καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν,
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
- Νοέμβρης 1983, Μανώλης Αναγνωστάκης
48 σχόλια:
Εκεινος φοβοταν για τους δικους του λογους το 1984,
εγω φοβαμαι για τους δικους μου λογους το 2012
και παλι ομως μενει το κενο αναμεσα σε μενα και την κοινωνια.
ευχαριστω για την ευαισθησια που εχεις, αγαπημενος ποιητης.
Roadartist καλησπερα.............''απελπιστικα'' επικαιρο το ποιημα του μεγαλου μας Μ. Αναγνωστακη...
ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ.
απλά σεβασμός σε ένα μεγάλο της σκέψης και της γραφής, οι χειρότεροι φόβοι μας δυστυχώς επανέρχονται κάθε τόσο...
...φοβάμαι τη διαχρονικότητα του.
αληθέστατο.
Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ο καθένας και τα συμφέροντά του, αν αλλάξουν αυτά αλλάζουν και συμπεριφορές και ζωές ολόκληρες, ως συνήθως δηλαδή.. Μην απελπίζεστε, είναι που όταν τ' ακούμε από τους ποιητές μας, οι λέξεις μας πέφτουν βαριές..
Φοβάμαι τον φόβο να νοιώσω..
γι αυτό μόνο γελάω, τον φόβο να ξορκίσω..
και νικητής θα βγώ αφού τον φόβο δεν με αφήνω να γευτώ..
υπέροχο..
καλησπέρα σου :)
Ο Αναγνωστάκης ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος, έχω διαβάσει κάποια ποιήματά του από τον "Στόχος". Πράγματι διαχρονικότατος. Σε ευχαριστούμε που μας τον θύμησες roadartist.
Όπως φοβόμαστε και εμείς τώρα..
@ Κλειω : Να είσαι πάντα καλά, θεωρώ την ευαισθησία - που τόσο έχει υποτιμηθεί στις μέρες μας - ως πλεονέκτημα για τον άνθρωπο.
@ dimitris : Απελπιστικά, όπως το έγραψες Δημήτρη.
@ Άλεξ Του Ατένας : Δυστυχώς, θα μπορούσε άνετα να το είχε γράψει κάποιος και για το σήμερα.
@ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗΣ : Σε αυτή τη χώρα ειδικά...
@ BLUEPRINTS : ως τώρα ότι φοβόμουν για τη χώρα - και κατά επέκταση για τις ζωές των ανθρώπων - έχει δυστυχώς επαληθευθεί. Τίποτα τουλάχιστον στο τώρα, δεν προμηνύει το αντίθετο για το μέλλον.
@ thalassamov : Όσο προσπαθώ να νικήσω το φόβο, τόσο θεωρώ πολύ ειλικρινές το να ομολογώ πως στιγμές το αισθάνομαι κ εγώ.
@ maximus : Οι ποιητές εκφράζουν πάντα την αλήθεια, ούτε ωραιοποιώντας, ούτε μεγαλοποιώντας, απλά και μόνο καθαρά την αλήθεια, ακόμη και με τις πιο απλές λέξεις.
Εννοείται αν αλλάξουν τα συμφέροντα, θα αλλάξουν και ζωές ολόκληρες, το θέμα είναι πώς η πολιτική θα επικεντρωθεί στον άνθρωπο. Αν δεν το διεκδικήσει μια κοινωνία ενωμένα, μαζικά, δεν θα γίνει από μόνο του.
@ Ευρύνοος : κάθε μέρα πολεμάμε το φόβο. Κάθε μέρα, κάθε πρωινό καθώς ανοίγω τον υπολογιστή βλέπω και μια νέα αυτοκτονία, το ξέρω πως είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου για να γίνουν περισσότερες. Παρόλ' αυτά θα νικήσω το φόβο... έτσι λέω...
@ Panos Konstantinidis : Λατρεύω τους ποιητές, χαρά μου να μοιράζομαι στίχους τους μαζί σας. Νομίζω πως ειδικά τέτοιες εποχές, τους έχουμε περισσότερη ανάγκη. Και δικός μου αγαπημένος.
@ Hfaistiwnas : μπορεί σήμερα να είναι πιο άσχημα τα πράγματα, ελπίζω να αποφύγουμε τα χειρότερα, και δεν αναφέρομαι στον οικονομικό τομέα.
όντως τρομακτικά επίκαιρο
Ο φόβος είναι πάντα ίδιος, δεν έχει σημασία ο λόγος αλλά αυτό καθαυτό το συναίσθημα.
Για άλλους λόγους τότε για άλλους σήμερα.
Διαχρονικό βέβαια!
Έχουμε δει πολλούς τέτοιους ανθρώπους και φυσικά πώς να μην τους φοβηθεί κανείς;!
Όμως κι αυτοί θα ζουν σε ένα συνεχή φόβο μήπως κάποιος τους ξεσκεπάσει. Βέβαια κι αυτό να συμβεί, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές καλύπτεται ή ξεχνιέται:(
Μου θυμίζουν τα ερπετά που αλλάζουν το δέρμα τους, όμως παραμένουν πάντα ερπετά.
Όμως από μια πλευρά είναι αξιολύπητοι (κι ας μην το ξέρουν, κι ας καμαρώνουν για το νέο τους δέρμα)γιατί πάντα θα έρπουν.
roadartist μου, ξεχωριστές πάντα οι επιλογές σου
σε φιλώ
Απλά, σοφά λόγια από ένα απλό, σοφό άνθρωπο. Αισθάνομαι τυχερός που είχα την τιμή να με καθοδηγεί (στον "Ρήγα Φεραίο") ένας άνθρωπος του αναστήματος του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Καλό ΣΚ.
Φοβάμαι πως ζούμε σε μια κοινωνία όπου τίποτα δεν αλλάζει ποτέ, όσο και να βροντοφωνούμε τα προβλήματα.
Tον "γνωρισα",αν και απόντα,τότε "παραθεριζε" στη Γυάρο,εγω φοιτητής στη Θεσσαλονικη,τότε που οι πρόγονοι των σημερινών Χρυσαυγών στην εποχή της χούντας κατέβαζαν καθε μερα τη τζαμαρία του βιβλιοπωλείου που διατηρούσε η γυναικα του στο κέντρο της πόλης...
Η γνωριμία μου με την ποιηση του βοήθησε τα μεγιστα στο προσωπικο μου ξύπνημα...
Σαν γραμμένο από πάντα..ίδιο με τα γεγονότα της ιστορικής διαδρομής αυτού του τόπου..
Οι χρονολογίες αλλάζουν..
@ ασωτος γιος : ας μην αφήσουμε να νικήσει ο φόβος που ζούμε.
@ Thalassenia : Δε ξέρω ειλικρινά αν είναι πάντα ίδιος ο φόβος. Φαντάζομαι πως αναλόγως τις κοινωνικές καταστάσεις θα έχει διαβαθμίσεις. Δε ξέρω δεν είμαι ειδική. Μα αυτά που συμβαίνουν σήμερα τεστάρουν καθημερινά τις αντοχές σου.
@ Άστρια : Ερπετά! Έγραψες την πιο σωστή λέξη... Αν χαθεί η ανθρωπιά τότε χάνεται και η ουσία. Η πολυπόθητη. Τότε σταδιακά ο άνθρωπος γίνεται αριθμός, η αξία μπαίνει στην άκρη για το "κέρδος" και για την "τιμή"... που στο τέλος εκ των πραγμάτων θα απαξιωθεί...
@ Fegia : τώρα αν ρωτήσω fegia μου, τι εννοείς και "σε ποιον Ρ.Φεραίο";; :) Πόσα έχεις ζήσει, δυστυχώς σπανίζουν σήμερα τέτοιοι άνθρωποι. Είναι χαρακτηριστικό της εποχής; Και τότε ήταν τόσο λίγοι;, δε ξέρω. Μάλλον πάντα υπήρχαν δυσκολίες, ίσως ακόμη δεν έχουν αναδειχτεί οι σημερινοί άνθρωποι ανάλογου αναστήματος με του Μανώλη Αναγνωστάκη. Αν ξεπρόβαλλε κάποιος από την αφάνεια κάποια στιγμή (ή κάποιοι) άραγε θα τους έδινε κανείς σημασία σήμερα; Καλημέρα!
@ thinks : Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα! Δυστυχώς η απελπισία αυξάνεται, αντί για...ανάπτυξη (όπως και καλά περίμεναν οι φωστήρες μας πριν ένα χρόνο που τέτοιες μέρες ψήφιζαν το μεσοπρόθεσμο) θα έχουμε ύφεση 9%, και αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική (που απ' ότι φαίνεται έτσι πάει το πράγμα), η κοινωνική έκρηξη προβλέπεται ανεξέλεγκτη. Και ειλικρινά μετά από τα απανωτά πολιτικά λάθη, μετά από την τόση ασυδοσία, και την προκλητικότητα τους να μιλάνε σαν να υπάρχει άπειρος χρόνος και "...μετά", δε νομίζω να αποφευχθούν τα χειρότερα. Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην ακούν τον κόσμο, να μην βλέπουν την απόγνωση, σαν να καταστρέφουν τη χώρα μελετημένα, τέτοια βλακεία τελικά είναι τυχαία; Δε ξέρω, απορώ. Αγωνιώ τόσο για αλλαγή, δεν βλέπω καμία αλλαγή.
@ VAD : Τι όμορφο σχόλιο! "Παραθέριζε" στη Γυάρο ε;;; Τι άνθρωποι πέρασαν όμως από αυτόν τον τόπο; Μήπως μέσα από το χειρότερο σκοτάδι, γεννιούνται και αναπτύσσονται κ οι πιο δυνατοί, αγωνιστές, ιδεολόγοι άνθρωποι;
Χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους σήμερα περισσότερο, αχ αυτά τα ιδεολογικά μίση...
@ Γιαγιά Αντιγόνη : η υποκρισία παραμένει ίδια. Αν ζούσε ο Αναγνωστάκης τι θα έγραφε σήμερα. Έχουν ανατραπεί τόσα πολλά από τότε όμως, τι να πρωτοπιάσεις!
Χα,χα....πώς φαίνονται οι ηλικίες και οι γενιές....
Λοιπόν, ο "Ρήγας Φεραίος" ήταν η πρώτη μεγάλη αντιδικτατορική οργάνωση νεολαίας. Μετά τη μεταπολίτευση αποτέλεσε τη νεολαία του ΚΚΕ εσωτ.
Στις τάξεις του πέρασαν σημαντικοί άνθρωποι (χωρίς να λείπουν, βεβαίως και οι εξαιρέσεις).
Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ως μέλος του ΚΚΕ εσωτ. ήταν καθοδηγητής μας στη Θεσσαλονίκη, στα φοιτητικά μου χρόνια, τη δεκαετία του '70 (παλαιολιθικές εποχές για σένα :))).
Ξαναγυρίζω στο "Ρήγα" για να σου πω ότι μεταξύ των στελεχών του (και γνωρίζοντας την αγάπη σου για τη λογοτεχνία) υπήρξε και ο Λάκης Προγκίδης, πολιτικός μηχανικός και σήμερα το "δεξί χέρι" του Μίλαν Κούντερα, στο Παρίσι. Από την άλλη, στο ¨Ρήγα" εθήτευσε και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης "δεξί" (κυριολεκτικά) χέρι του σημερινού πρωθυπουργού μας!
Είδες ποικιλία;
:)
Kαλό Σ.Κ φίλη μου.
@ Fegia : Έχεις ζήσει τόσο "πλούσια" ζωή από κάθε άποψη, γεμάτη με εμπειρίες από ανθρώπους, με ιδέες και αγώνες.
Δεν την είχα ακουστά. Είδες που όταν παύεις να σχολιάζεις, χάνω πράγματα χα, χα :)
Πάντως τότε υπήρχαν ιδεολογίες που σήμερα στην πράξη έχουν απαξιωθεί και διαλυθεί... Εκλογικά ποσοστά, διάλυση ιδεολογιών. Πρέπει να ξαναγεννηθεί η πολιτική, αυτή μας τελείωσε. Και φαντάζομαι όχι μόνο σε εμάς. Τεράστια θέματα προς συζήτηση, δε θα σε "κρατήσω" όμως άλλο, εύχομαι να έχεις ένα όμορφο Σαββάτο και σύντομα να χαρείς τη θάλασσα, αν κατέβεις Χαλκιδική κάνε μια βουτιά κ για μένα, φιλιά πολλά!!
Η κρίση προέρχεται από την διεθνή πραγματικότητα του συστήματος όπου ανάπτυξη γίνεται μόνο με δάνεια, τα δάνεια δίνονται με επιτόκια και τα επιτόκια ανεβαίνουν όσο η φερεγγυότητα του δανειζομένου μειώνεται. Το πρόβλημα είναι χτισμένο ομοούσια μέσα στο σύστημα. Αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο αν οι οικονομίες γίνουν κατευθυνόμενες σε διεθνές επίπεδο, δηλαδή δικτατορίες (είτε αριστερές είτε δεξιές -καμία διαφορά δεν έχουν μεταξύ τους). Το τι κάνει μια μεμονωμένη χώρα στο εσωτερικό της καμία επίδραση στο σύστημα/πρόβλημα δεν μπορεί να έχει. Ιδίως όταν μιλάμε για την χώρα στην οποία αναφέρεσαι στην πολύ σωστή απάντησή σου. Η φυσική εξέλιξη του συστήματος/προβλήματος θα είναι ανεξέλεγκτη και πρέπει ήδη να σκεφτόμαστε το μετά από τη έκρηξη, και αυτό πιστεύω μπορεί να γίνει μόνο όταν ο κάθε ένας προστατέψει τον εαυτό του όσο καλύτερα μπορεί ώστε να "ζει" αργότερα για το ξαναχτίσιμο... Προσωρινά, μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, οι επόμενοι 10 μήνες θα φέρουν πολλές και σημαντικές αλλαγές, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να περιμένουμε σιωπηλά να ξεμπερδέψουν τα σκέλια τους εκείνοι. Και αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε τώρα. Η μόνη ερώτηση για την Ελλάδα των επόμενων 12 μηνών είναι αν θα φύγουμε κλοτσηδόν, ή αν θα μας κουνάνε τα μαντίλια δίνοντάς μας κάτι για τον δρόμο. Όλα τα άλλα, σε αυτή την χρονική στιγμή είναι... όνειρα.
Τι να πούμε... καλό Σαββατοκύριακο... :-)
@ thinks : Δημήτρη πριν από ένα χρόνο, τέτοια εποχή, μας θυμάμαι να ανταλλάσσουμε απόψεις στα blogs (εδώ κ στο δικό σου) και να γράφουμε ακριβώς τα ίδια, σε μια εποχή που κάποιοι υποστήριζαν τα αντίθετα. Νομίζω πως όποιος παρατηρούσε τις εξελίξεις, καταλάβαινε από τότε πως το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ελληνικό, και ότι αν δεν αντιμετωπιζόταν τότε, θα εξελισσόταν σε μεγαλύτερο.
Και έχεις δίκιο, πως τρέφουμε ουτοπίες, δεν μπορεί μόνο μια χώρα να αντισταθεί, χρειάζεται όμως να υψώσουμε τη φωνή υπέρ των ανθρώπων και προς αλλαγή πολιτικής, όμως χρειάζεται προς αυτό να ενωθούν οι λαοί, τα κράτη. Χάρηκα που ο Μόντι, ύψωσε τη φωνή προς τη Μέρκελ, στεναχωρήθηκα όμως που οι εξελίξεις προχτές δεν αφορούσαν την Ελλάδα. Πιστεύω ότι απλά προχτές δώσανε λίγους μήνες ακόμη παράταση ζωής στο ευρώ, έπειτα θα διώξουν εκείνοι την Ελλάδα, και μετά θα επακολουθήσει η διάλυση του νομίσματος. Μπορεί να βγει λανθασμένη αυτή η άποψη μου, μα τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω, πάντως η Ελλάδα είναι στη δεινότερη θέση και τίποτα δε μπορεί πλέον να αλλάξει την κατάσταση. Μένει να δούμε τι θα γίνει μετά την έκρηξη, ακριβώς όπως έγραψες.
Άσχετο! Ήθελα να στο γράψω και στο blog σου, μα δεν πρόλαβα. Δε φαντάζεσαι τι γινόταν το βράδυ που έπαιζε Ιταλία - Γερμανία στη γειτονιά, ήταν όλοι τόσοι χαρούμενοι με την ήττα της Γερμανίας, λες και στη θέση της Ιταλίας έπαιζε η Ελλάδα.
:) Καλό Σαββάτο!
Και βέβαια θυμάμαι καλά όλες τις συζητήσεις μας... Δεν νομίζω να βγει λανθασμένη η άποψή σου -άλλωστε αλληλοσυμπληρώνεται με την άποψη του σχολίου μου περί "κλοτσηδόν ή με κάτι για τον δρόμο" (δική μας επιλογή το πως). Δεν είναι τόσο θέμα "αντίστασης", όσο, νομίζω, πλοήγησης (η διαφορά μεταξύ μονομερούς άρνησης/επαναδιαπραγμάτευσης, ή συνεργασίας στις λεπτομέρειες) και κατανόησης της ρίζας του προβλήματος η οποία φτάνει σε κάθε κράτος και κάθε άτομο... Η πρώτη και σφαιρικότερη ερώτηση πάντα είναι τι και πως θα επιτευχθεί όταν "αλλάξει πολιτική/ενωθούν οι λαοί": Ελευθερία σημαίνει το σημερινό πρόβλημα. Η δικτατορία/κατευθυνόμενη οικονομία το λύνει κάπως, αλλά μας σπρώχνει στην επιλογή της δικτατορικής αντιμετώπισης (γιατί, στο τέλος, ο μόνος τρόπος να λυθεί αυτό το πρόβλημα είναι να πληρώσουν αυτοί που έχουν εκείνους που δεν έχουν, και, σημαντικότερο, να μπούνε απαγορεύσεις στην κερδοσκοπία, όπου η κάθε απαγόρευση, αν και θεμιτή για τους μη έχοντες, είναι δικτατορική για το σύστημα).
Αααα... Το αίσθημα ήταν σαφώς τέτοιο και εδώ από όλους: ότι έπαιρναν εκδίκηση για την Ελλάδα! Η Μαργαρίτα στο FB της έγραψε Ιταλικά
"mia φάτσα mia ράτσα" παίζοντας το "mia" για "ούνα" που στα Ιταλικά το "mia" σημαίνει "δικιά μου". Όπως το έγραψε δηλαδή ήταν λογοπαίγνιο μεταξύ του "ίδια" και "δικιά μου". Μέχρι και εγώ που δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο ήμουνα κολλημένος στο παιγνίδι!
@ thinks : παρομοίως δεν βλέπω καθόλου ποδόσφαιρο, πήγα θέατρο εκείνη τη μέρα και μετά το τέλος της παράστασης κάτσαμε για μια μπύρα σε ένα μαγαζί, όπου παντού οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με κόσμο και έβλεπαν το ματς... Κάποιοι φώναζαν Forza Italia! :) Ας κρατήσουμε όλα όσα έγραψες για το αύριο, είναι καλό να έχουμε καθαρή σκέψη. Μάλλον με κάποιο τέτοιο τρόπο θα έρθει η ...κάθαρση.
Νοέμβρης 1983....σήμερα! Βλέπεις καμιά διαφορά; Για να μην πάμε και πιο πίσω. Συμφωνώ με το σχόλιο που διάβασα παραπάνω του Βαρθακούρη "κύκλους κάνουμε"! Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Τίποτα δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει όσο δεν αλλάζουμε νοοτροπία σαν λαός. Διαβάζα ένα ιστορικό βιβλίο του Ραφαηλίδη. Είναι να απελπίζεσαι...Τα πάντα κάνουν κύκλο γιατί σαν λαός δεν εξελισσόμαστε. Καλλιεργούμε νοοτροπίες και συνήθειες του παρελθόντος χωρίς να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε κι ας διαμαρτυρόμαστε γι'αυτές! Ας ελπίζουμε στις καινούργιες γενιές πλέον γιατί εγώ προσωπικά έχω απελπιστεί με το "τώρα".
Καλησπέρα Roadartist μου!!!
Φιλιά πολλά πολλά!!!!
@ eirini : Ειρήνη και μόνο αυτός ο απολογισμός, μόνο αυτό το :
"Τίποτα δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει όσο δεν αλλάζουμε νοοτροπία σαν λαός. (...) Τα πάντα κάνουν κύκλο γιατί σαν λαός δεν εξελισσόμαστε. Καλλιεργούμε νοοτροπίες και συνήθειες του παρελθόντος χωρίς να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε κι ας διαμαρτυρόμαστε γι'αυτές!"
Δείχνει ότι ο μισός δρόμος έχει ήδη διανυθεί. ΑΝ όλοι καταλάβαιναν αυτό που μόλις έγραψες, αν ο καθένας μας κάνει επιτέλους μια ειλικρινή αυτοκριτική, τότε αυτή θα είναι η αρχή για την αλλαγή. Και προσωπικά πιστεύω πως πρέπει πρώτα από όλα να ξεβρωμίσει ο τόπος. Ξέρεις φαντάζομαι τι εννοώ.
Αν δεν αλλάξουμε εμείς σήμερα, δε θα αλλάξουν ούτε και οι νέοι του αύριο. Να μη μετατοπίζουμε ευθύνες στους ...αυριανούς, γιατί θα γίνει τότε ξανά μια τρύπα στο νερό. Από σήμερα έπρεπε να ξεκινούσαμε, διαγράφοντας οριστικά το χτες, κρατώντας τα λάθη μας για να τα διορθώσουμε.
Κάναμε και κάνουμε πολλά λάθη, για αρχή ας γίνουμε πιο άνθρωποι, μη μας πάει όλο αυτό πιο πίσω σε αυτό το θέμα που είναι το σπουδαιότερο.
Να είσαι καλά, καλή ξεκούραση Ειρήνη, φιλάκια πολλά!
Μοιράζομαι απόψε εδώ ένα ακόμη ποίημα του Μ.Αναγνωστάκη...
Και σας ευχαριστώ πολύ για τις απόψεις σας και όλα όσα μοιραζόμαστε.
Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου.
Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.
Φοβάμαι αυτούς που τροφοδοτούν τον φόβο τους με ότι έχει να κάνει με τους άλλους
Φοβάμαι ότι υπερασπίζετε τις επιλογές μου, φορτώνοντας όλα στους άλλους
Δεν αλλάζει τίποτα εάν δεν αλλάξω εγώ
Επίκαιρο... όπως λες! Καλά που μου το θύμησες! Αφετηρία για προβληματισμούς και δράση!
@ habilis : τα πάντα ξεκινάνε σίγουρα από την προσωπική αλλαγή του καθένα. Ευχαριστώ για το πέρασμα habili!
@ Αγγελικη Ν : "προβληματισμός" και "δράση" ...μακάρι Αγγελική!
Δημοσίευση σχολίου