Τρεις μέρες, μια ζωή / Πιερ Λεμετρ, Μίνωας

Ο έφηβος Αντουάν, ένα μοναχικό αγόρι, κλονίζεται ψυχικά από το θάνατο του Οδυσσέα, του αγαπημένου του σκύλου. Γεμίζει με οργή και θυμό. Αναζητά αντίποινα και εκδίκηση. Στα πλαίσια ενός παιχνιδιού σκοτώνει τον εξάχρονο Ρεμί. Μέσα σε πανικό προσπαθεί να σκεφτεί τρόπους για να κρύψει το πτώμα του. Περπατάει πάνω κάτω δίπλα στο πτώμα που δεν θέλει πια να βλέπει, του προκαλεί πανικό, δεν τον αφήνει να σκεφτεί. Η έκταση της καταστροφής τον έχει καταρρακώσει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ζωή του έχει αλλάξει πορεία. Είναι ένας δολοφόνος. Αποφασίζει να κρύψει το πτώμα. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή του αλλάζει ακαριαία, μαζί με την επιφανειακά ήρεμη ζωή της επαρχιακής πόλης. Μια περιοχή που καλύπτεται από πυκνά δάση και από ράθυμους αργούς ρυθμούς. Η ξαφνική εξαφάνιση του μικρού παιδιού ανατρέπει τη ζωή των κατοίκων και θεωρείται ως ο προάγγελος επερχόμενων καταστροφών.

Οι κάτοικοι τρομαγμένοι ζουν υπό το άγχος των συνεχόμενων ερευνών. Ανακρίσεις, αστυνομία, δημοσιογράφοι, μάρτυρες, υποψίες, φήμες, παράξενες θεωρίες, κρυμμένα μυστικά. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω από τον πιθανό δράστη συμβαίνουν απρόβλεπτα γεγονότα, που συνεχώς αναδιαμορφώνουν τα δεδομένα...  

Ο βραβευμένος με Goncourt συγγραφέας Πιερ Λεμέτρ στέκεται με μια ειρωνική ματιά πάνω από τις συμπεριφορές των ανθρώπων, υποδεικνύοντας μια καταπληκτική αφηγηματική ικανότητα. Πρόκειται για ένα βιβλίο με απίστευτα δουλεμένη εξιστόρηση και καυστική ματιά για την κοινωνική υποκρισία και το χρηστικό κανόνα της θρησκείας. 

«Η θρησκευτική δραστηριότητα είχε επιπλέον έναν κάπως εποχιακό χαρακτήρα. Οι περισσότεροι από τους πιστούς ξαναπήγαιναν να λειτουργηθούν όταν υπήρχαν προβλήματα στις καλλιέργειες, όταν η τιμή του μοσχαρίσιου κρέατος έπεφτε ή όταν τα εργοστάσια της περιοχής σχεδίαζαν απολύσεις. Η εκκλησία πρόσφερε κάποιες παροχές και οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σαν καταναλωτές.» (σ. 95)

Η υπόθεση της δολοφονίας επιστρέφει συνεχώς και πάλι στο σημείο εκκίνησης, καθώς όλα φαντάζουν εντελώς έωλα. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί καταπληκτικά τη ψυχολογία και τα συναισθήματα του κεντρικού του ήρωα, καθώς το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια του.

«Αφού το μυστήριο της εξαφάνισης του Ρεμί Ντεσμέ δεν είχε ποτέ εξιχνιαστεί, η θράκα σιγόκαιγε και η φωτιά μπορούσε να αναζωπυρωθεί με οποιοδήποτε φύσημα» (σ. 200)

Αν μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι υπάρχουν "κατάλληλες" εποχές για να διαβαστεί ένα βιβλίο, νομίζω ότι ο χειμώνας είναι ίσως η ιδανική για το συγκεκριμένο. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με εξαιρετική δομή, που καθιερώνει τον Πιερ Λεμέτρ ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της σύγχρονης λογοτεχνίας. Θα το πρότεινα σε κάποιον να το διαβάσει; Ναι ανεπιφύλακτα! 

Πιερ Λεμετρ, Τρεις μέρες, μια ζωή, Μινωας, 2016, σ.288.

...στο άγνωστο παλάτι-μουσείο της Πόλεως των Αθηνών

Ένα μουσείο με αντικείμενο την πόλη των Αθηνών, σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό, το οποίο βρίσκεται στην Πλατεία Κλαυθμώνος και στεγάζεται σε ένα από τα πιο παλιά και ιστορικά της κτίρια.  Ξεναγήθηκα το προηγούμενο Σαββάτο στο Μουσείο.  Καθώς περνάς τις αίθουσες του, κάνοντας ένα μακρύ ταξίδι στο παρελθόν της πόλης,  αναλογίζεσαι τη σημασία της γνώσης της ιστορίας. 

Η φράση "σιγά τον πολυέλαιο" ειπώθηκε για αυτόν ακριβώς τον πολυέλαιο στην κεντρική αίθουσα του ιστορικού κτιρίου, διάβασε την ιστορία αναλυτικά εδώ.

Μια μακέτα της Αθήνας του 1842 και μια ψηφιακή εφαρμογή που σε βοηθά στον εντοπισμό των περιοχών της πόλης. Χρόνο να έχεις για να περιηγηθείς σε κάθε γωνιά της!

 

Οι συλλογές του μουσείου περιλαμβάνουν ζωγραφικούς πίνακες, χαρακτικά, γλυπτά, έπιπλα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης αλλά και σημαντικά κειμήλια και τεκμήρια της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.  Η αίσθηση είναι ότι κάθε ένα αντικείμενο είναι φορτισμένο με αναμνήσεις, αξία και ιστορικό βάρος.  

Πολλοί οι εξαιρετικά σημαντικοί πίνακες, τα ιστορικά ντοκουμέντα, τα έπιπλα.

 Παραπάνω το γραφείο της Βασίλισσας Αμαλίας. 

 

 

Φροντίστε να πάτε διαβασμένοι ή να παρακολουθήσετε κάποια ξενάγηση έτσι ώστε να μπορέσετε να κατανοήσετε την αξία των ιστορικών αντικειμένων.

Εξαιρετικό και το Bistrot του Μουσείου της Πόλεως Αθηνών μέσα σε έναν υπέροχο κήπο. Αξίζει μετά από την επίσκεψη σας να απολαύσετε εκεί το καφέ σας.

Περισσότερα: Μουσείο Πόλεως των Αθηνών // Black Duck Garden

Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε, Αντονυ Ντορ, Πατάκης, 2016

«Ο κόσμος μοιάζει να λικνίζεται απαλά πέρα δώθε, λες και η θάλασσα παρασύρει ανάλαφρα την πόλη μακριά. Λες και όλη η υπόλοιπη Γαλλία έχει μείνει πίσω στη στεριά να τρώει τα νύχια της και να τρέχει και να σκοντάφτει και να κλαίει και να ξυπνάει σε μια μουδιασμένη, γκρίζα αυγή, ανίκανη να πιστέψει αυτό που συμβαίνει. Σε ποιον ανήκουν τώρα οι δρόμοι; Και τα χωράφια; Τα δέντρα;» (σ. 151)

Βρισκόμαστε στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην πιο παράλογα σκληρή στιγμή της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας. Η Μαρί ζει στο Παρίσι μαζί με τον πατέρα της κοντά στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου εκείνος εργάζεται. Στα έξι της χρόνια τυφλώνεται. Ο πατέρας της φτιάχνει μινιατούρες, προσπαθώντας να τη βοηθήσει να νιώσει πιο ασφαλής και αυτόνομη. Της αγοράζει βιβλία, της χαρίζει κοχύλια, την παίρνει μαζί του στο μουσείο. Όταν εισβάλλουν οι Γερμανοί στη χώρα, τον Ιούνιο του 1940, αναγκάζονται να καταφύγουν στο Σαιν Μαλό, μεταφέροντας μαζί ένα επικίνδυνο μυστικό.

«Ο δόκτωρ Χάουπτμαν λέει ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να φτιάξουμε τα πάντα. Λέει πως ο φίρερ έχει μαζέψει επιστήμονες για να τον βοηθήσουν να ελένξει τον καιρό. Λέει πως ο φίρερ θα φτιάξει έναν πύραυλο που θα φτάσει στην Ιαπωνία. Λέει πως ο φίρερ θα χτίσει μια πόλη στο φεγγάρι.» (σ. 204)

Σαν σε παράλληλη ιστορία, ο Βέρνερ, ένα ορφανό αγόρι από τη Γερμανία, μεγαλώνει με προορισμό να δουλέψει στο ορυχείο που σκοτώθηκε ο πατέρας του. Όμως η αγάπη του για την τεχνολογία, τον ωθεί να κερδίσει μια θέση σε μια από τις καλύτερες στρατιωτικές ακαδημίες της χώρας. Είναι η εποχή των μεγάλων φιλοδοξιών. Θα μπορέσει να αντέξει τον παραλογισμό της;

«Εκείνη τη στιγμή ο Βέρνερ σκέφτεται πόσο καταπληκτικά μάταιο είναι να χτίζεις πολυτελή κτίρια, να γράφεις μουσική, να τραγουδάς τραγούδια, να τυπώνεις τεράστια βιβλία γεμάτα πολύχρωμα πουλιά μπροστά στη σεισμική, σαρωτική αδιαφορία του κόσμου – τι φιλοδοξίες έχουν οι άνθρωποι! Γιατί να μπεις στον κόπο να γράψεις μουσική αφού η σιωπή και ο αέρας είναι μεγαλύτερα; Γιατί να ανάψεις λάμπες αφού αναπόφευκτα θα τις σβήσει το σκοτάδι; Αφού οι Γερμανοί στρατιώτες αλυσοδένουν σε φράκτες τους Ρώσους αιχμαλώτους ανά τριάδες ή τετράδες, τους βάζουν απασφαλισμένες χειροβομβίδες στις τσέπες και το βάζουν στα πόδια;

Όπερες! Πόλεις στο φεγγάρι! Είναι γελοίο. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ξαπλώσουν στα πεζοδρόμια και να περιμένουν τα παιδιά να γυρίζουν την πόλη σέρνονται τα έλκηθρα με τα στοιβαγμένα πτώματα.» (σ. 400)

Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Pulitzer και το βραβείο Carnegie το 2015. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που σε κερδίζει από τις πρώτες σελίδες, διαβάζεται πολύ εύκολα. Σίγουρα σε αυτό συντελεί η εξαιρετική μετάφραση της Νίνας Μπούρη. Στο τέλος το κλείνεις με μια συγκίνηση και με καθάρια ευγνωμοσύνη προς τη ζωή. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν κάποια συναισθήματα που δεν μπορείς να τα μοιραστείς εύκολα, ούτε να τα επεξηγήσεις σε κάποιον άλλο γιατί απλά σε διακατέχουν ολοκληρωτικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαβάζοντας το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε», επανεκτιμάς την αξία της ειρήνης, της ευγένειας, της θυσίας και συνειδητοποιείς την αρρώστια του εθνικισμού. Η ιστορία διδάσκει, μα εμείς όμως την ακούμε;

«Ξέρεις τι γίνεται, Ετιέν», λέει η μαντάμ Μανέκ από την άλλη άκρη της κουζίνας, «όταν ρίχνεις έναν βάτραχο σε μια κατσαρόλα με νερό που βράζει;»

«Είμαι σίγουρος ότι θα μας πείτε».

«Πηδάει έξω. Ξέρεις όμως τι γίνεται όταν βάζεις τον βάτραχο σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό και μετά ανεβάζεις τη θερμοκρασία σιγά σιγά μέχρι να βράσει; Ξέρεις τι γίνεται τότε;» Η Μαρί Λορ περιμένει. Οι πατάτες αχνίζουν. 

«Ο βάτραχος βράζει» λέει η μαντάμ Μανέκ.» (σ. 351) 

Ένα κομμάτι από τον Ιούλιο Βερν: «Η επιστήμη, νεαρέ μου, φτιάχνεται από λάθη, αλλά από λάθη που είναι χρήσιμο να γίνονται επειδή λίγο λίγο οδηγούν στην αλήθεια». Ο Ετιέν γελάει μόνος του: «Θυμάσαι τι είπε η μαντάμ για τον βάτραχο που βράζει;» «Ναι, θείε». «Αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο βάτραχος. Η ίδια; Ή οι Γερμανοί;» (σ. 397)

Με φόντο μια Ευρώπη που την καταπίνει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε» φωτίζει το πώς, παρά τις αντιξοότητες, οι άνθρωποι αξίζει να παλεύουν για το καλό. Οι πρωταγωνιστές δε σταματούν ν' ονειρεύονται τη ζωή τους μετά τον πόλεμο. Όπου θα ταξιδέψουν για να «βρεθούν μαζί μέσα στο τροπικό δάσος, περιτριγυρισμένοι από λουλούδια που δεν έχουν ξαναμυρίσει, ακούγοντας πουλιά που δεν έχουν ξανακούσει» (σ.558). Αγωνίζονται να αντέξουν, ενώ έξω από το σπίτι οι οβίδες πηγαινοέρχονταν σαν αμέτρητα πουλιά. Εύχονται να είχανε εκείνα που εμείς παραβλέπουμε, μέχρι «να έρθει η πλημμυρίδα της κανονικότητας και να καλύψει πάλι τα πάντα» (σ. 603). Επανεκτιμώντας τις απλές στιγμές της ζωής. Τότε τίποτα από τα καθημερινά δεν ήταν δεδομένο. Όταν γίνεται πολυτέλεια μια ήρεμη βόλτα στην πόλη και ένα ήσυχο απόγευμα στο δωμάτιο σου. Η ανοησία του πολέμου δεν έχει τέλος, όπως και η αυτοκαταστροφή του ανθρωπίνου γένους.

Αντονυ Ντορ, Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε, Πατάκης, 2016, σ. 640.

Βόλτα μέχρι τη Δωδώνη, το μαντείο των ήχων μέσω της έκθεσης του Μουσείου Ακρόπολης

Η αρχαία Δωδώνη είναι ένας αρχαιολογικός τόπος που δεν έχω ακόμη επισκεφτεί. Στο roadtrip μας στην Ήπειρο, επισκεφτήκαμε το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, όχι τη Δωδώνη. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον. Το απόγευμα της Κυριακής όμως, επισκέφτηκα την νέα έκθεση του Μουσείου Ακρόπολης και έμμεσα ταξίδεψα μέχρι και εκεί...

Το Μουσείο Ακρόπολης εγκαινίασε το 2015 σειρά περιοδικών εκθέσεων με σημαντικά έργα της αρχαιότητας από σπουδαίους τόπους της ελληνικής περιφέρειας. Στο πλαίσιο αυτής της σειράς εκθέσεων είχε παρουσιαστεί πέρσι τέτοια εποχή στο ιστολόγιο και η έκθεση για τη Σαμοθράκη με "τα μυστήρια των Μεγάλων Θεών" της.

Αυτή την εποχή και μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 2017, παρουσιάζεται η δεύτερη έκθεση της σειράς, η οποία έχει θέμα το Μαντείο Δωδώνης. Σκοπός της έκθεσης είναι να κάνει ευρύτερα γνωστό το αρχαιότερο μαντείο στην ελληνική επικράτεια, στοιχείο που επιβεβαιώνεται και από τις αναφορές του στα ομηρικά έπη, να δείξει τον τρόπο λειτουργίας, τον ρόλο και τη σημασία του στον αρχαίο κόσμο αλλά και να αναδείξει την ανάγκη του ανθρώπου να προβλέπει το μέλλον. 

Τους χρησμούς έδινε το ιερό δέντρο του Δία, η βελανιδιά, που υπήρχε στο κέντρο του ιερού. Σύμφωνα με έναν μύθο ο Δίας κατοικούσε στις ρίζες αυτού του δέντρου. Οι πιστοί έγραφαν την ερώτησή τους σε ελάσματα και οι ιερείς ερμήνευαν τα μηνύματα που τους έστελνε ο θεός από το θρόισμα των φύλλων, από το κελάρυσμα των πουλιών και από τους χάλκινους λέβητες που υπήρχαν τριγύρω του ιερού και έδιναν τον χρησμό. 

Περιδιαβαίνοντας την έκθεση, συνειδητοποιείς ότι τα ίδια ακριβώς προβλήματα ταλανίζουν τους ανθρώπους στο πέρασμα των αιώνων. Οι σχέσεις, ο έρωτας, η οικογένεια, τα οικονομικά. Όπως και ότι οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν κάποιο τρόπο να στηρίξουν την ελπίδα τους.

Στον εκθεσιακό χώρο υπάρχει μια μεγάλη οθόνη όπου παρουσιάζεται βίντεο για το μαντείο και το φυσικό του περιβάλλον.  Μέσα από τις εικόνες και τους ήχους που γεμίζουν το χώρο  είναι σαν να ταξιδεύεις λίγο μέχρι το αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης. 

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία του Μουσείου Ακρόπολης με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων. Τα εκθέματα προέρχονται από το Μουσείο Ιωαννίνων και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Συλλογή Καραπάνου.

 Διάρκεια έκθεσης: 20 Ιουνίου 2016 έως 10 Ιανουαρίου 2017
 Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Πέμπτη: 9 π.μ. - 5 μ.μ. / Παρασκευή: 9 π.μ. - 10 μ.μ. / Σάββατο & Κυριακή: 9 π.μ. - 8 μ.μ.

9 Χρόνια Roadartist in Athens: Οι νικητές

Οι νικητές του επετειακού διαγωνισμού για τα ένατα γενέθλια, εδώ:

Εκδόσεις Διόπτρα:
* Οι καρτ ποστάλ (Victoria Hislop): Dimitris Alexiou
* Έγκλημα στα φιόρδ (Lier Jorn Horst): Οδυσσέας Μουζίλης 
* Αρχαίοι Έλληνες (Edith Hall): Angeliki Sakellaropoulou
* Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί (Sun-mi Hwang): Stamatia Parigora

Εκδόσεις Ίκαρος:
* Ο Τσάρος της αγάπης και της τέκνο (Anthony Marra): Nathalie Fytrou 
* Ένα πρωί, νωρίς (Virginia Baily): Alexandra Dendia 

Εκδόσεις Πατάκη: 
* Μικρό χρονικό τρέλας (Αύγουστος Κορτώ): Angeliki Konstantinou 
* Αστραφτερά Πεδία (Σώτη Τριανταφύλλου): Mountouris Panos 
* Ωστικό κύμα (Νίκος Δαββέτας): Roumpakis Yiannis 
* Στη χώρα των θαυμάτων (Βούλα Μαστόρη): Anna Voltitses 

Παρακαλώ οι τυχεροί να επικοινωνήσετε άμεσα μαζί μου με email στο maroadartist@gmail.com ή με μήνυμα στη σελίδα του blog στο facebook για να ενημερωθείτε σχετικά με τη διαδικασία παραλαβής.

Σας ευχαριστώ όλους για τις συμμετοχές σας και κυρίως για τις ευχές!

Συνεχίζουμε με πολύ περισσότερη αγάπη για τα βιβλία, με δημοσιεύσεις για όσα μας βοηθούν να συνεχίζουμε και με νέους διαγωνισμούς!

9 Χρόνια Roadartist in Athens!

...1107 δημοσιεύσεις, συμπληρώνοντας 9 χρόνια blogging. 

Σας ευχαριστούμε!

Ένατα γενέθλια για το blog, 9 χρόνια διαδικτυακής παρουσίας! Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα έτσι και εφέτος έχουμε δώρα για εσάς! Χαρίζουμε δέκα εξαιρετικά βιβλία από τρεις αγαπημένους μας εκδοτικούς οίκους, αλλά και το 9ο Soundtrack με μουσικές που έντυσαν τις αναρτήσεις του ιστολογίου το προηγούμενο έτος!

Ακολουθούν οι εκδοτικοί οίκοι με αλφαβητική σειρά με τα δώρα τους:

Εκδόσεις Διόπτρα:
* Οι καρτ ποστάλ (Victoria Hislop)
* Έγκλημα στα φιόρδ (Lier Jorn Horst)
* Αρχαίοι Έλληνες (Edith Hall)
* Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί (Sun-mi Hwang)

Εκδόσεις Ίκαρος:
* Ο Τσάρος της αγάπης και της τέκνο (Anthony Marra)
* Ένα πρωί, νωρίς (Virginia Baily)

Εκδόσεις Πατάκη:
* Μικρό χρονικό τρέλας (Αύγουστος Κορτώ)
* Αστραφτερά Πεδία (Σώτη Τριανταφύλλου)
* Ωστικό κύμα (Νίκος Δαββέτας)
* Στη χώρα των θαυμάτων (Βούλα Μαστόρη)

Δηλώστε συμμετοχή κάνοντας like σε αυτή την ανάρτηση του blog στο Facebook, αφήνοντας ένα σχόλιο σας. Οι τυχεροί, οι οποίοι θα πρέπει να είναι κάτοικοι Ελλάδας, θα ανακοινωθούν έπειτα από κλήρωση την Κυριακή 6 Νοεμβρίου. 

Ευχαριστώ πολύ τους εκδοτικούς οίκους για την προσφορά και τη συνεργασία τους. Τα συγκεκριμένα βιβλία αποτελούν κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες καινούργιες εκδόσεις και είμαι πολύ χαρούμενη που κάποιοι θα τα αποκτήσετε από εδώ.

Επίσης, όπως έχει καθιερωθεί από την πρώτη χρονιά του blog, το 9ο Soundtrack με μουσικές που έντυσαν τις αναρτήσεις είναι έτοιμο να το κατεβάσετε. Ιδανική συντροφιά για τις αναγνώσεις σας.

Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 9 (free download) πατώντας εδώ

Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω.

"Roadartist’ s Soundtrack Volume 9": 
1) Bob Dylan - Blowin' In The Wind
2) Alicia Keys - New York
3) Beck - Eternal Sunshine of the Spotless Mind
4) Ludovico Einaudi - Experience
5) Minor Project – Οδός Ονείρων
6) Calexico and Roger McGuinn - One More Cup Of Coffee
7) Noir Désir - Le Vent Nous Portera
8) Walk off the Earth - Somebody That I Used to Know
9) Seal - Stand by me
10) The Walkabouts - The Light Will Stay On
11) Triggerfinger - I Follow Rivers

Καλή ακρόαση! Όποιος επιθυμεί μπορεί να κατεβάσει και τις συλλογές των οκτώ προηγούμενων ετών, τα links είναι ενεργά : πατώντας εδώ

Άραγε θα γιορτάσουμε και γενέθλια με διψήφιο αριθμό; Θα δείξει.
Σας φιλώ.

«Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο με τους ανθρώπους;»

66 μαθήματα καθημερινής σοφίας από τον Έρμαν Έσσε

Διάβασα αυτό το μικρό, ευκολοδιάβαστο και γεμάτο σοφία βιβλίο. Ο Έρμαν Έσσε αφιέρωσε τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του στην κηπουρική, στις ακουαρέλες που αγαπούσε να ζωγραφίζει και στο να απαντά στα χιλιάδες γράμματα αναγνωστών του. Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του δίνει ακόμα απαντήσεις σε ερωτήσεις ως προς την τέχνη του ζην μέσα από τα έργα του σε όλους μας. Σπουδαίες ιδέες και ιδανικά για μια ομορφότερη ζωή. 
Ακολουθεί ένα από τα αποσπάσματα που ξεχώρισα από το βιβλίο:

«Στην ερώτηση: «Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο με τους ανθρώπους;» ο Δαλάι Λάμα απάντησε:

Το ότι βαριούνται να είναι παιδιά και θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα, ώστε μετά να επιθυμούν να ξαναγίνουν παιδιά.

Το ότι καταστρέφουν την υγεία τους για να κάνουν χρήματα και μετά χάνουν τα χρήματα για να ανακτήσουν την υγεία τους.

Το ότι άγχονται με το μέλλον και ξεχνάνε το παρόν κι έτσι δε ζουν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Το ότι ζουν σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνουν και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει ποτέ.

Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος ρώτησε ποια είναι τα μαθήματα ζωής που πρέπει να λάβουν και ο Δαλάι Λάμα απάντησε με λεπτότητα ως εξής:

Το ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κανέναν να μας αγαπήσει, παρά μόνο αν αφεθούμε να αγαπηθούμε.

Το ότι το πολυτιμότερο στη ζωή δεν είναι το τι έχουμε αλλά ποιον έχουμε.

Το ότι πλούσιος δεν είναι όποιος έχει περισσότερα αλλά όποιος χρειάζεται λιγότερα.

Το ότι το χρήμα μπορεί να τα αγοράσει όλα εκτός από την ευτυχία.

Το ότι το παρουσιαστικό ελκύει αλλά η προσωπικότητα εμπνέει έρωτα.

Το ότι όποιος δεν εκτιμά αυτό που έχει κάποια μέρα θα το θρηνήσει γιατί θα το έχει χάσει.»

Άλλαν Πέρσυ, Έρμαν Έσσε: 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας, μετάφραση: Αγαθή Δημητρούκα, Εκδόσεις Πατάκη, 2013. 

«Η Μαζώχτρα», στο Θέατρο 104 : Κερδίστε δίπλες προσκλήσεις

«Η Μαζώχτρα», επιστρέφει... για δεύτερη χρονιά!

Πέρσι είχαμε παρακολουθήσει τη «Μαζώχτρα», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, τη θεατρική μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος  του Αργύρη Εφταλιώτη.  Μια πολύ καλή παράσταση.

Μπορείτε να διαβάσετε την περσινή παρουσίαση με τις εντυπώσεις και τα σχόλια που επακολούθησαν, πατώντας εδώ : «Η Μαζώχτρα». 

Η παράσταση συνεχίζεται για 2η χρονιά. 

Οι συντελεστές της, προσφέρουν 3 διπλές προσκλήσεις για το Σάββατο 22/10 για τους αναγνώστες του "roadartist in athens"!

«Πού καιρός και πού κεφάλι να στοχαστούνε,

να βρούνε τη φύτρα και τη ρίζα τού κακού.

Όλοι φρενιασμένοι τρέχανε…»

Η παράσταση της «Μαζώχτρας» είναι η συνέχεια και η εξέλιξη της φόρμας που πρωτοείδαμε στους «Χαλασοχώρηδες» και αποτελεί πρόταση της ομάδας πάνω στη δραματοποίηση της λογοτεχνίας, απαντώντας στο ερώτημα πώς μπορεί ένα διήγημα με τριτοπρόσωπη αφήγηση, να παιχτεί στο θέατρο χωρίς να υποστεί διασκευή και χωρίς τη χρήση αφηγητή.

Η «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104, από τις 15 Οκτωβρίου κάθε Σάββατο και Κυριακή, ενώ θα υπάρχει και η δυνατότητα καθημερινών πρωινών παραστάσεων-κατόπιν συνεννόησης-για Σχολεία.

Κερδίστε 3 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση του Σαββάτου 22/10.

Δηλώστε τη συμμετοχή σας με email (με το ονοματεπώνυμο σας)

στο : maroadartist@gmail.com έως την Παρασκευή 21/10.

Στο θέμα, να γράψετε για το "Διαγωνισμό : H Μαζώχτρα".

Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με email, 

τα ονόματά τους θα βρίσκονται στο ταμείο του θεάτρου.

Στοιχεία Παράστασης:
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Σάββατο, 15 Οκτωβρίου
Ημέρες  & Ώρες παραστάσεων : Σάββατο  21.15 και Κυριακή  19.00
Τιμή Εισιτηρίου:  : 12 € (γενική είσοδος), 8 € (μειωμένο)
Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.facebook.com/hmazoxtra
Τηλέφωνο επικοινωνίας για Σχολεία: 6977635806 (κα Αγγελική Μαρίνου).
Προπώληση Εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/i-mazoxtra

Χώρος: Θέατρο  104 -  Σκηνή || Ευμολπιδων 41, Γκάζι  (Στάση Μετρό Κεραμεικός) ||
Τηλέφωνο για πληροφορίες και κρατήσεις : 2103455020 – 6940290312 || www.104.gr ||
www.facebook.com/theatre104

"Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο", μια μαγική παράσταση για μικρούς και μεγάλους, στο Θέατρο Πόρτα

Μεσημέρι Κυριακής στο Θέατρο Πόρτα, στην παιδική θεατρική παράσταση “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο”, που βασίστηκε σε ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου, υπό τους ήχους της μουσικής του Sergei Prokofiev, από τους Patari Project υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Σοφίας Πάσχου.

Το Θέατρο Πόρτα ανεβάζει μια τρυφερή παράσταση που πραγματικά προορίζεται για ένα διευρυμένο "πολύ νέο κοινό", ηλικιών "από 4 μέχρι 104 ετών". Αυτό αισθανθήκαμε και εμείς, ότι μπορεί να την παρακολουθήσει με την ίδια άνεση τόσο ένα παιδί όσο και ένας ενήλικας. Απευθύνεται σε όλους όσους αισθάνονται (ή θέλουν να αισθανθούν πάλι) παιδιά. 

Αυτό που με συναρπάζει στις παιδικές θεατρικές παραστάσεις, είναι οι αυθόρμητες αντιδράσεις των παιδιών. Είναι οι πιο αληθινοί και ανεπιτήδευτοι θεατές.  Έχει τρομερό ενδιαφέρον να τα βλέπεις πώς ενθουσιάζονται, με τι προσήλωση παρακολουθούν την παράσταση. Τελευταία παρατηρώ παιδιά να κοιτάζουν αφοσιωμένα την οθόνη κάποιου τάμπλετ. Πόσο χαρά είναι να τα βλέπεις να κατενθουσιάζονται με το θέατρο και να προσηλώνονται στους ηθοποιούς. Στη συγκεκριμένη παράσταση φαινόταν ότι για εκείνα ο "πρίγκιπας" και η "σταχτοπούτα" δεν είναι δυο ηθοποιοί, μα είναι οι ρόλοι που υποδύονται επί σκηνής. Πόσο μαγικό είναι αυτό!

Οι μικροί θεατές επιπλέον προχωράνε ένα βήμα παρακάτω τις παραστάσεις με τις παρατηρήσεις τους. Όπως τη στιγμή που η φτωχή σταχτοπούτα αναρωτήθηκε απογοητευμένη πώς θα πάει στο παλάτι χωρίς άμαξα και ένα παιδί από το κοινό πετάχτηκε με πηγαία...αγανάκτηση και απάντησε "σιγά, αν τον αγαπάς, να περπατήσεις!" Οι υπόλοιποι γελάσαμε, ενώ η σταχτοπούτα του ανταπάντησε, "θα πάω περπατώντας, ναι!". 

Το "Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο" αποτελεί παραγωγή των Patari Project, πρόκειται για μια θεατρική παράσταση γεμάτη με θετική ενέργεια και μηνύματα για τον αγώνα, για την ελευθερία, τη νίκη πάνω στα στερεότυπα και τη διαφορετικότητα, την υπέρβαση των προσωπικών ορίων κι έναν έρωτα που έρχεται να λυτρώσει από τα προσωπικά δεσμά.

Είναι μια σύγχρονη διάσταση στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, ιστορία με πανάρχαιες ρίζες, μα που αντιστέκεται στο χρόνο, γεμάτη μουσική, χιούμορ, ταλέντο, μαγεία. 

Η ομάδα "Patari project" χρησιμοποιεί το σωματικό θέατρο πάνω σε πλατφόρμα και παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση. Πρόκειται για μια ομάδα ηθοποιών που βασίζεται στη φυσική θεατρική αφήγηση ιστοριών με χρήση της τεχνικής της πλατφόρμας. Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Σοφία Πάσχου, αναφέρει σχετικά για τη συγκεκριμένη τεχνική: "Ανακάλυψα για πρώτη φορά την τεχνική της πλατφόρμας στο δεύτερο έτος της φοίτησής μου στη σχολή LISPA στο Λονδίνο. Αμέσως ήξερα ότι επρόκειτο να είναι πολύ σημαντική για την μετέπειτα καλλιτεχνική μου ζωή. Ένιωσα ενθουσιασμό και περιέργεια:

-Πώς μπορεί κανείς να πει μια ιστορία σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο; 

-Πώς μπορεί κανείς να μετατρέψει τις δομικές δυσκολίες αυτής της φόρμας σε πλεονεκτήματα;

Η πρόκληση που παρουσιάζει η πλατφόρμα ως τεχνική είναι συναρπαστική και αποτελεί πηγή έμπνευσης, διότι, όταν συναντά κανείς περιορισμούς, αναλαμβάνει δράση η δημιουργική φαντασία του."

Έξι ηθοποιοί και ένας πιανίστας μετατρέπουν ένα πιάνο σε "πατάρι", όπου χορεύουν, αφηγούνται, τραγουδούν και ταξιδεύουν. Με όχημα το "πιάνο" δίχως μαγικά ραβδιά, μα μόνο με το σώμα, τη φωνή και τη μουσική ενός από τους πιο σπουδαίους συνθέτες του εικοστού αιώνα.

"Η στάχτη είναι ό,τι θες εσύ να είναι", αναφέρει η σταχτοπούτα. Μπορεί να είναι στάχτη, κάρβουνο, αλλά μπορεί και αστερόσκονη, χρυσάφι, διαμάντια... Μπορεί να είναι ό,τι εσύ θελήσεις να είναι. Ίσως τότε η μαγεία να μπορέσει να διαρκέσει για πάντα...

Δεν μπορεί ίσως κανείς να αναλογιστεί πόσο θετικό είναι για τα παιδιά να παρακολουθούν καλές θεατρικές παραστάσεις που τους μεταδίδουν ουσιαστικά μηνύματα, τα διδάσκουν συμπεριφορές και εξάπτουν την φαντασία τους. Η συγκεκριμένη είναι μια από τις πιο καλές παιδικές θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν αυτή τη στιγμή στην πόλη. Χαρίστε την στα παιδιά σας και στους εαυτούς σας. 

- από 9 Οκτωβρίου έως 11 Δεκεμβρίου 2016

2ος Χρόνος

Patari Project, από 4 μέχρι 104 ετών

Η παράσταση είναι μία δημιουργία της ομάδας

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Μουσική σύνθεσή: Κορνήλιος Σελαμσής σε συνεργασία με την ομάδα
Μουσικός: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Σκηνικά: Ντέβιντ Νεγρύν
Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Aλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Ηθοποιοί: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Κυριακή 11.00 & 15.00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
95 λεπτά (με διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Κανονικό: 10 ευρώ
Ανέργων: 8 ευρώ

Ζάουμε Καμπρέ, Confiteor, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2016

«Και τι κάνει ένα βιβλίο να αξίζει να ξαναδιαβαστεί;» Τώρα ο Μπερνάτ θύμιζε λίγο τον Αντριά.  «Η ικανότητα του συγγραφέα να συναρπάζει τον αναγνώστη, να τον εντυπωσιάζει με την ευφυία που βρίσκει στο βιβλίο που ξαναδιαβάζει, ή με την ομορφιά που εκπέμπει. Βέβαια, η απόφαση να ξαναδιαβάσουμε ένα βιβλίο μας οδηγεί, αναπόφευκτα, σε μια αντίφαση».  «Τι εννοείς, Αϊζάια;», παρενέβη η tante Αλίν. «Ένα βιβλίο που δεν αξίζει να ξαναδιαβαστεί δεν άξιζε καν να διαβαστεί». (σελ.527)

To Confiteor (το ρήμα σημαίνει: ομολογώ, εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου) είναι ένα απόλυτα σαγηνευτικό βιβλίο, που επιβεβαιώνει την ακριβώς παραπάνω φράση του συγγραφέα του. Αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο μία φορά. Αξίζει να διαβαστεί πολλές φορές. Έπειτα να ξεφυλλιστεί πάλι και πάλι. Όταν το πιάσεις στα χέρια σου όμως για εκείνη την πρώτη ανάγνωση, φρόντισε να είσαι στην κατάλληλη ψυχολογία για να αφεθείς στη μαγεία του. Το Confiteor δεν είναι από τα βιβλία που μεταφέρεις μαζί στο μετρό, ή που το διαβάζεις στα γρήγορα σε κάποιο διάλειμμα σου. Πρόκειται για απαιτητική ανάγνωση που ζητά να βυθιστείς απόλυτα στην πλοκή και στο πνεύμα του. Με περίμενε κάποιους μήνες στη βιβλιοθήκη, τελικά διαβάστηκε τον Αύγουστο. Μάλλον με βουλιμία... 736 σελίδες μέσα σε μόλις 4 μέρες. Καθώς υπογράμμιζα φράσεις του, σε σημεία ένιωθα σαν ο συγγραφέας να είχε καταγράψει κάποιες σκέψεις μου.  

«Μερικές φορές σκέφτομαι τη δύναμη της τέχνης και της μελέτης της τέχνης και τρομάζω. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται, ενώ μπορούν να ασχοληθούν με τόσα πράγματα. Κι άλλοτε σκέφτομαι ότι είμαστε πρώτα κακόβουλα όντα κι έπειτα ποιητές, οπότε δεν υπάρχει σωτηρία. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν έχει καθαρά τα χέρια του. Πολύ λίγοι, για την ακρίβεια. Ελάχιστοι.» (σελ. 530)

Υπόθεση: "Βαρκελώνη, δεκαετία του ’50. Ο νεαρός Αντριά μεγαλώνει ανάμεσα σ’ έναν πατέρα που θέλει να του δώσει μόρφωση αναγεννησιακού ανθρώπου, να τον κάνει γνώστη πολλών γλωσσών, και μια μητέρα που τον προορίζει για την καριέρα δεξιοτέχνη βιολονίστα. Ο Αντριά, ευφυής, μοναχικός και υπάκουος, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υπέρμετρες και αντιφατικές φιλοδοξίες των γονιών του, ώς τη στιγμή που ανακαλύπτει την ύποπτη προέλευση του οικογενειακού πλούτου και άλλα ανομολόγητα μυστικά. Πενήντα χρόνια μετά, ο Αντριά, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του, προσπαθεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή ιστορία, ενώ γύρω από ένα εκπληκτικό βιολί του 18ου αιώνα διαπλέκονται τραγικά επεισόδια της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την Ιερά Εξέταση ώς τη δικτατορία του Φράνκο και τη ναζιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το Άουσβιτς, το απόλυτο κακό. 

Φιλόδοξο, συναρπαστικό μυθιστόρημα, που καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής -την εξουσία, τον πόνο, τη μεταμέλεια, το κακό και την εξιλέωση, την εκδίκηση, την αγάπη, την ενοχή και τη συγχώρεση-, με υπέροχη γλώσσα και μια εντυπωσιακή πλοκή.

Το "Confiteor" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Κριτικών Serra d’Or 2012, το βραβείο M. Angels Anglada 2012, το βραβείο La tormenta en un Vaso 2012, το βραβείο Crexells 2012, το βραβείο Courrier International για το καλύτερο ξένο μυθιστόρημα του 2013. Μεταφράστηκε σε δεκαπέντε γλώσσες και σημείωσε παντού ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, πουλώντας πάνω από 1.000.000 αντίτυπα."

Έχουν γραφτεί πολλές κριτικές και αναλύσεις για το συγκεκριμένο βιβλίο. Το έχουν αποκαλέσει το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς. Το σπουδαίο είναι ότι μάλλον δίκαια αξίζει αυτόν τον τίτλο. Είχα πολύ καιρό να κρατήσω ένα τόσο απολαυστικό βιβλίο με διδάγματα και τροφή για σκέψη, που δεν ήθελα να τελειώσει. Αν δεν το έχεις ακόμη διαβάσει - απορώ πώς μπορείς και του αντιστέκεσαι - βρες την κατάλληλη στιγμή για να αφεθείς στις σελίδες του. 

Ζάουμε Καμπρέ, Confiteor, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2016

Σίκινος, στο εκκλησάκι του Ελύτη

«Η Παναγιά το πέλαγο / κρατούσε στην ποδιά της /
τη Σίκινο, την Αμοργό / και τ' άλλα τα παιδιά της»
Οδυσσέας Ελύτης, «Τα Ρω του Έρωτα»

Η Σίκινος είναι σίγουρα ένα από τα πιο αυθεντικά κυκλαδονήσια.

Η Χώρα της Σίκινου αποτελεί ένα από τα πιο παραδοσιακά οικιστικά συγκροτήματα των Κυκλάδων.

Πρόκειται για ένα νησί της άγονης γραμμής, που ακόμη παραμένει αλώβητο και ανεπηρέαστο από τον τουρισμό. Αν και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πιο κοσμική Ίο και από τη Φολέγανδρο... 

Η Xώρα συνδέεται με το λιμάνι με ένα δρόμο που δεν ξεπερνά σε μήκος τα 5 χιλιόμετρα. 

Τα σοκάκια της είναι γραφικά, με ένα απίθανο λευκό που σε μαγνητίζει. 
Η κυριαρχία του λευκού και του μπλε.

Ασβεστωμένα κυκλαδίτικα σπίτια, μαγαζάκια, 

παραδοσιακά καφενεία, ερειπωμένοι ανεμόμυλοι,

όλα σε απόλυτη αρμονία.

Εδώ δε θα βρεις εξεζητημένα πράγματα. Πρόκειται για ένα νησί που απευθύνεται σε λίγους, ίσως πιο ιδιαίτερους και εναλλακτικούς ταξιδιώτες. 

Από τη Χώρα, η οποία διαχωρίζεται σε δυο συνοικισμούς του Κάστρου και του Χωριού, νομίζεις πως αν ανοίξεις τα χέρια σου θα αγκαλιάσεις το Αιγαίο πέλαγος. 

Κάπως έτσι και εγώ, στέκομαι, την αγναντεύω και η ψυχή γεμίζει με φως και την αυθεντική κυκλαδίτικη ομορφιά.

Κατά τον Πλίνιο και τον Στέφανον τον Βυζάντιον το αρχαιότερο όνομα της Σικίνου ήταν “Οινόη”. Το νησί φημίζεται για την οινοπαραγωγή του, μέχρι σήμερα.

Αξίζει σίγουρα η επίσκεψη στο Οινοποιείο Μάναλη. 

Μετά την δύση του ηλίου γίνεται καθημερινά ξενάγηση στην κάβα του οινοποιείου και παρουσίαση φωτογραφικού υλικού όλης της διαδικασίας παραγωγής.

Αν και κυρίως αξίζει να σταθείς, να πιεις λίγο κρασί και να χαζέψεις ένα από τα πιο όμορφα και μοναδικά ηλιοβασιλέματα που σου κόβει την ανάσα.
Απέναντι είναι η Φολέγανδρος.

«Παρθένω Σικινίω Οδυσσέας Ελύτης ανέθηκε» διαβάζει ο προσκυνητής σε επιγραφή επάνω από την είσοδο του ξωκλησιού της Παναγίας της Παντοχαράς στη Σίκινο.

Το συγκεκριμένο νησί επέλεξε ο Ελύτης για να κτιστεί ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγιά. Στο Κάστρο, σε ένα πανοραμικό σημείο, στην αγκαλιά του Αιγαίου, βρίσκεται το «εκκλησάκι του Ελύτη», η εκκλησία της Παντοχαράς, που χτίσθηκε στη μνήμη του. 

Υπήρχε ως επιθυμία το κτίσιμο της στη διαθήκη του ποιητή. Ο ίδιος δεν είχε επισκεφτεί ποτέ το νησί.

Όσο περίεργο και αν σου ακουστεί, ένας από τους κύριους λόγους που ήθελα να επισκεφτώ την Σίκινο, ήταν για να δω από κοντά και το «εκκλησάκι του Ελύτη». 
Μια επιθυμία που εκπληρώθηκε. 

Ο Ελύτης μπορεί να μην περπάτησε ποτέ αυτό το νησί, και όμως το είχε στην καρδιά του όπως φαίνεται από τα ποιήματα του και αυτή την επιθυμία του. 
Οι λεπτομέρειες αναγράφονται στην παραπάνω αναθηματική πλακέτα στον τοίχο του ναού, δεξιά της εισόδου.

Ίσως κάποια στιγμή ξαναβρεθώ στην Σίκινο. Το αξίζει και μόνο για το πως αισθάνεσαι όταν κοιτάς από ψηλά το Αιγαίο!