις βιβλίων και μου άρεσε που τις είχα ανεβάσει σε αυτό το ηλεκτρονικό ημερολόγιο.  Ακόμη και απλές φωτογραφίες, μου θύμισαν ποδηλατάδες, βόλτες στο δρόμο, μου έφεραν στο μυαλό τις αντίστοιχες χρονικές περιόδους της ζωής μου και συνειδητοποιώ πως παρ' όλες τις δυσκολίες, είχανε και μοναδική ομορφιά. Χαίρομαι που μπόρεσα να την εντοπίσω, να σας τη μεταφέρω και να τη μοιραστώ μαζί σας. Ότι και αν έρθει, θα παραμείνουν να ταξιδεύουν ατέρμονα στο απέραντο κόσμο του διαδικτύου.

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την παρουσία σας, ακόμη και όταν απουσιάζω. Κάθε ανάρτηση θα ήταν διαφορετική δίχως το σχολιασμό, τον προβληματισμό, τις απόψεις και τα συναισθήματα σας - από αυτή την αλληλεπίδραση, σίγουρα κερδίζεις. 

Το όμορφο είναι ότι με κάποιους γνωριστήκαμε, συζητήσαμε, ήπιαμε καφέ, βολτάραμε στην πόλη, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τη ζωή και να ανταλλάξουμε απόψεις.  Όντας διστακτική στις πολλές, ανούσιες συναναστροφές, ακριβώς αυτό το μοτίβο κράτησα εξαρχής και εδώ.  Όσους από εσάς γνώρισα από κοντά, σήμαινε πως για κάποιο λόγο κάτι περισσότερο «είπατε» μέσα μου, μιλήσατε με τον τρόπο σας στην καρδιά μου.  Έτσι κάποιοι γίνατε «φίλοι», η αγάπη που με γεμίσατε μου επιτρέπει να το γράφω.  Από εδώ λοιπόν γνώρισα ανθρώπους που με αγκάλιασαν και αυτό είναι σπουδαίο.  Μα ακόμη και με όσους δεν υπήρξε χημεία - δεν γίνεται να ταιριάξεις με όλους - ήταν μια ακόμη εμπειρία για τον ανθρώπινο χαρακτήρα. 

Όποια κ αν θα είναι η συνέχεια του blog, το μόνο σίγουρο είναι πως βγήκα κερδισμένη.  Έδωσα και μοιράστηκα πολλά, πήρα περισσότερα. Έμαθα πράγματα, διαμόρφωσα απόψεις, έδωσα κάτι - είναι καλό να δίνεις - γνώρισα κάποιους σπάνιους ανθρώπους.  Ανεκτίμητο στην εποχή μας.

Όπως τα προηγούμενα χρόνια, έτσι και στη φετινή ανάρτηση, σας έχω  δωράκι.

To Soundtrack Volume 5, με τραγούδια που ακούστηκαν σε αναρτήσεις το προηγούμενο χρόνο, είτε αγαπημένα μου κομμάτια και αναμνήσεις μέσω αυτού. 

Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 5 (free download), πατώντας εδώ.  

Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω :

Roadartist’ s Soundtrack Volume 5

1. Μάνος Χατζιδάκις - Πρόλογος (Όνειρο Παιδιών της Γειτονιάς - Οδός Ονείρων - Νυχτερινός χορός) 2. Beck - True Love Will Find You In The End 3. Bella Ciao (Original) 4. Bon Iver - Skinny Love 5. Charles Aznavour - La Boheme 6. Eddie Vedder - Society - (Soundtrack Into the wind)  7. Francoise Hardy - Le Temps De L'amour 8. Once soundtrack - Falling Slowly  9. Yael Naim - New Soul 10. Αλκίνοος Ιωαννίδης, Encardia - Κalinifta 11. Shigeru Umebayashi - Yumeji's theme (In the mood for Love) 12. Aaron - U-Turn (Lili) 13. Vanessa Mae - Storm 14.  Escape - Philip Glass 15. Θ.Ανεστόπουλος - Ξανάρθαν τα σύννεφα - 16. Aaron - U-Turn (Lili) 17. Nat Cole King - Smile 

Μπορείτε να δείτε τα κομμάτια και να κατεβάσετε τα cds των τεσσάρων προηγούμενων ετών, καθώς τα links τους είναι ενεργά.  

Εδώ μπορείτε να δείτε τα κομμάτια και να κατεβάσετε το Soundtrack Vol. 4 :

Soundtrack Volume 4 

και τα Soundtracks Vol. 3, Vol. 2 και Vol.1  πατώντας τον σύνδεσμο : 

 Soundtracks Volume 3, 2, 1 

Ζούμε σε δύσκολη εποχή... Κατεβάστε, ακούστε τη μουσική και ταξιδέψτε για λίγο σε πιο μαγικούς κόσμους. Καλή ακρόαση :)

Τάδε έφη... Ρένος Αποστολίδης

«...δεν τους μαθαίνουν Ιστορία γιατί δεν συμφέρει να ξέρουν και να κρίνουν, αλλά και γιατί τα μυαλά της συντριπτικής πλειονότητας των διδασκόντων είναι χαλασμένα - όπως και ήταν χαλασμένα πριν αντίστροφα. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν την Ιστορία στα σκολειά για να παράγουν εθνικιστικές συνειδήσεις. Μετά για να κάνουν κακή κι αδέξια προπαγάνδα ψευτοαριστερίστικη. Όλοι άπλωναν αναχρονιστικά τις ιδεούλες τους και τις πίστεις τους στο παρελθόν, κόβαν και ράβαν την ιστορία στα μικρά μέτρα τους.

Αλλ' έτσι η βαθύτερη ζήτηση της ιστορίας, που είναι κάτι το πολύ ριζικό στην ανθρώπινη συνείδηση, δεν ικανοποιείται, πεινάει επί μακρόν, κι εντέλει μαραίνεται. Σιχάθηκα μια ζωή να παλεύω να διαλύσω ψευτοϊστορικές ερμηνείες του παρελθόντος, εθνικιστών και τάχα μαρξιστών, τάχα "συντηρητικών" και τάχα "προοδευτικών", να μην θαρρούν τα παιδιά πως η αρχαιοελληνική πόλις είναι ό,τι τάχα η εθνικιστική πατρίδα, να μην βγάζουν "προδότες" τους Θεμιστοκλήδες και τους Αντρούτσους, να μην βγάζουν όλοι "προδότες" τους πολιτικούς τους αντιπάλους, να μην απλώνουν στα παρελθόντα τα παρόντα πάθη τους. 

Ποια ιστορία; Ποιος την δίδαξε ποτέ σωστά; Ποιος νοιάστηκε αλήθεια; Και γι' αυτό ίσως δεν έχουμε και ιστορική μνήμη. Τι "ιστορική"; Ούτε χθεσινή δεν έχουμε! Πράγματα που τα ζήσαμε χθες, οι ίδιοι, στο πετσί μας, αφήνουμε θρασύτατα να μας τα λένε ανάποδα όλοι και δεν αντιδρούμε!»

Απόσπασμα από συνέντευξη του Ρένου Αποστολίδη σε αθηναϊκή εφημερίδα της 13-6-93, 
πηγή :  renosapostolidis-info.blogspot.gr 


*...μια άποψη με την οποία απλά δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο*

Μάνος Χατζιδάκις: "Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά."

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925. Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, για όσο διάστημα θα υπάρχει το ιστολόγιο δεν θα πάψουν να γίνονται αναφορές στο Μάνο Χατζιδάκι. Αξίζει να διαβάσουμε την παρακάτω ραδιοφωνική συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι, την οποία έδωσε το 1989. Και είπε πράγματα που 22 χρόνια αργότερα μπορείς να τα χαρακτηρίσεις τουλάχιστον προφητικά...

- Ζητούμε να μας πείτε πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας; Πολλοί φρονούν ότι περνά σοβαρή κρίση, ότι απειλείται με ηθική σήψη, ίσως με διάλυση, αφήνοντας μας έξω από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;

Μ.Χ.: Εγώ δε θα το έλεγα τόσο τραγικά, ότι μας αφήνει απ' έξω. Είναι μια μοιραία κατάληξη ενός κόσμου, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση του. Κι εκεί νομίζω ότι έχει μεγάλο μερίδιο όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και ειδικά ο μεταπολεμικός πολιτικός κόσμος. Δεν προετοιμάστηκε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Το είδος του ελεύθερου πολίτη δεν προετοιμάστηκε.

Γι αυτό έγινε και η δικτατορία. Γιατί πότε έγινε η δικτατορία; Το 67. Λοιπόν φανταστείτε, αν είχαμε αυτό το είδος του ελευθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ. Αλλά, βέβαια για σκεφτείτε ότι ο έλληνας πολίτης όχι μόνο της πόλης αλλα και της επαρχίας, του χωριού, τί είχε ν' αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μεταπολέμικά χρόνια; Τον χωροφύλακα, τον εισαγγελέα, τον παπά. Αυτόν δεν τον αντιμετώπιζε και επί δικτατορίας; Ποιά ήταν η αλλαγή; Γιατί να ξεσηκωθεί;

-Σήμερα;

ΜΧ: Σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας θητείας.

- Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες σήμερα κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Ποιός τους προετοίμασε; Το σχολείο; Ξερουμε πολύ καλά τί προετοιμάζει το σχολείο. Ο στρατός; Ξέρουμε σε τί ανυποληψία ρίχνει τον νέο Έλληνα πολίτη ο στρατός για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από πάνω του. Πόσοι είναι εκείνοι που αντέχουν; Οι 10; Οι 20; Με τις σπουδές φεύγουν έξω και τελειώνει. Ποιοί μένουν εδώ;

- Έτσι όπως το λέτε είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα

ΜΧ: Εγώ δεν έχω καμμία ελπίδα, παρά αν γίνει κανένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε.

-Σαν κρατος θεωρείτε ή σαν εθνική οντότης;

ΜΧ: Ως εθνική οντότης. Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε όταν έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποιά είναι η υποδομή, για να υπάρξουν έστω ένα-δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας;

-Αναρρωτιέμαι αν αυτή η απογοήτευση- αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι- που έχετε για το μέλλον, συμβιβάζεται με την έντονη παρουσία σας στα πολιτικά πράγματα, όχι βέβαια άμεσα σαν πολιτικός αλλά με την κριτική σας;

ΜΧ: Είμαι υποχρεωμένος κι αισθάνομαι όσο είμαι ζωντανός, να υπάρχω. Και να υπάρχω με τις δυνάμεις μου, ασυμβίβαστες και με το μυαλό μου καθαρό. Όσο μπορεί να υπάρχει αυτό.

- "Τιμή εις εκείνους όπου εις την ζωήν των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"

ΜΧ: Αλλιώς, αυτό δεν σημαίνει οτι έχω την αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον. Και μην ξεχνάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος, ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.

- Δηλαδή εσείς δε φρονείτε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τί θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνιση μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.

Πηγή: lifo.gr

Πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο κατεβάζετε το ένθετο αφιέρωμα :
|Επτά μέρες της Καθημερινής, 6 Ιουνίου 1999 |

Παλιότερες αναφορές για τον Μάνο Χατζιδάκι στο blog, αξίζουν την περιήγηση σας :

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι

Μάνος Χατζιδάκις, ο Λαχειοπώλης του Ουρανού...

Άποψη του Μάνου για την Παιδεία

κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 

Το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι

Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»
"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"
Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", του Μάνου Χατζιδάκι
Αναφορά του Μάνου Χατζιδάκι στο Ρεμπέτικο 
σχόλια του Τρίτου
 ..τα παιδιά του Πειραιά..
..όταν έρχονται τα σύννεφα..

Το μεγάλο μας τσίρκο [ολόκληρο ηχητικά]

Το εξαιρετικό και εμβληματικό θεατρικό έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σταθμός για το ελληνικό θέατρο, ανέβηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1973 στα χρόνια της δικτατορίας στο θέατρο Αθήναιον και οι παραστάσεις του ήταν στην ουσία οι μαζικότερες – μέχρι & το Πολυτεχνείο – πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.  

Ο Σταύρος Ξαρχάκος έγραψε τη μουσική της παράστασης και ο Ευγένιος Σπαθάρης επιμελήθηκε τα σκηνικά. Πρωταγωνιστές της παράστασης η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Χρήστος Καλαβρούζος και ο Τίμος Περλέγκας. Ερμηνευτής των τραγουδιών ο Νίκος Ξυλούρης. Η μαζική προσέλευση και η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στο πρώτο ανέβασμα του έργου ενόχλησε το δικτατορικό καθεστώς, που επέβαλε τη διακοπή των παραστάσεων. Μετά την πτώση της δικτατορίας η παράσταση ανέβηκε εκ νέου στο Θέατρο Ακροπόλ.

Βάλτε το παρακάτω βίντεο να παίζει και ακούστε ολόκληρη την ιστορική παράσταση. Αμέσως θα ζωντανέψει ξαφνικά μπροστά σας... Ένα ταξίδι στην σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ελληνική ιστορία, μάθημα ζωής, με πολλά επίκαιρα μηνύματα για το  σήμερα...

 Το βίντεο αναρτήθηκε από τη ilesxi 

Δανειστική Βιβλιοθήκη Ιδρύματος Ευγενίδου

Όσοι διαβάζουν το blog, γνωρίζουν πόσο πολύ αγαπώ τα βιβλία. Η γνώση είναι δύναμη, έτσι μας μάθανε και πραγματικά ισχύει. Διαβάζοντας διευρύνεται η αντίληψη σου και γίνεσαι κριτικός.  Ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της οικονομικής κρίσης είναι η παιδεία. Κάθε ευαισθητοποιημένος πολιτικός, αν θα ενδιαφερόταν για την ανάπτυξη της χώρας, πρώτα θα έβαζε ως στόχο την επένδυση στην παιδεία, γιατί ακριβώς με αυτό τον τρόπο επενδύεις στο αύριο της χώρας σου. Θα προσπαθούσε να κρατήσει τους νέους πάση θυσία στη χώρα τους, ώστε να προσφέρουν σε αυτή.

Γνωρίζω πως οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές, έχετε υποστεί δραματικές μειώσεις στους μισθούς σας, παράλληλα καλείστε να πληρώσετε υψηλούς, παράλογους και άδικους φόρους, ενώ είναι πιθανό οι ίδιοι ή κάποιο μέλος της οικογένειας σας να είναι άνεργο.

Είναι βέβαιο πως έχετε περιορίσει τα έξοδα σας, ίσως αδυνατείτε να αντεπεξέλθετε στα απαραίτητα. Κάποιοι γράψατε σε προηγούμενη ανάρτηση πως πλέον δεν μπορείτε να διαθέσετε χρήματα για την αγορά βιβλίων όπως στο παρελθόν (και εγώ δε μπορώ όσα πριν χρόνια).

Αυτή λοιπόν η ανάρτηση θέλει να σας ανοίξει ένα δρόμο. Θέλει να φωνάξει δυνατά πως υπάρχουν τρόποι κάποιος να μορφωθεί και να αλλάξει τον τρόπο σκέψης άρα και ζωής του, διαβάζοντας βιβλία για τα οποία δεν θα χρειαστεί να πληρώσει απολύτως τίποτα.

Σήμερα σκέφτηκα να σας παρουσιάσω την πιο αγαπημένη μου δανειστική βιβλιοθήκη στην πόλη μου. Χρησιμοποιώ τη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου σχεδόν 8 χρόνια και έχω τις καλύτερες των εντυπώσεων τόσο από το Ίδρυμα, όσο και από τους υπαλλήλους του.

Η βιβλιοθήκη λειτουργεί από το 1966 ως δανειστική με ελεύθερη είσοδο και διαθέτει συλλογές σε έντυπο και ψηφιακό υλικό σε αρκετούς θεματικούς τομείς. Αποτελεί ένα ευχάριστο περιβάλλον μελέτης για χιλιάδες επισκέπτες. Σε καθημερινή βάση φιλοξενούνται στους χώρους της και χρησιμοποιούν ελεύθερα τα αναγνωστήρια, τους υπολογιστές και το υλικό της μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες, επαγγελματίες κ.λπ. 

Η μόνη αλήθεια είναι πως αν αγαπάς πολύ κάτι, βρίσκεις πάντα χρόνο για αυτό. 

Έτσι αν αγαπάς πραγματικά τα βιβλία, τότε θα βρεις τρόπο και χρόνο για να τα απολαύσεις.  Αρκεί να τα αναζητήσεις.   

Εκείνο που χρειάζεται είναι αληθινή αγάπη και μεράκι, ή απλά να μυηθείς στο απίστευτο και μαγικό ταξίδι με ένα βιβλίο και έπειτα δε θα υπάρχει γυρισμός. 

Χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Ίδρυμα Ευγενίδου και στους ευγενικούς, πάντα εξυπηρετικούς υπαλλήλους του.  Τους το απευθύνω και μέσω αυτής της ανάρτησης.

Όσοι ενδιαφέρεστε περιηγηθείτε στο site για να διαβάσετε περισσότερα σχετικά με τον κανονισμό λειτουργίας της Βιβλιοθήκης : πατώντας εδώ

Στοιχεία επικοινωνίας με τη Βιβλιοθήκη:

Τηλ: 210-9469600 και 210-9469631 - 32

e-mail: lib@eugenfound.edu.gr

Ωράριο λειτουργίας της Βιβλιοθήκης:
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη 8:30 - 20:00
Παρασκευή 8:30 - 15:30
Σάββατο 8:30 - 15:30

Περισσότερες πληροφορίες : εδώ

Σε αυτό το σημείο, σας υπενθυμίζω την ανάρτηση "Δωρεάν και φθηνά βιβλία υπάρχουν παντού!"

Where Children Sleep, James Mollison

Από την Κένυα στο Κεντάκι και από τα σκουπίδια σε ροζ δωμάτια. Παιδιά από όλο τον κόσμο, διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές τάξεις, όλα μαζί κάτω από το φακό του φωτογράφου James Mollison.  Ένα σοκαριστικό έργο που δείχνει την ανισότητα ανάμεσα σε παιδιά. Αν είναι να υπάρξει μια σημαντική αλλαγή πρέπει να ξεκινήσουμε από τα παιδιά. Το βιβλίο του ονομάζεται "Where Children Sleep" .

Όταν ζητήθηκε από το φωτογράφο James Mollison να κάνει ένα project σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών, του ήρθε στο μυαλό το παιδικό του δωμάτιο. Η εξέλιξη αυτής της ιδέας ήταν το "Where Children Sleep". Οι φωτογραφίες του απεικονίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Indira (7 ετών) από το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Από 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολειο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.

Kaya (4 ετών) από το Τόκιο. Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια όταν μεγαλώσει.

Dong (9 ετών) από Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα μαθήματα του για το σχολείο. Το όνειρο του είναι να γίνει αστυνομικός.

Joey (11 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Όταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικά του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του είναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.

Jasmine (4 ετών) απο Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογένεια της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.

Lamine( 12 ετών) από τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεβάτια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα από τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου διαβάζουν το Κοράνι.

Thais (11 ετών) από την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια από την Βραζιλία.

Douha (10 ετών) από την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.

Jamie (9 ετών) από την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδιώτικο δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.

Roathy (8 ετών) από την Καμπότζη. Το στρώμα του , όπου και μένει, είναι σε σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινό  Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες τα οποία και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.

Nantio (15 ετών) από την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille. Μένει σε σκηνή φτιαγμένη από πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτοριδεκτομή. Καθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.

Hamdi από την Παλαιστίνη. Ο Hamdi ζει με τους γονείς του και τα πέντε αδέλφιά του, σε ένα παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό, στη Δυτική Όχθη. Το διαμέρισμα τους έχει καθιστικό, κουζίνα και τρία υπνοδωμάτια.

Syra από τη Σενεγάλη. Η Syra είναι οχτώ χρονών και ζει με τους γονείς της και την μεγαλύτερη αδερφή της σε ένα χωριό της Σενεγάλης. Η Syra δεν μιλάει στον κόσμο και πάντα είναι θλιμμένη. Οι ντόπιοι λένε ότι αυτό συμβαίνει γιατί μία μάγισσα καταδίωξε την μητέρα της και έκλεψε την ψυχή της Syra αλλά και της αδερφής της

Jivan από την Νέα Υόρκη. Jivan είναι τεσσάρων ετών και μένει με τους γονείς του στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Ο Jivan έχει το δικό του δωμάτιο, το οποίο έχει σχεδιάσει η μαμά του, το δικό του μπάνιο και μια ντουλάπα γεμάτη παιχνίδια

Άστεγο παιδί από τη Ρώμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρουν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.

μετάφραση /επιμέλεια: Natalie Sampas
www.childit.gr

Ευχαριστώ τη φίλη @LizioS από το twitter (εδώ και το blog της ) που μου το έστειλε.