Με μια διαφορετική ματιά...

Ξέρεις πολλές φορές έχω σκεφτεί πως αν ένας άνθρωπος μπορέσει να δει τη ζωή με άλλη ματιά και παρακινήσει άλλους, τότε θα βρεθούν αρκετοί που θα τον ακολουθήσουν. Η πίστη και το αληθινό όραμα, μπορεί να κάνει θαύματα. Γι' αυτό και το χειρότερο σε αυτή την τραγική ιστορική συγκυρία είναι ότι δεν υπάρχει ένας ηγέτης με πάθος και όραμα για να αλλάξει τη χώρα. 

Ακούστε αυτόν τον άνθρωπο. Είχε μια "δίψα" και απλώς μόλις του δόθηκε η ευκαιρία τη μοιράστηκε με άλλους. Και άλλαξε εντελώς το τοπίο τριγύρω.

Πιστεύω πως ο κόσμος διψά για ουσία, δραστηριότητες. Αρκεί κάποιος να του δείξει αυτό το δρόμο. Αν γνωρίσει έναν άλλο δρόμο και καλύτερη ποιότητα στη ζωή, δε θα επιλέξει να ζει περιτριγυρισμένος από σκουπίδια. Αυτό είναι κάτι που έχω εισπράξει και από τις συζητήσεις που κάνουμε τόσα χρόνια από εδώ. Μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει αυτή την άποψη ως "ρομαντική", μα όμως πες μου αλήθεια πως αλλιώς; Δείξε μου εσύ έναν άλλο δρόμο. Δίχως τον αυθεντικό ρομαντισμό, το πάθος, μια δίψα, διαφορετική ματιά προς τη ζωή, τότε που πας;  Πως θα συμπαρασύρεις άλλους μαζί στο ταξίδι σου;

Αφορμή για τις σημερινές σκέψεις η παρακάτω ομιλία αυτού του φωτεινού ανθρώπου. 

Αξίζει να αφιερώσετε το χρόνο να την ακούσετε. 

* Λίγα πράγματα απ' όσα κατάφερε : Δημιούργησε μια διαφορετική αίσθηση του σχολείου, ως εργαστήρι. Έφτιαξε ομάδες εκτός σχολείου / Καλλιέργεια γης, δεντροφυτεύσεις με τους μαθητές. Βιοκαλλιέργειες / Εκτροφή πέρδικας / Συνεταιριστικό κυλικείο / Ορειβατική ομάδα / Ανακύκλωση υλικών / Αθλητικό κέντρο / Σκοτεινό θάλαμο (αίθουσα εκτύπωσης φωτογραφιών) / Ποδηλατική ομάδα / Δημιουργία Δανειστικής Βιβλιοθήκης / Αγορά επαγγελματικής μηχανής προβολής  κινηματογραφικών ταινιών / Δημιουργία ξενώνα / Υπήρξε εμψυχωτής σε φυλακές / Δημιούργησε μαθήματα αυτομόρφωσης, ημερίδες / Λέσχη ανάγνωσης βιβλίων / Ομιλίες γνωστών συγγραφέων. 

Το σημαντικότερο... ενέπνευσε και χάραξε δρόμους στις ζωές άλλων ανθρώπων.

πέρασμα

 Το Πάσχα για μένα σημαίνει πέρασμα για λίγες μέρες από την πόλη στη φύση.  

 Παρατήρηση της φύσης και των υπέροχων πλασμάτων της...

να τα παρατηρώ, να τα φωτογραφίζω...

να μαθαίνω από την ακόπιαστη (συν-) εργασία τους...

Συνειδητοποιώντας πόσο μου λείπουν τα χρώματα, τ' αρώματα της άνοιξης.

Σημαίνει ξύπνημα παιδικών αναμνήσεων...

Βιβλία που θα διαβαστούν στην ηρεμία...

...Κλεφτές ματιές στα έθιμα των ημερών,

όσο γίνεται πιο ήρεμα, απλά, λιτά.

Σας αφήνω ευχές για υγεία, αγάπη, δύναμη ψυχής, ότι καλύτερο σε όλους!

καλή Άνασταση

Φίλοι μου,
Να περάσετε όμορφα τις επόμενες μέρες, όπως ακριβώς ποθεί ο καθένας σας.
Χαρείτε τη φύση, τη θάλασσα, την άνοιξη, όλα και όλους όσους αγαπάτε.
Εύχομαι να γεμίσετε τις ψυχές σας με δύναμη.

Τα σχόλια μένουν κλειστά. Από εδώ θα τα ξαναπούμε μετά τις γιορτές του Πάσχα. 
Καλή Ανάσταση, όπως την επιθυμεί και την καταλαβαίνει ο καθένας από εσάς!

Ο Μποστ του Τύπου, στο Μουσείο Μπενάκη έως 19/5

Την Παρασκευή επισκέφτηκα την έκθεση «Cherchez να φαμ! Ο Μποστ του Τύπου» 

που παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη, αφιερωμένη στο Χρύσανθο (Μέντη) Μποσταντζόγλου, γνωστό και ως Μποστ. 

Ιδιαίτερη η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη. Κοιτάζοντας τα σατιρικά σκίτσα του Μπόστ, επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, συνειδητοποιείς ακόμη μια φορά πως τίποτα δεν αλλάζει στη χώρα.

Όπως ακριβώς δηλώνει και η συγκεκριμένη επιγραφή στον τοίχο :

"Η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει"

H έκθεση ξεκινά με τα βιογραφικά στοιχεία του Μποστ και συνεχίζει με ένα τιμητικό αφιέρωμα από σύγχρονους γελοιογράφους. Παραπάνω ένα χαρακτηριστικό σκίτσο.

Έπειτα ακολουθούν ιδιοφυή σκίτσα από την (ανορθόγραφη) γελοιογραφική σάτιρα του καλλιτέχνη στον ημερήσιο & περιοδικό τύπο, κατά την περίοδο 1950-1980.

Τονίζεται η πιο δημιουργική φάση του Μποστ από το 1959 έως το 1966. Τα ηθελημένα και με χαρακτηριστικό τρόπο ανορθόγραφα σχόλια στα σκίτσα του έχουν αφήσει εποχή...

Η γλώσσα του Μποστ, μια σύνθεση από καθαρεύουσα με στοιχεία δημοτικής, ασυνταξίες και ανορθογραφίες, υποδηλώνει το καθολικό δικαίωμα για ελευθερία στην έκφραση.

Η σάτιρα του Μποστ υπήρξε αιχμηρότατη. Δεν είναι τυχαίο ότι τις πρώτες μέρες της δικτατορίας του 1967 η ασφάλεια εισέβαλε στο σπίτι του και κατάσχεσε το σύνολο του έργου του, το οποίο μάλιστα δεν του επεστράφη ποτέ. 

Όπως είχε αναφέρει ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μποστ στα σκίτσα του τοποθετεί την πολιτική, 

σαν σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή. Με αυτό τον τρόπο, μας ωθεί να γνωρίσουμε 

μέσα από την τέχνη, την βαθύτερη ουσία του δημόσιου βίου.

Μου άρεσε πολύ το στήσιμο της έκθεσης, καθώς όλες οι γελοιογραφίες συνοδεύονται από αντίστοιχα κατατοπιστικά ιστορικά κείμενα, που αποσαφηνίζουν τη σχέση με την εποχή.  Γελοιογραφίες και από κάτω η αντίστοιχη σύνδεση με την ιστορία μέσα από εφημερίδες και άρθρα της αντίστοιχης εποχής. Τα σκίτσα συνθέτουν ένα χρονικό της μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδας. 

Σκιτσογράφος, αιχμηρός πολιτικός γελοιογράφος, χρονογράφος, εικονογράφος...

ζωγράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, στιχουργός... 

Χαρακτηριστικοί οι τρεις εμβληματικοί χαρακτήρες των έργων του που σημάδεψαν τη μεταπολεμική Ελλάδα και σήμερα δυστυχώς είναι ξανά επίκαιροι: η καθημαγμένη Μαμά Ελλάδα, η Ανεργίτσα και ο Πειναλέων.

Ελαιογραφίες σε ξύλο.

Πάνω ο Μάνος Χατζιδάκις, δεκαετία του 1960.

Η γραφομηχανή, τα γυαλιά του Μποστ.

Δακτυλόγραφο κείμενο του έργου «Όμορφη πόλη», το οποίο  

έγραψε σε συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη το 1962.

(*Μετά το Πάσχα θα ακολουθήσει ακόμη μια ανάρτηση για τον Μποστ, με μια παράλληλη, 

λίγο διαφορετική "έκθεση" αυτή τη φορά του κοινού, που μου άρεσε πολύ.
Νομίζω θα σας αρέσει.)

INFO : «CHERCHEZ ΝΑ ΦΑΜ! Ο Μποστ του Τύπου», στο Μουσείο Μπενάκη 
5 Απριλίου έως 19 Μαΐου. Κτήριο Οδού Πειραιώς

Επιμελήτρια της έκθεσης είναι η θεατρολόγος Μαρίνα Κοτζαμάνη.

podcast της εκπομπής Booktalks, του Σαββάτου 20/4

Το podcast της εκπομπής Booktalks @Amagiradio του Σαββάτου 20/4 του εξαιρετικού  Librofilo, όπου ήμασταν καλεσμένες με την υπέροχη συνιστολόγο Renata είναι online. 

Μια ποικιλόμορφη συζήτηση για τα blogs, το internet, τα social media, τα βιβλία, τη βιβλιοφιλία, την τηλεόραση, τις δανειστικές βιβλιοθήκες, τον πολιτισμό. 

Ευχαριστώ πολύ τον Librofilo για τη ζεστή φιλοξενία. Έρχεται σαββατοκύριακο (συν διακοπές του Πάσχα), ίσως βρείτε ένα 2ωρο για να το ακούσετε. Καλή ακρόαση. ;)

Υ.Γ. Ακούγοντας την εκπομπή, συνειδητοποιώ πόσα πράγματα ακόμα θα ήθελα να πω για την εποχή, για τα blogs, για την "ανωνυμία", για όσα έχω αποκομίσει από αυτό το ταξίδι στο διαδίκτυο όλα αυτά τα χρόνια, για συγγραφείς και άλλες αναγνωστικές αγάπες. 

Αν μιλούσα για πόσους ανθρώπους γνώρισα, για όλα όσα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι από εδώ, για όλη την αλληλεπίδραση, σίγουρα και άλλες δυο ώρες θα ήταν λίγες. ;) Ίσως δοθεί ευκαιρία κάποια στιγμή κάπως διαφορετικά για περισσότερη συζήτηση. 

ανάγλυφα

Η περίφημη φωτογραφία της γενιάς του '30

{*...σε μια αντίστοιχη φωτογραφία ποιοι θα αποτελούσαν τη σημερινή γενιά;*}

Σήμερα πέρασα κάποιες ώρες σε ένα σπίτι το οποίο πριν χρόνια, αποτέλεσε τόπο συνάντησης κάποιων μύθων. Στο ίδιο τραπέζι, μπροστά στο ίδιο τζάκι έπιναν το καφέ τους ο Ελύτης, ο Καμύ, ο Σεφέρης, o Εμπειρίκος, ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης, ο Μαλρώ κ.α. Δεκάδες απογεύματα κουβέντιασαν, προβληματίστηκαν, χαλάρωσαν, γέλασαν, αντάλλαξαν ματιές. 

Εκεί ακούστηκαν νότες του Μάνου και χαράχτηκαν πινελιές του Γκίκα.  Στάθηκα στο ίδιο χώρο και αναρωτήθηκα αν τελικά οι ψυχές αφήνουν κάτι από την αύρα τους, εκεί απ' όπου πέρασαν. Αν τα πνεύματα επιστρέφουν και αν εσύ μπορείς τελικά να ενστερνιστείς κάτι από τη "μαγιά" τους. Γιατί κάθε ψυχή έχει τη δική της ξεχωριστή "μαγιά", μια σπάνια ουσία. Αν μάλιστα έχει αγγίξει το απρόσιτο, ίσως αυτή η ουσία να είναι αδύνατον να χαθεί και μετά από το θάνατο. Από μια γωνιά χάζευα τους πίνακες, τις φωτογραφίες. Άνοιξα άλμπουμ με χειρόγραφα, γράμματα, παλιές εικονογραφίες, σκιτσογραφίες. Στάθηκα ευλαβικά πάνω από την παλιά γραφομηχανή, την οποία δε διανοήθηκα ούτε στιγμή να την αγγίξω. Η θέα και το άπλετο αττικό φως σε επανέφερε στο σήμερα, δίνοντας επίμονα ζωή σε ότι θα ήθελε να αποκοιμηθεί. Μάλλον τέτοιοι χώροι σε παρασέρνουν αυτόματα σε σκέψεις, δεν περιμένουν από σένα να επιλέξεις. Γεμίζουν λέξεις την ατμόσφαιρα, καθώς ξεπηδούν γράμματα από τα κλειστά συρτάρια, κατακτώντας τη στιγμή. 

Μεταφέροντας ανάγλυφα μιας άλλης εποχής 
                                                                                  ...στο δοκιμαζόμενο σήμερα. 

άνοιξη

Σκόρπιες φωτογραφίες από την ανοιξιάτικη Αττική, 

η φύση σαν ένας πίνακας ζωγραφικής,

καλή Κυριακή σε όλους!

Οι πρόσφυγες που δακρύζουν

Χτες το απόγευμα είδα τυχαία αυτό το ντοκιμαντέρ. Το 2004 το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον σύστησε σε πρόσφυγες και μετανάστες που τότε ζούσαν στη χώρα μας. Εκείνοι βρήκαν στο έργο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που μίλαγε κατευθείαν στη ψυχή τους. Στο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, πρόσφυγες και μετανάστες από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία παρακολουθούν σκηνές για την προσφυγιά, τη μετανάστευση, την εξορία από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ύστερα παίρνουν το λόγο, πολλοί με δάκρυα στα μάτια, για να πουν τις εντυπώσεις τους, αλλά και να περιγράψουν την προσωπική τους οδύσσεια. Αργότερα στο στούντιο του μοντάζ, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σχολιάζει όσα είπαν οι μετανάστες για το έργο του και εξηγεί γιατί τον απασχολεί η μοίρα των ξεριζωμένων σε όλες σχεδόν τις ταινίες του. Σταματάει να μιλάει συγκινημένος.

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε πριν εννέα χρόνια.  Βλέποντας το, συγκινήθηκα από τις ιστορίες των μεταναστών. Είναι φοβερές οι ανατροπές που επιφυλάσσει η ζωή στους ανθρώπους. Σήμερα η Ελλάδα βιώνει τη μετανάστευση για ακόμη μια φορά. Ο πόνος της προσφυγιάς και του βίαιου ξεριζωμού, δεν είναι κάτι άγνωστο σε αυτή τη χώρα. Σε τέτοιες περιόδους, οι κοινωνίες φανερώνουν τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα προσωπεία τους. 

Αξίζει να ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως βοηθήσει να δούμε με διαφορετικό μάτι τις ιστορίες τους και τα λάθη μας. 

Οι πρόσφυγες που δακρύζουν από tvxorissinora