2 Ιουνίου 2014

Τελευταίος σταθμός, Σεφέρης


[ Άνοιξε το βίντεο που βρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης
και άκουσε τον ποιητή... καθώς διαβάζει το ποίημά, αξίζει! ]





Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~
νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της  επιστροφής μας να χα-
    ράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της  πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι~
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη Θάλασσα του
    Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην  άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πραγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη
   τη Συρία
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της  έρημος απ' τις Θάλασσες του
    Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που Θά 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους~
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο~
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της  μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~
σαν έρθει ο Θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι~
σαν έρθει ο Θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους,  άλλοι  ρητο-
    ρεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι Θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του Θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, Θα μου πεις, φίλε.
Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
   τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
lσως και να 'Θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Ομως ο τόπος που τον  πελεκούν και που του καίνε σαν
    το πεύκο, και τον  βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
   νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που Θα βουλιάξει καθώς το δει-
    χνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν~
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελόυτας
λεύγες και λεύγες~
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον  πόνο μας~ "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

       Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44



[ Άνοιξε το βίντεο και άκουσε τον ποιητή να διαβάζει το ποίημα, παράλληλα με την ανάγνωση σου...! ]

20 σχόλια:

Βίκυ Δερμάνη είπε...

πόσο μαγικό, αλλά και πόσο συγκινητικό συγχρόνως, να τον ακούς να διαβάζει τους υπέροχους στίχους του!
καλό ξημέρωμα, καλό καλοκαίρι!

VAD είπε...

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν....

Λατρεμενο!

Hfaistiwnas είπε...

Καλημέρα σας!!!
Δεν προλαβαίνω να σας διαβάσω τώρα!!! Σας φιλώ!!!

Roadartist είπε...

@ Βίκυ Δερμάνη : Πραγματικά είναι συγκινητικό να τον ακούς να διαβάζει τους στίχους και είναι τόσο επίκαιροι από μια έννοια. Τους έγραψε σε μια αρκετά δύσκολη ιστορική συγκυρία... Καλή μέρα, καλό μήνα!

Roadartist είπε...

@ VAD : Ναι! Απλά υπέροχος!

Roadartist είπε...

@ Hfaistiwnas : χε χε μου αρέσει που απολογείσαι :)))) Ευχαριστούμε για την καλημέρα, επίσης!!!

MYSTELIOS είπε...

Πάντα αγαπημένος !!!
Καλό μήνα και καλή εβδομάδα !!!

serenata είπε...

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.
Ο,τι και να πεις για τον Σεφέρη λίγο θα είναι.

Καλή εβδομάδα!
Φιλάκια πολλά:))

Άστρια είπε...

Μέσα σ' ένα ποίημα κρυμμένη η ιστορία τραγικών ημερών και μνήμες αλήθειας που επαναλαμβάνονται. Κάθε σκέψη κι ένας κώδικας αλήθειας.

Και ίσως στο "Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος " περιέχονται όλα!

Αγαπημένος Σεφέρης πάντα...

φιλιά και καλή εβδομάδα roadartist μου

Ξενικός είπε...

όχι μόνο στο τραγούδι, αλλά και στην απαγγελία μια καλή φωνή, μια γοητευτική εκφορά λόγου κάνουν τη διαφορά!
(αυτό, φυσικά, δεν μειώνει την αξία των στίχων του!)
Ξενικός

Roadartist είπε...

@ serenata : Aκριβώς φίλη Σοφία. Ότι και να πούμε για το Σεφέρη θα είναι λίγο!!

Roadartist είπε...

@ ART-TRAVELLER : συμφωνώ, καλή εβδομάδα, καλό μήνα...

Roadartist είπε...

@ Άστρια : Ελάχιστοι μπόρεσαν να φτάσουν τον Σεφέρη άστρια! Για αυτό και είναι τόσο επίκαιρος. Τα δε ημερολόγια του γεμάτα σοφία!

Roadartist είπε...

@ Ξενικός : Όποτε ακούω τον Σεφέρη να απαγγέλλει ή να μιλάει πραγματικά ανατριχιάζω. Έχει μια ιδιαιτερότητα η φωνή του!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γεια σου, ροδούλα,

Υπάρχουν κείμενα που έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ' αυτά και όλο και πιο φρέσκα τα βλέπεις, λες και όσο τα είχες αφήσει μόνα αυτά γέμιζαν κι άλλη κι άλλη ουσία.

Διαβάζεις και σου είναι αδύνατο να διανοηθείς πως υπάρχουν άνθρωποι που τα προσπερνούνε. Καθώς όμως η πραγματικότητα αυτή είναι, να τα προσπερνούνε, πας στη δεύτερη σκέψη και λες πώς να ανοίξουμε το δρόμο για τη συνάντηση μ' αυτά τα διαμάντια, πώς να γίνει το υλικό αυτών των κειμένων, των σκέψεων, δηλαδή των συναισθημάτων, των προθέσεων, πώς να γίνει τόπος κοινού οράματος;

Αυτά σκεφτόταν ο γεωργός τη στιγμή της ανάπαυσής του. Μετά ήπιε μια γουλιά νερό, σηκώθηκε, έπιασε τη ροζιασμένη τσάπα και συνέχισε να ξεχερσώνει με πείσμα και υπομονή το χωραφάκι του.

Φιλιά, καλησπέρες.

magda είπε...

Σαν να μιλάει, έτσι απλά....
Πολύ όμορφο ποίημα!
Σ΄ευχαριστώ!

Velvet είπε...

Οταν διαβαζω Σεφερη
ερωτευομαι περισσοτερο
την γλωσσα μου

Roadartist είπε...

@ Διονύσης Μάνεσης : και όχι απλά τα προσπερνούν αλλά υπάρχει και ένας ιδιότυπος πλέον ρατσισμός προς εκείνους που τα αναδεικνύουν και τα θαυμάζουν. Τυχεροί όσοι μπορούν να τα διαισθανθούν, δεν είναι αρκετοί πλέον. Καλημέρες Διονύση!!

Roadartist είπε...

@ magda : πολύ χαίρομαι που σου άρεσε Μάγδα μου, να έχεις μια όμορφη μέρα!!!!

Roadartist είπε...

@ Velvet : Πανέμορφο. Ναι έχεις δίκιο. Καλημέρα velvet!!

Related Posts with Thumbnails