Λιγοστεύουν οι λέξεις. Μα εσύ ποτέ δεν επέλεγες τη σιωπή. Όχι στο blogging, μα σε καθετί στη ζωή. Πάντα μιλούσες, πολεμούσες το άδικο, έγραφες τα συναισθήματα σου και χάραζες αισθητά τις διαχωριστικές σου γραμμές. Έβαζες όρια και υπερασπιζόσουν πάντα με πείσμα τις απόψεις σου. Πλέον το νιώθεις ασφυκτικά. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο δικό σου τρόπο σκέψης και της νεοελληνικής κοινωνίας.
Τώρα τί; Ίσως βλέπεις να επιβεβαιώνονται οι φόβοι. Όλα όσα έγραφες, μοιραζόσουν, όλα όσα αισθανόσουν να σε πνίγουν. Όλη αυτή η αρρώστια που αν δε θεραπευόταν, θα κορυφωνόταν. Όλα όσα φοβόσουν, πλέον είναι εδώ. Και δε θα έχεις καμία ανοχή.
Λιγοστεύουν τα λόγια. Αδυνατείς να απαντήσεις στην ανοησία και στη βία με επιχειρήματα. Είναι ψυχοφθόρο και επίπονο να υπερασπίζεσαι τα αυτονόητα. Άλλωστε είμαστε στην εποχή που οι αναλύσεις παύουν να έχουν βάση. Τελειώνει η λογική και είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για ουσιαστικές πράξεις.
Έχω ορισμένες ισχυρές πεποιθήσεις που τίποτα δε θα τις αλλάξει. Όπως ότι και ο πιο φτωχός και ο πιο ταπεινός έχει να σου διδάξει κάτι ουσιαστικό, αρκεί να έχεις αυτιά για να τον ακούσεις. Ότι δεν προσεγγίζεις κάποιον αναλόγως με το τι αναφέρεται στην ταυτότητα του, αλλά από τον τρόπο που θα συμπεριφερθεί, το χαρακτήρα του.
Τελειώνουν τα λόγια. Και τι να πεις; Πως όταν καταρρέει μια κοινωνία, το πλέον σίγουρο είναι πως θα στραφεί προς τα άκρα; Πως μελετημένα οδηγείται εκεί; Πως απλά, ιστορικά αποδεικνύεται; Πως δεν αποτελεί λύση; Πως προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο; Πως πρέπει να πάμε μπροστά και όχι πίσω;
Πιστεύω σε μια άλλη κοινωνία, που δυστυχώς η πολιτική πλέον δεν υπερασπίζεται. Απέτυχε, πρέπει να εξανθρωπίσουμε την πολιτική. Εκείνο που μας χρειάζεται δεν είναι περισσότερα χρήματα, είναι ανθρωπισμός και καλλιέργεια. Να καταλάβουμε πως λίγα μας χωρίζουν και πολλά μας ενώνουν. Το τυφλό μίσος και η βία προς καθετί διαφορετικό είναι ψυχική ασθένεια και ένδειξη βαθιάς δυστυχίας. Όταν περιθωριοποιείς τον άνθρωπο, θα εκφράσει βάναυσα το κενό του. Λίγοι θα αντιδράσουν μεγαλόψυχα και ώριμα.
Η λύση είναι μπροστά στα μάτια όλων μας, είναι ο ελληνικός πολιτισμός. Πρέπει να τον γνωρίσουμε, γιατί προφανώς στην πορεία τον ξεχάσαμε. Αυτός επινόησε την Δημοκρατία, επαίνεσε τη φιλοξενία, δόξασε τη φιλία, εξύψωσε τη γνώση, καθαγίασε την αλληλεγγύη, τις τέχνες, τη δημιουργικότητα, το στοχασμό.
Πρέπει να στραφούμε προς τα κείμενα. Το θέατρο, τους ποιητές, τους φιλοσόφους.
Τόσος πλούτος, όχι δανεισμένος, μα απλόχερα χαρισμένος σε όλους μας, αρκεί να έχουμε ανοικτή την ψυχή και το μυαλό μας. Να γνωρίσουμε, να ακούσουμε, να ενστερνιστούμε.
Μην παρασυρόσαστε από τους ένθερμους "έλληνες", αυτοί δεν έχουνε καμία ιδέα τι σημαίνει ελληνικότητα. Είναι μόνο τυφλωμένοι από τον εθνικισμό, που καλύπτει το μίσος και προσωπικά τους προβλήματα.
Τόσος πλούτος, όχι δανεισμένος, μα απλόχερα χαρισμένος σε όλους μας, αρκεί να έχουμε ανοικτή την ψυχή και το μυαλό μας. Να γνωρίσουμε, να ακούσουμε, να ενστερνιστούμε.
Μην παρασυρόσαστε από τους ένθερμους "έλληνες", αυτοί δεν έχουνε καμία ιδέα τι σημαίνει ελληνικότητα. Είναι μόνο τυφλωμένοι από τον εθνικισμό, που καλύπτει το μίσος και προσωπικά τους προβλήματα.
«Ξένους ξένιζε, και συ γαρ ξένος γ’εση»
("Τους ξένους να φιλοξενείς, γιατί και εσύ κάποτε θα είσαι ξένος")
Μένανδρος,
αρχαίος Έλληνας ποιητής, 4ος π.Χ.
Όλα έχουν ήδη ειπωθεί. Μα ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο. Έχουμε τόσο πλούτο απλόχερα χαρισμένο τριγύρω, άρα και μέσα μας. Μήπως σου φαίνεται αιρετικό; Απλά χάσαμε το δρόμο. Πρέπει να τον ξαναβρούμε και θα τον ξαναβρούμε, όσο και αν μας σπρώχνουν σε αντίθετα μονοπάτια.
«Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους.
Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα,
κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος.
Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας.
Έχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε.
Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»
(Γ. Σεφέρης)
Την κοινωνία δε μπορείς να την αλλάξεις μόνος... Οραματίζομαι μια κοινωνία με πάθος για αγάπη, δημιουργικότητα, δεκτικότητα προς το διαφορετικό. Όπου η ελευθερία σου σταματά εκεί που ξεκινά του διπλανού. Θα προσπαθήσω όσο γίνεται να τον πλάσω και να τον κρατήσω ζωντανό έστω στο μικρόκοσμο μου, στις συναναστροφές και στις επιλογές μου. Στρέφομαι στις μουσικές, στα βιβλία, στη φύση και στον άνθρωπο. Αναζητώ στην καθημερινότητα στοιχεία που έχουν αυθεντικότητα και προσπαθώ να τα κρατήσω ζωντανά και να αλιεύσω από αυτά. Ευελπιστώ να γνωρίσω περισσότερους, που οραματίζονται το ίδιο. Όποτε βρίσκω τις λέξεις, θα είμαι και εδώ.
63 σχόλια:
Σκεφτόμουν πόσο σημαντικές ήταν οι πολιτιστικές αναρτήσεις εδω τα προηγούμενα χρόνια.
Ίσως περισσότερο από ότι συνειδητοποιούσες εσύ η ίδια
και μάλιστα σε θέματα που ενώ η πλειοψηφία απαξιώνει και όμως εδώ πάντα είχανε μεγάλη αποδοχή.
Ήθελα απλά να σου γράψω : ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολα είναι.
Απλά σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ πριν αναγκαία. Και μια λέξη, μπορεί να δώσει πολλά σε κάποιους άλλους.
Eutixws poy yparxoyn kai tetoia paidia ekei exw bre, san esena, giati tha arrwstisoume, mono thn brwmia mas deixnoun. Ayto. ;)
Έχουν σκεφτεί πριν από μας, για μας...
Τα έχουν κανονίσει όλα!
Μην αγχωνόμαστε...
Φταίμε κι εμείς όμως, όσοι από εμάς δεν είδαν ή δεν ήθελαν να δουν τίποτα από όσα συνέβησαν και τα επικρότησαν στις εκλογές ή ένιψαν τας χείρας τους...
Τώρα ναι, ας στραφούμε ο καθένας στον εαυτό του και τους γύρω του...το μόνο που μας έμεινε.
Λέγοντας τα παραπάνω δεν θέλω να πω πως είναι λίγο το να ασχολούμαστε με τον πολιτισμό και μάλιστα όταν γίνεται τόσο δημιουργικά όπως το κάνεις εσύ σε αυτό το μπλογκ...
Απλά δεν μου έχει περάσει ακόμη η συγκίνηση από τα τελευταία γεγονότα στη χώρα μας!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ.
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΑΣ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΧΑΘΕΙ ΟΛΑ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ;
Η ανάρτησή σου αγαπητή RoadArtist είναι ύμνος στον σκεπτόμενο άνθρωπο.
Κάθε άλλη λέξη που θα γράψω είναι περιττή, οπότε σταματώ εδώ.
Χαίρομαι που σε διαβάζω, χαίρομαι να σε διαβάζω.
Την καλημέρα μου.
Ει...Έχει δρόμο μπροστά μικρή μου. Γι'αυτο είσαι εδώ. Γι'αυτό είμαστε εδώ. Να τον διαβαίνουμε. Δεν κρατάει πολύ αυτή η απελπισία σου λέω. Μεταλλάσσεται σε πείσμα. Και άλλο πείσμα. Και άλλη δύναμη...συνεχώς. Θα δεις...;)
*μη μου αποθαρρύνεσαι...όλα θα γίνουν αλλιώς. Έστω και λίγο...
"Και ο Άνθρωπος; Ο εν πορεία μόνος..." Είχα γράψει κάποτε και το εννοώ...
... Αλλά πάντα θα μοιραζόμαστε κομμάτια μας με όλους τους άλλους καθώς μπαίνουν και μπαίνουμε μέσα τους... Μην απελπίζεσαι... μην περιμένεις θαύματα... που δεν υπάρχουν... συνέχιζε να εργάζεσαι για ότι θεωρείς ορθό και αυτοί που βλέπουν, νιώθουν, ακούν... θα ρθουν... Πάντα έτσι ήταν... πάντα έτσι θα'ναι...
να είσαι (και) εδώ.
καλησπέρα κορίτσι!
Με συγκινήσατε με την οπτική του κειμένου σας:
Νηφάλια αλλά ουσιαστική, καθόλου κραυγαλέα αλλά αληθινή, ισορροπημένη, ευανάγνωστη και σαφής.
Έχω συνειδητοποιήσει μεγαλώνοντας ότι τα γεγονότα συμβαίνουν συνήθως ερήμην μας, χωρίς να μπορούμε πάντα να έχουμε τον έλεγχο.
Έχει σημασία όμως να αντιστεκόμαστε με τον προσωπικό μας τρόπο (αλλά και με του Μιχάλη Κατσαρού:
"Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα σπιτάκι και λέει: Καλά είμαι εδώ.")
Πιστεύω στον Άνθρωπο και σε ό,τι ανθρωπιστικό.
Οι αξίες μου είναι ίδιες με τις δικές και βρίσκω καταφύγιο στα βιβλία, στις μουσικές, στις τέχνες και σε ό,τι μου προσφέρεται άπλετα ως δώρο...
"Για ρίξε μια ματιά στο δρόμο
και άσε τα γιατί και τα εάν,
τα πιο ωραία πράγματα στον κόσμο
μπορείς να τ' απολαύσεις δωρεάν..."
(Ευγένιος Αρανίτσης)
Να είστε σίγουρη πως δεν είστε μόνη.
Υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται σαν και σας. (Το κρίσιμο πλήθος).
Η φωνή τους όμως σκεπάζεται από εκείνους που κάνουν πολύ θόρυβο και έχουν σκοπούς ασύλληπτους για τη δική μας λογική.
κ.κ.
Αγαπητή Roadartist γι' ακόμη μια φορά με εκφράζεις πλήρως μέσα από ένα κείμενό σου.
"Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο δικό σου τρόπο σκέψης και της νεοελληνικής κοινωνίας."-Πιστεύω πως αυτό το νιώθουμε αρκετοί. Πραγματικά, όπως γράφεις κι εσύ, πως να αντιμετωπίσεις την βία και την ανοησία;
Προσωπικά οργίζομαι. Μάλιστα σ' ένα post που έγραψα μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, πολλοί "ελληναράδες" με επισκέφτηκαν για να καταθέσουν την ψυχοπαθολογία τους. Τους απάντησα με τρόπο που δεν συνηθίζω, που δεν εγκρίνω και που κατηγορώ τον εαυτό μου, όταν παρασύρεται με τέτοιον τρόπο.
Ωστόσο, το γράφεις κι εσύ: Καμία ανοχή. Είμαι φιλήσυχος άνθρωπος, που αγαπώ την μουσική, τις συζητήσεις, τις αποδράσεις. Όμως, δεν ξέρω, πόσο θ' αντέξω από αυτές τις πιέσεις του άρρωστου εξωτερικού περιβάλλοντος. Άμυνες υπάρχουν, από ανθρώπους, ήχους, βιβλία και ιδέες.
Παρόλα αυτά, δεν ξέρω αν αρκούν. Όπως κι εσύ, πιστεύω σε μια άλλη κοινωνία, που δυστυχώς πέρα της πολιτικής, υπάρχουν άνθρωποι που με την νοοτροπία τους, μου στερούν την δυνατότητα κάποια στιγμή να την ζήσω, να την ζήσουμε. Την απομακρύνουν, στρεφόμενοι στα άκρα και στην ηλιθιότητα.
Πλέον, το μόνο που μένει είναι η επιμονή. Η υπομονή δεν ξέρω. Σώζεται καθημερινά.
Θα είμαστε εδώ. Όσο αντέχουμε ακόμα.
Φιλικούς χαιρετισμούς.
Καλά τα λες!
Ίσως οι καιροί να είναι τόσο 'ιδιαίτεροι', ίσως να μην είμαστε τίποτα σπουδαίο ή ίσως να μη κάνουμε και τίποτα σπουδαίο, αλλά κάνοντας ο καθένας ό,τι καλύτερο μπορεί, ίσως και να καταφέρουμε να γίνουμε τουλάχιστον μικρές εξαιρέσεις του προς αποφυγή 'νεομεσαίωνα' που ζούμε,
για τους επόμενους ...
καλή σου μέρα!
Χαίρομαι που είσαι ΕΔΩ!
Αγαπητή μου Roadartist όσο γράφονται κείμενα σαν αυτό επιβεβαιώνεται η πίστη πως η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο να νικήσει τον θάνατο, έστω και δια μέσου του θανάτου. Το υπέροχο αυτό κείμενο πιστοποιεί το τέλος του δρόμου, μα τα επόμενα βήματα θα τα κάνουν κατά συνείδηση άνθρωποι κουρασμένοι, χωρίς εφόδια.
Αυτό που προτείνεις, η ανακάλυψη του κλασσικού πνεύματος, είναι ακριβώς αυτό που συνέβη την περίοδο που τώρα ονομάζουμε Αναγέννηση. Τότε το ανακάλυψαν άνθρωποι που το θαύμασαν γιατί τους ήταν άγνωρο και το είδαν με φρέσκα μάτια διψασμένα από χίλια χρόνια μεσαίωνα. Η διαφορά είναι ότι οι σημερινοί κάτοικοι της νότιας βαλκανικής χερσονήσου δεν θα προσπαθήσουν ως επί το πλείστον να το ανακαλύψουν αλλά να το αντιγράψουν -γιατί πιστεύουν ότι είναι οι απ' ευθείας κληρονόμοι του. Και η αντιγραφή παραμένει πάντα μια δισδιάστατη αντιγραφή. Νομίζω ότι είναι ώρα η ζωή που έχει απομείνει στον ταλαίπωρο αυτό λαό να βρει τον δικό της καινούργιο δρόμο, όποιος και να είναι αυτός...
Καλό σου απόγευμα...
...για να εξηγήσω την παραπάνω σκέψη μου, ο μόνος τρόπος να αποδείξει ο λαός αυτός ότι είναι πράγματι κληρονόμοι εκείνων που έζησαν εδώ πριν 2500 χρόνια, κατά την γνώμη μου, είναι να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, δικό τους, όπως είχαν δημιουργήσει εκείνοι. Ο δρόμος προχωρά πάντα μπροστά. Ο κίνδυνος είναι όταν προσπαθεί κανείς να βρει ταυτότητα στο παρελθόν, αντί εφόδια για το μέλλον... και νομίζω και εσύ προτείνεις εφόδια, όχι την ταυτότητα που πολλοί επιζητούν...
Αρτιστακι μου μαζι σου! Μην μου απογοητευεσαι. Δεν μπορει, καποιος λογος θα υπαρχει για ολα αυτα!! Εμεις ας χαραζουμε τις δικες μας γραμμουλες πανω στον χαρτη και να δεις που για καποιους θα φανουν πολυ χρησιμες!!! Προσπαθω κι εγω να εστιαζω στα ομορφα, στις μουσικες μου, στην αγαπη, στα βιβλια μου, στον μικροκοσμο μου. Μονο ετσι μπορω να βοηθησω,
Μη μας αφησεις ποτε χωρις το φως σου γλυκια μου καλλιτεχνιδα!
καλο απογευματακι!!
Και το οτι μεσα σε αυτη τη φοβερη καταχνια μπορουμε ακομη να σηκωνουμε ψηλα το κεφαλι, ειναι θαυμα.
Ποσα δεν εχουμε περασει ως λαος.
Κατι τετοιους ανθρωπους συναντω και συνεχιζω.... ;Ρ
Αυτο που κανεις, να αναζητας την αληθεια μεσα σου και στο δικο σου μικροκοσμο, τις συναναστροφες σου, ειναι το μεγαλυτερο, το σημαντικοτερο βημα. Σκεψου...1, μετα 100,1000,100000,10000000 ανθρωποι, να μην κοιτανε τι κανουν οι αλλοι, να ξεφυγουν απο το ονειρο να αλλαξουν τον κοσμο, να αλλαξουν προς το καλυτερο μονο τον εαυτο και τη ζωη τους, σκεψου, τι μενει στο τελος...10000000 αλλαγμενες ψυχες, 10000000 καλυτεροι ανθρωποι, η αρχη για εναν καλυτερο κοσμο!
Πολυ ωραιες σκεψεις. Ευχαριστω.
O άνθρωπος ουδέποτε προχώρησε σε νέα πράγματα χωρίς την μαγιά που του άφησαν οι προηγούμενες γενιές, οι προηγούμενοι πολιτισμοί. Σαν μια σκυταλοδρομία γνώσεων, πολιτισμού, επιστήμης, σοφίας!
Χάσαμε τον δρόμο γιατί ξεκοπήκαμε από το παρελθόν μας, ή τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί μέσα μας βρίσκεται η ιστορία, γραμμένη στα DNA μας. Γι αυτό και είναι η μόνη μας παρηγοριά. Τα κείμενα, η τέχνη, η ιστορία, γίνονται τα εφόδια για να αντέξουμε, να μείνουμε δυνατοί και ενωμένοι.
Σε αυτό το εκπληκτικό κείμενο θα έλεγα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ με εκφράζει απόλυτα!!!!!
υ.γ. Ούτε θύμα τους είμαστε ούτε θα γίνουμε, ούτε κουρασμένοι και ανίκανοι να συνεχίσουμε τον δρόμο της ιστορίας με αξιοπρέπεια.
Αυτό για κάποιο σχόλια που διάβασα παραπάνω..
Καλό βραδάκι καλλιτεχνάκι μου
Φίλοι μου
σας ευχαριστώ πάρα πολύ σας όλους για τα σχόλια σας. Έτρεχα σήμερα για διάφορα και τώρα πρέπει να φύγω πάλι εκτός σπιτιού.
Θα απαντήσω σε όλα τα σχόλια σας αργότερα το βραδάκι, καλό απόγευμα.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωνές της λογικής. Δεν είμαστε λίγοι. Ή και αν είμαστε λίγοι, θα γίνουμε βαθμιαία περισσότεροι.
@ Πάνος : "Και μια λέξη, μπορεί να δώσει πολλά σε κάποιους άλλους" αυτό ισχύει για όλους μας. Να είσαι πάντα καλά, σε ευχαριστώ.
@ treno fantasma : Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, καλύτεροι από μένα, ευτυχώς! Καλό ξημέρωμα. ;))
@ Ερατώ : Μεγάλος θυμός, οργή και απογοήτευση Ερατώ μου. Ειδικά και μετά από τα σημερινά στελέχη κλπ που ανακοινώθηκαν, μια από τα ίδια. Όχι μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για αρκετούς πολίτες. Μάλλον δεν μάθαμε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Ότι έγραψα στο κείμενο, ακριβώς όπως νιώθω : Χάσμα... Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, καληνύχτα.
@ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ : Πιστεύω πως θα σωθούμε με εντελώς άλλα πράγματα από αυτά που μας προτάσσουν οι τωρινοί πολιτικοί (και η τωρινή πολιτική), χρειάζεται δύναμη...
@ teleytaios : Είναι πολύ τιμητικά τα λόγια σου Κώστα, εγώ σε ευχαριστώ για την ανάγνωση. Είναι πολύ σημαντικό για μένα που σας διαβάζω και που ανταλλάσσουμε απόψεις. Ειδικά σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, το να μοιράζομαι απόψεις, σκέψεις μου με εσάς είναι σημαντικό. Καλό ξημέρωμα.
@ kovo voltes... : Έτσι λες, περίεργο πως συμβαίνει αυτό, προσπαθούμε. Είναι όμορφο που με όσα γίνονται, ότι αρκετοί ακόμη εξακολουθούμε να είμαστε εδώ και να ταυτίζονται απόψεις μας. Σημαντικότατο. Να είσαι καλά, υπάρχει απογοήτευση, αλλά προχωράμε.
@ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ : "Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο" (Ρίτσος) Οδοιπόρε το ξέρω, δεν περιμένω, ούτε και περίμενα κανένα θαύμα. Είναι σημαντικό αυτό που λες, όποιος θέλει ακολουθεί και συνταυτίζεται. Ο καθένας με τη δική του πορεία, στο τέλος όλοι -μάλλον- κρινόμαστε.
@ karagiozaki : σε ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ που δέχεστε τις απουσίες μου, να είμαστε όλοι, όταν κ όπως μπορούμε, (και) εδώ :) καληνύχτα.
@ κ.κ. : αυτό μου δίνει ακόμη κουράγιο. Ότι υπάρχουν πολλοί με τις ίδιες απόψεις, απλά τους σκεπάζουν όσοι φωνάζουν. Σίγουρα όμως δεν είμαστε ο 'μέσος' όρος, ούτε η πλειοψηφία.
Σε καιρούς κρίσης βγαίνει στην επιφάνεια ότι πιο βρώμικο και διεφθαρμένο... Στροφή στα βιβλία, στις μουσικές, στα καταφύγια μας. Σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας.
@ Stranger : Σε δυο πρόσφατες αναρτήσεις που έχω ανεβάσει σχετικές με το φασισμό και στις δυο έχω δεχτεί σχόλια σαν αυτά που λες, μάλιστα σε εκείνη με το κείμενο του Χατζιδάκι (λίγες πριν), αναδημοσιεύτηκε (από ότι είδα) με παραπομπή από ένα site που επισκέπτονται αρκετοί τέτοιοι τύποι, με προτροπή να το διαβάσουν για να δουν μια άποψη που εκφράζει την κοινωνία 20 χρόνια πριν...και όχι τη σημερινά! Οκ ότι νά'ναι! Έχω καταλήξει πως δεν έχει νόημα να απαντάς... γιατί αυτά τα άτομα είναι τόσο θολωμένα και ανιστόρητα που είναι σαν να μιλάς σε τοίχο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις συμφωνώ καμία ανοχή. Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Τεράστιο χάσμα. Προχωράμε με όσα μας κρατάνε ακόμη, για όσο... Εδώ όλοι μαζί, ίσως έτσι να το ξεπεράσουμε. Σε ευχαριστώ.
@ Ανώνυμος : Να είσαι καλά.
@ Angel ^j^ : ναι ίσως να μην κάνουμε και τίποτα σπουδαίο, ίσως τίποτα να μην αρκεί σε τόσο 'ιδιαίτερους' καιρούς. Συμφωνώ. Ζούμε σε μια εποχή που χάθηκαν οι αξίες, ίσως πάλι και το μικρό για κάποιους να είναι σημαντικό, σίγουρα στο μεσαίωνα που διανύουμε. Σε ευχαριστώ!
@ theatre : καλό ξημέρωμα.
@ thinks : Δεν είχα καμία τέτοια προδιάθεση. Οι σκέψεις μου δεν αναφέρονταν σε τέτοια συζήτηση. Αυτά έχουνε αναλυθεί αρκετά... Αναρωτιέμαι είναι τώρα εποχή να επιστρέψουμε σε συζητήσεις, αντιπαραθέσεις και αναλύσεις σαν του Φαλμεράυερ;
Φυσικά εννοούσα ως εφόδια. Ο ελληνικός πολιτισμός, η βάση για τον ευρωπαϊκό, μπορεί να γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο, μα ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, είναι πανανθρώπινος, όπως και κάθε άλλος πολιτισμός.
Αυτή την πανανθρώπινη κληρονομιά που γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο, δεν πρέπει να τη δούμε ως 'βαρίδι', δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα, μόνο πρέπει να μάθουμε από αυτή, ακριβώς ως εφόδιο ζωής, όχι για να γεννηθεί κάτι καινούργιο, αλλά για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και πολίτες. Μπορεί να ανακαλύπτεται ξανά η ζωή και μέσω του θανάτου. Η πορεία θα δείξει, πάντως σίγουρα "η πτήσις έχει πτώσιν".
Σήμερα το βράδυ καθίσαμε με φίλους στη Δ.Αρεοπαγίτου, φυσούσε ένα ήρεμο αεράκι, πίναμε μπύρες και η συζήτηση ξεκίνησε από την επικαιρότητα, όσα ζούμε και έφτασε μέχρι για τις φιλοσοφικές σχολές...
Ένας φίλος σχολίασε ότι πριν αιώνες κάποιοι "περιπατητικοί" φιλόσοφοι κάθονταν ακριβώς στα ίδια μέρη, συζητούσαν... και προβληματίζονταν για τα προβλήματα της δικής τους εποχής... Στάθηκε αυτό η αφορμή για μια όμορφη συζήτηση, στη σκιά της Ακρόπολης. Ήταν όμορφα.
Καλό ξημέρωμα, σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.
@ Dee Dee : Δεν γίνεται να μην απογοητευτείς, ειδικά όταν όσα περίμενες σταδιακά επιβεβαιώνονται, ειδικότερα όταν φοβάσαι πως θα εκπληρωθούν και όσα άλλα φοβάσαι πως...έρχονται.
Αλλά ίσως κάποιος λογος να υπαρχει για ολα αυτα, δεν έχεις άδικο. Καλό ξημέρωμα, φιλιά πολλά :))
@ Τάκης : διαβάζοντας τη νεότερη ελληνική ιστορία, μόνο τα τελευταία 30 χρόνια ήταν ήρεμα. Έχει περάσει πολλά (και πολύ) ταραγμένα χρόνια αυτός ο τόπος. Ναι όντως.
@ BUTTERFLY : Δε ξέρω, ίσως να το πίστευα αυτό παλιότερα, σήμερα όμως διαπιστώνω πως δυστυχώς υπάρχει μεγάλη διαφορά στο τρόπο σκέψης και στη νοοτροπία μου με το σύνολο του ελληνικού λαού. Από την άλλη νομίζω πως πραγματικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Μακάρι να φέρει κάτι άλλο κάποτε...
@ Margo : Ισχύει αυτό που λες επηρεαζόμαστε, απλά το θέμα είναι κατά πόσο ο καθένας μας έχει αναπτύξει τις προσλαμβάνουσες του για να ενστερνιστεί σωστά τα μηνύματα και τα ερεθίσματα που λαμβάνει. Νομίζω πως σε αυτό τον τόπο μπορείς να συναντήσεις τα χειρότερα, μα και τα καλύτερα, όλα εδώ συνυπάρχουν. Ότι υπάρχουν όμως και διαμάντια σου δίνει το κουράγια να συνεχίζεις εδώ. Αυτό που πονά είναι πως σε καιρούς κρίσης τα πρωτεία παίρνουν οι 'δευτεράντζες' και αυτό είναι το ψυχοφθόρο. Θύματα δεν είμαστε, κουρασμένοι φυσικά σε μια τόσο άσκημη συγκυρία, ζούμε σαν σε πόλεμο, μα συνεχίζουμε. Με τα όπλα του ο καθένας. Φιλιά πολλά :))
@ artion : να είσαι καλά.
@ theatre : υπάρχουν μα δεν ακούγονται, αντίθετα σκεπάζονται βάναυσα.
Εξαιρετική ανάρτηση Roadartist. Συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις σου. Τα αυτονόητα.. ΆΝτε δηλαδή να αποδείξεις ότι δεν είσαι τρελός. Γιατί λέμε για ανάπτυξη με κουστούμια γραβάτες, καθισμένοι σε γυαλισμένες καρέκλες τρώγοντας καθώς ακουμπάμε σε φρεσκομυρωδάτα τραπεζομάντιλα, μόνο που αυτός ο ''πολιτισμός'' είναι τόσο παράλογος που απλά στο τέλος εσύ βγαίνεις ο τρελός. Τρέλα... Το χάνουμε.
Σε καληνυχτώ.. :)
Ευχομαι δυναμη σε αυτη την πολυ δυσκολη κριση. Αν σκεφτεσαι ειναι πολυ δυσκολο να την αντεξεις.
Η τεχνη ειναι ενα μοναδικο στηριγμα σε αυτους τους καιρους, σε καθε δυσκολη στιγμη.
Εχτες πηγα σε μια εκδηλωση της μερας παγκοσμιας μουσικης, που τη διαβασα απο εδω. Θελω να σε ευχαριστησω γιατι διαφορετικα θα εχανα ενα ομορφο βραδυ....
...έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε
κι ίσως άκόμη περισσότερα, να εξημερώσουμε.
...πολλές ομορφιές να διδάξουμε
από ασχήμιες να διδαχτούμε.
...ας ανατροφοδοτηθούμε με ανταλλαγές λέξεων, αγγιγμάτων, εμπειριών, τραγουδιών, χαμογέλιων, σαν δοχεία συγκοινωνούντα, στο χείλος των οποίων υπάρχει ζάχαρη και μια φέτα φρούτου εξωτικού.
Σε ακολουθώ. Καλημέρα συνταξιδιώτισσα.
Kάθε άνθρωπος που γεννιέται έχει μέσα του και το χειρότερο και το καλύτερο και κάθε μέρα μικρά μικρά γεγονότα θρέφουν την κάθε πλευρά....
Ως κοινωνία προσπεράσαμε (στην καλυτερη περίπτωση) έως και χαβαλεδιάσαμε μ'ένα "έλα μωρέ σιγά τι θα πάθουμε" πολλά απ'αυτά τα καθημερινά λιπάσματα ασχήμειας και τώρα κλασσικά.....πέφτουμε απ'τα σύννεφα και τρέχουμε να κρυφτούμε στα καταφύγια του στενού μας περβάλλοντος....
Καιρός νομίζω να συνειδητοποιήσουμε πως Ό,ΤΙ κι αν κάνουμε,όλοι μας, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ,είναι λίπασμα προς την μιά ή την άλλη πλευρά .
Ας στρέψουμε το μικροσκόπιο πρώτα στον καθρέφτη μας......κι ας μην θεωρήσουμε καμμιά αλλαγή τόσο μικρή που δεν αξίζει τον κόπο....
Καιρός για δουλειά αδιάκοπη καλό μου πολύτιμο λιπασματάκι !!!
Σ'ευχαριστώ και πάλι !!!
καλημέρες
θα γίνουν πολλά
ας απολαύσουμε την ζωή και τα μελλούμενα με ένα όνειρο
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΤΣΕΣ...
@ maviakoufetaria : πανεύκολα μπορείς να παραιτηθείς, να τρελαθείς... Θέλει δύναμη η εποχή μας...ανθρώπους κοντά. Κυρίως για όσα θα έρθουν. Οπότε αφήνουμε τις αναλύσεις, εξηγήσεις... Ξέρεις κάτι, δε θα τρελαθούμε εμείς! Σε ευχαριστώ!
ανώνυμος : ανώνυμε χαίρομαι που πήγες σε κάποια από τις χτεσινές συναυλίες με ελεύθερη είσοδο ;) Εμένα θα μου άρεσε ανάμεσα σε όλες αυτές που έγιναν, να βρισκόμουν κ στον Εθνικό κήπο, μα δεν μπόρεσα. Πάντα να περνάς καλά!
@ dim juanegro : Ανταλλαγές λέξεων, ήχων, στίχων, σκέψεων, αγγιγμάτων, ματιών, αγκαλιών, σε όλα όσα ελπίζουμε να έρθουν, να είμαστε εκεί να τα ζήσουμε. Θα προτιμούσα μια φέτα παγωμένου καρπουζιού :)
Εμπνευσμένο από τις τελευταίες λέξεις σου, και αφιερωμένο :
http://www.youtube.com/watch?v=iwrhgaPax5I
@ ξωτικό : Όλοι έχουμε μέσα μας το καλύτερο και το χειρότερο, μετά η οικογένεια, η παιδεία, οι φίλοι, οι συναναστροφές και όσα ζούμε, γνωρίζουμε, διαβάζουμε, διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας.
Έχεις δίκιο, και η αλλαγή θα ξεκινήσει μόλις καταλάβουμε όλοι τα λάθη μας ως κοινωνία, και πόσο εγκληματικό δυστυχώς για εμάς και για τον διπλανό μας είναι αυτό το "έλα μωρέ σιγά τι θα πάθουμε" που λες, όπως ότι δεν μας νοιάζει τι θα γίνει μεθαύριο, μα σήμερα.
"Καιρός νομίζω να συνειδητοποιήσουμε πως Ό,ΤΙ κι αν κάνουμε,όλοι μας, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ,είναι λίπασμα προς την μιά ή την άλλη πλευρά .
Ας στρέψουμε το μικροσκόπιο πρώτα στον καθρέφτη μας......κι ας μην θεωρήσουμε καμμιά αλλαγή τόσο μικρή που δεν αξίζει τον κόπο...."
Κρατώ τα λόγια σου... Και σ'ευχαριστώ για την πολύτιμη συμβουλή, γνώμη σου.
Καλό μεσημέρι,
φιλιά πολλά!!
@ akrat : Καλησπέρες. Σίγουρα θα γίνουν πάρα πολλά ακόμη. Μου άρεσε η αισιοδοξία με την οποία έκλεισες το σχόλιο σου, μακάρι να είμαστε δυνατοί να βρούμε την ομορφιά και μέσα στην χειρότερη ασχήμια. Να είμαστε κομμάτι και να ζήσουμε κάποιο όνειρο.
Από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει... ότι κι αν πω Roadartist μου είναι λίγο! Μακάρι όλοι μας να σκεφτόμασταν έτσι...
Να σου πω κάτι καλή μου φίλη...έχω απελπιστεί πλήρως. Αυτό νομίζω στα λέει όλα! Δεν ξέρω από πού να πιαστώ για να πάρω λίγη αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου μας, το δικό μας. Βάλτο βλέπω παντού. Συγνώμη αν φαίνομαι απαισιόδοξη...
Σε φιλώ!
Οι λέξεις και τα λόγια δεν βγαίνουν... πολύ περισσότερο για κάποιους σαν και μένα που έχουν ζήσει σε τόπους που δεν υπάρχει κοινωνικός φασισμός, που όλοι έχουν τα στοιχειώδη δικαιώματα... Ας μην γελιόμαστε... άλλο η ατομική αξιοπρέπεια και τα ατομικά δικαιώματα που είναι αυτονόητα, και άλλο ο θαυμασμός η λατρεία του επιτυχημένου, το όμορφου, του κάποιου ξεχωριστού ας πούμε... Εδώ στην Ελλάδα, πέρα από κάποιων "ξεχωριστών" συμπολιτών μας, συνθήθως αποτέλεσμα μιας δόξας ψιμυθιωμένης, κάλπικης, οι υπόλοιποι όλοι εμείς όζουμε σε έναν βρώμικο βούρκο, χωρίς δικαιώματα: Δίκαιο, αξιοπρέπεια κλπ.
Και είμαστε εμείς οι ίδιοι που πρώτοι τα καταπατούμε στον δίπλα...
Της οικονομικής κατάπτωσης προηγείται πάντοτε η κοινωνική· κι αυτό το είπαν πριν 2500 χρόνια εδώ οι κτήστες των μαρμάρινων ναών... Και εμείς καταρρεύσαμε κοινωνικά... Παρκάρουμε όπου γουστάρουμε, παίζουμε μουσική στη διαπασών ότι ώρα γουστάρουμε, βάζουμε το σώμα μας για να εμποδίσουμε κάποιους να περάσουν από το "πεζοδρόμιο" επειδή γουστάρουμε και άλλα πολλά... Και τα κάνουμε εμείς, όχι τα "λαμόγια", οι "κλέφτες πολιτικοί". Εμείς οι ίδιοι... Φρενήρεις, καμμένοι, χαλασμένοι πνευματικά, περιφέρουμε τα σαρκία μας, τα ελλείμματά μας, τα κόμπλεξ μας... πολλά από αυτά δεν θα τα είχαμε αν μόνο τα συζητούσαμε με τους δίπλα και διαπιστώναμε έκπληκτοι, πως και οι δίπλα, οι συνάνθρωποί μας είχαν τα ίδια...
Δεν μπορώ να διαφωτίσω τίποτε από τα μελλούμενα... δεν γίνονται θαύματα εξ' ουρανού, οι άνθρωποι φτιάχνουν τα θαύματα. Αν βρούμε λόγους να συνυπάρξουμε, να αγαπηθούμε όπως πολύ σωστά το λες, με ορθολογισμό και συναίσθημα, χωρίς αφορεσμούς (οι άλλοι, οι ξένοι, οι βρωμιάρηδες, οι κλέφτες, οι φονιάδες κλπ), τότε ίσως να συνεχίσουμε να υπάρχουμε... ειδάλλως, απλά και αθόρυβα θα πάρουμε κι εμείς το δρόμο μας, όπως πολλοί άλλοι για το μαυσωλείο της ιστορίας...
ΥΓ> Πολύ δυνατό κι αισθαντικό κείμενο... μου άρεσε η οπτική γωνία, εκείνη του ανθρώπου, που βρίσκει λύσεις μέσα σε ανθρώπινα ουμανιστικά πλαίσια...
@ eirini : Ειρήνη μου δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Οι περισσότεροι νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα. Ο λόγος που τελευταία έχουν λιγοστέψει τα σχόλια μου και κυρίως οι αναρτήσεις (σε σχέση με το παρελθόν) είναι γιατί όπως αναφέρω και στην ανάρτηση όλοι οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται. Όλα δείχνουν πως θα ζήσουμε ακόμη πιο δύσκολες μέρες. Ίσως καταστάσεις που δεν φανταζόμαστε. Ας οπλιστούμε όλοι με δύναμη. Δεν δηλώνω αισιόδοξη, μόνο που εύχομαι να είμαστε δυνατοί, υγιείς και με ανθρώπους δίπλα μας που θα μας σταθούν και θα τους σταθούμε για να περάσουμε όλο αυτό... Σίγουρα δεν μας αξίζει, δεν φταίξαμε και δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν περιμένω τίποτα από τους πολιτικούς, ειδικά από όσους μας έφτασαν εδώ. Ψάχνω αλλού να βρω τη ...σωτηρία. Καλό βράδυ Ειρήνη μου, σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου, σε φιλώ.
@ nikiplos : Συμφωνώ με τη σκέψη σου φίλε μου nikiple, για άλλη μια φορά, ακριβώς όπως όλα αυτά τα χρόνια που επικοινωνούμε μέσω των blogs.
Κάποιοι αξίζουμε κάτι καλύτερο.
Καλό βράδυ, σε φιλώ.
Η όμορφη πένα εδώ, είναι η σαφήνεια της σκέψης σου Αρτίστα μου!!
Με όποιο τρόπο μπορεί ο καθ ένας από εμάς, πρέπει να διώχνει τα τερατουργήματα απ τη ζωή του.
Καλό σου βραδάκι και καλως σε ξαναβρήκα:)
πόσο όμορφο!
@ katrine : πρέπει να τα διώξουμε πριν μας αλλάξουν... Έχεις δίκιο, όπως μπορεί ο καθένας, καλώς όρισες πάλι :)
@ ellinida : σε ευχαριστώ πολύ, καλή μας Κυριακή :)
Σωστά τα λες. Το θέμα είναι πώς θα "ξυπνήσει" αυτή η κοινωνία; Πώς θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης της; Πώς θα στραφεί πάλι στους φιλοσόφους και στους ποιητές; Πώς, εν τέλει, θα ξαναβρούμε το δρόμο μας;
Αυτό δεν έγινε στα χρόνια της ευπορίας, στη δεκαετία του '80 και '90, και στην πρώτη σχεδόν δεκαετία του ευρώ (μέχρι το 2007) όπου ο Έλληνας μέσα από την ευημερία του θα μπορούσε να στραφεί στην τέχνη και στον πολιτισμό. Τώρα που πεινάμε όλοι μας είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να βάλουμε στην άκρη τα καθημερινά μας προβλήματα και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία. Η δημιουργικότητα θα πρέπει να έρθει αφού λύσουμε βασικές ανάγκες (τροφής, στέγης, εργασίας, κλπ). Και τώρα δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο. Χωρίς να θέλω να φανώ απαισιόδξος νομίζω ότι αυτή η δημιουργικότητα θα πάρει δεκαετίες, ίσως να μη γίνει καν κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
@ Panos Konstantinidis : Σίγουρα η ανάπτυξη του πολιτισμού ή ενός πολιτισμού έρχεται ιστορικά με την οικονομική ευημερία. Όμως από την άλλη, οι άνθρωποι όταν δυσκολεύονται, τότε στρέφονται στα πιο αληθινά. Κακά τα ψέματα η ευημερία των προηγούμενων ετών στο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αντί να τον στρέψει προς μια πιο σοφή νοοτροπία και με αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, αντίθετα (όπως και σε όλη την 'αναπτυγμένη' Δύση) τον έστρεψε σε έναν άκρατο καταναλωτισμό που είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Όπως πολύ σοφά έχει πει και γράψει ;) μια φίλη "η ευημερία μας έκανε τελικά κακό πολέμου", αν το σκεφτείς δεν είχε άδικο. Από την άλλη π.χ. στην Αργεντινή όταν ζούσανε τις μεγάλες επιπτώσεις της φτώχειας... ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου στράφηκε στο θέατρο (ήταν όλα γεμάτα), στο διάβασμα, στη τέχνη γενικότερα. Πάντα ο αυθεντικός πολιτισμός γεννάται μέσα από τα δύσκολα, γιατί εκφράζει τον πόνο και δίνει δύναμη στον άνθρωπο για να συνεχίσει.
Από την άλλη, σίγουρα κανείς δε μπορεί να είναι αισιόδοξος σε αυτή την συγκυρία, όμως θα δούμε, πιστεύω πως τώρα θα έχουμε περισσότερο ανάγκη από πριν την καλλιέργεια ως διαφυγή, ως λύτρωση.
Ίσως και να έχεις δίκαιο, ίσως τελικά η τέχνη να είναι το τελευταίο "καταφύγιο" του ανθρώπου. Αν όντως στραφεί ο Έλληνας προς τις τέχνες ίσως να δούμε καλύτερες μέρες. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε λοιπόν :)
Δημοσίευση σχολίου