«Η αρχή του Αρχιμήδη», στο θέατρο Skrow

Στο θέατρο Skrow παρακολουθήσαμε την παράσταση «Η αρχή του Αρχιμήδη» του Ζουσέπ Μαρία Μιρό, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, η οποία παίζεται για 2η συνεχόμενη χρονιά. Ο Καταλανός δραματουργός χρησιμοποιεί αυτή την γνωστή αρχή για να καταδείξει πως μετατοπίζεται κάθε φορά η αλήθεια για ένα γεγονός σε συνάρτηση με την οπτική που την κοιτάς. Ένα δάσκαλος κολύμβησης προβαίνει σε μια «αθώα» φαινομενικά πράξη, δίνοντας ένα φιλί σε ένα παιδί που κλαίει για να το καθησυχάσει που δεν θέλει να μπει στην πισίνα. Είναι τελικά αυτή η πράξη αθώα; Ή μήπως όχι;

Κατά τη διάρκεια της ημέρας θα δούμε να ξετυλίγεται το κουβάρι αυτής της υπόθεσης μέσα από τις οπτικές που έχει ο κάθε παρατηρητής για αυτή. Η διευθύντρια του κολυμβητηρίου που πρέπει να διαφυλάξει το κύρος της σχολής της, ο συνάδελφος του που αμφιταλαντεύεται, ο ίδιος ο δάσκαλος που πρέπει να πείσει τους άλλους για το ποιόν του, αλλά και ο πατέρας που θα κάνει οτιδήποτε για την προστασία του παιδιού του. Ο Μιρό επιλέγει την τεχνική του φλας μπακ κρατώντας έτσι το σασπένς αμείωτο, σε ένα σφιχτό δραματικά κείμενο που ερεθίζει διαρκώς ερωτήματα. Πώς στην εποχή της πολιτικής ορθότητας μπορείς να είσαι αυθόρμητος και να μην φοβάσαι και τη σκιά σου; Πόσο έχουμε αφήσει το φόβο να κυριαρχήσει επάνω μας; Τι σχέση έχει ο σεξουαλικός προσανατολισμός με την πράξη κάποιου και πόσο ριζωμένοι είμαστε ακόμη σε προκαταλήψεις και στερεότυπα που διάγουν το ρατσισμό; Πως οι φήμες και ειδικά σήμερα στον κυκεώνα των κοινωνικών δικτύων μπορούν να διαστρεβλώσουν το οτιδήποτε;

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθέτησε μεθοδικά την παράσταση, αναδεικνύοντας το κείμενο και τονίζοντας την άποψη ότι καμιά φορά είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την αλήθεια γιατί διαφέρει αναλόγως από την οπτική που βλέπεις κάθε γεγονός. Κάτι που επιτυγχάνεται πλήρως με τη σκηνογραφία και το τέχνασμα της αλλαγής του σκηνικού κατά τη διάρκεια της παράστασης, που σαν καθρέφτισμα σε βάζει στη θέση του παρατηρητή από διαφορετική οπτική γωνία. Οι τέσσερις ηθοποιοί με υψηλές υποκριτικές δυνατότητες δένουν ως σύνολο, σε πείθουν για τα γεγονότα που εξελίσσονται και σε παρασέρνουν μαζί τους μέχρι το τέλος.

Μια παιδική φωνή στις εναλλαγές των σκηνών ανακοινώνει ποια ώρα διαδραματίζεται η κάθε σκηνή. Μήπως η εποχή της αθωότητας έχει περάσει ανεπιστρεπτί; Κι αν όχι, πως μπορούμε να τη διαφυλάξουμε ακόμη, χωρίς να καταλήξουμε δήμιοι της; 

Η παράσταση ολοκληρώνει τον κύκλο των παραστάσεών της στο Skrow την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, και ξεκινά έναν νέο στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αυλαία, απ’ τις 5 Μαρτίου.

Συγγραφέας: Josep Maria Miró (*Βραβευμένος με το Premi Born de Teatre Award, 2011)

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Σκηνογράφος: Θάλεια Μέλισσα

Ενδυματολόγος: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Φωτιστής: Στέλλα Κάλτσου

Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Σορώτος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή

Παίζουν: Άγγελος Μπούρας, Σεραφείμ Ράδης, Μιχάλης Συριόπουλος, Μαρία Φιλίνη

Παραστάσεις: έως 23 Φεβρουαρίου

Μέρες και ώρες: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 Κυριακή στις 18:00

Τιμές εισιτηρίων: 13€ γενική είσοδος, 10€ φοιτητικό, μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των

10 ατόμων), 8€ ανέργων/ΑΜΕΑ

Διάρκεια: 80 λεπτά

Ο συγκινητικός, αιχμηρός "Γάμος" του Μάριου Ποντίκα, στο θέατρο Σταθμός

Το έργο του θεατρικού συγγραφέα και πεζογράφου Μάριου Ποντίκα «Ο Γάμος» ανεβάζουν στο θέατρο Σταθμός ο Κώστας Παπακωσταντίνου με την Αγγελική Μαρίνου. Μια παράσταση που σε αρπάζει κυριολεκτικά από την πρώτη στιγμή και σε κρατά με την ίδια ένταση μέχρι το τέλος. Οι συντελεστές επιλέγουν να ταράξουν το θεατή με το να πετάξουν μπροστά στα μούτρα του την πραγματικότητα γυμνή, ωμή, προκλητική, θέτοντας το «αιδοίο στα μούτρα» του. Είναι σαν να του λένε είσαι συνένοχος, υπάρχεις σε αυτή την κοινωνία, βλέπεις μα δε μιλάς. Οπότε τώρα «κοίτα και σκάσε». Όπως σκάει πειθήνια η γυναίκα απέναντι στο σύζυγο, στον πατέρα, στην οικογένεια, στην κοινωνία, γιατί «έτσι πρέπει», γιατί αυτή είναι «η θέση της». 

Το έργο γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή πριν από σαράντα χρόνια το 1980 από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Μιλά για την Αφέντρα, τη μικρή κόρη μιας φτωχής οικογένειας η οποία πέφτει θύμα βιασμού και καλείται να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία από τους πάντες. Ακολουθούν αλλεπάλληλοι «βιασμοί» από την ίδια την οικογένεια της, από την κοινωνία, από τη δικαιοσύνη, τα μέσα ενημέρωσης. «Άμα δεν ήθελε, δεν θα τα πάθαινε», θα ευθύνεται η ίδια, θα προκάλεσε το βιαστή της. Θα έπρεπε να προσέχει πού κυκλοφορεί, πώς ντύνεται. Ο αρραβωνιαστικός της την εγκαταλείπει, η οικογένεια της την κατηγορεί ότι τους στιγμάτισε. Η υποκριτική αντιμετώπιση του περίγυρου οδηγεί την κοπέλα στην αυτοπυρπόλησή της. Η τελική λύση δίνεται συμβιβαστικά με το γάμο του θύματος με το βιαστή του. Το κορίτσι είναι πλέον «χαλασμένο» και με το γάμο θα ξεπλυθεί η τιμή όλης της οικογένειας «έτσι όπως τα έκανε». Το έργο, επίκαιρο δυστυχώς ακόμη σήμερα, πραγματεύεται το μεγάλο πρόβλημα της σεξουαλικής βίας του άντρα προς τη γυναίκα, την ενδοοικογενειακή βία, τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και κυρίως αναμετριέται με την πατριαρχία. Το κείμενο θίγει όλα αυτά τα ζητήματα με αριστοτεχνικό τρόπο. 

Όλοι οι ηθοποιοί είναι άψογοι στους ρόλους τους. Ο Ελισσαίος Βλάχος ερμηνεύει το σύζυγο και πατέρα, που παίρνει πάνω του όλη την ντροπή για την «ατιμία». Είναι εκείνος που αποκαλεί πολλές φορές «πράγμα» το ίδιο του το σπλάχνο, εκείνος που δε δουλεύει αλλά παρ’ όλα αυτά έχει πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τη ζωή και τις επιλογές των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Είναι εκείνος που ωθεί την κόρη του στην αυτοπυρπόληση της, αφήνοντας ένα μπετόνι απλά να υπάρχει εκεί δίπλα της, καθώς ίσως να της χρειαστεί. Ουσιαστικά είναι εκείνος που ενεργοποιεί το χέρι της και που μετέπειτα αποφασίζει να «το δώσει» στο βιαστή της. Την εξαναγκάζει να τον παντρευτεί αδιαφορώντας για τη βούληση της. Έπειτα στέκεται δίπλα της σ' ένα γάμο που εκείνος αποφάσισε. Ο βιαστής γελά, καθώς εκείνη τρέμει από το φόβο της. Τον ενδιαφέρει μονάχα το κέρδος, όταν ακόμη και τα χρήματα από το βιαστή και μέλλοντα σύζυγο, αρνείται να τα καταθέσει στο λογαριασμό της κόρης, αλλά θα τα επωφεληθεί ο ίδιος και πάλι φυσικά για «το καλό της οικογένειας». Είναι ένας πατέρας τέρας. Κατά τη διάρκεια της παράστασης άκουσα από πίσω μου μια κυρία να μονολογεί «θέλω να τον χτυπήσω αυτόν, δεν μπορώ να τον βλέπω». Το ίδιο ένιωσα και εγώ.

Η μάνα (Βάσω Καμαράτου) -όσο και να αγαπά την κόρη της, όσο και να τη συμπονά- δε βρίσκει τη δύναμη να εναντιωθεί, συνεχίζει ν’ ακολουθεί πιστά τις αποφάσεις του συζύγου. Αδυνατεί να επιβάλλει την άποψη της, παρ’ όλο που αντιλαμβάνεται την αδικία, καταδικάζει και η ίδια την κόρη της. Η αδελφή (Μυρτώ Πανάγου) δίχως ίχνος ενσυναίσθησης, νοιάζεται κυνικά μόνο για τη δική της αποκατάσταση που πλέον καταστράφηκε. Ο ιατροδικαστής, ο εισαγγελέας, ο δημοσιογράφος, ο βιαστής, ο αρραβωνιαστικός, ο δημοσιογράφος, η κοινωνία -ρόλοι παιγμένοι εξαιρετικά όλοι εναλλασσόμενα από δύο ηθοποιούς (Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός).

Η Αφέντρα (Μαργαρίτα Τρίκκα), υπηρέτησε πιστά τις δύσκολες σκηνοθετικές απαιτήσεις. Παραμένει σιωπηλή, ενώ δέχεται όλη την κακοποίηση και τη φόρτιση με εκτεθειμένο το γυμνό σώμα της, καθηλωμένη στη γυναικολογική πολυθρόνα απέναντι μας. Είναι δύσκολη η θέση της, συμβολικά και πραγματικά. Μιλάει μέσω του σώματος, της κίνησης, του βλέμματος. Την ευχαριστούμε. 

Ο φωτισμός (του Γιώργου Αγιαννίτη), η μουσική (του Βασίλη Κουτσιλιέρη), το σκηνικό (της Βίκυς Πάντζιου), επίσης λειτουργούν άψογα. 

Αυτό που σε μουδιάζει είναι πως όλα όσα συμβαίνουν επί σκηνής δεν είναι τραβηγμένα. Αποτελούν την καθημερινότητα σε πολλές οικογένειες, κατά τα φαινόμενα «αρμονικές» και «ευτυχισμένες», όμως γεμάτες με καταπίεση και βία. Εξαιτίας του έργου έμαθα ότι μόλις το 2018 (!!) καταργήθηκε με τον Ν. 4531/18 η εξής διάταξη: «Αν μεταξύ του υπαιτίου αποπλάνησης ανηλίκου και του παθόντος τελέστηκε γάμος, δεν ασκείται ποινική δίωξη, και αν ασκήθηκε δεν συνεχίζεται αλλά κηρύσσεται απαράδεκτη». Δε το χωράει το μυαλό, τι να σχολιάσεις, τόσο βαθιά άρρωστη και υποκριτική κοινωνία.

Παρακολουθώ τη συγκεκριμένη ομάδα από το ξεκίνημά της («Χαλασσοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη , «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη, «Ρωμαϊκό Λουτρό» του Στανισλάβ Στρατίεβ, «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου,«Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γεωργίου Βιζυηνού, «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ). Φέτος τη σκηνοθεσία συνυπογράφει δίπλα στον Κώστα Παπακωνσταντίνου και η Αγγελική Μαρίνου. Πρόκειται για ένα έργο σκληρό, αιχμηρό. Μια από τις πιο καλές και καλοδουλεμένες παραστάσεις της φετινής σεζόν. Να πάτε να τη δείτε!

Info
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου – Αγγελική Μαρίνου
Σκηνικά- Κοστούμια: Bίκυ Πάντζιου, Κίνηση: Κατερίνα Γεβετζή, Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης, Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης, Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Φιλάνθη Μπουγάτσου, Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.
Ερμηνεύουν: Ελισσαίος Βλάχος, Βάσω Καμαράτου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Μυρτώ Πανάγου, Μαργαρίτα Τρίκκα
Θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μετρό Μεταξουργείο), Τηλ.: 210 52 30 267
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ. 
Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά

Μέχρι τις 31 Μαρτίου

Hotel Éternité, Γιάννη Καλαβριανού / Εθνικό Θέατρο

Είδαμε το Hotel Éternité (Ξενοδοχείο η αιωνιότητα), το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού (Γιοι και Κόρες, Αβελάρδος και Ελοΐζα , Γρανάδα), που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, το οποίο παρουσιάζεται στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου.

Σύμφωνα με το συγγραφέα, το Hotel Éternité δεν είναι ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο, αλλά ένας τόπος, όπου καταλύουν άνθρωποι που κάτι τους στιγμάτισε και έτσι διαμόρφωσαν μια ιδιαίτερη αίσθηση του χρόνου. Σε αυτό το ξενοδοχείο, οι πελάτες είναι χωρισμένοι σε ζώνες, ανάλογα με το θέμα που αντιμετωπίζουν. Σε κάποιους ο χρόνος έχει σταματήσει έπειτα από μία απώλεια, ενώ αντίθετα άλλοι, όπως στην πτέρυγα με τις Μις Υφήλιος, ο χρόνος θα πρέπει να σταματήσει, καθώς δεν αντέχουν τη φθορά που επιφέρει στο σώμα τους.

Η Εύα Μανιδάκη δημιούργησε ένα σκηνικό ιδιαίτερης αισθητικής, με τη βιτρίνα με τα βαλσαμωμένα πουλιά να εξυπηρετεί άψογα το έργο. Η παράσταση φιλοσοφεί αρκετά σχετικά με το χρόνο που χάνεται, τα γηρατειά που κανείς δε μπορεί να αποφύγει και το μη αναστρέψιμο τέλος. Οι υπάλληλοι προσπαθούν να πετύχουν το ακατόρθωτο, να νικήσουν το χρόνο και το θάνατο. Σε αυτό τον τόπο, όλα πρέπει να είναι φρέσκα, καινούργια. Όλοι πρέπει να είναι χαρούμενοι και πάντα να είναι καλοκαίρι. Οι θεατές δε βλέπουν ποτέ τους πελάτες, παρά μόνο τη διευθύντρια, το προσωπικό, έναν γιατρό και έναν παράξενο άνδρα που αλλάζει ρόλους, μεταμφιέζεται και διακωμωδεί την ανθρώπινη αγωνία.

«Μόνο σε ένα πράγμα επιτρέπεται να είναι κανείς τσιγκούνης. 

Στον χρόνο.

Μην τον σπαταλάτε.

Δεν είναι άπειρος.»

Στο Hotel Éternité οτιδήποτε θυμίζει το θάνατο πρέπει να πεθάνει! Το προσωπικό του έχει αφιερωθεί δηλαδή σε μία αδύνατη αποστολή, μεγαλύτερη από τη θνητή του ύπαρξη. Ουσιαστικά προσπαθώντας να διατηρήσουν ένα μέρος όπου υπάρχει μόνο αιωνιότητα, είναι σαν να εξαπατούν τους εαυτούς τους. Σύντομα συνειδητοποιούν τη ματαιότητα του εγχειρήματος, στρέφονται εναντίον της διοίκησης και παραιτούνται της αποστολής.

«Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη την αιωνιότητα.

Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη.

Η ανθρωπότητα...

Η ανθρωπότητα...»

Μια παράσταση με αρκετά καλά στοιχεία, όπως το ιδιαίτερο σκηνικό, πολύ ωραία μουσική και εξαιρετικές ερμηνείες. Εστιάζει όμως σε μια έντονη φιλοσοφία και διδασκαλία χωρίς να δίνει στο τέλος κάποιες πειστικές εξηγήσεις, για τη μάχη επί της φθοράς, του θανάτου. 

Ερμηνεύουν: Δέσποινα Γιαννοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Κατσιαδάκη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη, Αργύρης Ξάφης.

Τα σκηνικά επιμελείται η Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια η Βάνα Γιαννούλα, τους φωτισμούς ο Νίκος Βλασόπουλος, τη μουσική ο Θοδωρής Οικονόμου και την κίνηση ο Χρήστος Παπαδόπουλος.

Σάββατο, Κυριακή & επίσημες αργίες (Ενιαία Τιμή) 18€
Τετάρτη & Πέμπτη (Ενιαία Τιμή) 15€
Παρασκευή (Ενιαία Τιμή) 13€ - Ισχύουν ειδικές τιμές