Ξεκίνησα να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο σε διάφορες φάσεις κατά την περίοδο του χειμώνα. Προσπάθησα στο μετρό, απογεύματα αργά στο σπίτι, στην αναμονή διαφόρων εξωτερικών εργασιών... Μάταια• σταμάταγα πάντα στις πρώτες σελίδες... Το καλοκαίρι το πήρα στη θάλασσα. Το διάβασα μονορούφι σε λίγες ώρες. Κυριολεκτικά απόλαυση! Τελικά ορισμένα τα βιβλία θέλουν τον ιδιαίτερο δικό τους χρόνο...
«Όταν βλέπω δύο ανθρώπους να φιλιούνται, νοµίζοντας ότι αγαπιούνται, νοµίζοντας ότι η αγάπη τους θα κρατήσει, ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον εν ονόµατι ενός ενστίκτου στο οποίο δίνουν µεγαλόπρεπα ονόµατα, όταν τους βλέπω να χαϊδεύονται µ' αυτή τη νοσηρή λαχτάρα, µ' αυτή την προσδοκία να συναντήσουν κάτι κρίσιµο στο δέρµα του άλλου, όταν βλέπω τα στόµατά τους να κολλάνε µεταξύ τους, τις γλώσσες τους να µπλέκονται, τα φρεσκολουσµένα µαλλιά τους, τ' άναρχα χέρια τους, τα υφάσµατα που αγγίζονται κι ανασηκώ-νονται σαν την πιο ρυπαρή αυλαία, το αγχώδες τικ των γονάτων που ξεπηδούν σαν ελατήρια, τα φτηνά κρεβάτια, τα ξενοδοχεία ηµιδιαµονής που αργότερα θα τα θυµούνται σαν παλάτια, όταν βλέπω δύο ηλίθιους να εκτονώνουν ατιµώρητα τον πόθο τους στο φως της µέρας σαν να µην τους έβλεπα, δεν αισθάνοµαι µόνο ζήλια. Τους λυπάµαι κιόλας. Λυπάµαι το σάπιο µέλλον τους. Τότε σηκώνοµαι, ζητάω το λογαριασµό και τους στέλνω ένα λοξό χαµόγελο, σαν να επέστρεφα από έναν πόλεµο που εκείνοι δεν µπορούσαν καν να φανταστούν ότι είχε ξεσπάσει.»
Το "Κατά μόνας" του Andrés Neuman δε θα έλεγα ότι είναι και το πιο ευχάριστο ανάγνωσμα, με μελαγχόλησε, είναι όμως σίγουρα καλογραμμένο από έναν ταλαντούχο νέο υποσχόμενο συγγραφέα. Ο Neuman θεωρείται το νέο μεγάλο αστέρι της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας,ο Roberto Bolano (1953-2003) έγραψε για εκείνον: «Έχει το χάρισμα. Κάθε καλός αναγνώστης θα εντοπίσει στις σελίδες του αυτό που βρίσκει κανείς μόνο στην υψηλή λογοτεχνία, εκείνη που γράφουν οι πραγματικοί ποιητές. Η λογοτεχνία του 21ου αιώνα θα ανήκει στον Νέουμαν και σε μια χούφτα από τους εξ’ αίματος αδελφούς του». (Entre paréntesis, Anagrama, Barcelona, 2004)
Το ιστολόγιό του με τον τίτλο Microrréplicas (http://andresneuman.blogspot.com) θεωρείται ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά blogs στα ισπανικά, σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού El Cultural. Η επίσημη ιστοσελίδα του συγγραφέα: www.andresneuman.com.
Αντρές Νέουμαν, «Κατά μόνας», μετ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera, 2014
2 σχόλια:
Μ' όλη την αγάπη μου τόσο γα τη λογοτεχνία όσο και για κάθε τι ισπανικό (έχουμε και τις ιδιοτροπίες μας..), τον συμπαθέστατο Andrès δεν τον γνώριζα. Μ'αρέσει ο "αέρας" του αποσπάσματος- και αυτού της φωτογραφίας που, ευτυχώς, είναι καθαρή και διαβάζεται.
Όσο για τις .. χημικές αντιδράσεις της ανάγνωσης που λες, ε, ναι, είναι άπειρες. Τόπος, χρόνος, συνθήκες, προέλευση, προϊδεασμός, διάθεση, ένα σωρό παράγοντες καθορίζουν την απόλαυση - ή όχι- της ανάγνωσης. Η γνωστή ποικιλία -απαραίτητο συστατικό της γοητείας της ζωής, δηλαδή.. :-)
Λέω πως θα το δοκιμάσω, λοιπόν. Χρωστάω ακόμα και το -πώς λέγεται;- 24 στάσεις(;) με τα σύντομα κείμενα με τα ονόματα των σταθμών του ηλεκτρικού.. Εγγύς ο καιρός :-)
Πολλά φιλιά, roadartistάκι
Διονύση μου, καλησπέρα.
Δε είχες ακούσει ούτε το βιβλίο του 'Ο ταξιδιώτης του αιώνα';
Δεν το έχω διαβάσει, αλλά είχε κάνει αίσθηση, κάποια στιγμή θέλω να το διαβάσω...
Θεωρείται από τους πιο ταλαντούχους νέους Ισπανούς λογοτέχνες.
Η φωτογραφία του βιβλίου είναι από την παραλία όπου και το διάβασα, μονορούφι σε λίγες ώρες.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί λόγοι που συμβάλλουν στην ανάγνωση, όπως τα λες ακριβώς. Μακάρι να είχαμε το χρόνο για όλα αυτά... Τώρα "ξεκλέβουμε" χρόνο για αυτά. Γαμώτο. :)
Το 24, είναι θεωρώ από τα πιο καλά βιβλία διηγημάτων νέου συγγραφέα των τελευταίων ετών.
Φιλιά πολλά Διονύση μου.
Δημοσίευση σχολίου