πλατείας λέξεις

Σχεδόν δύο μήνες με κλειστά σχόλια και απουσίας από τα blogs σας. Σε αυτό το χρονικό διάστημα συνέβησαν αρκετά πράγματα. Σε συλλογικό επίπεδο, το πιο αισιόδοξο ήταν η αυθόρμητη και μη καθοδηγούμενη προσέλευση του κόσμου στις πλατείες. Κάτι που τόσο καιρό κάποιοι αναρωτιόμασταν γιατί δεν συνέβαινε. Έπειτα όπως ήταν φυσικό, ακολούθησαν αναλύσεις επί αναλύσεων, αμφισβητήσεις επί αμφισβητήσεων, κριτικές εξ' αποστάσεως, διχασμοί, ετερόκλητες απόψεις, ερμηνεύσεις και αναμενόμενες παρερμηνεύσεις.  Το μόνο μη αναμενόμενο ήταν η δυναμική, η ενότητα και η μακροβιότητα αυτών των συγκεντρώσεων του κόσμου. Εδώ ακριβώς προκύπτουν αρκετοί εύλογοι προβληματισμοί...

O κόσμος δηλώνει σαφέστατα και έμπρακτα με την παρουσία του, με τη φωνή του (ή και με τη σιωπή του...) στην κατάμεστη πλατεία την άποψη του και πλέον τίθεται μιας σταθερής διαφοροποιήσεως διαχωριστική γραμμή μεταξύ λαού και κυβέρνησης.  Αν δεν εισακουστεί η φωνή του, τότε κανείς δεν εγγυάται πως και με ποιο τρόπο θα εξελιχθεί αυτή η διάθεση για συμμετοχή του λαού. 

Έχουμε μπει σε μια άλλη εποχή και σίγουρα κανείς δε ξέρει τι θα είναι αυτό που θα κυοφορήσει. Σε αυτή την ιστορική συγκυρία, αυτό που πρωτεύει είναι να βρούμε όλα όσα μας ενώνουν με το διπλανό μας και όχι όσα μας χωρίζουν. Να διδαχτούμε από τα λάθη του παρελθόντος και ενωμένοι να προχωρήσουμε μπροστά. Το μέλλον ανήκει στους ανθρώπους και όχι στις οικονομικές δυνάμεις. Το οικονομικό σύστημα του σημερινού πολιτισμού χρεοκόπησε, απέτυχε, όχι όμως και ο κάθε άνθρωπος.  Αυτό που απαιτείται είναι μια ρήξη με το παλιό κόσμο.  Τα προβλήματα δεν πρόκειται να λυθούν με τον ίδιο τρόπο σκέψης που τα γέννησε. Η μεγαλύτερη αντίσταση είναι η δημιουργικότητα, η πίστη στο όνειρο και ο συλλογικός αγώνας για αλλαγή. Όταν στερούν σε έναν λαό το όνειρο, το όραμα και την εμπιστοσύνη, τότε δεν έχει αύριο. 

Σίγουρα μια φωνή δεν έχει δύναμη. Αν ενώσεις όμως τη φωνή σου με του διπλανού σου, τότε μπορεί να αποκτήσει οντότητα και ουσία.  Το θέμα είναι όλες αυτές οι συγκεντρώσεις να μη χάσουν το νόημα τους, διαφορετικά θα μετατραπούν σε μηδενισμό. Κάτι που ίσως έχουμε συνηθίσει ως έθνος. Εύχομαι μόνο να μην έχουμε εθιστεί στο ατελέσφορο. 

Αυτό που συντελείται αυτές τις μέρες στο Σύνταγμα είναι η πρώτη απόπειρα των Ελλήνων μετά από δεκαετίες να υπάρξουν ξανά ως Κοινωνία.  Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Έλληνες βγήκαν στο δρόμο. Μονάχα εκεί μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Μακάρι να συνειδητοποιήσουμε τη σπουδαιότητα και να προκείψει κάτι θετικό. Αλλιώς, θα πρόκειται για ακόμη μια χαμένη ευκαιρία. 

Αυτές οι σκέψεις μου, αποτελούν μια μικρή συνεισφορά του blog σε ένα δι-ιστολογικό αφιέρωμα στην “πλατεία”, το οποίο εμπνεύστηκαν ο Βιβλιοθηκάριος και ο Silent. Όπου υπάρχει συλλογικότητα, υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Το να εκφράζονται όμως και να προκαλούν προβληματισμό είναι το σημαντικό.