8 Ιουλίου 2014

"Ατάκτως ερριμμένα", για την πρώτη ηχογραφημένη μετάδοση από το Ρ.Ι.Κ, λίγες σκέψεις...



Λίγα λόγια για το θεατρικό μου έργο που μεταδόθηκε από το Πρώτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ στις 30/6/2014. Με θυμάμαι να ακούω θεατρικά έργα στο δωμάτιο μου με κλειστά φώτα. Πλάθοντας τους χαρακτήρες με τη φαντασία μου και αυτοί να ξεπροβάλλουν από το σκοτάδι... Αν και δεν πρόλαβα το "θέατρο από το ραδιόφωνο", έβρισκα και άκουγα στο ίντερνετ αρχεία με παραγωγές Τρίτου Προγράμματος και του ΡΙΚ. Τα έβαζα να παίζουν και να "εισβάλλουν" οι λέξεις στο δωμάτιο μου. Ένιωθα ότι έχει μια μαγεία αυτή η "μεταφορά" που χάνεται. Και επιπλέον είναι ένας ανέξοδος τρόπος για να ταξιδεύεις μέσω των λέξεων. Όπως γνωρίζετε καλά, παρακολουθώ πολλές παραστάσεις. 


Ανάμεσα στα αρχεία με αυτά τα έργα, συγκαταλέγεται πλέον ένα δικό μου. Η χαρά είναι μεγάλη που επιλέχτηκε το έργο, βρήκε δίοδο προς το κοινό, μάλιστα μέσω ενός τέτοιου οργανισμού. Οφείλω ευχαριστώ στο ΡΙΚ για την άψογη συνεργασία. Παρ' όλη την κρίση που μαστίζει και την Κύπρο, επέλεξαν να μην κάνουν περικοπές στον πολιτισμό. Αναζήτησαν χορηγούς και συνεχίζουν να επιμένουν με ποιότητα. Η Ελλάδα έχει επιλέξει άλλο δρόμο. Περικοπές στα πάντα... υγεία, παιδεία, πολιτισμό, μόνιμη υποβάθμιση και πτώχευση.


[ Από αυτό το ραδιόφωνο συντονίζονταν οι γονείς μου κάθε Δευτέρα 
πριν χρόνια για να ακούσουν το "Θέατρο από το Ραδιόφωνο". 
Την προηγούμενη Δευτέρα συντονίστηκαν μέσω του ίντερνετ για 
να ακούσουν ένα δικό μου έργο :) ]

Το "Ατάκτως ερριμμένα" ξεκίνησε να γράφεται πριν από 4 χρόνια το 2010. Στάλθηκε με ψευδώνυμο στο διαγωνισμό το 2012Στη συγγραφή του έργου, με οδήγησε η αγάπη μου προς τη γραφή, το θέατρο και η ανάγκη να εκφράσω προβληματισμούς, ιδέες και ανησυχίες της γενιάς μου. Έπειτα δεν επιδίωξα τίποτα, το έργο ακολούθησε το δρόμο του μόνο του. Περίμενε υπομονετικά μαζί μου, μέχρι να έρθει η στιγμή του να παρουσιαστεί.

Έλαβα πολλά σχόλια τόσο στο facebook, όσο στο email και στο blog. Μου έδωσε χαρά που τόσοι άνθρωποι συντονιστήκατε να ακούσετε ένα θεατρικό μέσω του ίντερνετ, το οποίο απ' όσο κατάλαβα σας ταξίδεψε. Αλλά και όσοι σχολιάσατε ή στείλατε email εν αναμονή του 'ανεβάσματος' του στο blog. Αν μη τι άλλο, ευχαριστώ από καρδιάς για το χρόνο που αφιερώσατε. Επίσης ευχαριστώ το "radio-theatre" για τη φιλοξενία του.

Μου έλεγαν για το πόσο πρωτόγνωρο είναι το συναίσθημα να ακούς λέξεις σου από τα στόματα των ηθοποιών. Μετά από αυτή την εμπειρία μπορώ να πω ότι είναι όντως ένα μαγικό συναίσθημα, που μπορεί να συγκριθεί με λίγα πράγματα, μια φοβερή αίσθηση. Ένα μικρό όνειρο φαίνεται πως έγινε πραγματικότητα με έναν τόσο όμορφο τρόπο. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την κάθε φράση αυτού του έργου. Καλή ακρόαση σε όσους δεν το έχετε ακούσει.



Ατάκτως ερριμμένα


Παίζουν οι ηθοποιοί: Ειρήνη Σκόρδου, Κωνσταντίνος Δημητρίου, Έφη Χαραλάμπους, Ξένιος Ξενοφώντος, Θανάσης Ρακόπουλος. 

Περίληψη έργου: Μια παρέα νέων έρχεται σε σύγκρουση με αλήθειες που οι περισσότεροι αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν. Καθένας και μια διαφορετική προσωπικότητα, που ψάχνει εναγωνίως τα βαθύτερα ‘θέλω’ της για να φωτίσει τα αδιέξοδα της. Αναζητώντας την ολοκλήρωση μέσα από τη δημιουργία και τον έρωτα, σε ένα διαρκή αγώνα με τα επαγγελματικά και κοινωνικά αδιέξοδα, με τη μοναξιά και την ασφυξία της μεγάλης αφιλόξενης πόλης. Σανίδες σωτηρίας, η φιλία και τα όνειρα τους. Θα σωθούν;

42 σχόλια:

kleio είπε...

Το ακουσα εκεινη τη μερα, ηταν οντως καλο. Εθιξες πολλα θεματα, ειχε ψυχη, μηνυματα. Με συγκινησε γιατι ηταν σαν να ακουγα την ιστορια μου...

Σεβάχ ο Θαλασσινός είπε...

Τέλεια!!
Θα το ακούσω αύριο που ταξιδεύω!

Καλημέρες πολλές, Μαίρη μου :)

quartier libre είπε...

@
με συγκίνησε εκείνο το :
" Έπειτα δεν επιδίωξα τίποτα, το έργο ακολούθησε το δρόμο του μόνο του. Περίμενε υπομονετικά μαζί μου, μέχρι να έρθει η στιγμή του να παρουσιαστεί"


:)

Roadartist είπε...

@ kleio : Ευχαριστώ για την ακρόαση, το χρόνο που αφιέρωσες, χαίρομαι πραγματικά που μπόρεσε να σε αγγίξει και να σε συγκινήσει. Δεν υπάρχει πραγματικά κάτι πιο όμορφο, από το ν' αγγίζει κάποιους μια δημιουργία σου.

Roadartist είπε...

@ Σεβάχ ο Θαλασσινός : Καλή ακρόαση, συγνώμη για την αργοπορημένη ανάρτηση, ευχαριστώ για τα emails σου, καλή ακρόαση φίλε θαλασσινέ! :)

Roadartist είπε...

@ quartier libre : Εμένα με συγκινείς εσύ. :) <3

mahler76 είπε...

Ευτυχώς το ανέβασες γιατί live δεν μπόρεσα να το ακούσω! Εύχομαι σύντομα να το δείς και στο σανίδι!

Άστρια είπε...

«Κρατήσου από το όνειρο»!

Εκ βαθέων, από ένα νέο άνθρωπο με αληθινή αγάπη στη γραφή και στην ζωή με ουσία ("περισσότερο από περιουσία":). Το άκουσα με την πρώτη του λαλιά στο ραδιόφωνο. Και η πρώτη συγκίνηση ήταν ότι είναι σκέψεις και λέξεις ενός δικού μου ανθρώπου που γνώρισα εδώ. Όμως σιγά σιγά, άρχισε να ξεδιπλώνεται μία ειλικρινής αλλά και πολύ τρυφερή και διακριτική προσέγγιση στα προβλήματα και στις αγωνίες των νέων, κι εκεί δίπλα να ζει το δικαίωμά τους στο όνειρο, στην ελπίδα που δεν χάθηκε, στη δύναμη της αγάπης και της φιλίας, στα όμορφα και σημαντικά που μπορούν ακόμα να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν την αξία τους στην καθημερινή ζωή!
«Ο κόσμος είναι γεμάτος «μπορώ» γι’ αυτό δεν είναι ασήμαντος» !!!!
Σ' ευχαριστώ!

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί, όπως είπε και η kleio , θα βρήκαν κάπου ανάμεσα τον εαυτό τους, ή κάποιον δικό τους άνθρωπο.

Και είμαι σίγουρη ότι θα παιχτεί πολλές φορές στη σκηνή!

Από καρδιάς καλή συνέχεια!!!

kostas είπε...

Ετσι τιμας με τον καλυτερο τροπο και το nickname σου... Road Artist! :) Συγχαρητηρια λοιπον.
Συνεχισε να αγαπας αυτο που κανεις.

το φονικο κουνελι είπε...

Καταρχάς συγχαρητήρια, για άλλη μια φορά. Είμαι βέβαιος πως αυτό εδώ δεν είναι παρά μόνο η αρχή.

Θα σου πω τα συναισθήματα που μου μετέδωσε το έργο, ακούγοντας το, μα και τις εικόνες που μου γέννησε (ιδανική η ραδιοφωνική ακρόαση στο να γεννά εικόνες και σίγουρα εγγύτερα στα βιβλία, σε σχέση με εκείνη της οθόνης).

Η κυρίαρχη αίσθηση ήταν εκείνη ενός ονείρου: Το όνειρο ορισμένων ανθρώπων που πετούν πάνω απ' την πόλη, τη νύχτα, ενώ η πόλη κοιμάται. Αυτή υπήρξε η βασική εικόνα που μου γέννησε το θεατρικό.

Γιατί όνειρο; Μα, επειδή μιλούμε για ανθρώπους με όνειρα, που θέλουν να υψωθούν, να βγουν απ' τα κλουβιά τους, να πετάξουν. Και όταν τους έβλεπες αυτούς να συζητούν μεταξύ τους, σε διαλόγους που μπορεί να θύμιζαν τους ίδιους τους εαυτούς μας, ήταν λες και το όνειρο τους ήταν και δικό σου όνειρο.

Ταυτόχρονα όμως υπήρξε (για μένα) εκείνη η "ονειρική αίσθηση" ως αντίποδας εκείνου που θα λέγαμε "ρεαλισμός". Ακόμα και αν οι διάλογοι ανάμεσα στους χαρακτήρες υπήρξαν απόλυτα γήινοι και ρεαλιστικοί, ταυτόχρονα σου δινόταν η αίσθηση πως οι χαρακτήρες αυτοί ήταν στην ουσία "ένας" χαρακτήρας. Δεν υπήρχαν συγκρούσεις ανάμεσα τους, ενώ οι κόντρες τους με την κοινωνία και τα προβλήματα τους αναφέρονται μεν, μα ταυτόχρονα αισθάνεσαι πως "βρίσκονται πέρα, μακριά". Κι αυτό διότι έτσι αγαπημένοι που δείχνουν όλοι, ο ένας με τον άλλο, είναι λες και απομακρύνουν κάθε τι αρνητικό με τη δύναμη της θέλησης.

Εξ' ου και η αίσθηση της "πτήσης, πάνω από σπίτια, ενώ η πόλη κοιμάται".

Και ορισμένα αποσπάσματα που ξεχώρισα και είχα σημειώσει, ώστε να μη ξεχάσω να στα αναφέρω:

"Όσοι ζουν μαζί μα είναι πάλι μόνοι..."

"Κάλλιο μια σταλιά ουσία, παρά μια περιουσία"

"Η Αθήνα είχε τις προδιαγραφές να ανήκει στις ωραιότερες πρωτεύουσες" (πόσο συμφωνώ)

"Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στους δημιουργούς και στους μη δημιουργούς - οι δεύτεροι προσπαθούν να σταθούν εμπόδιο στους πρώτους" (εξαιρετική διαπίστωση και πόσο πολύ ισχύει - και εδώ με "δημιουργό" συμπεριλαμβάνω όλους όσους χρησιμοποιούν τη φαντασία και τη δύναμη του νου τους, όχι μόνο τους "δημιουργούς" με τη στενή έννοια του όρου)

"Η μεγαλύτερη περιουσία που έκανα ήταν οι φίλοι μου και οι γνώσεις από τα βιβλία μου".

Τέτοια ήταν που άκουσα και σκέφτηκα "να πράγματα που έχω σκεφτεί ο ίδιος, ή έχω συζητήσει με τους φίλους μου σε φάσεις". Εξ' ου και η βαθιά αίσθηση οικειότητας που σου μετέδιδε το έργο.

Αυτά είχα να πω. Εύχομαι καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις. Και πολλές ακόμα νυχτερινές πτήσεις σαν αυτή. :)

Βίκυ Δερμάνη είπε...

παρόλο που είχα πει πως θα το ακούσω σε απ' ευθείας μετάδοση, δυστυχώς δεν μπόρεσα να το κάνω.
ευτυχώς, όμως, που το έβαλες εδώ και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω.
και... και μου άρεσε πολύ! το απόλαυσα πραγματικά - το θέατρο στο ραδιόφωνο είναι κάτι ξεχωριστό που αφήνει τη φαντασία να δημιουργεί εικόνες.
το έργο σου Μαίρη είναι καλογραμμένο, χωρίς "κοιλιά", με χαρακτήρες ζωντανούς και σημερινούς, με πολλά μηνύματα, με προβληματισμούς για τα δύσκολα των καιρών, με το βλέμμα νέων ανθρώπων που παλεύουν και ελπίζουν.
χάρηκα τόσο πολύ για σένα, χάρηκα για το ατάκτως "ειρριμμένα" σου!
πραγματικά σου εύχομαι τα καλύτερα, το αξίζεις!

kovo voltes... είπε...

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο απο σένανε...;) Περιμένω επόμενη δουλειά σου, με όποιο τρόπο σου βγει. Γιατί που'σαι...Εννοείται ότι άνθρωποι σαν εσένα είναι ΦΩΣ για τους υπολοίπους. Απαραίτητο φως... ;)

Roadartist είπε...

@ mahler76 : Το ανέβασα ακριβώς για όσους δεν μπόρεσαν να το ακούσουν, είναι και 1 ώρα, θέλει χρόνο και ηρεμία. Σε ευχαριστώ!

Roadartist είπε...

@ Άστρια : Αυτό το έργο γράφτηκε αμέσως μετά από μια άδικη απόλυση, έχω βιώσει αρκετά από τα συναισθήματα του. Όχι βέβαια μόνο από προσωπικές εμπειρίες, αλλά και από πολλών φίλων μου. Ήθελα να γράψω ένα κείμενο που να μιλά για το φόβο και την αγωνία του αδιεξόδου των νέων, αλλά και με την προοπτική να βρεθούν διέξοδοι προς το φως.

«Κρατήσου από το όνειρο»! : ήταν ο πρώτος τίτλος που είχα επιλέξει αρχικά για αυτό το έργο. :)
Χαίρομαι που τη συγκράτησες, αυτή ήταν η κεντρική του ιδέα.

Ευχαριστώ φίλη μου. :) <3

Roadartist είπε...

@ kostas : :)

Roadartist είπε...

@ το φονικο κουνελι : Καταρχήν ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για την ακρόαση του έργου. Όχι απλή, μα τόσο προσεκτική ακρόαση. Σωστή η κυρίαρχη αίσθηση, αφού το "όνειρο" ήταν η κεντρική ιδέα του. Ναι η ραδιοφωνική ακρόαση γεννά εικόνες, δίνει το πρώτο ρόλο στην φαντασία.

"για ανθρώπους με όνειρα, που θέλουν να υψωθούν, να βγουν απ' τα κλουβιά τους, να πετάξουν. Και όταν τους έβλεπες αυτούς να συζητούν μεταξύ τους, σε διαλόγους που μπορεί να θύμιζαν τους ίδιους τους εαυτούς μας, ήταν λες και το όνειρο τους ήταν και δικό σου όνειρο."

Αυτές οι φράσεις που ξεχώρισες είναι απόλυτα βιωματικές. Η βαθιά οικειότητα που ένιωσες μου δίνει πολύ μεγάλη ικανοποίηση. Γιατί, ήθελα να γράψω ένα έργο που να αφορά το σήμερα.

Λίγα λόγια για κάθε μία λοιπόν.

"Όσοι ζουν μαζί μα είναι πάλι μόνοι..." = Καθημερινή διαπίστωση ετών!

"Κάλλιο μια σταλιά ουσία, παρά μια περιουσία" = Αληθινή (!) φράση που όντως άκουσα από τα χείλη βαρκάρη του αιγαίου! Τη σημείωσα στο σημειωματάριο μου... γέννησε χιλιάδες σκέψεις... και θεώρησα πως άξιζε να ενταχθεί στο κείμενο. Χαίρομαι που σας άγγιξε.

"Η Αθήνα είχε τις προδιαγραφές να ανήκει στις ωραιότερες πρωτεύουσες" (πόσο συμφωνώ)
Και εγώ... Δεκάδες φορές έχω αναφερθεί στο blog σε αυτό...

Περί δημιουργικότητας... είναι επίσης απόλυτα βιωματικό. Και συμφωνώ στην παρατήρηση.

"Η μεγαλύτερη περιουσία που έκανα ήταν οι φίλοι μου και οι γνώσεις από τα βιβλία μου". - Αυτό απλά, χαίρομαι που το ξεχώρισες.

Και πόσα ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε. Ευχαριστώ πολύ.


Roadartist είπε...

@ Βίκυ Δερμάνη : Βίκυ ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιέρωσες και που το άκουσες, χαίρομαι που δεν το μετάνιωσες και ένιωσες να κερδίζεις κάτι σε αυτές τις ώρες. Να είσαι καλά για τα λόγια σου, ευχαριστώ πραγματικά.

Roadartist είπε...

@ kovo voltes... : Βολτούλα πολύ προσπάθεια... να μη σβήσει το φως. Όχι μόνο το δικό μου, μα και των "δικών μου", για να συνεχίσουμε να έχουμε τη δύναμη να προχωράμε, να είσαι καλά ψυχή μου. Ευχαριστώ για όλα.

treno fantasma είπε...

Ta sxolia ta exoume afisei edw kai mia ebdomada sto facebook, ...akomi kai tin wra pou paizotan! :) Nice!

Μαρία Έλενα είπε...

Δε το άκουσα αλλά θα το ακούσω.
Φιλάκια ...

MYSTELIOS είπε...

Θερμά συγχαρητήρια και καλή συνέχεια !!!

Roadartist είπε...

Οι φίλοι φαίνονται και στη χαρά σου, και αυτό το θεατρικό είναι μια χαρά για μένα. Ευχαριστώ ακόμη μια φορά από καρδιάς όσους σταθήκατε, ακούσατε και στείλατε εντυπώσεις.
Να είστε όλοι καλά και δημιουργικοί, να έχουμε να μοιραζόμαστε τις απόψεις και τις σκέψεις της καρδιάς μας...

Roadartist είπε...

@ treno fantasma : Ναι και μάλιστα άργησα πολύ να αναρτήσω εδώ την ηχογράφηση του έργου. Είχα ήδη ανεβάσει όμως στο facebook. Ίσως γιατί ξέρω ότι στο blog μένουν τα κείμενα περισσότερο χρόνο ...δηλαδή για πάντα... ευχαριστώ!

Roadartist είπε...

@ Μαρία Έλενα : Σε ευχαριστώ Μαρία Έλενα. Επίσης φιλιά!

Roadartist είπε...

@ ART-TRAVELLER : Ευχαριστώ από καρδιάς!

ξωτικό είπε...

Αρτιστούλι μου
Ευτυχώς πήρες την πιο αντικειμενική επιβεβαίωση μ'αυτό το ανέβασμα ,γιατί ό,τι και να σου λένε οι φίλοι είναι δυστυχώς δύσκολο να τα πιστέψεις......
Ένα ατόφιο κομμάτι ψυχής (που είναι αυτό το έργο)έχει πάντοτε μιαν ιδιαίτερη αξία και φρεσκάδα που υπερβαίνει τις όποιες τεχνικές αποκτούν αυτοί που γράφουν χρόνια και κατ'επάγγελμα....
Βλέποντας προχθές ένα έργο του Σίλλερ γραμμένο στα 19 του σε σκεφτόμουν συνέχεια ,γιατί έβρισκα την ίδια φρέσκια και αγνή καθαρότητα.
Εύχομαι να ακολουθήσουν πολλές γραφές και πολλές επιτυχίες έτσι αβίαστα και απολύτως έντιμα όπως ακριβώς (δεν)τις επιδιώκεις !!

Ήταν νομίζω ένα υπέροχο στήριγμα για να συνεχίσεις απτόητη να ακολουθείς την ψυχή σου.... ;-)

υγ. χάρηκα που και το φ.κουνέλι βρίσκει πως όλοι οι χαρακτήρες είναι ουσιαστικά ένας .Ο εσωτερικός σου μονόλογος που σου είχα πεί κι εγώ....

Κατερινα Κ. είπε...

Εξαιρετικο ηταν... Με συγκινησε, ευχαριστουμε που το ανεβασες...
και το καταπληκτικο πως το αρτιστακι δε μιλα μονο για πολιτισμο, μα παραγει κιολας. :) Πολυ ψυχη ειχε αυτο το εργο!

Alexandros είπε...

Υπεροχο, με σπουδαια μηνυματα. Καταφερες να με κρατησεις στο ραδιοφωνο. Ενιωσα σαν να ημουν ενας απο τους χαρακτηρες!

Roadartist είπε...

@ ξωτικό : Κρατάω (όπως πάντα) τα λόγια σου, καταλαβαίνω τι εννοείς. Σε ευχαριστώ. Φυσικά έχει πολλά δικά μου στοιχεία. Παρηγορούμαι με την αναφορά στο προχτεσινό θεατρικό χεχε... Η ψυχή και η αλήθεια της είναι η πρώτη ουσία.

Το φ.κουνέλι μου έστειλε προσωπικό μήνυμα στο facebook, από το εκεί ατομικό του λογαριασμό, αμέσως μόλις τελείωσε η ζωντανή μετάδοση του θεατρικού, για να μου πει τις άμεσες εντυπώσεις του εκείνη τη στιγμή... νομίζω ότι έχετε κ οι δυο δίκιο.

Μεγάλο ευχαριστώ για όλα.
Φιλιά πολλά, καλό ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! :) <3

Roadartist είπε...

@ Κατερινα Κ. : Σε ευχαριστώ! Ε, τόσα χρόνια εδώ, αυτό είναι σαν το "διαδικτυακό σπίτι", μια ατομική μου σελίδα, έπρεπε να το μοιραστώ. :)

Roadartist είπε...

@ Alexandros : Να είσαι καλά!

Roadartist είπε...

@ Alexandros : Να είσαι καλά!

librarian είπε...

Γεια σου και από εμένα! Δεν πρόλαβα ακόμη να το ακούσω (ούτε και να διαβάσω και τα βιβλία που μου έδωσες) γιατί τρέχω και δεν φτάνω! Πολύ ωραίο αυτό το συναίσθημα που περιγράφεις, πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερη εμπειρία! Συγχαρητήρια και σε άλλα με υγεία!
Καλό ΣΚ.

Roadartist είπε...

@ librarian : Γεια σου librarian, τι έγινε όλα καλά; Ελπίζω να μην έχεις κάποιο πρόβλημα, αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι πες μου. Όσο για το θεατρικό, όποτε βρεις χρόνο, δεν υπάρχει θέμα. Ναι είναι μια φοβερή εμπειρία, που δεν είχα νιώσει ξανά. Καλό βράδυ, καλό σκ!

ΥΓ. Κανένα πρόβλημα με τα βιβλία, κράτησε τα όσο θες. Μέχρι να τα διαβάσεις. Το δικό σου διαβάστηκε αμέσως μετά την εξεταστική, όταν σε δω θα στο δώσω.

thinks είπε...

Τώρα εξηγείται πως η Καλυψώ κατάφερε να κρατήσει τον Οδυσσέα τόσα χρόνια πριν συνεχίσει την επιστροφή του προς ένα μέλλον γεννημένο στο παρελθόν. Το θέατρο στο ραδιόφωνο είναι πολύ πιο δύσκολο από το επί σκηνής γιατί εξαρτάται μόνο από λόγια και ερμηνεία ηθοποιών χωρίς την βοήθεια της οπτικής του σκηνικού ή εκφράσεων και κινήσεων. Και έτσι γίνεται πιο δύσκολο να επιτευχθεί το χτίσιμο διαστάσεων στα πρόσωπα οι οποίες να ζωγραφίζουν το αφηρημένο κρύβοντάς το στο απτό. Τα πρόσωπα είναι εγκλωβισμένα σε τυχαία πτήση γύρω από ένα κέντρο βάρους από το οποίο δεν μπορούν να δραπετεύσουν --καθώς η Καλυψώ άθελά της τους δείχνει έναν τρόπο. Έναν τρόπο ο οποίος τελικά ρωτά αν τα προβλήματα έχουν πιο ρεαλιστική υφή από τα όνειρα ή αν όχι. Ενώ αισθάνεται ο ακροατής ότι, μαζί με τα πρόσωπα τα οποία παρακολουθεί, περιμένει ενεργά για κάτι που δεν πρόκειται να έρθει (Σαμ Μπέκετ), ξαφνικά ανακαλύπτει ότι αντί να έρθει σε μας επί τέλους το αναμενόμενο, πηγαίνει το βουνό στον Μωάμεθ --και, το βουνό είναι ένα αιθέριο κίνητρο για βούληση που θρυμματίζει το μπετό της αντιληπτής πραγματικότητας.

Σ' ευχαριστώ, αγαπητή μου Roadartist, που ανακάλυψες, για μας, την Μαρία Αναστασοπούλου.

Συγχαρητήρια για μία δημιουργία μεστή, η οποία, είτε λόγω σπουδής είτε από ταλέντο, διαχειρίζεται τα εργαλεία της με αυτοπεποίθηση, και, το κυριότερο, χωρίς προσποίηση. Στέκεται με την απλότητα της δύναμης του τι είναι χωρίς προσπάθεια έντεχνου εντυπωσιασμού.

Roadartist είπε...

@ thinks : Δεν έχω λόγια Δημήτρη μου, αρχικά σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο που διέθεσες. Είναι όντως αρκετά απαιτητικό το θέατρο από το ραδιόφωνο, δεν έχεις οπτική επαφή με τους ηθοποιούς και πρέπει να εστιάσεις στα λόγια. Και θα είσαι τυχερός αν η ερμηνεία των ηθοποιών, βοηθήσει ν'ακολουθήσεις το έργο.

Κρατώ τα λόγια σου σαν φυλακτό, πραγματικά πολύτιμο για μένα, πολλά ευχαριστώ από καρδιάς. Είναι συγκινητικό να γράφεις ένα έργο από καρδιάς εκφράζοντας απόψεις, και ουσιαστικά δίχως να περιμένεις ποτέ να έρθει σε επαφή με κοινό, και να βρίσκει "από μόνο του", μέσω ενός τέτοιου διαγωνισμού τη δίοδο, και έπειτα να το μοιράζεσαι με φίλους σου. Δε θα μπορούσα να το φανταστώ πριν από λίγα χρόνια ότι θα μπορούσε έτσι να συμβεί.

Γνωρίζεις πόσο εκτιμώ τη ματιά σου, την εμπειρία και την άποψη σου. Δικά μου τα ευχαριστώ Δημήτρη, Καλημέρα!

thinks είπε...

Αγαπητή μου Roadartist, που σαν Μαρία τιμάς την ονομασία της σεβαστής προσφοράς των "καλλιτεχνών των δρόμων", είναι αλήθεια ότι η ερμηνεία του κάθε ηθοποιού μπορεί να δώσει σε κάθε λέξη, φράση και κείμενο διαφορά, από ηθοποιό σε ηθοποιό, σαν λιμνούλα ή ωκεανό, λασπόνερο ή κρυστάλλινο νερό πηγής... Καμιά φορά χρειάζεται και να προσπαθήσει ο ακροατής να "ακούσει" το κείμενο αντί την ερμηνεία. Ένα θεατρικό έργο, είτε στην σκηνή είτε στο ραδιόφωνο, υπάρχει μόνο σαν συνεργία σκηνοθέτη και ηθοποιών --και σκηνικού (στο ραδιόφωνο το σκηνικό "χτίζεται" με ήχους/μουσική/εφέ). Όμως αυτή η συνεργία μπορεί να υπάρξει (ότι και να αποδώσει τελικά) μόνο μέσα στην σφαίρα του αρχικού κειμένου. Η "σφαίρα" που δημιούργησε η συγγραφέας αυτού του έργου είχε, κατά την γνώμη μου, πολύ περισσότερη αξία από εκείνη του περιορισμένου χρόνου τον οποίον απαίτησε από τον ακροατή.

Αν σε "γεμίζει" προσωπικά αυτό το είδος έκφρασης, της δημιουργίας/συγγραφής, μου φαίνεται ότι μόνο καλά πράγματα θα φέρει για όλους το να συνεχίσεις!

Καλό σου απόγευμα :-)

Roadartist είπε...

Δημήτρη ευχαριστώ :)

Απλά, φειδωλά μα περιεκτικά.

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Υπέροχη Ανάρτηση ! ! !..με την πρώτη ματιά...
Θα την ξαναδώ με την ησυχία μου και θα ακούσω το θεατρικό!
Μπράβο σου ταλέντο, δρομοκαλλιτέχνιδα ! ! !
Όμορφη έκπληξη για μένα ήταν και η παρουσίαση θεατρικού από κωφούς στην παραλία της Θεσσαλονίκης,στο ύψος του Λευκού Πύργου χθες το βράδυ ...κάνοντας βόλτα...
Το ραδιόφωνο !!!
αγαπημένο Πάντα ! ! ! Filia!!!
Καλή συνέχεια...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Τρυφεράδα, αθωότητα, ελπίδα, πίστη, πείσμα και παιδικότητα....Κάτι απο σένα, κάτι απο μένα, κάτι απ' όλους μας, κομμάτια της ψυχής μας ατάκτως ερριμμένα, όμορφα εκφρασμένα συνάμα! Μιά σταγόνα μέλι στα χείλη που έχουν ξεχάσει να χαμογελούν! Ακόμα και μόνο γι' αυτό, σου αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ! Αφησε τα ονειρα σου να σε οδηγούν Μάρω! Αυτά δεν κάνουν λάθος!

Roadartist είπε...

@ Katerina Malami : Καλημέρα Κατερίνα, σε ευχαριστώ! :) Καλή ακρόαση... εύχομαι να το απολαύσεις... :)

Roadartist είπε...

@ βιολιστης στη στεγη : Βιολίστρια στη στέγη, πόσο πολύ σε ευχαριστώ. Που το άκουσες και που στάθηκες με τέτοια ματιά πάνω του, ευχαριστώ! Μακάρι φίλη μου, δεν είναι εύκολο, σε φιλώ, ευχαριστώ πολύ από καρδιάς! Καλό καλοκαίρι! :)

Related Posts with Thumbnails