«Άγριος Σπόρος»
του Γιάννη Τσίρου, από την Ομάδα Νάμα
Παράταση έως την Κυριακή 19 Μαΐου 2019
Ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του θέατρου Επί Κολωνώ. Το έργο, όχι μόνο συνεχίζεται για 4η χρονιά, αλλά πήρε και νέα παράταση για μετά το Πάσχα έως τις 19 Μαΐου 2019. Ενώ όπως μαθαίνουμε θα συνεχιστεί και για 5η συνεχή χρονιά. Και αυτό το αξίζει.
Πρόκειται για ένα σύγχρονο κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ που εξελίσσεται στο παρακμιακό πλαίσιο της ελληνικής επαρχίας. Το κείμενο ουσιαστικά υψώνει έναν καθρέπτη μπροστά από τα μάτια των θεατών. Μια ρεαλιστική σκιαγράφιση παρακμιακών φιγούρων, οικείων σε όλους μας. Η ιστορία ξεκινά με ένα βίντεο όπου ο Σταύρος, ο πρωταγωνιστής, περιγράφει τον τρόπο σφαγής γουρουνιών. Ένας τρόπος εισαγωγής στην ωμότητα και στην κωμικοτραγικότητα της ελληνικής επαρχιακής πραγματικότητας.
Ο Σταύρος έχει ανοίξει μια παράνομη καντίνα σε μια απομακρυσμένη παραλία ενός νησιού. Κάθε καλοκαίρι πουλάει σουβλάκια και μπύρες στους τουρίστες και έτσι βιοπορίζεται με την κόρη του. Η ξαφνική εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού τουρίστα θα αναστατώσει την τοπική κοινωνία. Ένας τύπος που σφάζει γουρούνια, που διατηρεί μια καντίνα χωρίς άδεια, που παρανομεί με πολλούς τρόπους συστηματικά εις βάρος του κράτους, που είναι αθυρόστομος και οξύθυμος, έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν αμέσως ένοχο. Δεν υπακούει σε νόμους, δεν πληρώνει τους φόρους, ενώ το χοιροστάσιο του δεν ακολουθεί τους κανόνες υγιεινής, βρωμάει, αλλοιώνοντας το φυσικό τοπίο. Ακόμα και η ίδια η εμφάνιση, νοοτροπία του, τον ενοχοποιούν. Οι υποψίες τόσο των συγχωριανών του, πρώην φίλων και σταθερά επωφελούμενων του, όσο και των ξένων θα στραφούν πάνω του.
Όταν οι ξένοι εμπειρογνώμονες θα φτάσουν στην παραλία, θα την σκάψουν και θα τη ψάξουν σπιθαμή προς σπιθαμή αναζητώντας στοιχεία. Τελικά, όλες οι υποψίες θα μείνουν μετέωρες δίχως αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του. Πλέον όμως τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. -
Ένας τόπος όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί μια καθημερινή πρακτική επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ επακριβώς τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται, αλλά και που οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια.
Τον Σταύρο, τον καντινιέρη βιοπαλαιστή, ερμηνεύει εξαιρετικά ο Στάθης Σταμουλακάτος. Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη απογειώνει την παράσταση. Η Χριστίνα Μαριάνου είναι επίσης εξαιρετική στο ρόλο της κόρης. O Ηλίας Βαλάσης είναι απόλυτα πειστικός στο ρόλο του αστυνομικού της επαρχίας.
Ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος, μας χαρίζει ένα αιχμηρό, ρεαλιστικό, κωμικοτραγικό κείμενο, καταφέρνοντας να μεταφέρει επί σκηνής, όλα εκείνα τα ελαττώματα του τυπικού μέσου νεοέλληνα, που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε. Την ίδια στιγμή όμως προστατεύει τον κεντρικό του χαρακτήρα, παρουσιάζοντας και θετικά χαρακτηριστικά, διατηρώντας τη συμπάθεια του θεατή προς το πρόσωπό του ως το τέλος.
«Έφυγε! Τους σιχάθηκε όλους και έφυγε! Και τα σχολεία σιχάθηκε και το σπίτι του και τους γονείς του και την Ευρώπη ολόκληρη! Και τα χαλυβουργεία του πατέρα του σιχάθηκε! Αλλά αυτή είναι έννοια δύσκολη για να την αποδεχτούνε κάποιοι! Για αυτούς είναι αδιανόητο να παρατήσει κάποιος την πρώτη θέση και να ταξιδέψει στην τρίτη!»
Τελικά, μαζί με την κατεδάφιση της παράνομης καντίνας, θα κατεδαφιστεί η ζωή του Σταύρου; Μάλλον εκείνος θα συνεχίσει να πορεύεται με τις ίδιες επιλογές. Και θα βρει άλλη παραλία, όπου θα ανοίξει άλλη καντίνα. Και αν του την κλείσουν ξανά; Θα ανοίξει άλλη, και άλλη, και μετά άλλη. Θα συνεχίσει καταπατώντας κανόνες και κλέβοντας το κράτος, όπως τον κλέβει και εκεινο με τη σειρά του, πιστεύοντας ότι οι άλλοι ευθύνονται για τα προβλήματα του και ποτέ ο ίδιος με τις επιλογές του.
Το έργο με ταρακούνησε, βγήκα από το θέατρο μουδιασμένη με πολλές σκέψεις. Ιδιαίτερα τα λόγια στο τέλος του έργου που ξεστομίζει εξοργισμένος ο κεντρικός του ήρωας:
«Μέρος του τοπίου είμαι… Υπάρχω… Τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δεν πάει… γιατί άγριος σπόρος φύτρωσε σ’ ακρογιαλιά, σε βράχο, και μετά αλλού…Αντέχουμε. Αντέχουμε. Μια ακρογιαλιά είναι όλη η χώρα. Παντού φυτρώνουμε και μετά αλλού, αλλού, αλλού».
Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιτυχία του «Άγριου Σπόρου» του Γιάννη Τσίρου. Καίριο κείμενο, εξαιρετική σκηνοθεσία, εύστοχες ερμηνείες. Αξίζει να το δείτε.
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου, Κωνσταντίνος Κεσσίδης
Δημόσιες σχέσεις, Βοηθός παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Διανομή
Σταύρος: Στάθης Σταμουλακάτος
Χαρούλα: Χριστίνα Μαριάνου
Αστυνομικός: Ηλίας Βαλάσης
5 σχόλια:
Πολύ καλή επιλογή, roadartistάκι. Το είχα δει την πρώτη χρονιά με τον Σπυριδάκη και με μία πολύ καλή ηθοποιό της οποίας το όνομα μου διαφεύγει. Έργο δυνατό, γεμάτο αλήθειες, τολμηρή ακτινογραφία σύγχρονης Ελλάδας, αντιλήψεων, συμπεριφορών. (Κι όπως όλα τα αληθινά, έχει την αγριάδα του σπόρου..)
Φιλιά, καλό ανοιξιάτικο μήνα.
ενδιαφερον εργο
Πολύ σκληρό και δυστυχώς αληθινό. Μεταφορικά και στην κυριολεξία.
Όμως, αναρωτιέται κανείς, αν γνωρίζοντας τις άγριες συμπεριφορές στο περιθώριο της ζωής αλλά και στον πυρήνα της (κι ας μην τις έχει ζήσει ο ίδιος) αυτό να είναι φόρτωση ή λύτρωση στο ήδη βαρύ προσωπικό του καθημερινό φορτίο.
Όπως πάντα μία ποιοτική ανάρτηση. Σε φιλώ πολύ!
υγ. υπέροχη εκείνη η πρωτομαγιάτικη φωτογραφία του instagram
@ Διονύσης Μάνεσης: μου άρεσε και εμένα πολύ ο ρεαλισμός του. Καιρό ήθελα να το δω, μα το άφηνα. Καλή εβδομάδα Διονύση μου!
Άστρια: Σε μένα δε λειτούργησε ως φόρτωση. Αλλά σίγουρα με έβαλε σε προβληματισμούς.
Άστρια μου, πόσο χαίρομαι που διάβασα σχόλιο σου. με συγχωρείς που άργησα να το δημοσιεύσω και να σου απαντήσω. Εύχομαι ολόψυχα καλό μήνα! :)
Δημοσίευση σχολίου