11 Φεβρουαρίου 2013

φωνές



"Μια καρδιά αν μπορέσω να κάνω να μη σπάσει 
δε θα' χω ζήσει μάταια.
Μιας ζωής τον πόνο αν απαλύνω, 
ή μια λύπη αν γλυκάνω
ή στη φωλιά του πίσω
ένα αδύναμο σπουργίτι αν βάλω,
δεν θα' χω ζήσει μάταια." 
Έμιλι Ντίκινσον



Φωνές. Εκατοντάδες φωνές ημερησίως. Χιλιάδες φωνές σε εβδομαδιαία βάση. 
"Μηλιές Πηλίου", "Σύρο", "Ανάφη", "Κάλυμνο", "Ικαρία", "Σέρρες", "Σχοινούσα", "Θάσο". 
Από κάποιες μια αγωνία. Άγχος, εκνευρισμός. Απ' ορισμένες απόγνωση, απελπισία.
Κοφτές βαριές ανάσες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας κάποιου, μπορείς να κρίνεις πολλά. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι αισιόδοξος, δυναμικός ή αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Από το αν αντιμετωπίζει το συνομιλητή με ειρωνεία ή σεβασμό, καταλαβαίνεις πολλά για το χαρακτήρα του. Από την ευγένεια και τη σταθερή του φωνή, συμπεραίνεις το επίπεδο, την εμπειρία ζωής, ενίοτε την παιδεία του.

Μια γιαγιά από τα Κουφονήσια. Πως θα είναι να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή σε ένα νησί, τόσο παραδεισένιο; Πως θα είναι ο χειμώνας εκεί; Πως θα αγαπιούνται εκεί οι άνθρωποι; Κάποιος από τη Νάξο. Μια κυρία από ένα χωριό της Καλύμνου. Η δυσκολία να έχει άραγε εκεί άλλη όψη; Κάποια κοπέλα έχασε τον άντρα της και έμεινε μόνη με τρία μικρά παιδιά. Άλλη έμεινε ανάπηρη μετά από τροχαίο. Δύσκολες καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν με αξιοπρέπεια.  Χιλιάδες φωνές, ξεχωριστές, σύντομες, μικρές διακοπές και αναστεναγμοί.  Άγχος να απαντήσουν, μήπως βοηθούν σε ένα κράτος εχθρικό προς τον αδύναμο. Αγωνία να προλάβουν κάποιο λάθος, να μιλήσουν πριν να πέσει η γραμμή.

Και εσύ εκεί. Κάπου ανάμεσα. Ατέρμονες προσπάθειες να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις στο πιο ομιχλώδες τοπίο. Τίποτα πιο ψυχοφθόρο από το να θες να βοηθήσεις τους αγαπημένους σου και να μη ξέρεις το πως. 
Πρώτα πρέπει ο ίδιος να ισορροπήσεις. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες μια φίλη: "...Μην ξεχνάς ποτέ τις οδηγίες στο αεροπλάνο: πρώτα φορέστε εσείς τη μάσκα οξυγόνου και μετά προσπαθείστε να βοηθήσετε όσους σας έχουν ανάγκη..." Πόσο σοφή κουβέντα. 


Περίεργες μέρες. 
Πάντα μια χαρά θα επισκιάζεται από μια διπλανή λύπη. Και αναρωτιέσαι πως να βρεις τη δύναμη για τη δύσκολη βολή. Αν θα υπάρξει πρώτα βέλος για το τόξο. Και πόσοι είναι σε θέση να σε συναισθανθούν;


Ας αφήσω σήμερα εδώ μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Στους ανθρώπους που σε τόσο δύσκολους καιρούς σου σφίγγουν το χέρι, σου δίνουν μια αγκαλιά και προσφέρουν τη βοήθεια τους. Ένα μικρό φάκελο με την αγάπη τους και σου γεμίζουν τα μάτια με δάκρυα. Ας ξέρουν πως γνωρίζεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό.

Υπάρχει μια λέξη που έχει τεράστια δύναμη : Ευγνωμοσύνη
Στιγμές βαθιές, αρκετά προσωπικές και εσωτερικές.  
Και μια τόσο περίεργη αίσθηση πως με κάποιους δένεσαι με αόρατες κλωστές.
Δύσκολο να το εξηγήσεις. Μα ξέρεις, κάποιες φορές δεν χρειάζονται άλλα λόγια.

42 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο ν'απλώνεις το χέρι στον συνάνθρωπο, κυρίως επειδή έχουμε ξεχάσει να απλώσουμε το χέρι στο μικρό παιδί μέσα μας. Ν'ακούσουμε πρώτα τον εαυτό μας και να είμαστε σε αρμονία με το σώμα και την ψυχή μας, με την Φύση.

Θέλει κουράγιο να είσαι το χέρι που σηκώνει το τηλέφωνο... Χαιρετισμούς από την μακρινή Αυστραλία.

Hfaistiwnas είπε...

Συγκίνηση πρωί πρωί.. αν ξέρεις ότι δίνεις το χέρι βοηθείας σου σε κάποιον που το χρειάζεται, ξέρεις ότι κάνεις κάτι..
Καλημέρα λοιπόν για μια νέα εβδομάδα! :)

b|a|s|n\i/a είπε...

φωνές κραυγές σιωπές ... και τόσα άλλα ...
πολύ καιρό τελευταία όλο αυτό τριγυρίζει στο μυαλό μου. "κράτα με να σε κρατώ ..."
όσο υπάρχουν άνθρωποι, που ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τα καταφέρνουμε. θα τα καταφέρουμε. και ό, τι δύσκολο με αγάπη και χαμόγελο θα ελαφρύνεται.
φιλιά πολλά!

Margo είπε...

Καλημέρα καλή μου φίλη..
Όταν νιώθεις την ανάγκη να πεις πόσο ευγνωμονείς κάποιον, κάποιους τότε ζεις την αληθινή χαρά που παραμερίζει οποιαδήποτε δυσκολία.. οποιαδήποτε!
Με συγκίνησες μωρέ....

kovo voltes... είπε...

...χωρίς λέξεις...απλά με ένα χαμόγελο...;) να μου φροντίζεσαι

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα καλή μου φίλη, η ευγνωμοσύνη όπως και η συγγνώμη δυστυχώς είναι λέξεις που κοντεύουν να εκλείψουν από το λεξιλόγιό μας. Εύχομαι να μη συμβεί και στην ψυχή μας.

Έχεις την αγάπη μου

Dee Dee είπε...

Καλη εβδομαδα! :)

Μηθυμναίος είπε...

Όσα νιώθουμε καθημερινά δίπλα μας να αναμειγνύονται, εικόνες, φωνές, συναισθήματα, χειρονομίες, ματιές… θα πρέπει να μας κάνουν να αναγνωρίζουμε, να διαβάζουμε και να ερμηνεύουμε το τι σημαίνουν.
Να «συναισθανόμαστε, όπως λες φίλη μου και να χαρίζουμε λίγο απ’ ό,τι μας έμεινε και μας διασώζει. Αυτό το λίγο ελληνικό φιλότιμο κι αν είναι ας έρθει η άλλη λέξη με την τεράστια δύναμη… που λες!

Υπέροχο κείμενο… μ’ ακούμπησε πολύ!

Κατια Μαρκουϊζου είπε...

καλησπέρα φίλη μου θα ήταν μεγάλη τιμή για μένα να περάσεις να παραλάβεις το βραβείο τηε εβδομάδας που σου αφιερωσα στο http://katitimou.blogspot.gr
το κείμενο σου μοναδικό

Memaria είπε...

Ένα χέρι που απλώνεται μπορεί να σώσει...

Καλώς σε βρήκα!

Σχεδόν 40 είπε...

Ωραίες σκέψεις, ωραίο και το παράδειγμα με τη μάσκα οξυγόνου, κι εγώ τώρα ξενυχτώ, ψάχνοντας να αναπνεύσω ανάμεσα στα μπλοκς.
Μεγάλο πράγμα και η ευγνωμοσύνη. Μα την έχουμε χάσει... όπως λέει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης σε ένα αγαπημένο τραγούδι: "αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη: ευγνωμοσύνη"

Flora είπε...

Μιας και το θέτεις έτσι το θέμα
κι εγώ είναι καιρός
που θέλω να σου πω
ευχαριστώ
(άσχετα αν χάνομαι - μετά πάντα σε σένα επιστρέφω, το ξέρεις)
γιατί
κάθε φορά που μπαίνω εδώ μέσα
κάτι μου κάνει καλό.
Φιλιά πολλά
καλή μου

tomac είπε...

Πάνε χρόνια...
Πολλά χρόνια...
Γύρισα...
Μου 'λειψες...
Αλήθεια...
Υπέροχη γραφή...
Πάντα...
Χαμόγελο...
Μεγάλο

tomac είπε...

Πάνε χρόνια...
Πολλά χρόνια...
Έγιναν πολλά...
Γύρισα...
Και σε βρήκα πάλι εδώ...
Σ'ευχαριστώ...
Η ίδια ευαίσθητη γραφή...
Μου 'λειψες...
Χαμόγελο...
Μεγάλο...

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Με πρόλαβε η Flora.
Να το ακουμπήσουν, όμως, τα δάχτυλά μου: ευχαριστώ.

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

"Φωνές" είναι ο τίτλος σου και διαβάζοντάς σε με κατέκλυσαν απίστευτες "στιγμές".

Θαρρώ πως στον έλληνα πολίτη πάντοτε άρεσε να επιδεικνύει τα πνευματικά και υλικά αγαθά του. Στις μέρες μας, μου δίνεται η εντύπωση πως αυτοί που έχουν το κάτι παραπάνω σκύβουν το κεφάλι. Ίσως η ταπεινότητα είναι το μόνο καλό που βγαίνει από όλη αυτήν την ιστορία.

Καλό σου βραδάκι!

Roadartist είπε...

@ agrimio : Σίγουρα θέλει κουράγιο. Πολλαπλώς. Ειδικά στη σημερινή εποχή. Χαίρομαι που είδα πρώτο δικό σου σχόλιο. Να είσαι καλά, καληνύχτα ( ή μάλλον καλημέρα εκεί) ;)

Roadartist είπε...

@ Hfaistiwnas : κάτι ελάχιστο. Καλό ξημέρωμα, φιλιά.

Roadartist είπε...

@ b|a|s|n\i/a : "κράτα με να σε κρατώ ..." δεν τραβάει διαφορετικά. Με τίποτα όμως. Καλό ξημέρωμα ;)

Roadartist είπε...

@ Margo : το νιώθω και νομίζω όχι άδικα, να είσαι καλά μαργκο, πολλά φιλιά κ από μένα.

Roadartist είπε...

@ kovo voltes... : ναι όχι λέξεις, κάποιες φορές το χαμόγελο είναι το καλύτερο, σε ευχαριστώ. Το προσπαθώ.

Roadartist είπε...

@ Silena : Έχουμε φτάσει στο πάτο σε κάθε επίπεδο. Καιρός να ξαναβρούμε τις λέξεις, μαζί και την εφαρμογή τους στη ζωή. Σε ευχαριστώ. :)

Roadartist είπε...

@ Dee Dee : επίσης ντιντι ;)

Roadartist είπε...

@ Μηθυμναίος : το ότι μπορεί κάτι που αισθάνομαι, μοιράζομαι και γράφω, να σας αγγίζει είναι ότι πιο τιμητικό. Σε ευχαριστώ, καληνύχτα!

Roadartist είπε...

@ marilise : Τι να πω μετά από όσα διάβασα. Σε ευχαριστώ για αυτά τα τόσο αληθινά και τόσο τιμητικά σου λόγια. Πραγματικά χίλια ευχαριστώ. :) Τίποτα σημαντικότερο από το να έχει κάποιος αισθανθεί όλα αυτά. Καληνύχτα!

Roadartist είπε...

@ me (maria) : είναι σημαντικό. Καλώς όρισες, χαίρομαι που σε βλέπω, να τα λέμε, καληνύχτα!

Roadartist είπε...

@ Σχεδόν 40 : Το μεγαλύτερο όλων. Η αρχή για την όποια συνέχεια. Καλό ξημέρωμα. Καλές ανάσες ;)

Roadartist είπε...

@ Flora : Δεκτόν. :) Με ανταπόδοση, χαμόγελο πάντα. Να είσαι καλά Φλώρα μου. Να χαίρεσαι και να αγαπάς πάντα τόσο πολύ τους μαθητές σου. Σε φιλώ.
ΥΓ χαίρομαι όποτε σε βλέπω εδώ, το ξέρεις.

Roadartist είπε...

@ tomac : Τι χαρά να ανοίγεις το πισί και να βλέπεις αγαπημένους φίλους εδώ. Καλώς όρισες και πάλι. Τα σχόλια σου είχανε λείψει. Ευχαριστώ.

Roadartist είπε...

@ Διονύσης Μάνεσης : ......μα τι άνθρωποι είστε εσείς. Εγώ σας ευχαριστώ για την ανάγνωση τόσων ετών και για τα αληθινά συναισθήματα. Με συγκινούν.

Roadartist είπε...

@ η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα : μακάρι η ταπεινότητα και η ανθρωπιά να είναι ότι θα μας μείνει από όλα όσα ζούμε. Δε θα είναι λίγο. Σε φιλώ. ;)

Άστρια είπε...

Είναι που κάποιοι μπορούν και μιλούν και κάποιοι όχι. Για τα δικά τους για τους άλλους.. Κάποιοι βοηθούν κι ας μή φαίνονται, ή είναι εκεί αλλά δεν τους βλέπει ο άλλος, κάποιοι ακόμα, απλώνουν το χέρι χωρίς ο άλλος να θελήσει να το πάρει. Όπως επίσης κάποιοι κλείνουν τ' αυτιά τους στις φωνές.
Όμως οι φωνές αυτών που υποφέρουν, πάντα θ' ακούγονται, ακόμα και μέσα στη σιωπή.

Πολύ ανθρώπινη ανάρτηση
Να είσαι πάντα καλά!

nikiplos είπε...

Το μεγαλύτερο στοίχημα τούτες τις μέρες είναι να παραμένουμε άνθρωποι... να μπορούμε να κάνουμε εκείνα που κάναμε και πριν μας έβρει η κρίση... δεν μιλώ για τις σάχλες, αλλά για εκείνη τη στάση μας, που κοντοστεκόμασταν να βοηθήσουμε φίλους, ανοίγαμε τ' αυτιά και την ψυχή μας να τους ακούσουμε, δίναμε δεύτερες ευκαιρίες σε κάποιους άλλους που έσφαλλαν απέναντί μας... Το μεγαλύτερο στοίχημα τούτες τις μέρες είναι να καταφέρουμε να βρεθούμε με φίλους, γνωστούς και ν' αφήσουμε τα "που να τρέχω τώρα"... Η όσμωση με άλλες ψυχές είναι ίσως το μόνο ισχυρό καταπραϋντικό, από τα ψυχοφάρμακα, πραγματικά και εικονικά που μας σερβίρουν καθημερινά...
και ναι, να συναισθανθούμε στις αγωνίες των άλλων τις δικές μας αγωνίες και να προβάλλουμε τις όποιες νίκες μας στις ήττες τους...

Roadartist είπε...

@ Άστρια : πίστεψε με άστρια ελάχιστοι απλώνουν το χέρι. Και όταν το γνωρίζεις αυτό, τότε το αναγνωρίζεις. Καλημέρα φίλη μου, να είσαι καλά, χρόνια πολλά και καλά για χτές :))))

Roadartist είπε...

@ nikiplos : Τι όμορφο σχόλιο nikiple, και ήρθε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε! Σε ευχαριστώ για αυτά τα λόγια που άφησες εδώ σε μια εποχή τόσου κυνισμού και απανθρωπιάς, ας μιλάμε για αυτά που πρέπει να ξαναγεννηθούν. Μπουχτίσαμε στους αριθμούς και χάσαμε τις αξίες. Σε ευχαριστώ.

Νάσια είπε...

Δανείζομαι από τον Καμύ, γιατί δεν βρίσκω δικές μου λέξεις που να ανταποκρίνεται στην ομορφιά των δικών σου, roadartist:

"- Μα οι νίκες σας θα είναι πάντα εφήμερες, αυτό είν' όλο.
Το πρόσωπο του γιατρού σκοτείνιασε.
- Θα είναι πάντα εφήμερες, το ξέρω. Όμως αυτός δεν είναι λόγος για να πάψω να αγωνίζομαι."

Όταν αγωνίζεσαι να παραμείνεις άνθρωπος, για τον άνθρωπο αγωνίζεσαι, τον καθένα χωριστά, την κάθε φωνή του. Κι είναι αυτό από μόνο του αρκετό, ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.

Roadartist είπε...

Υπέροχο απόσπασμα, από ένα πολύ αγαπημένο μου συγγραφέα.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου. Καλό βράδυ, καλή δύναμη.

ξωτικό είπε...

Γέμιζαν ,γέμιζαν ,γέμιζαν,
φούσκωσαν και κατρακύλισαν ...πίσω στην καρδιά, γεμάτες πάλλουσα ομορφιά και ουσία ζωής !!

Υπάρχει ωραιότερο δώρο ;;;;;
Πως να στα ανταποδώσει κανείς;;;



(εσύ παιδάκι μου και στα.... ορυχεία να βρεθείς φώς θα γεννήσεις)


Roadartist είπε...

@ ξωτικό : χαχαχα στα ορυχεία;;; Μη τους δίνεις ιδέες! Υπάρχει και σχετική προϊστορία. Αυτά θα στα πω από κοντά. Χαχαχα πάντως όσον αφορά τα πρώτα λογάκια στο σχόλιο σου, μακάρι να μπορέσω να καταφέρω να ανταποδώσω εγώ τη συγκίνηση. Τι ζητάω μωρέ πια; Πολλά ζητάω; Φιλάκια πολλά!

pAnOs είπε...

καλησπερα αγαπητη r/a...αν μου επιτρεπεις ενα συμπληρωμα στις οδηγιες του αεροπλανου .... πρώτα φορέστε εσείς τη μάσκα οξυγόνου (δες αν πραγματι υπαρχει οξυγονο ) και μετά προσπαθείστε να βοηθήσετε όσους σας έχουν ανάγκη..."
παντα με εγκαρδιους χαιρετισμους .....

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Να λοιπόν γιατί υπάρχει το bloging!
Για κάτι αναρτήσεις σαν και αυτή που αναγνωρίζεις στην γραφή όσα βρίσκονται μέσα σου.
Με καθυστέρηση βρέθηκα εδώ.
Μα όποτε και αν βρεθώ, την ίδια συγκίνηση θα νιόσω.
Την αγάπη μου καλλιτέχνιδα!
Καλή εβδομάδα να είναι η τελευταία χειμωνιάτικη εβδομάδα.
Φιλιά

Roadartist είπε...

@ pAnOs : αχ και βαχ Πάνο μου :(
Εν ολίγοις, ασφυξία. ουφ.



@ epikuros : σε ευχαριστώ πολύ Βαγγέλη μου! Χαίρομαι αληθινά για το σχόλιο σου. Φιλιά καληνύχτα!

Related Posts with Thumbnails