26 Ιουνίου 2020

Αν κάτι φωνάζουν τούτες οι μέρες είναι «ζήστε»

"Beauty will save the world"
Fyodor Dostoevsky, The Idiot

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έγραφα με συνέπεια κάθε μέρα. Όλα τα κείμενα τα κράτησα σε αρχεία εκτός του διαδικτύου. Όσοι με ακολουθείτε στα social media, ίσως διαβάσατε ότι από την πρώτη έως και την τελευταία μέρα κρατούσα ημερολόγιο καραντίνας με σκέψεις, στοχασμούς, στιγμές. Αυτό βοήθησε στο να αποτυπωθούν διαφορετικά εκείνες οι μέρες μέσα μου. Τις συνδύασα με γεγονότα και παρατηρήσεις. Αν δημοσίευα τα κείμενα, πιστεύω ότι θα είχανε ενδιαφέρον. 

Η πόλη πάντα ανήκε σε αυτές τις υπάρξεις. 
Προ πανδημίας, εν μέσω αυτής, σίγουρα και μετά.

Η περίοδος του εγκλεισμού βιώθηκε διαφορετικά από τον καθένα, όμως ήταν μια κοινή εμπειρία για όλους. Eκείνες τις μέρες με κυρίευσαν σκέψεις. Κάτι που με οδήγησε -εκτός από την καταγραφή του ημερολογίου- και στη συγγραφή ενός θεατρικού έργου και διηγημάτων. Επιπλέον τραβούσα πολλές φωτογραφίες, διάβαζα φιλοσοφία και ψυχολογία. Λογοτεχνία μπόρεσα να διαβάσω μόνο μετά το τέλος της καραντίνας, κατά τη διάρκεια της ήταν αδύνατο.

Τηλεόραση δεν είδα, δεν παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Όμως παρακολούθησα αρκετά webinars, έκανα διαλογισμό και ένιωσα ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή στην ηρεμία. Περπατούσα, κάτι που αποτελούσε και πριν την πανδημία διέξοδο και συνήθεια μου. Μετά από καιρό παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου. 


Φύτεψαμε ένα γιασεμί, μαζί με ένα μικρό μπαξέ με ντοματιές, πιπεριές και άλλα ζαρζαβατικά. Το γιασεμί μεγαλώνει και έχει γεμίσει με άνθη. Τα ζαρζαβατικά προσφέρουν τώρα τους πρώτους τους καρπούς. Είναι υπέροχο να βλέπεις να φυτρώνουν καρποί από το φυτό που φρόντισες. Εκεί που έχεις αρχίσει να απογοητεύεσαι, την επόμενη μέρα βλέπεις να ξεφυτρώνει σαν δώρο, να γεννιέται η ζωή μπροστά σου. Τι χαρά. Η φύση διδάσκει πράγματα, αρκεί να την ακούσεις. 

«…να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν, καθώς και να υποστούν τη φρίκη» 
Αλμπέρ Καμύ


Φυσικά εκείνες οι μέρες, και όσες ακόμη ακολουθούν, δεν είναι εύκολες. Η βίαιη διακοπή της καθημερινότητας, προσπαθειών, εργασιών, προκάλεσε αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις και στη ζωή μου. Άλλοι βρέθηκαν σε ευνοϊκότερη θέση, άλλοι παλεύουν μόνοι. Όμως όταν ζωές χάνονται, όταν μία ολόκληρη υφήλιο κατεβάζει ρολά, όταν δημιουργείται μια νέα κρίση με αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλους, τότε είναι που πρέπει να γεμίζεις με ευγνωμοσύνη.

Αντιφατικό; Νομίζω πως όχι.

Να εστιάζεις στην ομορφιά είναι ένα δύσκολο task στις μέρες μας, μα είναι τόσο όμορφη η ζωή, όσο και το να αισθάνεσαι ευλογημένος ακόμη και σε μια πανδημία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να ξεπερνάς εκείνα που θέλουν να σε κρατήσουν στάσιμο και να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Δύσκολο σίγουρα. 

 «Ίσως όταν όλοι μπορέσουν να δουν την ομορφιά της ζωής, ίσως τότες όλος ο κόσμος θα γίνει πρώτα καλός και κατόπι ευτυχισμένος...»
Στράτης Μυριβήλης

Πλούσιος δεν είναι όποιος έχει χρήματα.
Πλούσιος είναι όποιος έχει μάθει να αγαπάει και να παλεύει. Πλούσιος είναι όποιος στέκεται δυνατός στην καταιγίδα -ακόμη και σε αυτή βρίσκει στοιχεία άξια να αγαπήσει. Όποιος αντέχει να προσμένει τη νηνεμία. Πλούσιος είναι όποιος προσφέρει. Όποιος βρίσκει μια λύση στο πρόβλημα. Όποιος καταλαβαίνει την ευτυχία, όποιος πιστεύει στον εαυτό του, όποιος αγαπά τον εαυτό του όπως και τους άλλους. Αυτός είναι πραγματικά πλούσιος.

Τοξικότητα

Αυτή η στιγμή είναι η καταλληλότερη για να διώξουμε κάθε τοξικότητα τόσο ως παρουσία κοντά μας, όσο και από τα social media. Διαγραφή δίχως σκέψη σε όποιον προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Να μία καλή ευκαιρία να ξεχωρίσουμε ποιους θέλουμε κοντά και να κρατήσουμε όσους μας ανεβάζουν ψηλότερα. Χώρο για όσους πραγματικά θα χαρούν με την επιτυχία, την χαρά και θα συμβάλλουν σε αυτή. 

«Στο τέλος, μόνο τρία πράγματα μετράνε: 
πόσο πολύ αγάπησες, πόσο ευγενικά έζησες και με πόση ευγνωμοσύνη άφησες να φύγουν, όσα δεν προορίζονταν για εσένα»
Σιντάρτα Γκαουτάμα


Αν κάτι φωνάζουν τούτες οι μέρες είναι "ζήστε". Μέσα στο θανατικό, μέσα στην καταστροφή, έρχεται η ζωή και μας βγάλει τη γλώσσα, σαν να θέλει να μας πει: "τι καταλαβαίνεις; Άξιζε η μέρα το τρέξιμο σου; Αγάπησες αρκετά; Αγαπήθηκες; Αν ζήσεις και αύριο, τι θα κάνεις; Θα τη γεμίσεις τη μέρα με κάτι καλό; Θα δώσεις, θα δοθείς; Τι θες να ζήσεις;"  
Γιατί θα το ζήσεις. 
Οι δυσκολίες θα είναι πάντα εδώ. Θα τις νικήσεις; 
Όπως και οι χαρές. Θα τις εκτιμήσεις;

«Όσο κι αν προχωρήσω, δεν θα τη φτάσω πότε. 
Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; 
Γι' αυτό ακριβώς: για να προχωράμε.»
 Eduardo Galeano


Όπως έγραψα και σε προηγούμενη δημοσίευση, μετά και από αυτή την εμπειρία, έχουμε μια επιλογή: να αλλάξουμε όλοι. Πραγματικά εσωτερικά. Να επαναπροσδιορίσουμε αξίες, προτεραιότητες και συμπεριφορές. Μα να όμως δες, είμαστε στο τέλος του Ιουνίου και ήδη σε πολλές εκφάνσεις, αντιδρούμε λες και δεν υπήρξε ποτέ η πανδημία. Η αγένεια επέστρεψε στους δρόμους με την κίνηση. Ο ανταγωνισμός βαθαίνει μαζί με την ύφεση και η απειλή της επιβίωσης κρεμιέται απειλητικά πάνω απ' όλους μας. Στην Αμερική ένας λευκός αστυνομικός σκοτώνει άδικα, ρατσιστικά με πλήρη συνείδηση έναν μαύρο άντρα. Κατηγορείται για έγκλημα εξ' αμελείας. Ο κόσμος ξεσηκώνεται. Εν μέσω πανδημίας οι πόλεις γεμίζουν με διαδηλωτές. Συντάσσομαι με την οργή, δεν αντέχω να βλέπω τις εικόνες που φτάνουν στις οθόνες. Πραγματικά δε μπορώ να πιστέψω πως γίνεται να συμπεριφερθεί κάποιος με αυτό τον τρόπο. Γενικότερα βιώνουμε μια άκρως αρνητική παγκόσμια και εγχώρια επικαιρότητα που αγγίζει τα όρια του παράλογου. Κακοποιήσεις, βία, απαγωγές, ανωμαλία, τρέλα. Καθώς η τεχνολογία κάνει τεράστια άλματα, η παιδεία και η ηθική πάσχουν. Και δεν υπάρχει εξέλιξη δίχως παιδεία και ηθική.

Ιούνιος 2020. Θέρος. 
Ο δρόμος προς τη θάλασσα. 

Ένας παρατηρητής σίγουρα θα έλεγε ότι ο άνθρωπος παραμένει ίδιος, η πανδημία δε μας άλλαξε καθόλου. Ισχύει, μάλλον μας σκλήρυνε, όπως κάθε μεγάλη κρίση. Άπειρες οι κατηγορίες που μπορεί κάποιος να εκτοξεύσει. Τα σημάδια πολλά και καθημερινά. Όμως αντί να στρεφόμαστε ορμητικά προς τους άλλους, ας στραφεί ο καθένας με σκέψη προς τον εαυτό του. Δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από τη λήθη. Αξίζει να διαμορφωθεί μια νέα "πραγματικότητα". Καθώς "κανονικότητα" δεν υπήρχε. Βάλτε ένα "Χ" πάνω στη λέξη. Δεν έχει νόημα να θρηνούμε για εκείνο το παρελθόν, μα ούτε να φοβόμαστε για το μέλλον, το μόνο που έχει αξία είναι να ζούμε αληθινά στην παρούσα στιγμή. Εκεί κρίνεται το παιχνίδι. Ίσως έτσι να αλλάξει και να σωθεί η κανονικότητα μας σε αυτό τον πλανήτη.

Η ίδια η ζωή μας καλεί σε επαναπροσδιορισμό. Η απόλυτη ευτυχία βρίσκεται στο τώρα. Δεν ήταν στο χτες, ούτε να την περιμένουμε στο αύριο.

Φαίνεται αυτή την περίοδο ότι το κακό έχει υπερισχύσει.  
Όχι. Υπάρχει το καλό, αλλά δεν ακούγεται. 

16 σχόλια:

quartier libre είπε...

@
μιά νεαρή, *μαλαματένια σαύρα των τεχνών, χωμένη στις ωραίες τέχνες ανάμεσα, προσδίδει νόημα στα μικρά, στα μεγάλα, τα αληθινά της ζωής και τα έμορφα!

αητόπουλο! που φεύγεις με ορμή ψηλά!

τι τύχη γιά τη ζωή μου, που σε γνώρισα!...

οι περί την πανδημίαν σημειώσεις σου, προς δημοσίευση σήμερα! όχι σήμερα, ΧΤΕΣ καλύτερα...

*ερμηνεία: αυτό με τη "σαύρα" είναι ένα παλαιό δικό μου, γαλλο αγγλικό λογοπαίγνιο, από τα ομόηχα, γαλλικό "les arts" (οι τέχνες) και lizard (η σαύρα)



thinks είπε...

Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου απόδωσε την πανδημία και τα μέτρα που πάρθηκαν όχι επιστημονικά, όχι κοινωνικά, αλλά πολιτικά, ψάχνοντας μέσα και έξω από τα κομπιούτερ τους και τα τηλέφωνά τους δημαγωγούς, ψεύτες και φανφαρόνους με τους οποίους να συμφωνούν. Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι το συλλογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες σε πλανητικό επίπεδο δεν είναι ένας ιός αλλά είναι η έλλειψη παιδείας και η νόθευση της ηθικής. Πέφτει η νύχτα της άγνοιας και του θυμού.

Αν ομορφιά είναι η αρμονία μεταξύ ψυχής και περιβάλλοντος, ευτυχία είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτή η αρμονία υπάρχει. Εκείνοι που αισθανόμαστε αρμονία και ευτυχία λιγοστεύουμε με αύξοντες ρυθμούς. Αλλά υπάρχουμε ακόμα. Και θα παραμείνουμε, όσο λίγοι και να είμαστε.

Roadartist είπε...

@ quartier libre: Τιμή μου να γράφεις κάτι τέτοιο, μα η τύχη ήταν όλη δική μου Αλεξάνδρα. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τόσα (ακόμη πιο) πολλά μαζί, σε ευχαριστώ από καρδιάς για όσα έχουμε ζήσει και για τη φιλία σου.


Υγ Εννοείται ότι το "σαύρα" το θυμάμαι καλά και μου αρέσει :) Τέλειο!

quartier libre είπε...

@
l(esarts) (izard)
ε, δεν κάμαμε και λίγα !... :)

Roadartist είπε...

@ quartier libre: ναι:)

Roadartist είπε...

Η μεγάλη πλειονότητα είναι ψεκασμενη τέλος! Επικίνδυνη ηλιθιότητα. Έτσι ακριβώς Δημήτρη, από τις πρώτες μέρες ήταν απίστευτο το τι διάβαζα. Κ τώρα ακόμη βέβαια. Φανταστικούς εχθρούς παντού...είναι απελπιστικο.

Ίσως έχεις δίκιο, λίγοι.

thinks είπε...

Και για να τηρήσω την παράδοση της πολυλογίας μου, τον Αστυνομικό Ντέρεκ Σώβιν τον συλλάβανε με την κατηγορία Ανθρωποκτονίας Τρίτου Βαθμού και μετά από εξέταση αποδεικτικών στοιχείων προστέθηκε και η κατηγορία Ανθρωποκτονίας Δεύτερου Βαθμού, ώστε οι ένορκοι να έχουν και τις δύο επιλογές, τρίτου κι δεύτερου βαθμού για τον βαθμό ευθύνης σε περίπτωση που βρεθεί ένοχος.

Ανθρωποκτονία Τρίτου Βαθμού υπάρχει στους νόμους τριών μόνο από τις πενήντα πολιτείες συμπεριλαμβανομένης της Μινεσότα, και σημαίνει Ανθρωποκτονία όπου δεν υπήρχε πρόθεση φόνου. (Η φρασεολογία «εξ’ αμελείας» υπάρχει στους Ελληνικούς νόμους αλλά δεν συμφωνεί με το γράμμα του νόμου της Μινεσότα όπου το γράμμα έχει αυστηρότερη έννοια από «αμέλεια»).
Ανθρωποκτονία Δεύτερου Βαθμού σημαίνει Ανθρωποκτονία με πρόθεση φόνου αλλά χωρίς (προηγούμενη) προμελέτη.
Ανθρωποκτονία Πρώτου Βαθμού σημαίνει Ανθρωποκτονία με πρόθεση φόνου και με προμελετημένη οργάνωση της πράξης πριν από το γεγονός.

Η Αμερικανική κοινωνία αποσυντίθεται σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη, με ενεργά συστατικά την ηλιθιότητα και αγραμματοσύνη, αλλά ο αισχρός φόνος του Τζωρτζ Φλόυντ στα χέρια συστημικής αστυνομικής βίας και ρατσισμού ξεκίνησε ένα κίνημα το οποίο μέχρι στιγμής κατάφερε να κλείσει συγκεκριμένα Αστυνομικά τμήματα σε Κράτη των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής (Τα Κράτη στην Ελλάδα τα λένε «Πολιτείες» γιατί έχουμε την πετριά της καθαρεύουσας). Το Ομοσπονδιακό Κογκρέσο τώρα μόλις πέρασε καινούργιους νόμους για να αναδιαρθρωθεί και να ξαναοργανωθεί η έννοια και η φύση της αστυνομίας, σαν αποτέλεσμα του κινήματος.

VAD είπε...

εγω γιατί κόλλησα στα μπαξεβάνικα; :)

Roadartist είπε...

Στο τσακ είμαι να ανεβάσω στο φβ σχετικά για αυτά. Στο τσακ! Χαίρομαι που το είδες κ στάθηκες σε αυτό :)

Roadartist είπε...

Ευχαριστούμε για τη διευκρίνιση. Τέτοια πολυλογια είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη εδώ. :) Ωραία η παρομοίωση με τον Ντόριαν Γκρέη. Φοβάμαι ότι κ όμως παρόλαυτα μπορεί να επανεκλεγεί...

quartier libre είπε...

@
ceci n est pas une pipe, τι χαρά κάνω, που ξανασυναντιόμαστε κάπου! Μπαξεβάνικα ψηφίζω κι εγώ!

VAD είπε...

quartier libre,quelle surprise :)Ποπό!Τα μπλόγκια του καλού μπλογκοκαιρού εδω συγκεντρωμενα!Ας ειναι καλά η καλη μας Roadartist:) Αλλά τα καλά χρόνια του μπλογκινγκ δεν ξαναγυριζουν,όλοι το ριξαμε στο ευκολο fb

VAD είπε...

quartier libre,να προσθεσω οτι συχνά πυκνά "κλέβω" αναρτησεις σου απο το μπλογκ και τις ανεβαζω στο fb...Α,ναι,ξέχασα ο γέρων :) ,φυσικά η πρωτη ψηφος μας πάει στον μπαξε :)

Roadartist είπε...

Vad δε ξαναγυρίζουν εκείνα τα χρόνια. Ακόμη κ αν γύριζαν, δε ξέρω πόσοι από εμάς θα είχανε τις αντοχές για να υπάρξουν στο μοίρασμα και στο ρυθμό που ήμασταν τότε στα blogs και τότε θα παρακολουθούσαν μόνο λίγους.

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Από τη γραφή σου μετά... θα είχε πολύ ενδιαφερόν η γραφή σου κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού. Τι κρίμα που δεν κατάφερα να κάνω το ίδιο. Σε χαιρετίζω!

Roadartist είπε...

@ Κοπελα με το καναρίνι φόρεμα: διαβάζοντας ξανά τα συναισθήματα κ τις σκέψεις εκείνων των ημερών αφενός φαίνονται τόσο μακρινές -αν κ δεν είναι, αφετέρου μου υπενθυμίζουν κ εμένα τα τόσα συναισθήματα... Χαιρετισμούς κ από μένα.

Related Posts with Thumbnails