55, Σταμάτης Κραουνάκης

..Στη μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο "55", στη σκηνή της Αθηναΐδας, ο Σταμάτης Κραουνάκης αρκετά ευδιάθετος, επί 2,5 ώρες πάνω στη σκηνή, μας ταξίδεψε με ένα πλούσιο πρόγραμμα, με μερικά από τα πιο γνωστά, αγαπημένα τραγούδια του.. 

Δεν έλειψαν οι συχνές σατιρικές αναφορές στην οικονομική κρίση, που έχει εισβάλει με διάφορους τρόπους στη ζωή του καθένα από εμάς, αλλά και κάποιες "ιδιαίτερες" προτροπές για το πως θα γλυτώσουμε όλοι...το ψυχίατρο, με αυτή την δεδομένη κατάσταση!   Όμως για αυτό ακριβώς το λόγο, θα έπρεπε το εισιτήριο να ήταν πιο προσιτό..

Στη μέση της σκηνής είναι τοποθετημένο ένα πιάνο, γεμάτο με κρυφά συρταράκια από όπου κάτι, κάθε τόσο μπορούσε να φανεί.. Όπως έγινε με την παρακάτω χάρτινη τούρτα, για τα γενέθλια του μουσικοσυνθέτη.. 

Φωτογραφία τραβηγμένη με το κινητό, για αυτό και η τόσο χαμηλή ποιότητα..

Εξού και ο τίτλος της παράστασης "55", όση η ηλικία του.. Μάλιστα, όπως δήλωσε σαρκαστικά ο Κραουνάκης, έχει σκοπό να βγει ..."στην περαίωση".., καθώς δεν επιθυμεί να γεράσει πάνω στη σκηνή.

Μερικά από τα κομμάτια που τραγουδήσαμε, ήταν τα: "Το πάτωμα", "Αυτή η νύχτα μένει", "Πήρα κόκκινα γυαλιά", "Ανθρώπων έργα", "Η σωτηρία της ψυχής", "Πάμε στον Άδωνη για καφέ", "Τα καντήλια", "Το ροκ", αλλά και πιο καινούργια τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως τα: "Πόσο σ' αγαπώ", "Τα Οπωροφόρα της Αθήνας" (από την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου), "Το Φιλί" της Κικής Δημουλά, κ.α.


Ιδιαίτερες οι παρουσίες του Χρήστου Μουστάκα, της ταλαντούχας Αργυρώς Καπαρού και του Γιώργου Στιβανάκη.. Αξίζει ξεχωριστή αναφορά στη σάτιρα του Χρήστου Μουστάκα, ο οποίος έδωσε μια εύθυμη νότα στην παράσταση με ορισμένα ξεκαρδιστικά σκερτσάκια.. 

Η έκπληξη όμως συντελείται στο τέλος κάθε βραδιάς, όταν δημιουργείται ένα νέο τραγούδι μπροστά στους θεατές.

Έπαιξαν, ενορχήστρωσαν (μαζί με τον Σ.Κραουνάκη)
οι μουσικοί:
Άρης Βλάχος – μουσική διεύθυνση, πιάνο
Κώστας Μπαλταζάνης-ηλεκτρική και κλασσική κιθάρα
Άννα Λάκη – ακορντεόν
Σοφία Κακουλίδου- κρουστά

..Πεδίο του Άρεως..

..μια πρόσφατη βόλτα στο αναμορφωμένο Πεδίο του Άρεως..

Ομολογώ πως δεν έχω παιδικές αναμνήσεις από εδώ..,

...όπως έχω από τον Εθνικό κήπο..

...μου έκανε τρομερή εντύπωση η έκταση του πάρκου..

...αλλά και το πράσινο...

..έχει κάποιες πανέμορφες γωνιές..

..Το Πεδίο του Άρεως είναι
ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια πάρκα της Αθήνας...

σχεδιάστηκε το 1934 με σκοπό να τιμηθούν οι Ήρωες της Επανάστασης του 1821,  γι΄αυτό και είναι διακοσμημένο με τις μαρμάρινες προτομές των 21 ηρώων κατά μήκος της οδού Αγωνιστών του 21..

Το πάρκο έχει έκταση 277 στρεμμάτων..

..Το έργο της ανάπλασης καλύπτει περίπου 250 στρέμματα...

Στο πάρκο φυτεύτηκαν 1.200 δέντρα, 50 χιλιάδες ανθόφυτα, 

7,5 χιλιάδες θάμνοι, 2,5 χιλιάδες τριανταφυλλιές,

..Ξηλώθηκαν 22.650 τμ ασφάλτου στις παλιές διαδρομές και
στη θέση της μπήκε χώμα...

..ιδανικό μέρος για τρέξιμο,

..για ηρεμία..

για ποδήλατο..

..με όμορφες γωνιές για να καθίσεις..

..να περπατήσεις..

..σαν να μην βρίσκεσαι....
..στο κέντρο της πόλης..

με σημαντικά μνημεία..

..και γλυπτά..

..ένας μοναδικός πνεύμονας πρασίνου..

ανοικτός για όλους τους πολίτες..
ελπίζω να το προσέξουν..
και να το χαρούν..

..στο twitter..

..με το facebook δεν ασχολήθηκα.., εξ' αρχής το έβρισκα ανιαρό.. 

Στο twitter διακρίνω τελευταία μια διαδραστικότητα και αισθάνθηκα την επιθυμία να συμμετάσχω.. Παρακολουθώντας το για λίγο, ένιωσα πως δίνει ώθηση στο διάλογο.. μπορείς να ανταλλάξεις απόψεις για διάφορα θέματα, είτε να ενημερωθείς για όσα σε ενδιαφέρουν μέσα σε δευτερόλεπτα.. κάτι που μάλλον είναι θετικό.. 

Επίσης, υπάρχουν πράγματα που επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας, αλλά το να ανεβάζω πάνω από μια ανάρτηση τη μέρα (ή συχνότερα) είναι κάτι που θέλω να αποφεύγω σε αυτό το blog.. Νομίζω το twitter προσφέρεται για διάφορες ανταλλαγές απόψεων.. Όλα βέβαια θα φανούν στην πορεία..
και αν δε θα το βαρεθώ..

Η επικοινωνία μας συνεχίζει κανονικά με τους ίδιους γνωστούς μας ρυθμούς εδώ.. Αλλά όποιος θέλει θα μπορούμε πλέον να τα λέμε και μέσω twitter!

Ο Κυνοδοντας Υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας!

Υποψήφιος για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας είναι ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου. Η τελετή απονομής θα γίνει στις 27 Φεβρουαρίου. Οπωσδήποτε μια σπουδαία στιγμή για τον ελληνικό κινηματόγραφο.. Ίσως αυτό που χαρακτηρίζει αυτή την ταινία, είναι ότι δεν θυμίζει καθόλου...τις υπόλοιπες ελληνικές ταινίες..Όσες τουλάχιστον συνηθίσαμε να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια!

Ο Κυνόδοντας και ο Γιώργος Λάνθιμος κατάφεραν κάτι μοναδικό εδώ και 34 χρόνια! Ανεξαρτήτως αποτελέσματος φυσικά, του αξίζουν πολλά μπράβο!!!!

Best foreign language film of the year

Biutiful Mexico

Dogtooth Greece

In a Better World Denmark

Incendies Canada

Outside the Law (Hors-la-loi) Algeria

Modigliani

Ο Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι (Amedeo Clemente Modigliani),
Ιταλός μποέμ ζωγράφος και γλύπτης, έφυγε από τη ζωή
σαν σήμερα στις 24 Ιανουαρίου 1920, σε ηλικία 35 ετών.

Η ζωή και ο θάνατος του αποτελούν ένα πρώτης τάξεως υλικό για μυθιστόρημα.
Ο «Μόντι», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του παραπέμποντας στη γαλλική λέξη maudit (καταραμένος), έζησε γεμάτος πάθος για δημιουργία, έντονη ερωτική ζωή, εθισμό στο αλκοόλ, στο όπιο, στο χασίς, με εμφανές ταλέντο..

Έζησε με φτώχεια, έκανε μια και μοναδική ατομική έκθεση στη ζωή του.. Συχνά έφτανε στα άκρα όσον αφορά τους εθισμούς και τις καταχρήσεις... Είχε πολλά προβλήματα υγείας από την παιδική του ηλικία και ο θάνατος από φυματίωση τον βρήκε στα 35 του χρόνια..

Ο πρώτος σοβαρός δεσμός του ήταν με την Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, το 1911, όταν εκείνος ήταν 26 ετών κι εκείνη 21. Παρ' όλο που δεν τη ζωγράφισε ποτέ, σχεδίασε τη φιγούρα της καμιά εικοσαριά φορές. Όταν ο γάμος της κατέρρευσε, έφτιαξαν έναν σύντομο δεσμό. Κι όταν χάλασε κι αυτός, η Αχμάτοβα επέστρεψε στη Ρωσία για να πέσει πάνω στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα ποιήματά της απαγορεύτηκαν από τον Στάλιν, οι δύο άνδρες της και ο γιος της στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα βιβλία της πολτοποιήθηκαν κι εκείνη καταδικάστηκε για δεκαετίες στη σιωπή. Οι ερωτικές επιστολές που αντήλλασσε με τον Μόντι καταστράφηκαν στην πολιορκία του Λένιγκραντ. Κουρασμένη από τις πολύχρονες διώξεις, η ποιήτρια πέθανε το 1966.

Ο επόμενος μεγάλος έρωτας του ζωγράφου ήταν με τη συγγραφέα Μπέατρις Χάστινγκς. Λένε ότι ένα βράδυ εμφανίστηκε ολόγυμνη σε μια δεξίωση, αλλά δεν το πρόσεξε κανείς: ο Μοντιλιάνι είχε ζωγραφίσει στο σώμα της ένα φόρεμα. H σχέση τους ήταν βίαιη και θυελλώδης. Το 1915, η Χάστινγκς τον άφησε, ξεκίνησε μια σειρά αποτυχημένων σχέσεων, έμεινε μόνη, έπαθε καρκίνο και σε ηλικία 64 ετών αυτοκτόνησε σαν τη Σύλβια Πλαθ, βάζοντας το κεφάλι της στον φούρνο.

Ο ζωγράφος είχε ήδη αρχίσει να αρρωσταίνει και είχε ήδη αρχίσει να ζωγραφίζει γυμνές γυναίκες. Αλλά η έκθεση που οργάνωσε το 1917 δεν πήγε καλά: έξαλλα πλήθη συγκεντρώθηκαν απ' έξω, αναγκάζοντας την αστυνομία να την κλείσει.

Τρία χρόνια αργότερα, ο Μοντιλιάνι προσβλήθηκε από φυματική μηνιγγίτιδα. Αλλά η τελευταία του μούσα, η Ζαν Εμπυτέρν, αντί να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο, τον κράτησε στο παγωμένο διαμέρισμά τους και τον τάιζε σαρδέλες.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1920, ο ζωγράφος υπέκυψε. Στην κηδεία του ήταν όλοι, από τον Πικάσο μέχρι τον Κονσταντίν Μπρανκούζι. Μια μέρα μετά το θάνατο του καλλιτέχνη, η σύντροφός του, Ζαν, αυτοκτόνησε πέφτοντας από το παράθυρο του διαμερίσματός τους, μην αντέχοντας τον θάνατό του, όντας εννέα μηνών έγκυος..

Τον Ιούνιο του 2005 το έργο του το Πορτρέτο της Ζαν Εμπιτέρν (ακριβώς πάνω) πουλήθηκε έναντι 3,25 εκατομμυρίων λιρών Αγγλίας..

Λίγοι στίχοι του Νίκου Καββαδία ("Θεσσαλονίκη")
με αναφορά στον Μοντιλιάνι..:

«Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγαν οι Χιλιάνοι

άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή

τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι

που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί».

Πηγές: wikipedia, διαστάσεις
Περισσότερες πληροφορίες: modigliani-amedeo.com

Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρρι

Κατεβαίνοντας στο υπόγειο "Κάτω Χώρο" του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, για να δω το έργο Το όνομά μου είναι Rachel Corrie, δεν ήμουν απόλυτα υποψιασμένη για το ότι θα παρακολουθούσα μια τόσο δυνατή και πολιτική παράσταση.

Ένα έργο, βασισμένο στα ημερολόγια και στα emails της Αμερικανίδας ακτιβίστριας, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου και με μια καθηλωτική ερμηνεία από την ταλαντούχα Δήμητρα Σύρου στο ρόλο της Ρέιτσελ.

Η παράσταση ξεκινά με τη Ρέιτσελ στο νεανικό της δωμάτιο. Ένας χώρος γεμάτος αφίσες, βιβλία, cds, φωτογραφίες από ταξίδια της, έργα τέχνης και αγαπημένους της καλλιτέχνες. Στο πάτωμα σκορπισμένα ρούχα και χαρτιά…Μια κοπέλα φαινομενικά σαν όλες τις άλλες συνομίληκές της, μα τελικά ολότελα, ουσιαστικά διαφορετική…  

Παρακολουθούμε το κορίτσι να διαβάζει βιβλία, να απαγγέλει ποίηση, να ακούει μουσική, να ερωτεύεται, να χορεύει, να γράφει, να γελάει, να σπουδάζει..

Βλέπουμε μια κοπέλα γεμάτη όνειρα, να μας μιλά «για τα χιλιάδες πράγματα που ήθελε να γίνει»..

Μια μέρα ο φίλος της ο Κρις, της στέλνει ένα email, όπου την καλεί στη Γάζα.  Δίχως σκέψη, η Ρέιτσελ αποφασίζει να εγκαταλείψει την ευημερία και την εφησυχασμό της αμερικάνικης κοινωνίας και πηγαίνει σε ένα από τα πιο «καυτά» σημεία του πλανήτη, με σκοπό να βοηθήσει τους Παλαιστινίους.  Επικοινωνεί με τους γονείς και με τους φίλους της μέσω emails, όπου τους περιγράφει τις πρωτοφανείς, τραγικές συνθήκες που αντικρίζει εκεί!  Εξοργίζεται από την αδιαλλαξία των Ισραηλινών, από την αμέτοχη διπλωματία των κρατών που επιτρέπουν να διαιωνίζεται επί τόσες δεκαετίες ένα φρικτό έγκλημα στη Λωρίδα της Γάζας και αφήνουν τους πραγματικούς ένοχους να μένουν ατιμώρητοι!

Παραμένει πεισματικά στο πλευρό των Παλαιστινίων, προσφέροντας καθημερινά την εθελοντική βοήθεια της. Αντικρίζει μια φρικιαστική πραγματικότητα. Παντού ανθρώπους τρομοκρατημένους, μικρά παιδιά βασανισμένα, μια γη λεηλατημένη, μια καθημερινότητα δίχως λογική συνοχή, ένα έγκλημα που δύσκολα μπορεί κάποιος να το φανταστεί αν δε το βιώσει, αν δε το αντικρίσει με τα ίδια του τα μάτια.. Πρόκειται, όπως αναφέρει εμφατικά η πρωταγωνίστρια, για έναν ουσιαστικά άοπλο λαό απέναντι στην τέταρτη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη παγκοσμίως..

Μετά από αυτή την εμπειρία, η ματιά της για τον κόσμο αλλάζει.  Αρχίζει να αισθάνεται τύψεις για τα «προνόμια» της ζωής της..  Παράλληλα εκπλήσσεται από την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια των Παλαιστινίων, τους οποίους προσπαθεί να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο. Δημιουργεί ανθρώπινες αλυσίδες γύρω από τα σπίτια τους, εμποδίζοντας με αυτό τον τρόπο την κατεδάφιση τους..

Αυτό ακριβώς κάνει το Μάρτιο του 2003.. Στέκεται μπροστά από μια μπουλντόζα, υπερασπιζόμενη με το ίδιο της το σώμα την κατοικία μιας παλαιστινιακής οικογένειας.  Ο ισραηλινός στρατιώτης, δε σταματά, τη διαπερνά με το όχημα και τη σκοτώνει ακαριαία. Η 23χρονη Ρέιτσελ μένει νεκρή, διαμελισμένη στο έδαφος, αποδεικνύοντας πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με αληθινά ιδανικά, που μάχονται για τις αξίες τους..  Σε αντίθεση με τη σκληρότητα της ισραηλινής αρχής, η οποία δεν γνωρίζει όρια, φανερώνοντας συνεχώς τη νοσηρότητα της!

Η παράσταση τελειώνει με την προβολή ενός βίντεο, όπου αντικρίζουμε την Ρέιτσελ σε μια εκδήλωση του σχολείου της, όταν ήταν μόλις στην Ε’ Δημοτικού.. Ένα μικρό κορίτσι, με ένα φωτεινό πρόσωπο. Μιλά δυνατά και παθιασμένα για το πρόβλημα της φτώχειας και της πείνας που κατακλύζει τον κόσμο.  Υπόσχεται πως θα αφιερώσει τη ζωή της για να την εξαλείψει και να την πολεμήσει.. Είναι συγκλονιστικό αν σκεφτείς πως αυτό ακριβώς έκανε!.. Συνήθως οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουμε, χάνουμε τη δύναμη να πολεμήσουμε για τις πεποιθήσεις μας, συνήθως παραδινόμαστε στις ευκολίες.. Η Ρέιτσελ δεν το έκανε!

Η φτώχεια μπορεί να μην εξαλείφθηκε – και ίσως αυτό να μην γίνει ποτέ – αλλά η Ρέιτσελ πραγματικά αφιέρωσε τη ζωή της για τα οράματα της.. Η μπουλντόζα μπορεί να αφαίρεσε τη ζωή της, δε μπόρεσε όμως να σιωπήσει τη φωνή της.. Τα μηνύματα, οι καταγγελίες, οι αγωνίες, οι σκέψεις, όλα όσα είδε και βίωσε, έφτασαν στα πέρατα του κόσμου… Το όραμα της όχι μόνο δεν πέθανε, μα αντίθετα δε πρόκειται να σβήσει ποτέ! Μια πολύ δυνατή παράσταση, για μια αληθινή ιστορία, που αξίζει να δείτε!

Μετάφραση

Νάνση Τρικαλίτη

Σκηνοθεσία

Μάνια Παπαδημητρίου

Σκηνικά-Κοστούμια

Άρτεμις Θεοδωρίδη

Σχεδιασμός φωτισμών

Αλέκος Αναστασίου

Μουσική επιμέλεια

Μάνια Παπαδημητρίου

Επιμέλεια κίνησης

Πάρης Μαντόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί

Δήμητρα Σύρου

Μάρω Αγρίτη

Στο Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

2011 - ΑΘΗΝΑ

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα

2011 - ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ

Ηράκλειο, Πρέβεζα, Αγρίνιο, Κέρκυρα, 

Γιάννενα, Πάρος, Μυτιλήνη, Θεσ/νίκη, 

Λάρισα, Καβάλα, Χανιά, Ρέθυμνο...