(Vittorio Giardino)
Διανύουμε το πιο παράξενο καλοκαίρι της ζωής μας. Ο Αύγουστος, μήνας ταυτισμένος με τη ξεγνοιασιά, με το σταμάτημα του χρόνου, την ανεμελιά, τα νησιά, τα αλμυρίκια, το Αιγαίο, τα σύκα, τους ήχους των τζιτζικιών, τα σταφύλια, τα κύματα, την ηρεμία, τον έναστρο βραδινό ουρανό με τα πεφταστέρια και τις ευχές, τις αναγνώσεις βιβλίων, τα θερινά σινεμά, τα πανηγύρια, τους χορούς χέρι χέρι, τις αγκαλιές, τις παρέες, τα γέλια, τα ξενύχτια, τα τραγούδια, την έξαρση της φαντασίας, το παιχνίδι, το μεθύσι, το πάθος, τις βαθιές ανάσες, με όλα αυτά που φέτος μοιάζουν ζητούμενα, όχι αυτονόητα. Είμαστε στη μέση ενός παράξενου Αυγούστου, ενός αλλιώτικου καλοκαιριού.
Αισθάνομαι ότι βιώνουμε μια καλοκαιρινή περίοδο όπου προσπαθούμε να μη χάσουμε την αίσθηση του χρόνου εν μέσω πολύ μεγάλων αλλαγών. Και αν έχουμε περάσει ιδιαίτερες και δύσκολες καλοκαιρινές περιόδους τα προηγούμενα χρόνια. Με εκλογές, εσωτερικές ταραχές, δημοψηφίσματα, διαδηλώσεις, ύφεση, ανασφάλεια, φυσικές καταστροφές. Το φετινό καλοκαίρι όμως, εν μέσω πανδημίας, έχει μια αμήχανα πρωτόγνωρη αίσθηση. Σαν να αλλάζουν τα πάντα εν μέσω μιας παράξενης ακινησίας.
Το προηγούμενο διάστημα έκανα πολλές διαδρομές στο κέντρο της πόλης. Με αλλαγή μασκών, γαντιών και συνεχή χρήση αντισηπτικών. Η Αθήνα, άδεια στα πιο τουριστικά της σημεία. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες. Καχύποπτα βλέμματα. Εντάσεις για τη μη τήρηση των μέτρων από τη μία ή για την τήρηση από την άλλη πλευρά. Αντιμαχόμενοι ξανά σε μια κοινή μάχη. Κοιτάζοντας τους συνεπιβάτες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ένιωθα ότι συμμετείχα στο απόσπασμα κάποιας ταινίας. Σαν να ήμουν ηρωίδα ενός ριάλιτι σόου όπου κάποια στιγμή θα ακουγόταν "CUT!" και θα σταματούσε η σκηνή που εξελισσόταν μπροστά μου. Τότε θα εμφανιζόταν από το πουθενά ένας σκηνοθέτης και θα έδινε οδηγίες. Μια κάμερα θα αποκαλυπτόταν, κάποιοι από τους συνεπιβάτες ως ηθοποιοί θα πρόβαραν ατάκες, μετά θα πετούσαν τις μάσκες τους και η ζωή θα συνεχιζόταν. Στιγμές αναρωτιόμουν αν όλα όσα έβλεπα ήταν αληθινά ή δημιούργημα της φαντασίας.
Στην εποχή του κορωνοϊού, όλα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς, προκαλώντας αλυσιδωτές επιπτώσεις σε κάθε επίπεδο της ζωής. Ο πολιτισμός δε θα μπορούσε να μην έχει επηρεαστεί ριζικά. Οι οικονομικές επιπτώσεις παντού μεγάλες. Επικεντρωνόμαστε όλοι -ελπίζω- στα μέτρα προφύλαξης. Μα από αυτή την πανδημία δεν κινδυνεύει μόνο η σωματική, μα κυρίως η ψυχική μας υγεία. Ελπίζω να βγω λάθος, μα στον τελικό απολογισμό αυτή η πανδημία θα έχει προκαλέσει μεγαλύτερες επιπτώσεις στη ψυχοσύνθεση, στην επικοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Πρέπει και αυτά να τα προφυλάξουμε.
Εφέτος δεν ανακοινώθηκε η καθιερωμένη "θερινή διακοπή" από το blog. Και αυτό γιατί τούτο το παράξενο καλοκαίρι, είμαι εδώ και ας λείπω από εδώ. Είμαι εδώ, γράφοντας και ας μη δημοσιεύω εδώ. Το φετινό καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από μια διαρκή αίσθηση αγωνίας για έναν κόσμο που αλλάζει. Θέλω να πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας -ακόμη- να μην παρασυρθούμε από τη σκληρότητα του. Αυτό είναι το στοίχημα: να μη χάσουμε την ανθρωπιά σε έναν κόσμο που ματώνει ξανά, ωθώντας μας στα όρια μας.
17 σχόλια:
Μπράβο, πολύ ωραίο και επίκαιρο χρονογράφημα. Εύχομαι καλή συνέχεια στο όμορφο και παράξενο μας καλοκαίρι του 2020 !!!
@ Art-Traveller : Ευχαριστώ πολύ!
έτσι είναι, η ψυχοσύνθεση μας έχει ήδη επηρεαστεί και μόνο πιο πολύ μπορεί να επηρεαστεί. τίποτα δεν μπορεί να φτιάξει ή να 'γίνει όπως πριν'. ο φόβος η αβεβαιότητα και η πλήρης αποχή από τις ανθρώπινες σχέσεις απλά θα αυξάνονται. δεν βλέπω τίποτα αισιόδοξο σε όλο αυτό.
προσωπικά μου έχει μείνει ένας μόνιμος φόβος για νέο lockdown. όλα τα άλλα μπορώ να τα αντιμετωπίσω πιστεύω.
θα δούμε
@ DaisyCrazy: είναι πολύ αληθινό αυτό που λες. Ανθρώπινο και λογικότατο.
Να ‘σαι καλά αγαπητή μου Roadartist όπου και να είσαι, ότι και να κάνεις.
Ένας αιώνας μπορεί να είναι τρεις γενιές και ολόκληρες ζωές για ‘μας αλλά για την φύση είναι λιγότερο από στιγμή. Πάλι αναγκαζόμαστε να συλλογιστούμε πόσο εφήμεροι και ανήμποροι είμαστε μπροστά στην φύση και, μια που δεν μας είναι δυνατόν να το δεχτούμε, προσπαθούμε να βρούμε επικύρωση στην αντιπαράθεση μεταξύ μας, μεταφέροντας την άμυνά μας σε σφαίρες πολιτικής ή πολιτιστικής ταυτότητας –προσπαθώντας να διατηρήσουμε την αυταπάτη νοήματος και σημασίας. Μας είναι αδύνατο, φαίνεται, ακόμα και σε αυτό το χείλος της διάλυσης των πύργων στην άμμο που χτίσαμε, να βρούμε οποιαδήποτε αλήθεια στο ότι είμαστε ομοούσιο και ενιαίο μέρος μιας φύσης επί της οποίας δεν έχουμε την παραμικρή δύναμη. Ένα υπέροχο σύμπαν στην ύπαρξη του οποίου ολόκληρη η ιστορία της «ανθρωπότητας» είναι μια φευγάτη στιγμή σε ένα μικρό χαλίκι που στριφογυρίζει ένα άστρο...
Και φοβόμαστε την συνειδητοποίηση ότι «φυλακή» δεν είναι «τέσσερεις τοίχοι» αλλά είναι η ίδια η αναγωγή εφήμερων καθημερινών συνηθειών μας σε πραγματικότητες χωρίς τις οποίες χάνουμε την υπόστασή μας.
όπως τα λες, καλή μου!
@ thinks: Έγραψες σπουδαία πράγματα και δεν έχεις άδικο. Ισως αν συνειδητοποιούσαμε συχνότερα το ότι αποτελούμε ως άνθρωποι μια ελάχιστη στιγμή στην απεραντοσύνη και στο θαύμα του σύμπαντος, να ήμασταν πιο ταπεινοί ως οντότητες. Από την άλλη, συχνά σκέφτομαι πως όποτε ο άνθρωπος έκανε θαύματα είναι γιατί πίστεψε ότι είναι κομμάτι του σύμπαντος και το εμπεριέχει μέσα του. Μεγάλη κουβέντα. Να είσαι ταπεινός.. και να αρκείσαι στα λίγα, ή να έχεις φιλοδοξίες;
@ Quartier libre: δύσκολη συγκυρία, ή μάλλον σερί δύσκολων ετών...με πολλαπλές προκλήσεις.
Εξαιρετικό το σχόλιο σας.
Εξαιρετικό το σχόλιο σας.
Αυτό βέβαια είναι εντελώς υποκειμενικό, αλλά προσωπικά αισθάνομαι περισσότερη σημασία/οντότητα στο να είμαι ένα απειροελάχιστο ομοούσιο μέρος του σύμπαντος παρά στην αυταπάτη ότι η ανθρώπινη ύπαρξη αποτελεί ξεχωριστή οντότητα. Σαν συνέπεια/συνέχεια αυτής της αίσθησης προτείνω ότι εφ’ όσον το παν αλλάζει και εξελίσσεται συνεχώς χωρίς τη παραμικρή έγνοια για το τι θέλουμε, ή περιμένουμε, ή υποθέτουμε εμείς, είναι προτιμότερο να μην χτίζουμε την ταυτότητά μας πάνω στις καθημερινές συνήθειες ή προσδοκίες που αποφασίσαμε ότι είναι κοσμική κληρονομιά μας... Την αναγνώριση της πραγματικότητας δεν την βλέπω σαν ταπεινότητα... επειδή ο ρεαλισμός και η αλήθεια δεν μπορούν παρά να ευρύνουν την αυτοσυνείδηση της λεγόμενης «ψυχής».
Χαίρομαι που σου άρεσε η παραπάνω παράγραφος που παρέθεσα. Την αντέγραψα από βιβλίο το οποίο γράφω τώρα κατ’ ευθείαν στα Αγγλικά (νομίζω ότι το αρχικό κείμενό μου στα Αγγλικά το προτιμώ από την μετάφραση που έκανα -αλλά απέδωσε επαρκώς το τι ήθελα να πω).
:) όντως μου άρεσε πολύ και σε ευχαριστώ που το παρέθεσες! Καλή έμπνευση για το βιβλίο σου!
Παράξενο και δύσκολο καλοκαίρι. Μου άρεσε πολύ η προσέγγισή σου Μαίρη μου.
Σήμερα καθώς οδηγούσα παρατηρούσα τους επιβάτες και τους οδηγούς στα τουριστικά βανάκια με τις μάσκες. Σουρεαλιστικές εικόνες. Αν τολμούσα θα τραβούσα φωτογραφίες. Οι μάσκες έχουν κλέψει το κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου που πάει διακοπές. Το χαμόγελο.
Σε φιλώ γλυκά :)
Πρέπει να υπάρχουν πολλά κρουσματα στη Μύκονο, να προσέχετε. Όχι ότι δεν έχουμε φυσικά στην Αθήνα... Ένας λόγος που φέτος δεν ταξίδεψα στις Κυκλάδες είναι αυτός..έχω συνδυάσει τις διακοπές με ξεγνοιασιά, κ οι μάσκες με όλο αυτό το κλίμα και την ανησυχία δε θα μου άρεσαν. Έχεις δίκιο για το χαμόγελο. Καλό βράδυ κ εγώ σε φιλώ γλυκά.
@ Χάρις: Σας ευχαριστώ πολύ.
Νόμιζα ότι θα διάβαζα μια από τις υπέροχες περιηγήσεις σου σε βιβλία και τόπους. Αντίθετα βρέθηκα να κάνω βόλτα σε ψυχές και πνεύματα. Πόσο αληθινή!
Ελπίζω να επιβιώσουμε ως άνθρωποι, είτε ως ασήμαντο είδος είτε ως κέντρο του σύμπαντος (αν και το δεύτερο το θεωρώ μάλλον απίθανο).
Υπατία: νομίζω ότι φέτος έδωσα προτεραιότητα -πως αλλιώς με όσα συμβαίνουν- στις ψυχές κ στα πνεύματα. Κ εγώ ελπίζω το ίδιο Υπατία. Ευχαριστώ για το πέρασμα κ την ανάγνωση σου. :)
Δημοσίευση σχολίου