30 Οκτωβρίου 2013

6 χρόνια Roadartist in... Athens! ( + πολλά ευχαριστώ )


Ακριβώς πριν από έξι χρόνια, στις 30 Οκτωβρίου 2007, ξεκίνησε η λειτουργία του blog.  Έγινε μετά από παρότρυνση ενός προσώπου, που τύχαινε να διαβάζει γραπτά μου. Απλά με ένα κλικ λοιπόν δημιουργήθηκε το blog. Τo nickname, απαραίτητο παιχνίδι της συμμετοχής στο blogging, ήταν αυθόρμητη σκέψη της στιγμής που έτυχε να αγαπήσω αμέσως. 

Από τότε ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι, που πίστευα ότι θα διαρκούσε λίγες μέρες και τελικά συμπλήρωσε έξι ολόκληρα χρόνια λειτουργίας, ασταμάτητου μοιράσματος. Ένας δρόμος μακρύς, γεμάτος με αναρτήσεις, ως επί των πλείστων, πολιτιστικού περιεχομένου (αφιερώματα σε εκθέσεις, μουσεία, μουσικές, θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων, street art, προσωπικοτήτων, συνεντεύξεων), αλλά και με φωτογραφίες, ταξίδια, προσωπικά κείμενα, σκέψεις, προβληματισμούς μου. Ένα ταξίδι λέξεων, ήχων, συναισθημάτων, που έτυχε να φέρει κοντά μου ανθρώπους, κάποιους από τους οποίους είμαι τυχερή να μπορώ να αποκαλώ καρδιακούς "φίλους", με την αληθινή έννοια της λέξης. Σχέσεις που σε εξελίσσουν, που δίνουν και λαμβάνουν, που ξέφυγαν από το στενό διαδικτυακό κομμάτι και μπόρεσαν ν' αγγίξουν την καρδιά μου. Σχέσεις που δεν κρύβουν από πίσω καμία σκιά, δε βασίζονται σε κάποιο απώτερο συμφέρον, αλλά πηγάζουν από την πρώτη αληθινή έννοια του blogging, αυτή που έχει ξεχαστεί (αν όχι πλέον "χαθεί") την αυθόρμητη μοιρασιά με μεράκι και αγάπη.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χιλιάδες αναγνώστες που πέρασαν από το site, στάθηκαν, σχολιάσαν και που συνεχίζουν να το τιμούν με την ανάγνωση τους. Γιατί είναι πραγματική τιμή η παρουσία όλων σας. Σε μια εποχή που έχουν ξεφτίσει "αξίες", "ιδέες" και "έννοιες", αποκτά ιδιαίτερο νόημα το ενδιαφέρον σας.  Το blog λειτουργεί σαν ένα βιβλίο, ένα ανοικτό "διαδικτυακό ημερολόγιο", άλλοτε με αφορμή γεγονότων της πόλης, άλλοτε δικών μου στιγμών σε μέρη, σε ανθρώπους, σε γνώσεις, σε γωνιές. Όλα όσα ζούμε σήμερα, μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσαν να μοιάζουν όταν πρωτοξεκίνησε να λειτουργεί αυτή εδώ η διαδικτυακή γωνιά. Λογικό λοιπόν όλα αυτά να επηρέαζουν και τη δική μου ζωή, όπως ίσως τη δική σας.  Επακόλουθο να επηρεάζεται η ψυχολογία και ν' αποσυντονίζεται η πορεία...

Αν με ρωτούσε κάποιος τι θα μου μείνει από αυτό το ταξίδι, θα απαντούσα, με το χέρι στην καρδιά, πως πρώτα απ' όλα κρατώ αυτή τη φοβερή αλληλεπίδραση, την οποία εκτιμώ αληθινά. Πολλά βλέμματα στάθηκαν εδώ. Με κάποια ταιριάξαμε, με άλλα όχι. Πράγμα λογικό. Αν ίσως κάποιος απ' όσους διασταυρωθήκαμε, ένιωσε να έχει αδικηθεί από μένα, ας σκεφτεί πως ένα εκ φύσεως εσωστρεφές άτομο, ίσως έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο συμπεριφοράς. Το βέβαιο είναι πως πάντα έμεινα μακριά από "ανταγωνισμούς", "κακίες" και έτσι θα συνεχίσω. 

Είναι πλέον παράδοση να δωρίζω αυτή τη μέρα ένα Soundtrack με μουσικές που "έντυσαν" στιγμές αναρτήσεων, της γενικότερης διαδικτυακής παρουσίας του Roadartist in Athens. Δε θα μπορούσε να λείπει και το φετινό.Έτσι λοιπόν, όπως κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, ακολουθεί το φετινό Soundtrack. 


Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 6 (free download) πατώντας εδώ

Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω :

"Roadartist’ s Soundtrack Volume 6

1. Antony and The Johnsons ~ Another World 2. C.W. Stoneking ~ The Love Me Or Die 3. Chet Baker ~ Let's Get Lost 4. Dead Man's Bones ~ My Body's a Zombie For You 4. Ηλίας Βαμβακούσης & Νατάσα Μποφίλιου ~ Du tonic 5. Edward Sharpe and The Magnetic Zeros ~ Home 6. Elvis Presley ~ Suspicious minds 7. Jun Miyake and Arto Lindsay ~ Alviverde 8. K.Βήτα ~ The Marlet's Tale 9. Kόρε. Ύδρο. ~ Τα βράδια της κρίσης 10. London Grammar ~Wasting My Young Years 11. Nina Simone Here Comes The Sun 12. Nyman ~ A la folie... 13. Ondatropica ~ cumbia especial 14. Παύλος Παυλίδης & b-movies ~ H Mary 15. Rene Aubry ~ ne-moublie-pas 16. Simon and Garfunekl ~ The sound of silence 

Μπορείτε να δείτε τα τραγούδια και να κατεβάσετε τα cds των πέντε προηγούμενων ετών, καθώς τα links τους είναι ενεργά. 

Από την αντίστοιχη περσινή ανάρτηση, μπορείτε να κατεβάσετε τα Soundtracks Vol. 5, 4, 3, 2 και Vol.1 πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο :


Οι αφορμές για άρθρα δεν σταματούν ποτέ, εύχομαι να υπάρχει η ανάλογη διάθεση να τα μοιραζόμαστε από εδώ. Αν το blog συνεχίσει το ταξίδι του, ίσως τότε σε έναν ακριβώς χρόνο, να μοιραστούμε τις μελωδίες του 7ου έτους... Καλή ακρόαση :)

25 Οκτωβρίου 2013

Χαλασοχώρηδες : Κερδίστε διπλές προσκλήσεις



 Οι Χαλασοχώρηδες επιστρέφουν... για τρίτη χρονιά! 
Πέρσι είχαμε παρακολουθήσει τους "Χαλασοχώρηδες", τη θεατρική μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μια πολύ καλή παράσταση. 
Μπορείτε να διαβάσετε την περσινή παρουσίαση με τις εντυπώσεις και τα σχόλια που επακολούθησαν, πατώντας εδώ : Οι Χαλασοχώρηδες


Η παράσταση συνεχίζεται για 3η χρονιά. Οι συντελεστές της, προσφέρουν 3 διπλές προσκλήσεις για την Κυριακή 3/11 για τους αναγνώστες του "roadartist in athens"!


Η πολιτική κωμωδία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
περιγράφει την τελευταία εβδομάδα των βουλευτικών εκλογών σε ένα ελληνικό νησί...
Και από την Ελλάδα του 2013, ταξιδεύουμε πίσω στην Ελλάδα του 1892,
ακριβώς ένα χρόνο πριν την πτώχευση του '93...


Ένα σπουδαίο κείμενο που μπορεί να χαρακτηριστεί και 
σημαντικό μάθημα πολιτικής ιστορίας.
Με τον απολαυστικό, μεστό λόγο του Παπαδιαμάντη 
αλλά και χιούμορ... 
... για να μπορέσουμε να αντέξουμε τις αλήθειες του.

ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΕΣ
ΑΠΟ ΤΙΣ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
κάθε Σάββατο 21.15 και Κυριακή 18.30
στο Θέατρο ALTERA PARS - Μεγάλου Αλεξάνδρου 121 
( Η παράσταση μπορεί να παρουσιαστεί και σε σχολεία ή/και
να φιλοξενήσει σχολεία στο χώρο του θεάτρου, κατόπιν σχετικής συνεννόησης.)

**

Κερδίστε 3 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση της Κυριακής 3/11.
Δηλώστε τη συμμετοχή σας με email (με το ονοματεπώνυμο σας) 
στο : maroadartist@gmail.com έως την Πέμπτη 31/10.
Στο θέμα, να γράψετε για το "Διαγωνισμό : Χαλασοχώρηδες". 
Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με email, 
τα ονόματά τους θα βρίσκονται στο ταμείο του θεάτρου. 

23 Οκτωβρίου 2013

Μάνος Χατζιδάκις, To χαμόγελο της Τζοκόντας




Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925.
Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, για όσο διάστημα θα υπάρχει το ιστολόγιο δεν θα πάψουν να γίνονται αναφορές στο Μάνο Χατζιδάκι. Πράγμα που έχει τηρηθεί ως σήμερα. Έχουν ήδη ανέβει δεκαπέντε σχετικά αφιερώματα, τα οποία μπορείτε να τα διαβάσετε στο τέλος του post.


Στη σημερινή μέρα, θέλησα να ανεβάσω το Χαμόγελο της Τζοκόντας. Νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στο φετινό, περίεργο φθινόπωρο.  
Το Χαμόγελο της Τζοκόντας είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Σπάνια συνδέθηκε με τέτοιο μοναδικό τρόπο η κλασσική, η τζαζ και η ελληνική μουσική. Δίχως υπερβολή ο δίσκος είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της μουσικής.  Διαρκεί μόλις 28 λεπτά, αλλά αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να ταξιδέψει τη ψυχή σας, όπως λίγα πράγματα μπορούν να καταφέρουν... Ανοίξτε το παρακάτω βίντεο και αφήστε τις μελωδίες να πλημμυρίσουν το δωμάτιο σας. Παράλληλα μπορείτε να επισκεφτείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις και να διαβάστε τα λόγια του. Είναι εύστοχα, επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. 

   

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ (GIOCONDA'S SMILE) Manos Xadjidakis, 1965 
1.Όταν έρχονται τα σύννεφα (when the clouds come) 2.Kοντέσα Εστερχάζυ (Countess Esterhazy) 3.Η παρθένα της γειτονιάς μου (Τhe virgin in my neighborhood) 4.Βροχή ( Rain) 5.Προσωπογραφία της μητέρας μου (Portrait of my mother) 6.Το κονσέρτο (The concerto) 7.Ο κ. Νολλ ( Mr. Κnoll) 8.Οι δολοφόνοι ( The assassins) 9. Βραδινή επιστροφή (Returning in the evening) 10.Χορός με τη σκιά μου (Dance with my own shadow)


Όπως αναφέρει ο Χατζιδάκις, η έμπνευση για το συγκεκριμένο δίσκο, ήταν μια γυναίκα στη Νεα Υόρκη :


"Σε μια παρέλαση στην Νέα Υόρκη, με μουσικές και χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή το απόγευμα το φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της, χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη έρημη μες το άγνωστο πλήθος που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες τη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στο αγέρι που άρχιζε να φυσά.

Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντας την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζόλλι και στη βιτρίνα του απέναντι μου ακριβώς, βρισκότανε ένα βιβλίο για τον Ντα Βιντσι, με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγενθημένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.

Δε ξέρω γιατί ολ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.

Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων . Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες τη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι ένας μονόλογος της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί."

***


Παλιότερες αναφορές για τον Μάνο Χατζιδάκι στο blog, 

αξίζουν την περιήγηση σας :

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι
κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 
Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»
"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"
Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

21 Οκτωβρίου 2013

"Κάτι θα γίνει, θα δεις", του Χρήστου Οικονόμου




"Κάτι θα γίνει, θα δεις" ή αλλιώς καθημερινές ιστορίες στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης... Ο Οικονόμου σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων του, επιλέγει να βγάλει από την αφάνεια τους "ήρωες" της διπλανής μας πόρτας. Απολυμένους, με ανεξόφλητα δάνεια και απλήρωτες κάρτες, που βιώνουν την ανεργία, το φόβο και την ανασφάλεια του σήμερα. Δεκαέξι διηγήματα "για τους φτωχούς ανθρώπους" (τίτλος και ενός διηγήματος του βιβλίου), για τους "βιοπαλαιστές", τους δοκιμαζόμενους ανθρώπους της εποχής. Δεκαέξι ιστορίες από τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Ιστορίες για τράπεζες που αρπάζουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά - καίγοντας μαζί και τα όνειρα των ιδιοκτητών τους, κάνοντας τα στάχτη. Για τα βάσανα, το φόβο, τη "μοχθηρή φτώχεια", τη μοναξιά και το σκοτάδι της εποχής μας.


«Μέρα νύχτα βλέπω ανθρώπους τσακισμένους από τη δουλειά. Κουρασμένους ανθρώπους φοβισμένους. Λες και δε γίνεται πια να δουλέψεις χωρίς φόβο. Λες και σε πληρώνουν πια όχι για να ζεις μα για να φοβάσαι. Και λέω. Λέω να μη γίνω έτσι κι εγώ ν’ αντισταθώ να μη με πάρει από κάτω. Αλλά πόσο ν’ αντέξεις. Κι όσο περνάει ο καιρός εγώ πάω μπροστά κι η καρδιά μου και το μυαλό μου πάνε πίσω στα περασμένα. Και λέω να δεις που μια μέρα θα χαθούμε εμείς οι τρεις εγώ η καρδιά μου και το μυαλό μου και τότε τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Μια μέρα. Έτσι.» (σελ. 154)

«Γιατί το λένε όλοι πως είναι παρηγοριά μεγάλη ν’ ακούς μια ανθρώπινη φωνή μέσα στη νύχτα. Είναι μεγάλη παρηγοριά να ξέρεις πως κάποιος ξενυχτάει από φόβο – να ξέρεις πως κάποιος κάνει κάτι για να διώξει το φόβο.» (σελ. 51)



Ο συγγραφέας επιλέγει να εμβαθύνει σε "ανώνυμους" ήρωες της εποχής μας και να τους δώσει φωνή. Μοιάζει να στέκεται πάνω από τα προβλήματα του καθένα που ζει «γεμάτος μ' ένα απίστευτο κενό». (σελ. 88) Αφηγείται τις ιστορίες με μια σπάνια ευαισθησία, ενσυναίσθηση.  Με μια εξαιρετική γραφή, με λέξεις που ματώνουν...

«Όλη η ζωή ένας συμβιβασμός. Κι ο κάθε άνθρωπος, σκέφτεται η Νίκη, από ένα συμβιβασμό γεννιέται – από εκείνο το μεγάλο σιωπηρό ναι που λένε οι πατεράδες και οι μανάδες μας όταν αποφασίσουν να μας φέρουν στον κόσμο. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει το συμβιβασμό μέσα του, στο αίμα του. Γι’ αυτό και όλες οι επαναστάσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Και μετά σκέφτεσαι πως δεν πρέπει να σκέφτεσαι τέτοια πράγματα.» (σελ. 122)

Απόλυτα ρεαλιστής, δεν επιλέγει να εξιδανικεύσει την πραγματικότητα. Ο τίτλος του βιβλίου "Κάτι θα γίνει, θα δεις" φαίνεται περισσότερο ειρωνικός, παρά ελπιδοφόρος. Καθότι όλοι οι ήρωες μένουν ηττημένοι. Στο τέλος δεν έρχεται η λύτρωση. Δεν επεμβαίνει κανένας απομηχανής θεός από το πουθενά για να τους σώσει. Κανένα διήγημα δεν έχει θετική έκβαση. Οι ήρωες απομονωμένοι, συμβιβασμένοι σε δουλειές που μισούν, με χρέη, μάταιες ονειροπολήσεις και μια καθημερινότητα που τους αφανίζει λίγο - λίγο. «Κομμάτι κομμάτι μου παίρνουν τον κόσμο μου.» (σελ. 255)

Λιτή γλώσσα, συμβολισμοί, καυστικότητα. Απόλυτα αιχμηρή γραφή σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συλλογές διηγημάτων των τελευταίων ετών.

«Μπορεί να μην τελειώσει ο κόσμος αλλά οι άνθρωποι. Να σταματήσουν οι άνθρωποι να βλέπουνε όνειρα ή να κοιμούνται ή να κάνουν έρωτα ή να πίνουνε κρασί ή να φιλιούνται. Κάτι τέτοιο. Μπορεί έτσι να έρθει το τέλος. Όχι από μετεωρίτες ή απ’ τα πυρηνικά ή απ’ το λιώσιμο των πάγων. Όχι μ’ εκρήξεις και σεισμούς και τυφώνες. Όχι απέξω αλλά από μέσα. Έτσι είναι το σωστό να γίνει. Γιατί ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά όχι μαζί με τον κόσμο. Αιώνες τώρα σταματήσαμε να ζούμε μαζί με τον κόσμο. Θα’ ναι άδικο λοιπόν να χαθεί ο κόσμος μαζί μας. Μεγάλη αδικία.» (231)

Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Μεγάλωσε στην Κρήτη και στον Πειραιά. Η συλλογή διηγημάτων "Κάτι θα γίνει, θα δεις" από τις Εκδόσεις Πόλις, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Έχει μεταφραστεί στα γερμανικά και τα ιταλικά.
Στο ιστολόγιο πρόσφατα αναδημοσιεύτηκε ένα εξαιρετικό κείμενο του, το οποίο μπορείς να το διαβάσεις, πατώντας εδώ : [Εις Εαυτόν].
Related Posts with Thumbnails