LéZarts (Paris)

LéZarts

Γύριζε, Κωστής Παλαμάς

Γ. Ροϊλός, Οι ποιητές (π. 1919). 

Μεγάλοι ποιητές της γενιάς του 1880. Στο κέντρο: K. Παλαμάς.

“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,

ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,

η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.

Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει

το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·

κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,

στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·

Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”

Κωστής Παλαμάς

(Ποιητική συλλογή “Η Πολιτεία και η Μοναξιά”)

Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε το 1908 από τον Κωστή Παλαμά, όπου περιγράφει με δραματικό τρόπο την απόγνωση του για την κατάντια της χώρας.

Στην αρχή του 20ου αιώνα, η Ελλάδα ήταν μια χώρα χρεοκοπημένη, ταπεινωμένη και διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά. Μόλις στεκόταν στα πόδια της με την οικονομική “βοήθεια”-με το αζημίωτο φυσικά- των ξένων, στους οποίους είχε ουσιαστικά εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία. Ανίκανοι πολιτικοί ηγέτες κι ένας ταλαιπωρημένος λαός, που πολιτικάντηδες δημαγωγοί εύκολα τον έσερναν από τη μύτη- συνέθεταν ένα ζοφερό σκηνικό. 

Έπειτα θα ακολουθούσαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913), ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918), ένας βαθύτατος Εθνικός Διχασμός (1915-1922), η Μικρασιατική Καταστροφή (1922), η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, η Μεγάλη Ύφεση. Πρόσφυγες, Δικτατορίες, ένας οδυνηρός Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ένας ακόμη πιο θλιβερός Εμφύλιος πόλεμος... 

Οι Χαλασοχώρηδες

«Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, 

η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα»

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έγραψε το διήγημα «Οι Χαλασοχώρηδες» το 1892, ένα χρόνο πριν από την πτώχευση του 1893. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις, από τις 12 έως τις 22 Αυγούστου του 1892. Το διήγημα γράφτηκε υπό την επήρεια των εκλογών της 3ης Μαΐου 1892, που έφεραν στην εξουσία τον Χαρίλαο Τρικούπη. Ένα χρόνο αργότερα, η Ελλάδα πτώχευσε.

Σε αυτή την ευφυέστατη πολιτική σάτιρα, ο «κοσμοκαλόγερος» των ελληνικών γραμμάτων σατιρίζει τα πολιτικά και εκλογικά ήθη της εποχής του. Προβάλλει τις παθογένειες του ελληνικού κράτους, ελέγχοντας τα τρωτά του σημεία με μοναδικά ειλικρινή και ευφυή τρόπο.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σ' ένα νησί (προφανώς τη Σκιάθο), κατά την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου και ανήμερα των εκλογών.  Ψηφοθήρες και ψηφοφόροι έχουν λίγες μέρες μπροστά τους για να επωφεληθούν όσα περισσότερα μπορούν...

Αποσπάσματα από το διήγημα...

“Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή φθείρει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνική σηπεδόνα. Αυτή καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς” αναφέρει στο έργο ο ταπεινός Σκιαθίτης, που καταδικάζει την υπερβολή, όσους έχουν θεό το χρήμα και θεωρούν ότι τα πάντα πρέπει να υποτάσσονται σε αυτό. 

“Έτσι, οι οικονομικά δυνατοί, από διαχειριστές της οικονομικής τους δραστηριότητας που είναι ο ρόλος τους, γίνονται εξουσιαστές των πάντων”.

“Ανέκαθεν τα αξιώματα ήσαν αγοραστά. Και αφού η επάρατος πλουτοκρατία είναι άφευκτον κακόν κατά ποιον άλλον τρόπον θα αποκτώνται τα αξιώματα; Πράγμα το οποίον έχασε προ πολλού πάσαν ηθικήν αξίαν, μόνον διά χρημάτων είναι κτητόν. Και ούτως επόμενον ήτο να καταντήσουν τα πράγματα. Ουδέν κακόν άμικτον καλού”.

Και καταλήγει ο Παπαδιαμάντης. “Ο απάνθρωπος τοκογλύφος όσας και αν αγοράσει ψήφους, ποτέ δεν θα εκλεχθεί. Πριν κατέλθει εις τον αγώνα, θα υποδυθεί τη φιλανθρωπίαν ως προσωπείον, θα φορέσει τη δημοτικότητα ως κόθορνον”. 
Η μοναδική ελπίδα και άμυνα της κοινωνίας είναι η υπεράσπιση των αξιών.

Η παράσταση είναι εξαιρετική! Η γλώσσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε μαγνητίζει αμέσως από τα πρώτα λεπτά.  Γραμμένο στην καθαρεύουσα το 1892, πριν από 121 χρόνια και όμως είναι σαν να γράφτηκε σήμερα.  Στη μεταφορά του συμβάλλουν οι πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Ειλικρινά είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Μια ιδιαίτερη αναφορά στην Ροζαμάλια Κυρίου, η οποία με αφοπλίζει με την παρουσία της.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Κ. Παπακωνσταντίνου είναι ευρηματική. 

Τρέξτε να δείτε αυτή την παράσταση. 

Παράταση παραστάσεων για λίγες ακόμη Κυριακές. 

Έως και τις 31/3 στο θέατρο Αλκμήνη.

 Μπορείτε να διαβάσετε σε ψηφιακή μορφή το διήγημα :  από εδώ

φωνές

"Μια καρδιά αν μπορέσω να κάνω να μη σπάσει 
δε θα' χω ζήσει μάταια.

Μιας ζωής τον πόνο αν απαλύνω, 

ή μια λύπη αν γλυκάνω

ή στη φωλιά του πίσω

ένα αδύναμο σπουργίτι αν βάλω,

δεν θα' χω ζήσει μάταια." 
Έμιλι Ντίκινσον

Φωνές. Εκατοντάδες φωνές ημερησίως. Χιλιάδες φωνές σε εβδομαδιαία βάση. 
"Μηλιές Πηλίου", "Σύρο", "Ανάφη", "Κάλυμνο", "Ικαρία", "Σέρρες", "Σχοινούσα", "Θάσο". 

Από κάποιες μια αγωνία. Άγχος, εκνευρισμός. Απ' ορισμένες απόγνωση, απελπισία.
Κοφτές βαριές ανάσες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας κάποιου, μπορείς να κρίνεις πολλά. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι αισιόδοξος, δυναμικός ή αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Από το αν αντιμετωπίζει το συνομιλητή με ειρωνεία ή σεβασμό, καταλαβαίνεις πολλά για το χαρακτήρα του. Από την ευγένεια και τη σταθερή του φωνή, συμπεραίνεις το επίπεδο, την εμπειρία ζωής, ενίοτε την παιδεία του.

Μια γιαγιά από τα Κουφονήσια. Πως θα είναι να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή σε ένα νησί, τόσο παραδεισένιο; Πως θα είναι ο χειμώνας εκεί; Πως θα αγαπιούνται εκεί οι άνθρωποι; Κάποιος από τη Νάξο. Μια κυρία από ένα χωριό της Καλύμνου. Η δυσκολία να έχει άραγε εκεί άλλη όψη; Κάποια κοπέλα έχασε τον άντρα της και έμεινε μόνη με τρία μικρά παιδιά. Άλλη έμεινε ανάπηρη μετά από τροχαίο. Δύσκολες καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν με αξιοπρέπεια.  Χιλιάδες φωνές, ξεχωριστές, σύντομες, μικρές διακοπές και αναστεναγμοί.  Άγχος να απαντήσουν, μήπως βοηθούν σε ένα κράτος εχθρικό προς τον αδύναμο. Αγωνία να προλάβουν κάποιο λάθος, να μιλήσουν πριν να πέσει η γραμμή.

Και εσύ εκεί. Κάπου ανάμεσα. Ατέρμονες προσπάθειες να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις στο πιο ομιχλώδες τοπίο. Τίποτα πιο ψυχοφθόρο από το να θες να βοηθήσεις τους αγαπημένους σου και να μη ξέρεις το πως. 

Πρώτα πρέπει ο ίδιος να ισορροπήσεις. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες μια φίλη: "...Μην ξεχνάς ποτέ τις οδηγίες στο αεροπλάνο: πρώτα φορέστε εσείς τη μάσκα οξυγόνου και μετά προσπαθείστε να βοηθήσετε όσους σας έχουν ανάγκη..." Πόσο σοφή κουβέντα. 

Περίεργες μέρες. 

Πάντα μια χαρά θα επισκιάζεται από μια διπλανή λύπη. Και αναρωτιέσαι πως να βρεις τη δύναμη για τη δύσκολη βολή. Αν θα υπάρξει πρώτα βέλος για το τόξο. Και πόσοι είναι σε θέση να σε συναισθανθούν;

Ας αφήσω σήμερα εδώ μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Στους ανθρώπους που σε τόσο δύσκολους καιρούς σου σφίγγουν το χέρι, σου δίνουν μια αγκαλιά και προσφέρουν τη βοήθεια τους. Ένα μικρό φάκελο με την αγάπη τους και σου γεμίζουν τα μάτια με δάκρυα. Ας ξέρουν πως γνωρίζεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό.

Υπάρχει μια λέξη που έχει τεράστια δύναμη : Ευγνωμοσύνη. 

Στιγμές βαθιές, αρκετά προσωπικές και εσωτερικές.  

Και μια τόσο περίεργη αίσθηση πως με κάποιους δένεσαι με αόρατες κλωστές.
Δύσκολο να το εξηγήσεις. Μα ξέρεις, κάποιες φορές δεν χρειάζονται άλλα λόγια.

Έκθεση «130 χρόνια Νίκος Καζαντζάκης», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»

Ο «Ελληνικός Κόσμος», σε συνεργασία με τις εκδόσεις Καζαντζάκη και το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη, πραγματοποιούν για πρώτη φορά στην Αθήνα, μία έκθεση - αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, με τίτλο «130 χρόνια Νίκος Καζαντζάκης».  

Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα τη συγκεκριμένη έκθεση, οπότε σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας εντυπώσεις, σκέψεις και σχετικές φωτογραφίες. 

Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι σίγουρα ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς, ουσιαστικά ο πρώτος συγγραφέας που λάτρεψα. Διάβασα τα βιβλία του στα γυμνασιακά μου χρόνια και από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα σαν να ήρθα σε επαφή με έναν καινούργιο κόσμο, αλλά παράλληλα παράξενα οικείο και απόλυτα προσιτό στη σκέψη και στην ιδιοσυγκρασία μου.

Ο Καζαντζάκης έγραψε στα βιβλία του για την Ελευθερία και για την δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένιωσε την αληθινή ψυχή της Ελλάδας, με τρόπο που ελάχιστοι έχουν μπορέσει να την προσεγγίσουν και τη μετέφερε με μοναδικό τρόπο στα έργα του. Νομίζω πως με την πένα του μπόρεσε να αγγίξει τα υψηλότερα επίπεδα της δημιουργίας.

Ακόμη και σήμερα όταν πιάνω κάποιο βιβλίο του και το ξεφυλλίζω, αισθάνομαι να ζωντανεύουν μέσα μου τα ίδια συναισθήματα απ' όταν τα είχα πρωτοδιαβάσει πριν πολλά χρόνια. Ο Καζαντζάκης είναι ένας αληθινός μύθος στα μάτια και στη σκέψη μου. Όποτε καταλαβαίνετε ότι αυτή ήταν μια έκθεση που δεν υπήρχε περίπτωση να μην επισκεφτώ.

Η έκθεση - με αφορμή τη συμπλήρωση 130 χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Καζαντζάκη - παρουσιάζει τη ζωή, τα ταξίδια και το έργο του οικουμενικού συγγραφέα, μέσα από σπάνιο φωτογραφικό υλικό, χειρόγραφα και προσωπικά του αντικείμενα.

Φωτογραφίες από διάφορες στιγμές της προσωπικής του ζωής,

και αποσπάσματα από τα έργα του, 

φέρνουν τον επισκέπτη σε επαφή με τον άνθρωπο Καζαντζάκη.

"Ανάπαψη δεν υπάρχει. Υπάρχει μονάχα αγώνας.

Ακόμα δε με γνώρισες;

Είμαι η φωνή σου.

Ταξιδεύω πάντα μαζί σου, δε σε αφήνω."

"Μια αστραπή η ζωή μας

μα προλαβαίνουμε..."

"Αυτός είναι ο δρόμος μου, αυτό το χρέος μου. 

Καθένας παίρνει το ανάστημα του οχτρού που μαζί του παλεύει.

Μου αρέσει, κι ας χαθώ, να παλεύω με το Θεό.

Αυτός πήρε λάσπη κι έπλασε τον κόσμο, εγώ λέξεις."

Χαρτιά με σημειώσεις και σκέψεις του...

Καρέκλα του Νίκου Καζαντζάκη, αρχικά στην προσωρινή του κατοικία στην Κηφισιά (1923)

και αργότερα Αίγινα, Αντίμπ, Λευκωσία, Αθήνα.

Ίσως από τα ωραιότερα και σημαντικότερα εκθέματα. 

Το γραφείο, η καρέκλα και γραφομηχανή όπου η γυναίκα του, Ελένη Σαμίου, δακτυλογράφησε επί επτά φορές (!) το μεγαλύτερο έργο του Καζαντζάκη, την «Οδύσσεια».

...αυτά τα χαρτιά 

οι αυθεντικές, πρωτόλειες σημειώσεις

τετράδια του (- το συγκεκριμένο αφιερωμένο στα "όνειρα του")

θα προκαλέσουν συγκίνηση στον οποιοδήποτε βιβλιόφιλο...

"Όπου πάω κι όπου σταθώ,

κρατώ, ανάμεσα στα δόντια μου,

σαν φύλλο δάφνη, την Ελλάδα."

Βιβλία του. Παραπάνω θεατρικά του έργα.

Κοχύλια που ο ίδιος συνέλεγε από βόλτες του στη θάλασσα. 

Λεύκωμα με φυτά της θάλασσας που είχε στο γραφείο του.

Σημειωματάριο του Ν. Καζαντζάκη με ένα ποίημα για τη θάλασσα.

"Εδώ ο τουρίστας έχει πια λίγα να δει.

Ο άνθρωπος όμως πολλά."

Χάρτες για τα ταξίδια του στην Ελλάδα (περίπου 1914)

Η έκθεση είναι ιδανική για την επισκεφτούν μαθητές, καθώς τα παιδιά ταξιδεύουν στο έργο του Καζαντζάκη μέσα από εκπαιδευτικές βιωματικές δραστηριότητες, όπου ανακαλύπτουν το σπάνιο νου, την απαράμιλλη γραφίδα του και τα αξεπέραστα κείμενά του που στις μέρες μας ηχούν πιο επίκαιρα από ποτέ.

Όμως εντόπισα κάποια αρνητικά στοιχεία στη συγκεκριμένη έκθεση.

 - Αφενός ήταν αρκετά μικρή - νομίζω πως θα μπορούσαν να υπήρχαν περισσότερα, πιο αναλυτικά στοιχεία για το έργο του Νίκου Καζαντζάκη.

 - Αφετέρου, ο "Ελληνικός Κόσμος" δεν έχει μειωμένο εισιτήριο για τους άνεργους, κάτι που θεωρώ απαράδεκτο για αυτή την εποχή που διανύουμε. Επιπλέον οι τιμές στο πωλητήριο ήταν αρκετά υψηλές. Η τέχνη πρέπει ν' απευθύνεται σε όλους και ιδιαίτερα σε όσους δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση που ζούμε. 

Πληροφορίες 
Έκθεση «130 χρόνια Νίκος Καζαντζάκης»,
6 Δεκεμβρίου 2012 - Μάιος 2013, 
Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», Πειραιώς 254, Ταύρος, 
Τηλ. 212 254 0000, (για κρατήσεις σχολείων: 212 254 0100). 
Ώρες λειτουργίας της έκθεσης: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη 09.00-13.30, Παρασκευή 09.00 - 20.00, Σάββατο 11.00 - 16.00, Κυριακή 10.00-18.00. 
Τιμές εισιτηρίου: 5 ευρώ ενήλικες, 3 ευρώ παιδιά.

Εσύ βλέπεις τη σακούλα που φοράς ;

Το βίντεο δημιουργήθηκε για μια εργασία για το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) στο μάθημα της Οργανωσιακής Ψυχολογίας με θέμα την αποξένωση στις μεγάλες πόλεις.

Mario Benedetti

Allende

Για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης

για να χτυπήσουν το καθαρό από εφιαλτες μέτωπό του

έπρεπε να γίνουν εφιάλτης

για να νικήσουν τον άνθρωπο της ειρήνης

έπρεπε να μαζέψουν όλα τα μίση

και τ' αεροπλάνα και τα τανκς

για να πλήξουν τον άνθρωπο της ειρήνης

έπρεπε να τον βομβαρδίσουν να τον κάνουν στάχτη

γιατί ο άνθρωπος της ειρήνης ήταν ένα φρούριο

για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης

έπρεπε να εξαπολύσουν έναν θολό πόλεμο

για να νικήσουν τον άνθρωπο της ειρήνης

και να κάνουν τη σεμνή και διαπεραστική φωνή του να σωπάσει

έπρεπε να σπρώξουν τον τρόμο έως την άβυσσο

και να σκοτώσουν πιο πολύ για να συνεχίσουν να σκοτώνουν

για να πλήξουν τον άνθρωπο της ειρήνης

έπρεπε να τον δολοφονήσουν πολλές φορές

γιατί ο άνθρωπος της ειρήνης είναι ένα φρούριο

για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης

έπρεπε να φανταστούν ότι ήταν ένας στρατός

ένας στόλος ένα τάγμα μια ταξιαρχία

έπρεπε να πιστέψουν ότι ήταν ένα άλλο στράτευμα

αλλά ο άνθρωπος της ειρήνης δεν ήταν παρά ένας λαός

κι είχε στα χέρια του ένα τουφέκι και μια εντολή

και χρειάζονταν πιο πολλά τανκς και πιο πολύ μίσος

πιο πολλές βόμβες πιο πολλά αεροπλάνα πιο πολλή ντροπή

γιατί ο άνθρωπος της ειρήνης ήταν ένα φρούριο

για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης

για να χτυπήσουν το καθαρό από εφιάλτες μέτωπό του

έπρεπε να γίνουν εφιάλτης

για να νικήσουν τον άνθρωπο της ειρήνης

έπρεπε να συνεργαστούν για πάντα με το θάνατο

να σκοτώσουν και να ξανασκοτώσουν 
μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να σκοτώνουν

και να καταδικαστούν σε ερμητική μοναξιά

για να σκοτώσουν τον άνθρωπο που ήταν ένας λαός

έπρεπε να μείνουν χωρίς λαό

Για τον Mario Benedetti :
poema.gr

poesi.as

ιπτάμενα βιβλία

600 "ιπτάμενα βιβλία" πετούν στο αναγνωστήριο της πρώην Εθνικής Βιβλιοθήκης του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή. Η συγκεκριμένη εγκατάσταση, δημιουργία του εικαστικού Christian Boltanski, αποτελεί φόρο τιμής στον Χόρχε Λουίς Μπόρχες που είχε διατελέσει διευθυντής της συγκεκριμένης Βιβλιοθήκης. 

 

Μαζί με τα βιβλία που “χορεύουν” θα φιλοξενηθούν και χορευτικές παραστάσεις ώστε οι επισκέπτες να παρακολουθούν χορευτές και σκηνικό σε ταυτόχρονη κίνηση.

lookabout.gr

Όχι στην αδιαφορία

"Η δημοκρατία στον κόσμο δεν κινδυνεύει από τις ακρότητες των ολίγων. Κινδυνεύει από την χλιαρότητα, την αδιαφορία, την αποστασιοποίηση και την αποξένωση των πολλών."

 Ως μια συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, 

αξίζει να μοιραστούμε και αυτές τις απόψεις του Pedro Olalla. 

Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά;

«Γιατί η Ελλάδα; Και γιατί τα Ελληνικά;»

Η συναρπαστική ομιλία του γνωστού ελληνιστή Pedro Olalla στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας. 

Ένα ισπανικό βίντεο -με δυνατότητα επιλογής ελληνικών υποτίτλων- το οποίο μιλά για την προσφορά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. 
Εκφωνήθηκε από τον γνωστό ελληνιστή Pedro Olalla στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας, με αφορμή την πρόταση κατάργησης του μαθήματος των ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση, στην οποία πρόταση φυσικά εναντιώνεται. 

Ενώ η υποστήριξη του ελληνισμού στο βίντεο είναι συγκινητική, ταυτόχρονα η ανάγνωσή του αποκλείει κάθε εθνικισμό και μάλιστα προτρέπει το θεατή σε μια στάση ουμανιστική. 

*Αξίζει μόλις βρείτε χρόνο, να παρακολουθήσετε το βίντεο. Ήθελα να υπάρχει στο blog μου. 

Πηγή: lifo.gr

«Η γωνιά του γαλάζιου», θέατρο «Αλκμήνη»

«Η γωνιά του γαλάζιου»,
 θέατρο «Αλκμήνη» 

2ος χρόνος παραστάσεων

Για δεύτερο χρόνο η Εταιρεία Θεάτρου «ΑίΦνΗς» παρουσιάζει την παράσταση «Η Γωνιά του Γαλάζιου» της Σωζίας Μαράκη, στο θέατρο «Αλκμήνη», από 26 Ιανουαρίου έως 24 Φεβρουαρίου 2013.  

Αφορμή για τo έργο στάθηκαν οι εξομολογήσεις φυλακισμένων γυναικών που είδαν το φως της δημοσιότητας και κυρίως η υπόθεση της Κατερίνας Γκουλιώνη, η οποία βρέθηκε νεκρή το Μάρτιο του 2009 κατά τη μεταγωγή της απ τις φυλακές της Θήβας σε αυτές της Κρήτης. Η Γκουλιώνη είχε πρωτοστατήσει στο να καταργηθεί η χυδαία πρακτική της κολπικής εξέτασης των κρατουμένων και είχε καταγγείλει συγκεκριμένα περιστατικά στο Συνήγορο του Πολίτη. Για τη δράση της τιμωρήθηκε με απομόνωση και μεταγωγές. Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από το ημερολόγιο της.

Η Υπόθεση 

«Ποτέ δεν είδα άνθρωπο να κοιτάζει με τέτοιον πόθο τη μικρή γωνιά του γαλάζιου που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό…»

Τρεις νέες γυναίκες συμβιώνουν στο ίδιο κελί και δίνουν τη σκληρή μάχη της επιβίωσης: Η φοβισμένη Ελπίδα (Σωζία Μαράκη), που μπαίνοντας στη φυλακή άφησε πίσω της μια ευκατάστατη ζωή. Η φαινομενικά σκληρή κι απρόσιτη Νίκη (Στέλλα Μουκαζή) που πληρώνει την επιλογή της να γίνεται προστατευτική για τους ανθρώπους που αγαπά. Και η μετριοπαθής Ζωή (Μαρία Φραγκάτου), που σπατάλησε πολύ χρόνο ακολουθώντας «νόμους» και «κανόνες» που της επέβαλλαν οι πιο ισχυροί. Μεταξύ τους χτίζουν σχέσεις αλληλεξάρτησης αλλά και ταυτόχρονα αλληλοεξόντωσης. 

Είναι δέσμιες της κοινωνίας ή δεσμοφύλακες του εαυτού τους; Θύτες ή Θύματα των επιλογών και του χαρακτήρα τους; Τα συναισθήματά τους εναλλάσσονται, το καλό δίνει τη θέση του στο κακό, η στοργή στο φονικό, η προσφορά στην εκδίκηση. Έτσι κι αλλιώς, όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις.

Για 10 παραστάσεις - Από 26 Ιανουαρίου

Κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18.45. 

Θέατρο Αλκμήνη 
(Αλκμήνης 8,Γκάζι) 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Παίζουν: Σωζία Μαράκη, Στέλλα Μουκαζή, Μαρία Φραγκάτου
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Μαρίνος
Σκηνογραφία: Μαρία Φραγκάτου
Κοστούμια: Ηρακλής Ντουλάκης
Κατασκευή σκηνικών: Δημήτρης Παπούκας
Trailer-Φωτογραφίες -Επιμέλεια αφίσας: Παναγιώτης Γάκης
Μουσική Επιμέλεια: Σωζία Μαράκη, Ηρακλής Ντουλάκης
Επεξεργασία ήχου: Δημήτρης Μελαχροινόπουλος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μαρίνος
Ακούγονται οι φωνές των ηθοποιών: Χριστίνα Κουλουμπή, Αλέξανδρος Κομπόγιωργας

Τιμή εισιτηρίου: 12,00 και 10,00 ευρώ (μειωμένο)

Ημέρες παραστάσεων: Σάββατο 21.00 και Κυριακή 18.45 

Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8,Γκάζι) 

Τηλ. 210 3428650

Μικρόκοσμος - Ν.Χικμέτ

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω

Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,

 φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.

Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι

να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.

Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά

κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,

εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,

πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,

είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.

Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε .

N. Χικμέτ

Ο Παρθενών, ομάδα deep

Βράδυ ενός περίεργου Σαββάτου, το οποίο κατέληξε στο θέατρο Αργώ, όπου παρακολουθούσαμε την παράσταση «Ο Παρθενών».

Αν με ρωτούσε κάποιος να εντοπίσω ένα θετικό αυτής της οικονομικής κρίσης, θα απαντούσα αμέσως τη στροφή περισσότερων ανθρώπων προς την τέχνη και την έκφραση τους μέσω αυτής.

Σίγουρα αυτή η στροφή προς τη δημιουργία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όταν μάλιστα αυτή την προσωπική σου αναζήτηση θες να την εκθέσεις, να την κάνεις Τέχνη και να την παρουσιάσεις προς το ευρύ κοινό, τότε προϋποθέτει δόσιμο και διαρκή προσπάθεια βελτίωσης. Προϋποθέτει ένα συνεχή εσωτερικό διάλογο, έως ότου κάποια στιγμή να αγγίξεις το θεμιτό αποτέλεσμα.

«Τι αποκαλείτε εξάρτηση; Έχετε κατάθλιψη; Μπορεί η εξάρτηση να οδηγήσει στην κατάθλιψη; Ήσασταν ειλικρινής; Φοβάστε να παραδεχτείτε την εξάρτηση σας; Υπάρχει φόβος για δράση;»

Αυτά είναι τα ερωτήματα που πυροδότησαν την ομάδα deep ώστε να δημιουργήσει ένα έργο με βάση τον αυτοσχεδιασμό, δανειζόμενο στοιχεία από το θέατρο, τη μουσική και το χορό. Στόχος της ομάδας είναι να προτείνει τη δράση αντί της εξάρτησης, με τη σκέψη ότι η αδράνεια μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο.

Μια ομάδα νέων αυτοσχεδιάζει, χορεύει, τραγουδά, μοιράζεται φόβους επί σκηνής. Στο χάος της εποχής που βιώνουμε, προσπαθεί να βρει σταδιακά το προσωπικό της τρόπο έκφρασης...

Θέατρο Αργώ
(Ελευσινίων 15, στάση μετρό Μεταξουργείο)

Από τις 3 Ιαν. έως 23 Φεβρ. 2013:
κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 9:00 μ.μ.
-------------------------------------------------------
Χορογραφία - Σκηνοθεσία: Μαρίνα Μαυρογένη
Επιμέλεια κειμένου: Μάριος Συμεωνίδης
Κουστούμια: Νίκος Ανδριγιαννάκης
Μουσική Επιμέλεια – Στίχοι τραγουδιών: Μάριος Συμεωνίδης
Φωνητική διδασκαλία: Σόνια Μπαξεβάνη
Φωτισμοί: Τάσος Σκλαβούνος
Μακιγιάζ: Ιδομενέας Μιχαλοδημητράκης, Πηνελόπη Μητροπούλου, Άρτεμις Σπηλιοτοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Υπεύθυνος παραγωγής: Νίκος Ανδριγιαννάκης

Ερμηνεύουν: Μάριος Συμεωνίδης, Νίκος Ανδριγιαννάκης, Μαρίνα Μαυρογένη, Τατιάνα Αντωνάκη, Σόνια Μπαξεβάνη, Περικλής Φωτιάδης, Αλεξάνδρα Μωραΐτη, Ελένη Κορέλη, Πένυ Μανωλοπούλου, Δέσποινα Αργυροπούλου, Μάνια Παπαδοπούλου, Κλεοπάτρα Κολιού, Κώστας Κέκκας.

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μαρίνα Μαυρογένη
Παραγωγή: ΟΜΑΔΑ deep

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά

Από 25 Ιανουαρίου, για 20 ημέρες, έως και τις 13 Φεβρουαρίου 2013, 

στην Πλατεία Κοτζιά, πραγματοποιείται το μεγαλύτερο και πλέον 

οργανωμένο Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου.

Μετά από 16 χρόνια παρουσίας στην Πλατεία Κλαυθμώνος, το Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου 2013, μεταφέρεται στην Πλατεία Κοτζιά.  Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.) και το Επαγγελματικό Σωματείο Εκδοτών Βιβλιοπωλών Ελλάδας (Ε.Σ.Ε.Β.Ε.) που καλούν όλους τους Αθηναίους να την επισκεφθούν και να προμηθευτούν βιβλία όλων των κατηγοριών για όλες τις ηλικίες σε χαμηλές τιμές. 

Σ’ ένα τεράστιο, ενιαίο για όλους τους εκδότες περίπτερο, εκτίθενται 500.000 βιβλία, περισσότερων από 150 εκδοτικών οίκων. Τα εκποιούμενα βιβλία έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον πέντε χρόνια πριν. Οι εκπτώσεις ξεκινούν από 70% και σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν και το 90% οι τιμές των βιβλίων ξεκινούν από 0,50 λεπτά! 

Παζάρι-Εκποίηση Βιβλίου στην Πλατεία Κοτζιά,

 από 25 Ιανουαρίου έως 13 Φεβρουαρίου 2013, 

Ώρες Λειτουργίας 10:00 - 22:00. 

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Παύλος Μάτεσις

 Παύλος Μάτεσις

1933-2013

Ένα αντίο στο Λογοτέχνη, Θεατρικό Συγγραφέα και μεταφραστή σημαντικών έργων Παύλο Μάτεσι, ο οποίος πέθανε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 80 ετών.

Αξίζει να παρακολουθήσετε την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη από το αρχείο της ΕΡΤ και να έρθετε σε επαφή με το λόγο, το έργο του και τις ιδέες του.

Καλό ταξίδι...

Η γραμμή του ορίζοντος, Χρήστος Βακαλόπουλος

Σήμερα αργά το απόγευμα τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου "Η γραμμή του ορίζοντος" του Χρήστου Βακαλόπουλου. Ένα βιβλίο γεμάτο προβληματισμό και αλήθεια για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Με κέρδισε η γραφή και με ταξίδεψε η σκέψη του.  Θα μπορούσα πολλά να σας γράψω τόσο για τον ίδιο, όσο και για το συγκεκριμένο βιβλίο. Αντί αυτού θα μοιραστώ μαζί σας αποσπάσματα από το βιβλίο.

«Ο ενωμένος κόσμος πρέπει να γίνει ανοιχτό βιβλίο. Κάποτε πρέπει να γραφτεί με μολύβι Faber Castell ότι ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι, τα σύνορα μια απάτη, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ένας θλιβερός πεισματάρης χωρίς συγγραφικό ταλέντο, οι ψυχαναλυτές το ιερατείο του χάους, το Αιγαίο πέλαγος ο θησαυρός του τουρίστα Γοδεφρείδου, οι Έλληνες τα ξέφτια της ουτοπίας. Κάποτε θα έρθει η ώρα να γίνουν όλα ακόμα πιο γρήγορα και να μη μείνει τίποτα πού να είναι σε θέση να αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του. Όλοι όσοι επιθυμούν να γίνουν Έλληνες θα χαμηλώσουν το βλέμμα, θα παραμείνουν ασάλευτοι και θα υποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τα ταχύτητα στίφη του ενωμένου κόσμου. Στο Μυστρά έγινε η πιο μελαγχολική στέψη, όλοι ήξεραν.»

«Να κόψεις το νήμα, αυτό ήταν το μυστικό, να σταματήσεις να ζεις ώστε να γίνεις κάποτε κάτι πολύ μεγάλο, κάτι απόμακρο, αέρινο, απρόσιτο, γοητευτικό, αινιγματικό, μυστηριώδες. Να λες κάτι σπουδαίο, να ανεβαίνεις συνεχώς, να προοδεύεις, ν’ ανατινάζεις το παρελθόν, κάθε κίνησή σου να είναι μια βόμβα στο οικοδόμημα του παρελθόντος, κοντινού και μακρινού, οικείου και άγνωστου, σκοτεινού και ξεκάθαρου. Κάθε χειρονομία να αποτελεί ρήξη με τις ασυνάρτητες ιστορίες της γιαγιάς, με τα φαντάσματα της πίστης της. Δεν χρειαζόταν καμία πίστη, μόνο ένας τρόπος, χρειαζόταν ένας ωραίος τρόπος για να γίνεις κάτι πολύ μεγάλο που θα το αναγνώριζαν όλοι, θα το χειροκροτούσαν από μακρυά. Έπρεπε να έχεις τον τρόπο σου, να ξεχωρίζει ο τρόπος σου από το φορτίο των άλλων, έπρεπε να βάλεις παντού την υπογραφή σου, τη σφραγίδα σου, να μην υποκύπτεις ποτέ, να προσχωρείς σε ένα ρεύμα μόνο και μόνο για να του δώσεις τον δικό σου τόνο, να το οδηγήσεις εκεί που εσύ νομίζεις.» 

«Στη μέση της νύχτας θα ξύπναγε από κάποιο κορνάρισμα, θα άνοιγε τα μάτια κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τα φώτα του αυτοκινήτου από το δρόμο θα ταξίδευαν φευγαλέα στο ταβάνι. Θα σηκωνόταν χωρίς να κάνει θόρυβο και θα έβγαινε στο μπαλκόνι, θα έπαιρνε βαθιά ανάσα, θα μύριζε την Αθήνα, θα σκεφτόταν διάφορα σαχλά πράγματα, θα έλεγε μέσα της έναν ανόητο μονόλογο, θα γύριζε να κοιμηθεί χωρίς να διακόψει την ελαφρά ξελιγωμένη φωνή κάτω από το μαξιλάρι. Αν ήταν 1983, θα είχε ανέβει μαζί της χωρίς να την ρωτήσει κι όταν τελείωναν όπως όπως θα γύριζε από την άλλη μεριά, θα προλάβαινε και θα γύριζε από την άλλη μεριά. Όλη τη νύχτα θα είχαν γυρισμένες τις πλάτες και μόνο το πρωί θα γύριζαν πέντε λεπτά πριν σηκωθούν, θα την αγκάλιαζε και μετά θα της έλεγε πως έχει μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια κατάφεραν να γυρίζουν πολύ άνετα από την άλλη μεριά, αυτό ήταν το πιο μεγάλο κατόρθωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι ελεύθερες σχέσεις, ο σεβασμός της προσωπικότητας, η ισότητα των δυο φύλων, το έλεγαν όλα τα περιοδικά, το βροντοφώναζαν οι πανεπιστημιακές αναλύσεις, το υποστήριζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους, το πρότειναν τα τραγούδια, το έβλεπαν στις ταινίες, το έγραφαν στα βιβλία, να του γυρίζεις την πλάτη, να της γυρίζεις την πλάτη, το πρωί να έχετε μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια όλοι βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν μια δουλειά, στις δέκα και μισή έπρεπε να βρίσκονται κάπου. Μέσα σε είκοσι χρόνια είσαι ελεύθερος να δεχτείς όλες τις δοκιμασίες νομίζοντας ότι είναι ξαφνικές ευλογίες που έρχονται από το πουθενά, σταλμένες από την τυχαία πλοκή, κληροδοτημένες από το τίποτα. 

Μελαχρινή, συμπαθητική, ξέρει να κοιμάται με κάποιον χωρίς να τον γουστάρει, το έχει μάθει πολύ καλά και το έχει βαρεθεί, ας επιμένουν τα διαφημιστικά. Σηκώνει τους ώμους, πίνει μια γουλιά, αν ήταν 1977, θα έλεγε ότι είναι φανταστικό αυτό το κομμάτι και τώρα μένει στη σιωπή, πίνει μια γουλιά, αισθάνεται μια κάποια συμπάθεια για αυτόν τον σχεδόν κουφό άνθρωπο που παλεύει ν’ ανακαλύψει λίγη μουσική μέσα στο χάος, είκοσι χρόνια μετά. Δε θα του γυρίσει την πλάτη, δε θα κοιμηθεί μαζί του, θα του χαμογελάει από μακριά.»

(Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, Εστία, 1992)

Educate the Heart

Εκπαιδεύοντας την καρδιά.  Μόνο έτσι μπορείς να προετοιμαστείς για αυτόν τον κόσμο.  Η συμπόνια, η αποδοχή, η ανεκτικότητα. Τρεις αξίες που πρέπει να έχει κάποιος για να είναι ολοκληρωμένος κοινωνικά και συναισθηματικά, για να έχει μια ισορροπημένη παιδεία.

Επειδή τα τελευταία χρόνια δώσαμε περισσότερο βάρος στα πτυχία και στην εκπαίδευση του «μυαλού», και ξεχάσαμε να καλλιεργήσουμε την «καρδιά».

Το Dalai Lama Center έβαλε τις όμορφες έννοιες που θέλει να επικοινωνήσει και οι Giant Ant δημιούργησαν την ιδιοφυή απεικόνισή τους με μορφή ρευστών εικόνων που γεννιούνται η μία μέσα από την άλλη.

doctv.gr