Όνειρο..

Ο αγαπητός Ocean, με κάλεσε σε ένα παιχνίδι.. να γράψω ένα κείμενο για ένα όνειρο μου…

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια μοναδική και ξεχωριστή ευκαιρία.. να είμαστε ποιητές και δημιουργοί των ονείρων μας…

Αρκετές από τις φιλοδοξίες που κυριαρχούν γύρω ..
δεν με αφορούν…
Το μεγαλείο βρίσκεται πάντα στην απλότητα της στιγμής..
Αυτή αναζητώ και αυτή με ελκύει...
Είναι σκορπισμένη στη θάλασσα, στη φύση, στη τέχνη, στη θαλπωρή μιας ζεστής αγκαλιάς…
Ας ονειρευτώ λοιπόν..

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι τον εαυτό μου πάνω σε ένα ξύλινο σκαρί.
Στέκομαι κοντά στο άλμπουρο.
Αισθάνομαι μικρή μπροστά στην απεραντοσύνη της θάλασσας..
Ο άνεμος σφυρίζει. Αν σηκώσω το βλέμμα μου θα αντικρίσω ακριβώς από πάνω μου τα μεγάλα άσπρα πανιά να σχίζουν τους αιθέρες..
Η κάθε μέρα ξεκινά και τελειώνει με μια ανατολή και ένα ηλιοβασίλεμα αντίκρυ στη θάλασσα..
Κρατιέμαι σφικτά από το χοντρό ξύλο και αγναντεύω τη πορεία.
Το βλέμμα μου φτάνει μέχρι εκεί που ο ουρανός ενώνεται με τη θάλασσα…
Δε θέλω να σταματήσει το ταξίδι..
Η αλμύρα καίει τα μάτια και εγώ απλά νιώθω ευτυχισμένη.
Δεν θέλω τίποτα άλλο.
Απλά να μείνω εκεί.
Τώρα, αύριο, για πάντα.

Συνέχισε. Μη σταματάς.
Συνέχισε ν’ονειρεύεσαι.
Η αλήθεια χάνεται όταν τη σκεπάζεις.
Τα όνειρα είναι για τους ανθρώπους τους ατελείς, τους παθιασμένους, τους ρομαντικούς, τους αληθινούς αυτού του κόσμου…
Τα όνειρα φωτίζουν το σκοτάδι, ζωοδοτούν τη στιγμή.
Προσφέρουν ανάσες..
Μη πνίγεις το όνειρο σου..
Ακόμα και αν ποτέ δεν εκπληρωθεί, κράτησε το ζωντανό στο μυαλό και στη καρδιά σου.

Η ζωή του καθένα μας είναι διανθισμένη με καλές και κακές στιγμές..
Γεμάτη από χαμόγελα, δάκρυα, ονειροπολήσεις, συναισθήματα, επιτυχίες, αποτυχίες..
Η ασχήμια του κόσμου απομακρύνεται απο τα όνειρα..
Εκεί θριαμβεύει η ομορφιά της ψυχής!
Η μεγαλύτερη ευτυχία .. η εκπλήρωση του ονείρου.. και το μοίρασμα του με κάποιον…

Όποτε μελαγχολείτε, όταν η καθημερινότητα σας κουράζει αφόρητα, αφεθείτε στο όνειρο και ζήστε όπως μόνο εσείς θέλετε..
Κανείς δεν μπορεί να σας το κλέψει, κανείς δεν μπορεί να σας το μικρύνει.. είναι πραγματικά δικό σας :)

Σας αφήνω με αγαπημένους στίχους της Μαρίας Πολυδούρη:

Οι ψίθυροι αρχίζουν και δυναμώνουν.
Δεν πάει άλλο.
Η αγάπη πρέπει να ξαναγίνει Αγάπη
Ο φίλος πρέπει να ξαναγίνει Φίλος
Το φιλί την ίδια γλύκα να΄ χει.
Και το όνειρο. Αχ το όνειρο!!
Να στέκει πάντα ψηλά στον αφρό της απέραντης θάλασσας.
Να συντροφεύει το κρασί και το τραγούδι μας.
Να θρέφει την θύμηση και την πεθυμιά μας
Σωπάστε κι ακούστε………

Περνάω με τη σειρά μου τη σκυτάλη στους: Νεφέλη, Κοσμικό άξονα, Ναταλία, Lockheart, alexis b, Δεσποινάριον, μετεωρίτη, vassia και adonios.
..Φυσικά όποιος άλλος επιθυμεί, ας γράψει για τα όνειρα του..

Ταξίδια με τη θεία μου

Τη προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο του Ήλιου στη Πλάκα, στη θεατρική παράσταση «Ταξίδια με τη θεία μου».

Το έργο ουσιαστικά αποτελεί τη μεταφορά για το θέατρο του μυθιστορήματος του Γκράχαμ Γκρην 'Ταξίδια με τη Θεία μου' από τον Giles Havergal. Πρόκειται για ένα έργο άπαιχτο στην Ελλάδα, αλλά πολυβραβευμένο σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Σαν Φραντζίσκο.

Η ιστορία έχει ενδιαφέρον. Ο ήρωας, είναι ένας πολύ ήσυχος και μοναχικός συνταξιούχος τραπεζικός, ο οποίος έχει περάσει όλη του τη ζωή ρουτινιάρικα και νωχελικά. Συναντά στη κηδεία της μητέρας του, τη «τρελάρα» θεία του, μια εξηνταπεντάρα, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από αυτόν…
Ο συνταξιούχος τραπεζικός, που μέχρι εκεί τη στιγμή το μοναδικό ενδιαφέρον του ήταν να φροντίζει τα λουλούδια του, ξαφνικά λόγω της θείας του, αρχίζει να ταξιδεύει σε περίεργους προορισμούς (Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, Παραγουάη), αλλά και να συμμετέχει ακόμη και άθελα του στις παρανομίες της τρελής θείας!

Το μεγάλο ατού της παράστασης είναι ότι οι τέσσερις άντρες ηθοποιοί υποδύονται είκοσι τέσσερις ρόλους (συν ένα .. σκύλου)!! Πολύ καλό το σκηνοθετικό εύρημα να αποδοθούν όλοι οι ρόλοι από όλους τους ηθοποιούς, το οποίο είναι φαντάζομαι πάρα πολύ δύσκολο και προϋποθέτει αυτοσυγκέντρωση για να μη γίνει κάποιο λάθος. Κύριο προσόν της παράστασης το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών.

Ωραία ήταν η μουσική και τα παιγνίδια με τον φωτισμό.
Τα σκηνικά τα βρήκα κάπως φτωχά και τα κουστούμια λιτά.
Το τέλος της παράστασης ήταν τρυφερό.
Προσωπικά με συγκίνησαν πολύ.

Δυσάρεστο ήταν ότι δεν είχε πολλούς θεατές. Ενώ αυτοί οι ηθοποιοί αξίζουν πραγματικά να ακούσουν πολλά χειροκροτήματα.

Κυρίως συγχαρητήρια στον κύριο Μπάμπη Χατζηδάκη.

Τα παρακάτω λόγια είναι από τη παράσταση. Μου άρεσαν γιατί εστιάζουν στο οτι πρέπει να επιλέγουμε να ζούμε τη κάθε στιγμή με ότι μάς γεμίζει αληθινά συναισθήματα:

- Θέλω να φύγω σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή να ησυχάσω..
- Αφού σε όλη σου τη ζωή αυτό έκανες!
- Να παντρευτώ εννοώ θεία..
- Υποφέρεις από μοναξιά αυτό είναι όλο, όμως τα πράγματα θα φτιάξουν..
- Σκέφτομαι πως μια κοπέλα με αγαπάει, νομίζω ότι θα μπορούσα να την κάνω ευτυχισμένη.
- Ναι και σε έναν χρόνο τι θα έχετε να πείτε; Εκείνη θα κεντάει κι εσύ θα διαβάζεις βιβλία στον καναπέ; Και ξέρεις τι θα σκέφτεσαι όταν δεν θα μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια; Θα σκέφτεσαι πως κάθε μέρα πλησιάζεις πιο κοντά στο θάνατό σου που βρίσκεται εκεί απέναντι στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς σου...

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Φρυνίχου 10, Πλάκα, 2103231591

Δραματοποιημένο Μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκριν Σκηνοθ.: Μπ. Χατζηδάκης. Παίζουν: Μπ. Χατζηδάκης, Δ. Κουτρουβιδέας, Δ. Σταμούλης, Δ. Μοσχονάς. Μετάφρ.: Τ. Τύρος. Κοστ.: 'Α. Μαχαιρινάκη. Φωτ.: Κ. Μαραγκουδάκη. Διάρκεια 120'

Κλείστε την τηλεόραση!!

Κλείστε την τηλεόραση!

Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.

Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.

Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.

Λέμε όχι:

Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.

Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.

Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.

Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.

Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.

Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.

Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!

Υ.Γ Αναδημοσιεύστε το στα blog σας.

Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας.

Ας τους αποδείξουμε οτι δεν ανεχόμαστε άλλο τα "σκουπίδια" τους.

..κρατήστε τα βιβλία ζωντανά!!! :)

Κάθε τόσο αξιόλογα βιβλία οδηγούνται στην πολτοποίηση και στην καταστροφή, καθώς δεν έτυχαν κάποιας καλής αγοραστικής κίνησης..

Αυτό άλλωστε είναι φυσικό, εφόσον οι καινούργιες εκδόσεις είναι δεκάδες, ο Έλληνας δε διαβάζει (κακά τα ψέματα τα ποσοστά είναι απογοητευτικά στη χώρα μας) και κανείς δεν έχει νοιαστεί να βρει κάποιο τρόπο αξιοποίησης τους.

Η σκέψη της πολτοποίησης ενός βιβλίου, μου δημιουργεί ένα από τα πιο χειρότερα συναισθήματα! Είναι κίνηση που στο φτωχό μυαλό μου φαντάζει αδικαιολόγητη.
Η πολτοποίηση ενός βιβλίου μάς πηγαίνει αιώνες πίσω, θυμίζει άλλες εποχές… είναι μία κίνηση καταδικασμού ενός βιβλίου σε θάνατο, καθώς πλέον εκμηδενίζονται οι πιθανότητες κάποια στιγμή να διαβαστεί.
Την ίδια στιγμή στην χώρα αυτή υπάρχουν δανειστικές βιβλιοθήκες με τρομερές ελλείψεις! .. Επειδή τυχαίνει να έχω ψαχτεί πάνω σε αυτό το θέμα, καθώς χρειάστηκα να δανειστώ βιβλία.., δυστυχώς η κατάσταση είναι το λιγότερο τραγική. Οι μόνες δανειστικές βιβλιοθήκες που κάπως σώζουν τη κατάσταση είναι και πάλι κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες.

Μία πολύ καλή κίνηση για να σωθούν κάποια βιβλία είναι το Παζάρι Βιβλίου στην Κλαυθμώνος, το οποίο ξεκινά σήμερα Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου και θα διαρκέσει για δέκα ημέρες, έως και την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008.

Προσωπικά δεν το χάνω με τίποτα :))
Για να μην «σκοτώνονται» τα βιβλία, όταν «γεράσουν»… ΤΡΕΞΤΕ να προλάβετε εξαιρετικά βιβλία σε απίστευτα χαμηλές τιμές : )

Τα βιβλία δε θα πρέπει να καταστρέφονται και δε θα πρέπει να γερνάνε ποτέ! Η θέση τους είναι στο κομοδίνο μας, στην αγαπημένη γωνιά της βιβλιοθήκης μας.. ίσως ξεχασμένα σε κάποιο ράφι.. όπου κάποιος άλλος θα τα βρει και θα τα διαβάσει μετά από εμάς..

Γιατί η ζωή του βιβλίου πρέπει να είναι ένα ταξίδι.. ένα ταξίδι δίχως τέλος.

Αν κάνετε ένα καλό ψάξιμο στο Παζάρι του Βιβλίου είναι πιθανό να εντοπίσετε πραγματικά 'διαμάντια', σε απίστευτα χαμηλή τιμή.. τα οποία μάλλον δεν θα μπορέσετε να τα βρείτε αλλού!
Καθώς όλοι παραπονιόμαστε για την ακρίβεια και τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.. ας αδράξουμε αυτή την ευκαιρία και ας ανταλλάξουμε μετά εδώ απόψεις για τα βιβλία που ‘σώσαμε’! ... Σκεφτείτε μόνο ότι μπορείς να βρείς καλά βιβλία ακόμη και απο ένα ευρώ!!!

Είναι να χάνονται τέτοιες ευκαιρίες??!!

Το περίπτερο έχει έκταση 1000 τ.μ. και είναι ενιαίο για όλους τους εκδότες.

Το Παζάρι Βιβλίου 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 21:45 το βράδυ.

Τιμήστε τα βιβλία και κρατήστε τα για πάντα στη ζωή… : )

Ο εφιάλτης του Οδυσσέα..

Όσες φορές και αν διαβάσεις κάποια ποιήματα, πάλι λίγες είναι..
Κάθε φορά κινητοποιούν τη σκέψη, δίνουν ώθηση για όνειρα.., για ταξίδια!...
Πόσο φοβερή είναι η δύναμη της τέχνης!
Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η δύναμη ενός ποιήματος, το οποίο όσο παλιά και αν έχει συγγραφεί, είναι ικανό να επηρεάσει τη σκέψη και να εμπνεύσει ακόμη και σήμερα νέους δημιουργούς.

Το παρακάτω τραγούδι είναι ένα απο τα πολύ αγαπημένα μου.
Τόσο σύγχρονο, και όμως επηρεασμένο από την «Ιθάκη» του Καβάφη και τον Όμηρο.
Γιατί άλλωστε η «Ιθάκη» είναι η πορεία της ζωής του καθένα μας..
Με όλες τις δυσκολίες, τα εμπόδια..

Κάθε σκοπός στη ζωή και μία καινούργια Ιθάκη.
«Λαιστρυγόνες, Κύκλωπας» πολλούς θα συναντήσεις, συχνά τα εμπόδια, τα λάθη και τα πάθη στην πορεία σου.
Γιατί στη ζωή αξία έχει ο δρόμος.. η πορεία που θα ακολουθήσεις και όχι τόσο ο τερματισμός.



.. Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί ..

.. γλυκειά πατρίδα, είσαι γλυκειά φυλακή ..

.. έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω ..

.. καλύτερη η πορεία από τον προορισμό ..

...στο δρόμο

H Street art αποτελεί κάθε μορφή τέχνης που αναπτύσσεται στους δρόμους. Ουσιαστικά η street art είναι ένα μέσο επικοινωνίας στη πόλη. Συχνά τα θέματα της αφορούν προσαρμογές, ανατροπές, πολιτιστικά εμπόδια, την εναντίωση στην ιδιωτική περιουσία και την ανάκτηση των δρόμων. Βέβαια χωρίς αυτό να αντιστοιχεί σε αναρχικό τρόπο σκέψης, αλλά αποτελώντας μια μικρή προσωπική επανάσταση του κάθε καλλιτέχνη. Κυρίως είναι ένα μέσο προσωπικής έκφρασης από ορισμένους πραγματικά ταλαντούχους καλλιτέχνες .

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ένα ενδιαφέρον λεύκωμα του Κ. Ιωσηφίδη το «…στο δρόμο». Στο λεύκωμα παρουσιάζονται για πρώτη φορά οι δημιουργίες 65 ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών του δρόμου, οι οποίοι έδρασαν στην Ελλάδα. Περιέχει συνθήματα, ιδεογράμματα, κώδικες, φόρμες, σύμβολα κ.ά., τα οποία αποτυπώνονται στον καμβά των δρόμων, καλύπτοντας αμέτρητα τετραγωνικά από το πολεοδομικό λαβύρινθο, με τις τεχνικές του σπρέι, του stencil, του αυτοκόλλητου, της αφίσας, του μαρκαδόρου και άλλων υλικών.
Στο λεύκωμα παρουσιάζονται διάφορες μορφές παράβασης, από το πολιτικό σύνθημα, τη πολιτική τοιχογραφία, έως και την απλή ζωγραφιά ενός λουλουδιού στην άκρη μιας σκάλας.
Στην έκδοση συμπεριλαμβάνονται κείμενα του κριτικού Τέχνης, Μάνου Στεφανίδη, και του Θανάση Μουτσόπουλου, ιστορικού και θεωρητικού της Τέχνης στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Εξαιτίας της έκδοσης του λευκώματος, οι εκδόσεις Μεταίχμιο παρουσιάζουν στον πολυχώρο τους (Ιπποκράτους 118, τηλ. 211-3003580), έκθεση με καλλιτέχνες του δρόμου (ABUSE - BEICON - DR CANCER - DREYK - FORS - FOTIZONTAS - GEGANS - HOPE - INSOM - JOAD - JOLA - NERS - OZONE - ΣΕΪΜ - ΤΑΜ - WAKE - YELLOW WISH κ.ά.), οι οποίοι εκθέτουν έργα και παρεμβαίνουν εικαστικά στον πολυχώρο. Το βέβαιο είναι ότι μια έκθεση με street art ξεφεύγει πάντα από τα τετριμμένα!

Η έκθεση πραγματοποιείται από τις 19 Ιανουαρίου ως τις 9 Φεβρουαρίου. Οι εκδόσεις Μεταίχμιο θα διαθέσουν τα έσοδα από τη πώληση των έργων για τη δημιουργία εξωτερικής τοιχογραφίας στο 5ο Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας.
Πηγές: http://www.metaixmio.gr/, http://www.e-typos.com/

Πνευματική Φτώχια..

Σήψη και διαφθορά παντού.
Νεκρές ηθικές αξίες, αλληλομαχαιρώματα, σκάνδαλα, μίζες..
Μια Ελλάδα βυθισμένη σε ένα απίστευτο πνευματικό χάλι.. πολίτες που αντί να έχουνε βγει στους δρόμους, να εκφράσουν την ανησυχία και την ανασφάλεια τους, αντίθετα κάθονται και παρακολουθούν βραδινές ανούσιες εκπομπές.. τρέχουν να αγοράσουν την εφημερίδα με τις ροζ φωτογραφίες, η οποία εξαντλείται και επανακυκλοφορεί!!
Ωραίος ο σύγχρονος πολιτισμός μας. Όμορφη και η κοινωνία μας…

Αναρωτιέμαι μπορείς σε αυτή τη κοινωνία να ονειρευτείς?
Μπορείς να αντιδράσεις?

Μπορείς να διαφοροποιηθείς?

Ανασαίνεις με ευκολία?
Τι πρότυπα δημιουργούνται?
Εκτός από τη διαφθορά, τι άλλο κυριαρχεί στην ελληνική δημοσιογραφία?
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο? Θα υπάρχει.. μα τότε γιατί αποσιωπείται?
Υπάρχει πολιτική???
Μας εκπροσωπεί κάποιος επάξια??

Μα μικρέ ανθρωπάκο όσο κ αν κλέψεις, όσο και αν το παίξεις καλός, όσο κ αν αγνοήσεις τον όρκο που έδωσες.. στο τέλος πάντα χαμένος θα βγαίνεις.

Η αληθινή επιτυχία και ευτυχία στη ζωή έρχεται σταδιακά, αργά και με πόνο..
Τελικά ο καθένας μας κουβαλάει το κόσμο του πάνω του.
Στην συμπεριφορά του, στη ζωή του, στη ‘δήθεν’ ευγένεια του, στο χαιρετισμό του, στην ευτυχία και στην μελαγχολία του.
Ότι κ αν κάνεις, δεν μπορείς να κρύψεις το ποιος είσαι και το τι πραγματικά αξίζεις..
Δεν σβήνεται το ψεύτικο χαμόγελο.
Δεν παραπλανάς τους άλλους, εσύ δυστυχείς..
Ποτέ δεν θα μπορέσεις να «πετάξεις» αληθινά ψηλά.
Τα φτερά σου θα είναι κέρινα και γρήγορα θα λιώσουν.
Θα προσγειωθείς απότομα.
Και τότε δίπλα σου, ποιοι θα είναι;
Ηλίθιε, όλους τους πρόδωσες!!
Δεν σου έχει μείνει φίλος, δεν σου απέμεινε συνοδοιπόρος!

Η αλήθεια φαίνεται από τη καλημέρα σου.
Η χαρά ξεχωρίζει στα αγνά χείλη..
Οι προστυχιές, οι πονηριές και όλη η ψευτιά, κάποια στιγμή θα φανερωθούν!

Μεγαλόψυχε φίλε μου είσαι πλούσιος και ας μη το βλέπουν οι γύρω!!
Είσαι μοναδικός και ας μη στο έχει πει ποτέ αυτός ο κόσμος!
Δεν σε τιμά κανείς, αλλά ΕΣΥ ξέρεις ότι αξίζεις!...
Κοιμάσαι ήρεμος, δεν έχεις τύψεις, σκορπάς μόνο αγάπη γύρω σου.
Αγαπάς τον εαυτό σου και δίνεις χώρο και στους δίπλα!
Δεν τους πνίγεις!
Τους αφήνεις να φανούν!
Το ξέρεις..
Μόνος κανείς δε ζει..
Το ξέρεις, το να ευεργετείς είναι μεγαλοσύνη!

ΠΟΙΟΣ σήμερα κερδίζει χαρά από τη δημιουργία στη δουλειά του?
ΠΟΙΟΣ νιώθει ευτυχία με ένα ηλιοβασίλεμα?
ΠΟΙΟΣ αγαλλιάζει στη θέα της θάλασσας?
ΠΟΙΟΣ ευγνωμονεί τους ευεργέτες του?
ΠΟΙΟΣ θυσιάζει τη χαρά του, για να συμπαρασταθεί στη θλίψη του διπλανού του?
ΠΟΙΟΣ αναγνωρίζει την αξία του διπλανού του?
ΠΟΙΟΣ ευφραίνεται στη θέα ενός έργου τέχνης?
ΠΟΙΟΣ αναγνωρίζει την αξία της τέχνης?!
Της κληρονομιάς?
Της αφοσίωσης?
Της εμπιστοσύνης?
Της αλήθειας?
Ποιος μπορεί να διδάξει όλα τα παραπάνω??
Μπορεί να ζήσει με τον άλλο?!
Αφήστε με όμως να ζήσω έτσι τουλάχιστον εγώ!!
Το θέλω!
Το μπορώ???
Το αξίζω!

Ποιητική βραδιά..

VanGogh "starry night"

Μετά από την ευγενική πρόσκληση της αγαπητής Ιουστίνης Φραγκούλη και του φίλτατου lockheart, να καταθέσω ένα αγαπημένο ποίημα στο blog..

Αγαπώ πολύ τη ποίηση. Οι αγαπημένοι μου ποιητές είναι αρκετοί.

Ξεχωριστή και ιδιαίτερη αδυναμία, έχω στον Ελύτη και στον Καβάφη.
Όμως επειδή είδα ότι οι περισσότεροι τους τιμήσατε δεόντως.. και καθώς πάντα ενεργώ αυθόρμητα, ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω ένα αγαπημένο ποίημα της Κικής Δημουλά..

Από το "Λίγο του Κόσμου":

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948:

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.

Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο
για να έχω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να’ ναι έρχεσαι.
Φαίνεται από την ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Προσκαλώ να συμμετάσχουν στο παιχνίδι, εφόσον βέβαια & οι ίδιοι το επιθυμούν: Nefelli, Natalia, utopia, Ξανθίππη, Αντώνη (ag), Κοσμικό Άξονα, donald, daisy, σπίθας, ceralex, yiota, ωσηε, Γιάννη Φιλιππίδη, Μετεωρίτη, κατερινα, adonios, karyatida, nikiplos, vassia, marianaonice, Νιόβη, alexis b, blueprints, damian, takiz, themis, δεν τιθεται θεμα.., και όποιος άλλος θέλει.. :)

2 παιχνιδάκια + πρόταση σινεμά :)

Έχουνε μαζευτεί αρκετές προσκλήσεις για παιχνιδάκια.. καιρός να τις τιμήσω.. Ας αρχίσω το παιχνίδι λοιπόν!..
Παιχνίδι Α'

Η αγαπητή Δηιάνειρα με κάλεσε να ποστάρω τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σειρές.
Στην αρχή της τηλεοπτικής σεζόν έβλεπα τα «Υπέροχα Πλάσματα» (άσχετο αν μετά από λίγο και αυτά τα βαρέθηκα..). Έξυπνο σενάριο, νεανική παρέα, γέλιο!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά με τη παρακάτω σκηνή τι γέλιο είχα ρίξει:



Έβλεπα το Παραπέντε.. (καταπληκτική η θεοπούλα) ..



Από ξένες τηλεοπτικές σειρές, επί πολλά χρόνια έβλεπα μανιωδώς τα Φιλαράκια. Θυμάμαι στο σχολείο.. μέχρι που μαγνητοσκοπούσα τα επεισόδια σε κασέτες, είχα δημιουργήσει ολόκληρο αρχείο και είχα μάθει όλα τα επεισόδια απ’ έξω!



Πιο πρόσφατη ξένη τηλεοπτική σειρά, με την οποία είχα «κολλήσει» το LOST.



Παιχνίδι Β'

Ο αγαπητός Donald με προσκάλεσε να σας παρουσιάσω τα πράγματα που με ορίζουν και κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Πρώτα απ’ όλα, κουβαλάω μέσα μου την αγάπη και την σκέψη των δικών μου πολύ κοντινών ανθρώπων. Αυτών των 2-3 στενών φίλων και της οικογένειας μου. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν τους είχα στη ζωή μου θα ήμουν ένα τίποτα. Η ζωή δεν αξίζει χωρίς καλή παρέα. Αυτοί είναι ο μεγαλύτερος πλούτος μου, με δέχονται χωρίς κριτικές, αλλά πραγματικά και μόνο για τη ψυχή μου..για αυτό που είμαι..Πραγματικά σημαντικότατοι, δεν τους ξεχνώ ποτέ.. τους ευγνομωνώ και τους ανταποδίδω την αγάπη τους..
Έπειτα κρατώ πάντοτε μέσα μου (και ποτέ δεν θα πάψω να το κάνω αυτό) την αγάπη για όλα όσα γουστάρω. Για βιβλία, για μουσικές, για τις τέχνες, για το πολιτισμό, για βόλτες, αναπολήσεις, ενδοσκοπήσεις.. για καινούργιες όμορφες στιγμές..
Τις σκέψεις μου και την έμπνευση μου για να ζω τη κάθε μέρα μου, όπως μόνο εγώ θέλω και όχι όπως μου επιβάλλει η μόδα και η κάθε εποχή.

Συνήθως έχω μαζί μου: το κινητό μου, το mp3 player μου, το πορτοφόλι μου, ένα μπλοκάκι για σημειώσεις, φωτογραφική μηχανή. Το ρολόι μου κάποιες στιγμές προτιμώ να το αφήνω σπίτι.. έχω περίεργη σχέση με τα ρολόγια.. :)

Προσκαλώ όποιον θέλει να συμμετάσχει με τη σειρά του στa δύο παραπάνω παιχνιδάκια.

Πρόταση......
Μόλις γύρησα απο το Μέγαρο (χεχε) είδα σε Πανευρωπαϊκή Πρεμιέρα το "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες". Γέλασα πολύ! Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους στο τέλος του μήνα, να τη δείτε να γελάσετε :)
Το σημαντικότερο εκθειάζει την αρχαία Ελλάδα, συνέχεια γίνονται αναφορές στην Ολυμπία και στον Ελληνικό Πολιτισμό (ευτυχώς που μας θυμίζουν και τιμούν το πολιτισμό μας τουλάχιστον οι ξένοι...γιατί αν περιμέναμε απο εμάς...)

Δείτε σχετικό τρέιλερ:
http://www.youtube.com/watch?v=_PNT1LVZkNc&feature=related

Motortown - Θέατρο Νέου Κόσμου

Το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκα στη παράσταση Motortown στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το έργο γραμμένο το 2005, τις μέρες που το Λονδίνο ζούσε το πανικό των βομβιστικών επιθέσεων στο Μετρό.
Βραβευμένο από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό "Theater Heute" ως το καλύτερο ξένο έργο. Τo Motortown είναι ένα σύγχρονο έργο, μια άγρια, προκλητική απάντηση στο πόλεμο αλλά και στο αντιπολεμικό κίνημα.
Δυνατό και σκληρό, το έργο του Σάιμον Στήβενς, περιγράφει έναν κόσμο σε ηθική κρίση.

Ο στρατιώτης Ντάννυ, επιστρέφει από το πόλεμο του Ιράκ στην Αγγλία, ξένος στην ίδια του τη χώρα, στο πεδίο μιας άλλης μάχης.

Αυτό που λατρεύω σε μια θεατρική παράσταση, είναι όταν μου δίνει ώθηση και τροφή για σκέψη. Αυτό ένιωσα τη Παρασκευή. Ακόμη έχω μέσα μου σκέψεις για ζητήματα που λίγο πολύ τα γνώριζα, όμως ωφελεί να τα θυμάμαι πιο συχνά..
Στην παράσταση, όλοι οι ήρωες έχουν υπόσταση και συμπληρώνουν το παζλ μίας κοινωνίας σάπιας που κομματιάζει τα παιδιά της και τα πετάει στα σκουπίδια..
Ο Βρετανός στρατιώτης παραιτείται από το πόλεμο του Ιράκ και επιστρέφει στη πατρίδα του.
Μένει στο διαμέρισμα του αυτιστικού αδελφού του, ενός ιδιαίτερα τραυματισμένου ανθρώπου. (Στην εικόνα του οποίου είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσεις ότι όλοι μας έχουμε συμβάλλει στη υποβάθμιση αυτών των ανθρώπων).
Η κατάσταση που βιώνει ο στρατιώτης, με την επιστροφή του στο προάστιο που ζούσε, τελικά θυμίζει αυτή του βίαιου πολέμου.
Επιστρέφοντας στη πατρίδα του βρίσκει όσους είχε αφήσει, τελείως αλλαγμένους...
Όλη η κοινωνία βρίσκεται σε σήψη.
Ο στρατιώτης καταλήγει στη διαπίστωση :
«Μια χαρά ήταν ο πόλεμος. Μου λείπει. Το ζόρι είναι να γυρίζεις πίσω»...

Ένας άνθρωπος που έζησε στο πόλεμο, είδε την αλήθεια, τη βία και το θάνατο κατάματα, επιστρέφοντας στην σύγχρονη αστική κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι και οι εκεί «μάχες» δεν διαφέρουν ηθικά καθόλου από αυτές της εμπόλεμης ζώνης.
Σταδιακά σταματάει να δουλεύει και η πόλη παύει να τον αποδέχεται..
Μένει ουσιαστικά ξένος και μόνος.
Στο τέλος της παράστασης αναρωτιέσαι... αν ο χαρακτήρας του στρατιώτη αλλοιώθηκε από τη φρίκη που έζησε στο πόλεμο ή αν αυτή είναι η αληθινή όψη της κοινωνίας?
Το έργο είναι σκληρό και απευθύνεται σε κάθε πολίτη του Δυτικού κόσμου.
Το θέμα που τίθεται είναι το κατά πόσο έχουμε όλοι μερίδιο στη διαφθορά της κοινωνίας, πόσο έχουμε ξεχάσει ότι εμείς κινούμε τις κλωστές αυτού του κόσμου.. συντελώντας με τη στάση μας στο πρόσωπο και στην εικόνα της κάθε πόλης…
Το μέγεθος της ευθύνης όλων μας, στη δημιουργία και στη διαιώνιση ενός πολιτισμού που αναδεικνύει τους πολέμους.

www.theatroneoukosmou.gr
Θέατρο του Νέου Κόσμου - Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ,Tηλ. 210-9212900
Έργο: Πολιτικό/Κοινωνικό, του Σάιμον Στίβενς. Σκηνοθ.: Β. Θεοδωρόπουλος. Παίζουν: Γ. Γάλλος, Γ. Τσορτέκης, Ευθ. Παπαδημητρίου, Κ. Λυπηρίδου, Π. Δεντάκης, Αιμ. Βάλβη, Π. Λάρκου, Ν. Ζάγκα. Μετάφρ.: Δ. Κιούσης, Κ. Σωτηριάδου. Σκην.-κοστ.: Μ. Χατζηιωάννου. Μουσ.: Στ. Γασπαράτος. Φωτ.: Σ. Μπιρμπίλης. Διάρκεια 110'

Αλόννησος

Καφετέρια στη χώρα..

Βαρκούλα στο λιμάνι..
Μπλε παραθύρι απο τη χώρα..
Μια φώκια βολτάρει στο λιμάνι περιμένοντας κανένα ψαράκι..
Info για τις μεσογειακές φώκιες...
Γλυπτό απο το μουσείο της Αλοννήσου..

Περιοδική έκθεση ...

Θέα απο την οροφή του Μουσείου..

Ιούλιος 2006

Πρώτη μέρα στο νησί της Αλοννήσου..
Η Αλόννησος προσφέρεται για ήρεμες διακοπές..
Είναι ακριβώς ότι χρειαζόμουν μετά από ένα απαιτητικό εννιάμηνο..

Αυτή τη στιγμή γίνεται πόλεμος στη Βηρυττό, στο Λίβανο.
Μαθαίνω νέα απο το ραδιόφωνο..

Αθώα μικρά παιδιά, γυναίκες, άμαχοι τεμαχίζονται.
Νοσοκομεία, πόλεις σφυρηλατούνται ανελέητα.
Το λόγο δεν το κατάλαβα.

Σίγουρα παράλογος φανατισμός – ποτέ κανένας φανατισμός δεν περιέχει λογική – και συμφέροντα, κυρίως οικονομικά.
Η σκληρότητα, η αγριότητα, η βια σε όλο της το μεγαλείο.
Φαντάζομαι τις εικόνες και αδυνατώ να πιστέψω ή μάλλον να δεχτώ ότι συμβαίνουν όλα αυτά.

Εγώ είμαι στις Σποράδες, σ’ ένα ήρεμο, γαλήνιο, καταπράσινο νησάκι, γεμάτο ήχους τζιτζικιών, ευλογημένο από τη φύση, ενώ αυτή τη στιγμή άλλοι άνθρωποι αδημονούν για μια κρυψώνα, ψάχνουν τρόπο διαφυγής από την επίγεια κόλαση τους, κάποιο μέσο για ένα τόπο ειρηνικό, όπου θα νιώθουν ασφαλείς.
Τελικά η ζωή εμπεριέχει μεγάλη ειρωνία..

Βγαίνω μια βόλτα στη χώρα της Αλοννήσου.
Η Αλόννησος έχει το χρώμα των Σποράδων.
Φωτίζεται με την αντανάκλαση των καταπράσινων νερών της.
Ποιοτική, βαθιά οικολογική, χαλαρή.
Οι κάτοικοι της μοιάζουν σαν κάτοικοι ενός ορεινού χωριού, που ακόμα και τα καλοκαίρια απολαμβάνουν τη ζωή του νησιού – σε αντίθεση με το πανικό που επικρατεί αλλού.
Τους βλέπεις να ‘κάθονται’ στα μαγαζιά, να περιφέρονται στο δρόμο.

Κάτι που για τους κατοίκους των περισσοτέρων νησιών, περίοδο Ιουλίου, φαντάζει προφανώς σαν «όνειρο».

Κάποιοι μοιάζουν να απολαμβάνουν αυτή την ηρεμία, ενώ άλλοι ίσως να εύχονταν να κατακλύζονταν απο κόσμο.

Την απέραντη ηρεμία την εκτιμάς αν δεν τη ζεις συνέχεια.
Θα υπάρχουν στιγμές που θα τους λείπει και η πολυκοσμία.
Για εμένα πάλι, αυτό το μέρος, σε τούτη τη περίοδο της ζωής μου, φαντάζει και άξια σίγουρα είναι ιδεατό.
Το απόγευμα θα πάω στο μουσείο της πόλης.

Το μουσείο της Αλοννήσου στεγάζεται σε ένα επιβλητικό, πέτρινο κτίριο..

Η έκθεση ξεκινά με μία μικρή περίληψη της ιστορικής πορείας του νησιού, ενώ παράλληλα εκθέτονται πίνακες και γλυπτά.
Η έκθεση συνεχίζεται με μια λαογραφική προσέγγιση στο νησί. Δίνοντας έμφαση στη γεωργία, στα πατητήρια και στην οινοποιία του.
Στην καφετέρια στην οροφή του Μουσείου, οι υπάλληλοι σε κερνάνε κάτι να πιεις, ενώ απολαμβάνεις τη καταπληκτική θέα στο λιμάνι..

Φωτεινό χαμόγελο στη Λυδία..

Απόψε η σκέψη μου είναι κοντά στη μικρή αγωνίστρια τη Λυδία.

Σε αυτό το πανέμορφο γλυκό κοριτσάκι και στους γονείς της.

Σήμερα Παρασκευή το πρωί, θα κάνει την επέμβαση αφαίρεσης του όγκου απο το κεφαλάκι της.

Οι προσευχές όλων μας θα ειναι κοντά της.

Κάθε αστέρι στον ουρανό και μια φωτεινή ευχή για τη γλυκιά φατσούλα.

Όλα θα πάνε καλά.

Σας περιμένουμε με καλές όμορφες ειδήσεις :)

Όσοι δεν γνωρίζουν σχετικά με τη μικρή τίγρη :

http://lydia-tigria.blogspot.com/

..να παραμένεις άνθρωπος

Θα 'ρθει καιρός

που θ' αλλάξουν τα πράγματα

να το θυμάσαι Μαρία

θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε

κρατώντας τη σκυτάλη

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις

εσύ είσαι η ελπίδα

Άκου, θα 'ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δεν θα βγαίνουν στην τύχη,

δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ' έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε,

δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου,

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι, καταπίεση,

μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,

δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι

δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή...

παρ' όλα αυτά Μαρία

(Κατερίνα Γώγου)

Henri Cartier Bresson

Ο Henri Cartier Bresson είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου φωτογράφους.

Κάθε φωτογραφία του, μια ξεχωριστή ιστορία.
Ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με την τέχνη της φωτογραφίας, καταλαβαίνεις ότι αυτές οι φωτογραφίες είναι ιδιαίτερες.
Σκέφτηκα να παραθέσω κάποιες αγαπημένες μου, αλλά η επιλογή θα ήταν δύσκολη και θα χρειάζονταν δεκάδες αναρτήσεις.
Αξίζει να δείτε τα παρακάτω video με μερικές από τις πιο γνωστές φωτογραφίες του.
Όποιος επιθυμεί περισσότερες πληροφορίες για τον Bresson μπορεί να δει εδώ: http://www.henricartierbresson.org/



«Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να φθάσουν την αιωνιότητα μέσω της στιγμής.» (Henri Cartier Bresson)



Κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στήθηκαν μπροστά στο φακό του…

Στο βίντεο εμφανίζονται με σειρά οι: 1. Cartier-Bresson, self-portrait, 2. Truman Capote, 3. Arthur Miller, 4. William Faulkner, 5. Samuel Beckett, 6. Susan Sontag, 7. Ezra Pound, 8. Robert Lowell, 9. Paul Valery, 10. Igor Stravinsky, 11. Simone de Beauvoir, 12. Jean-Paul Sartre, 13. Albert Camus, 14. Marc Chagall, 15. Marcel Duchamp, 16. Alberto Giacometti, 17. Henri Matisse, 18. Igor Stravisnky, 19. Jean Renoir, 20. John Huston, 21. Marilyn Monrow and John Huston, 22. The Dalai Lama, 23. Martin Luther King, Jr., 24. Robert F. Kennedy, 25. Che Guevara, 26. Duke and Duchess of Windsor, 27. Carl Jung, 28. Edith Piaf.

Βιβλιοφιλία..

Θέλησα να γράψω ένα post αφιερωμένο στη βιβλιοφιλία, στην αγάπη μου προς τα βιβλία…
Στη πορεία αποφάσισα αυτή τη φορά να μη γράψω κάτι εγώ, αλλά πως θα ήταν σίγουρα πιο ουσιαστική η άποψη ενός συγγραφέα για την αγάπη του προς τα βιβλία.
Θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν 2-3 χρόνια. Πρόκειται για το «Ιστορία Αγάπης και Σκότους» του Αμος Οζ.
Ο Αμος Οζ, γεννημένος το 1939 στην Ιερουσαλήμ, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του Ισραήλ.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο Οζ αναφέρει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Σας παραθέτω ένα συγκεκριμένο απόσπασμα όμως, το οποίο με καλύπτει, όπου αναφέρεται στο πάθος του για τα βιβλία..
«Όταν ήμουν μικρός, έλπιζα να μεγαλώσω και να γίνω βιβλίο. Όχι συγγραφέας, αλλά βιβλίο: ανθρώπους μπορείς να σκοτώσεις σαν μυρμήγκια. Και συγγραφείς δεν είναι δύσκολο να σκοτώσεις. Τα βιβλία όμως, ακόμα και αν τα καταστρέφουν συστηματικά, πάντα υπάρχει πιθανότητα να σωθεί κάποιο αντίτυπο και να συνεχίσει να ζει πάνω στο ράφι, μια αιώνια σιωπηλή ζωή σε κάποιο ξεχασμένο ράφι, σε κάποια μακρινή βιβλιοθήκη, στο Ρέικιαβικ, στο Βαγιαντολίδ ή στο Βανκούβερ».

Όλη η οικογένεια του Αμος Οζ έτρεφε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα βιβλία. Όπως γράφει ο Οζ, τα βιβλία ασκούσαν ιδιαίτερη έλξη στον πατέρα του, αλλά και στον ίδιο. Λάτρευε να τα αγγίζει, να τα μυρίζει…

«έκανε τη σάρκα σου να ανατριχιάζει, σαν να είχες φτάσει σε κάτι απόκρυφιο και άγνωστο, κάτι που σκιρτάει λίγο και ριγάει με το άγγιγμα των δακτύλων σου».

Όμως ο Οζ αναφέρεται και στο πόσο ευεργετική υπήρξε για τη ζωή του, η γνώση που αποκόμισε μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων, καθώς «τα βιβλία μου έμαθαν για τις αδέσποτες ζώνες που προκαλούν ζάλη, για τη σκοτεινή ζώνη ανάμεσα στο απαγορευμένο και το επιτρεπτό, ανάμεσα στο δικαιολογημένο και το εκκεντρικό, ανάμεσα στο κανονικό και το παράλογο. Αυτό το μάθημα με συνόδευε όλα τα χρόνια. Όταν έφτασα στον έρωτα, δεν ήμουν ένας εντελώς άπειρος ατζαμής. Ήξερα ότι υπάρχουν διάφορα μενού, υπάρχει ο κεντρικός δρόμος, υπάρχουν δρόμοι πολύχρωμοι και γραφικοί, υπάρχουν και απόμακρα μονοπάτια που πόδι ανθρώπου δεν τα έχει πατήσει. Υπάρχει το επιτρεπτό που σχεδόν απαγορεύεται και το απαγορευμένο που σχεδόν επιτρέπεται».

Πιστεύω πως ένα από τα ομορφότερα δώρα που μπορείτε να κάνετε σε κάποιον είναι ένα βιβλίο, με μια όμορφη αφιέρωση σας στο πρώτο φύλλο!!
Ακόμα και τώρα που πέρασαν οι γιορτές... αξίζει πολύ περισσότερο το να δωρίσεις κάτι σε κάποιον! Θα το κάνεις επειδή το ένιωσες πραγματικά και όχι επειδή στο επιβάλλουν ή επειδή «όλοι» το κάνουν!

Εύχομαι καλές και όμορφες αναγνώσεις σε όλους σας για το νέο έτος!

Present..

"Every day is a gift, that is why we call it the present"




Απολαύστε το συνδιασμό μουσικής και εικόνας..
Καλή χρονιά!!

Και του χρόνου.. :)

Οι τελευταίες ημέρες κάθε έτους μοιάζουν σαν να περνούν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς…
Τέτοιες ημέρες υπάρχει μια τάση απολογισμού του έτους που φεύγει..
Προσωπικά έχω μια συνήθεια να «κρατάω» στο μυαλό μου κυρίως τα θετικά κάθε έτους. Για όλα τα υπόλοιπα, σαν να έχει ο εγκέφαλος δημιουργήσει ένα «σύστημα» εκμηδένισης τους. Μένει κυρίως μόνο η γεύση. Οι κακές στιγμές, οι απογοητεύσεις, οι αποτυχίες που φυσικά υπήρξαν, με τον καιρό σαν να χάνονται και να απομένει μονάχα η αίσθηση τους..
Το πιο δυσάρεστο γεγονός του έτους που σε λίγες ώρες θα αποτελεί παρελθόν… σίγουρα οι πυρκαγιές του καλοκαιριού. Κάθε δέντρο καμένο και μια ουλή, μια χαρακιά, μια ανεξίτηλη κραυγή μέσα μου… Ας ελπίσουμε να μη ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές.

Από την άλλη, κρατώ κυρίως τις ευχάριστες στιγμές..
Κάποιες όμορφες συναυλίες, βραδιές σε μουσικές σκηνές της πόλης μου που τελικά την αγαπώ με ένα ανεξήγητο τρόπο.. ξεχωριστές στιγμές στη θάλασσα, γλυκείες καλοκαιρινές βραδιές να χαζεύουμε με καλή παρέα τ’ αστέρια και να «συναγωνιζόμαστε» ποιος είδε τα πιο πολλά να πέφτουν… βουτιές στο γαλάζιο, αγγίγματα, καρδιές που νιώθουν, αγαπημένες μορφές ανθρώπων… επισκέψεις σε μουσεία (τα οποία πάντα επιδρούν απίστευτα ευεργετικά πάνω μου), αμέτρητες βόλτες σε βιβλιοπωλεία, προσμονή για φωτεινές ανατολές, ξέγνοιαστες βόλτες στη πόλη, το χάζεμα των άλλων ανθρώπων, Κυριακές σε κάποιο κεντρικό καφέ, το πρωινό διάβασμα μιας εφημερίδας…

Τελικά, λίγο πριν το τέλος και αυτού του έτους, συνειδητοποιώ ότι τα πιο όμορφα συναισθήματα της χρονιάς ήταν τα προσιτά και απλά..

Έχουνε μείνει αρκετά ανεκπλήρωτα όνειρα, ταξίδια που περιμένουν να τα ζήσω.. και που ακόμη μια φορά δεν πραγματοποιήθηκαν..
Στόχοι άπιαστοι, επιθυμίες και πόθοι που περιμένουνε την ανάσα μου…
Είναι όμως και αυτό τόσο όμορφο..
Αν το καλοσκεφτείς είναι τόσο ωραίο να μην είσαι κορεσμένος!
Τελικά είναι καλό να έχεις να περιμένεις πράγματα, να διψάς για καταστάσεις, να έχεις ακόμη τη φλόγα της προσμονής.
Μου αρέσει που υπάρχουν πράγματα που ανυπομονώ για να τα ζήσω το νέο έτος!!

Η δημιουργία αυτού του blog πριν δυο μήνες… στάθηκε η αφορμή για την αρχή μιας όμορφης επικοινωνίας με κάποιους ιδιαίτερους ανθρώπους.
Σας ευχαριστώ όλους για την αποδοχή και την αγάπη σας..
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υπάρχει αυτό το ιστολόγιο, μάλλον θα διαρκέσει όσο δίνει ευχαρίστηση.. και υπάρχει η ανάγκη για αυτού του είδους την επικοινωνία.

Αφιερώνω σε όλους σας το παρακάτω αγαπημένο τραγούδι, με την ευχή να ακολουθήσει ο καθένας μας τις συμβουλές του, να ακολουθεί ό,τι θέλει η καρδιά του.

Μόνο με κριτήριο τα γούστα και την αγάπη.

Τα φιλιά μου.



Αφιερωμένο και το παρακάτω τραγουδάκι του Δεληβοριά απλά:

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή..



Ευχές για ένα νέο έτος με υγεία, δημιουργία, αγάπη.. Το 2008 ας είναι ένα έτος όπου κάποια από τα όνειρα μας θα γίνουνε πράξη :)

Καλλιτέχνες του Δρόμου

Στις πολυσύχναστες γωνιές της πόλης θα έχετε δει καλλιτέχνες του δρόμου να δίνουν όλο τους τον εαυτό και να χαρίζουν άφθονα χαμόγελα γύρω τους..
Αν τους συναντήσετε αυτές τις γιορτινές ημέρες σταθείτε λίγο να τους θαυμάσετε..

Το σίγουρο είναι ότι θα σας παρασύρουν στο κόσμο τους, θα σας βοηθήσουν να ονειρευτείτε και να γίνετε για λίγο πάλι παιδιά...
Δώστε τους λίγη, ακόμα και τη πιο μικρή επιβράβευση σας…
Σε αυτό το blog θα υπάρξουν πολλές σχετικές αναρτήσεις, οι οποίες θα αφιερώνονται σε όλους αυτούς, τους αληθινά ταλαντούχους καλλιτέχνες, οι οποίοι ίσως λόγω μη γνωριμιών ή λόγω διαφόρων συγκυριών δεν αξιώθηκαν κάποιας ιδιαίτερης καριέρας…
Παρόλα αυτά όμως δεν άφησαν το όνειρο τους να σβήσει, αλλά συνεχίζουν να το ζουν και να το κυνηγούν πεισματικά… όπως μπορούν...

Καλές γιορτινές βόλτες σε όλους σας :)

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα..

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ..

So this is Christmas
And what have you done
Another year over
And a new one just begun
And so this is Christmas
I hope you have fun
The near and the dear one
The old and the young

A very merry Christmas
And a happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear
And so this is Christmas
For weak and for strong
For rich and the poor ones
The world is so wrong
And so happy Christmas
For black and for white
For yellow and red ones
Let's stop all the fight

Let's hope it's a good one
Without any fear
War is over over
If you want it
War is over
Now...



Καλές γιορτές σε όλους.. Ευτυχισμένα Χριστούγεννα..
..γεμάτα από το αληθινό πνεύμα αυτών των ημερών..
Ας φωτιστούνε οι ψυχές όλων μας με αγάπη και ας τη κρατήσουμε μέσα μας για όλες τις μέρες του χρόνου, όχι μόνο αύριο και μεθαύριο.. Τα φιλιά μου σε όλους σας!

Έλλη Πασπαλά - Ευανθία Ρεμπούτσικα

Χρωστούσα στον εαυτό μου το αποψινό βράδυ!
Χρόνια ακούω την Έλλη Πασπαλά, όμως ποτέ ως τώρα δεν την είχα δει σε live. Απόψε την απόλαυσα στο ΠOLIS THEATER με την Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Τι να πει κανείς για την Έλλη Πασπαλά.. απερίγραπτη! Αυτή η γυναίκα έχει ένα μοναδικό, ξεχωριστό τρόπο να ερμηνεύει τα τραγούδια! Έχει μια μοναδική ποιότητα στη φωνή της, μια εξαιρετική αισθητική και σπάνια εκφραστικότητα! Πάντα με καθηλώνει και με συγκινεί με την ερμηνεία της στα τραγούδια από την εποχή του Μάνου Χατζιδάκι μέχρι και σήμερα.

Δεν υπάρχουν λόγια, απλά μοναδική!

Η Ευανθία Ρεμπούτσικα παρουσίασε αρκετές συνθέσεις της! Όλες όμορφες, αλλά ξεχώρισα τη μουσική από τη «πολίτικη κουζίνα», που όσες φορές και να την ακούσω με ταξιδεύει..
Όμως είχα τη τύχη να δω και την εκπληκτική Badi Assad από τη Βραζιλία. Ευχάριστη έκπληξη, καθώς η Badi Assad είναι σήμερα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στην παγκόσμια σύγχρονη μουσική σκηνή!! Μια ταλαντούχα κοπέλα, η οποία εμπλουτίζει τη βραζιλιάνικη παράδοση με ρυθμούς από όλο το κόσμο, μπαίνοντας στον χώρο της σύγχρονης τζαζ και της ποπ. Εχει ανακηρυχθεί Καλύτερη Κιθαρίστρια της Βραζιλίας στο Διεθνές Φεστιβάλ του Villa Lobos και Καλύτερη Ακουστική Δεξιοτέχνης Κιθαρίστρια από τους συντάκτες του περιοδικού Guitar Player! Εξαιρετική η ικανότητα της να παίζει κρουστά με το στόμα και το σώμα της. Μια ορχήστρα μόνη της!!

Εξαιρετικοί & οι μουσικοί της παράστασης! Μια μεγάλη παρέα, όλοι ένας και ένας!!

Οι στιγμές που ξεχώρισα...αρκετές. Απο τα τραγούδια που άκουσα, δεν ξέρω ποιο να ξεχωρίσω να σας παραθέσω..

Προτιμώ να σας αφήσω με ένα κομμάτι που τραγούδησε μοναδικά η Έλλη και κατάφερε να με ταξιδέψει .. μέχρι τη Πράγα..

Ενόψει καταναλωτισμού…

Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τις ‘χαρμόσυνες’ ημέρες των Χριστουγέννων..
Οι δρόμοι έχουνε φωταγωγηθεί, έχουμε και το μικρό στολισμένο δεντράκι στο Σύνταγμα, με τους Άγιους Βασίληδες, τα αλογάκια του…
Χριστούγεννα! Η γιορτή της μέθης του καταναλωτισμού, η γιορτή των αγορών, των δώρων, των εκκλησιών..
Της διπλής χρέωσης (λόγω των εορτών),
του ενός ακόμα δάνειου (λόγω των εορτών),
των νέων πιστωτικών και χρεωστικών καρτών (λόγω των εορτών),
της παράλογης σπατάλης (λόγω των εορτών),
της χαράς των εμπορικών μαγαζιών (λόγω των εορτών),
των συνωστισμένων τραπεζιών στις πίστες της Ιεράς Οδούς (λόγω των εορτών),
της αδημονίας του 13ου μισθού (..που τελειώνει πριν την άφιξη των εορτών)..
Τα πάντα κινούνται και ζουν γύρω από αυτό.

Όλοι πρέπει να αγοράσουν,

πρέπει να είναι χαρούμενοι,

πρέπει να αγαπιούνται,

πρέπει να ξοδεύουν,

πρέπει να στολίζουν,

πρέπει να περνούν τέλεια...
Ξαφνικά όλοι θυμούνται όσους ανθρώπους γύρω μας υποφέρουν, ενώ τους έχουνε εντελώς ξεγραμμένους όλο το χρόνο..
Το αληθινό νόημα των ημερών?.. Μήπως μας ξεφεύγει?
Αλήθεια υπάρχει πραγματικό νόημα?
Γιατί χαιρόμαστε? Γιατί καταναλώνουμε? Γιατί στολίζουμε?

Το ξέρεις. Όσο κ αν καταναλώσεις, δεν θα αλλάξει τίποτα.
Το κενό δεν θα καλυφθεί, αντίθετα θα δημιουργηθούν κ άλλες υλικές ανάγκες, που δεν θα μπορέσεις να τις ικανοποιήσεις και τότε η θλίψη θα σε ξεκάνει.
Οι διαφημίσεις συνεχώς θα κατακλύζουν με ιδέες αγοράς, με in προτάσεις..
Χωρίς να το συνειδητοποιείς προσπαθείς να πιάσεις την ευτυχία κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα από όσα χρειάζονται.
Δεν χρειάζεται βιασύνη η ευτυχία.
Δεν χρειάζεται πανικό και αγοραφοβία.
Δεν χρειάζεται πιστωτικές και άγχος.
Οσο περισσότερο καταναλώνεις, τόσο πιο πολλά θα θες.
Εσύ πόσα φωτάκια μέτρησες σήμερα?

«Η κύρια πηγή της μελαγχολίας μας είναι ο κορεσμός.» (William James)

Ας καταφέρουμε να ζούμε τη κάθε μέρα σαν να είναι ‘Χριστούγεννα’, ως μια μοναδική ευκαιρία για να κοιτάξει ο καθένας μέσα στην καρδιά του.
Να προσεγγίσει την πραγματική ευτυχία και να τη κρατήσει μέσα του.

Οφθαλμαπάτες..

Σε συνέχεια του χτεσινού μου post και με την άδεια της UTOPIAS σας παραθέτω ένα παλιότερο post της, σχετικό και πάλι με τις εικόνες οφθαλμαπάτης, το οποίο βρήκα εκπληκτικό ..

Άν δείτε τις παρακάτω εικόνες από τη θέση του υπολογιστή σας, ο κ.Θυμωμένος είναι στα αριστερά και η κ. Ήρεμη στα δεξιά. Σηκωθείτε από τη θέση σας και κάντε πίσω γύρω στα 5 βήματα (σχετικά μεγάλα) και δείτε!! Αλλάζουν μεριές!! Αυτή η παραίσθηση δημιουργήθηκε από τους Phillippe G.Schyns και Aude Oliva του πανεπιστημίου της Γλασκώβης.

Ομολογώ οτι όλες αυτές οι εικόνες, με παρακινούν σε σκέψεις.

Έχετε αναλογιστεί οτι ίσως να μη βλέπουμε πάντα αυτό που πραγματικά υπάρχει?

Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί οτι υπάρχουν χιλιάδες πράγματα γύρω μας για τα οποία ακομα δεν έχουμε ακριβείς ενδείξεις.. δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχουν άλλες κρυμμένες διαστάσεις..

Έχετε ποτέ σκεφτεί οτι τα "μάτια" μας δεν είναι και τόσο ικανά τελικά για να "δουν" τα πάντα? Ότι ίσως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο απο θύματα ενός Μάτριξ που υπαγορεύει τον κόσμο που βλέπουμε στις αισθήσεις μας?..

Η γύρω μας πραγματικότητα μπορεί και να μην είναι αρκετή...

Παρακάτω κάποιες φράσεις απο τη ταινία "the Matrix":
Morpheus: "Είναι αυτή η αίσθηση που είχες όλη σου τη ζωή ότι κάτι ήταν λάθος με τον κόσμο. Δεν ξέρεις τι είναι, αλλά βρίσκεται εκεί, σαν μια αγκίθα στο μυαλό σου που σε τρελαίνει [...] Ο Matrix βρίσκεται παντού, είναι γύρω μας, ακόμα και σ' αυτό εδώ το δωμάτιο [...] Είναι ο κόσμος που σου σκεπάζει τα μάτια για να σε κάνει τυφλό στην αλήθεια".

Neo: "Ποιά αλήθεια;" .

Morpheus: "΄Οτι είσαι ένας σκλάβος, Νέο. Ότι κι εσύ, όπως και όλοι οι άλλοι, γεννήθηκες δούλος... κρατούμενος σε μια φυλακή που δεν μπορείς να μυρίσεις, να γευθείς ή να αγγίξεις. Μια φυλακή του νου σου".

The Brain

Στον Ελληνικό Κόσμο παρουσιάζεται έως και τις 16 Μαρτίου, η έκθεση ‘The Brain’. O επισκέπτης μέσα από 42 δραστηριότητες, ξεναγείται στις δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου, του σημαντικότερου οργάνου του σώματός μας. Παράλληλα εξοικειώνεται με τον τρόπο λειτουργίας του, επηρεάζοντας τις κινήσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις.
O εγκέφαλος μοιάζει με χυλό βρώμης με παράξενες πτυχώσεις. Είναι όμως το πιο εντυπωσιακό πράγμα του σύμπαντος. Μπορεί να μάθει κινέζικα, ισπανικά ακόμα και σουαχίλι, ανάλογα με το ποιος του μιλάει. Μπορεί να ανακαλύψει και να κατασκευάσει διαστημόπλοια, μικροσκόπια, πυραμίδες και βηματοδότες. Μπορεί να μάθει να ισορροπεί και να κατευθύνει το σώμα πάνω σε ακροβατικό σκοινί ή να συνθέτει μουσική.
Αν και είναι κλεισμένος μέσα στο κρανίο, μπορεί να στέλνει τις σκέψεις του στο εσωτερικό της γης, στα μακρινότερα αστέρια, ή πίσω στην εποχή των ανθρώπων των σπηλαίων.
Η έκθεση απευθύνεται στο ευρύ, αλλά και στο πιο εξειδικευμένο κοινό.
Προσωπικά πάντα με γοήτευαν οι παραπλανητικές εικόνες.. σας παραθέτω μερικές από όσες παρατίθενται στην έκθεση. (http://www.thebrain.gr)

Nouvelle Vague

Μόλις ήρθα απο τη συναυλία των Novelle Vague στο Gagarin.
Οι συναυλίες μέσα στο χειμώνα έχουνε τη δική τους γλύκα.
Είναι σαν να σε πέρνει κάποιος απο το χέρι και να σε μεταφέρει σε ένα άλλο κόσμο μακριά απο αυτό της Αθηναϊκής νύχτας..και να σε κάνει να ξεχνάς ότι σε "γειώνει".
Στην Ελλάδα ο δίσκος των Nouvelle Vague διαδόθηκε αρχικά απο χέρι σε χέρι, καθώς καμία δισκογραφική εταιρεία δεν ήθελε να τον κυκλοφορήσει. Σταδιακά όλοι ξεκίνησαν να απορούν "μα ποια ειναι αυτή που τραγουδάει έτσι θεϊκά το love will tear us apart", "τι ακους τωρα", "τι φωνάρες.."..
Με το καιρό οι διασκευές τους άρχισαν να παίζουν στις εναλλακτικές συχνότητες και σε μικρά μπαράκια..Τώρα κάνουν περιοδίες σε όλο το κόσμο και έχουνε το φανατικό κοινό τους. Οι Nouvelle Vague ουσιαστικα συντηρούν το μελωδικό πυρήνα κάθε σύνθεσης και διασκευάζουν τις μελωδίες, με απλές ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία της bossa nova, της jazz της δεκαετίας του ’50 και της pop των 60s.
Τα τραγούδια τα παίζουν, σαν να τα έχουνε ξανασυνθέσει οι ίδιοι από την αρχή.
Αν δεν έχετε κανονίσει κάτι για Σάββατο βράδυ.. έχουνε ακόμα μία τελευταία συναυλία.
Καλό σκ με μερικά απο τα τραγούδια που άκουσα σήμερα.

Love will tear us apart (LIVE)



"Don't go"



"dance with me"

Τραγούδια που με αγγίζουν

Μετά από την πολύ ευγενική πρόσκληση της ΒΙΡΓΙΝΙΑΣ να παρουσιάσω κάποια από τα τραγούδια που με «αγγίζουν»..
Δύσκολη η επιλογή, γιατί υπάρχουν αρκετά. Καθώς η μουσική είναι καθημερινό (αναπόσπαστο) κομμάτι της ζωής μου. Όπως και να έχει, τα παρακάτω τραγούδια είναι κάπως πιο ιδιαίτερα για εμένα γιατί έχουνε ταυτιστεί με συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου.

Coldplay "Clocks" music video



U2 - With Or Without You



Astro - Konstantinos Bhta




Προσκαλώ να παρουσιάσουν τα δικά τους οι red rose, a.g., meteoritis, gerasimos, adonios, lockheart, mad, exilio, katyatida, vassia, S , blueprints, και φυσικά όποιος άλλος επιθυμεί!...Θέλω πολύ να ακούσω τα αγαπημένα όλων!

"Koop Islands Blues" - Koop

Υπέροχο τραγούδι, καταπληκτικός συνδιασμός με φωτογραφίες.....

Φιλοζωϊκό Bazaar

Μερικές από τις πιο όμορφες και γλυκείες υπάρξεις αυτής της πόλης κυκλοφορούν αδέσποτες και πεινασμένες. Οι ψυχές τους είναι πολύ πιο αληθινές από πολλών από εμάς, η αγάπη που μπορούν να σου χαρίσουν είναι σίγουρα μεγάλη, ενώ η φιλία τους αποδεδειγμένα καλύτερη και πιο αληθινή από όλη όση έχεις εισπράξει από κάθε άνθρωπο στη ζωή σου.
Αν πραγματικά θες κάποιον που θα κάνει τρέλες μόνο και μόνο που θα σε βλέπει…
Αν θες κάποιον που θα τρώει οτιδήποτε του βάζεις στο πιατάκι του… και θα νιώθει βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτό…
Αν θες κάποιον που θα θέλει να βγαίνει έξω οποιαδήποτε στιγμή, για όσο και όποτε το θελήσεις εσύ...
Αν θες κάποιον που δεν θα αγγίζει ποτέ το τηλεκοντρόλ, θα βλέπει μαζί σου όποια ταινία σου αρέσει εσένα, θα ακούει πάντα το δικό σου αγαπημένο cd, δεν θα σε κριτικάρει ποτέ, αλλά θα ζητά μονάχα μια αγκαλιά σου…
Αν θες κάποιον που θα χαίρεται να σου ζεσταίνει τα πόδια στο κρεβάτι…
Τότε πάρε ή βοήθησε όπως μπορείς κάποιο από τα αδέσποτα αυτής της πόλης..

Θα τα βρεις στη βόλτα σου στη πόλη..

Θα τα βρείς έξω απο το σταθμό του μετρό..

Θα τα βρεις έξω από την νυχτερινή σου έξοδο…

Φιλοζωικό Χριστουγεννιάτικο Bazaar - 16 Δεκεμβρίου 2007 - Ηρακλειδών 16