παράξενο καλοκαίρι

(Vittorio Giardino)

Διανύουμε το πιο παράξενο καλοκαίρι της ζωής μας. Ο Αύγουστος, μήνας ταυτισμένος με τη ξεγνοιασιά, με το σταμάτημα του χρόνου, την ανεμελιά, τα νησιά, τα αλμυρίκια, το Αιγαίο, τα σύκα, τους ήχους των τζιτζικιών, τα σταφύλια, τα κύματα, την ηρεμία, τον έναστρο βραδινό ουρανό με τα πεφταστέρια και τις ευχές, τις αναγνώσεις βιβλίων, τα θερινά σινεμά, τα πανηγύρια, τους χορούς χέρι χέρι, τις αγκαλιές, τις παρέες, τα γέλια, τα ξενύχτια, τα τραγούδια, την έξαρση της φαντασίας, το παιχνίδι, το μεθύσι, το πάθος, τις βαθιές ανάσες, με όλα αυτά που φέτος μοιάζουν ζητούμενα, όχι αυτονόητα. Είμαστε στη μέση ενός παράξενου Αυγούστου, ενός αλλιώτικου καλοκαιριού. 

Αισθάνομαι ότι βιώνουμε μια καλοκαιρινή περίοδο όπου προσπαθούμε να μη χάσουμε την αίσθηση του χρόνου εν μέσω πολύ μεγάλων αλλαγών. Και αν έχουμε περάσει ιδιαίτερες και δύσκολες καλοκαιρινές περιόδους τα προηγούμενα χρόνια. Με εκλογές, εσωτερικές ταραχές, δημοψηφίσματα, διαδηλώσεις, ύφεση, ανασφάλεια, φυσικές καταστροφές. Το φετινό καλοκαίρι όμως, εν μέσω πανδημίας, έχει μια αμήχανα πρωτόγνωρη αίσθηση. Σαν να αλλάζουν τα πάντα εν μέσω μιας παράξενης ακινησίας.

Το προηγούμενο διάστημα έκανα πολλές διαδρομές στο κέντρο της πόλης. Με αλλαγή μασκών, γαντιών και συνεχή χρήση αντισηπτικών. Η Αθήνα, άδεια στα πιο τουριστικά της σημεία. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες. Καχύποπτα βλέμματα. Εντάσεις για τη μη τήρηση των μέτρων από τη μία ή για την τήρηση από την άλλη πλευρά. Αντιμαχόμενοι ξανά σε μια κοινή μάχη. Κοιτάζοντας τους συνεπιβάτες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ένιωθα ότι συμμετείχα στο απόσπασμα κάποιας ταινίας. Σαν να ήμουν ηρωίδα ενός ριάλιτι σόου όπου κάποια στιγμή θα ακουγόταν "CUT!" και θα σταματούσε η σκηνή που εξελισσόταν μπροστά μου. Τότε θα εμφανιζόταν από το πουθενά ένας σκηνοθέτης και θα έδινε οδηγίες. Μια κάμερα θα αποκαλυπτόταν, κάποιοι από τους συνεπιβάτες ως ηθοποιοί θα πρόβαραν ατάκες, μετά θα πετούσαν τις μάσκες τους και η ζωή θα συνεχιζόταν. Στιγμές αναρωτιόμουν αν όλα όσα έβλεπα ήταν αληθινά ή δημιούργημα της φαντασίας. 

Στην εποχή του κορωνοϊού, όλα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς, προκαλώντας αλυσιδωτές επιπτώσεις σε κάθε επίπεδο της ζωής. Ο πολιτισμός δε θα μπορούσε να μην έχει επηρεαστεί ριζικά. Οι οικονομικές επιπτώσεις παντού μεγάλες. Επικεντρωνόμαστε όλοι -ελπίζω- στα μέτρα προφύλαξης. Μα από αυτή την πανδημία δεν κινδυνεύει μόνο η σωματική, μα κυρίως η ψυχική μας υγεία. Ελπίζω να βγω λάθος, μα στον τελικό απολογισμό αυτή η πανδημία θα έχει προκαλέσει μεγαλύτερες επιπτώσεις στη ψυχοσύνθεση, στην επικοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Πρέπει και αυτά να τα προφυλάξουμε.

Εφέτος δεν ανακοινώθηκε η καθιερωμένη "θερινή διακοπή" από το blog. Και αυτό γιατί τούτο το παράξενο καλοκαίρι, είμαι εδώ και ας λείπω από εδώ. Είμαι εδώ, γράφοντας και ας μη δημοσιεύω εδώ. Το φετινό καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από μια διαρκή αίσθηση αγωνίας για έναν κόσμο που αλλάζει. Θέλω να πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας -ακόμη- να μην παρασυρθούμε από τη σκληρότητα του. Αυτό είναι το στοίχημα: να μη χάσουμε την ανθρωπιά σε έναν κόσμο που ματώνει ξανά, ωθώντας μας στα όρια μας. 

12 χρόνια Roadartist in Athens! 12 αξίες #blogging

Σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 2007, πριν από 12 χρόνια, γράφτηκε η πρώτη λέξη σε αυτό το blog. Ξεκίνησε αυθόρμητα, με τη σκέψη ότι θα υπάρχει για λίγες μέρες, μα τελικά μετατράπηκε σε μια σελίδα με προσωπικές γραφές αλλά και πολιτιστικά μοιράσματα. Σε αυτά τα 12 χρόνια έχουμε από εδώ μοιραστεί πολλά κείμενα, προτάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων, φωτογραφιών, ταξιδιών κ. α. 

Τώρα καθώς το Roadartist γίνεται δώδεκα, κοιτάζοντας προς τα πίσω μοιράζομαι σήμερα 12 αξίες που διέπουν αυτή την ενασχόληση, από την πρώτη μέρα έως σήμερα.

1. Πάθος

Αν δεν υπήρχε το πάθος για το γράψιμο, για τα πολιτιστικά και τη γνώση, αυτό το blog δε θα είχε κλείσει ούτε καν 2 μέρες. Το βέβαιο είναι ότι δημιουργήθηκε από ένα απίστευτο μεράκι που κρατά ακόμη μέχρι σήμερα, έστω και αν έχουν διαφοροποιηθεί πλέον οι καταστάσεις.

2. Γενναιοδωρία 

Το γράψιμο είναι μια διαδικασία μοναχική. Απαιτεί κόπο, φαντασία, έμπνευση. Απαιτεί να είσαι γενναιόδωρος ως προς το χρόνο, ως προς τις πηγές, ως προς τις λέξεις. Χαίρομαι για το χρόνο που αφιέρωσα σε αυτή την ενασχόληση, αλλά και ως προς την προώθηση ανθρώπων, δράσεων. Είναι τόσο εύκολο να γίνεις επικριτικός πάνω στις δημιουργίες άλλων. Όλα αυτά τα χρόνια, ακολούθησα ως αρχή όταν έβλεπα ή διάβαζα κάτι και με άφηνε αδιάφορη, να μην γινόταν καμία αναφορά εδώ, παρά να έγραφα κάτι επικριτικό ή ψεύτικο. Όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, όταν σέβεσαι τις δημιουργίες των άλλων, την ίδια στιγμή σέβεσαι και εσένα.

3. Εστίαση στην ομορφιά όπου υπάρχει εκεί έξω

Τα θέματα που δημοσιεύονται είτε εδώ, είτε στους λογαριασμούς του blog στα social media (Facebook page, Instagram, Twitter) είναι επικεντρωμένα στην ανάδειξη της ομορφιάς της ζωής, της πόλης, των ανθρώπων. Με ενδιαφέρει να μοιράζομαι την ομορφιά, να την εντοπίζω όπου υπάρχει και να την αναδεικνύω.  Απ' όπου μπορεί ν' αντληθεί. Από μια παράσταση, ένα έργο, έναν πίνακα, ένα λουλούδι, στη φύση, σε ένα ταξίδι, σε μια συνάντηση. 

4. Επαγγελματισμός

Γυρίζω πίσω το χρόνο και με θυμάμαι να κρατάω πρόγραμμα για αναρτήσεις, ημερολόγιο με υπενθυμίσεις, ημερομηνίες με το πότε θα δω μια παράσταση που με έχουν καλέσει, πότε θα διαβάσω ένα βιβλίο, να μη ξεχάσω να κάνω αναφορά την τάδε ημερομηνία για την επέτειο μιας καλλιτεχνικής προσωπικότητας που θαυμάζω. Επαγγελματισμό και εννοείται αυτά παράλληλα με full time εργασίες και σπουδές, στο πέρασμα των χρόνων. 

4. Καλλιτεχνική έκφραση

Όταν μεταδόθηκε ένα θεατρικό μου έργο στο ΡΙΚ, το μοιράστηκα και από εδώ, που το ακούσαμε μαζί με αρκετούς από εσάς και έπειτα αρχειοθετήθηκε το αρχείο με την ηχογραφημένη παράσταση να υπάρχει κ εδώ. Όπως επίσης, κείμενα μου και φωτογραφίες ως έκφραση. 

5. Ειλικρίνεια

Καλές οι δημόσιες σχέσεις, όμως μόνο όταν βασίζονται στην ειλικρίνεια. Ακόμη και όταν παρουσιάστηκαν (ή παρουσιάζονται) από εδώ δουλειές ανθρώπων, που είχα κάποιου είδους επαφή μαζί τους (επαγγελματική, φιλική κλπ), ποτέ δεν το έκανα με τυπικότητα ή λόγω κάποιας υποχρέωσης και αυτό το γράφω ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά. Μόνο τιμώντας το δημιουργό, αναγνωρίζοντας την αξία του. Μην προωθείτε τα πάντα. Το θέμα είναι να αναδεικνύεται αυτό που αξίζει για να ξεχωρίσει ανάμεσα σε όλα όσα συμβαίνουν. Πάντα να μοιράζεσαι με βάση την αλήθεια σου και το κριτήριο σου. 

6.  Less is more

Καλύτερα να δημοσιεύεις λίγα πράγματα μα επιλεγμένα προσεκτικά, με κόπο, με κριτήριο και ποιότητα. Πάρα άπειρα, δίχως κρίση, τόσα που πελαγώνει το κοινό σου, αλλά τελικά και εσύ. 

7. Επίμονο ψάξιμο για ό,τι μαγνητίζει το πνεύμα μου

Στόχος του να διαβάσει κάποιος εδώ αναφορές μόνο για ό,τι καλύτερο υπάρχει στην πόλη. Φυσικά μιας και όλα αυτά τα χρόνια, μόνο ένας άνθρωπος βρίσκεται πίσω από αυτή τη σελίδα και τα social media, με βάση ό,τι θα παρακολουθήσω και του διαθέσιμου χρόνου να τα μοιραστώ.

8. Μη φοβάσαι να φανείς ευαίσθητος, ιδεολόγος και διαφορετικός

...Ο φιλότεχνος και κουλτουριάρης (σε μια χώρα που λίγοι πάνε στα μουσεία), ο ...φανατικός βιβλιόφιλος και αναγνώστης βιβλίων (σε μια χώρα που ελάχιστοι διαβάζουν), ο λάτρης των αρχαιολογικών χώρων (σε μια χώρα πλούσια σε ιστορία που ελάχιστοι γνωρίζουν) κ.α. Να χαίρεσαι να είσαι εκείνη που δε βλέπει τηλεόραση, αλλά διαβάζει, κινείται, επιλέγει αυτό που οι περισσότεροι απορρίπτουν. Να έχεις το δικό σου χαρακτήρα. 

9. Ανάδειξη πραγμάτων, με έναν τρόπο θελκτικό

Στόχος πρωταρχικός: να απευθύνεσαι σε ένα ευρύ κοινό, παρουσιάζοντας μια θεματολογία που αφορά λίγους. Όχι στα κουτσομπολιά, όχι στη φτήνια. Αυτός ήταν ο οδοδείκτης από την πρώτη μέρα. Με μια γλώσσα απλή και κατανοητή, έναν τρόπο παρουσίασης παιχνιδιάρικο, με αισθητική, όμορφες εικόνες και λέξεις, να μιλάς για πράγματα που έχουν "περαστεί" στο κοινό ως ανιαρά, μα είναι τα πιο ενδιαφέροντα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τιμητικό από να γίνει κάποιος αναγνώστης, ή να δει μια θεατρική παράσταση, έπειτα από παρότρυνση σου. Τότε ο χρόνος σου που αφιέρωσες είχε αξία.

10. Συγχώρεσε

Όταν υπάρχεις σε μια διαδικτυακή κοινότητα, έρχεσαι σε επαφή με κόσμο. Αρκετοί θα σε πλησιάσουν μόνο για να αναδείξεις κάτι δικό τους. Θα κάνεις γνωστούς, φίλους, αλλά ίσως και εχθρούς. Στα χρόνια υπήρξε αυτή η εμπειρία. Που σε διδάσκει αφενός να είσαι πιο προσεκτικός, αφετέρου να προχωράς παρακάτω. Σε αυτά τα 12 χρόνια, προφανώς υπήρξαν άνθρωποι που θίχτηκαν ή σχολίασαν αρνητικά, ή φέρθηκαν και αχάριστα. Το καλύτερο είναι η συγχώρεση. Και έπειτα να τους αγνοείς.

11. Επιμονή και πολύ δουλειά

Όποιος υπήρξε ή είναι blogger, ξέρει ότι το να έχεις ένα τέτοιου είδους blog, ενεργό για τόσα χρόνια, σημαίνει ότι έχεις δουλέψει. Έχεις περάσει και από σχεδόν όλα τα πόστα. Έψαξες προγράμματα, γραφιστικά, έγινες διορθωτής, επιμελητής, φωτογράφος, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων και marketing, social media manager, συγγραφέας και αρχισυντάκτης. Το κρατάς ως εκεί που θες. Εν ολίγοις, αποκτάς εμπειρία,  βρίσκεις λύσεις, ψάχνεσαι, μοχθείς. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό γίνεται λόγω πάθους και το γιατί μόνο ένας blogger θα μπορέσει να στο εξηγήσει.

12. Ευγνωμοσύνη

Το διαδίκτυο είναι ένα μεγάλο δώρο. Ένας πλούτος. Στο χέρι μας είναι να το εκμεταλλευτούμε σωστά και να δημιουργήσουμε ένα όμορφο περιεχόμενο. Είμαι ευγνώμων για όσα έχω αποκομίσει από αυτό το ταξίδι. Για τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, κάποιους τους θεωρώ φίλους. Άνοιξε πόρτες, παρέχει μια ποιοτική ζωή και καθημερινότητα. Εξαιτίας αυτού του blog, έγινα αληθινά πιο πλούσια σε εμπειρία, σε γνώση, σε ανθρώπους, σε "παραστάσεις". Κοιτάζοντας προς τα πίσω, μπορώ να πω ότι αν δεν το είχα δημιουργήσει θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. 

Ποια είναι η επόμενη φάση τώρα; Το ταξίδι δεν έχει τελειώσει, συνεχίζεται. Έχει αλλάξει, μεταμορφώνεται και ίσως σταδιακά να αναδιαμορφωθεί. Σε επόμενη φάση ίσως πάρει μια άλλη μορφή. Υπάρχουν σκέψεις, το μέλλον θα δείξει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν θα παραμείνει ενεργό (κι με πιο αραιή παρουσία), θα υπάρχει με το ίδιο πάθος και την ίδια ποιότητα. Όποια μορφή και όποιο μέλλον και αν θα έχει, θα υπάρχει όπως ξεκίνησε, με αυτές τις παραπάνω αξίες.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση, τη συμπόρευση όλα αυτά τα χρόνια. 
Είναι τιμητική για μένα.   

Κύπρος: γωνιές & στιγμές ενός ιδιαίτερου τόπου

#okosmostiskiprou

Ο τόπος της Κύπρου και ό,τι αυτός "κουβαλάει" είναι ιστορικός. Η Κύπρος δεν είναι απλά ένα ακόμη νησί. Είναι ένας ιδιαίτερος τόπος, διαφορετικός προορισμός. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το νησί, έχοντας διαβάσει βέβαια αρκετά πριν να το περπατήσω. Αν θα είστε τυχεροί να έχετε κάποιον ντόπιο ως ξεναγό, θα βοηθήσει πολύ να δείτε την "αληθινή" Κύπρο.

Ξεκινώντας να γράψω αυτή τη δημοσίευση, αναρωτιόμουν το πόσο εύκολο είναι σε μια ανάρτηση να περιγράψεις ένα τόσο γεμάτο ταξίδι. Θα προσπαθήσω παρακάτω, να μεταφέρω στιγμές. Ελάχιστες μόνο, αν αναλογιστείτε ότι τράβηξα περίπου 2.500 φωτογραφίες. Πάμε λοιπόν! 

Όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε και υψώθηκε πάνω από τη θάλασσα, ένιωσα σαν όλο το βάρος να φεύγει από πάνω μου. Σαν να άφησα πίσω όλα όσα με βάραιναν. 

Ο εαυτός των στιγμών που πέρασαν, είναι πλέον ο παλιός μου εαυτός.

Προσγείωση στη Λάρνακα. Μια μεγάλη αγκαλιά με περιμένει. 

Επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε για τη Λευκωσία. 

Τις επόμενες μέρες, θα περπατούσα ασταμάτητα την πόλη. 

Νιώθοντας και γνωρίζοντας τον παλμό της.

Γκράφιτι, μνημεία, δρόμοι, άνθρωποι, εκκλησίες, μουσεία. Μα και ένα πονεμένο, ματωμένο παρελθόν που δε γίνεται να το παραβλέψεις. Είναι εκεί, μπροστά σου.

Λευκωσία. Η τελευταία διχοτομημένη πόλη της Ευρώπης

Όσο και αν αναπτύσσεται, όσο και αν εξελίσσεται, οι πληγές υπάρχουν ακόμη στην πόλη. Όσο και αν οι νέοι δίνουν την αίσθηση ότι έχουν αφήσει πίσω αυτό το κομμάτι της ιστορίας, οι χαμένες πατρίδες είναι εκεί, δίπλα σου, να σου μιλούν για όσα συνέβησαν. 

Βραδινός περίπατος δίπλα από τα οδοφράγματα

Ένας βραδινός περίπατος ακριβώς δίπλα από τον τοίχο που χωρίζει στα δυο την πόλη. Για μένα ήταν κάτι πολύ περίεργο, πολύ παράξενο, για τους Κύπριους είναι η καθημερινότητα, μια συνήθεια. Τα χιλιάδες αμήχανα συναισθήματα αυτού του βραδινού περιπάτου δεν μεταφέρονται με λόγια.

Κατεχόμενη Λευκωσία - οδοιπορικό στην απέναντι πλευρά

Πέρασμα στην απέναντι πλευρά, εντός των τειχών μιας περιφραγμένης πόλης. Μια συγκλονιστική εμπειρία που σου γεννά πολλά συναισθήματα, ερεθίσματα, σκέψεις.

Παρατήρησα τον τόπο του ψευδοκράτους, τους ανθρώπους, εντόπισα πολλές διαφορές... Θα δημιουργήσω γι' αυτό ένα ξεχωριστό αφιέρωμα που θα δημοσιευθεί εδώ τις επόμενες μέρες.

----

Ακολουθεί σύντομη αναφορά σε εκθέσεις μουσείων που παρακολούθησα & άξιζαν.

1940 | Πρόσωπα και Εικόνες Ελλάδα - Κύπρος | Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου

Μια έκθεση για τον πόλεμο του 1940. Μπροστά από τα μάτια σου περνάνε ντοκουμέντα, ζωντανεύει η φρίκη, οι απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Μάχη δυνάμεων ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος το "σημείο μηδέν" του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού.

Πλούσιο πρωτογενές υλικό ιστορικής έρευνας που συγκινεί. Επίσης, φιλοξενείται και μια έκθεση φωτογραφίας με Κύπριους μαζί με ηχογραφημένες μαρτυρίες τους. Με συγκλόνισε.  Δεν είναι καθόλου μακρινό το 1940, κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με αυτό το κομμάτι της ιστορίας αναρωτιέμαι αν γνωρίζουμε και έχουμε κατανοήσει όλοι το τι συνέβη. Αυτές οι εκθέσεις βοηθάνε στο να κοιτάμε προς τα πίσω και να πατάμε πιο γερά στο σήμερα. Να τη δείτε όσοι είστε στο νησί.

Κυπριακό Μουσείο | Αρχαιολογικό Μουσείο της Κύπρου

Το μουσείο σκιαγραφεί τη μακρά ιστορία του πολιτισμού του νησιού από τους Προϊστορικούς χρόνους έως και την πρώιμη Χριστιανική περίοδο. 

Ωραία εκθέματα, σε ένα μουσείο που όμως χρίζει άμεσης ανακαίνισης. 

Αυτή την εποχή στο αρχαιολογικό μουσείο παρουσιάζεται επίσης, και μια ενδιαφέρουσα περιοδική έκθεση με έργα κεραμικής του Πικάσο. Ο Κύπριος αρχαιοφύλακας είναι πολύ φιλικός, έχει διάθεση για κουβέντα. Μετά από δική του προτροπή επισκέπτομαι το επόμενο μουσείο, που περιγράφω παρακάτω.

Αρχοντικό του Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου

Το σπίτι του δραγουμάνου Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου και της οικογένειας του. Ο δραγουμάνος ήταν ο διερμηνέας μεταξύ του Χριστιανικού πληθυσμού και του Οθωμανού κυβερνήτη και έζησε μεταξύ του 1793 και 1808.  Το αρχοντικό είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της Κυπριακής αστικής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα και σήμερα είναι ανοικτό στο κοινό σαν μουσείο.

Ένα μεγάλο διώροφο, πετρόχτιστο σπίτι, στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας. Αξίζει να το επισκεφτείτε, είναι ένα διαμαντάκι, επιβλητικό αρχοντικό που σε ταξιδεύει στο παρελθόν της πόλης.

Μουσείο Παραμυθιού - Λευκωσία - Fairytale Museum 

Αυτό είναι το πιο μαγικό μουσείο της Λευκωσίας. Δε το γνωρίζουν πολλοί. Κάθε λάτρης των παραμυθιών θα μαγευτεί. Δημιουργεί ένα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, εκείνο των παραμυθιών, της φαντασίας, της σοφίας. Σε μια μαγική βιβλιοθήκη που σε ταξιδεύει σε παραμυθάδες και σε μελετητές τους, σε όλο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Μουσείο με τέτοια θεματολογία, νομίζω ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα.

Αυτό το μουσείο υπάρχει σε μια διχοτομημένη πόλη. Δημιουργώντας μια πύλη στη μαγεία, στον αόρατο κόσμο που μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορείς να δεις.  Ίσως ό,τι καλύτερο υπάρχει στη Λευκωσία. Νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ τα εκπληκτικά εκπαιδευτικά του προγράμματα. 

Λέσχη Βιβλίου "Υφαντουργείο" - BookClub

Αν αγαπάς τα βιβλία, τα καφέ και τις βιβλιοφιλικές συζητήσεις, αλλά όμως και ένα ήσυχο σημείο για να γράψεις, να δουλέψεις ή να πιεις το καφέ σου, τότε να πας εδώ σίγουρα. 

Ο πιο βιβλιοφιλικός χώρος στη Λευκωσία (μάλλον και σε όλη την Κύπρο)!

Τρόοδος, ορεινή Κύπρος

Οι τουρίστες συνήθως μένουν είτε προς παραθαλάσσια, είτε στις πόλεις. Αν όμως είσαι ταξιδιώτης (και έχεις κάποιον ντόπιο μαζί σου -που έχει κουλτούρα ταξιδευτή-), τότε θα σταθείς τυχερός να δεις και την άλλη, πιο "άγνωστη" Κύπρο! Τα χωριά και τα βουνά της! Ανεβαίνουμε στο βουνό Τρόοδος. Δίχως πρόγραμμα, κανένα πλάνο. Κάποια στιγμή, η φύση μας χαρίζει το ωραιότερο και πιο απόκοσμο ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού... 

Ακολουθεί αστροπαρατήρηση με μια παρέα ντόπιων αστροπαρατηρητών μεσάνυχτα στο βουνό! Δυσκολευτήκαμε αλλά τους εντοπίσαμε. Ναι λοιπόν! Στην εποχή του έντονου ανταγωνισμού, υπάρχουν άνθρωποι που πορώνονται με τα αστέρια, διαβάζουν, μελετούν με υπομονή, τα παρατηρούν. Χάρηκα που βρέθηκα ανάμεσα τους. Με ταρακούνησαν αρκετά.

Εξηγούσαν, μας έδειχναν τον καλοκαιρινό ουρανό της Κύπρου! Ο Δίας, ο Κρόνος, η μεγάλη και η μικρή Άρκτος, ο Γαλαξίας μας! Είμαστε μέρος αυτού του θαύματος, μόνο αυτό αρκεί για να υπάρχεις.

Λεμεσός 

Δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κύπρου και η νοτιότερη της Ευρώπης. Λατρεύω το να περπατώ σε καινούργιες, άγνωστες σε μένα πόλεις! Μετά από ασταμάτητο περπάτημα, πολλές φωτογραφίες και χάζεμα, κάθισα σε ένα καφέ -κάτω από το μεγάλο τέμενος- να πιω μια δροσερή γρανίτα.  Έβγαλα το σημειωματάριο μου και άρχισα να καταγράφω τι είδα, τι μου έκανε εντύπωση. Η Λεμεσός μου άφησε την αίσθηση μιας πόλης με ανάπτυξη, δουλειές, χρήμα... Ακριβά ξενοδοχεία δίπλα στη θάλασσα, μεγάλες λεωφόροι, ουρανοξύστες... μου έφερνε στο νου το Ντουμπάι.

Νέα Βιβλιοθήκη Πανεπιστήμιου Κύπρου

Η πρώτη μέρα του Αυγούστου, ξεκίνησε με επίσκεψη στη νέα Βιβλιοθήκη του ΔΗΜΟΣΙΟΥ Πανεπιστημίου της Κύπρου, η οποία είναι μαγική! Ένιωσα σαν να βρίσκομαι στον παράδεισο! Έτσι θα αισθανθεί αυτό το μέρος όποιος αγαπά τις βιβλιοθήκες! Είναι σαν όνειρο για κάθε λάτρη της γνώσης! Πρόκειται μάλλον για το πιο σημαντικό έργο που σχεδιάστηκε στην Κύπρο και φέρει την υπογραφή του διεθνούς φήμης Γάλλου αρχιτέκτονα Ζαν Νουβέλ.

Η Βιβλιοθήκη είναι ανοικτή τόσο στην πανεπιστημιακή κοινότητα όσο στο ευρύ κοινό.  Εκτείνεται σε 15.700 τετραγωνικά μέτρα, φιλοξενεί 620.000 έντυπους τόμους (με δυναμική το 1 εκατομμύριο), 190.000 συνδρομές σε τίτλους ηλεκτρονικών βιβλίων, διαθέτει 900 θέσεις μελέτης και λειτουργεί όλο το 24ωρο! Αυτό θα πει στροφή στην εξωστρέφεια. Αυτά είναι απίστευτα σημαντικά βήματα.  Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους! 

Θάλασσα - Πρωταράς. Αγία Νάπα 

Το πιο ωραίο μπάνιο που κάναμε στο νησί.

Λεύκαρα. Το πιο όμορφο, παραδοσιακό χωριό της Κύπρου!

Υπέροχη αρχιτεκτονική, περιποιημένα σπίτια, λουλούδια που πνίγουν τις αυλές με τα χρώματα και τις μυρωδιές τους. 

Λέγεται ότι αυτό το χωριό της Κύπρου επισκέφτηκε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι όταν πραγματοποίησε ένα μεγάλο ταξίδι προς την Ανατολική Μεσόγειο. 

Ο ζωγράφος αναφέρεται στην Κύπρο στη σημείωση 1.103 των τοπογραφικών του παρατηρήσεών του, ως ο «τόπος της Αφροδίτης».

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι επισκέφθηκε μεταξύ άλλων και τα Λεύκαρα. Λέγεται πως ο μεγάλος ζωγράφος εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την τέχνη των κεντητριών που αγόρασε ένα λευκαρίτικο κέντημα και το δώρισε στον Καθεδρικό ναό του Μιλάνου προκειμένου να αποτελέσει σκέπασμα της Αγίας Τράπεζας. Τα Λεύκαρα έχουν μεγάλη παράδοση στα κεντήματα. Από τα αρχαία χρόνια έως ακόμη και σήμερα βλέπεις στα δρομάκια του γυναίκες καθώς τα δημιουργούν. 

Κάτω Δρυς. Μουσικό Χωριό. 

Στο εναλλακτικό φεστιβάλ Φέγγαρος 2019

Έτυχε τις μέρες που ήμουν στην Κύπρο να "τρέχει" αυτό το φεστιβάλ. Όταν ένα χωριό ζωντανεύει, γεμίζει με νέους, με μουσικές και με δρώμενα. Μέσα στο δάσος κατασκηνωτές, ωραία διοργάνωση.

Όπως καταλαβαίνουμε, σε αυτό το φεστιβάλ υπάρχει και η συμβολή της Ε.Ε.! 

Εύχομαι και άλλα τέτοια φεστιβάλ, πολιτισμό και δράσεις!

Ας σταματήσουμε εδώ. Οι υπόλοιπες περισσότερες φωτογραφίες θα μείνουν προσωπικές.

Νομίζω πήρατε μια καλή εικόνα αυτής της ιδιαίτερης γωνιάς του χάρτη (μας)!

* Μεγάλο ευχαριστώ (και από εδώ) στο σπίτι που με φιλοξένησε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος από τους ανθρώπους που σου ανοίγουν την αγκαλιά και την καρδιά τους... Υπενθυμίζουν ευτυχώς την ομορφιά και την καλή πλευρά της ζωής.*

Ραντεβού το Σεπτέμβρη!

Αγαπημένοι φίλοι,

Σας αποχαιρετώ με μια διακοπή για το καλοκαίρι. Φέτος νομίζω ότι δημοσίευσα τις λιγότερες αναρτήσεις σε όλα τα χρόνια λειτουργίας του blog, μα παρ' όλα αυτά νιωθω ότι χρειάζεται ενα διάλειμμα ίσως περισσότερο από ποτέ στα 12 χρόνια του. 

Ραντεβού εδώ ξανά από το Σεπτέμβρη! Ειδικά αν εχουμε μαζέψει φως, δυνάμεις και εμπνεύσεις. Με πολλές ιδέες και καινούργια ενδιαφέροντα μοιράσματα για τη επερχόμενη νέα σεζόν. Μόνο έτσι άλλωστε θα έχει νόημα η εδώ συνύπαρξη μας. 

Παραμείνετε συντονισμένοι στα ενεργά κανάλια του blog στα social media (facebook, instagram και twitter).

Εύχομαι να είστε καλά.

Σας φιλώ!

Καλό καλοκαίρι με όσα και όσους αγαπάτε.  

...η αύρα των αρχαίων λόφων της Αθήνας...

Δες! Δες ομορφιά! Ναι όσο και να σου φαίνεται απίστευτο είναι εικόνες από το κέντρο της Αθήνας. Πιο κέντρο μάλιστα δε γίνεται. Στο λόφο του Φιλοπάππου, το μεσημέρι της προηγούμενης Κυριακής, σε περίπατο αναψυχής. Υπάρχουν κάποιοι χώροι μαγικοί. Που πρέπει να προστατευτούν όσο λίγοι σε αυτή τη χώρα. Γιατί αν καταστραφούν, τότε θα χάσει όλη η χώρα -όχι μόνο η Αθήνα- την υπόσταση της...

Να προφυλαχτούν ώστε να μπορούν οι Αθηναίοι και οι τουρίστες να τους χαίρονται και να απολαμβάνουν εκεί το περίπατο τους... Να φυλακτεί τόσο το πράσινο, όσο και να υπάρχει η αίσθηση της ασφάλειας. Με φύλαξη και πραγματική αίσθηση της γαλήνης του τοπίου. 

Λίγα τέτοια παρόμοια σημεία υπάρχουν -ακριβώς γιατί αυτά έχουν διαποτιστεί με ιστορίες, μύθους, απίστευτη θέα προς όλη την πόλη και την Ακρόπολη, το Ηρώδειο, πανοραμικά μπροστά σου όλη η Αθήνα! Και με έντονη την αύρα των αρχαίων περιπατητών!

Αθήνα μου! Γεμάτη φως, γεμάτη πληγές και όμως πώς ακτινοβολείς. Μας θαμπώνεις με τις ποικίλλες αντιθέσεις σου. Και εμείς, σαν μέλισσες, πάμε από φύλλο σε φύλλο σου, ρουφώντας το νέκταρ και ζητώντας λίγη από την ενέργεια σου. Δες, αναγνώστη μου. Δες ομορφιά.

"Η άνοιξη είναι ο τρόπος του θεού να πει: «πάμε άλλη μια φορά»!" Και εσύ να απαντήσεις, δίχως σκέψη, «πάμε»!  Εαρινή Ισημερία σήμερα. Καλή άνοιξη!

...τέλος του 2018

Το 2018 στο instagram, αυτές είναι οι φωτογραφίες που "αγαπήσατε" περισσότερο

Πολύ Αθήνα και Βιβλία.

Μια χρονιά φτάνει στο τέλος της κι ό,τι θα διαβάσετε εδώ είναι κάποιες σκέψεις από τις εμπειρίες του έτους που σύντομα τελειώνει. Το 2018 ήταν μέχρι και το τέλος του μια χρονιά γεμάτη προκλήσεις σε πολλαπλά επίπεδα. Πολλές αρμοδιότητες, παράλληλα ένας νέος κύκλος σεμιναρίων, νέοι άνθρωποι στη ζωή μου, είχε λάθη, επαναπροσδιόρισα απόψεις, προσπάθησα να κατανοήσω και να ψυχολογήσω συμπεριφορές -το ένστικτο μου αποδείχτηκε αλάνθαστο σε ανθρώπους και καταστάσεις- νομίζω κατάφερα να κρατήσω χαμηλούς τόνους και να συνεχίσω διακριτικά σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου, ακολουθώντας τη ροή. 

Το 2018 λίγο πριν αποτελέσει οριστικά παρελθόν, μου ψιθύρισε κάποια λόγια, τα οποία σας μεταφέρω:

· Να εξελίσσεσαι συνέχεια, να μαθαίνεις και να συνεχίζεις. Η γνώση και η επιθυμία για αυτή δε σταματά ποτέ. Το 2018 είχε νέες συνήθειες, οι οποίες όσο και αν με δυσκόλεψαν - όσο και αν δε μπόρεσα να κρατήσω δυνατές συνεχώς - στο τέλος του έτους συνειδητοποιώ την αξία τους και θέλω να ενδυναμώσω.

· Να συγχωρείς. Να κατανοείς ότι ο καθένας εκεί έξω δίνει μια μάχη. Και εγώ που γράφω τώρα εδώ δίνω τη δική μου, κ ας μην την εκθέτω στα social media. Μη το ξεχνάμε, δε ξέρουμε τι αγώνα δίνει ο άλλος.

· Να είσαι τόσο καλή που να μη μπορεί ο άλλος να το αγνοήσει, και να το κάνεις κυρίως για σένα. Να γεμίζεις από αυτό που παράγεις και προσφέρεις. Να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου, με αφοσίωση και ενθουσιασμό, ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες. Αν δεν εκτιμηθεί, αυτό δε θα είναι δικό σου πρόβλημα.

· Να θέτεις όρια, και όταν ξεπερνιούνται να αποχωρείς. Τίποτα δεν έχει περισσότερη αξία από την ηρεμία. Όπως σέβεσαι εσύ τον άλλο έτσι πρέπει να σε σέβεται και εκείνος. 

· Να είσαι ανοικτή στο καινούργιο, και να πηγαίνεις κόντρα στο φόβο σου. Δεν υπάρχει αποτυχία, υπάρχει μόνο αποφυγή της προσπάθειας. Οι μόνοι που δεν κάνουν λάθη είναι εκείνοι που δεν κάνουν τίποτα. 

· Όλα από μέσα ξεκινούν. Πρώτα πρέπει να είσαι εσύ καλά μέσα σου για να μπορέσεις να συνεργάζεσαι, να συμπορεύεσαι και να προσφέρεις στον άλλο. Η αρχή κάθε ανθρώπινης σχέσης πρέπει να είναι η ελευθερία. 

· Ότι δεν σε εκτιμάει, σε χάνει. Και αντιστρόφως. 

· Δίνε. Μοιράσου. 

Στο κατώφλι του νέου έτους, προτού ολοκληρώσω αυτό το τελευταίο post, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους εσάς που ακολουθείτε πιστά αυτό το blog τα τελευταία 11 χρόνια. Για μένα αυτός εδώ ο ιστότοπος είναι η δική μου «μηχανή αγάπης», κάπως έτσι τον αντιλαμβάνομαι. Δυστυχώς ο χρόνος μου δεν είναι αρκετός για να μπορώ να μοιράζομαι όσα θέλω και όσο συχνά θέλω από εδω. Συνεχίζουμε όμως και αυτό είναι σημαντικό.

Φίλοι μου, υγεία για το νέο έτος για όλους τους αγαπημένους μας. Στείλτε μου θετική ενέργεια πάνω σε αυτό, θα τη χρειαστώ. 

Ευχές για μια καλή, δημιουργική χρονιά σε όλους!

11 χρόνια Roadartist...in Athens!!!

30/10/2007 - 30/10/2018

Πριν από ακριβώς 11 χρόνια, έγραφα τις πρώτες λέξεις σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου. Αυτό έγινε η αφορμή για ένα ωραίο και μεγάλο ταξίδι με συντροφιά όλους εσάς! Ένα "ταξίδι" που περίμενα ότι θα διαρκούσε λίγες μέρες, ίσως κάποιες εβδομάδες. Έπεσα έξω. Η ανάγκη της έκφρασης και της επικοινωνίας μέσω της γραφής αποδείχτηκε τελικά αρκετά δυνατότερη. 

11 ολόκληρα χρόνια διαδικτυακής παρουσίας. Αν αφήσουμε να μιλήσουν οι αριθμοί, τότε εν συντομία έχουνε δημοσιευθεί περίπου 1.200 αναρτήσεις, εκ των οποίων 720 αφορούν πολιτιστικά δρώμενα (σχεδόν 150 για θέατρο / 250 για τη λογοτεχνία και το βιβλίο / 250 φωτογραφία / 101 για εικαστικά και μουσεία / 68 για αρχαιολογικούς τόπους / 136 ιστορικά / 56 ζωγραφική / 50 γλυπτική κ.α.) αλλά βέβαια και 70 ταξιδιωτικές αναρτήσεις, συν αρκετές προσωπικές σκέψεις, κείμενα.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στην επέτειο του "Roadartist", σας δίνω κάποια δώρα.  Soundtracks με μουσικές που "έντυναν" τις αναρτήσεις της χρονιάς και βιβλία σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους. Εφέτος θα είναι η πρώτη επέτειος δίχως δωροθεσία. Θέλησα να μοιραστούμε σκέψεις. Ίσως το επόμενο διάστημα να τρέξουν ξεχωριστά διαγωνισμοί. 

Στην πορεία των 11 ετών, αυτή η δημιουργία υπήρξε σπουδαία εμπειρία και συνειδητοποίηση για μένα. Ως ενασχόληση απαιτεί χρόνο, κόπο, μεράκι, γνώση, πάθος για μοίρασμα. Δε μετάνιωσα ποτέ για το χρόνο που αφιέρωσα και αφιερώνω. Έχω πάρει πολλαπλάσια ουσία και εμπειρία. Το blog χάρισε επαφές, εμπλούτισε τη ζωή μου, έφερε κοντά ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, άνοιξε πόρτες, πρόσθεσε χαρά, νόημα και στάθηκε αφορμή για ωραίες συναντήσεις, συζητήσεις και γνώση. Το να έχεις ένα blog για τόσα χρόνια και να μοιράζεσαι περιεχόμενο από μεράκι, έχει -νομίζω- αξία, ίσως μικρή αλλά έχει αξία. Μιλάω για ουσία διαφορετική, από εκείνη που κυριαρχεί στην εποχή που ζούμε.  Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες...

Το ότι υπερτερούν αναρτήσεις αφιερωμένες σε πολιτιστικά δρώμενα (προτάσεις θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων κ.α.), δε σημαίνει ότι είμαι κριτικός -σε καμία περίπτωση δε διεκδικώ έναν τέτοιο ρόλο- απλά παρουσιάζω πράγματα που με κερδίζουν.  Επίσης καθώς στην πορεία των ετών, έχω βρεθεί και στην απέναντι πλευρά: Εσείς οι δημιουργοί - καλλιτέχνες, όταν προσεγγίζετε κάποιο και εκείνος ανταποκρίνεται, αφιερώνει χρόνο, σας γνωρίζει, σας παρακολουθεί, αναμεταδίδει, δίχως κανένα απολύτως "όφελος" από τη μεριά του -και αυτό συμβαίνει επί έτη πολλά- το ότι το κάνει αυτό, αφιερώνοντας χρόνο πολύτιμο δουλειάς, δεν είναι κάτι δεδομένο, ούτε αυτονόητο. Τουλάχιστον ας είστε αληθινοί. Διαφορετικά ακυρώνετε κάθε καλλιτεχνική σας έκφραση. 

Δώσε μου χρόνο και 

άσε με να ταξιδεύω, 

να μαθαίνω, να γνωρίζω

και να μοιράζομαι εντυπώσεις και κείμενα...

Ειλικρινά: ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έχετε σταθεί κάποια στιγμή σε αυτό το blog από την πρώτη του εκείνη μέρα έως σήμερα. Με τιμά. Το ότι μόλις τώρα θα κάνω κλικ στην επιλογή της "δημοσίευσης" μιας ακόμη ανάρτησης, εσείς είστε ο πιο σημαντικός λόγος. 
Ευχαριστίες πολλές.