Η αυτοβιογραφία του πολωνοεβραίου ψυχιάτρου S. Tomkiewicz, αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας. Ένα βιβλίο για τη ψυχιατρική και το ολοκαύτωμα. Μια αφήγηση που συνηγορεί στη ζωή. Ο Tomkiewicz μπόρεσε μετά από πολλά χρόνια να γράψει για όλα όσα έζησε στην εφηβεία του και να εξηγήσει μέσω των εμπειριών και της πληγής του, γιατί έγινε ψυχίατρος με ειδίκευση στους εφήβους και τα παιδιά.
«Είναι καλό να γνωρίζει κανείς ότι από τον Σεπτέμβριο του 1942 η εργασία ήταν υποχρεωτική για κάθε κάτοικο ηλικίας από 14 μέχρι 60 ετών. Το γκέτο είχε διαιρεθεί σε 5 ή 6 μεγάλα εργαστήρια. Αυτοί που δεν δούλευαν δεν είχαν πια νομική υπόσταση. Τους αποκαλούσαν «αγρίους». Δεν είχαν ούτε κουπόνια διατροφής, ούτε τη σούπα που δικαιούνταν κανείς κατά τη διάρκεια της εργασίας. Αυτή λοιπόν ήταν η περίπτωση μου: έμενα στους γονείς μου, κοιμόμασταν τρία άτομα μαζί στο ίδιο δωμάτιο και μοιράζονταν μαζί μου αυτό το οποίο δικαιούνταν χάρη στα κουπόνια ή αυτό το οποίο αγόραζαν στη μαύρη αγορά. Δεν έφερνα στο σπίτι ούτε λεφτά, ούτε τροφή, ήμουν λοιπόν ένας «άγριος», ένα «παράσιτο» και θεωρητικά όλα τα «παράσιτα» έφευγαν ανατολικά για τα στρατόπεδα… Αυτή ήταν η ιδεολογία των Ναζί: αυτός που δεν δουλεύει πρέπει να πεθάνει και η ιδεολογία αυτή ήταν τόσο ισχυρή που πότιζε πάνω στην οικογένεια μου και πάνω σε μένα. Μέχρι τον Ιούνιο του 1942 δεν είχε τύψεις γιατί σπούδαζα, δούλευα για το μέλλον και οι γονείς μου είχαν ακόμη αρκετά λεφτά για να με θρέφουν, δεν με κατηγορούσε κανείς ότι δεν κέρδιζα λεφτά.
Από την έναρξη της πρώτης Δράσης στις 22 Ιουλίου του 1942 δεν υπήρχε πια ούτε σχολείο, ούτε πανεπιστήμιο, ούτε εκπαίδευση. (…) Διάβαζα σε μια γωνιά ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Δεν τα ανεχόμουν πολύ καλά όλα αυτά και για αυτό το λόγο συνεχώς μου έκαναν παρατηρήσεις. Οι κατηγορίες ήταν συνεχείς: όχι μόνο ότι ήμουν τεμπέλης αλλά μπερδευόμουν με πράγματα που δεν με αφορούσαν λέγοντας ότι έπρεπε να φύγουμε από το γκέτο.»
«Ήταν ένα αίσθημα ανικανότητας να ζήσω σε μια εποχή όπου αυτό που θα έπρεπε να κάνει κανείς ήταν να είναι καταφερτζής, κλέφτης και να χειρίζεται το μυδράλιο και όχι μια εποχή των αξιών που μου είχανε εμφυσήσει.»
Stanistas Tomkiecz, Η κλεμμένη εφηβεία, University Studio Press, 2012
(μτφρ Γ. Αμπατζόγλου, επιμέλεια Δ. Πλουμπίδης)
Αυτό το συναρπαστικό επίκαιρο βιβλίο παρακινήθηκα για να το διαβάσω εξαιτίας τούτης της ανάρτησης της Κατερίνας
