..ότι εσύ θες..

Καθημερινά βιώνεις καταστάσεις, στις οποίες πρέπει να αποφασίσεις ποιο 'δρόμο' θα ακολουθήσεις.
Οι επιλογές που ανοίγονται μπροστά σου περίεργες, πολλές.
Αυτές όμως που πραγματικά σε εκφράζουν τις περισσότερες φορές ελάχιστες...
Η μεγαλύτερη δυσκολία.. το να μπορέσεις να πάρεις τη σωστή απόφαση για το τώρα.. οπότε και για το αύριο σου...

Ένα από τα προνόμια που η φύση έχει ‘χαρίσει’ απλόχερα στον άνθρωπο.. είναι η δύναμη της σκέψης του..
Η σκέψη την οποία συστηματικά η πολιτική και η σύγχρονη παιδεία, προσπαθεί μανιωδώς να υποθάλψει.. και να τη θέσει σε μερική ή πλήρη ατονία...

«Να φοβάστε τους ανθρώπους που σκέφτονται», λένε οι πολιτικοί και τα κόμματα..

Ακόμα και στα σχολεία η παπαγαλία και η αποστήθιση επιβραβεύεται και αριστεύει. Η κριτική σκέψη και η άποψη έτσι σταδιακά μειώνεται και τέλος χάνεται.
Αυτό το ‘προνόμιο’ της σκέψης θα πρέπει ο καθένας μας να το εκμεταλλεύεται πάντα σωστά προς όφελος, τόσο δικό του, όσο όμως και των γύρω του..

Σε αυτή τη ζωή, γίνε ότι εσύ θες.
Εμπόδια θα εμφανίζονται πάντα..
Οι δυσκολίες είναι πολλές.
Κάποια όνειρα ίσως να τα βάλεις στην άκρη.
Μην επηρεάζεσαι από τρίτους.., μην ακούς τους καλοθελητές.

Ζήσε με βάση τα θέλω σου.
Ακόμα και αν η καθημερινότητα σου, το επάγγελμα που κάνεις, οι απαιτήσεις του, σε κάνουν να ασφυκτιείς.. μπορείς να διαφοροποιηθείς..

Διάλεξε ότι εσύ θες.. μην απολογείσαι σε κανένα..
Αρκεί να τα έχεις καλά κυρίως με 'σένα'..

Μη ξεχνάς.... Σε αυτό το κόσμο.. ήρθαμε για να «ζήσουμε»...
Κανείς μας δεν ξέρει αν και τι ακολουθεί, έπειτα από το τώρα..
Άρπαξε τη ζωή σου και στάσου σε κάθε αστραπή δυνατός.
Είσαι περαστικός, που σημαίνει ότι έχεις κάθε δικαίωμα για λάθη..
Κάνε τις επιλογές σου..

Μπορείς να γίνεις ρομαντικός,
ονειροπόλος,
εφευρέτης,
άεργος,
απροσάρμοστος,
ευαίσθητος,
μοναχικός,
κοινωνικός,
ποιητής,
θαλασσινός,
παρατηρητής,
δημιουργικός,
ανατρεπτικός,
παράταιρος..

..μπορείς να είσαι ότι ποθεί η ψυχή σου.. Γίνε ότι ΕΣΥ θες..

Μη γίνεις μόνο ότι οι άλλοι θέλουν να είσαι.. ρομπότ, δίχως κρίση και άποψη..
Ένας φανατισμένος οπαδός του μαζικού πλήθους, που υποκινείται πειθήνια με παρωπίδες, δίχως γνώση.. ακολουθώντας την άποψη του ενός...
Ένα πολύ μεγάλο τίποτα.

Γιώργος Σεφέρης

Ὁ μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη, γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1900 και πέθανε σαν σήμερα στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 στην Αθήνα.

Ο Σεφέρης υπήρξε κεντρική μορφή της νεωτερικής ποίησης, από τους βασικότερους εκφραστές του ελληνικού μοντερνισμού. Τα ποιήματά του συνδυάζουν το ελληνικό πολιτισμικό παρελθόν και την ευρωπαϊκή πρωτοπορία του καιρού του.

Η προσφορά του Γιώργου Σεφέρη στα ελληνικά Γράμματα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Άνοιξε ένα νέο δρόμο στην ελληνική ποίηση. Είναι ένας από τους καλύτερους «μάστορες» της ποιητικής τέχνης. Το ύφος του σεμνό και ρεαλιστικό. Η έκφρασή του λιτή και αστόλιστη εκφράζει απλά τη νεοελληνική πραγματικότητα με τις ατυχίες της και το δράμα της. Πολλά ποιήματά του έγιναν τραγούδια από Έλληνες μουσικοσυνθέτες (Μ. Θεοδωράκης, Γ. Μαρκόπουλος κ.ά.).

Ο Γιώργος Σεφέρης όμως εκτός απο ποιητής υπήρξε και φωτογράφος.

Από τα φοιτητικά του χρόνια στην Αγγλία μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Σεφέρης φωτογραφίζει συστηματικά πρόσωπα και τοπία. Χρησιμοποιεί τις φωτογραφίες του σαν αναμνήσεις, σαν εφαλτήριο πολλές φορές από ότι γράφουν οι μελετητές του. Χαρακτηριστικά στα κείμενά του πολλές φορές βρήκαν σημειωμένο ένα «Φ», όπου υπάρχει σχετική φωτογραφία. Όπως μας πληροφορεί η Μάρω Σεφέρη (σύζυγός του): "Τον ενδιέφερε πολύ η φωτογραφία ως τέχνη, ως μάθημα. Ξεχώριζε την ωραία από την άσχημη ή την ωραιοπαθή φωτογραφία. Του άρεσε ο άνθρωπος με καλό μάτι". Δεν τυπώνει ο ίδιος τις φωτογραφίες του, κρατάει μόνο όσα αρνητικά τον ενδιαφέρουν. Σημειώνει στο περιθώριό τους με μελάνι τον κωδικό που τους δίνει και τα φυλάσσει προσεχτικά σε διαφάνειες και ριζόχαρτο.

Ο ίδιος είναι αμφίβολο αν ποτέ ονειρεύτηκε φωτογραφική έκθεση. Ήταν ένας αφοσιωμένος ερασιτέχνης «με καλό μάτι». Οι φωτογραφίες του δείχνουν έμπνευση στην επιλογή του θέματος, άψογο καδράρισμα και καλλιτεχνική ευαισθησία.

Μνημόνιο ζωής οι φωτογραφίες για τον Σεφέρη. Ενδεικτικά και τα τετράδια στα οποία επικολλούσε τα κοντάκτ τυπώματα και τα υπομνημάτιζε με τη βοήθεια της Μαρώς, που στάθηκε ο ακούραστος συνταξιδιώτης.

Ο Σεφέρης τιμήθηκε με πολλά βραβεία, ελληνικά και ξένα. Το 1963 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας, που για πρώτη φορά απένειμε η Σουηδική Ακαδημία σε Έλληνα συγγραφέα.

Σας παραθέτω την Ομιλία που έδωσε ο Σεφέρης κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας του στη Στοκχόλμη. Έχει ενδιαφέρον.

«Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση. Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ - ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα -πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.

Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ μένα συγκινοῦμαι παρατηρώντας πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «... θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε ...». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράμματος. Εἶχε μάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει μακριὰ στὰ περασμένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ μένα σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιμήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα λαὸ περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυρρανισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα - καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης - κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασμένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράμα καὶ ἕνα σημερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ μοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν᾿ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνομάζουμε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγμὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει ποὺ νἄ ῾βρει καταφύγιο, ἀπαρνημένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι᾿ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν μεγάλα καὶ μικρὰ μέρη τοῦ κόσμου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν᾿ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιομηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδημία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλμὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανὸς νὰ κρίνει μὲ ἀλήθεια ἐπίσημη τὴν ἄδικη μοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυμηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐμπνευστή, καθὼς μᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νομπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία μὲ τὴ μεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους.

Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

( Δεκεμβρίου 1963)

Γιώργος Σεφέρης

«Σήμερα κρέμασα πάνω από το γραφείο μου τη μοναδική φωτογραφία ενός ελληνικού τοπίου που βρέθηκε, ολωσδιόλου τυχαία, μέσα σε κάτι χαρτιά. Τη φωτογραφία της μεγάλης άγκυρας του Πόρου. Την είχα κάνει ένα πρωί της άνοιξης του 40. Καθώς την κοιτάζω τώρα αισθάνομαι την ψυχή μου πλημμυρισμένη. Αλλά δεν είναι αυτά που μου χρειάζουνται: πελεκώντας τον εαυτό μας, έτσι γράφουμε.»

Kατεβάστε σε μορφή :ebook αρχείο με επιλογές ποιημάτων του Γ. Σεφέρη..Καλή ανάγνωση σε όποιον το επιθυμεί!

Περισσότερες πληροφορίες, πηγές:Περιοδικό ως3, βιογραφικά στοιχεία , NOBEL .

Μάνος Λοίζος

Σαν σήμερα στις 17 Σεπτεμβρίου 1982, πριν ακριβώς από 26 χρόνια, ο Μάνος Λοΐζος άφησε τη τελευταία του πνοή.. Η αισθητική, η παρουσία και η ευαισθησία του θα υπάρχει για πάντα ανάμεσα μας.

Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στην Αλεξάνδρεια. Ο πατέρας του καταγόταν από τη Κύπρο και η μητέρα του από τη Ρόδο. Η μουσική του πορεία πραγματικά επαναστατική.. ξεχωρίζει ακόμη και σήμερα τόσο για την αισθητική, όσο και για τους ριζοσπαστικούς αγώνες του υπέρ της εργατικής τάξης.

Στα τραγούδια του ακολούθησε την ποιότητα του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι. Οι συνεργασίες του πολλές και πάντα διαλεκτές. Οι συνθέσεις του σαν να δημιουργήθηκαν μόλις χθες... Με την καθοριστική παρουσία του έδωσε άλλη διάσταση στο ελληνικό τραγούδι.

"Ο Μάνος ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του ανθρώπου".

Μίκης Θεοδωράκης

Το έργο του δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί...

Σήμερα να μοιραστούμε κάποια αγαπημένα τραγούδια του Μάνου..

'Ο Δρομος'


'Σ'ακολουθώ'

'Όλα σε θυμίζουν'


'Τίποτα δεν πάει χαμένο'

Φλωρεντία / Firenze

Στον καθένα από εμάς μια άλλη, διαφορετική πόλη, θα «μιλήσει» μέσα του.
Για εμένα η Φλωρεντία είναι ακριβώς αυτή! Μια υπέροχη, μαγευτική, ονειρεμένη πόλη...

Η Φλωρεντία είναι γεμάτη θησαυρούς τέχνης, κυρίως της αναγεννησιακής. Αυτό όμως που με μάγεψε σε αυτή τη πόλη, δεν ήταν τόσο τα μουσεία της, η κουλτούρα, η αρχιτεκτονική.., ήταν κυρίως όλα όσα δεν φαίνονται στις φώτο που ακολουθούν..
Ήταν η μαγευτική της ατμόσφαιρα..
Οι άνθρωποι, η άνεση της.. η καθημερινότητα της..

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πήγαινα σε αυτή τη πόλη όσες περισσότερες φορές γινόταν….κάθε μήνα!! Θα ήθελα πολύ να ζούσα εκεί… Αν κέρδιζα..ένα λαχείο.., θα έφευγα...αμέσως.... :)

Αρκετά με τα όνειρα όμως....Ας ‘μιλήσουν’ τώρα οι φωτο..

Επιβιβαστείτε στο τουριστικό λεωφορειάκι.. αρχίζει ξενάγηση!!
Η Φλωρεντία είναι η πόλη της Αναγέννησης.

Η πόλη του Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου και της Γέννησης της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι. Σε αυτή τη πόλη γεννήθηκε η λογοτεχνία της Ιταλίας με τη μεγάλη επιρροή του Δάντη, του ξακουστού ποιητή της.

Στέκομαι στη Πιάτσα ντέλα Σινιορία, στη μέση του ιστορικού κέντρου της πόλης..
Νιώθω σαν να είμαι στο κέντρο του κόσμου..
Σε αυτή τη μοναδική πλατεία, γεμάτη τουρίστες, καλλιτέχνες του δρόμου, υπάρχει μια ξεχωριστή δημόσια ανοικτή, υπαίθρια έκθεση με πολλά αγάλματα. Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση από τη κίνηση και τη ζωή στη πλατεία..



Στην arringheria, το χώρο όπου αγόρευαν οι ρήτορες, ξεχωρίζει το λιοντάρι, σύμβολο της Φλωρεντίας. Το γλυπτό όμως που με μάγεψε περισσότερο απ'όλα ήταν η "αρπαγή των Σαββίνων" .. Σε αυτό το έργο ο Τζιαμπολόνια κατάφερε να ενσωματώσει τρεις διαφορετικές «κινούμενες» μορφές σε ένα ενιαίο σύνολο. Από το ίδιο κομμάτι μαρμάρου, αποδίδοντας έτσι με μοναδικό τρόπο την κίνηση των μορφών. Οι επιλογές για γκαλερί και μουσεία είναι ατελείωτες...
Κορυφαία όλων η uffizi, η σημαντικότερη πινακοθήκη αναγεννησιακής τέχνης στον κόσμο, με μια πραγματικά μοναδική συλλογή με αριστουργήματα των Μποτιτσέλι, Τζιότο, Μιχαήλ Άγγελο, Ραφαήλ, Λεονάρντο ντα Βιντσι, Τιτσιάνο, Καραβάτζιο, Ρέμπραντ κ.α. Μια έκθεση με σχεδόν 1700 έργα...
Από αυτά ξεχωρίζουν η Γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι, η Αγία Οικογένεια του Μ. Αγγελου, η Άνοιξη του Μποτιτσέλι , η η Αφροδίτη του Ουρμπίνο του Τιτσιάνο και ο Ευαγγελισμός του Leonardo da Vinci . Για κάθε λάτρη της αναγεννησιακής τέχνης, η επίσκεψη αυτή επιβάλλεται..
Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος έγραψε και το πρώτο κείμενο για την ιστορία της τέχνης.
Ο καθεδρικός ναός του Ντούομο της Φλωρεντίας, αποτελεί ένα σύμβολο της πόλης και ένα θαύμα της μηχανικής. Ο μεγαλοπρεπής τρούλος του καθηλώνει τα βλέμματα.
Σάντα Κρότσε. Γοτθικού ρυθμού ναός, όπου υπάρχουν οι τάφοι του Μιχαήλ Αγγέλου, του Μακιαβέλι, του Ροσίνι και του Γαλιλαίου.
Αυτή η υπέροχη γέφυρα κατασκευάστηκε το 1354 από τον Ταντέο Γκάντι. Κατά το μήκος της στεγάζονται κοσμηματοπωλεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και οι Ναζί δεν ανατίναξαν τη συγκεκριμένη γέφυρα (όπως συνήθιζαν για να εμποδίζουν την προέλευση των συμμαχικών δυνάμεων), επειδή ήταν πολύ όμορφη και αντί για αυτή βομβάρδισαν τα κτίρια στις δυο άκρες της.

Πλακόστρωτοι δρόμοι, ανακηρυγμένη από την unesco ως ‘πόλη μουσείο’, κάθε βράδυ και με ένα άλλο πολιτιστικό γεγονός, κάθε μέρα και με μια άλλη συναυλία...
Καλή αγορά με μαγαζιά για ότι θες, περιτριγυρισμένη από το πράσινο της μαγευτικής Τοσκάνης, ν’αγκαλιάζει όλη τη πόλη και το ποταμό Αrno, να τη χωρίζει στα δύο..
Δεξιά - αριστερά του ποταμού, πάρκα και παζάρια, υπαίθριες εκθέσεις τέχνης, όμορφοι χώροι για τρέξιμο, κωπηλασία, κάθε Ιταλός με το ποδήλατο του, και όλα αυτά μέσα στο κέντρο της ιστορικής πόλης.
Ανεπιφύλακτα μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης.
Εύχομαι να επισκεφτώ ξανά την Φλωρεντία και γενικά τη Τοσκάνη..
Θα ήθελα πολύ να πάω ξανά....& να ξαναπάω...& να ξαναπάω..
Όσες περισσότερες φορές γίνεται..
Έγραψα πόσο θέλω να ξαναπάω??? :-)

----

Θα το ξέχναγα.. Σας χρωστώ ιταλικό παγωτάκι σήμερα..
Δροσιστείτε λίγο.. :ΡΡ

Υ.Γ. Η σημερινή ανάρτηση ήταν έτοιμη για να αναρτηθεί νωρίτερα.., προσωπικοί λόγοι το ανέβαλαν...Την αφιερώνω σε ένα φίλο που δε πρόλαβε να αναρτήσει τις δικές του φωτό..Να είστε καλά!