Η σκηνή στο ημίφως. Oι ηθοποιοί αρχίζουν να χορεύουν καθώς τραγουδάνε το Tous les garcons et les filles. Μεταφερόμαστε στο Παρίσι του 12ου αιώνα και αφηνόμαστε στους τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς, την Ελένη Κοκκίδου, τον Γιώργο Γλάστρα και την Χριστίνα Μαξούρη, για να μας ταξιδέψουν στη μυθιστορηματική ζωή και στον τραγικό έρωτα του Αβελάρδου και της Ελοΐζας.
«Την έλεγαν Ελοϊζα Φυλμπέρ.
Και η γιαγιά της, της τραγουδούσε
πως η αγάπη πέφτει στον κόσμο, μαζί με το χιόνι!
Τον έλεγαν Πέτρο Αβελάρδο.
Και γεννήθηκε πολύ νωρίς. Ή πολύ αργά.
Πριν από 900 περίπου χρόνια – ας πούμε σαν χτες το απόγευμα –
Ερωτεύτηκαν! Άρα ο Θεός τους ήταν περιττός.
Για την ιστορία της ζωής, του έρωτα, του θανάτου και της ζωής μετά το θάνατο τους, υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η καλύτερη, είναι πάντα αυτή που κλαις.»
Ο Αβελάρδος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, Διευθυντής όλων των Σχολών του Παρισιού. Ένθερμος υπερασπιστής της διαλεκτικής, της αμφιβολίας και της έρευνας ως προϋπόθεση για την πίστη. Ένα από τα πιο ανήσυχα πνεύματα και ο διασημότερος δάσκαλος της εποχής του. Δέχεται για μαθήτρια του, την δεκαεξάχρονη Ελοΐζα, ανιψιά του εφημέριου Φυλμπέρ. H Ελοΐζα διέθετε ένα ευρύτατο πνεύμα παρ' όλο το νεαρό της ηλικίας της. Γνώριζε αρχαία ελληνικά και λατινικά. Είχε διαβάσει την Οδύσσεια, την Ιλιάδα, τον Οβίδιο, τον Αυγουστίνο, τον Σενέκα...
Ερωτεύονται και αγαπιούνται βαθιά. Αψηφούν μια ολόκληρη κοινωνία. Γίνονται ζευγάρι κρυφά από όλους. Μέχρι που η Ελοϊζα μένει έγκυος. Η Εκκλησία αντιδρά και η κοινωνία σκανδαλίζεται. Εισβάλλουν στο σπίτι τους και ευνουχίζουν τον Αβελάρδο. Εκείνος απομονώνεται σε μοναστήρι και διατάζει την Ελοΐζα να μονάσει. Όχι μόνο της ζητά να γίνει μοναχή, αλλά και να μπει σε μοναστήρι πριν από εκείνον, έτσι ώστε να είναι σίγουρος ότι θα το κάνει... Εκείνη τον υπακούει και καταδικάζει τον εαυτό της. Ζούνε σε ξεχωριστές μονές για τα επόμενα 20 χρόνια. Ανταλλάσσουν παθιασμένες ερωτικές επιστολές. Πληρώνουν με το τίμημα της ίδιας της ζωής τους, έναν έρωτα που δε μπόρεσε να γίνει αποδεκτός στον καιρό του.
«Οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται.
Και θηρία, όταν ερωτεύονται οι άλλοι…»
Ο Αβελάρδος απομονώνεται και συγγράφει ασταμάτητα, προκαλώντας την Εκκλησία που τον πολεμά μέχρι το θάνατό του. Η Ελοΐζα έζησε ακόμη 21 χρόνια ως υποδειγματική ηγουμένη, αν και δεν είχε καμία έφεση! Εκείνη πέθανε στις 16 Μαΐου 1164, ήταν 63 ετών. Όσο ακριβώς και εκείνος. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της...
«Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται,
η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται,
ου φυσιούται,
ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται,
ου λογίζεται το κακόν,
ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αλήθεια,
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει,
πάντα υπομένει,
η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.»
«Πως κηδεύονται οι αγάπες;
Πως τις πιάνεις και τις βάζεις στον τάφο;
Πως μπόρεσα να συνεχίσω δίχως εσένα;
Πως θα μεγαλώσεις χωρίς εμένα;
Πως έφερες την καρδιά σου σε μένα
και πώς έφερα τη δική σου σε σένα;
Όταν ξαπλώναμε, πάντα μου έλεγες
"αγαπημένη μου, άραγε υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στον κόσμο
που αγαπιούνται όσο εμείς;"»
Η επιθυμία της πραγματοποιείται 700 χρόνια αργότερα, όταν χτίζεται το Κοιμητήριο του Père Lachaise. Μεταφέρονται τα οστά τους σε κοινό τάφο, ο οποίος σώζεται στο Παρίσι και έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο της αιώνιας αγάπης για τους απανταχού ερωτευμένους. Ένας έρωτας που γεννήθηκε το Μεσαίωνα, πολύ πριν γραφτεί ο "Ρωμαίος και η Ιουλιέτα", μέσα σε ένα απόλυτα εχθρικό και αυστηρό θεοκρατικό κράτος. Τι ειρωνεία ο Θεός, εκείνος που υποτίθεται ότι μιλά για την αγάπη, να εκπροσωπείται από άτομα που τόσο σκοταδιστικά την έχουν πολεμήσει. Τοποθετώντας την μέσα σε κοινωνικά στερεότυπα και κανόνες... Η αγάπη του Αβελάρδου και της Ελοΐζας αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες, ιστορικούς, ψυχολόγους και κοινωνιολόγους των επόμενων αιώνων, αλλά και για τα σύγχρονα ζευγάρια μέχρι και σήμερα.
«Γιατί υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν
και πράγματα που γίνονται.
Και οι μεγάλες αγάπες πάντα συμβαίνουν
και ποτέ δε γίνονται.
Γιατί ο θάνατος είναι ολέθριος.
Μα η ζωή πιο ολέθρια.
Γιατί ο χρόνος θαμπώνει τα γεγονότα.
Και ο έρωτας θαμπώνει το μυαλό.
Γιατί ο χρόνος και ο έρωτας θαμπώνουν τα πάντα...
Ούτε τιμή, ούτε φήμη. Ούτε καν πλούτος.
Τι είναι όλα αυτά μπροστά στον Έρωτα;
...
Εύχομαι να σας αγαπήσουν μέχρι τρέλας.»
Ο Γιάννης Καλαβριανός μετά από τις "Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες" (2010) και το "Γιοι και Κόρες" (2012), επανέρχεται με την παράσταση "Αβελάρδος και Ελοΐζα". Το έργο παρουσιάστηκε σε μια πρώτη εκδοχή του για το Φεστιβάλ Αθηνών. Τώρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβαίνει σε μια δεύτερη εκδοχή που σε κερδίζει με την απλότητα και την ομορφιά της. Σε αυτό συνηγορούν οι ερμηνείες της δυναμικής Ελένης Κοκκίδου, του αξιόλογου Γιώργου Γλάστρα και της συγκινητικής Χριστίνας Μαξούρη, οι οποίοι μέσα από ένα παιχνίδι εναλλασσόμενων ρόλων κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. Βγαίνοντας από το θέατρο, η πρώτη μου κίνηση ήταν να αναζητήσω το βιβλίο με το κείμενο της παράστασης.
Το βέβαιο είναι ότι η παράσταση γίνεται αφορμή για να επαναπροσδιορίσεις μέσα σου τη σημαντικότητα του έρωτα, αλλά και του πόσο έχει εκπέσει στην εποχή μας. Μια από τις τραγικότερες και πιο μυστηριακές ιστορίες αγάπης στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το βέβαιο είναι ότι η παράσταση γίνεται αφορμή για να επαναπροσδιορίσεις μέσα σου τη σημαντικότητα του έρωτα, αλλά και του πόσο έχει εκπέσει στην εποχή μας. Μια από τις τραγικότερες και πιο μυστηριακές ιστορίες αγάπης στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Η ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη
Φεστιβάλ Αθηνών – Εταιρεία Θεάτρου Sforaris
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου, στο πλαίσιο του προγράμματος Ελλάς Γαλλία Συμμαχία 2014.
Πληροφορίες εισιτηρίων
Κανονικό 12€ / Φοιτητικό, Άνω των 65 ετών 10€ / Ανέργων 8€
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Αθήνα, 2109212900, http://www.theatroneoukosmou.gr/
Παραστάσεις
Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, στις 21:15
Κάθε Κυριακή, στις 19:00
Από 8 Οκτωβρίου έως 28 Δεκεμβρίου 2014
16 σχόλια:
θρησκεία κι έρωτας σπάνια ταιριάζουν.
Ξενικός
αα ωραίο θα πάω στο ίδιο θέατρο τις ανάποδες μέρες γιατι παίζει η κολλητη μου στον ''ματωμένο γάμο'' με την ομάδα αίολος... θα πάω και σε αυτό λοιπόν !!!! ευχαριστώ
Ευχαριστουμε για την ακαματη ενημερωση σου! Παντα τις πιο αξιολογες προτασεις, ομορφα!
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα!
@ Ξενικός : Πες το ψέμματα...
@ Νικόλας Τσάρας : Θέλω να δω την παράσταση που αναφέρεις οπότε θα προσπαθήσω να μπει στο πρόγραμμα... Πες μου εντυπώσεις σου! :)
@ City art : :-)
@ Γιώργος - Hengeo : Ευχαριστώ, επίσης.
:) γιατί δεν ξέρω να βάλω κάποιο άλλο σύμβολο γι' αυτό που διάβασα που να δείχνει συγκίνηση και γιατί και αυτό το :)συνυπήρχε τρυφερά μαζί της.
"Και η γιαγιά της, της τραγουδούσε πως η αγάπη πέφτει στον κόσμο, μαζί με το χιόνι!" ξεκινά η ιστορία με αυτή τη ρομαντική προδιάθεση για να καταλήξει στην τραγική διαπίστωση: «Οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται. Και θηρία, όταν ερωτεύονται οι άλλοι…»
Και είναι κανείς σίγουρος ότι ευτυχώς και σήμερα παρόμοιοι "τρελοί" έρωτες ζουν, όπως και ότι δυστυχώς κάποιες θρησκείες, κάποιες κοινωνίες, τους θανατώνουν.
Όμως, τι όμορφα που τα είπες πάλι:)
Καλημέρα!
θα το δω , να σαι καλα
@ Άστρια : Χαίρομαι πολύ άστρια που σου άρεσε και σε άγγιξε. Σίγουρα τραγική αλλά τόσο αληθινή διαπίστωση. Οι κοινωνίες, οι θρησκείες... σίγουρα συμφωνώ... Ευχαριστώ πολύ. Γράφω μόνο για παραστάσεις που μου αρέσουν, φιλιά.
Εε,εμ...μα τί ωραίο αλήθεια καλό μου αρτιστάκι...πο-λύ ωραίο..ό χι όμως ηλίθια,χαζά ωραίο..απλά όμορφο...καλή μου εκείνοι,(ο Αβελάρδος και η Ελοϊζα)ήταν τυχεροί (ναί,ναί όπως το λέω τυχεροί)επειδή έζησαν σε μια εποχή,που παρά τις όποιες δυσκολίες της...παρά τις όποιες 'αγκυλώσεις'της,...(αν και δεν ήταν λίγο,το ότι υπήρχε,μια τόοσο μεγάλη ροπή,έξη προς το σκοταδισμό τότε οκ?)παρ'όλα α υτά όμως α υτοί Α ΓΑ ΠΗ ΘΗ ΚΑΝ..κι η α γά πη τους,δ εν πέθανε πο-τέ ούτε ακόμη κι όταν ήταν χώρια..ούτε ακόμη και στην άλλη ζωή ούτε και ακόμη και μέσα στον τάφο τους?...ε γώ πιστέυω ότι συνέχισαν να αγαπιούνται,ακόμη και σαν πνέυματα....?...μάλλον...καλή μου οι μεγάλες α γά πες...πρόσεξε..οι α γά πες ό χι οι έρωτες..(ο έρωτας είναι μεν κάτι,φοβερά ισχυρό...πολύ δυνατό..)αλλά δ εν είναι όπως η α γά πη...η α γάπη δε σβήνει δ εν πεθαίνει,πο-τέ..ότι και να της κάνεις..ο έρωτας όμως δ εν αντέχει...και κάποτε σβήνει..)ε, α υτοί πιστέυω κι η ιστορία τους,(αν και πο-λύ τραγική)....μας δ ί νουν ένα μάθημα που ειδικά σήμερα,νομίζω είναι πο-λύ πολύτιμο και ειδικά για τις νέες γενιές..και μας δείχνουν ότι υπήρξαν και εποχές πολύυυυυυ πρίν τη δικιά μας όπου είχε υπάρξει και αληθινή α γά πη...α υτό πιστεύω είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο...που όμως οι άνθρωποι της εποχής μας,και της γενιάς μας το έχουν ξεχάσει..εντελώς ίσως?π ως να αγ α πούν πραγματικά,αληθινά,τίμια....και π ως να διατηρούν α υτή την α γά πη παρά τις όποιες δυσκολίες..παρά τις όποιες αντιξοότητες..άλλωστε λένε (κάποιοι και νομίζω πως έχουν δίκιο)ότι οι μεγαλύτερες,α γά πες ή οι μεγαλύτεροι έρωτες 'γεννιούνται'πά-ντα μέσα στις πιο αντίξοες,δύσκολες και σκληρές συνθήκες (σαν τα λουλούδια μέσα στη λάσπη και το χαλασμό)...και πά-ντα ανάμεσα στους πιο αταίριαστους ανθρώπους..(ό,τι μπορεί να σημαίνει α υτό το 'αταίριαστους')-κοινωνικά,ηλικιακά,και από άλλες απόψεις 'αταίριαστους'....μπράβο καλή μου ένα από τα πιο όμορφα ποστάκια σου α υτό...καλησπέρες...
Καλημέρα!
Να περάσετε καλά όσοι πάτε!!
@ ασωτος γιος : και εσύ να είσαι καλά, καλό απόγευμα :)
@ Άθη : Καλησπέρα! Είδες συμβαίνουν κ αυτά καμιά φορά σε αυτό τον κόσμο :))) Να τα βλέπουμε μήπως και παραδειγματιστούμε εμείς της σύγχρονης εποχής...
@ Hfaistiwnas : Ελπίζω όσοι θα πάνε να τους αρέσει. :)
Δημοσίευση σχολίου