Το 1956 ο Γάλλος σκηνοθέτης Alain Resnais δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στους θησαυρούς που φυλάσσονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Το ντοκιμαντέρ αυτό, μια αλληλουχία μακρών πλάνων τράβελινγκ που αποτυπώνουν το εσωτερικό της βιβλιοθήκης, αποδίδει γλαφυρά τη μεγαλειώδη παρουσία του ιδρύματος, προτείνοντας την ως έμβλημα της πανανθρώπινης γνώσης και της διαδικασίας διαμόρφωσης της συλλογικής μνήμης.
Μισό αιώνα αργότερα, οι Fischer και el Sani επιστρέφουν στο σπηλαιώδες αυτό κτίριο, αυτή την πάλαι ποτέ αποθήκη της παγκόσμιας γνώσης που σήμερα πια στέκει εγκαταλελειμμένη και έρημη. Τα ίδια βιβλία που κάποτε φιλοξενούσε δεν αποτελούν πια παρά μόνο μια ανάμνηση, εφόσον μεταφέρθηκαν σε άλλο χώρο στο πλαίσιο ενός "μεγάλου σχεδίου" του προέδρου Mitterand. Η διπλή αυτή προβολή, ένα καθρέφτισμα των αργών πλάνων του ίδιου του Resnais, διατρέχει το γιγαντιαίο αναγνωστήριο καθώς και ορόφους επί ορόφων άδειων πλέον αιθουσών αποθήκευσης. Εντός του αρχιτεκτονικού αυτού κέλυφους στέκουν μοναχικά άτομα, βαριεστημένα στο νέο αυτόν κόσμο το στερημένο από βιβλία, αναδίνοντας ένα αίσθημα απόγνωσης που προοιωνίζεται την ανταρσία. Παρακάτω ένα μικρό απόσπασμα:
Η ιδέα της ανάρτησης προήλθε από την προβολή του δεύτερου ντοκιμαντέρ, που είδα στην έκθεση ‘A Thousand Doors’ στο χώρο της Γενναδείου Βιβλιοθήκης. - Toute la mémoire du monde
22 σχόλια:
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση για την Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας ... σε ευχαριστούμε πολύ !!!
Καλό Σαββατοκύριακο και καλή συνέχεια !!!
Μια λέξη μονάχα μού βγαίνει:
wow!
Άλλο το κτίριο, άλλο το περιεχόμενο. Αν υπήρχε ακόμα στις μέρες μας η αρχική βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, θα τη βρίσκαμε σε σύγχρονο κτίριο. Και στα σπίτια μας, τυχαίνει να αλλάξουμε τις βιβλιοθήκες...
Ξενούδης
Ουαου!!
Ένα μικρό δωμάτιο ψηφιακής αποθήκευσης μπορεί να χωρέσει περισσότερα από όσα υπήρξαν ποτέ σε όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου, και πρόσβαση μπορούν να έχουν δισεκατομμύρια ανθρώπων χωρίς περιορισμό αριθμού προσβάσεων, επί 24'ωρου βάσεως και με εύρεση ενός συγκεκριμένου θέματος, βιβλίου ή αποσπάσματος σε χρόνο δευτερολέπτων χωρίς μεσάζοντες από οπουδήποτε στον πλανήτη. Εμένα μου δίνει χαρά, ενθουσιασμό και ελπίδα το ότι μπορούμε τώρα να το κάνουμε αυτό. Κάτι που αντιπροσωπεύει το ίδιο άλμα το οποίο επιτεύχθηκε από το σκάλισμα σε βράχο στην γραφή σε πάπυρο και αποθήκευση σε βιβλιοθήκες. Κατά την δική μου, υποκειμενική βέβαια αντίληψη, ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ, ή και συνδυασμός του πρώτου και δεύτερου ντοκιμαντέρ θα ήταν αν μη τι άλλο αφορμή πανηγυρισμού --αρκεί, τώρα που φτιάξαμε τα καινούργια "βιβλία" να φτιάξουμε και τις καινούργιες "βιβλιοθήκες" στις οποίες όλοι να έχουν πρόσβαση χωρίς λογοκρισία. Ίσως οι καινούργιες "βιβλιοθήκες" να είναι το ίδιο το ίντερνετ χωρίς περισσότερη ή κεντρική οργάνωση, όταν υπάρξει η παιδεία του πως να χρησιμοποιηθεί. Τωρα, που η δημοσίευση δεν χρειάζεται εκτύπωση, χαρτί και έξοδα, και είναι πολυ-πολλαπλάσια του παρελθόντος επιτρέπωντας σε περισσότερους περισσότερη έκφραση, και μεγαλύτερο φάσμα ποιότητας και αξιοπιστίας.
Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...
@ ART-TRAVELLER : Νομίζω ότι αξίζει να δούνε το ντοκιμαντέρ οι φίλοι των βιβλιοθηκών και των βιβλίων... Δεν ήθελα να το κρατήσω μόνο για μένα. Καλή Κυριακή!
@ Σεβάχ ο Θαλασσινός :
@ City art :
:)))
@ Xenoudis - Ξενούδης : Έχεις δίκιο που τα διαχωρίζεις... βέβαια και τα κτήρια (λένε, ίσως έχουν δίκιο) πως έχουν ψυχή... Σίγουρα σου γεννούν συναισθήματα! Πόσο μάλλον τέτοιου είδους κτήρια... Νομίζω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που μας επηρεάζει τόσο η αρχιτεκτονική!
@ thinks : Ενδιαφέρουσες σκέψεις και ούτε προς στιγμή δε θα διαφωνήσω. Αν και συμφωνώ απολύτως για τη μεγάλη πνευματική επανάσταση που έφερε το διαδίκτυο, ειδικά όσον αφορά τα βιβλία είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα να μην μπορείς να αποχωριστείς τα έντυπα...
Φυσικά να σου δώσει ενθουσιασμό, χαρά και ελπίδα. Βέβαια όσον αφορά αυτό το συγκεκριμένο κτήριο έμεινε ξαφνικά άδειο από ζωή, σαν ένα άδειο κέλυφος, όχι εξαιτίας του διαδικτύου... Απλώς μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο κτήριο. Είναι φοβερό το πως δενόμαστε οι άνθρωποι με τα κτήρια. Όχι μόνο με τα σπίτια μας (π.χ. σπίτι της παιδικής μας ηλικίας) αλλά ακόμη και με κάποια αίθουσα σχολείου, ή με μια δημόσια βιβλιοθήκη...
Κατάλλα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου, και πραγματικά σε ευχαριστώ που τις μοιράστηκες μαζί μας Δημήτρη. Καλή Κυριακή.
Αχ, αυτό ναι! Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία και βιβλία... όσο οι χώροι και τα κτήρια μένουν άδεια... Θα μπορούσε τόσο εύκολα, αυτό το κτήριο φερ' ειπείν, να γίνει μια σχολή για όλους ανεξαιρέτως, ιδίως για παιδιά και ενήλικες μειωμένων πόρων, για το πως να χρησιμοποιούν τις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες...
@ Μαρία Έλενα : Καλή Κυριακή!
@ thinks : Νομίζω ότι το μεγάλο στοίχημα του σημερινού (κυρίως μάλλον του αυριανού) ανθρώπου θα είναι να μπορέσει να περάσει σε αυτή τη νέα εποχή, δίχως να κομματιάσει ότι όμορφο άφησε η προηγούμενη, ίσως αν μπορέσει να συνδυάσει και αυτή τη μοναδική ρομαντικότητα των βιβλίων, και ίσως να μπορέσει να σπάει την απομόνωση που μπορεί να δημιουργήσει η εποχή των pc. Δηλαδή ότι ένας υπολογιστής μπορεί να γίνει όλος ο κόσμος για το χρήστη του. Θα ήταν ευρηματικό να βρεθούν τρόποι και να γίνουν δράσεις όπως αυτή που έγραψες.
Πολύ όμορφη σκέψη όντως.
Ίσως φαντάζουν ρομαντικές αυτές οι σκέψεις - μα εύχομαι όχι ξένες για τον "αυριανό" άνθρωπο που θα γεννιέται και δε θα χρειάζεται καν να μυηθεί στο διαδίκτυο. Θα είναι κάτι αυτονόητο για αυτόν...
Γειάσου Αρτιστάκι μας!...ε,εμ..ωραίο το ποστάκι σου..όπως πάντα είναι ενδιαφέροντα α υτά που ανεβάζεις..μας ταξιδέυεις σε άλλους τόπους...πολύ ωραίο..ένα όμορφο ταξίδι στη Γαλλία..ε,εμ..είμαι η Αθανασία..μια πο-λύ παλιά σου αναγνώστρια..θα πρέπει να με θυμάσαι,ήμουν κάποτε και αναγνώστρια ενός φίλου σου του κύριου Γιάννη Φιλλιπίδη του συγγραφέα...ε,είχα κρατήσει τη διεύθυνσή σου από τότε αλλά πο-τέ δ εν τόλμησα,ξανά να μπώ να διαβάσω,το μπλόγκ σου..το έκανα όμως τώρα...και χαίρομαι γι'αυτό...καλώς σε ξανάβρίσκω...
@ Άθη : ναι και όμως σε θυμήθηκα... Πόσα χρόνια... Τι φοβερό αυτό το "δέσιμο" και η εποχή εκείνη των blogs, καλώς όρισες πάλι! Ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα σου και τα λόγια σου, θα χαρώ να παραμείνεις :)
Απίστευτο βίντεο! Τι βιβλιοθήκη! Καταπληκτική! Δυστυχώς έχουμε την τάση όλα να τα εκσυγχρονίζουμε...
Το κτίρι πάντως, είναι μοναδικό!
Εντυπωσιακά τα βίντεο και πολύ ενδιαφέρουσα η κουβέντα με τον Δημήτρη για τις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες και την χρήση τέτοιων χώρων που κατά την γνώμη μου δεν θα έπρεπε ποτέ να πάψουν να είναι επισκέψιμοι. Είναι αρχιτεκτονικά δημιουργήματα και κουβαλούν στους τοίχους τους ιστορία!
@ Beauty Follower : Ναι σε καθηλώνουν τέτοιου είδους κτήρια!!
@ Margo : Ακριβώς margo... Μα σκέψου μπορείς να παραβλέψεις την Ακρόπολη; Η αρχιτεκτονική είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας... και της ανθρώπινης ιστορίας....
@ Hfaistiwnas : Χαίρομαι που σου άρεσε, καλημέρα!!
Δημοσίευση σχολίου